Poreklo Borislava Mihajlovića Mihiza (Irig, 1922 – Beograd, 1997)

19. oktobar 2021.

komentara: 3

Poznati

Mihiz, književni kritičar, književnik, dramaturg, scenarista, esejista, putopisac, pesnik i dramski pisac, nekad politički podoban, ali uglavnom ne, za sebe je jednom rekao da je bio provincijalac: „…(kod nas se) i reč provincija i reč provincijalac upotrebljavaju u negativnom značenju, a to, bar u našem slučaju, nije ni sasvim tačno, ni sasvim opravdano. Provincija može da da detetu, tom malom čoveku, za život i neke dragocene vrednosti. Na primer, čvrstinu i čestitost patrijarhalnog morala, onog od Deset zapovesti, snažno porodično osećanje, svest o odgovornosti za sebe i za svoje i u moralnom i u životnom smislu, može da mu da bliskost i da mu bliskost sa susedima, da mu prisno osećanje prirode neba, vidika, biljke, životinje. I da mu još jednu veliku dragocenost, svest da svi oko njega znaju ko je i čiji je, da ga docnije to brani i greje od velike opasnosti od usamljeničke tuge gradskog anonimiteta.“

Za svoju porodicu je zapisao: „Svi moji preci, koliko god seže i pamti porodična hronika, i po očevoj i po majčinoj liniji, bili su Sremci. Nema tu nijedne snahe Bačvanke ili Banaćanke, nijednog zeta Srbijanca ili prizetka Slavonca. Sve sam Sremac i Sremica. U čitulji koju sam nasledio od oca ubeležilo se šest generacija mojih predaka: trojica sveštenika, a pre njih trojica zanatlija, ćurčija, kožuhara. Majka je unela u porodicu svoje pretke seljake. Moji paori, ćurčije i popovi živeli su i umirali po celom prostranstvu Gornjeg i Donjeg Srema, po Vukovaru, Binguli, Čalmi, Ledincima i Irigu, u kome sam se i ja rodio.“

Dakle, bio je Sremac, a „…Sremci su svet veoma bistar. Ali jedne bistrine, jedne brze inteligencije koje je dosta površna, i vrlo često lišena dubine. Zatim su Sremci svet brzorek, mnogorek. Ali jednom rečitošću koja je kitnjasta, barokna i nema čvrstu jednostavnost naših gorštačkih kazivanja. Sremac je, zatim, hvalisav, podsmevač, drzak. Ima jako razvijeno osećanje da primeti mane kod drugih. Voli da doskoči. Hoće da bude ironičan. Ali, ima i nekakva iznenadna i preterana oduševljavanja“ govorio je.

Kakvo je, dakle, poreklo Borislava Mihajlovića Mihiza?

Najpre da kažemo da je on prvi u porodici rođen kao Mihajlović. Pravo porodično prezime je Bećarević (Bećarović). Njegov deda, jerej Stefan Bećarević je sebi i svojoj deci 1903. godine promenio prezime u Mihajlović. Zašto? Za sada nije poznato. Ono što se zna jeste da je promena izvršena na osnovu dozvole Odseka za unutrašnje poslove Kraljevske zemaljske vlade broj 27.805 od 6. aprila 1903. godine. Promenu prezimena jerej Stefan je oglasio u “Srpskom sionu” 30. aprila 1903. godine.

Potpis Mihizovog dede sa prezimenom Bećarević, 1890. g.
Potpis Mihizovog dede sa prezimenom Mihajlović, 1903. g.
“Srpski sion” od 30.4.1903. g.

Krsna slava Bećarevića je Sv. Jovan.

Borislav Mihajlović je rođen u Irigu 17. oktobra 1922. godine u svešteničkoj porodici Gojka i Vukosave (rođene Jeftić). Kršten je dva dana kasnije u hramu Uspenija presvete Bogorodice, a kum je bio apotekar Milan Popić.

Upisano rođenje i krštenje Borislava Mihajlovića, 1922. g.

Bećarevići potiču iz Vukovara. Tamo se u matičnim knjigama srpske pravoslavne parohije krajem 18. veka pominju braća Timotej i Jevtimije Bećarević.

Timotej Bećarević, navrdeda Borislava Mihajlovića, venčao se 21. januara 1789. godine sa svojom sugrađankom Marijom, ćerkom Perice Milivojevića. U braku su imali sedmoro dece: Pavu (1790), Stefana (1792), Petra (1795), Jakova (1797), Marka (1799), Kirila (1800) i Grigorija (1803).

Upisano venčanje Timotija Bećarevića i Marije Milivojević, 1789. g.

