Sečanj i okolna sela

19 komentara

1. 1. novembar 2016. u 12:19

   vojislav ananić

   SEČANJ
   Zoltan Čemere
   1717 Sechun, 1723 Seczan, 1853 Szécsán, 1878 Torontál-Szécsány, 1911 Torontálszécsány, 1922 Sečanj, 1943 Petersheim
   Dvadesetak kilometara istočno od današnjeg Zrenjanina, na
   desnoj obali reke Tamiša , smešteno je naselje Sečanj, sedište istoimene opštine , koja se nalazi u sastavu Srednje-banatskog
   upravnog okruga, a pripadaju joj i sledeća naseljena mesta: Krajišnik,
   Sutjeska , Neuzina, Jarkovac, Jaša Tomić, Šurjan, Boka i Konak.
   Celokupna teritorija opštine iznosi 523 kvadratna km, a prema
   poslednjem popisu, iz 2002. godine, imala je 16.377 stanovnika.
   Prve ljudske naseobine u ovom delu Potamišja, po svedočanstvu
   arheoloških nalaza, potiču još iz praistorijskog doba. Zanimljive
   tragove krije ovdašnja ciglana, koja se nalazi dva kilometra južno od
   naselja, na lesnoj gredi, koja prati stari tok Tamiša. Na ovom lokalitetu
   otkrivene su čak tri ostave (skrivnice) bronzanih predmeta, kao i nekropola iz poznog bronzanog doba (1100-900. god. pr. . e.). srednjem veku među naseljima Potamišja ne postoji mesto pod ovim nazivom, ali arheološki tragovi potvrđuju da je na mestu današnjeg Sečnja i tada bilo ljudskih staništa. Prilikom zaštitinih iskopavanja koja su
   organizovana na gradilištu Fabrike alatnih mašina na samom ulazu u Sečanj iz pravca Zrenjanina (1978. godine), otkrivene su otpadne jame sa srednjovekovnom grnčarijom kotlići, lonci i drugo), podnice nekoliko stambenih objekata s pratećim srednjovekovnim keramičkim materijalom, kao i grobni nalaz sa dva para skeleta odraslih osoba, koji su takođe poticali iz srednjeg veka. Od grobnog inventara zabeležen je veći fragment srednjovekovne posude, nekoliko komada pečene zemlje
   (nepoznate namene), i nekoliko komada rečnih školjki.
   Prema pisanim izvorima, u neposrednoj blizini (ili na mestu)
   današnjeg Sečnja , tokom srednjovekovnog razdoblja nalazilo se naselje
   Alakseg, koje se počev od 1338. godine pominje među naseljenim mestima Kovinske županije. U ovom mestu je bilo sedište istoimene vlastelinske porodice (1423. godine).
   Prvi podatak o naselju Sečanj potiče iz turskog perioda. U
   turskim defterima nastalim između 1567. i 1579. godine, među
   naseljenim mestima (selištima) tadašnje Bečkerečke nahije, nalazilo
   se i mesto Mali Sečanj. U njegovom susedstvu tada zatičemo i naselja
   Šalasig i Alakseg .
   Nakon proterivanja Turaka sa ovih prostora, mesto Sečanj našlo
   se u okvirima Bečkerečkog okruga. Prilikom prvog popisa stanovništva, koje su austrijske vlasti organizovale 1717. godine, u naselju Sechun Sečanj) zatekli su 27 naseljenih domaćinstava. Na Mersijevoj mapi Banata iz 1723. godine nalazimo ga pod nazivom Seczan; u njegovoj neposrednoj blizini je ubeleženo i staro naselje Alakseg, pod nazivom Allasig.U vreme ponovne kolonizacije Banata, i naselje Sečanj je u više navrata dobijalo nove stanovnike. Po popisu stanovništva iz 1787. godine Sečanj, koji je tada već pripadao Torontalskoj županiji, ubeležen je sa 982 stanovnika. U sledećem popisu, iz 1836. godine, u naselju jepopisano 1.624 stanovnika. Taj broj se do 1857. godine povećao na brojku
   od 2.121 žitelja. Te godine je u mestu zabeleženo 2.089 stanovnika nemačke i 32 stanovnika rumunske nacionalnosti. Ranije je u naselju živelo i srpsko stanovništvo, ali se ono iz Sečnja iselilo 1806. godine. U naselju je živelo pretežno agrarno stanovništvo. Većina seljana se bavila ratarskom proizvodnjom, dok je jedan manji broj domaćina imao i vinograde. U privremenom Katastru naselja Torontalske županije iz 1865. godine naselje Sečanj je ubeleženo sa atarom ukupne površine 4.317 jutara, od čega je 2.810 jutara bilo pod oranicama, 815 jutara pod pašnjakom, a 147 jutara pod vinogradima. U mestu su tada živela dva veleposednika i 373 maloposednika.
   Rimokatolička crkva u mestu podignuta je 1828-1833. godine, a
   župnički dom 1884. godine. Ova crkva je, međutim, nakon Drugog svetskog rata porušena, i to 1967. godine. Početkom XX veka naselje
   je imalo 447 kuća i 2.596 žitelja, pretežno nemačke nacionalnosti.
   Nakon Prvog svetskog rata naselje je ušlo u sastav Kraljevine
   Srba , Hrvata i Slovenaca, pa se od 1922. godine nalazilo u okvirima
   Torontalsko-tamiškog okruga, a od 1929. godine u okvirima Dunavske
   banovine.
   Nakon Drugog svetskog rata, na mesto proteranoga nemačkog
   življa, u naselju su naseljeni kolonisti iz Bosne i Hercegovine
   Bileća, Mostar) i sa Kosova (1945-1946. godine). Broj stanovnika
   prema popisu iz 2002. godine bio je 2.647.
   U mestu danas živi pretežno srpsko stanovništvo, dok u
   ostalim pripadajućim mestima opštine živi nacionalno mešovito :
   srpsko, mađarsko i rumunsko stanovništvo.

