Opština Leposavić:
Bare, Belo Brdo, Beluće, Berberište, Bistrica, Borova, Borčane, Brzance, Vitanoviće, Vračevo (i zaseok Vrba), Vuča, Gnježdane, Gornji Krnjin, Graničane, Grkaje, Guvnište, Gulije, Desetak, Dobrava, Donje Isevo (do 1975. godine Isevo), Donji Krnjin, Dren, Duboka, Zabrđe, Zavrata, Zemanica, Zrnosek, Ibarsko Postenje (do 1975. godine Postenje), Jarinje, Jelakce, Jošanica, Kajkovo, Kamenica, Kijevčiće, Koporiće (do 1965. godine Kopuriće), Kostin Potok, Košutica (do 1975. godine deo Jarinja), Košutovo, Kruševo, Kruščica, Kutnje, Lazine (do 1980. godine Lazina), Leposavić, Lešak, Lozno, Majdevo, Mekiniće (do 1975. godine Mekinjić), Miokoviće, Mioliće (do 1975. godine Miolić), Mošnica, Ostraće, Plakaonica, Planinica, Popovce, Potkomlje (do 1975. godine Potkomnje), Pridvorica, Rvatska, Rodelj, Rucmance, Seoce, Slatina, Sočanica, Tvrđan (do 1975. godine Tvrđane), Trebiće, Trikose, Ćirkoviće (do 1975. godine Ćirkovići), Ulije, Ceranja, Crveni, Crnatovo, Šaljska Bistrica i Šarpelj.
13. avgust 2018. u 18:35
Vojislav Ananić
ZEMANICA
Stanovništvo i rodovi. Godine 1878. Zemanica je imala šest kuća i 86 stanovnika 133, 1921. u njoj živi 81 stanovnik u 17 domaćinstava, a 1948. godine u 27 domaćinstava ima 168 stanovnika. Po popisu 1953. je 26 domaćinstava i 185 stanovnika. Broj stanovnika i domaćinstava po popisu iz 1971. godine u odnosu na 1953. veći je za 41 (226), odnosno za 6,32%. Najveći broj stanovnika – 230 selo je imalo 1981. godine kada je u selu 39 domaćinstava. Po popisima iz 1981. i 1991. broj stanovnika je manji u, 1981. za 43, a 1991. za 72 stanovnika. Broj domaćinstava u 1981. godini je povećan za 3, a u 1991. smanjen za jedno domaćinstvo. Prema tome, u periodu 1961 – 1991. ukupan broj stanovnika smanjen je za 68 (30,08%), a broj domaćinstana povsćan za 6 (18,75%).
Današnje stanovništvo čine rodovi doseljeni, uglavnom, posle srpsko- turskog rata 1876-1878. godine i kasnije, neposredno pre 1912. godine.
Planići (11 kuća), doseljeni su iz Dobrinja kod Tutina u Ostraće, zaseok Parlin potok, a odatle je jedan brat otišao u Simičište, drugi se doselio u Zemanicu, a treći u selo Krtok kod Kuršumlije. Svi slave Đurđevdan.
Cpasići (5 kuća), davno su doseljeni, pa se smatraju starncima. Slave sv. Nikolu.
Ilići (3 kuće), doseljeni su iz Miokovića od Moračana. Slave Aranađelovdan.
Savići (5 kuća), takođe su došli iz Miokovića, odakle su i Petrovići (1 dom.). Oba roda slave Aranđelovdan.
Popovići (1 kuća). po poreklu rod su sa Petrovićima i slave istu slavu – Aranđelovdan; Mihajlovići (3 kuće), doseljeni su iz Blaževa, slave sv. Nikolu.
Milovanovići (2 kuće), doseljeni su iz Bazoljina, opština Brus i slave sv. Vrače.
Jovanovići Fungaće (2 kuće), doseljeni su iz Biševa kod Rožaja. Po poreklu su Kulize. Slave sv. Mratu – Mratindan (24. novsmbar).
Danilovići (2 kuće), doseljeni su iz Miokovića od Moračana, slave Atanđelovdan, Stefanovići (3 kuće), doseljeni su iz susednog sela Kurelja, zaseok Ostraća, slave sv. Tomu.
Milićevići (1 dom.), doseljen je iz Bazoljina. Slavi sv. Jovana Krstitelja. Odseljenih Milićevića ima u Lešku (1 dom.) i Kruševcu (1 dom.).
Izvor: BLAGOJE PAVLOVIĆ – NASELJA I MIGRACIJE STANOVNIŠTVA OPŠTINE LEPOSAVIĆ, INSTITUT ZA SRPSKU KULTURU PRIŠTINA, LEPOSAVIĆ, 2003.
13. avgust 2018. u 18:54
Vojislav Ananić
ZRNOSEK
Stanovništvo i rodovi. Po broju stanovnika i domaćinstava selo spada u grupu manjih naselja. Po popisu iz 1921. godine Zrnosek je imao 7 domaćinstava;
1961 – 1991 broj domaćinstava je smanjen za 39 (68,42%), a broj stanovništva je ostao isti.
