Okruzi, gradovi i sela Vojvodine

6 komentara

1. 2. januar 2013. u 20:58

   Natasa

   Molim Vas, mozete li da mi kazete o porodici Stojic iz Krusedola. Moja majka se zove Dragica, njen otac je Djoka Stojic, a njegov otac je Kosta Stojic. Slava je Sveta Petka.
   Hvala

   Odgovori

2. 21. februar 2017. u 13:57

   Marko Bakić

   Poštovanje,

   Zanima me ako mi možete pomoći oko djevojačkog prezimena moje majke Vučkovački. Zabilježeni su poslije ukidanja Potisko-Pomoriške granice, u Opovu 1760g. Preselili su se u Veliki Bečkerek tj. Zrenjanin u perioudu 1768-1772g. zajedno sa 50 obitelji iz Opova.U Opovu su se potpisavali na dva različita načina Vučkovac i Vučkovački. Osnovali su svoj zaseban kraj koji se zvao Opavačka mahala ili varoš. 1828g. u Zrenjaninu je zabilježeno 8 kuća Vučkovac-Vulkovački. Inaće moj pradjed Svetozar je rođen u Zrenjninu, a moj djed Živko je rođen u Ludbregu(Hrvatskoj).

   Hvala unaprijed,

   Marko Bakić, Zagreb

   Odgovori

3. 30. april 2017. u 12:15

   vojislav ananić

   Kako su neka od vojvođanskih naselja dobila ime – 1. deo

   https://dotkomsite.com/2016/11/08/kako-su-vojvodanske-varosi-dobile-ime/

   Odgovori

4. 30. april 2017. u 12:17

   vojislav ananić

   Kako su neka od vojvođanskih naselja dobila ime – 2. deo

   https://dotkomsite.com/2017/03/28/kako-su-vojvodanske-varosi-dobile-ime-drugi-deo/

   Odgovori

5. 9. maj 2017. u 13:39

   vojislav ananić

   NOVI BANOVCI, selo u Srijemu, u srezu staropazovskom; na Dunavu (82 m), od Stare Pazove 11 km (pravac) k istoku-jugoistoku. Imaju 1.310 stanovnika, općinsko poglavarstvo, rimokatoličku župu, evangeličkoaugsburški pastorat, 2 pučke škole. Kod N. B. našlo se predmeta od kremena iz neolitičke i predmeta iz željezne (latenske) kulturne periode. Na brežuljku Gradini, koju je Dunav podrivao, od N. B . jugoistočno, našlo se dosta ostataka rimske kulture (spomen bazilike iz doba cara Antonina Pija, dokaza jače vojničke posađe na međi carstva protiv barbara, ulomak žrtvenika Jupitera DoIihona, 2 tučane biste božice Atene, više fibula, novaca, čitavo rimsko groblje). Tamo je bilo znatno rimsko naselje Burgene od Tauruna (Zemun) deset rimskih milja (14‘8 km) daleko. N. B . gradina nalazište je i bizantskih (amulet s likom Bogorođice) i drugih sredovječnih predmeta (madžarskih novaca).