   IZVOR: HRONOLOGIJA GRADOVA Anina, Bokša, Buzjaš, Veliki Semikluš, Gataja, Deta, Žombolj, Nova Moldava, Oravica, Ocelu Rošu, Rekaš, Fadžet, Herkulska Banja, Čakovo – Rumunija i Alibunar, Bela Crkva, Žitište, Kovačica, Kovin, Nova Crnja, Novi Bečej, Novi Kneževac, Sečanj, Čoka – Srbija

   Koordinator projekta: BARNA BODO, Temišvar, 2009.

   Priredio: Vojislav Ananić

   Odgovori

2. 30. novembar 2016. u 11:22

   vojislav ananić

   SEČANJ (2.688 st.), pogranično (12 km zapadno od državne granice ka Rumuniji) agro-industrijsko (5,2% agrarnog st.) naselje panonskog tipa, centar istoimene opštine (523 km2, 11 naselja i 18.424 st.) u istočnom delu srednjeg Banata, na (79 m) dodiru JI oboda zrenjaninsko-novobečejske lesne terase i desne strane aluvijalne ravni Tamiša, 31 km istočno od Zrenjanina, 80 km istočno od Novog Sada i 104 km SI od Beograda. Geografske koordinate su 45°22’ s.g.š. i 20°47’ i.g.d. Površina građevinskog rejona naselja, po aktuelnom GUP-u, iznosi 223 ha, a katastarska teritorija 2.589 ha. U okolini naselja otkriveni su arheološki nalazi iz razvijenog metalnog doba. U pisanim izvorima S. se prvi put pominje 1338. god. Pre turskih osvajanja navodi se kao srpsko naselje. Nakon proterivanja Turaka, 1717. broji 27 domova. God. 1806. Srbi pod prisilom napuštaju S. i odlaze u Samoš i Modoš (Jaša Tomić), a na njihovo mesto naseljavaju se Nemci, koji izgrađuju plansko naselje. U XIX v. doseljavaju se i Mađari, a naselje dobija naziv Sečanj Torontalski. Od 1922. nosi današnje geografsko ime. Između I i II svetskog rata dominiraju Nemci – 1921. bilo ih je 89,2% (od 2.343 lica). Krajem II svetskog rata Nemci beže u matičnu zemlju, a u S. se doseljava st. iz Hercegovine (1.838 lica iz okoline Bileće i Mostara), Hrvatske (88 lica) i sa Kosova i Metohije (38 lica). Sadašnje st. je srpsko (85,9%), a ima Roma (9,2%) i dr. Tokom rata na prostoru bivše SFRJ u S. se najviše doseljava prognano st. iz zapadne Bosne, Hercegovine i severne Dalmacije. U naselja na teritoriji opštine Sečanj do sredine 1996. stiglo je 1.664 izbeglica (prognanika). Indeks demografskog starenja (đ) kreće se u rasponu od 0,2 (1961) do 0,7 (1991). Pravoslavni hram posvećen Sv. velikomučeniku Dimitriju je u izgradnji. Električno osvetljenje dobija 1913, kada je počela sa radom ”Opštinska električna centrala”. Ima osmorazrednu OŠ ”Aleksa Šantić” (šk. 2000/01. – 247 učenika), srednju mašinsku školu, dom kulture, biblioteku, zdravstvenu stanicu, poštu, banku, hotel, fabriku alatnih mašina, ciglanu, farmu svinja, pijacu (pazarni dan – nedelja) i dr.

