Prezime Pindović prisutno je u Vasiljevićima i Starom Selu u Nikšićkoj župi.
Slave Sv. Luku, a mala slava im je Mitrovdan.
Narodno predanje kaže da je Staro Selo, gde je matica Pindovića, dobilo današnje ime po starosedeocima koji su se y njemu zadržali i posle Nikšinog dolaska u Župu. Nikšini potomci su ove starosedeoce nazivali starim narodom, a pošto su se najduže zadržali u ovom selu, ono je dobilo ime Staro Selo. Narod pripoveda da su to bili potomci Petra Viljaje i da su otišli iz Župe krajem šesnaestog veka. U Vasiljevićima je tada živeo Vasiljev praunuk koji se zvao Radoslav. Radoslav se uplaši da Dučičani ne prigrabe svu zemlju ovih što su krenuli da se sele, pa im, kad su kretali, da nešto novca i oni mu ustupe svoju zemlju, livadu i šumu. Tako se Radosav sa svojom porodicom preseli y Staro Selo.
Radosav je imao tri sina: Eraka, Marka i Rabrena. Erakovi potomci su: Mitrovići, Pavlovići, Stojanovići, Popovići i Perišići. Od Marka vode poreklo Pindovići i Ćirakovići, a od Rabrena Mićkovići. Balići su starinom Trebješani, Matijaševići su se doselili iz Dragovoljića, a Miletići iz Boke.
Pindovići su potomci Radosavljevog sina Marka. Od starih Pindovića, kao primerne junake iz turskih ratova, treba zabeležiti Živka Pindovića zvanog Mrko, jednoga od dvanaestorice ljudi, koji su 1809. godine predstavljali narodnu vlast, zvanu Kuluk, inače nosioca srebrne medalje za hrabrost, popa Miluna Pindovića koji je poginuo u Dugi 1862. godine i Šula Pindovića, perjanika knjaza Danila.
Neki iz ovog bratstva su se preselili u Srbiju.
U kosovsko selo Mijalić (Mihalić) jedna kuća Pindovića doseljena je 1925. godine. U selu Srbobran, opština Istok, takođe je bilo Pindovića doseljenih 1938. iz Starog Sela iz Nikšićke župe.
Godine 1925. zabeleženo je da je u Kremnima, opština Prnjavor, učitelj bio Božidar Pindović iz Crne Gore. On je radio kao učitelj i u Podvučijaku. Njega su 1941. iz Prnjavora u Srbiju proterale ustaše.
Pindovića ima u selu M(i)rčići, opština Kosjerić. Krajem XVIII veka u familiju Šarovića iz Mrčića prizetio se neki Krivorečanin zvani Pindo, od njega su današnji Pindovići. Slave Jovanjdan.
ŽRTVE RATOVA:
Milun Pindović, poginuo 1862. u Dugi u boju s Turcima
Petar (Jakša) Pindović, poginuo 1913. na Drugom balkanskom ratu na Bregalnici
Radosav (Ilija) Pindović iz Starog Sela, nestao u odstupnici 1945. godine
Božidar (Petar) Pindović, rođen 1904. godine u Dubrovniku, pravoslavni sveštenik. Likvidiran brzim postupkom 26. oktobra 1944. godine pod optužbom da je “narodni neprijatelj” i “četnik”. Moguće je da je ovde ime pogrešno navedeno, jer se pod gotovo istim okolnostima kao streljani dubrovački sveštenik (optužen da je bio na poznatom kongresu u selu Ba 1944) u jednom drugom izvoru pominje Dušan Pindović. Međutim, sveštenik Božidar Pindović pominje se sredinom tridesetih godina 20. veka, kao paroh ležimirski (selo Ležimir na Fruškoj Gori), pa je ipak moguće da je to verovatno isti onaj koji se pominje kao onaj koji je pogubljen u Dubrovniku kao “narodni neprijatelj” u jesen 1944. godine.
ISTAKNUTI PRIPADNICI RODA: Lazar Pindović, barjaktar
IZVORI:
Vukota Miljanić i Akim Miljanić, Prezimena u Crnoj Gori, Beogradska knjiga, Beograd, 2007, str. 359
Milan Peković, Nikšićka župa, izdanje autora, Beograd, 1974, str. 25, 76, 100.
Atanasije Urošević, Kosovo, SANU i “Jedinstvo”, Beograd i Priština, 1990, str. 246
Svetozar Stijović, Onomastika središnjeg dela Metohijskog Podgora, objavljeno u Onomatološkim prilozima, knjiga 2, SANU, Beograd, 1981, str. 332
Milenko S. Bijelić, Hronika sela Kremna sa osnovnim podacima o opštini Prnjavor i rodoslov porodice Bijelić iz sela Kremna, Kulturno-prosvetna zajednica Srbije, Beograd, 2007, str. 45 i 125
Danilo Stanojević, Stanovništvo Zlatibora u XVIII i prvoj polovini XIX veka, Narodni muzej Užice, Užice, 2013, str. 70
Savo Gregović, Pucaj, rat je završen, Udruženje “Otkrićemo istinu”, Budva, 2009, str. 472
Zločin i teror u Dalmaciji 1943-1948. počinjeni od pripadnika NOV, JA, OZN-e i UDB-e, Zagreb, 2011, str. 246
Vukašin R. Perović, Enciklopedijski i politički “Komentar genosida”, knjiga 1, izdanje autora, Minhen, 1969, 278-279.
Mihailo Podoljski, Grigorije Vozarović, objavljeno u Glasniku Istoriskog društva u Novom Sadu, knjiga 5, Istorisko društvo, Novi Sad, 1932, str. 26
Komentari (0)