Lajkovac i okolna sela

45 komentara

1. 16. januar 2013. u 20:28

   Milodan

   Poreklo stanovništva sela Rubribreza, opština Lajkovac. Iz knjige LAJKOVAČKA TAMNAVA U PROŠLOSTI – Poreklo stanovništva, prof. Vojislava Miljanića.
   Položaj sela, ime i brojno stanje u prošlosti
   Nalazi se na levoj obali Kolubare. Graniči se sa istoka Lajkovcem i Selom Lajkovcem, na severu sa Rukladom, na zapadu sa Nepričavom i na jugu sa Pepeljevcem i Strmovom, odnosno rekom Kolubarom. Nekada se se graničili sa istoka Jabučjem ali osnivanjem Sela Lajkovca ova dva sela su rastavljena. Kasnije, formiranjem varošice Lajkovac, atar ovog sela se stalno smanjivao.
   O nastanku imenoa ovog sela sačuvana je legenda u kojoj se kaže da su nekad pored puta, koji je prolazio kroz selo, nalazile breze. Kako su breze koristili hajduci da bi napadali Turke, ovi su naredili da se breze poseku. Tada se govorilo “rubi breze” pa je tako selo dobilo ime.
   Po državnom popisu podanika, koji je izvršila austrijska vlada 1717. godine, popoisana je Rubrifesca (bašp tako) sa tri podanika.
   Rubribrezi pripada deo doline Kolubare, čija je nadmorska visina oko 119 metara. Kuće su smeštene na kosi iznad Kolubare i dalje na platou, koji je ispresecan potocima. Na severu se nalazi deo Dubrave.
   Selo je razbijenog tipa. Prvobitni stanovnici naselili su se u unutrašnjost sela a sa prosecanjem puta Valjevo – Beograd, naseljavali su se duž puta.
   U popisu iz 1863. godine, pored ostalog, popisani su: Primiritelni sud sa apsom, dva koša od slabog materijala, jedan plac polovine pluga, jedna njiva opštinska sa dva pluga na ataru sela Rubribreza, deset plugova na ataru Sela Lajkovac, petnaest na području Rubribreze pod šumom.
   Po popisu od 31. marta 1991. godine selo je imalo 819 stanovnika, 274 stanova, 232 domaćinstva i 148 poljoprivrednih gazdinstava.
   Poreklo stanovništva i naseljavanje sela
   Selo spada u starija naselja. Smatra se da su selo osnovali Bradonjići-Čančarevići. Doselili su se iz Čajniča u prvoj polovini 18. veka. Slave Mihiljdan. Najverovatnije su popisani 1717. godine a koja su još dva podanika to se ne može utvrditi. Nekako u isto vreme doselili su se, takođe iz Bosne, Davidovići, Stepanovići, Vranovići, Todorci i Tomići-Stevanovići. Očigledno, selo je bilo oformljeno u to vreme a sa dolaskom austrijske uprave došli su novi doseljenici.
   Čančarevići, ranije zanatlijska porodica, potiču od zajedničkog pretka sa slatinskim Kovačevićima i tularskim Sarićima i do 1850. godine održvali su rodbinske veze.
   U Bradonjiće-Čančareviće spadaju: Čančarevići, Ivanovići, i Markovići.
   Vranovići su se dosleili iz Birača. Slave Aranđelovdan. U njih spadaju: Jovanovići, Živojinovići, Radovanovići i Mitrovići.
   Davidovići su se doselili iz Glasinca, Slave Aranđelovdan. U Davidoviće spadaju: Ivkovići 1, Paunovići 1, Živkovići 1, Živkovići 2, Radivojevići, Milovanovići, Vasiljeići i Jakovljevići.
   Stevanovići-Tomići su se doselili iz Osata. Slave Nikoljdan. U Stevanoviće-Tomiće spadaju: Stevanovići, Đurđevići i Tomići.
   Stepanovići su se doselili iz Foče. Slave Aranđelovdan. U Stepanoviće spadaju: Ivkovići 2, Milanovići, Paunovići 2, Živkovići 3, Petrovići i Živanovići.
   Todorovići-Todorci došli su iz Osata. Slave Sv. Đurđa.
   U drugoj polovini 18. veka doselili su se: Lazarevići 1, Simići, Spasojevići i Stepanovići 2.
   Lazarevići 1 su se doselili iz Sakulja u Jadru, Došli su ba imanje Čančarevića. Slave Nikoljdan.
   Simići su se doselili iz Mrčića, kolubarski srez, pošto im je predak došao kao uljez u familiju Tanasijević. Za njega Ljuba Pavlović kaže: “Hadžija se doselio po predanju od izvora Tare, gonjen Arnautima. Uz njega doselile su se njegove tri bliske porodice od kojih su u selo sišle hadžijana i još jedna a one druge dve zastale u Starom Vlahu. Hadžiju su Turci naselili pred prvi austrougarski rat, dakle u drugoj polovini 17. soleća, Od Hadžije su Hadžići, od početka pa do sada, samo jedna jedina kuća, od sinovca hadžijinog Stojka su: Stojakovići, Popovići, Simići, Petrovići, Radosavljevići i Jovanovići i u selu ih ima 23 kuće, slave Sv. Jovana”.
   Spasojevići su se doselili iz Kadine Luke, kao uljezi kod Živkovića 2 a ne kod Todorovića, kako je zapisao Ljuba Pavlović. O njihovom poreklu Ljuba Pavlović kaže:
   -Kao Smiljčići smatraju se: Milošinovići, Todorovići, Marinkovići, Spasojevići, Jakovljevići, Lazići i Pantići. Smiljčića ima jedna kuća u Čibutkovici, jedna u Babajiću, jedna u Rubribrezi, jedna u Smrdljikovcu, dve u Jajčiću, dve u Cvetanovcima, jedna u Veliševcima, jedna u Šapcu, itd. Danas je u selu 27 kuća i slave Sv. Jovana miostivog, 12 decembra, kraj citata iz ljegove knjige Kolubara i Podgorina.
   Stevanovići 2 su se doselili iz Popadića, kao uljezi kod Tomića. Slave Aranđelovdan.
   Krajem prošlog (19.) veka su se doselili Lazarevići 2 iz Osata. Slave Jovanjdan.
   U ovom veku (20.) doselili su se Pavlovići iz užičkog okruga. Slave Sv. Luku.