Po odlasku stanovništva u oslobođenu Toplicu u zapustelo selo 1879. godine dolaze novi stanovnici i nastanjuju se: Vukašinovići (1 kuća), predak je doseljen iz Štanice kod Tutina, prvo u Rudine pa u Zrnosek. Ranije su se prezivali Pejovići po kojima i jedan zaseok na Rogozni nosi naziv. Kažu da im je dalja starina iz okoline Nikšića, u Crnoj Gori. Slave sv. Vasilija Vslikog, a ranije su prisluživali sv. Mihajla Arhangela.
Nikolići (1 kuća), predak je doseljen sa Rogozne, gde su došli iz Veljeg Polja kod Tutina. Slave sv. Apostola Luku. Kažu da vode poreklo od Veljovića – Belocrkvana iz Bijele Crkve kod Rožaja, a njihovi daleki preci su iz Crne Gore, iz Rovaca. Svoje bliže rođake danas imaju u selima Batnjiku i Glušcima, opština Novi Pazar, i Panojeviću i Supnju (opština Raška).
Vukićevići (1 kuća), predak je doseljen sa Pešteri, iz okoline Sjenice. Ranije su se prezivali Veljovići. Dalje poreklo vezuju za Crnu Goru. Rođakaju se sa Nikolićima u selu. Slave sv. Nikolu.
Tiosavljevići (2 kuće), predak je doseljen iz Kosurića kod Novog Pazara, “prizetio” se u kuću Nikolića. Starinom su iz Crne Gore, slave sv Ignjatija Bogonosca – Ignjat (11. februar).
Posle Drugog svetskog rata iz sela su se iselili: Vukomanovići u Leposavić ( 2 dom.), Vukićevići u Leposavić (2 dom.), Pančevo (1 dom.), Beograd (2 dom.), Nikolići u Kraljevo (1 dom.) i Leposavić (1 dom.), Tiosavljevići u Ljubljanu ( 1 dom.).
Izvor: BLAGOJE PAVLOVIĆ – NASELJA I MIGRACIJE STANOVNIŠTVA OPŠTINE LEPOSAVIĆ, INSTITUT ZA SRPSKU KULTURU PRIŠTINA, LEPOSAVIĆ, 2003.
14. avgust 2018. u 07:37
Vojislav Ananić
ISEVO
Stanovništvo i rodovi. Po popisu iz 1921. godine selo je imalo 17 domaćinstava i 117 članova, 1948. godine u selu je 150 stanovnika i 21 domaćinstvo, a 1953. 11 domaćinstava i 74 stanovnika. Broj stanovnika po popisu 1961. godine u odnosu na 1953. smanjen je za 10 (64), a broj domaćinstava je ostao isti. Po popisu 1971. godine u selu je 9 domova sa 41-im stanovnikom, a 1981. – 8 domaćinstava i 29 stanovnika, dok 1991. godine Isevo ima 21 stanovnika i 7 domaćinstava. U periodu 1961-1991. broj stanovnika je smanjen za 43 (67,19%), a broj domaćinstava za 4 (36,36%).
Kuće u zaseoku Donje Isevo locirane su na desnoj strani Đuričićke reke. Tu su rodovi: Ćuričići (11 kuća), koji su se krajem XVII ili početkom XVIII doselili iz Ibarskog Kolašina, gde su došli iz Crne Gore, od bratstava Đuričića na Rovinama, koje se smatra kao jedno od najstarijih cucskih bratsgva. Po pretku Đurici dobili su i prezime. Kažu da imaju bliske rođake u selu Tularu. Slave Đurđic, a prislužuju Đurđevdan.
Đorovići – Samokresovići (1 kuća), došao je iz Lisine u kuću Ćosića na ženino imanje. Slavi sv. Jovana i ženinu slavu sv. Stefana.
Kuće u Gornjem Isevu su u izvorištu Isenskog potoka. Tu su rodovi: Pešakovići (6 kuća), čiji je predak odavno doseljen iz susednog sela Jarinja. Dalje poreklo ne znaju. Kažu da su došli odnekuda iz Crne Gore i smatraju se starincima. Neke njihove porodice su se 1879. godine iselile u Toplicu, selo Pločnik i selo Bresnicu gde su uzeli prezime Radovanovići. Slave sv. Nikolu.
Milutinovići (2 kuće), predak im je došao posle 1879. godine iz Crešnjice (Stanuloviće, opština Brus) gde su došli iz Ibarskog Kolašina. Slave Aranđelovdan.
Čeperkovići (1 kuća), doseljeni su iz Novog Sela, “prizetio” se u Pešakoviće. Zadržao je prezime i porodičnu slavu sv. Alimpija, ali slavi i ženinu slavu sv. Nikolu. Starinom su od Peći.
Pešakovići su se iselili posle Drugog svetskog rata u Toplicu (1 dom.), Banatski Karlovac (1 dom.), Čačak Atenica (4 dom.), Beograd (1 dom.), Aranđelovac (1 dom.), Lazarevac (2 dom.), Kraljevo (1 dom.), Leposavić (2 dom.) i Lešak (5 dom.) a Milutinovići u Toplicu (1 dom.), Valjevo (1 dom.), Soko Banju (1 dom.) i Kaznoviće (1 dom.).
