Grad Valjevo:
Babina Luka, Balinović, Bačevci, Belić, Beloševac, Beomužević, Blizonje, Bobova, Bogatić, Brangović, Brankovina, Brezovice (od 2007. godine Brezovica), Bujačić, Valjevo (obuhvata i ukinuta naselja Belo Polje, Donja Grabovica, Gradac, Kličevac i Popare koja su ukinuta 1971. godine, kao i urbane delove naselja Bujačić i Gorić od 1991. godine), Veselinovac, Vlaščić, Vragočanica, Vujinovača, Gola Glava, Gorić, Gornja Bukovica, Gornja Grabovica, Gornje Leskovice, Degurić, Divci, Divčibare (naselje nastalo 1970. godine od delova naselja Bačevci i Krčmar), Donja Bukovica, Donje Leskovice, Dračić, Dupljaj, Žabari, Zabrdica, Zarube, Zlatarić, Jazovik, Jasenica, Jovanja, Joševa, Kamenica, Klanica, Klinci, Kovačica, Kozličić, Kotešica, Kunice, Lelić, Loznica, Lukavac, Majinović, Mijači, Miličinica, Mrčić, Oglađenovac, Osladić, Paklje, Paune, Petnica, Popučke, Prijezdić, Pričević, Rabas, Ravnje, Rađevo Selo, Rebelj, Rovni, Sandalj, Sedlari, Sitarice, Sovač, Stanina Reka, Stapar, Strmna Gora, Stubo, Suvodanje, Sušica (do 1977. godine Sušice), Taor (nastalo spajanjem naselja Gornji Taor i Donji Taor 1959. godine), Tubravić i Tupanci.
25. jun 2013. u 20:52
Milodan
Poreklo stanovništva sela Paklje, grad Valjevo. Prema knjizi Ljubomira Ljube Pavlovića „Kolubara i Podgorina“, prvo izdanje 1907. godine, najnovije izdanje 2011. godine – edicija „Koreni“ – JP Službeni glasnik i SANU.
Položaj sela.
-Paklje su na severozapadnoj strani velike Leskovičke Visoravni pri samom kraju i nad Jablanicom. Zemljište je visoravan, koja se naglo spušta u Jablanicu. Po visoravni su vrtače poređane u dva niza. Pakljanske strane, desna obala Jablanice, jesu pravi krševi, ogoljeni i puni plazova, čukara i peštara. Selo je na samoj ivici visoravni po dolovima i stranama njihovim. Najznatnije i jedino uzvišenje u selu je Miloševac, koji odvaja selo od Zlatarića.
U selu nema nijednog izvora. Ispod pakljanskih strana, upravo ispod seoskih kuća izbija vrlo jako, vodom najbogatije vrelo u oblasti, poznato pod imenom Pakljansko Vrelo. Vrelo izbija iznad korita jablaničkog i posle toka od 5 metara pada u reku, gde pri ušću okreće dva vitla. Iznad Aleksića kuća u Zlatariću na ataru istog sela izbije jako vreoce, kojim se služi polovina sela. Ova dva vrela i reka Jablanica jesu jedine vode, kojima se selo služi, inače selo ima bare i cisterne i njima se pomaže u izvesno doba godine.
Zemlje i šume.
-Seoske su zemlje oko kuća, po dolovima i vrtačama. I selo je malo, pa je omalo i ziratne zemlje. Zemlja je krečuša, suha, plitkog dna i samo kišnih leta daje dobar rod, kad se uz to uredno natire. Livada i pašnjaka nema. Nekoliko luka po Jablanici pre su dobre, ako su očuvane od plazova, za useve nego za livade i pašnjake.
Šume je malo. Oko celog sela sa severne i zapadne strane očuvan je jedan pojas guste i krupne šume od lisnatog drveta, koja zaklanja selo od hladnih vetrova, koji duvaju sa tih strana. Seoske su zajednice Pakljanske Strane, koje služe za zajedničke ispuste, s toga su i gole.
Tip sela.
-Kuće su seoske u grupama, po vrtačama i dolovima, pa prema rasporedu kuća, po načinu njihovog postrojenja i po rasporedu njihovih okućnica, opominju na karsna sela po Bilećkim Rudinama u Hercegovini. Paklje su manje više zbijeno selo, u kome su najbliže one kuće, koje su u bližem ili daljem srodstvu.
U Pakljama su: Marinkovići, Rakići, Petrovići, Brkići, Brankovići, Rankovići-1 i Rankovići-2.
U selu nema velikih zadruga. Osrednje su zadruge Rankovića-1 i Brankovića.
Podaci o selu:
Ovo selo je po haračkim tefterima iz 1818. godine imalo 7 domova sa 8 poreskih i 15 haračkih ličnosti.
Prema popisu:
-1866. godine – 15 domova i 114 stanovnika.
-1874. godine – 16 domova i 128 stanovnika.
-1884. godine – 15 domova i 137 stanovnika.
-1890. godine – 18 domova i 152 stanovnika.
-1895. godine – 18 domova i 154 stanovnika.
-1900. godine – 22 doma i 166 stanovnika.
Godišnji priraštaj stanovništva od 1866. godine je 1,59 a procentni 1,17%, gde je gotovo pri svakom popisu bilo više ženskih nego muških glava.
Ime selu.
-Seljaci ne znaju da kažu otkuda je ime selu. Po susednim selima od starijih ljudi čuje se ova priča: Na Miloševcu, visu iznad Zlatarića, bio je nekakav strašan boj između Turaka i Madžara, gde su Madžari bili potučeni, pa su dugo vremena po tom razbojištu gavranovi i druge ptice napadale leševe izginulih, glodale i odnosile, a ostavile samo pikljeve i koščure, koje su se dugo posle toga viđale po razbojištu. Posle boja nastala je, veli se kuga, pa je sve staro iskorenila i raselila, pa kad su nove porodice došle, one su nađene kosture i pikljeve pokupile i sahranile, te i danas postoji na Miloševcu vojničko groblje. Narod tumači da je zbog ovih pikljeva i koščura i selo dobilo ime Paklje.
Poreklo stanovništva i osnivanje sela.
-Selo su gotovo u isto doba osnovale dve porodice, pa i danas u ovom selancu žive samo njih dve. Starijih porodica, priča se, da nije bilo, jer se selance smatralo u početku kao zaselak sela Stubla, pa se tek docnije odvojilo u zasebno naselje.
-Rajići i Rankovići-1: Prva porodica ovog sela je Rakića i Rankovića, čiji se predak doselio iz Grahova u Crnoj Gori u prvom austrijskom ratu, otprilike, kad su se Živanovići doselili u Zlatarić, sa kojima su u malo podaljem srodstvu; njih je 12 kuća i slave Stevanjdan.
-Marinkovići, Petrovići, Brkići i Brankovići: Na 10 godina pose gornjih doselila su se dva brata, sa svojim porodicama iz Drobnjaka, iz Šavnika i od njih su gore pomenute porodice, svega ih je 9 kuća, slave Petrovdan i do skora su presluživali Đurđevdan.
-Rankovići-2 su došli iz Leskovica, sela ove oblasti, na kupljeno imanje, koje su kupili pošto su prethodno prodali u selu svoje ranije imanje, slave Đurđevdan
U Pakljama je 22 kuće od 3 porodice.
Zanimanje stanovništva.
-Pakljanci se zanimaju svima privrednim radovima, kojima i susedni seljaci ove oblasti. Glavna su im zanimanja zemljoradnja i voćarstvo, a sporedna raznoliki zanati, zbog kojih se lako sele u donja sela.
Pojedinosti o selu.
-Paklje su sastavni deo Jovanjske opštine u Srezu valjevskom. Sudnica, crkva i škola su u Jovanji. Groblje je u sredini sela.
Preslava je Drugi dan Duhova.
26. jun 2013. u 21:05
Milodan
Poreklo stanovništva sela Paune (po knjizi Pauni), grad Valjevo. Prema knjizi Ljubomira Ljube Pavlovića „Kolubara i Podgorina“, prvo izdanje 1907. godine, najnovije izdanje 2011. godine – edicija „Koreni“ – JP Službeni glasnik i SANU.
Položaj sela.
-Paune su na obema obalama Paunske Reke, gde su seoske kuće po krajevima u pravilan krug poređane, kome bi centar bili crkva i seosko groblje. Selo se sa svih strana spušta sredini, a s krajeva je uzdignuto. Glavnije uzvišice su na kraju sela, a po njima su i seoske kuće: Grablje do Mrčića, Lipe i Boblija do Đurđevca, Sotona do Robaja, Carina do Žabara, Žubor do Klinaca, Šobot u selu i Orlovac do Beloševca.
Paune obiluju izvorima. Svaki kraj sela ima svoje izvore, kojima se služe za svakovrsnu upotrebu. Glavniji su izvori: Anđelijina Voda u Žuberu, Vrelo u Šobotu, Isailova Voda u Gogićima, Cvetkovac u sredini sela, Pribaš, Vodice i Stublina na Bobliji i Sotona u Lepenici. Pojedinci imaju svojih bunara. Od tekućih voda su: Lepenica, koja prolazi kroz južni krečnjački deo ovog sela, čije su obale krševite i strme a bregovi prepuni vrtačama raznolikog oblika. Ispod Žubera s klinačke strane teče rečica Lipnica, do pod Orlovac i kad okrene teći na istok, onda ulazi u ovo selo. Lipnica od izvora do ušća Vrela presušuje, a kad primi Paunsko Vrelo onda se naziva Paunska Reka i ne presušuje. U Reku s desne strane uliva se potok Rakovik, koji dolazi iz Kotline i postaje od nekoliko izvora i bara i u sebe prima vodu iz jedne nepresušne bare, koja se zove Slatina i koja se nalazi pod Lipama. Zatim u Reku uliva se sa iste strane i nepresušni potok Bukovik, koji se cedi opet iz nekih bara i izvora ispod istočnog kraja Šobota.
Zemlje i šume.
-Paunske su zemlje crna smolnica i čuvene po rodnosti u celoj okolini. Najbolje ziratne su zemlje u Vrelu i Bukoviku, a odliče livade i pašnjaci su pored Reke. Po brdima su voćnjaci, vinogradi, zabrani i ziratne zemlje za strmne useve, koji po vrtačama osobito dobro uspevaju.
Šume su po brdima. Šuma je pojedinačna i dobro očuvana. Najviše zabrana ima na Carini i po Lepenici. Većina seljaka nemaju svojih zabrana, s toga kupuju šumu po susednim selima i za građu i za ogrev. Nema nijedne stope zemlje, da se ne zna čija je i tako je od davnina.
Tip sela.
-Paune su selo starovlaškog tipa. Kuće su u džematima, a džemati su sastavljeni iz povećeg broja kuća, gde su kuće blizu jedna drugoj. Između džemata nema praznina, samo su džemati Grablje i Gogići odvojeni, a svi su drugi dugim vremenom spojeni i neprimetno prelaze jedan u drugi.
Kad pođemo s istočne strane sela, prvi je džemat Liplje na visovima Lipama i Bobliji, odatle na zapad su: Kotline, Šobot, Goštaci, Žuberice oko sela i Gogići i preko sela Lipnice niz reku Grablje.
U Liplju su: Vićentijevići, Đorđevići, Živojinovići, Blagojevići, Gajići, Milinkovići, Jeremići, Majstorovići i Petrovići.
U Kotlinama su: Popovići, Švabići, Matići, Tomići i Boškovići.
U Goštacima su: Lazići, Mitrići, Airovići, Radosavljevići, Vasiljevići, Ružići, Majstorovići, Stanišići i Krstići.
U Šobotu su: Marjanovići, Ilinčići, Tikvarevići, Radosavljevići, Jankovići, Stamenići, Joksimovići, Cvetkovići i Jevtići.
U Žubericama su: Lukići, Matići, Jerinići, Mitrovići, Jevtići i Badnjarevići.
U Gogićima su Gogići.
U Grablju su: Vojići, Jeremići i Jankovići.