   Odgovori

2. 17. januar 2013. u 20:12

   Milodan

   Poreklo stanovništva sela Skobalj, opština Lajkovac. Iz knjige LAJKOVAČKA TAMNAVA U PROŠLOSTI – Poreklo stanovništva, prof. Vojislava Miljanića.
   Položaj sela, ime i brojno stanje u prošlosti
   Nalazi se na levoj obali Kolubare. Selo je nastalo kao reselica Malog Borka.
   Graniči se na istoku sa rekom Kolubarom, sa severa sa Malim Borkom, na zapadu sa Paljuvima i na jugu sa Jabučjem. Kuće su im bile samo na pobrđu iznad reke Kolubare. Dolina Kolubare ima nadmorsku visinu 96 metara dok plato iznad Kolubare jedva dostiže 113 metara,
   Selo je dobilo ime najverovatninne po ribi skobalj, koja se lovila u Kolubari.
   Selo je nastalo u isto vreme kada i Selo Lajkovac u vreme Kočine Krajine a pojavljuje se u aračkim tefterima iz 1818. godine.
   U popisu 1863. godine bilo je u sastavu opštine Mali Borak.
   Popisom od 31. marta 1991. godine utvrđeno je da u selu živi 306 stanovnika, 116 stanova, 100 domaćinstava i 98 poljoprivrednih gazdinstava.
   Selo se, kao Mali Borak i Kalenić, raseljava zbog proširenja tamnavskih kopova PD RB Kolubara, op. Milodan.
   Nastaviće se…