Izvor: BLAGOJE PAVLOVIĆ – NASELJA I MIGRACIJE STANOVNIŠTVA OPŠTINE LEPOSAVIĆ, INSTITUT ZA SRPSKU KULTURU PRIŠTINA, LEPOSAVIĆ, 2003.
14. avgust 2018. u 08:11
Vojislav Ananić
JELAKCE
Stanovništvo i rodovi. Po popisu iz 1921. godine Jelakce je imalo 127 stanovnika i 12 domaćinstava, 1948. u selu je 21 domaćinstvo sa 184 stanovnika a 1953. 23 domaćinstava i 228 stanovnika. Po popisu iz 1961. godine, broj domaćinstava je povećan za 15 (38), a broj stanovnika za 55 (drugačiji je raspored popisnih jedinica). Po popisu 1971. godine broj domaćinstava u odnosu na 1961. smanjen je za 6 (32), a broj stanovnika za 50 i selo je tada imalo najveći broj stanovnika (233). Godine 1981. u selu živi 156 stanovnika i 33 domaćinstva, a 1991. godine 29 domaćinstava i 93 stanovnika. U periodu od trideset godina broj stanovnika je povećan za 10 (12,05 %), a broj domaćinstava smanjen za 9 (23,60%).
Današnje stanovništvo čine rodovi:
Miailovići – Širokodolci (5 kuća), prešli su iz Borčana 1879. godine zbog nasilja Arbanasa. Kažu da su daljom starinom sa Oplenca kod Topole. U Borčanu su bili slobodni seljaci na svojoj zemlji, a u Jelakcu stavljajući se pod zaštiitu age Turčina, postali su čivčije. Po predanju bila su četiri brata: jedan je ostao u Jelakcu, a tri su se neposredno posle 1912. godine odselila u Graničane. Po poreklu su jedno rodstvo sa Milenkovićima u Koporiću i Graničanu koji su uzeli prezime po starijem pretku Milenku. Svi slave sv. Apostola Andreja a prislužuju Petrovdan. Posle Drugog svetskog rata iz ovog roda odseljeno je nekoliko porodica i sada žive u Kragujevcu (4 dom.), Kniću (1 dom.) i Žiči kod Kraljeva (1 dom.).
Drugi Miailovići (2 dom.), u Jeftića mahali u Jelakcu, po poreklu su od Jeftića i smatraju se starinačkim rodom. Slave sv. Stefana. Iseljenih porodica iz ovog roda ima u Leposaviću (2 dom.), Kragujevcu (1 dom.) i Beogradu (1 dom.).
Savići (5 dom.) u Savićkoj Mahali i Savići (1 kuća) u Stržinu doseljeni su iz Majdeva, a starinom su iz Žaža gde su pali na krv pa su izbegli u Ovčare. U Žaže su došli iz Ibarskog Kolašina. Govore da im je dalja starina u Crnoj Gori. Po predanju bila su dva brata: Savo i Vukoje. Po Savu prezime nose Savići u selu, a po Vukoju Vukojevići, koji su se posle Drugog svetskog rata odselili u Graničane. Slave sv. Nikolu i sv. Agatonika. Posle Drugog svetskog rata tri porodice Savića odselile su se i danas žive u Kragujevcu.
Drugi Savić (1 kuća) doseljen je iz Kijevčića, na ženino imanje. Slavi sv. Arhangela Mihaila.
Nedeljkovići (1 dom.), Milutinovići (1 dom.) i Milanovići (2 kuće) po poreklu su jedno rodstvo sa Jeftićima. Svi slave zajedničku domaću slavu sv. Stefana. Dve porodice Milanovića danas žive u Kragujevcu.
Nekad su u Jelkacu živeli Jeftići po kojima js mahala nazvana. Sredinom XVIII veka prešli su iz Dragovca. Posle Drugog svetskog rata Jeftići u Jelakcu ugasili su svoja ognjišta i odselili se u Graničane (2 porodice) i Leposavić (1 dom.). Iz Jelakca su se iselili i Toškovići (1 dom.) u Graničane i (1 dom.) u Kragujevac. Ognjišta u Jelakcu ugasile su i dve porodice Milenkovića koje su se iselile u Koporiće i Graničane. Iz Jelakca u susedno selo Graničane, ne tako davno, iselio se i rod Vukojevića.
Izvor: BLAGOJE PAVLOVIĆ – NASELJA I MIGRACIJE STANOVNIŠTVA OPŠTINE LEPOSAVIĆ, INSTITUT ZA SRPSKU KULTURU PRIŠTINA, LEPOSAVIĆ, 2003.
14. avgust 2018. u 10:10
Vojislav Ananić
KAJKOVO
Stanovništvo i rodovi. Zabeleženo je da je Kajkovo 1921. godine imalo 16 domaćinstava sa 138 stanovnika, 1948. 225 stanovnika i 36 domaćinstava, a 1953. 261 stanovnik i 41 domaćionstvo. Broj stanovnika 1961. godine je isti kao i iz prethodnog popisa, a broj domaćinstava je porastao za jedno (42). 1971. godine u selu je 48 domaćinstava sa 240 stanovnika, a 1981. 226 stanovnika i 54 domaćinstva. Najveći broj domaćinstava – 60 selo ima 1991. godine, ali je broj stanovnika, u odnosu na prethodni popis smanjen za 18 (108). Prema tome, u periodu od 30 godina broj stanovnika je smanjen za 71 (27,20%), a domaćinstava povećan sa 42 na 60 (42,86%).