   Dr Jovan Plavša
   Izvor: GEOGRAFSKA ENCIKLOPEDIJA naselja SRBIJE POD RUKOVODSTVOM PROF. DR SRBOLJUBA Đ. STAMENKOVIĆA

   Odgovori

3. 30. novembar 2016. u 11:23

   vojislav ananić

   BANATSKA DUBICA (507 st.), ratarsko (48,7% agrarnog st.) seosko naselje zbijenog (panonskog) tipa, na (81 m) obodu lesne terase ka istočnobanatskoj depresiji, uz sastavke glavnog kanala Dunav-Tisa-Dunav i kanalisane Brzave, 16,5 km JI od Sečnja. Površina atara iznosi 2.588 ha. Atar je većim delom na lesnoj terasi (79-84 m), a manjim na aluvijalnoj ravni Brzave i istočnobanatskoj depresiji (77-79 m). Obuhvata dva dela, različita po vremenu postanka i fizionomiji: stariji (sever-jug) i noviji deo naselja izgrađen prema JI. Kroz istoriju ima različita geografska imena. Pouzdani podaci o naselju, koje se ranije zvalo Margitica (Mala Margitica), datiraju tek od pred kraj turske vladavine (1718). Margitica se u periodu 1723-1725. navodi kao nenaseljena, a potom kao naseljena. God. 1727. broji 11 domova. Do ukidanja Vojne granice (1873) bila je u sastavu Nemačko-srpske pukovnije, a zatim pripada Torontalskoj županiji. Posle II svetskog rata najpre dobija ime Dubica, a 1950. današnji naziv. St. je srpsko (82,2%), a ima i ostalih nacionalnosti (Slovaci 5,3%, Mađari 3% i dr.). Indeks demografskog starenja (u kreće se u rasponu od 0,7 (1961) do 1,5 (1991). Pravoslavni hram Sv. Trojice podignut je 1789. god. Ima četvororazrednu OŠ (šk. 2000/01. – 20 učenika), poštu i dr. Vodeći poljoprivredni proizvodi tržišnog značaja su pšenica, kukuruz i suncokret.

   Dr Jovan Plavša
   Izvor: GEOGRAFSKA ENCIKLOPEDIJA naselja SRBIJE POD RUKOVODSTVOM PROF. DR SRBOLJUBA Đ. STAMENKOVIĆA