   Literatura: Vjesnik Hrvatskoga Arheološkoga Društva

   Odgovori

6. 31. avgust 2017. u 08:55

   vojislav ananić

   CRVENKA

   U dalekoj prošlosti u praistorijsko doba zemljište na kome se danas nalazi Crvenka bilo je pod dubokom vodom. Oblast izmedju Dunava i visoravni Telečka bila je tada veliko, široko jezero koje su stari rimski istoričari nazvali “Slatko more”. U to doba moglo se putovati ladjom od Telečke sve do Fruške Gore i Srema. Telečka je tada bila pokrivena gustom šumom u kojoj je živela mnogobrojna i raznovrsna divljač. I danas nailazimo u okolini Crvenke na mnogobrojne uvale i udubljenja koja nam govore o izvorima i potocima kojima je Telečka tada obilovala. U “Kupinovoj dolini” kod male železnicke stanice, koja se nalazi na pruzi prema Subotici nadjeni su ostaci preistorijskih životinja kao npr. mamuta. Istorijski podaci datiraju od doba dolaska Kelta u ove krajeve uglavnom sa hrišćanskim računanjem vremena. Iz pomenutog doba ima istorijskih spomenika materijalne kulture. Tako je u blizini Kule nadjen razni arheološki materijal iz keltskog i rimskog doba kao npr. djerdani, urne i razna grnčarija, pored toga nadjen je i novac koji je pripadao Keltima, Rimljanima (Konstantin Veliki), Mletačkoj republici i ugarski novac koji je kovan za vreme kralja Andrije II. Svi ovi podaci nam govore da je Crvenka i njena okolina bila već prilično rano naseljena, možda i nekoliko stotina godina pre naše ere. Počevši od 5. i 6. veka spuštaju se u ove krajeve južnoslovenska plemena, a krajem 9. veka dolaze u Panonsku niziju Madjari. Dolaskom Turaka na Balkan počelo je pomeranje južnoslovenskih plemena iz oblasti Makedonije i Kosova krajem 14. veka prema severu i severozapadu. Posle bitke na Marici (1371) i Kosovu polju (1389) počelo je masovno preseljavanje Srba preko Save i Dunava u Južnu Ugarsku. Prvo organizovano naseljavanje Srba u Južnu Ugarsku izvršio je ugarski kralj Leopold I. sredinom 17. veka. Namera mu je bila da osigura južnu granicu od nadiranja Turaka i vrlo čestih upada u ove krajeve. Krajem 17. veka počelo je masovno preseljavanje Srba iz oblasti Kosova i Metohije a vrhunac je bila Velika seoba od 1690. g.
   U ovo doba naseljene su u Južnu Ugarsku brojne srpske porodice koje su čitavom kraju dale slovensko obeležje.
   Srpski kolonisti živeli su u to doba pod teškim uslovima jer carska vlada nije ispunila svoja ranija obećanja.
   Oni su se bavili primitivnom zemljoradnjom i napasali svoju stoku po prostranim pašnjacima i livadama.
   Kolonizacija Nemaca u ove krajeve počela je takodje za vreme Leopolda 1. u 17. veku, a nastavila se pod vladavinom Josifa 1, Karla 6, Marije Terezije i završila se vladavinom Josifa 2. kada je dostigla vrhunac.
   Marija Terezija je bila prva koja je počela u većoj meri da naseljava Nemce u Vojvodinu, a posebno u Bačku.