U selu nema velikih zadruga, čime su se Paune odlikovale sedamdesetih i osamdesetih godina prošlog veka. Ponajveće zadruge u selu su Vićentijevića i Popovića.
Podaci o selu:
-Pauni su prema spisku sela valjevske eparhije od 1735. godine imali 13 domova. Prema haračkim tefterima od 1818. godine bilo je 54 doma sa 64 porodice* i 147 haračkih ličnosti.
*Ljuba Pavlović i svojoj knjizi u ovakvim slučajevima piše “por.”, negde napiše “poreskih” ali, kao ovoga puta, i “porodice” tako da se ne zna, osim broja domova i haračkih ličnosti, da li se radi o broju porodica ili poreskih ličnosti, op. Milodan.
Prema popisu:
-1866. godine – 76 domova i 621 stanovnika.
-1874. godine – 82 doma i 568 stanovnika.
-1884. godine – 83 doma i 656 stanovnika.
-1890. godine – 106 domova i 806 stanovnika.
-1895. godine – 125 domova i 848 stanovnika.
-1900. godine – 12 doma i 875 stanovnika.
Godišnji priraštaj stanovnoštva od 1866. godine je 7,20 a procentni 1,20%.
Ime selu.
-Paune imaju svoju veliku prošlost. Priča se, da su porodice današnjih Joksimovića neki preci sudelovali u boju n Kosovu. Da je selo staro dokaz je što se pominje u početku 18. veka a i crkvu je pri kraju istog veka nije zapalio Mahmud-paša Bušatlija, kad je popalio ostale crkve u okrugu valjevskom. U porodici Popovića do skora se čuvala nekakva stara sinđelija nekog njihovog pretka, sveštenika, koju je izdao valjevski mitropolit 1727. godine i u njoj se imenuje pored ostalih sela i ovo selo*
*Odkuda je ova sinđelija bila u rukama pok. popa Filipa Vićentijevića, nepoznato mi je, piše LJ. Pavlović. Pokojni pop je čuvao među svojim hartijama i pokazivao mi je 1897. godine a kad sam je,posle njegove smrti, tražio nisam je mogao naći ni kod nasledinka pop-Filipovog, kao ni kod potomaka starog popa iz Popovića porodice.
Imena džemata su po brdima gde su naselja ili po prezimenima. Liplje, Goštaci, Šobot, Žuberice i Grablje su imena brda i džemata, a Kotline se zove kraj sela sa vrtačama, Gogići je ime po prezimenu porodice tog kraja-džemata.
Starine u selu.
1. Najstariji spomenik života u ovom selu je sadašnja crkva, koja je iz velike davnine, na istom mestu gde je i danas.
2. Dokazi starine sela su i nazivi pojedinih mesta u selu: Stare Kuće na 500 metara ispod Vrela, gde je nekada bio kraj, gde su sedeli Šoboćani i Žuberičani; Kućerine, mesto oko groblja, gde se danas izoravaju krbanjci posuđa i suhomeđine najstarijeg sela; Votnjačina ispod Gogića, zaostaci starih okućnica; Tuleži nekada istrebljen, a danas pošumljen kraj u Grablju, na kome su seoski vinogradi.
Nastaviće se posle utakmice Brazil-Urugvaj….
26. jun 2013. u 23:56
Milodan
Paune, nastavak….
Poreklo stanovništva i osnivanje sela.
-Paune nisu svakad bili ovako naseljeni, kao danas. Priča se da su stare kuće bile oko crkve i sadanjeg groblja, pa su se odatle izmestile uz Vrelo i potok Bukovik. Docnija su naselja bila na Goštici i Starim Kućama, pa su se i odatle premestila u krajeve i izašla na krajnje visove, kako je danas. U narodnom predanju očuvana je uspomena, da su starije kuće bile zbijenije nego danas, i da je razlog pomeštanja sela bila jača potreba u ziratnoj zemlji i kuga. Tako se priča da je u Prvom ustanku selo bilo kod Starih Kuća, pa se posle zbog kuge iselilo u brdske krajeve.
-Popovići, Živojinovići, Jeremići, Boškovići, Matići i Tomići: Jedna od najstarijih porodica u selu, za koju se ne zna da su i otkuda doseljene, ali su slale svoje vojnike na Kosovo su Popovići. Bili su prvobitno naseljeni kod crkve pa su se posle povukli i to prvo uz Vrelo na mesto Stare Kuće. Njima su bliske navedene porodice, ima ih 19 kuća i slave Nikoljdan.
-Joksimovići, Matići, Jerinići, Mitrovići, Jankovići, Tikvarevići, Vasiljevići, Ilinčići, Stamenići, Lukići, Jevtići i Marjanovići: Isto kao i prethodni Popovići jesu i Joksimovići. Ni za njih se ne zna da su otkuda doseljeni, prvobitno su, kao i Popovići, bili kod crkve da bi se posle premestili u Kotline a njihovih, gore navedenih, potomaka ima po Šoboti i Žubericama, njih je 42 kuće i oni slave Nikoljdan.
-Jankovići, Jeremići i Vićentijevići: Vrlo stara porodica, za koju neki drže da je doseljena a neki pak tvrde da su ovde od starine, jesu današnji Jankovići u Grablju, za koje se zna da su nakada bili kod crkve pa se posle premestili u Trebež i Tuleži. Njima su rod Jeremići i Vićentijevići u Liplju, koji su odavde otišli i prizetili se u stare Đorđeviće, ima ih 25 kuća i slave Aranđelovdan.
-Đorđevići su vrlo stara porodica, nekada u selu najjača, doseljeni iz Starog Vlaha iz sela Visoke u prvoj polovini 18. veka. Nekada su živeli kod crkve gde su imali svoje imanje, danas su za razliku od starih vremena vrlo slaba porodica, svega ih je tri kuće i slave Đurđic.
-Mitrići, Lazići, Airovići, Krstići, Majstorovići i Blagojevići: Daleko posle Đorđevića doselile su se dve porodice današnjih Mitrića iz Gornjeg Kolašina u prvoj polovini 18. veka, posle austrijske okupacije. Posle rasturanja od crkve Mitrići su se naselili na Goštici, a danas ih ima rasturenih po svim džematima, srodnici su im gore nevedeni, ima ih 12 kuća i slave Aranđelovdan.
-Gajići su se doselili u isto doba kad i prethodni iz Likodre u Rađevini, ima ih 5 kuća i slave Avramijevdan.
-Vojići su se doselili kad i Gajići (u knjizi piše Bajići) iz Mokre Gore u Starom Vlahu, njihov predak se prizetio u stare Jeremiće u Grablju, ima ih 5 kuća i slave Jovanjdan.
-Ćuzići, Radovanovići: Kad i Vojići doselio se iz Otilovića u Polimlju stari Ćuza i prizetio se u Joksimoviće i od njega su današnji Ćuzići ili Radosavljevići sa 6 kuća, slave Nikoljdan.
-Gogići i Jankovići: Predak današnjih Jankovića naselio se pred kraj 18. veka na seosskoj zajednici do sela Klinaca nekakvog Gogu iz okoline Kruševa u Makedoniji i naselio ga kao strugara. Od ovog Goge imaju 4 kuće pravih Gogića i jedna, u koju se prizetio jedan od Gorića iz Graca, ali koji je promenio prezime i prezime i slavu, pa postao pravi Gogić. Njih je 5 kuća i slave Jovanjdan.
-Milinkovići su se doselili iz Popučaka na imanje Đorđevića posle Prvog ustanka, ima ih 3 kuće i slave Jovanjdan.
Noviji su doseljenici:
-Ružići su iz Polimlja iz sela Toči, slave Aranđelovdan.
-Popovića (Glišina) zadruga je iz Drobnjaka u Crnoj Gori, u koju se Gliša prizetio i slavi Đurđevdan i Nikoljdan.
-Petrovići su iz Bačevaca, sela ove oblasti, doselili se na kupljeno imanje, ima ih 3 kuće i slave Đurđevdan.
-Stanišići, predak se prizetio u Krstiće a doselio se uz Babinsku Razuru od bratstva Stanišića iz Bjelušine u Starom Vlahu, slave Aranđelovdan i Nikoljdan.
-Badnjarevići su došli pre 10 godina iz Doljana u Crnoj Gori, slave Đurđevdan.
-Švabići su pre 70 godina došli iz Srema, iz Bakotinaca, predak se naselio kao sluga pa se posle prizetio u Tomiće u Kotlinama, ima ih dve kuće i slave Aranđelovdan.
-Cvetkovići su iz Polimlja, selo Mataruge, došli uz Babinsku Razuru, predak došao kao sluga pa ušao na imanje Lukića u Žubericama, slave Đurđevdan.
U selu je 135 kuća od 17 porodica.
Zanimanje stanovništva.
-Paunci se zanimaju zemljoradnjom, ali pored nje zastupljene su sve druge privredne grane, kao stočarstvo, voćarstvo i vinogradarstvo. Gotovo svaka privredna radnja je zastupljena podjednako. Zemlja je bogata i daje dovoljno sredstava za život, a oskudicu u zemlji podmiruju kupovinom u susednim selima, otkuda nabavljaju poglavito seno i druge potrebe za stoku. Paunci se retko odaju izučavanju zanata, a još manje sele iz svog sela.
Pojedinosti o selu.
Paune su sastavni deo Paunske opštine u Srezu kolubarskom. Sudnica je kod crkve i škola, a škola i crkva su u sredini sela, blizu ušća Bukovika u Reku. Groblje je kod crkve i zajedničko za celo selo.
Zajeničke preslave nema.
Kraj!
27. jun 2013. u 21:12
Milodan
Poreklo stanovništva sela Petnica (po knjizi Petnjica), grad Valjevo. Prema knjizi Ljubomira Ljube Pavlovića „Kolubara i Podgorina“, prvo izdanje 1907. godine, najnovije izdanje 2011. godine – edicija „Koreni“ – JP Službeni glasnik i SANU.
Položaj sela.
-Petnica je na levoj obali rečice Banje, koja izvire u istom selu iz Petničke Pećine. Kroz sredinu sela teče sa zapadne strane potok Pocibrava i deli ga na dva jednaka dela. Gornji (južni) deo sela je brdski, na sekundarnom terenu i nenaseljen, donji (severni) deo sela je ravniji, na tercijalnom terenu i pruža se preko Kolubare, skoro do okružnog puta Valjevo-Obrenovac. Seoske kuće i na jednoj i na drugoj strani su na plećima pojedinih bregova. Po plećima gornjeg dela su vrtače, raznolikog oblika i veličine i u vezi s vrtačama u Rogljeviću s kojima čine celinu. Strane gornjih brda su vrlo strme, kamenite, a ponegde ogoljene i krševite. Uzvišenja su: Despića Brdo, Krušik i Milićevo Brdo u gornjem delu i Parlog u donjem delu s vrlo bogatim padinama.
Izvora je dosta. Čudnovato je da su izvori neupotrebljivi, počem se veći deo sela služi rečnom i bunarskom vodom. Glavniji su izvori: Smrdan u Kolubari, Stakovac na Parlogu, Smrdljikovac u Kamarinama i Despića Bunnar u Pocibrani, izvori u donjem delu; Ponor na Rogljeviću, Popov Bunar ispod Pećine, Mabinac u potoku i Milićeva Voda u Mačinama, izvori u gornjem delu.
Od tekućina su: Banja, koja izbija jakim vrelom iz Petničke Pećine i ide istočnom granicom sela; Pocibrava, jak potok, koji postaje od Bujačanskog Vrela i potoka Babinca, i utiče u Banju, na 300 metara ispod njenog izvora. U Pocibravu se izliva mlakva Močilo, jak izvor u kome susedni seljaci kisele konoplju i lan; Zlatar, presušan potok, koji dolazi iz Dračića i teče južnom stranom sela.
Zemlje i šume.