Preci današnjeg stanovništva Kajkova čine rodovi:
Stefanovići -zvani Starčevići (3 kuće) su jedini starinački rod. Nije isključeno da je njihov predak došao iz sela Starčevića u Ibarskom Kolašinu, pa ih zbog toga i tako zovu. Slave Svetog Jovana Milostiva. Nešovići (9 dom.), kažu da su poreklom iz Lijeve Rijeke u Crnoj Gori (Vasojevići od bratstva Krasića). U prpoj polovini XIX veka, verovatno iz ekonomskih razloga, sele se i kratko zadržavaju u Kelj polju, kod Rožaja, odakle odlaze i naseljavaju se u selo Peroše (sada ošptina Tutin). Tu prvi dolazi Janićije Krasić sa tri sina: Andrijom, Slavkom i Nedeljkom. Pred Balkanski rat, zamerili su se sa tadašnjim agom, pa se Nedeljko (Nešo) sada Janićijević seli sa porodicom, preko Rogozne, u Kajkovo, zaseok Peroše (tako su ga nazvali po selu odakle su došli), a njegova braća Antonije i Slavko ostaju u Dragočevu, u Ibarskom Kolašinu, i uzimaju prezime Keljevići. Nedeljko (Nešo) je umro 1912. godine u Kajkovu, gde je sahranjen kao Janićijević. Nedeljko je imao Radivoja, Ratka i Radojka. Radivoje je poginuo 1918. godine. O druga dva sina, ne zna se ništa tačno. Između 1920-1925. godine menjaju prezime i uzimaju novo, Nešović. Slave sv. Vasilija, a prislužuju sv. Iliju.
Miletići (14 kuća), doseljeni su iz Sočanice od Jovančana, gde su došli iz Mstohije, od Pećke Banje. Slave sv. Jovana Krstitelja, a ranije su slavili Usekovanje glave sv. Jovana Krstitelja (11. septembar);
Radunovići (6 kuća) predak js doseljen krajem XIX veka iz Dolova kod Tutina, njih zato zovu Dolovci. Starinom su od plemena Bratonožića. Prezime nose po starijem pretku Radunu i slave sv. Nikolu;
Drugi Radunovići (3 kuće), zvani Karadžići Karadže, iako nose isto prezime nisu u srodstvu sa Radunovićima u selu. Njihov predak Simo doveden je iz sela Lukova (opština Raška) od Radovanovića (došao je na sestrino imanje), koji su doseljeni iz okoline Novog Pazara, iz sela Doinovića, gde su stigli iz Žabrena na Pešterskoj visoravni. Od Sima danas su potomci tri porodice drugih Radunovića (Radoslav, Vido i Radiša). Slave Lazarevu subotu Vrbicu
(27. april).
Vukićevići (17 dom.) predak je doseljen u drugoj polovini XIX veka iz Junaka na Rogozni. Imaju nadimak Šetonje. U selu ne znaju zašto imaju nadimak. Po starijem pretku Vukiću, koji je umro 1905. godine i sahranjen u Kajkovu, nose prezime. Prema predanju Vukić je imao Damnjana, Milenka, Miliju, Profila i Marka. Iz ovog roda poredkom je i Rastko Vukićević, doktor hemijskih nauka i profesor na Prirodno-matematičkom fakultetu u Kragujevcu. Slave sv. Petku.
Spasojevići (4 kuće), doseljeni su iz Pridvorice a daljom starinom su iz Javora na Rogozni. Slave sv. Petku.
Mlađi doseljenici su Vukajlovići (4 kuće) doseljeni iz Banjske (opština Zvečan) na imanje koje su kupili od Pavla Spasojevića; slave Mitrovdan;
Milunovići (1 kuća), zvani Katići, doseljeni iz Zavrate na kupljenu zemlju od Spasojevića. Slave sv. Apostola Luku. Stefanovići (2 dom.), doseljeni su iz Kamenice na Kosovu (opština Vitina) slave sv. Nikolu. Bojanići (1 kuća) doseljeni iz susednog sela Drena. Dovela ih je majka, udova, koja se preudala za Vukićevića. Slave sv. Nikolu. Milenkovići (1 dom.), poreklom su od Milenkovića iz Kruščice, gde su došli iz Lovca kod Banjske. Slavi Đurđevdan.
Posle Drugog svstskog rata iz sela se odselilo nekoliko porodica: Radunovići u Leposavić (2 dom.) i Zrenjanin (1 dom.); Vukićevići u Kruševac (1 dom.), Kragujevac (1 dom.), Leposavić (1 dom.).
Izvor: BLAGOJE PAVLOVIĆ – NASELJA I MIGRACIJE STANOVNIŠTVA OPŠTINE LEPOSAVIĆ, INSTITUT ZA SRPSKU KULTURU PRIŠTINA, LEPOSAVIĆ, 2003.