   Odgovori

3. 17. januar 2013. u 20:27

   Milodan

   Skobalj, nastavak…
   Poreklo stanovništva
   Starom porodicom smatraju se Ciglići, za koje se ne zna kada su se i odakle doselili. Slave Sv. Jovana. U popisu iz 1717. godine popisano je selo (Mali) Borak sa dva podanika. Veruje se da su Ciglići bili jedan od njih.
   U prvoj polovini 18. veka doselili su se iz Vujinovače iz Podgorine Milutinovići-Đurđevići, koji slave Sv. Nikolu. U Milutinoviće spadaju: Milutinovići, Đurđevići, Lazarevići, Milovanovići, Gajići, Markovići, Mirkovići, Pavlovići, Ivkovići, Petrovići i Milijanovići. Da sve ove familije potiču od zajedničkog pretka saznajemo iz spisa, koji su sačuvani u Okružnom valjevskom sudu.
   Tako Ana, slepa kćer poč. Davida Petrovića, koju zastupa na sudu Milija Milutinović iz Skobalja, tuži Iliju Gajića kao kupca i Panteliju Petrović kao prodavca, jer je optuženi Pantelija jednu livadu, koja je pripadala Ani, trampio sa Ilijom. Naime, Ana je bila tetka Panteliji i kako joj je otac umro rano, živela sa njim u zajedničkom domaćinstvu. Zastupnik Milija je izjavio da Anina livada vredi 50 cesarskih dukata i da je trampljena za zemlju, koja vredi 30 cesarskih dukata i da će to posvedočiti: Stepan Milovanović, Ivan Milutinović i Filip Ivković. Zatražio je da se sve vrati u prvobitno stanje.
   Nastavićese….

   Odgovori

4. 17. januar 2013. u 20:43

   Milodan

   Skobalj, nastavak…
   Sud je zasedao 6. juna 1858 godine i zkazao suđenje za 11 septembar 1858. godine. Dragocene izjave pojedinih aktera na sudu, Ivan Milutinović kao svedok, izjavio je “da je oženjen, da ima 50 godina i troje dece i da mu je Milija rođeni sinovac a Ilija sinovac od prvog bratunčeta dok mu ostali nisu ništa”. Drugi svedok Stepan Milovanović je izjavio “da ima 55 godina, četvoro dece i da su mu Ilija i Milija sinovci”. Teći svedok Filip Ivković izjavio je “da ima 30 godina, oženjen, otac jednog deteta i da mu je Ana rod, ali ne zna u kom stepenu a Pantelija brat od drugog bratunčeta, dok mu ostali nisu ništa”.
   Naknadno je pozvan da svedoči Živko Lazarević, koj je izjavio “da je oženjen, ima 38 godina i šestoro dece. Ilija mu je brat od strica”.
   Dakle, očigledno je da su Milovanović i Đurđevići bliski srodnici sa Milutinovićima a takođe i Gajići sa Lazarevićima, a u isto vreme su svi međusobno, srodstvu. Svi svedoci, izuzev Filipa Ivkovića, izjavli su da sa Anom i Pantelijom Petrović nisu u srodstvu, ali je to verovatno rezultat neznanja, jer su Petrovići, Ivkovići itd.. ranije odvojili od Milutinovića i drugih, pa su srodnički odnosi pali u zaborav. Ali iz izjave Filipa Ivkovića saznajemo kakav je bio odnos između Ivkovića, Markovića, Mirkovića Pavlvića i Petrovića.
   Nastaviće se…

   Odgovori

5. 17. januar 2013. u 21:01

   Milodan

   Skobalj, nastavak…
   On izjavljuje “da mu je Pantelija drugi bratunčad a isto tako kaže da je od strica Ivana Markovića više puta slušao da je livada koju je Pantelija ustupio Iliji Anina a ne Pantelijina”. Sledeći ovi izjavu očigledno je da su Marko Stojanović i Mijailo bili braća, te da su od Marka nastali Mirkovići, Markovići i Ivkovići a od Mijaila Petrovići. Pavlovići su mlađa familija i nastali su od Mirkovića, pošto su Pavlovi sinovi Jeremija, Dimitrije i Aleksa uzeli prezime po ocu. Mihajilovići su najsrodniji sa Gajićima i Lazarevićima.
   U drugoj polovini 18. veka doselili su se Gavrilovići, Jovičići i Popovići. Gavrilovići su se doselili iz Žabara u Kolubari. Slave Vrače. Jovičići su iu Osata i slave Aranđelovdan i oko 1900. godine bilo ih je šest kuća. Popovići su se doselili iz Kućana iz Starog Vlaha. Slave Sv. Đurđa.
   Sredinom 19. veka došao je u kuću Pauna Miloševića (Gavrilovića) Milivoje Tomašević iz Rajkovića. Slave Đurđic. U drgoj polovini 19. veka doselili su se Obradovići iz Bobove i naselili se na imanje Jovićića. Slave Sv. Nikolu. U isto vreme doselili su se Pavlovići 2, Stevanovići, Ćirići i Đurčići.
   Nastaviće se…