-Petničke zemlje po ravnici su ili nanosne ili crne smolnice, obe rodne i vrlo podesne za obdelavanje. Najbolje ziratne zemlje su izvan kuća po Kolubari i Kamarinama, a najlepše livade oko Banje. Vrlo malo je ziratne zemlje na južnoj strani i to su posne i krečne zemlje, koje moraju češće da se natiru, pa da rađaju. Tako je Polje oko crkve i Brdo do Rogljevića, a malo bolje zemlje su po Krušicama i Mačinama, krčevinama novijeg porekla.
Petnica je šumom bogato selo. Osoje brda Rogljevića iznad Pećine je pošumljeno i kad se od Pećine pođe u južnom pravcu, bezmalo je sav južni kraj pošumljen. Kad se uz osoje pećinskog brda i Despića popnemo na ravan, nastaje šumski kraj, poznat pod imenom Mačine. Mačine su seoska zajednica u zajednici sa selom Bujačićem u prostoru više od 250 hektara. Drugih zajednica nema.
Tip sela.
-Petnica je selo razbijenog tipa. Seoske su kuće u džematima. Džemati su na rastojanju od 150 do 500 metara a kuće po džematima su ili bliske ili rasturene, na rastojanju od 20 do 300 metara. Džemati su:: Petnica, Brdo i Mačinari.
Petnica je oko crkve i škole gde su: Rasulići, Despići, Sinđelići, Todorići, Janjići, Obradovići, Trifunovići, Markovići i Stanišići.
Na Brdu su: Samoukovići i Ilići.
U Mačinari su: Radosavljevići i Perišići.
U selu je samo jedna jedina veća zadruga Miloša Janjića.
Podaci o selu.
-Petnica (Petnjica, Pećnica) je prema spisku valjevske eparhije od 1735. godina imala 24 doma. Prema haračkim tefterima u1818. godini imala je 14 domova sa 14 por. i 43 haračke ličnosti.
Prema popisu:
-1866. godine – 30(?) domova i 109 stanovnika.
-1874. godine – 16 domova i 114 stanovnika.
-1884. godine – 19 domova i 124 stanovnika.
-1890. godine – 24 doma i 156 stanovnika.
-1895. godine – 23 doma i 171 stanovnika.
-1900. godine – 29 domova i 152 stanovnika.
Godišnji priraštaj stanovništva od 1866. godine je 1,09 a procentni 1,01%.
Ime selu.
-Za ime selu postoje dva narodna tumačenja:
1. Jedni vele da je ime Petnjica doneto sa strane, iz Drobnjaka, od tamošnjeg sela Petnjice.
2. Drugi vele da je ime Petnjica došlo od Pećine i da se u početku zvali Pećinica i vremenom izmenilo u Petnjica i Petnica, najčešće ime, koje je u upotrebi.
Starine u selu.
1. Najveća starina u selu je sadašnja crkva. Ne zna se od kada postoji u selu na sadašnjem mestu. Sadašnja građevina je od 1864. godine i podignuta je na temelju stare crkve. Stara crkva je mnogo puta harana, pljačkana i paljena. Poslednji put gorela je 1788. godine a kamenom ozidana 1818. godine.
2. Kod izvrora Smrdljikovca, u Kamarinama, i danas postoje velike suhomeđine letnjikovca nekadašnjeg spahije ovog sela.
Poreklo stanovništva i osnivanje sela.
-Petnica je staro naselje. Stare kuće bile su na Despića Brdu, gde se i danas raspoznaju zidine i suhomeđine nekadašnjih zgrada i domova. Odatle se selo spustilo Pocibravi, bliže vodi i današnjoj crkvi, pa se posle pojedine kuće izmestile na pleća pojedinih brda. Što je danas selo rastureno, dolazi od novijih doseljenika.
-Radivojevići i Stekći: Najstarije porodice bile bi Radivojevići i Stekići i smatraju se kao starinci, ali nijedne nema u selu. Radivojevići su iseljeni i njihov poslednji potomak u muškoj liniji je u Rajkoviću, selu ove oblsti, odselio se uz majku, koja se preudala u Rajković i tamo zastao. Stekići su nešto zamrli, a nešto se iselili i njihov poslednji potomak je u Valjevu. Njihova imanja su rasprodajom prešla u ruke poznije doseljenih seljaka.
-Despići: Najstarije porodice današnje Petnice jesu Despići doseljeni pred kraj 17. stoleća iz Pive u Hercegovini. Predak Despića doselio se kao vrlo zadružan čovek i naselio se na crkvenom imanju, na Brdu, pored starinaca ovog sela; njih je, priča se, bilo jedno vreme 8 zadružnih kuća, pa pošto im je u porodici bilo hajduka, uhvate se u nekakvoj krađi svinja i turska vlast tog doba osudi ih na progonstvo, zbog čega se mnoge kuće isele u Srem u okolinu Vinkovaca i Brgule u Tamnavi, a sada je zaostala samo jedna, od koje su današnji Despići, slave Jovanjdan.
-Trifunovići (Sinđelići): Posle Despića Turci su naselili današnje Trifunoviće (i Sniđeliće). Njih je naselio seoski spahija, po imenu Murat, po kome se i Petnica dugo zvala Muratovac, naročioto onaj kraj gde su Trifunovići naseljeni. Trifunovići su poreklom iz Zagrada na Čevu, stara sveštenička porodica, ima ih 5 kuća i slave Aranđelovdan.
-Janjići su doseljeni uz Kočinu Krajinu iz Gornjeg Vardišta u Starom Vlahu, slave Nikoljdan.
-Jovanovići-Samoukovići: Oko 1809. godine doselili su se iz Zaovina-okrug užički jaka sveštenička porodica Jovanovića-Samoukovića, koja je starinom iz sela Petnjice u Drobnjacima, od bratstva Karadžića. Iz ove porodice su braća Mojsej, arhimandrit manastira Rača, Dionosije, iguman manastira Ćelije i sveštenici petnički Simeon i Alimpije, koje pominje Joakim Vujić u svojim “Putešestvijama”. Od Simeunovića sada u Petnici ima samo jedna kuća, koja slavi Đurđevdan*
*Čiča Matija Ignjatović iz Klinaca, kum Despića od starine, priča da je na Brdu, gde su nekada bile Despića kuće, bila gotovo prava čaršija zbog mnogih kuća, koje su bile zidane po turskom kroju, i da su zaostali još podrumi tih njihovih kuća i da se ipod podruma nalazi zakopano silno blago. Za ovo blago uvek se priča da je opisano u nekakvoj knjizi, koju su stari Despići napisali i sobom u progonstvu odneli, i kad bi ko mogao doći do te knjige došao bi do silnog novca, koji je Despića kuća stekla hajdučijom. 1897. godine s nekakvom, starim pravopisom ispisanom knjigom, u kojoj su podaci porodice Despića, a iz koje se tek videlo da su iz Pive, a pre se mislilo da su starinci, naiđe u selo nekakav lepo odeven Sremac i po podacima, izloženim u knjizi, otpočeo otkopavanje starih zidina i traženje novca. Radio je na tom poslu skoro nedelju dana, pa je napustio mesto i posao zbog zabrane od strane nadležne policijske vlasti. Ja nisam video knjige ni njenog teksta, a ovo je pričao pismeni i trezveni Čiča-Matijin sin, koji je uglavnom i rukovodio istraživanjem i prekopavanjem. Ovo isto pričaju i ostali seljaci, koji su bili, kao radnici posvećeni u ovo istraživanje. Posle zabranjenog rada posmatrao sam divne zidine i silne izbe i naročito podzemne odaje, zidane od kamena, u strani jedne vrtače, kako su zaostale.
-Markovići: Njih su 1813. godine naselili Turci pored Trifunovića, doseljenih iz Njeguša u Crnoj Gori, koji su u bliskom srodstvu s Markovićima u Klincima, njih je 6 kuća i slave Stevanjdan.
-Obradovića ded doselio se iz Godečeva-okrug užički posle 1820. godine, slave Jovanjdan.
-Ilići su sišli 1874. godine iz Pološnice-okrug užički na kupljeno imanje. Slave Đurđevdan.
-Rasulića otac je iz Žabara i privenčao se u Simeunoviće za popadiju 1858. godine, od njega su 3 kuće i slave Jovanjdan.
-Perišića otac doselio se iz Vražogrmaca u Crnoj Gori, slave Sv. Petku.
-Radosavljevića otac doselio se 1870. godine iz Pipera u Crnoj Gori, slave Aranđelovdan.
Perišiće i Radosavljeviće selo je naselilo u Mačinama na svojoj zemlji, ne kaže se ni kada, ni otkuda niti koju slavu slave, op. Milodan.
-Stanišići su skorašnji doseljenici iz Bjeluše u Starom Vlahu, naselili se na imanju Janjića, slave Nikoljdan.
U Petnici je 28 kuća od 12 porodica.
Zanimanje stanovništva.
-Petničani se zanimaju zemljoradnjom i voćarstvom, a ostalim uzgredno. Iako su u bogatom kraju, iako su im zemlje podesne sa svako privredno zanimanje, mali ih je broj da svake godine nađu dovoljno sredstava za ishranu, s toga su prinuđeni pribegavati i drugim sredstvima zanimanja. Kod mnogih su zemlje prešle u svojinu stranih seljaka i ostli, na tako malo zemlje, da im je nedovoljno, radi čega nadniče po selu, okolini i u susednonm gradu. Neki se bave zanatima, ta i na taj načim privređuju a neki i rabadžijanjem. Iako Petnica ima dosta sirotnog stanja, ipak se ne sele iz svog mesta.
Pojedinosti o selu.
-Petnica je sastavni deo Petničke opštine u Srezu valjevskom. Sudnica, škola i crkva su iznad Pećine, na jednoj uzvišici, ispod osoja Despića Brda, sve na imanju crkvenom. Seosko groblje je u zajednici sa selom Bujačićem, u Polju, i u blizini crkve.
Selo nema svoje seoske preslave.
28. jun 2013. u 22:52
Milodan
Poreklo stanovništva sela Popučke i Gorić, grad Valjevo. Prema knjizi Ljubomira Ljube Pavlovića „Kolubara i Podgorina“, prvo izdanje 1907. godine, najnovije izdanje 2011. godine – edicija „Koreni“ – JP Službeni glasnik i SANU.
Položaj sela.
-Popučke su na desnoj obali reke Rabasa prema Lukavcu. Seoske su kuće po plećima, padinama i jarugama, a spuštaju se i u dolinu same Kolubare. Kroz selo protiče rečica Krivošija i seoske su kuće na severnoj strani od nje. Zemljište seosko na kome su kuće neravno je i bregovito, ali se vrlo blago spušta u rabasku i kolubarsku dolinu, koje su ravne, nenaseljene i zahvataju dosta prostora. Glavnija su uzvišenja: Mramor do Zabrdice, Kremenica do Jasenice i Zlatarić, po vrhu do Dupljaja. Ispod Mramora spušta se 4 do 5 kilometara dugačka, vrlo duboka, od 20 do 200 metara široka Jaruga i silazi u dolinu Rabasa. Jaruga je suva, obale joj se osipaju i otiskuju u gornjem kraju, a samo kad ima kiše i snega onda njome otiče voda. S druga strane Mramora postoji druga Jaruga, koja je kratka, uska i produžava se u korito seoske rečice, kojom otiče kišna i snežna voda u Krivošiju.
U Popučkama ako ima izvora, ima ih po jarugama ili pri silasku samih bregova u ravnicu. Svaka kuća pored izvora ima i svoj bunar, kojim se služi. Glavniji izvori su: Šašića Bunar, Živkovac u Jaruzi, Filipovića Bunar, Iverak i dr. Seljaci se služe još i rečnom i barskom vodom. Glavnije tekućice pored pograničnih reka Kolubare i Rabas su Krivošija, koja dolazi iz Zabrdice i Jasenice, teče kroz ravniji južni deo sela i uliva se u Kolubaru. Rečica, seoski potok, kojom se stače kišna i snežna voda u Krivošiju.