14. avgust 2018. u 10:34
Vojislav Ananić
KIJEVČIĆE
Stanovništvo. Po popisu iz 1921. godine Kijevčiće je imalo 10 domaćinstava sa 75 stanovnika, od 1948. godine 190 stanovnika i 23 domaćinstva, 1953. 224 stanovnika i 27 domaćinstava, 1961. 270 stanovnika i 30 domaćinstava. Do 1971. broj stanovnika je smanjen za četiri (266), a domaćinstava povećan za 17 (47). U 1981. godini u selu ima 51 domaćinstvo i 239 stanovnika, a 1991. godine 51 domaćinstvo i 242 stanovnika. Za 30 godina broj stanovnika je smanjen za 29 (10,70%), a broj domaćinstava povećan za 20 (64,52%).
Za vreme srpsko-turskog rata stanovništvo sela se iselilo u oslobođenu Toplicu, i to: Ignjat i Nestor Vuksanović, Aksentije Tomić, Nikolić Radosav, Trijunović Milenko, Vilotejić Gaja, Milan Savić, Aksentije Jakovljević, Sava i Marko Mijailović, Janićije Dimitrijević i Vukosav Jovanović. Neposredno posle rata, 1879. godine u selo Pravorađe u Gornjoj Toplici odselile su se porodice Ignjatovića, Đošića i Copića. Svi iseljeni su jedan isti rod i poznati su pod zajedničkim nadimcima Šinikovići i Kerele. Daljom starinom , “izgleda” da su iz Hercegovine. U zapustelo selo turske vlasti su naselile “Bošnjake” iz Starog Kolašina koji su u ratu 1912. godine ispred srpske vojske izbegli na Kosovo, pa današnje stanovništvo čine preci doseljeni od 1913 – 1919. godine.
Rodovi: Savići (10 kuća), doseljeni su iz Dobrinja u Štavici kod Tutina. Slave sv. Nikolu. Drugi Savići – Inđići (7 kuća), su nazvani po babi Inđi i doseljeni su iz Zemanice, a starinom su iz Crne Gore – Moračani. Po poreklu rod su sa Savićima u Miokoviću. Slave Aranđelovdan.
Vukadinovići (6 kuća), doseljeni su iz Biševa kod Rožaja. Promenili su prezime i jedan su rod sa Vulićevićima u selu. Slave Mratindan.
Obradovići Komagovići (4 kuće) doseljeni su iz Oklaca u Ibarskom Kolašinu. SlaveĐurđic i sv. Panteleja.
Todorovići (5 kuća) doseljsni su iz Jelenja (opštna Brus). Slave Petkovdan. Drugi Todorovići (2 dom.), doseljeni su iz Preseke u Ibarskom Kolašinu. Nose prezime po starijem pretku Todoru koji je imao Pera, Iliju i Đoka. Za vreme Turaka Đoko je umro u Prištini i ostavio Luku i Tošu, koji su se 1913. godine doselili u Kijevčiće. Imaju bliske rođake Radovanoviće u susednom selu Zavrata. Slave Đurđevdan.
Milivojevići (5 kuća), doseljeni su iz Pridvorice, na ženino imanje. Zovu ih i Izvorci, jer su iz Izvora na Rogozni došli u Pridvoricu. Slave sv. Nikolu.
Vulićevići (5 kuća), doseljeni su iz okoline Kuršumlije u Toplici, gde su došli od Biševa kod Rožaja. Poreklom su od Kuliza-Milićevića iz Rožaja koji su se davno doselili iz Kuča u Crnoj Gori. Bliski su rođaci sa Biševcima u Ostraću. Današnje prezime nose po starijem pretku Vuliću koji je, prema predanju, imao Veljka, Nedeljka i Radojicu. Slave sv. kralja Stefana Dečanskog – Mratindan.
Martinovići (7 kuća), doseljeni su se iz Dobrinja, prvo u Dren, a odatle u Toplicu. Posle 1912. godine vratili su se, ali ne na prvobitno imanje u Drenu, jer su se tu doselili Krstovići i Obradovići, već u Kijevčiće. Kažu da su se najpre prezivali Popovići, a današnje prezime Martinović nose po starijem pretku Martinu. Slave sv. Nikolu. Stolarskim zanatom bavio se Vukosav Martinović koji je imao stolarsku radnju u Leposaviću. Posle 1945. godine iz sela je odseljeno nekoliko porodica, tako da ih ima u Kuia (1 dom.), Smederevu (1 dom.), Kruševcu (1 dom.), Kuršumliji (1 dom.) i Vrnjačkoj Banji (1 dom.). Stanojevići (3 dom.), vratili su se iz sela Barbatovca (Toplica), u koje su se iselili iz Kijevčića posle 1878. godine. Slave sv. Jovana. Jakovljevića (1 dom.), predak je doseljen iz sela Popiće, zaseok Ribarića kod Tutina. Starinom su od Zečevića. Slavi sv. Apostola Luku.