   Odgovori

4. 30. novembar 2016. u 11:24

   vojislav ananić

   BOKA (1.992 st.), ratarsko-stočarsko (24,8% agrarnog st.) seosko naselje zbijenog (panonskog) tipa, na (79-80 m) slabo izraženom ostrvu južnobanatske lesne terase u blizini leve obale Tamiša, 6 km istočno od Sečnja. Površina atara iznosi 8.207 ha. Atar se pruža na aluvijalnoj ravni Tamiša (77-80 m) i istočnobanatskoj depresiji (77-79 m). Povezuje dva glavna fizionomska dela: Boku i Boku salaše. Spada u stara naselja. Pominje se 1334. u sastavu Kovinske županije. Najpre nosi naziv Baka (po mađarskoj plemićkoj familiji Bak). Prvobitno naselje nalazilo se SI od današnjeg, prema Tamišu (potesi Selište i Gradac). Krajem XV i početkom XVI v. naselje je zahvaćeno masovnim doseljavanjima Srba. U to vreme dobija današnji naziv. Na Mersijevoj karti iz 1723. navodi se pod imenom Poka (1717. – 40, a 1773. – 177 pravoslavnih domova). Krajem 70-ih god. XVIII v., kada je ovaj prostor dobio zagrebački kaptol, počinje doseljavanje Hrvata, koji početkom XIX v. žive u odvojenom naselju -Hrvatska Boka, naspram starije i veće Srpske Boke. Tokom 1858. naseljavaju se Mađari, a 1871. i manji broj Nemaca. God. 1908. u B. je bilo 1.638 Srba, 908 Hrvata, 749 Mađara i 528 Nemaca. Pred kraj II svetskog rata veći broj Nemaca se iseljava, a do 1948. u naselje stiže 126 novih žitelja (iz BiH 83 i Hrvatske 43 lica). Današnje st. je nacionalno mešovito – srpsko (53,9%), mađarsko (29,6%), hrvatsko (5,2%), romsko (2,2% ) i dr. Indeks demografskog starenja (c) kreće se u rasponu od 0,4 (1961) do 1,2 (1991). Pravoslavni hram posvećen Sv. ocu Nikolaju podignut je 1910. god. Ima osmorazrednu OŠ ”Žarko Zrenjanin” (šk. 2000/01. – 214 učenika), biblioteku, zdravstvenu stanicu, poštu, lokalnu pijacu (pazarni dan – petak) i dr. Poljoprivredna proizvodnja (pšenica, kukuruz, suncokret, šećerna repa i ovce) je intenzivna i tržišno orijentisana.
   Dr Jovan Plavša
   Izvor: GEOGRAFSKA ENCIKLOPEDIJA naselja SRBIJE POD RUKOVODSTVOM PROF. DR SRBOLJUBA Đ. STAMENKOVIĆA

   Odgovori

5. 30. novembar 2016. u 11:25

   vojislav ananić

   BUSENJE (119 st.), ratarsko-stočarsko (21% agrarnog st.) seosko naselje zbijenog (panonskog) tipa, na (82 m) lesnoj terasi, 2 km JZ od Jaše Tomića, 9 km SI od Sečnja. Pripada K.O. Jaša Tomić (7.822 ha). Okosnicu fizionomskog razvoja naselja predstavljaju dve ulice koje se seku pod pravim uglom. Spada u najmlađa naselja okoline Sečnja. Osnovano je 1838. od strane zagrebačkog kaptola, koji je ovde dobio teritorije u zamenu za prostor oko Karlovca pripojen Vojnoj krajini. U vreme osnivanja nosi naziv Kaptul (Kaptalanfalva), potom Vladičino Selo, a 1947. dobija sadašnje geografsko ime. God. 1838. naseljava se više od 100 Nemaca, a ubrzo nakon toga doseljavaju se i Mađari (1857. – 300 Mađara i 124 Nemca). Sadašnje st. je mađarsko (89,9%), a ima Srba (1,7%), Hrvata i dr. Indeks demografskog starenja (đ) kreće se u rasponu od 0,3 (1961) do 0,9(1991).

   Dr Jovan Plavša
   Izvor: GEOGRAFSKA ENCIKLOPEDIJA naselja SRBIJE POD RUKOVODSTVOM PROF. DR SRBOLJUBA Đ. STAMENKOVIĆA