   U ono vreme oblast današnje Bačke bila je često pustošena u stalnim ratovima sa Turcima, pa je bilo mnogo napuštenih i nedovoljno naselj2. ih feudalnih imanja. Stoga je Josif 2. odlučio da te opustošene krajeve naseli Nemcima i to takvim elementom koji će biti odan carskoj vlasti i njegovom apsolutizmu, a koji će u isto vreme kao vešti zemljoradnici kultivirati novonaseljene krajeve.
   Naseljavanje Nemaca u Vojvodinu bilo je u skladu sa carskom politikom
   ponemcavanja. Josif 2. je našao da je za kolonizaciju južnih delova Ugarske najpogodnije stanovništvo iz oblasti Gornje Rajne i to iz Vitemberga, Elzasa i Loteringije, Badena, Hesena i Pfalca koje je u većini seljaštvo.
   Carski proglas o kolonizaciji koji je bio objavljen 21. septembra 1882. g. naišao je na povoljan prijem kod rajnskih Nemaca.
   U ovom proglasu car obećava svakoj porodici kuću sa baštom, zemljoradnicima zemlju, stoku i potrebne alatke, a zanatlijama sav alat i još 50 forinta u gotovom. Interesantno je napomeniti da je za nadničare predvidjen samo najpotrebniji pribor za rad bez pomoći u novcu.
   Pored ovoga svakoj porodici je obezbedjen putni trošak do novog prebivališta i zagarantovano oslobodjenje od državnih i spahijskih poreza, dažbina i tereta za idućih 10 godina.
   I pored toga sto su vladari pojedinih državica u Nemačkoj sprečavali iseljavanje ipak su velike grupe Nemaca, primamljene obećanjima i nadom u lepši život, krenule u rano proleće 1783.g. u Ugarsku.
   Prvo sabirno mesto bio je grad Rogensburg do koga su kolonisti došli kolima. Ovde su dobili nove pasoše ili su im potvrdjeni stari pa su zatim krenli brodom do Beča.
   Putovanje do Beča je trajalo 10 dana. U Beču je svaka porodica po članu dobila dve forinte i naseljenički pasoš na kome je bilo naznačeno mesto u koje se upućuje. Kolonisti koji su bili odredjeni za županiju Bačku upućeni su odmah u Sombor gde su se imali javiti takozvanoj “Naseljeničkoj kancelariji”.
   Ovde je svaka porodica po članu dobila po jednu forintu i na svaku glavu preko deset godina starosti dva krajcera i jednu mericu brašna, malo drva, slame, sirćeta. Ovakvu pomoć dobijale su sve porodice svakog meseca dok im nije podignuta kuća.
   Tako su iz Sombora upućeni prvi kolonisti u Crvenku 1783. godine u junu mesecu.
   Pre doseljavanja Nemaca Crvenka je bila feudalno imanje koje se nalazilo na Telečkoj, Južno od Bajše a istočno od Sivca.
   Južno od Crvenke nalazila se pustara Salašic koja se prostirala sve do veprovačkog atara (danasnji Kruščić).
   Godine 1655. Crvenka je prešla u posed Veselenji Adama. Kada je počela kolonizacija Crvenke 1783.g. tada je nastao i crvenački atar, spajanjem pustara Salašic, Belog Brda i Brestovsica.
   Belo Brdo nalazilo se prema Kuli, Salašic i Brestovsic od krsturskog puta prema Sivcu odnosno Kuli.
   Vremenom su imena ovih pustara potpuno isčezla.
   Po nacrtu koji je radjen prilikom kolonizacije, Crvenka se nalazi ispred Telečke nasred druma Sivac – Kula. To je ustvari njen današnji položaj. Tada je projektovan i nacrt naselja sa pravim ulicama.
   Posle premeravanja ustanovljeno je da Crvenka zauzima 6859 k.j. a sa spoljnim salašima 15.694 k.j.