Zemlje i šume.
-Popučke su jedno od najbogatijih rabaskih sela kvantitetom i kvalitetom svoje ziratne zemlje. Najbolje zemlje za kukuruz su oko Kolubare, a za strmne useve po brdima, oko sela i po brdskim i brežuljkastim padinama. Odlične livadske zemlje su oko Rabasa i ušća Ljubostinje, a osobito dobre zemljre za ispašu oko Krivošije i Rabasa. Kolubarski potesi zovu se: Kosirić, pri ušću Rabasa i Braniševac na zapad od ušća Krivošije.
Popučke malo imaju svoje šume. Po Kolubari, Rabasu, Krivošiji i Goriću pojedinci imaju velike i najlepše zabrane u oblasti od lisnatog drveta, ali glavni deo sela trpi veliku oskudicu u drvima, te ih moraju kupovati po susednim selima. Nikakvih zajednica nema u selu.
Tip sela.
-Popučke su selo razbijenog tipa. Seoske su kuće zbijene u pojedine džemate, na rastojanju od 10 do 30 metara. Glavni džemati sela su danas spojeni i njihove kuće se mešaju jedna sa drugom. Na zapadnoj strani od sela odvaja se jedan kraj, pod imenom Gorić. Gorić je zasebna i imovna i geografska celina i potpuno odvojen od pravog sela, koje se zove Popučke; on je novije naselje a ne raselica ovog sela i smatra se kao seoski zaselak. Sa pravim selom vezuje ga malina (hoće reći da ih je malo, op. Milodan) u naselju, lak saobraćaj i blizina.
Džemati pravih Popučaka su: Jaružani, Brđani, Rečičani, Krivošija i zaselak Gorić.
U Jaružanima su: Simići, Filipovići (Vojisavljevići), Antonijevići, Matići (Kozlički), Miškovići, Brankovići (Banovići), Čkrbići, Stanićevići, Zazići, Despotovići i Terzići.
U Brđanima su: Bogićevići (Krkići), Rašići, Milčevići, Rosići, Nićiforovići (Kedžići), Bogdanovići i Kuznovići.
U Rečičanima su: Rankovići, Stojići, Šašići, Stankovići, Jankićevići, Pajići, Nićiforovići, Simeunovići, Grbići, Kojići, Mijailovići, Živkovići, Ravići i Milosavljevići.
U Krivošijama su: Milovanovići, Mijailovići (Švabići), Jelići, Jovanovići, Radukići, Milanovići, Milosavljevići, Radojičići, Savići, Pavićevići, Jevrosimići, Petronijevići, Jakovljevići, Stanojevići, Jeremići (Nastasići) i Panići.
U Zaseoku Goriću su: Aleksići, Josipovići, Zarići, Savići, Jelići, Stojanovići, Pantići, Đukići i Pejići.
U ovom selu još je razvijen zadružni život. Poveće su zadruge: Nićiforovića, Zarića i Stojanovića u Goriću.
Podaci o selu.
-Popučke su prema spisku valjevske eparhije iz 1735. godine imale 13 domova. Popučke sa Gorićem prema haračkim tefterima iz 1818. godine imale su 80 domova sa 113 por. i 288 haračkih ličnosti.
Prema popisu:
-1866. godine – 88 domova i 744 stanovnika.
-1874. godine – 102 doma i 785 stanovnika.
-1884. godine – 109 domova i 855 stanovnika.
-1890. godine – 149 domova i 1141 stanovnika.
-1895. godine – 123 doma i 977 stanovnika.
-1900. godine – 127 domova i 1054 stanovnika.
Godišnji priraštaj stanovništva od 1866. godine je 8,47 a procentni 1,17%.
Ime selu.
-Za ime selu vezana je ova priča u narodu: U davna vremena živeo je neki Ivan, strastan lovac, i u njegovo doba bila je svuda šuma, gusta i neprohodna i prepuna srnama, košutama i drugom divljači. Jednoga dana pođe Ivan u lov i kod izvora, zvanog Crkvenac, zapazi čopor košuta i htede da puca. U taj mah izađe vila pred njega i zabranjivaše mu da puca, ali Ivan i protiv njene zapovesti ubije jednu košutu, zašta ga vila oslepi. Oslepeli Ivan dugo je ostao usamljen na tom mestu, ali kad se nađe u nevolji da treba ići, onda uze svoju pušku i po njoj, po pušci, dođe svojoj kući. S toga, veli priča, što je slepi Ivan došao kući “po pušci” selo dobije ime Popušci, što se docnije promeni u Popučke*.
*U protokolima crkve rabrovičke iz 1837. godine i docnije do 1843. godine stari sveštenici upisivali su ovo selo kao “Popušci” i Popučke.
Imena džemata su po mestu naselja, a ime zaseoku Goriću došlo je od silne gore, u kojoj je bio naseljen i u kome i danas ima više šume nego u drugim delovima sela.
Starine u selu.
-U Jaruzi, kod Živkovića kuća, postoji i danas, mada je svet dosta razneo, još zidine neke stare crkve, koje se nazivaju Crkvina, a izvor pored njih Crkvenac. Ne zna se, od kada su ove zidine, kao ni ko je zidao crkvu.
Poreklo stanovništva i osnivanje sela.
-Staro selo je bilo u Rečici, kuće su bile oko kuća Jankićevića na 300 metara od sadašnje škole. Gotovo su i danas ovde stare porodice.
-Bulajići: najstarija porodica u selu je bila Bulajića, čiji je poslednji potomak izumro pre 7 godina, a od koje ima nekoliko razudatih odiva u selu i okolini.
Najstarije porodice u selu, posle Bulajića, su:
-Terzići, Jankićevići i Simeunovići: Terzići su dugo vremena terzijska kuća a od pre 100 godina stalno sveštenička kuća, pa i danas ima iz ove kuće 3 sveštena lica; ona je u srodstvu sa Jankićevićima i Simeunovićima, ima ih 5 kuća, osim popova na strani, slave Đurđic.
-Simići, Pajići i Kojići: Ima ih u svom krajevima Popučaka, Pajići i Kojići su potomci Simića, slave Jovanjdan.
-Šašići i Stankovići: Šašići su oduvek živeli na istom mestu, oko sadašnje škole i blizi Jankićevića; ovo je nekad jedna od najuglednijih porodica koju su Turci raseljavali i koje ima po Pocerini*, danas ih je sa 3 kuća i jednom Stankovića i puka su sirotinja. Slave Nikoljdan.
*U Nakučanima i danas se nalazi poveća porodica Šašića-Šešića poreklom iz Popučaka. Sa ovom porodicom su u srodstvu i Srećkovići u Mrčiću i Milinkovići u Paunama.
Doseljene porodice:
-Despotovići, Bogićevići i Milčevići: U najranije doseljene porodice računaju se Despotovići, koji su rod babolučkim Simeunovićima, doseljeni pred kraj 17. veka iz Kuča u Crnoj Gori, pa se prvo naselili u Lještanskom-okrug užički a odatle sišli Valjevu i podelili se, pa jedni otišli u Zabrdicu i Babinu Luku, a oni došli ovde. Despotovićima su blizak rrod Bogićevići i Milčevići, ima ih 8 kuća i slave Nikoljdan.
-Miškovići, Brankovići i Stanićevići: Isto kad i Despot, doselio se i stari Miško (Milorad) s Povija na Čevu, i da nije ova porodica zamirala, danas bi bila jedna od najjačih u selu. Od ovog Miška su Miškovići, Brankovići i Stanićevići; ima ih 4 kuće i slave Aranđelovdan.
-Rankovići i Stojići: Malo posle Miška, ali pre austrijske okupacije, doselio se Ranko sa svojom porodicom iz Budimlja u Starom Vlahu. Od Ranka su Rankovići i Stojići, ima ih 6 kuća i slave Jovanjdan.
-Zazići, Jelisavčići, Rašići, Nićiforovići, Čubrovići, Jeremići, Mirkovići i Kuznovići: U doba austrijske okupacije, odmah prvih godina doselili su se iz Bariča-okrug beogradski današnji Zazići ili Jelisavčići. Oni su se doselili u dve kuće i rasturili se po celom selu, osim Gorića i od njih su gore navedene familije, ima ih 15 kuća i slave Jovanjdan.
-Radukići i Milanovići; Oni su došli malo possle Zazića, ali posle austrijske okupacije iz Osata, doseljeni kao majstori, ima ih 7 kuća i slave Đurđevdan.
-Radojičići, Savići, Jerosimići, Petronijevići, Stanojevići, Živkovići i Jeremići: Predak (Radojičića) se doselio iz nikšićkih Rudina posle austrijske okupacije, njima su u srodstvu gore navedene familije, uglavnom naseljeni po Krivošiji, njih je 18 kuća i slave Đurđevdan.
-Filipovići i Vojisavljevići: Uz Kočinu Krajinu sišao je Filip iz Zarožja-okrug užički i od njega su ove dve familije, ima ih 9 kuća i slave Jovanjdan.
-Antonijevići: Kad i Filip sišao je iz Strmne Gore od tamošnjih Romanovića i Antonije od koga su Antonijevići, ima ih 7 kuća i slave Nikoljdan.
-Jakovljevići, predak je došao iz Lelića uz Kočinu Krajinu, njih je 4 kuće i slave Nikoljdan.
-Stojanovići su prva porodica u Goriću čiji se predak doselio uz Kočinu Krajinu od Drobnjaka iz Previša, od porodice Tomića, Stojanovića je 3 kuće i slave Nikoljdan.
-Zarići su u Gorićima, predak se doselio uz Kočinu Krajinu iz Budimlja u Starom Vlahu, ima ih dve kuće i slave Đurđevdan.
-Matići (Kozlički): U Popučke je prešla Kozlička porodica od Kozlice u Bačevcima iz porodice Tomića uz Kočinu Krajinu, prvo su bili u Piromanu pa došli ovde, ima ih 3 kuća i slave Đurđic.
U Prvom ustanku doselili su se:
-Bogdanovići iz Maoča u Polimlju, slave Nikoljdan.
-Ravići su iz Suvodanja, doselila ih Baba Rava, slave Tomindan.
-Rosići su iz Branegovića od porodice Milićevića, slave Đurđevdan.
-Grbići su s Njeguša u Crnoj Gori, slave Stevanjdan.
-Josipovići su u Goriću, došli iz Zaruba od tamošnjih Pavića, slave Mratindan.
-Jovanovići su iz Crvenog Dola na Čevu, slave Lazarevdan.
-Mijailovići (Švabići) su od nekog Banaćanina, slave Đurđevdan.
Doseljenici novijeg doba:
-Mijailovići su iz Babine Luke, predak se prizetiou Kojiće, slave Đurđic i Jovanjdan.
-Milosavljevići-1 su na Brdu, predak došao iz Okleca kao sluga, slave Nikoljdan.
-Milovanovići , predak došao iz Oglađenovca kao dovodac od tamošnjih Bražđana, slave Alimpijevdan.
-Jelići su iz Solotuše-okrug užički, slave Jovanjdan.
-Milosavljevići-2 su u Krivošiji, došli iz Stojića-okrug užički, slave Jovanjdan.
-Pavićevići su iz Štrbaca u Starom Vlahu, došli uz Babinsku Razuru, slave Alimpijevdan.
-Aleksići su u Gorići, došli iz Jasenice od istoimene porodice na kupljeno imanje, slave Lazarevdan.
-Savići i Jelići su u Goriću, došli iz Čeva u Crnoj Gori, slave Aranđelovdan.
-Pantići u Goriću su iz Osata, slave Nikoljdan.
-Đukići su iz Maoča u Polimlju, slave Lazarevdan.
-Pejići su iz Brezovice, sela ove oblasti, slave Đurđevdan.
-Čkrbići su iz Kolašina u Crnoj Gori, slave Nikoljdan.
-Panići su u Krivošiji, došli iz valjevske Brezovice, slave Nikoljdan.
U Popučkama i Goriću ima 131 dom od 36 porodica.