Mlađi doseljenici, doseljeni posle Drugog svetskog rata, su: Radosavljevići (1 dom.) koji je doseljen iz Mošnice, “prizetio” se. Slavi sv. Jovana Krstitelja. Jovanovići zvani Rutići, (2 dom.), predak im je doseljen iz susednog sela Crešnjice, gde se doselio iz Zavrate. Kupio je zemlju od Maksimovića koji su se odselili u Kraljevo. Slave sv Đorđa. Stefanovići (1 dom.), “dovodak” je. Dovela ga majka Avramija, udova iz Grkaja, koja se preudala u Todoroviće iz Kijevčića. Slavi sv. Nikolu, majčinu slavu iz roda Mihajlovića u Dolini (Sočanica).
Izvor: BLAGOJE PAVLOVIĆ – NASELJA I MIGRACIJE STANOVNIŠTVA OPŠTINE LEPOSAVIĆ, INSTITUT ZA SRPSKU KULTURU PRIŠTINA, LEPOSAVIĆ, 2003.
16. avgust 2023. u 01:50
Ignjatovic
Znate li mozda kako da saznam iz kog dela Hercegovine ili iz kog plemena su moji preci dosli?
16. avgust 2023. u 01:51
Ignjatovic
Da dodam slava nam je Djurdjevdan.
14. avgust 2018. u 11:05
Vojislav Ananić
KOPORIĆE
Stanovništvo i rodovi. Pred srpsko-turski rat 1876. godine Koporiće je imalo 23 kuće, a među njima 5 svešteničkih, 1921. godine u selu je 64 stanovnika i 20 domaćinstava, a 1936. 11 kuća i 9 rodova . Po popisu iz 1948. godine u selu je 70 stanovnika i 10 domaćinstava, a 1953. – 14 domaćinstava sa 123 stanovnika. Najveći broj stanovnika i domaćinstava selo je imalo 1961. godine – 51 kuća sa 181 stanovnikom. Deset godina kasnije Koporiće ima 178 stanovnika i 32 domaćinstva. Broj stanovnika i domaćinstava je manji i po popisima iz 1981. i iz 1991. godine. Godine 1981. u selu je bilo 29 domaćinstava sa 135 stanovnika, a 1991.- 27 domaćinstava sa 93 stanovnika. U periodu od trideset godina broj stanovnika je manji za 88 (48,62%), a broj domaćinstava za 24 (47,06%).
Do 1878. godine u Koporiću je bilo više starinačkih rodova. U toku srpsko-turskog rata 1876-1978. godine i posle ratova dolazi do masovnog iseljavanja stanovništva iz sela, tako da u Koporiću “tada nije bilo ni jedne srpske kuće, jer se stanovništvo odselilo krajem 1978. godine u Toplicu”. Avram Popović, koji je rođsn u Koporiću, piše: “Od Srba starosedelaca sada, nažalost, nema ni jednoga od zakletve; ostalo je iza njih samo groblje i u njemu mnogi pokojnici mili i dragi, ali ni ono nije onako kako nekada beše. Ta, eno, na njemu nema ni onoga krsta od drveta to je jedno vidno obeležje po čemu bih sada mogao saznati o mojoj dobroj ali nezapamćenoj majci, da tu pod njim večni sanak boravi! Zub vremena ili kleti dušmanin i to je nemilosrdno uništio!”
Radoslav LJ. Pavlović beleži da su 1876. godine izbegli iz sela u Srbiju pop Miladin Popović, Lazar Simić, Sima Damjanović, Jezdimir Ilić, Todor Miletić, Vukić Pantić, Grujica Jovanović, Despot Janićijević, Milosav Đorđević, Vučeta Jakšić i Jovan Radovanović. Posle rata 1877-1878. godine iz sela su se iselili Popovići i Đorđevići u Gornju Jošanicu i Milutinovići u Nevade u Toplici.
Godine 1883. u zapustelo selo turske vlasti naseljavale su islamizovane Srbe – Muhadžire iz Starog Kolašina. U narodu ovi naseljenici poznati su pod imenima “Bašnjaci”, “Šijaci” i “Kolašinci”. U toku rata 1912. Godine Kolašinci su napustili selo i ispred srpske vojske povukli se ka Prištini, a odatle su se u najvećem delu iselili u Tursku (Mala Azija).
Neposredno posle Prvog balkanskog rata počelo je naseljavanje Koporića tako da je većina rodova doseljena do 1918. godine.
Danas u Koporiću žive rodovi: Gvozdenovići (4 kuće) doseljeni su iz Brzanca na Borčanskoj Visoravni. Slave sv. Vrače, jesenje i letnje.
Grujići (2 kuće) čiji je predak doseljen iz Seljanca, danas opština Kosovska Mitrovica. Iz Koporića se iselio deda a vratio unuk. Slave sv. Jovana Milostiva.
Milanovići (1 kuća), doseljeni iz Domiševine (opština Brus). Slave sv. Nikolu.