   O poreklu imena Crvenka nema pouzdanih objašnjenja nego postoji nekoliko pretpostavki.
   Tako jedna od njih govori da je ime Crvenka nastalo od crvenkaste zemlje koje je bilo u izobilju na Telečkoj, a druga da to ima veze sa mnogobrojnim crvenim makovim cvetom (bulka) koga je mnogo bilo u crvenačkoj dolini. Prihvatljiva je i pretpostavka da su bajšani, koji su bili Sloveni, dali ime Crvenka, jer su često napasali stoku na širokim crvenačkim livadama i na Telečkoj gde je bilo dosta crvenkaste zemlje.
   Ova pretpostavka navodi na zaključak da je ovaj kraj pre kolonizacije Nemaca bio naseljen Slovenima i da je ime Crvenka slovenskog porekla.
   U prilog ovoj tvrnji ide i pretpostavka da je ovo bugarska reč je na bugarskom jeziku znači crvena zgrada ili u prenosnom značenju tvrdjava, sto se moze povezati sa šančevima u somborskom ataru.
   I u samoj Crvenki meštani su zvali jednu od ulica Ratc Gasse (Srpska
   ulica), sve do najnovijeg vremena, a usmeno predanje to potvrdjuje jer govori se da su nemački doseljenici zatekli u Crvenki nekoliko srpskih porodica koje su vremenom isčezle.
   Najzad neki pretpostavljaju da ime Crvenka potiče od reči cer i venac, jer je ranije bilo na Telečkoj manjih cerovih šumica koje su se venačno pružale.
   I ova pretpostavka kao i navedene potvrdjuju slovensko poreklo imena naselja.
   Mesto i ime Crvenka prvi put se spominje 1543. godine u urbarskoj knjizi kaločke biskupije dok u turskim spomenicima toga doba nema pomena njenog imena.
   Godine 1785. Crvenka je kao selo bila vec podignuta i imala je 500 kuća.
   Jedan deo kolonista bio je razmešten po srpskim i madjarskim kućama u obližnja sela kao npr. Sivcu, jer sve kuće jos nisu bile dovršene.
   Kada su do jeseni 1785. godine sve kuće dovršene Crvenka je imala pet poprečnih ulica. Svaka kuća bila je od naboja, a imala je jednu sobu, kuhinju i ostavu i staju, a bila je pokrivena trskom.
   Pri useljavanju u kuću svaki kolonista dobio je kravu, krevet, slamaricu, tepih, šest vreća, načve, sekiru, bradvu, ašov, vreteno, sito, valov, lopatu za hleb i muzaricu.
   Pored ovoga zemljoradnici su dobijali 10-20 jutara zemlje i livadu, 2-4 konja ili 22 forinte za pribor, plug i neokovana kola a oranica je bila zasejana pšenicom i kukuruzom.
   Svaki zanatlija je dobio kuću, baštu i 50 forinti za alat.
   U Crvenku su odmah došli učitelj, pop i beležnik.
   Učitelj i beležnik su dobili po 20 jutara zemlje i kuću a pop 40 jutara. Bila je podignuta i bolnica na gornjem kraju pete ulice radi pružanja pomoći onima koji su se razboleli usled promene klime.
   Do kraja 1785. g. u Crvenki je bilo naseljeno 2.500 kolonista u 500 kuća.
   Leto i jesen iste godine i zimu 1785/86. kolonisti su provele već u novom prebivalištu. Proleće 1786 i 1787 g. bilo je veoma kišovito tako da su ulice bile pune vode, a kuće su se od vlage rušile ili bile pred padom.
   Slično je bilo i sa ostalim naseljima u okolini.
   Opasnost od podzemnih voda i novih poplava iziskivala je odvodnjavanje, pa je 1786. g. prokopan jarak u širini od jednog metra od Kule do starog Vrbasa. Kako je ovo bilo sasvim nedovoljno 1787. g. produžen je kanal do Sivca.
   Posle ovoga pristupilo se prokopavanju kanala DUNAV-TISA po kome će moći saobraćati manji brodovi.
   Rad na prokopavanju današnjeg Velikog Bačkog Kanala počeo je 1792. g. a završen je 1802. g. Ukupni troškovi iznosili su 300.000 forinti. Kanal dobija vodu iz Dunava kod Bezdana a uliva se u Tisu kod Starog Bečeja i svojim tokom preseca Crvenku na dva dela. Tako je prokopavanjem kanala izvršeno odvodnjavanje suvišne vode a Crvenka koja je bila naročito ugrožena obezbedjena je od poplava.
   Veći deo crvenačkih kolonista bili su evangelisti koji su već 1785.g. osnovali svoju crkvenu opštinu a 1812.g. podigli i svoju crkvu. Manji deo je pripadao reformatima koji su svoju crkvenu opštinu osnovali 1786.g. a crkvu podigli takodje 1812.g. Najmanje je bilo katolika. Oni su crkvenu opštinu osnovali tek 1896.g. a njihova crkva je podignuta 1892.g.