   Odgovori

6. 17. januar 2013. u 21:23

   Milodan

   Skobalj, nastavak…
   Pavlovići su se doselili iz obližnjeg Kalenića. Slave Mitrovdan.
   Stevanovići su došli iz Kostojevića, užički okrug. Slave Sv. Jovana zlatoustog.
   Ćirići potiču iz Majinovića iz Podgorskog sreza i slave S. Nikolu. Naselili su se prvo u Konatice (kod Stepojevca, op. Milodan) ali su tamo bili pokradeni, zbog toga su se preselili u Skobalj.
   U ovom (20.) veku doselili su se: Radovanovići 1 i 2, Vasiljevići, Ilići, Jankovići, Nikolići, Bakići, Milovanovići, Bogdanovići i Milosavljevići.
   Radovanovići 1 doselili su se oko 1900. godine i slave Alimpijevdan.
   Radovanovići 2 potiču iz Kostojevića, slave Sv. Jovana milostivog.
   Vasiljevići su se doselili iz Stanine reke. Slave Đurđic a prikazuju Sv. Nikolu.
   Ilići su iz Malog Borka. Slave Đurđic.
   Milići su došli iz Kikinde 1928. godine zbog čega ih meštani zovu “Švabići”. Slave Jovanjdan.
   Jankovići su se doselili 1952. godine sa Zlatibora iz sela Jablanice i slave Mitrovdan.
   Nikolići su došli 1955. godine iz Kostojevića kupivši kuću od Milorada Milutinovića. Rakići su kupili zemlju 1952. godine, konačno su se doselili 1958. godine iz Jablanice sa Zlatibora. Slave Aranđelovdan.
   Milovanovići su iz okoline Kosjerića, slave Sv. Luku.
   Bogdanovići su se doselili oko 1950. godine i slave Vrače.
   Kraj-Skobalj.

   Odgovori

7. 18. januar 2013. u 19:38

   Milodan

   Poreklo stanovništva sela Stepanje, opština Lajkovac. Iz knjige LAJKOVAČKA TAMNAVA U PROŠLOSTI – Poreklo stanovništva, prof. Vojislava Miljanića.
   Položaj sela, ime i brojno stanje u prošlosti
   Graniči se na istoku Nepričavom, na severu Bajevcem, na zapadu Gvozdenovićem i na jugu sa Slovcem. Nastalo je kao raselica sela Bajevac, grupišući se oko crkve po kojoj je dobila ime. Zvanično kao zasebno selo javilo se tek početkom ovog (20.) veka, mada se ovaj naziv pojavljuje i ranije, naročito i izveštajima o školama, kada se škola veoma često locira u Stepanju, jer se nalazila kod crkve i verovatno i tada nazivao taj deo Bajevca.
   Stepanje je najbrdovotijije od svih sela u lajkovačkoj Tamnavi. Na zapadnoj granici sela nalaze se dva visa, jedan čija je nadmorska visina 376 metara i drugi 337 metara a unutar sela je Drenak, visok 312 metara.
   Popopisu od 31. marta 1991. godine, bilo je 551 stanovnika, stanova 226, domaćinstava 162 i poljoprivrednih gazdinstava 140.
   Poreklo stanovništva i osnivanje sela
   Naseljavanje oko crkve započelo je u prvoj polovini 18. veka, kada se prota Ostoja Janošević doselio iz Kakmuže kod Kolašina i naselio kod crkve. Njegovi potomci su Popovići i Molerovići. Slave Sv. Nikolu.
   Nešto kasnije prota Ostoja doselio je i pored sebe naselio Nešu hajduka, kao svog ranijeg poznanika. Nešini potomci su: Nešići, Markovići, Stevanovići i Mirkovići. Neša se doselio iz Premićana iz Polimlja. Slave Sv. Jovana.