Zanimanje stanovništva.
-Popučani se zanimaju zemljoradnjom, voćarstvom i stočarstvom. Zemljoradnjom se bave na veliko, višak hrane prodaju: Voća ima dosta, suše ga ili prodaju sirovo. Stoke gaje koliko im je za domaću upotrebu a najviše pažnje poklanjaju gajenju goveda. Pored ovoga Popučani se rado zanimaju i rabadžijanjem, čemu je znatno pripomogao lepo urađen put Valjevo-Beograd, koji ide niz Kolubaru i kroz atar ovog sela. Malo koji seljak da zna kakav zanat a iz sela se nikuda ne sele.
Pojedinosti o selu.
-Popučke su sastavni deo Lukavačke opštine u Srezu valjevskom. Sudnica je u Lukavcu, škola u selu a crkva u Rabrovici. Groblje je u sredini sela na brdu za Popučke, a Gorić ima zasebno groblje.
Popučke preslavljaju Spasovdan.
Zaselak Gorić nema zasebnog kmeta, školi dolaze u Popučke a crkvu idu u Valjevo. U prvo vreme se zvao Kruščić, pa se ovo zaboravilo i usvojilo Gorić zbog mnoge šume, koja je u doba naseljavanja morala biti.
29. jun 2013. u 21:50
Milodan
Poreklo stanovništva sela Prijezdić (po knjizi Prijezdići), grad Valjevo. Prema knjizi Ljubomira Ljube Pavlovića „Kolubara i Podgorina“, prvo izdanje 1907. godine, najnovije izdanje 2011. godine – edicija „Koreni“ – JP Službeni glasnik i SANU.
Položaj sela.
-Prijezdić je na zapadnim padinama maljenskog ogranka Čubrice. Seoske su kuće u osoju Čubrice i pod njom samom, tako da su gotovo i kuće i okućnice zašle u strane brda. Zemljište je krečnjačko od sekundarnog krečnjaka sa svima karsnim oblicima, neravno, suviše brdovito te i ovo selo spada u red planinskih sela. Pored Čubrice, opšteg naziva planine ovog sela, znatnija su uzvvišenja: Gradina, Cerje, Kose i Krst, visovi zapadnog dela Čubrice. Gradina i Krst su ogoljeni a svi ostali visovi su pošumljeni.
Izvora ima i glavniji su: Stublina u Gođevcima, Mladoš po dnu sela, do Žabara, po čemu se zove ceo donji kraj visoravni sa vrtačama Mladoš; Vrelo u Gradini, Popovac u Golubovićima, i još nekoliko manjih izvora.
Od tekućih voda je Vrelo, koje teče po visoravni Mladoša, pa ponire u jednu njegovu vrtaču, zatim Popovica potok, bogat izvorima, ali ne jakim i sliva se po dnu sela u Žabarsku Reku.
Zemlje i šume.
-Zemlje ovog sela oko Popovice i na istok od nje do Čubrice, jesu tercijalna jezerska naslaganja, dobro navodnjena i podesna za svaku vrstu useva. Na ovim zemljama ima i dobrih livada i pašnjaka, ali najglavnije livade i pašnjaci su na Čubrici po Kosama. Mladoš od krečne glinuše, pomešane sa crvenicom, nerodan pa se mora redovno natirati. Ovakve su zemlje na zapadnoj strani sela, na kojima se poglavito zasejavaju strmni usevi.
Šumom je selo vrlo bogato. Pored pojedinačnih zabrana po selu i zapadnim visovima Čubrice, njen istočni deo je sav seoska svojina, a Gradina i Cerje opet porodična zajednica. Najlepši šumski krajevi po Čubrici su porodične zajednice Isidorovića, Golubovića i Gradinaca.
Tip sela.
-Selo je razbijenog tipa. Uglavnom se razlikuju tri džemata. Prvi džemat je oko Vrela i ispod Gradine i zove se Gradinci. Gradinske su kuće rasturene u veće ili manje porodične grupe niz Vrelo. Kuće su po uvalama i vrtačama oko Vrela, pojedine grupe daleko 50 do 200 metara a kuće u njima na rastojanju od 20 do 50 metara. Druga grupa kuća je oko Stubline i donjek toka Vrela, to su Gođevci. Treći je kraj pod samom Čubricom, i tu su kuće sve jedna do druge na rastijanju od 15 metara.
U Gradincima su: Gradinci (Neškovići), Novkovići, Živkovići, Pavličići i Ivanići.
U Gođevcima su Gođevci.
Pod Čubricom su: Golubovići, Bošnjakovići, Petronijevići, Isidorovići, Jočići, Bugarčići i Damnjanovići.
U ovom selu je vrlo razvijen zadružni život. Veće su zadruge: Živkovića, Golubovića (tri kuće), Pavličića i Gradinska.
Podaci o selu.
-Prijezdić je po haračkim tefterima iz 1818. godine imao 20 domova sa 36 por. i 82 haračke ličnosti.
Prema popisu:
-1866. godine – 31 doma i 256 stanovnika.
-1874. godine – 38 domova i 290 stanovnika.
-1884. godine – 44 doma i 302 stanovnika.
-1890. godine – 49 domova i 390 stanovnika.
-1895. godine – 48 domova i 377 stanovnika.
-1900. godine – 53 doma i 408 stanovnika.
Godišnji priraštaj stanovništva od 1866. godine je 4,74 a procentni 1,59%.
Ime selu.
-Za ime selu ne zna se otkuda je.
Poreklo stanovništvva i osnivanje sela.
-Prijezdić ima veliku prošlost, naime, priča se, da postoji od pre Kosova i da je od porodice današnjih Isidorovića bilo vojnika na Kosovu.
-Isidorovići, Živkovići, Novkovići i Ivanići: Ovo selo je osnovala porodica Isidorovića, koja je u početku 18. stoleća bila skoro zamrla i izgubila se. Stari Isidor, po kome se njegovi današnji potomcu zovu, bio je proteran odavde, pa se posle oturio u hajduke nekih 30 godina i tek kada je ušao u godine i predao se turskim vlastima na veru, ovi su veru pogazili i osudili ga na smrt. Srećnim slučajem spasao se i otišao ponovo u hajduke i ostao hajduk do smrti. Isidoru je srodna kuća Živkovića, za koju se drži da je od pre Kosova, pa i danas, bila jedna, te jedna – nikad nepodeljena. Iz ove kuće je i Isidor, pa je iz nje izašao uz majku udovicu, koja se preudala i sobom ga povela u drugo selo. Od ovog Isidora, koji je upravo selo i naselio jesu: Isidorovići, Novkovići, Živkovići i Ivanići, njih je u selu 12 kuća i slave Nikoljdan.
-Bošnjakovići: Isidorov prvi sin nije imao muške dece pa je za života očeva, po želji njegovoj, doselio neko Bošnjače, koje je uz matorog Isidora hajdukovalo i od njega su današnji Bošnjakovići. Bošnjače je bilo rodom iz Gornjeg Vardišta u Starom Vlahu, njih je 3 kuće i slave Nikoljdan.
-Jočići: Isidor je za drugu kćer svojega prvog sina privenčao nekakvog Joču, doseljenog kao hajduka iz Sjenice i od njega su Jočići sa 3 kuće a slave i oni Nikoljdan.
Oba ova prizećivanja bila su po svršetku austrijske okupacije ovih krajeva.
-Gradinci (Neškovići) i Pavličići: Najstariji doseljenici u selu su Gradinci, koje je naselio pored sebe stari Isidor za vreme austrijske okupacije. Oni su doseljeni iz sela Gradine u Polimlju, negde bliže Tari, ima ih 7 kuća Gradinaca (Neškovića) i 4 Pavličića, slave Đurđic.
-Petronijevića pretke doveo je Isidor od Peći kao popa prvih godina austrijske okupacije, pošto mu crkva u Krčmaru nije imala popa. I onda i danas samo jedna kuća, slave Nikoljdan.
-Golubovići su se doselili pred Kočinu Krajinu kao velika porodica iz Tepace u Drobnjacima; njih je 13 kuća i slave Đurđevdan.
-Bugarčići: Joča je uz Kočinu Krajinu posinio jedno zalutalo “Bugarče” iz Zaplanja iod njega su Bugarčići, slave Nikoljdan.
-Gođevci: Oko 1810 godine doselile su se dve porodice Gođevaca iz Osata u Bosni od iste porodice, od kojih su i zarupski Gođevci, slave Lazarevdan.
-Damnjanovićisu iz Jugova u Plimlju, doselili se uz Babinsku Razuru, slave Lučindan.
U Prijezdiću je 53 kuće od 9 porodica.
Zanimanje stanovništva.
-Prijezdičani se zanimaju poglavito zemljoradnjom, stočarstvom i voćarstvom. Stoka i voće su najglavnije zanimanje svakom Prijezdičaninu. Stoke sitnije dosta drže i suvate je po Čubrici i donjim selima, a na voće obaraćaju toliku pažnju, da su se gotovo u tom pogledu istakli kao najbolji voćari u oblasti. Nema Prijezdičanina ko ne ume kola opraviti i sebi alatku napraviti. S toga se svaki još iz malena odaje izučavanju zanata i radi ga posle u selu i izvan njega. Zbog nemanja dovoljno zemlje i zbog nezgode u saobraćaju, jer u ovom selu sa svih strana teško da se može prići, mnoge se porodice posle deobe i pre i danas udaljuju iz sela i sele u ravnija mesta, s toga ih ima u mnogim selima ove oblasti.
Pojedinosti o selu.
-Prijezdić je sastavni deo Dračićske opštine u Srezu valjevskom. Sudnica i škola su u Dračiću. Veći deo sela dolazi crkvi u Dračiću a manji ide u Krčmar. Seosko groblje je u sredini sela, ispod Golubovića i zajedničko je za celo selo.
Selo preslavlja Spasovdan.
30. jun 2013. u 19:31
Milodan
Poreklo stanovništva sela Pričević, grad Valjevo. Prema knjizi Ljubomira Ljube Pavlovića „Kolubara i Podgorina“, prvo izdanje 1907. godine, najnovije izdanje 2011. godine – edicija „Koreni“ – JP Službeni glasnik i SANU.
Položaj sela.
-Pričević je na obema obalama Obnice u njenom srednjem toku. Zemljište je neravno, dosta uzdignuto i strmenito, te ovo selo spada u brdska sela. Što ima ravnice je niz Obnicu u njenom donjem delu. Glavnija uzvišenja u selu su: Guvenište do Zlatarića, Osijanj do Balinovića, Grinović i Rudine do Kamenice, Klek i Malo Brdo do Majinovića i Tupanjaca. Sva su uzvišenja strmenita, krečnjačka i kamenita. Po plećima su vrtače ili kamenitog dna ili podesne za obdelavanje. Uzvišeniji deo sela na desnoj obali reke, zove se Rupe. Rupe su visoravan od 2 kilometra dužine i 500 metara širine ispunjene mnogim vrtačama, poređanim u nizove s padom severu, Obnici. Visoravan je najlepši i najrodniji deo sela, jer ju presecaju nekoliko potoka i navodnjavaju, a uz to još i vrtače su rezervoari za zadržavanje svakojakih nanosa i mulja.
Izvora je u selu dosta, ali su po krajevima i pored reke. Najlepši izvori su: Vrelo, Stubilnna, Bunar, Voznik, Bunarić i dr. Najglavnija tekućica je Rečica, koja izvire u Vrlobašu, u Majinoviću i teče na istok uporedo sa Obnicom i pada u nju po dnu sela. U Rečici, dokle ne siđe u Rupe, puno je izvora a odatle ih nema. U Rečicu pada Tupanjska reka, koja dolazi s juga od Balinovića, zatim seosko Vrelo i Bunarski Potok. Kao točilo spušta se od izvora Voznika potok Voznik u Obnicu. Ovakva su točila svi potoci pored Obnice, oni su kratki, strmni i puni plazova, te zasipaju luke pored reke. U ovom selu sa leve strane uliva se reka Kamenica u Obnicu.