   Odmah pri doseljavanju za evangelike je otvorena narodna škola u jednoj iznajmljenoj prostoriji na kojoj se radilo sve do 1803.g. kada je podignuta prva škola sa učiteljskim stanom. Druga evangelistička škola proradila je 1820.g. Ovo su bile škole za decu do 12 godina a produžene škole za decu od 12 do 15 godina nije bilo. Obe ove škole držala je evangelistička crkvena opština, a tek krajem 19. veka osnovana je i prva opštinska narodna škola kojom je upravljala mesna vlast.
   Kao i danas tako i od nastanka Crvenke od privrednih grana je dominirala poljoprivreda, a naročito zemljoradnja, stočarstvo i vinogradarstvo.
   Simbolika starog crvenačkog pečata to potvrdjuje jer se na njemu nalaze brežuljci sa klasjem, raonikom, vinovom lozom i podrumima. Zanatlije su u početku u manjm broju zastupljene ali se zanatstvo dosta brzo razvijalo tako da je već 1882. godine osnovano nekoliko esnafa: kolarski, krojački, kovačko, obračunski i tkački.
   Sredinom XIX. veka svi potrebni zanati postojali su u Crvenki i bilo je veštih majstora koji su u čitavoj okolini bili poznati. U ovo vreme esnafi su se raspali a osnovano je udruženje zanatlija koje je otvorilo prvu školu za šegrte.
   Preduzimljivi crvenački kolonisti neprestano su usavršavali način obradjivanja zemlje primenjujući sve tehničke novitete toga doba. Ubrzo su se izdvojili i krupniji zemljoradnici tako da je već 60-tih godina XIX. veka u Crvenki bilo 32 parne vršalice.
   Pored zemljoradnje koja je na prvom mestu vinogradarstvo je imalo daleko manji značaj.
   Od 1840-1900.g. Crvenka je bila trgovački centar Srednje Bačke za trgovinu žitaricama a naročito pšenicom i kukuruzom. Seljaci su dovozili kolima žito u Crvenku sa daljine 80-100km. gde su ga preuzimali trgovci-preprodavci i upućivali kolima do Dunava pa zatim dalje do Budimpešte, Beča i Regensburga.
   U ovo doba kanal je bio životna arterija za trgovinu Srednje Bačke, jer su putevi bili tako rđavi da su u jesen i proleće predstavljali duboka blatišta po kojima nije bio moguć nikakav saobraćaj. Rdjavo stanje saobraćaja ometalo je brzi privredni razvoj, a kada je 1885. g. izgradjena pruga Budimpešta-Zemun preko Vrbasa a zatim pruge Sombor-Bečej i Subotica-Bogojevo, Crvenka je kao trgovište počela da opada jer su sva mesta na ovim prugama, zainteresovana za Crvenku, imala mogućnost za transport železnicom.
   Početkom 20.. veka Crvenka je kao trgovački centar Srednje Bačke izgubila svaki značaj. Od toga vremene Crvenka izvozi samo kukuruz, jer se pšenica prerađivala u lokalnim mlinovima.
   Kroz čitav 19. vek broj stanovnika u Crvenki je normalno rastao tako da je 1825.g. bilo 3.875 stanovnika a 1850.g. broj se povećao na 6.308.
   U dva maha 1836 i 1879. godine harala je u Crvenki epidemija kolere koja je jako proredila stanovništvo.
   Zvaničan popis 1900. g. utvrđuje da je Crvenka imala 7.563 stanovnika u 1166 kuća i to: 6.911 Nemaca, 499 Mađara, 60 Srba, 49 Hrvata, 38 Slovaka, 67 Jevreja, 1 rusina i 4 ostalih. Godine 1909. Crvenka je imala poštu, telegraf, železničku stanicu, čitaonicu, kasino, četiri manje fabrike mašina, četiri ciglane, dva mlina, jednu krečanu i manju fabriku masla i sira.
   Razvoj industrije kulminirao je 1912.g. kada je podignuta fabrika sećera sa anglo-mađarskim kapitalom u visini od 16.000.000 dinara. Podizanje ove fabrike bilo je od velikog privrednog značaja za Crvenku i okolinu.
   Pred drugi svetski rat fabrika je prešla u vlasništvo anglo-česke banke. Kada je proradila njen kapacitet je bio 140 vagona sećerne repe za 24 sata, a od 1926.g. prerađivala je 250 vagona.
   Pored fabrike sećera proradila je 1923.g. i fabrika špiritusa koja od melase proizvodi čisti alkohol.
   Od 1928.g. sopstvena električna centrala daje energiju pored Crvenke
   Krsturu i Laliću a od 1944. godine i Kruščiću.
   Za vreme “kampanje” u fabrici je bilo zaposleno 1.600 radnika a u preostalim mesecima oko 200.
   U periodu između dva rata proizvodnja šećera bila je neravnomerna tako da je 1929/30.g. za devedeset ipo dana proizvedeno 170.000, a 1934/35.g. celokupna kampanja je trajala svega 40 dana.
   U ovom vremenu u Crvenki su se gajile žitarice, ali je gajenje uljarica i šećerne repe znatno poraslo.
   Zanati u ovom periodu tako su se razvili da je 1935.g. bilo ukupno 199 zanatskih radnji.