   Odgovori

8. 18. januar 2013. u 19:59

   Milodan

   Stepanje, nastavak…
   U vreme austrijske uprave a posle 17171. godine, po pozivu austrijskih vlasti, doselio se Stanoje, koji je imao dva sina, Iliju i Luku. Od Ilije su Stanojevići a od Luke su Lukići i Gajići. Stanoje se dosleio iz Sandžaka. Slave Sv. Jovana.
   U drugoj polovini 18. veka doselili su se Lazarevići i Iglarevići. Lazarevići vode poreklo od Katanića iz Pipera. Slave Sv. Arhanšela. Predak Iglarevića bio je Šokac iz Slavonije po narodnosti Srbin, po zanatu dugmedžija. Nosio je po selu svoju robu i prodavao. Kada je došao u ovo selo, neka devojka iz porodice Stanojević zagledala se u njega a i on u nju, pa na navaljivanje suseda pokrsti se i privenča, zašto mu se dodeli i nešto seoske utrine. Dobije ime Jovan, primi gozbinsku slavu i zadrži zanatlijsko prezime a seljaci su ga zvali “Šokcem” pa i njegove potomke što je i danas slučaj (po Ljubi Pavloviću). Slave Sv. Jovana.
   U 19. veku doselili su se Jankovići, Mišići, Rosići i Dragićevići. Jankovići su se doselili iz obližnjih Paljuva. Slavili su Sv. Đurđa. Danas ih nema, jer je u ovu kuću došao kao uljez Svetomir, unuk Mladena Popović.
   Mišići i Rosići ne žive u Stepanju.
   Dragićevići potiču iz Bajevca od istimene familije. Slave Đurđic kao i svi Kolakovići iz Bajevca.

   Odgovori

9. 19. januar 2013. u 22:29

   Milodan

   Iz knjige UZANA LAJKOVAČKA PRUGA, dr Milana Grujića.
   Lajkovac – varoš (1).
   Tamo, nekada davno, kao dete igrajući se po dvorištu a pre nego što sam pošao u školu (1955. godine) kada su vremenski uslovi bili povoljni čuli su se zvuci kloparanja vozova, pištanje lokomotiva iako je moja kuća bila udaljena od Lajkovca na sat hoda, nekih 5-6 kilometara. Na Đurđevdan 1956. godine sa svojom strinom Marijom i njenom ćerkom Gordanom, mojom sestrom od strica otišli smo na slavu u “njen rod” u Pažinoviće (pomenuti su kao familija u tekstu o Selu Lajkovcu) čija je kuća bila pored pruge i ulaznog signala stanice Lajkovac iz smera Beograda, odnosno mog rodnog sela jabučja.
   Dok su se oni gostili za slavskom trpezom ja sam sve vreme kroz tarabu posmatrao putničke i teretne vozove, kojih je bilo, rekao bih, na svakih 15-ak minuta. Što bi rekli mi železničari “pun grafikon” – što znači da se u svakom trenutku na jednom međustaničnom odstojanju, u konkretnom slučaju, Lajovac-Jabučje nalazi jedan bilo “parni” ili “neparni” voz. Najzanimljivije mi je bilo kada su teretni vozovi stajali na ulaznom signalu. Da li je taj događaj ili igra neke druge sudbine mene opredelila da budem železničar, otpravnik vozova i, kasnije, u izvesnom smislu rukovodilac kao saobraćajni inženjer železničke struke u ovom trenutku nemam adekvatan odgovor.
   Pisac ove knjige dr Milan Grujić je završio srednju železničku školu u istoj generaciji kao i ja. Kasnije je završio višu školu, fakultet i doktorat i kao takav jedno vreme bio direktor ŽTP-a Beograd za ekonomske poslove. Nakon završteka srednje škole radio sam u Lajkovcu kao pripravnik otpravnika vozova sve do odlaska u JNA maja 1968. godine, nekako u vreme ukidanja pruga uskog koloseka.