Petar Bećarević, čukundeda Borislava Mihajlovića, rođen je 17. juna 1795. godine u Vukovaru. Bio je opančar. U braku sa Martom imao je Sofiju (1817), Katarinu (1819), Jovana (1822), Ružicu (1825), Mihaila (1828) i Teodora (1831).

Upisano rođenje i krštenje Petra Bećarevića, 1795. g.
Upisana smrt Petra Bećarevića, 1863. g.

Mihail Bećarević, pradeda Borislava Mihajlovića, rođen je 14. novembra 1828. godine u Vukovaru. Bio je opančar (sapožnik). Imao je dva braka. Sa prvom suprugom Sofijom (1836-1866) imao je Mariju (1857-1879), (Atanasija 1859), Stefana (1861), Katarinu (1863) i Katarinu (1866). Početkom septembra 1866. godine u Vukovaru se pojavila kolera. Od 2. septembra kada je preminuo Jovan Pandur kao prvi prijavljen smrti slučaj od kolere do 2. oktobra kada je prijavljen poslednji smrtni slučaj – Ana, ćerka Mateja Milankovića, preminulo je ukupno 23 osobe. Među njima je bila i Sofija Bećarević, prababa Borislava Mihajlovića, koja je preminula 30. septembra 1866. godine. Kao udovac, Mihail Bećarević se ponovo oženio 25. novembra 1866. godine sa Ljubicom, udovicom Marka Maksimovića iz Mirkovaca. U drugom braku je imao samo ćerku Draginju (1867).

Upisano rođenje i krštenje Mihaila Bećarevića, 1828. g.
Upisana smrt Sofije Bećarević, 1866. g.

Stefan Bećarević, deda Borislava Mihajlovića, rođen je 30. februara 1861. godine u Vukovaru kao drugo dete svojih roditelja. Za razliku od, kako je Mihiz to pominjao, tri generacije zanatlija, Stefan je postao sveštenik. Od 1886. godine službovao je u parohiji u Binguli (Opština Šid) gde se i upokojio 1904. godine. Venčao se 20. septembra 1886. godine u Dobanovcima, Ekaterinom, ćerkom tamošnjeg paroha Živoina Tošića. Matične knjige za Bingulu su parcijalno očuvane pa su u njima nađeni podaci samo za troje Stefanove i Katarinine dece: Gojka (1892), Martu (1894) i Nadeždu (1904). Jerej Stefan je preminuo 1904. a Ekaterina 1912. godine, oboje su sahranjeni u Binguli.

Upisano rođenje i krštenje Stefana Bećarevića, 1861. g.
Upisano venčanje Stefana Bećarovića i Ekaterine Tošić, 1886.
Upisana smrt jereja Stefana (Stevana) Mihajlovića (rođenog Bećarevića), 1904. g.

Gojko Bećarević, otac Borislava Mihajlovića, rođen je 19. decembra 1892. godine u Binguli, u parohiji svog oca. Nastavio je očevim stopama i postao sveštenik. Pohađao je Karlovačku bogosloviju od 1911. do 1915. godine. Oženio se u Ledincima Vukosavom Jeftić. O Jeftićima znamo samo da su nosili nadimak Vićentijevi i da su slavili Sv. Iliju.

Upisano rođenje i krštenje Gojka Bećarevića, 1892. g.

 

O porodici Tošić (Dobanovci, Sremski Karlovci)

Baba po ocu Borislava Mihajlovića bila je Ekaterina Tošić. Rođena je 1861. godine u Dobanovcima, u svešteničkoj porodici Živoina i Draginje. Njen otac Živoin dakle još jedan u nizu Mihizovih predaka sveštenika, rođen je 21. jula 1822. godine u Sremsim Karlovcima. Rukopoložen je 1849. godine, a službovao je u Beočinu i Dobanovcima. Venčao se 21. juna 1849. godine Draginjom (1824-1914), ćerkom Atanasija i Jelisavete Janković iz Sremskih Karlovaca. U braku su imali Sofiju, Evicu, Ekaterinu, Mihaila i Atanasija. Atanasije (1852-1932) i njegov sin Jovan (1882-1953) takođe su bili sveštenici i službovali u Ugrinovcima, Bežaniji, Subotištu, Pećincima, Brestaču i Krnješevcima. Jerej Živoin Tošić je preminuo 25. oktobra 1901. godine u Dobanovcima.

Upisano venčanje Živoina Tošića i Draginje Janković, 1849. g.
Upisana smrt Živoina Tošića 1901. g.
Upisana smrt Ekaterine Mihajlović rođ. Tošić, 19012. g.