   Odgovori

6. 30. novembar 2016. u 11:25

   vojislav ananić

   JARKOVAC (2.155 st.), ratarsko-stočarsko (37,7% agrarnog st.) seosko naselje zbijenog (panonskog) tipa, na (79 m) lesnoj terasi pored kanala Dunav-Tisa- Dunav – kanalisanog dela toka Brzave, 14 km južno od Sečnja. Površina atara iznosi 6.066 ha. Atar se prostire na aluvijalnoj ravni (75-79 m) Tamiša i na Južnobanatskoj lesnoj zaravni (94-128 m). Zbog meandriranja i plavljenja 1745. tok Brzave je kanalisan. Tada naselje dobija pravolinijski (pravougaoni) oblik. Danas ima pet dužih i osam poprečnih ulica. U pisanim izvorima pominje se 1717, kada broji 14 kuća. God. 1735. navodi se kao srpsko naselje. Kao graničarsko selo u okviru Srpskog graničarskog pešadijskog puka dobija privilegije – brže se razvija i u njega se doseljava st. iz okolnih naselja (1773. – 325 domova). Mađari ga spaljuju 1848, da bi nakon toga bilo izgrađeno novo naselje. Do II svetskog rata u selu je bilo nekoliko nemačkih porodica koje se krajem rata iseljavaju. Nakon toga doseljava se 11 porodica (36 lica) iz okoline Doboja, Višegrada, Niša i Kruševca, a od 1948. do 1953. u J. se doseljava više mađarskih porodica sa okolnih salaša. St. je uglavnom srpsko (74%), mađarsko (8,8%), rumunsko (3,5%) i romsko (2,7%). Indeks demografskog starenja (13) kreće se u rasponu od 0,4 (1961) do 1 (1991). Pravoslavni hram Vaznesenja Gospodnjeg, izgrađen 1750. (ikonostas je uradio Konstantin Gligorijević Danijel u periodu 1863-1875; zidne slike iz 1911), proglašen je 1949. kulturnim dobrom. J. struju dobija pre II svetskog rata. Ima osmorazrednu OŠ ”Veljko Đuričin” (šk. 2000/01. – 232 učenika), zdravstvenu ambulantu, poštu, Poljoprivredno preduzeće “Ekonomija”, lokalnu pijacu (pazarni dani – utorak i subota) i dr. Proizvodnja kukuruza, pšenice, suncokreta, šećerne repe i ovčarstvo su tržišnog značaja.
   Dr Jovan Plavša
   Izvor: GEOGRAFSKA ENCIKLOPEDIJA naselja SRBIJE POD RUKOVODSTVOM PROF. DR SRBOLJUBA Đ. STAMENKOVIĆA

   Odgovori

7. 30. novembar 2016. u 11:26

   vojislav ananić

   JAŠA TOMIĆ (3.544 st.), pogranično (ka Rumuniji) gradsko naselje – po pravnom kriterijumu, panonskog tipa, na (81 m) kontaktu aluvijalne ravni Tamiša i zrenjaninsko-novobečejske lesne terase, 11,5 km SI od Sečnja. Površina gradskog građevinskog rejona (sa Busenjem), po aktuelnom GUP-u, iznosi 317 ha, a katastarska teritorija 7.822 ha. Urbanim sklopom povezuje dve glavne celine: Jašu Tomić i Jašu Tomić salaše. Ubraja se u stara naselja. Ostaci ranije naseljenosti su mnogobrojni i značajni (predmeti iz neolita, keramika iz bronzanog doba i dr.). U rimskom periodu ovde je bila vojna utvrda, koja je obezbeđivala prelaz preko Tamiša. Pominje se u XIV v. (Kruševski pomenik) pod imenom Modoš i papskim desecima kao Madus. Nakon proterivanja Turaka, 1717. broji 50 domova, a 1773. 296 kuća. Srbi napuštaju naselje i odlaze u Vojnu granicu 70-ih god. XVIII v. Tada se doseljavaju Nemci. Početkom XIX v. ima 4.620 žitelja. Posle I svetskog rata i razgraničenja sa Rumunijom naselje pripada Jugoslaviji (1924) i dobija današnje geografsko ime po Jaši Tomiću, vojvođanskom i srpskom političaru, vođi radikala, novinaru i književniku. Pre II svetskog rata Nemci, koji krajem rata beže u matičnu zemlju, su činili većinu st. Nakan rata doseljava se st. iz BiH (174 porodice), Makedonije (105 porodica), centralne Srbije (20 porodica), drugih vojvođanskih naselja (4 porodice) i po jedna porodica iz Crne Gore i Slovenije. Današnje st. je uglavnom srpsko (65,4%), a ima Mađara (9,9%), Roma (9,7%) i dr. Indeks demografskog starenja (J8) kreće se u rasponu od 0,3 (1961) do 0,8 (1991). U J.T. je rođen poznati slikar V. Pomorišac. Pravoslavna crkva Sv. oca Nikolaja, sa ikonostasom i zidnim slikama iz 1905, sagrađena je 1746. (kulturno dobro od 1948). Hram su oslikali i dekorisali poznati umetnici: Nedeljko Popović Šerban (najstariji poznati zoograf u Banatu), koji je ovde krajem XVIII v. imao svoju školu, zatim J. Čolaković, P. Popović, braća Janić i S. Aleksić. Električno osvetljenje dobija 1929. god. Ima osmorazrednu OŠ “Stevan Aleksić” (šk. 2000/01. – 328 učenika), kulturno-istorijski vrednu zbirku B. Jankulova, istoričara, u njegovoj rodnoj kući i domu kulture, biblioteku, zdravstvenu stanicu, hotel, fabriku otkovaka, konfekciju ”Tamiš”, agrarno preduzeće ”Ratar”, TP “Budućnost”, pijacu (pazarni dani – sreda i subota) i dr. Deo gradske populacije (11,6% agrarnog st.) bavi se poljoprivredom kao osnovnom delatnošću.
   Dr Jovan Plavša
   Izvor: GEOGRAFSKA ENCIKLOPEDIJA naselja SRBIJE POD RUKOVODSTVOM PROF. DR SRBOLJUBA Đ. STAMENKOVIĆA