Zemlje i šume.
-Sami seljaci podelili su zemlje svoga sela na dve vrste: ruparske i luke. Ruparsku zemlje pored Rečice i njenih pritoka su vrlo lepe livade i pašnjaci, a po brdima su samo šume, ispusti i poneka njivica. Ruparskih zemalja ima i na jednoj i na drugoj strani reke. Luke su pored Obnice i podeljene na dvoje. Grinović i Klen u sredini sela jako su pritesnili Obnicu, da se teško provlači izmeđi njih, ali su time stvoreni i sa gornje strane velika proširenja Gornje i Donje Luke. Po lukama su nanosne zemlje vrlo rodne i podesne za useve i livade, s toga su najcenjenije. Iako je u ovom selu Obnica najbogatija lukama, ipak je u selu malo ziratne zemlje.
Šume ima dosta, ona je kao seoske kuće po krajevima sela. Šuma je od lisnatog drveta i ima je dosta i za građu i za ogrev. U šumi selo nema zajednica, ali pojedine porodice imaju, tako je Strana zajednica svojina Mirkovića a i Lukića, zatim zajednice Boškovića, Vojinovića itd. Seoska su svojina točila i kamenarnice pored Obnice.
Tip sela.
-Seoske su kuće po krajevima, pojedinim uzvišicama i rasturene svuda. Kuće su izdvojene i pojedine džemate, a džemati su tako poređanni da grade elipsu, čije je središte kod opštinske sudnice na Obnici, a duža osa u pravcu jugoistočnom, u pravcu prostiranja planinskih kosa. Prema ovome Pričević je selo razbijenog tipa. Pojedini džemati su porodičnih naziva i svi jedan do drugoga a kuće su na rastojanju od 20 do 40 metara.
Pođemo li od Zlatarića, pa južnim krajem sela, nailazimo redom na ove porodice: Boškovići, Stanojevići, Dragojevići, Petarići, Matići, Vojinovići, Mitrovići, Petrovići, Jankovići, Todorovići, Milinkovići (Rupari), Vasići, Divnići, Popovići-1, Popovići-2. Sve su ovo porodice sa desne strane Obnice. Pređemo li Obnicu i pođemo istočnom kraju sa severne strane onda su: Lukići, Mirkovići, Belići, Jakovljevići, Krajinovići, Kovačevići, Gajići, Živkovići (Brankovići), Tanaskovići, Rakići i Đorđevići.
U selu je jako razvijenn zadružni život. Većih zadruga nma, ali osrednjih od 15 do 20 duša ima dosta i gotovo je svaka treća kuća zadružna. Jače zadruge su: Jakovljevića, Belića i Jankovića po dve kuće, zatim Boškovića i Vojinovića po jedna kuća.
Podaci o selu.
Pričević je prema spisku sela valjevske eparhije od 1735. godine imao 14 domova. Prema haračkim tefterima iz 1818. godine imalo je 48 domova sa 64 porodica i 134 haračkih lica.
Prema popisu:
-1866. godine – 80 domova i 598 stanovnika.
-1874. godine – 93 doma i 711 stanovnika.
-1884. godine – 102 doma i 759 stanovnika.
-1890. godine – 114 domova i 828 stanovnika.
-1895. godine – 112 domova i 862 stanovnika.
-1900. godine – 128 domova i 974 stanovnika.
Godišnji priraštaj stanovništva od 1866. godine je 13,92 a procentni 1,92%.
Ime selu.
Ime selu Pričević je vrlo staro, jer se i ovo selo nalazi u spisku sela okruga valjevskog iz 1737. godine zapisano kao Priezevicz. Otkuda je ovakvo ime selu priča se ovo: U ovom selu, priča se, da je na Obnici, kod izvora Stubline, sa leve strane reke bila nekda velika madžarska varoš, koju su Turci, kad su ove krajeve osvojili, razorili i njene stanovnike rasterali, te se ovi iselili u Ugarsku. Kad su se nove porodice doselile na ova zgarišta i stalno naselile, onda su, nalazeći po zgarištima i zuševinama mnoge dragocenosti i zaostatke uvek pričale o velikom bogatstvu svojih prethodnika, te narodno predanje veli, što su mnogo pričale po okolini o vojoj sreći i dobru, što ih je postiglo doseljenjem u ovo selo, okolni seljaci prozovu ih Pričevići, Pričevčani, zbog čega taj naziv ostane i ime ovom selu.
Starine u selu.
1. Na reci Obnici, ispod Mirkovića kuća, u Gornjim Lukama, oko izvora Stubline, bilo je nekad veliko naselje, danas pod imenom Selište. Narod ovog kraja drži da je tu bilo veliko rudarsko naselje, pravi grad, u kome je preređivana ruda, vađena u Bobovi i Vragočanici, selima ove oblasti. U narodu se priča da je ruda prerađivana i pripremana za topljenje i preradu vodom izvora Stubline i Obnice, što dokazuju mnogi čunkovi, koji se izoravaju i dan danas u Selištu. Grad se drži da nije bio srpski, već madžarski i da su ga Turci razorili i njegove stanovnike rasterali, kad su ovi krajevi osvojeni. Stanovnici grada po pričanju iselili su se u Ugarsku i naselili po tamošnjim gradovima. Da je Selištu uistinu bilo nekakvo naselje dakoz su, pored starih čunkova, još i ostaci tesanog kamena, zidova, cigle i pojedinih stvari, od čega je mnogo toga, šta je nizom vremena razneto i rastureno.
2. Iz Sokola i Srebrenice u tursko doba, a može biti i ranije, silazio je preko Vragočanice i Kamenice stari put, koji se spuštao Valjevu. Ovaj put i dan danas je vrlo lepo očuvan i on je u Selištu kaldrmisan i silazio reci, pa je levom stranom reke išao sve do kraja ovog sela, odakle je posle skretao preko Brda i spuštao se u Bukovicu i odatle preko ostalih brda Valjevu.
3. U Rečici u Milinkovićima je crkva. Sadašnja crkva je na desnoj obali Rečice, dokle je stara bila pod Brdom, sa leve strane. Crkva je od kamena i zidao ju je, kao svoju parohijsku crrkvu, knez Jovan Bobovac oko 1830. godine.
Stara je crkva bila od brvana i daskom pokrivena i za nju se priča da je iz velike davnine*.
*Kad sam bio kod ove crkve, sveštenik g. Sr. Todorović pokazao mi je stari antimis iste crkve iz 17. stoleća, koji je osvetio jerusalimski patrijarh Kiril.
Poreko stanovništva i osnivanje sela.
-Pričević je vrlo staro naselje. Dokaz velike starosti su zaostaci nekadašnjih naselja a uz to i tradicije o pojedinim porodicama. Tradicije seoske tvrde da posle razaranja starog grada ovde dugo niko nije živeo. Za današnje porodice zna se da su doseljene, ali je njihovo doseljenje bilo davno.
-Petarići (Matići, Jankovići, Perovići, Mitrovići); Belići (Rakići, Tanackovići, Mirkovići, Lukići, Jakovljevići Gajići); Milinkovići ( Divnići i Popovići-1): najstarije doseljene porodice i osnivači sela su: Belići, Milinkovići i Petarići. Sve su tri porodice od jednog bratstva, ali samo iz velike davnine; doseljene su iz Zvjezda ili Čadinja u Polimlju, samo to njihovo doseseljavanje bilo je pre početka 18. veka. Još u najranije doba, kad su se ove tri porodice doselile, one su se još onda rasporedile ovako kako su i danas, pa se nisu imale potrebe ni mešati, sve tri porodice imaju svoje potomke kako je navedeno, ima ih 89 kuća i slave Nikoljdan a ima ih dosta i odseljenih.
-Boškovići* su po vremenu doseljenja odmah iza prethodnih je porodica Boškovića, doseljena iz Osata u Bosni, čiji se predak naselio kao majstor pred austrijsku okupaciju. Boškovići su se raseljavali, njih je 12 kuća i slave Alimpijevdan.
*Iz ove porodice je otac čuvenog srpskog književnika i akademika pok. Milana Kujundžića-Aberdara.
-Krajinovići, Kovačevići su se doselili iz Gacka u Hercegovini od tamošnjeg bratstva Kovačevića u vreme austrijske okupacije. Krajinovići su nazvati po tome što im je neki predak mnogo „krajinio“ po Bosni i Hercegovini, rod su im Kovačevići ima ih 8 kuća i slave Đurđic.
-Živkovići su se, takođe, doselili iz Gacka u Hercegovini u vreme austrijske okupacije, ima ih 5 kuća i slave Aranđelovdan.
-Stanojevići su poreklom od Kostojevića-okruga užičkog, predak sišao kao majstor posle Kočine Krajine i ovde zastao, ima ih 5 kuća i slave Đurđevdan.
-Popovići-2. Druga porodica Popovića je poreklom iz Jajca u Bosni. Stari pop Tanasko Milinković nije imao muške dece, pa uzeo kćeri u kuću terziju iz Jajca i od njega je Popovića kuća koja slavi Časne Verige. Terzija se doselio pred Kočinu Krajinu.
-Dragojevići, predak doselio se kao sluga u Prvom ustanku iz Maoča u Polimlju i od njega su dve kuće, slave Lazarevdan.
-Vasići, predak je dovodac iz Ostružnja i od njega su dve kuće, slave Aranđelovdan.
Skorašnji doseljenici:
-Todorovići su se doselili pre 32 godine, domaćin kuće je bio sveštenik, došli su iz Beograda, slave Nikoljdan.
-Đorđević je dovodac iz Lopatnja, slavi Đurđic.
U Pričeviću je 126 kuća od 10 porodica.
Zanimanje stanovništva.
-Pričevčani se zanimaju zemljoradnjom i voćarstvom a uzgred i stočarstvom. Zemlje je u selu malo i iz godine u godinu pojedine porodice posle deobe sele se u ravnija mesta, ostavljajući svoja imanja, koja docnije prodaju srodnicima i drugim seljacima. Neki od seljaka kupuje oko Valjeva imanja i tamo zasejavaju potrebne useve. Pričevčani se rado odaju izučavanju zanata, trgovini pa i nadničenju, s toga se ponajlakše i iseljavaju.
Pojedinosti o selu.
Pričavić je sastavni deo Pričevačke opštine u Srezu podgorskom. Sudnica je u selu, na Obnici, crkva u Rečici a škola u Kamenici.
Selo preslavlja Nikolaje.
1. jul 2013. u 20:36
Milodan
Poreklo stanovništva sela Rabas*, grad Valjevo. Prema knjizi Ljubomira Ljube Pavlovića „Kolubara i Podgorina“, prvo izdanje 1907. godine, najnovije izdanje 2011. godine – edicija „Koreni“ – JP Službeni glasnik i SANU.
*Ovo selo opisivao je i g. Svet. D. Petrović, paroh brankovački, ali se njegovim opisom ne može niko koristiti, jer su bez vrednosti.
Položaj sela.
-Rabas je sav u Jautini i na obema obalama istoimene rečice. Jaućanski visovi su visoka brda, vrlo strmenita i kamenita. Po dnu sela do Kotešice i Donje Bukovice izdiže se Carić, veliki šumski kraj, čiji su visovi tako isto strmeniti, šumoviti i kameniti. Zemljište je od sekundarnih stena.
Izvora je u selu malo i oko kuća su, njima se pojedine kuće služe, i poznatiji su: Senića Bunar, Česma u Rabasu, Emrekovića Vodica i dr. U Jautini iz nekoliko izvoraca slive se rečica Rabas, koja u selu retko presušuje. Rabas teče sa severan na jug, dokle ne izađe iz sela, pa odatle okreće na istok i tako teče nepromenjeno do ušća u Kolubaru. Kuća seoskih ima i oko reke i po padinama ovih kosa, koje spajaju Carić sa Jautinom, ali reka ne smeta nikome.
Zemlje i šume.