 

Izvori:

  • Matične knjige srpske pravoslavne parohije u Vukovaru
  • Matične knjige srpske pravoslavne parohije u Binguli
  • Matične knjige srpske pravoslavne parohije u Dobanovcima
  • Matične knjige srpske pravoslavne parohije u Sremskim Karlovcima
  • Radovan Sremac, Krsne slave u Sremu (u štampi)
  • Podaci Predraga Puzića
Avatar photo

Autor članka:
Radovan Sremac

Radovan Sremac je rođen 1982. godine. Osnovnu i srednju školu je završio u Šidu. Diplomirao na Odeljenju za arheologiju Filozofskog fakulteta u Beogradu. U periodu 2009-2013. bio je zaposlen kao kustos-arheolog u Galeriji slika „Sava Šumanović“ Šid. Obavljao funkciju direktora pomenute ustanove 2011-2012. god. U periodu od 2014. do 2017. godine bio je zaposlen u Zavičajnoj arheološkoj zbirci pri Narodnoj biblioteci „Simeon Piščević“ Šid kao kustos-arheolog, a od 2018. godine u Muzeju naivne umetnosti „Ilijanum” Šid. Zvanje višeg-kustosa je stekao 2017. godine. Član je Srpskog arheološkog društva od 2007. godine. Istraživačko interesovanje se kreće od arheologije rimskih provincija Centralnog Balkana, preko istorije Vojvodine 18-20. veka do genealogije. Autor je izložbi: „Gradina na Bosutu“ namenjene za gostovanje u zemljama regiona (2017), muzejske postavke Crkvene riznice Srpskog pravoslavnog arhijerejskog namesništva Šidskog (2016), „Gradina na Bosutu“ u Zavičajnom muzeju u Rumi (2015), „U zaleđu prestonice – Opština Šid u kasnoj antici“ u Galeriji slika „Sava Šumanović“ Šid (2012), „Sava Šumanović – lično, porodično, nacionalno“ u Galeriji slika „Sava Šumanović“ Šid (sa gostovanjem u Muzeju savremene umjetnosti Republike Srpske u Banja Luci i u Domu vojske Srbije u Beogradu) (2012), „Nit koja nas veže" u Muzeju naivne umetnosti „Ilijanum" Šid itd. Autor je 33 monografije i preko 90 radova u serijskim publikacijama. Za svoj rad je nagrađen Višnjićevom nagradom u kategoriji mladih stvaralaca u kulturi za 2010. godinu, Šestodecembarskom Zahvalnicom Opštine Šid (2015), priznanjem gradonačelnika Haife (Izrael) za naučno-istraživački rad o istoriji jevrejskih zajednica u Srbiji (2015) i priznanjem Ministarstva spoljnih poslova Izraela za širenje i unapređivanje srpsko-izraelskog prijateljstva (2016).

Naredni članak:
Prethodni članak:

Komentari (3)

Odgovorite

3 komentara

  1. 20. oktobar 2021. u 10:25

    Voja

    Glasovi protiv rušenja kapele

    Borislav Mihajlović Mihiz: Obretenije glave Vladike Rada

    „Koja to crna sudbina hoće da najsvetije mošti moga roda ne miruju, da se, vekovima već, potresaju kosti prađedovske. Jedne je, one rodonačelne, prvorodne, iz Trnova u Mileševu donesene – sažegao Sinan na Vračaru.
    Onda smo dugo, vekovima, Lazara bez glave bezglavo nosili u seobama, bežanijama, egzodusima našim, od Ravanice jedne do druge, od Sent Andreje do Beograda, cvileći, preklinjući: „Vostani Serbije, vostani carice!“
    I kada je najzad vostala, kada se podigla kuka i motika, onda je crna glava Đorđeva, kumovskom rukom ukinuta sa ramena, pala i otkotrljala se do prestola cara od Stambola. Jedne su samo kosti, umivene mirom i vinom, počivale – činilo se za večitost – tamo gde je i valjalo, gde su same htele, „gde je zrno klicu zametnulo“, da stražare u karauli-kapeli nad rodom i jezikom.
    Pa evo i njima nema mira. Jednom ih je s Lovćena zbacio Austrougarin-okupator, a danas im prah potresa, volju krši, zindan nad njim zida prevelika glupost ljudska. I nećemo mu više moći u pohode slobodnom na Lovćen, u sužanjstvo se otprema lepa Njegoševa glava. Na obretenije svoje čekaće kao i svi velikomučenici istog zakona.“

    Izvor: Balkanska geopolitika

    Odgovori