Radoičići (2 kuće), čukundeda Paunka Radojičića doselio se u Borčane iz Bslasice u Labu, a iz Borčana je prešao Paunko i nastanio se na delu zemljišta kupljenom od Avrama Popovića iz Koporića. Imaju nadimak Bušete, verovatno po selu Buša u Crnoj Gori, odakle su starinom. Međutim, po Radoslavu LJ. Pavloviću Bušete su poreklom iz Prizrenske Gore. Prvobitno su se prezivali Anđelkovići, a današnje prezime su uzeli po pretku Radojici. Po poreklu rod su sa Anđelkovićima, Nikolićima i Radenkovićima u Borčanu. Imaju bliske rođake Radojičiće u Graničanu. Slave sv. Apostola Tomu.
Todića Banjci (4 kuće), predak je doseljen iz sela Banje u Ibarskom Kolašinu. Slave sv. Nikolu.
Milenkovići (2 kuće), doseljeni iz Jelakca. Slave sv. Andreju.
Miletići (3 kuće), doseljeni iz Preseke u Ibarskom Kolašinu. Prezime nose po starijem pretku Mileti, koji je imao sina Radisava, a ovaj Jovana (Jova) i Pavla (Pale). Za vreme Turaka preselili su se iz Preseka u Koporiće, prvo Jovo pa Pavle. Od Jovana i supruge mu Anice su: Čedomir, Tihomir i Ilija. Od Pavla i Dostane ćerke Milena i Nada. Slave sv. Vrači, jesenje i letnje.
Radosavljsvić, (2 kuća), potomak vratio se iz Čungule (Toplica) u Koporiće. Slave Tomindan. Drugi Radosavljevići (2 dom.) doseljeni su iz Domiševine (opšgina Brus) i slave sv. Đorđa.
Dimići (3 kuće) doseljeni iz Novog Sela u Toplici, slave sv. Petku.
Jankovići (1 dom), doseljeni iz Brzanca, gde je davno došao iz Oklaca u Ibarskom Kolašinu. Slave sv. Vrače – jesenje i letnje.
Mijailovići (1 dom.), doseljeni iz Jelakca po poreklu su od Jevtića. Slave sv. Stsfana.
Posle Drugog svstskog rata iz Koporića su se iselile porodice: Gvozdenovići u Kragujevac (1 dom.) i Leposavić (1 dom.), Grujići u Leposavić (2 dom.), Kragujevac (1 dom.) i Nemačku (1 dom.), Radojičići u Novi Sad (1 dom.), Leposavić (3 dom.), Todići u Kragujevac (2 dom.) i Leposavić (2 dom.); Milenkovići. Smederevo (2 dom.), Milanovići u Smederevo (2 dom.) i Leposavić (2 dom.), Miletići u Kraljevo (1 dom.), Dimići u Leposavić (1 dom.) Radosavljevići u Toplicu (1 dom.) i Leposavić (1 dom.).
Izvor: BLAGOJE PAVLOVIĆ – NASELJA I MIGRACIJE STANOVNIŠTVA OPŠTINE LEPOSAVIĆ, INSTITUT ZA SRPSKU KULTURU PRIŠTINA, LEPOSAVIĆ, 2003.
14. avgust 2018. u 11:17
Vojislav Ananić
KOSTIN POTOK
Stanovništvo i rodovi. Po popisu 1921. Kostin Potok je imao osam domaćinstava sa 50 stanovnika, 1948. godine 106 stanovnika i 15 domaćinstava, a 1953. 122 stanovnika i 21 domaćinstvo. Popisom 1961. godine zabeleženo je da naselje ima 119 stanovnika i 21 domaćinstvo, 1971. godine – 88 stanovnika i 22 domaćinstva, a 1981. 62 žitelja u 21-oj kući. Po popisu 1991. godine u Kostinom Potoku su 22 kuće sa 52 stanovnika ili dva stanovnika više nego 1921. godine. U periodu od trideset godina broj stanovnika je smanjen za 57 (56,30%), a domaćinstava povećan za jedno domaćinstvo (4,60%).
Današnje stanovništvo čine rodovi čiji su preci doseljeni u drugoj polovini XIX veka, posle 1879. godine i početkom XX vska. Rodovi su: Nićiforovići ( 3 kuće) doseljeni iz sela Brđana na Rogozni. Po rodovskom predanju poreklom su od Lomigora, starijih doseljenika iz Gazivoda u Ibarskom Kolašinu. Nadimak Lomigore verovatno je dobijen iz dva razloga: prema prvom predanju, njihovi preci su u ratovima sa Turcima posekli goru (šumu) da bi sprečili prodiranje Turaka; prema drugom predanju nadimak su dobili zato što su se doselili iz “lomne Gore Crne”. Danas ih ima u Lučkoj Rijeci i Kuršumliji gde se prezivaju Jovanovići. Njihovi preci doseljeni su davno iz Lopata u Crnoj Gori. Slave sv. Jovana Krstitelja.
Timotijevići Drkići (5 kuća), doseljeni su iz Rujišta u Ibarskom Kolašinu. Jedno su rodstvo sa Nedeljkovićima i Jevremovićima u Uliju. Starinom su iz Crne Gore od plemena Drobnjaka. Slave Đurđevdan.
Ristovići (3 kuće) i Radenkovići (1 kuća) po poreklu su jedno rodstvo, a doseljeni su iz sela Vranovića na Rogozni, pa ih zovu i Vranje. Današnje prezime nose po starijem pretku Ristu i Radenku, sinovima Uroša Kuča koji se, pre šest pojaseva, nastanio u Vranoviću na Rogozni. Slave Petkovdan.