-Ziratne je zemlje posve malo, ona je oko kuća, reke i po padinama pojedinih jaućanskih kosanica. Zemlja je suviše posna, suva, šljunkovita od silinih raspadnutih peščarskih stena, vrlo nerodna, teška i za đubrenje i za rad. Na ovakvoj zemlj, osim na mesta niz Rabas, teško može šta da uspeva, izuzimajući voće i šumu.
Rabas je šumsko selo. Šume ima pet puta više nego ziratne zemlje. Sva je Jautina seoske zajednica, a pojedini bregovi iznad kuća su opet porodične zajednice. Šume ima dovoljno i za građu, ogrev i žeženje ćumura bez obzira što se mnigo utamanjuje, mada i okolni seljaci imaju znatnih udela u njoj ipak su rabaške šume i velike i neprekidno rastu i još im se u tom razvoju ne može stati na put.
Tip sela.
-Rabas je selo razbijenog tipa. Kuće su u dva džemata, s jedne i druge strane reke. Imena džemata su porodični nazivi a kuće pojedinih porodica su udaljene od 20 do 200 metara.
U Rabasu su: Senići, Milićevići, Savići, Simići, Petrovići, Maksimovići, Emrekovići, Stojanovići i Pantelići.
Rabas je jedino selo u valjevskoj Podgorini u kome u poslednjih 50 godina nema zadruga.
Podaci o selu.
-Rabas je prema haračkim tefterima iz 1818. godine imao 17 domova sa 24 por. i 39 haračkih ličnosti.
Prema popisu:
-1866. godine – 18 domova i 120 stanovnika.
-1874. godine – 21 dom i 147 stanovnika.
-1884. godine – 25 domova i 159 stanovnika.
-1890. godine – 26 domova i 194 stanovnika.
-1895. godine – 37 domova i 178 stanovnika.
-1900. godine – 28 domova i 164 stanovnika.
Godišnji priraštaj stanovništva od 1866. godine je 0,88 a procentni 0,81%, gde stanovništvo poslednjih godina naglo opada i više je ženskih nego muških glava.
Ime selu.
-Rabas ime sela došlo je od imena rečice Rabasa, a drži se da je i jedno i drugo došlo od imena Rabas, kako se zvao neki Turčin, koji je živeo u ovom selu, čemu se ne može pokloniti nikakva vera, jer se ime Rabas, kao ime župe pominje još i 1426. godine.
Poreklo stanovništva i osnivanje sela.
-Rabas je staro selo, a priča se da je i kao Kotešica pre 300 godina bilo tursko naselje, pa kad su se Turci iselili, da su se tek onda počele naseljavati porodice naše narodnosti.
-Senići: Prva porodica u selu je Senića, naseljena u početku 18. veka iz dalmatinskog Senja, odakle je njihov predak zbog čestih uskočkih upada bio primoran da se seli. Turci su ga, priča se, doveli ovde i naselili. Iz ove je porodice, koja je krajem 18. stoleća bila najbogatija i najuglednija u valjevskoj Podgorini, bio knez Joka iz Rabasa, zaknežen 1797. godine. Senića ima 9 kuća i slave Jovanjdan.
-Emrekovići: Posle Senića odmah se doselila porodica Emrekovića iz Birča, samo pre doseljena od Nenadovića (verovatno Ljuba misli na Prote Mateje Nenadovića porodicu, koja je takođe iz Birča, op. Milodan), a od iste porodice. Iz ove je porodice Jovan Rabas, član okružnog valjevskog suda 1804. godine, njih je 3 kuće i slave Alimpijevdan.
-Rudići (Milićevći, Simići, Petrovići i Maksimovići) su doseljeni u početku 19 stoleća iz nikšićkih Rudina, gde su se prvo naselili negde u Rađevini, pa prešli u Lopatanj, selo ove oblasti i tek posle sišli u ovo selo. Rudića potomci su navedeni, ima ih 8 kuća i slave Lučindan.
-Savići, predak se doselio u Prvom ustanku iz Brvenice u Polimlju i naselio se kao sluga u ovom selu, ima ih 3 kuće i slave Sv. Petku.
-Stojanovići, ded im se doselio kao majstor iz Crvice kod Bajine Bašte i naselio se u ovom selu, ima ih 3 kuće i slave Tomindan.
Noviji doseljenici:
-Emrekovići-2, predak se doselio iz Godočeva-okrug užički, prizetio se i primio prezime Emreković, slave Nikoljdan i Alimpijevdan.
-Pantelići su doseljeni 1876. godine od Vražogrmeca u Crnoj Gori, slae Sv. Petku.
U Rabasu je 28 kuća od 7 porodica.
Zanimanje stanovništva.
-Rabašani se zanimaju svima privrednim poslovima, kojima i ostali seljaci ove oblasti, zemljište je siromašno, stoke nemaju a voće se bez stoke lako ne podiže, a šume nisu velike cene i nema navoza ni puta. Sve ovo je doprinelo krajnjoj siromaštini u selu i njegovom naglom opadanju poslednjih decenija prošlog stoleća. Siromaština u zemlju nagoni Rabašane na argaštinu po okolini i radnju na tuđem zemljištu, ne bi li se došlo do malo boljih sredstava za život.
Pojedinosti o selu.
-Rabas je sastavni deo Bukovičke opštine u Srezu podgorskom. Sudnica je u Bukovici, škole nemaju a crkva je u Brankovini. Groblje je zajedničko.
Preslavljaju Prvi dan Trojica.
2. jul 2013. u 21:06
Milodan
Poreklo stanovništva sela Ravnje, grad Valjevo. Prema knjizi Ljubomira Ljube Pavlovića „Kolubara i Podgorina“, prvo izdanje 1907. godine, najnovije izdanje 2011. godine – edicija „Koreni“ – JP Službeni glasnik i SANU.
Položaj sela.
-Ravnje su na južnom kraju Dračićske Visoravni. Seoske su kuće s obe strane jedne tekuće vode na ovoj visoravni, potoka Bukovika; one su ili u osoju onih brda, koja s južne strane zatvaraju visoravan, ili u prisojnim padinama bregova, koji su na levoj obali Potoka. Glavnija su uzvišenja sa južne strane: Vučjak i Kik, krečnjački rtovi, nastavak prijezdičke Čubrice, a sa severne strane Belovac, plećasti krečnjaški rt, na kome su crkva i škola dračićska.
Izvora je u selu, izuzetno od Dračića i drugih sela na ovoj visoravni, dosta. Izvorima se narod služi ali za malo, jer gotovo svi presušuju, pa narod trpi veliku oskudicu u vodi, koju mora dobavljati s Graca i sa izvora iz susednih sela Zaruba i Prijezdića. Pored izvorske vode narod upotrebljava barsku i jezersku vodu. Potok Bukovik izvire u selu od nekoliko izvora, koji se zovu Stubline, a koji preko leta presušuju. Pravac je potoka, dokle teče kroz selo, istočan i na kraju sela skreće na sever i teče u tom pravcu, dokle se ne izgubi u vrtačama zarupskim. Svi seoski izvori su oko ovog potoka; tako ispod Stublina su: Antonijevac, Sastavci, gde se u Bukovik uliva suvi Ravanjski Potok i Vrelo. Jedini izvor izvan potoka je 1882. godine otvoreni izvor između Kika i Vučjaka, gotovo pri vrhu njihovom, Medljanka, koja nikad ne presušuje, ali joj je teško prići, pa je neupotrebljiva.
Zemlje i šume.
-Ravanjske se zemlje brdske i krečuše, suve, lakoradne i prepune vrtača i dolova. Na ovim zemljama osobito uspevaju strmna žita, dokle livade su ili oko Bukovika ili po Bačevačkoj Visoravni i nazivaju se Ravnje. Dobrih livada i pašnjaka nema, a dobrih vinogradskih zemalja ima dosta na Belovcu. Zemlje su najviše ispod i iznad kuća, ali nikad u neposrednoj blizini. Bolje ziratne zemlje su: Juriševac ispod Medljanike, Brdo oko Jezera, Ravnje i Potok.
Šume su nastavak petničkih Mačina, koje se ovde na Belovcu završavaju. Šume su od lisnatog drveta, ševarice, a malo je krupnije šume. Osoje Kika i Vučjaka pošumljeno je i to je sve seoks svojina, gde se šuma osobito gaji i neguje. Seoskih zajednica ima i po Ravnju i to su porodične zajednice, zajednički ispusti dve ili tri srodne porodice.
Tip sela.
-Ravnje je selo razbijenog tipa. Selo je podeljeno u 5 džemata, koji su jedan do drugoga, čije su kuće izmešane i udaljene jedna od druge od 20 do 150 metara. Džemati, počev od zapada, pa niz potok su: Rovčani, Tabandželije, Kličani, Potočari i Šuminčani.
U Rovčanima su: Bašići (Pavlovići), Gospavići, Radonjići, Milićevići i Jerinići.
U Tabandželijama su: Adamovići, Perišići, Stamenići, Maksimovići i Ikonići.
U Kličanima su: Jezdići, Obrenovići i Poznanovići.
U Potočarima su: Kaljušići i Jevtići (Šestići).
U Šuminčamima su: Grujičići, Kostadinovići i Stevanovići.
Malo je zadruga u selu, svega su Jevtića i Ikonića, i to zadruge sa preko 18 čeljadi.
Podaci o selu.
-Prema spisku sela valjevske eparhije od 1735. godine Ravnje (Ravni) su imali 23 doma. U popisu od 1818. godine Ravne, Ramne i Ravnje imale su 19 domova sa 25 por. i 63 haračke ličnosti.
Prema popisu:
-1866. godine – 40 domova i 248 stanovnika.
-1874. godine – 41 dom i 273 stanovnika.
-1884. godine – 41 dom i 301 stanovnika.
-1890. godine – 45 domova i 328 stanovnika.
-1895. godine – 48 domova i 340 stanovnika.
-1900. godine – 48 domova i 332 stanovnika.
Godišnji priraštaj stanovništva od 1866. godine je 2,24 a procentni 0,82%, gde je stalno više ženskih nego muških glava.
Ime selu.
-Ime selu došlo je od imena visoravni Ravnje. Nad Kikom i Vučjakom i zapadnim visom Brdima uzdiže se Bačevačka Visoravan, čiji južni deo je svojina ovog sela i zove se Ravnje.
Ime sela je vrlo staro, jer ga nalazimo s početka 18. stoleća, gde se pod imenom Ramle nalazi u spisku hajdučkih sela okruga valjevskog za veme austrijske okupacije iz toga doba. U tom spisku stoje da Ramle imaju 12 kuća i da su jedan čas hoda daleko od Valjeva.
Nazivi džemata su po mestima doseljenih porodica: Šuminčani po selu Šumama, Rovčani po Rovcima, Tabandželije po zanatu, Kličani po nekom viđenom pretku Pavlu Klici, koji je imao taj nadimak, a Potočari po Potoku, u kome su.
Poreklo stanovništva i osnivanje sela.
-Za Ravnje se priča da postoji od Kosova i da je u njemu živelo pet porodica, među kojima je bila najugledija nekog Antonija. Za ovog Antonija priča se da je iz sela s 12 svojih konjanika (kopljanika) otišao u boj na Kosovo i da je pre nego što je pošao u polju Juriševcu vežbao se sa konjima i kopljanicima. Po Antoniju, a polje na kome su vežbali, nazvano je Juriševac. I Antonije i svih 12 kopljanika izginuli su na Kosovu,a njihove su se porodice iselile iz sela, a današnje porodice su doseljene.
-Kličani (Jezdići, Obrenovići, Poznanovići, Maksimovići): Najstarija doseljena porodica su Kličani, čiji se predak Pavle Klica doselio iz Šarenika u Starom Vlahu u početku 18. stoleća i naselio u Tabandželije. Po Pavli Klici i njegovi potomci se zovu Kličani, mada ima i drugihe (već navedenih) prezimena. Njih je 19 kuća i slave Mratindan.