   Odgovori

8. 30. novembar 2016. u 11:27

   vojislav ananić

   KONAK (1.150 st.), pogranično (ka Rumuniji) ratarsko (23,2% agrarnog st.) seosko naselje zbijenog (panonskog) tipa, na (80 m) lesno-peščanoj gredici koja je 2-3 m viša od okolnog terena, uz desnu obalu kanalisane Brzave (9 km uzvodno od spoja sa glavnim kanalom Dunav-Tisa-Dunav), 7,5 km od državne granice, 14,5 km JI od Sečnja. Površina atara iznosi 4.272 ha. Deli se na tri fizionomska dela: Konak, Krakaš i Samari. Ubraja se u stara naselja. Pominje se 1425. pod imenom Kanak u sastavu Kovinske županije i kasnije (1717.-14 domova, 1773. – 77 domova itd.). Srbi su prvi naselili K. i već 1733. imali svoju crkvu. Početkom XIX v. doseljavaju se Nemci, ali već 1820. napuštaju naselje. God. 1830. iz Pomorišja se doseljava oko 500 Bugara, a potom je prisutno i doseljavanje Mađara. I pored toga, u to vreme srpski živalj je najbrojniji (1857. – 62,1%). Današnje st. je nacionalno heterogeno – mađarsko (34,3%), srpsko (34,2%), bugarsko (8,4%) i dr. Indeks demografskog starenja (j5) kreće se u rasponu od 0,4 (1961) do 1 (1991). U naselju se nalaze dve crkve: pravoslavna Sv. Save (1758) i katolička. Ima osmorazrednu OŠ ”Vuk Karacić” (šk. 2000/01. – 123 učenika), dvorac sa parkom i pomoćnim objektima (16 ari) iz 1884. (kulturno dobro od 1984), zdravstvenu stanicu, poštu, pijacu (pazarni dan – petak) i dr. Glavni poljoprivredni proizvodi su pšenica, kukuruz i suncokret.

   Dr Jovan Plavša
   Izvor: GEOGRAFSKA ENCIKLOPEDIJA naselja SRBIJE POD RUKOVODSTVOM PROF. DR SRBOLJUBA Đ. STAMENKOVIĆA