Vulićevići (2 kuće), doseljeni su iz Junaka u Ibarskom Kolašinu u Kamenicu, a odatle u Majdevo, odakle su sišli u Kostin Potok, na imanje Adilovina dobijeno od age iz Novog Pazara. Prezime nose po starijem pretku Vuliću. Po poreklu su rod sa Vukićevićima u Kajkovu. Mrtve sahranjuju u Majdevu. Slave Petkovdan.
Blagojevići (1 kuća), doseljeni su iz Belog Brda, zaseok Baljača, (došao je na imanje ujaka). Slave sv. Nikolu; Jovanovići (1 dom.), doseljeni su iz Majdeva i slave Aleksandrovdan.
Izvor: BLAGOJE PAVLOVIĆ – NASELJA I MIGRACIJE STANOVNIŠTVA OPŠTINE LEPOSAVIĆ, INSTITUT ZA SRPSKU KULTURU PRIŠTINA, LEPOSAVIĆ, 2003.
14. avgust 2018. u 11:21
Vojislav Ananić
KOŠUTOVO
Stanovništvo i rodovi. Po popisu 1948. godine u selu je bilo 199 stanovnika i 24 domaćinstva, a 1953. 213 stanovnika i 25 domaćinstava. Po popisu 1961. godine broj stanovnika je povećan na 238, a broj domaćinstava na 30. Najveći broj domaćinstava u selu 39 zabeležen je po 1971. godine kada selo ima 291-og stanovnika. Najveći broj stanovnika 300 selo je imalo 1981. godine. Broj domaćinstava u ovoj godini u odnosu na prethodnu smanjen je za 7 (32). Popis 1991. godine iz poznatih razloga nije vršen. Prema tome, u periodu od dvadeset godina broj stanovnika je povećan za 62 (26,05%), a broj domaćinstava za 2 (6,67%).
U drugoj polovini XVIII veka u selo su počeli da se doseljavaju Albanci iz Bajgore (Šalja), koji su tamo došli iz Malesije. U selu su zatekli Srbe, koji su pod pritiskom morali da ga napuste, tako da danas u selu žive šiptarski rodovi, od fisa Šalja, bratstvo Ljopć. Da su pre doseljavanja Arbanasa u selu živeli Srbi potvrđuje topografski nazivi u seoskom ataru koji su srpski.
Do marta 1999. godine u selu su živeli potomci arbanaških doseljenika: Ahmeti, Aslani, Baćiri, Bakteši, Bećiri, Bekteši, Bislimi, Eset, Fetahi, Fetahu, Hasani, Isa, Meha, Murselji, Musa, Rušiti, Sadiku, Seljvije i Veselji.
Izvor: BLAGOJE PAVLOVIĆ – NASELJA I MIGRACIJE STANOVNIŠTVA OPŠTINE LEPOSAVIĆ, INSTITUT ZA SRPSKU KULTURU PRIŠTINA, LEPOSAVIĆ, 2003.
14. avgust 2018. u 11:26
Vojislav Ananić
KOŠUTICA
Stanovništvo i rodovi. Prema broju stanovnika i domaćinstava naselje spada u manja sela. Prema popisu 1948. godine selo je imalo 84 stanovnika i 16 domaćinstava, a 1953. – 89 stanovnika i 15 domaćinstava. Po popisima 1961. i 1971. godine selo nije evidentirano kao posebna popisna jedinica, a 1981. godine u selu je 68 stanovnika i 18 domaćinstava, i 1991. 59 stanovnika i 19 domaćinstava.
Preci Košutice naseljavaju se sredinom XIX veka. Rodovi su: Uroševići – Jagličići (13 kuća) poreklom su iz Crne Gore (Moračani). Današnje prezime nose po starijem pretku Urošu i po poreklu bliski su rod sa Vukadinovićima u Trebiću, Janoševićima i Mijatovićima u Jarinju. Na to upućuje ista slava sv. Arhangel Mihailo i međusobno neorođavanje. Po predanju kažu da su bila tri brata: od Uroša su Uroševići, od Janoša Janoševići, a od Mijata Mijatovići u Jarinju.
Đorđevići ( 3 kuće) ne znaju svoje poreklo, ali govore da su njihovi preci doseljeni od Peći (zovu iz Pećanci) u okviru metohijske struje, i da su “negde iz Crne Gore”. Slave sv. Apostola Tomu.
Grković (1 kuća), doseljen iz Kaznovića kod Raške, “prizetio” imanje Đorđevića. Starinom je iz Crne Gore od plemena Kuča.
Posle Drugog svetskog rata iz sela su se odselile tri porodice Uroševića, od kojih dve žive u Beogradu, a jedna u Mataruškoj Banji.
Izvor: BLAGOJE PAVLOVIĆ – NASELJA I MIGRACIJE STANOVNIŠTVA OPŠTINE LEPOSAVIĆ, INSTITUT ZA SRPSKU KULTURU PRIŠTINA, LEPOSAVIĆ, 2003.