-Milićevići, Jerinići, Radonjići i Ikonići: Posle Klice doselila su se dva brata Rovčanina Radonja i Radovan a od njih su današnji Rovčani, poreklom iz Rovaca u Crnoj Gori, ima ih 8 kuća i slave Jovanjdan.
-Grujičići i Stevanovići: U drugoj polovini 18. veka pred 4. austrijski rat sišli su iz sela Šuma blizu Ivanjice u Starom Vlahu Šumničani, nazvani po selu odakle su se doselili. Doselile su se dve porodice; Grujičića, 5 kuća i slave Aranđelovdan i Stevanovići, 6 kuća i slave Đurđic.
-Perišići, Adamovići i Stamenići: Za gornjima su se doselile su se Tabandželije. Oni su iz sela Gostilja u Starom Vlahu, nazvani su Tabandželije što su umeli praviti opanke. Stamenića ima i u Stublinama u Posavini, ima ih 10 kuća u Ravnjima i slave Jovanjdan.
Uz Kočinu Krajinu su došli:
-Bašići (Pavlovići) iz Zagrade u Crnoj Gori, slave Aranđelovdan.
-Kaljuše su iz Jezera u Drobnjacima, slave Stevanjdan
-Jevtići (Šestići) su takođe iz Jezera nazvani su Šestići, što im je predak, koji se doselio imao šest prstiju, slave Jovanjdan.
-Gospavići su došli posle 1840. godine iz susednog sela Bogatića. Doselile se dve kuće od kojih je jedna zamrla a doselio ih je jedan srodnik, koji je bio pisar u opštini, slave Nikoljdan.
-Kostadinovići su skorašnji doseljenici iz Štrbaca u Starom Vlahu i naselili uz Babinsku Razuru, ne kaže se koju slavu slave.
U selu je 56 kuća od 10 porodica.
Zanimanje stanovništva.
Ravanjci se zanimaju svima provrednim poslovima, kojima i susedni seljaci ove oblasti. Glavna su im zanimanja zemljoradnja, stočarstvo i voćarstvo. Da bi imali poviše ziratne zemlje kupuju je po donjim selima i tako dobivaju mesta za proletnje sjavljivanje svojih ovaca. Dosta ih silazi poradi zanata u donja sela i tamo zastaju, a po selu gotovo svaki uči po kakav zanat i radi ga u okolini.
Pojedinosti o selu.
-Ravnje su sastavni deo Dračićske opštine u Srezu valjevskom. Sudnica, škola i crkva su u Dračiću. Groblje je izdeljeno po krajevima.
Selo preslavlja Spasovdan.
3. jul 2013. u 22:57
Milodan
Poreklo stanovništva sela Rađevo Selo, grad Valjevo. Prema knjizi Ljubomira Ljube Pavlovića „Kolubara i Podgorina“, prvo izdanje 1907. godine, najnovije izdanje 2011. godine – edicija „Koreni“ – JP Službeni glasnik i SANU.
Položaj sela.
-Rađevo Selo je na severozapadnoj strani grada Valjeva, uz rečicu Ljubostinju, sa obe njene strane i do samoga izvora. Zemljište je brdsko i neravno, severni je deo od sekundarnih stena, dokle je južni od tercijernih. Glavnija su uzvišenja: Boričevac, Divlje Brdo, Pogledala i Carić, visovi na granici sela i pošumljeni.
Izvora je u selu dosta, ali ima i bunara gotovo svaka kuća. Glavniji su izvori: Đurđevića Česma, Dragojlovića Bunar, Mitrašinovića Bunar i dr. Tekućica je Ljubostinja, čiji je izvor u Cariću i postaje od dva potoka. Ljubostinja teče u jugoistočnom pravcu i protiče kroz grad Valjevo, presušuje, vrlo je bujna, ne plavi selo ali je plavila grad Valjevo*.
*Poznate su i zapamćene tri poplave u Valjevu: majske 1884. godine i dve junske 1894. i 1897. godine.
U Ljubostinju utiče s desne strane Đurđevića Potok a sa leve strane Dročinski Potok, koji oba presušuju i imaju vode samo kada ime snega i kiše.
Zemlje i šume.
-Rađevske su zemlje izvan kuća i oko Ljubostinje. Brdske su zemlje suve, posne ali nagnojene daju dobar rod. Ljubostinjske su zemlje nanosne, smolne i vrlo rodne, podesne za oranicu i kosanicu. Dobrih livada i pašnjaka ima samo niz Ljubostinju.
Šume su glavno dobro ovog sela. Celo selo je u šumi, tako du mu se kuće nikako ne vide. Najbolji šumski krajevi su sa severne i zapadne strane sela. Šumski krajevi su Carić i Dročine, gotovo bez ikakvih proplanaka. Dročine, nazvane po gustoj šumi, su seoska zajednica i spojene sa grbovičkim šumama. Šume ima u dovoljnoj meri i za ogrev i za građu, a u njima su od velikog interesa pojedine porodične zajednice Dragojlovića, Krunića i Đurđevića zabrani.
Tip sela.
-Selo je razbijenog tipa, razdeljeno u tri male, gde su kuće na rastojanju od 20 do 50 metara. Male su udaljene jedna od druge 300 do 700 metara. Iznad Kličevca je prva mala Dročine. Preko potoka na zapadnu stranu, s obe strane Ljubostinje Dragojlovići, a više njih, oko izvora Ljubostinje, Đurđevići.
U Dročinama su: Gavrilovići, Mitrašinovići, Jankovići, Jezdići, Jevtići, Brankovići, Rosići i Jovanovići.
U Dragojlovićima su: Dragojlovići, Jakšići, Markovići, Vučićevići, Mićići, Đukići, Milanovići, Čvorići, Tanasići i Beserovci.
U Đurđevićima su: Đurđevići, Jakovljevići, Mišići i Krunići.
U Rađevom Selu ima zadruga, ali te zadruge nisu velike. Poveće zadruge su Dragojlovića, Tanasića i Milanovića.
Podaci o selu.
-Prema haračkim tefterima iz 1818. godine Rađevo Selo je imalo 6 domova sa 6 por. i 16 haračkih ličnosti.
Prema popisu:
-1866. godine – 35 domova i 503* stanovnika.
-1874. godine – 42 doma i 282 stanovnika
-1884. godine – 43 doma i 303 stanovnika.
-1890. godine – 44 doma i 374 stanovnika.
-1895. godine – 50 domova i 395 stanovnika.
-1900. godine – 60 domova i 430 stanovnka.
*Očigledna je greška kod broja stanovnika pri popisu iz 1866. godine, op. Milodan.
Godišnji priraštaj stanovništva od 1866. godine je 6,28 a procentni 1,88%, gde je više ženskih nego muških glava.
Ime selu.
-Za ime selu vezane su ove dve narodne priče:
1. Po prvoj priči ime selu su dali Turci po tome, što je uvek u njemu rađala najbolja pšenica u okolini.
2. Po drugoj priči ime selu došlo je od imena Rađo (Radovan) iz najstarije porodica Radića, kojega su Turci tako zvali pa su, veli se, po njemu nazvali i Rađevo Selo.
Imena mala su ili nazivi porodični kao Dragojlovići i Đurđevići ili po imenu šume i brda Dročine.
Poreklo stanovništva i osnivanje sela.
-Radići: Za ovu pre nekoliko decenija zamrlu porodicu ne zna se da su se i sa koje strane doselili. Uz ovu porodicu vezano je, po narodnom verovanju, i ime sela.
-Jakšići (Markovići, Mićići i Mišići): Za Jakšiće se, takođe misli da su starinci, ima je i danas mada se selila u Srem. Ova porodica, kao i nekada Radići, je u kraju sela, koji se zove mala na sever od Dragojlovića, gde su otprilike danas kuće Markovića. Njima su srodne pomenute porodice, njih je 6 kuća i slave Jovanjdan.
-Gavrilovići su od Gavrila i njegova 4 sina doseljeni uz Kočinu Krajinu iz Rovaca u Crnoj Gori, a po nekima iz Pješivaca (pre će biti da su ovi drugi u pravu). Gavrilo se naselio u Dročinama iznad Kličevca i od njega su Gavrilovići, njih je 10 kuća i slave Jovanjdan.
U periodu od 1804. do 1811. godine doselile su se ove porodice:
-Mitrašinovići su sa Ceklina u Crnoj Gori, slave Đurđevdan.
-Đurđevići su iz Kunica, sela ove oblasti iz porodice tamošnjih Đurđevića, čiji se predak prizetio u Jakšiće, ima ih 7 kuća i slave Jovanjdan.
-Dragojlovići: Predak se doselio iz Godočeva-okrug užički, došao kao majstor u selo, od njega su 3 kuća, slave Jovanjdan.
-Tanasići, njihov ded se doselio iz Kremana-okrug užički (negde piše da je to Stari Vlah) kao nadničar, od njega su 3 kuće i oni slave Jovanjdan.
-Milanovići i Čvorići, predak se doselio iz Tuđina, sela ove oblasti; s njima su u srodstvu Čvorići, ima ih 6 kuća i slave Đurđic.
-Jevtići, ded se doselio iz Pipera u Crnoj Gori, ima ih dve kuća i slave Aranđelovdan.
Pozniji doseljenici, u periodu od 1820. do 1900. godine su:
-Beserovci iz Beserovine u okrugu užičkom, naselili se kao majstori, slave Stevanjdan.
-Krunići su prešli iz Donje Bukovice na svoja imanja, oko Carića, gde su i danas, njih je 7 kuća i slave Nikoljdan.
-Brankovići su iz Donje Bukovice, prešli posle deobe na svoje imanje, njih je dve kuće i slave Nikoljdan.
-Jezdići su iz Pješivaca i naselio se na imanje Jevtića, slave Začeće Sv. Jovana.
-Jakovljevići su u Đurđevićima, doselili se iz Murgaša u Tamnavi, slave Miholjdan.
-Đukići su iz Donje Bukovice od tamošnjih Avramovića, doselili se na kupljeno imanje i slave Đurđevdan.
-Vučićevići su iz Štrbačke Reke u Starom Vlahu, naselili se na imanje Jakšića, slave Lučindan.
-Jovanovići su u Dročinama, doselili se iz Đinovića u Crnoj Gori, slave Đurđevdan.
-Rosići su se doselili iz susednog sela Zabrdice, došli na imanje kupljeno od Jevtića, slave Nikoljdan.
U Rađevom Selu ima 57 kuća od 17 porodica.
Zanimanje stanovništva.
-Rađevci se zanimaju svima privrednim zanimanjima, kojima i ostali seljaci ove oblasti. Zemlja im je bogata i daje toliki rod, koliko im je dovoljno za ishranu i da po nešto prodaju. Voće osobito gaje i proizvode a tako isto obraćaju dovoljno pažnje gajenju stoke, naročito svinja, za koje su seoski zabrani dobro došli. Gotovo svaki seljak seče i prodaje šumu iz svojih vlastitih zabrana. Zanate ne uče, a nemaju ni potrebe, pošto su uza samo Valjevo i ne sele se nikuda.
Pojedinosti o selu.
-Rađevo selo* je sastavni deo Grabovičke opštine i Srez valjevskom. Sudnica je u Grabovici iznad Dročina, crkva u Valjevu a škole nemaju niti svoju decu kuda šalju. Groblje je izdeljno po krajevima.
Selo nema svoje zajedničke preslave.
*Mali deo ovog sela, naselje od 12 kuća, većinom gradskih nadničara, doseljenika iz raznih krajeva, odvojeno je od ovog sela i pridodato opštini grada Valjeva, pod nazivom Rađevo Selo. Kako su u ovom kraju slabo zastupljeni zemljoradnici, već poglavito nadničari i siromašnije gradske zanatlije s toga i naselje nije uzeto u obzir prilikom opisivanja sela. I sami seljaci iz Rađevog Sela ne priznaju ove valjevske naseljenike kao svoje seljake i nikakve zajednice nemaju sa njima.