   Pred drugi svetski rat po nezvaničnoj proceni Crvenka je imala 11.000 stanovnika, što znači da se od poslednjeg popisa 1931.g. kada je bilo 9.023 st., uvećao broj za približno 2.000. Na ovoliki broj stanovnika dolazile su 4 manufakturne radnje, 2 gvožđare i još 25 manjih trgovačkih radnji pored dve juvelirske i filijale “Bata”.
   U leto 1944.g. kada je Crvena armija upala u Banat i kada su vojvođanski partizanski odredi pojačali aktivnost Nemci su počeli da se spremaju za iseljavanje u Austriju i Nemačku po direktivi iz Nemačke. Kada su jedinice NOV i POJ počele da oslobađaju Bačku uz sadejstvo Crvene armije počeleo je ubrzano iseljavanje Crvenke. Nemci su napustili Crvenku u vremenu od 3. do 14. oktobra 1944.g. tako da je od oko 11.000 stanovnika ostalo svega 500.
   Kolonizacija Crvenke(1945/46)
   Posle iseljavanja Nemaca u oktobru 1944.g. u Crvenki je bilo oko 1.000 napuštenih kuća.
   Po zakonu o agrarnoj reformi i kolonizaciji u napuštene kuće, u prvom redu, siromašne i zaslužne porodice iz ustaničkih krajeva dolaze u Crvenku.
   Za Crvenku su određeni uglavnom kolonisti zemljoradnici iz Crne Gore i to iz danilovgradskog sreza.
   Prvi kolonisti počeli su da stižu u Crvenku krajem novembra 1945.g. posebnim železničkim kompozicijama.
   Odmah po dolasku naročiti odbor je prihvatao koloniste i smeštao ih u kuće. Kako su kolonisti došli sa najnužnijim stvarima, to im je odmah pružana pomoć u hrani pa je svako domaćinstvo dobijalo odgovarajuću količinu brašna, kukuruza, slanine i mesa prema broju članova porodice.
   Svaki kolonista zemljoradnik dobio je 7-12 jutara zemlje takođe prema broju članova porodice, kuću sa baštom i vinogradom, zatim za 516 domaćinstava dodeljena je po jedna krava i jedan par konja sa celokupnom opremom i poljoprivrednim alatom.
   Osim ovoga svako domaćinstvo je dobilo nameštaj, posteljinu i posuđe i sve to besplatno.
   Kolonizacija je završena u proleće 1946.g. Kako se nije prijavio dovoljan broj kolonista iz danilovgradskog sreza taj broj je dopunjen sa nekoliko porodica iz nikšićkog sreza a zatim iz Bosne, Hercegovine, Hrvatske (Dalmacija i Like).
   Danas Crvenka broji 8.547 stanovnika raznih nacionalnosti: Srba, Crnogoraca, Hrvata, Mađara, Nemaca, Rusina, Slovaka,Čeha i Makedonaca.
   Već 1946. g. osnovana je prva Seljačka radna zadruga i to “Proleter” i “Jedinstvo”. Tako je ustvari odmah posle rata počeo socijalistički preobražaj sela. 1950.g. sve tri zadruge su se spojile i tako je nastala današnja SZR “Maršal Tito” koja broji 986 domaćinstava sa ukupnom površinom obradive zemlje od 6.450 jutara i 108 jutara pašnjaka.
   Svako domaćinstvo poseduje i okućnicu prema broju članova porodice a čitava okućnica u mestu iznosi oko 1.100 jutara.
   Danas zadruga radi po privrednom računu.
   Pored seljačke radne zadruge u Crvenki postoji i državno dobro “7.juli” koje na savremen način obrađuje oko 6.000 jutara oranice.
   Zanatstvo se postepeno oporavlja i danas rade u Crvenki 43 zanatske radnje privatnog sektora.Trgovačkih radnji ima 6 od kojih 3 pripadaju Zemljoradničkoj zadruzi a druge 3 su državne.
   Pored ovih privrednih grana i industrija ima svoju ulogu.
   Fabrika šećera je i danas jedna od najvećih u državi i daje visoki procenat celokupne proizvodnje sećera u našoj zemlji.
   Za vreme kampanje šećerana utrostručava broj svojih radnika koji privremeno menjaju fizionomiju Crvenke.
   Uz Fabriku šećera postoji i Savezni zavod za selekciju i proizvodnju šećerne repe koji je osnovan 1945.g. a danas u njemu rade dva inženjera i jos 12 službenika.
   Zadatak zavoda je da pronađe najbolju vrstu semena šećerne repe koja će na ovom zemljištu davati najbolji kvalitet uz najbolji mogući prihod.
   Pored Fabrike šećera u Crvenki radi i jedna ciglana i jedan mlin.
   Broj škola i školske dece u odnosu na predratno doba mnogo je porastao.
   Tako danas rade osnovna škola, Stručna
   škola učenika u industriji i zanatstvu i nepotpuna gimnazija. Osnovnu školu pohađa 560 učenika koje obučava 14 učitelja. U nepotpunoj gimnaziji ima 650 učenika u 16 odelenja. U gimnazija radi 17 nastavnika.

   SAVO ATANACKOVIĆ, 1952. GODINA.
   Izvor: Internet

   Odgovori