   Odgovori

9. 30. novembar 2016. u 11:28

   vojislav ananić

   KRAJIŠNIK (2.428 st.), agro-industrijsko (13,6% agrarnog st.) seosko naselje zbijenog (panonskog) tipa, na (81 m) plodnoj lesnoj terasi, s obe strane puta ka Jaši Tomiću, 4 km zapadno od državne granice naše zemlje prema Rumuniji, 20,5 km SZ od Sečnja. Površina atara iznosi 4.163 ha. Pravougaonog je oblika sa ulicama koje se seku pod pravim uglom. U pisanim izvorima pominje se 1660. pod nazivom Šupljaja, koju su od ranije naseljavali Srbi. God. 1753. navodi se kao srpsko-rumunsko naselje. I ovaj prostor 1785. dobija zagrebački kaptol kao nadoknadu za deo oko reke Kupe koji je pripojen Vojnoj granici. Od 1796. ovde se naseljavaju Nemci, a naselje dobija ime Štefan-feld. Kasnije je ovaj naziv dobio mađarsku varijantu – Ištvanfeld. Posle I svetskog rata ponovo dobija ime Šupljaja, a nakon II svetskog rata sadašnji naziv po naseljenicima iz Bosanske krajine. Pre II svetskog rata Nemci, koji se krajem rata iseljavaju, čine 95% populacije. Nakon toga, 1945. doseljava se st. iz Bosanske krajine (4.136 žitelja – Drvar, Bosanska Krupa, Bihać, Cazin i Velika Kladuša). Današnje st. je srpsko (87,6%), a ima Roma (4,8%) i dr. Indeks demografskog starenja (kreće se u rasponu od 0,2 (1961) do 1 (1991). Struju dobija pre II svetskog rata. Ima osmorazrednu OŠ ”Slavko Rodić” (šk. 2000/01. – 225 učenika), dom kulture, biblioteku, zdravstvenu stanicu, agrarno preduzeće “Grmeč”, fabriku slada ”Krajišnik”, tekstilnu industriju ”Soča” i dr.
   Dr Jovan Plavša
   Izvor: GEOGRAFSKA ENCIKLOPEDIJA naselja SRBIJE POD RUKOVODSTVOM PROF. DR SRBOLJUBA Đ. STAMENKOVIĆA

   Odgovori

10. 30. novembar 2016. u 11:28

    vojislav ananić

    NEUZINA (1.502 st.), ratarsko (43,1% agrarnog st.) seosko naselje zbijenog (panonskog) tipa, 1 km od leve obale Tamiša, na (80 m) obodu lesne terase, 6 km zapadno od Sečnja. Površina atara, koji se većim delom proteže na lesnoj terasi (80-86 m) i aluvijalnoj ravni (75-79 m) Tamiša, iznosi 7.632 ha. Pravougaonog je oblika. Podeljena je na dva fizionomska dela: Neuztu i Neuzinu salaše. Početkom XVII v. ovo područje je pustara u vlasništvu Neuzin-age, a 1637. tu se doseljavaju dva Srbina iz Bugarske. God. 1717. broji 25 domova (1773. – 181 pravoslavni dom). Kroz istoriju pominju se naselja: Zeldoš, Vizić i Topolovac. Nakon povlačenja Turaka (1718) selo napreduje. Početkom XIX v. (1801) zagrebački kaptol, na prostoru koji je dobio kao nadoknadu za posede ustupljene Karlovačkoj vojnoj granici, naseljava svoje kmetove i formira Hrvatsku Neuzinu. Kasnije se naseljavaju i Mađari. Sve do II svetskog rata postojala je Srpska i Hrvatska Neuzina (1850. – Srbi 77,1%, Hrvati 18,5%, Nemci 3,2% i Jevreji 1,1%; 1869. – 3.441 žitelj). Današnje st. je etnički mešovito (Srbi 43,5%, Mađari 38,7%, Hrvati 1,2% i dr.). Indeks demografskog starenja (đ) kreće se u rasponu od 0,4 (1961) do 1,1 (1991). U naselju se nalaze dve crkve: pravoslavna posvećena Sv. ocu Nikolaju iz 1811. i katolička. Ima osmorazrednu OŠ ”Braća Stefanović” (šk. 2000/01. – 139 učenika), zdravstvenu stanicu, poštu, preduzeće ”Bratstvo-jedinstvo”, zemljoradničku zadrugu, lokalnu pijacu (pazarni dan – ponedeljak) i dr. Proizvodnja pšenice, kukuruza, šećerne repe i suncokreta tržišno je orijentisana.

    Dr Jovan Plavša
    Izvor: GEOGRAFSKA ENCIKLOPEDIJA naselja SRBIJE POD RUKOVODSTVOM PROF. DR SRBOLJUBA Đ. STAMENKOVIĆA

    Odgovori