   “Ponekad pruga zasniva gradove”, kaže sa pravom vrli literata lajkovački Radovan Beli Marković.
   Varošica Lajkovačka je nastala prolaskom prvog voza, legendarnog “ćire” kroz ovo, do tada, zaostalo mesto. Bilo je to 1908. godine kada je Lajkovac postao železnička stanica na pruzi Valjevo-Zabrežje. Iste godine štampa piše da “ima jedno mesto na našoj železničkoj pruzi koje se podiže američkom brzinom. To je Lajkovac u kome će se uskoro ukrštati naša železnička pruga sa aranđelovačkom, a docnije i sa milanovačkom i šabačkom (ovo se nije desilo, op. Milodan) prugom. Sem toga, to mesto leži usred najbogatijg i najplodnijeg kraja, ne samo valjevskom, već i obližnjem beogradskom okrugu. Vremenom će Lajkovac premestiti veći deo Uba i Lazarevca, koji neće moći da održe konkurenciju ovog živog mesta”. Ni ovo se, rekao bih, nije desilo. Ub i Lazarevac su opstali i večno je bilo aktuelno njihovo rivalstvo u pozitivnom smislu te reči, op. Milodan.
   Trasiranjem i obeležavanjem pruga u Kolubari, 1903., 1904. i 1905. godine, Lajkovac je određen kao konačna lokacija budućeg železničkog čvora ovog regiona.
   Postoje mišljenja da je prema ranijem projektu to trebalo da bude Jabučje. Kako je za izgradnju čvora trebalo obaviti eksproprijaciju veće površine plodnog zemljišta, uticajni Jabučani “porade” da iz svojeg atara čvor prebace u potes susednog sela Lajkovca Tamnavskog, blizu “gospodarskog druma” koji je od Kargujevca išao na Stragare i Vrbicu (današnji Aranđelovac), pa preko Lajkovca za Šabac. Ovj slučaj ima i jednu “drugu dimenziju” o čemu sam pisao u dopuni teksta kazivanja Vladimira Bajića iz Jabučja.
   Tada je Lajkovac imao 519 stanovnika.
   Nastaviće se…

   Odgovori

10. 21. januar 2013. u 00:49

    Milodan

    Iz knjige UZANA LAJKOVAČKA PRUGA, dr Milana Grujića.
    Lajkovac – varoš (2).
    Pored druma, blizu mesta buduće “štacije” lajkovačke, nalazila se samo jedna drumska mehana, vlasništvo braće Ivanović iz Sela Lajkovca.
    Ova mehana je od marta 1906. godine, kada su započeli radovi na izgradnji pruge, pretvorena je u menzu za ishranu graditelja pruge. Nalazila se preko puta sadašnje autobuske stanice, pored “železničkog trga”. To je tada bila jedina i prva kuća u budućoj varošici Lajkovac.
    Naslućujući da će buduća lajkovačka štacija postati važna raskrnica, preduzimljivi ljudi, budući osnivači varošice, pokupovaše okolne placeve. To su bili Nikola Jovanović Aćevac iz Valjeva, Pavle Dušić Šiljagovac, kafedžija iz Jabučja i Krista Buljugić, udovica.
    Nikola Aćevac, šljivarski trgovac, kupio je veliki plac preko puta železničke stanice i izgradio postrojenje za sušenje šljiva i pečenje rakije na mestu gde je sada železnička ambulanta. Na drugom delu placa izgradio je hotel, 1909. godine, a iza njega u dvorišu veliki magacin. Taj hotel, veliku žutu prizemnu zgradu sa tremom, koju je narod zvao “aćevčeva kafana”, vlasnik je povremeno izdavao u zakup. Posle Drugog svetskog rata nacionalizovan je i nastavio da radi pod imenom “17. septembar” (dan oslobođenja Lajkovca, op. Milodan). Ovu, inače pularnu i veliku, kafanu železničari su nazivali “preko puta”. Ova zgrada je srušena 1971. godine i na njenom mestu je današnji lajkovački hotel. Zbog povoljne lokacije, kafana (a ne i Hotel) je uvek imala goste, a naročito je dobro radila u dane kada železničari primaju plate. Bilo je nezaboravnih lumperajki do zore.
    Pored Aćevca u to vreme veliki plac kupio je i Pavle Dušić, koji je kod škole jabučke držao kafanu. Ona je u Lajkovcu prvo sagradio baraku, dućan, a zatim prizemnu zgradu – kafanu, koju su u vreme korejskog rata nazvali “Koreja” zbog čestih tuča u njoj. Radila je i posle Drugog svetskog rata. Na njenom mestu sada je (već bivša, op. Milodan) robna kuća.
    Udovica Krista Buljugić radila je kao kuvarica u drumskoj mehani braće Ivanović, kasnije menzi graditelja pruge. Napravila je kuću nedaleko od Pavla Dušića. Ova kuća je srušena krajem osamdesetih godina 20. veka.
    Potom je meštanin Avram Milovanović na svom imanju kraj današnje pijace sagradio porodićnu kuću. Avram je u početku bio železničar, a potom se između ratova bavio trgovinom, najviše izvozom sena i ćurećeg mesa.
    Nastaviće se…

    Odgovori