Alibunar i okolna sela

13 komentara

1. 14. avgust 2017. u 11:31

   vojislav ananić

   ALIBUNAR

   Opština Alibunar zauzima jugoistočni deo Vojvodine. Opštinu čine: Alibunarsko-Vršačka ravan, Ilandžanski rit, SZ Deliblatske Peščare i deonica kanala DTD.
   Na teritoriji opštine Alibunar formirano je deset naselja od kojih je Alibunar središte opštine. Sam geografski položaj diktirao je i formiranje naselja koja zbog toga odstupaju od klasičnog Panonskog tipa.
   U njima živi stanoništvo heterogenog etničkog sastava.
   Međunarodnim putem E-94 kao i prugom međunarodnog karaktera na relaciji Beograd-Alibunar-Vršac-Temišvar omogućena je dobra komunikacije izmedju naše zemlje i susedne Rumunije, što podrazumeva promet domaćih i stranih turista.
   Kao deo međunarodnog puta opština Alibunar povezana je sa Beogradom 56km, Pančevom 35km, i Vršcem 33km. Ovakav položaj i blizina gradskih centara daje mogućnost različite ponude, kao što su rekreativni, izletnički turizam na lokalitetu Devojački bunar kao i lovni i ribolovni turizam na celokupnoj teritoriji opštine.
   Ovakva ponuda pruža mogućnost povratka prirodi i odmoru, van zagađenih i bučnih gradskih centara.

   Odgovori

2. 22. avgust 2017. u 06:01

   vojislav ananić

   ALIBUNAR

   Alibunar je gradsko naselje locirano u Južnobanatskom okrugu, u kome je smešteno i sedište istoimene opštine. Prema popisu iz 2002, u Alibunaru živi 3.431 stanovnik, a prosečna starost stanovništva iznosi 40 godina Kroz Alibunar prolazi značajna drumska saobraćajnica Beograd – Pančevo – Alibunar – Vršac – Temišvar, kao i železnica koja takođe spaja Beograd i Temišvar.
   Naselje Alibunar potiče još iz turskog perioda. Prema predanju, na tom mestu je postojao Alijin bunar, po kome je naselje i dobilo ime. Posle povlačenja Turaka, Alibunar ostaje kao pretežno srpsko naselje sa 32 kuće od 1717. godine. Alibunar se u Kruševskom spomeniku pominje kao Alijina voda.
   U naselju ima 1.166 domaćinstava, prosečan broj članova po domaćinstvu je 2,94. Stanovništvo je izrazito nehomogeno, tako da se radi o multietničkoj sredini. Ono što je karakteristično je činjenica da je u poslednja tri popisa primećen pad u broju stanovnika, kako u mestu, tako i na teritoriji cele opštine.
   Izvor: Internet

   Odgovori

3. 22. avgust 2017. u 06:03

   vojislav ananić

   BANATSKI KARLOVAC

   Banatski Karlovac je najveće naselje na teritoriji opštine Alibunar. Prema popisu iz 2002. u Banatskom Karlovcu živi 5.820 stanovnika. Od Beograda je udaljen 55 km, od Pančeva 40 km i Vršca 25 km. Kroz naselje prolazi međunarodni put Beograd – Vršac – Temišvar, magistralni put E-94. Takođe, kroz naselje prolazi i železnički pravac Beograd – Vršac -Temišvar.
   Veći deo katastarskog područja Banatskog Karlovca pripada prirodnom rezervatu Deliblatska peščara, u okviru koga se po turističkom značaju ističe izletište Devojački bunar.
   Kada govorimo o nastanku naselja, bronzani predmeti, nakit, oružje i ostale pronađene iskopine pokazale su da je ovo područje bilo naseljeno već u bronzano doba. I u tursko doba ovde se nalazilo selo koje se zvalo Hoča ( ili Oča) ali je tada i iščezlo. Naselje pod imenom Oča se pominje 1764. godine u dokumentima pisaca koji su pratili razvoj i naseljavanje Banata.
   Na području austrijske vojne granice, prodor Turaka doneo je velika razaranja, ali je ova oblast imala mnogo neobrađene zemlje. Na savetovanjima bečkog Dvorskog ratnog veća 1800. godine, doneta je i odluka o stvaranju novih naselja, među kojima su bili i livadsko područje Podbrestje, Mali Alibunar, kao i Oča. Za naseljavanje su se prijavili katolički nemački kolonisti iz badenske oblasti. Na predlog Generalne komande mesto je dobilo ime Karlsdorf po ministru rata i mornarice nadvojvodi Karlu (Carl). Plan kuća bio je određen naredbom iz 1802. godine, prema kome je naseljenička kuća morala zabatom biti okrenuta ka ulici, imala je jednu sobu, kuhinju i ostavu. Temelj je bio od kamena, zidovi od nabijene zemlje, a krov pokriven trskom. Selo je imalo četiri ulice. Na raskrsnicama su bili iskopani zajednički bunari. U sredini sela je bilo vojno vežbaliste površine. Oko ovog terena su između 1804. i 1810. godine podignuti crkva, kuća lokalnog paroha, škola, kasarna, oficirsko konačište i gostionica. U proleće 1803. godine prvi kolonisti su se uselili u svoje kuće. Svako domaćinstvo dobilo je dva konja, jednu kravu, zapregu, kola, plug, drljaču, sitniji alat i jednostavni nameštaj. Od 1803. došli su kolonisti iz banatskih opština Karašova, Lupak i Klokotić, koji su bili slovenskog porekla, ali katoličke veroispovesti. Nazvani su „Krašovanima”. Svaka porodična kuća dobila je 35, 17 ili 12 rala zemlje. Ako jedna porodica, uključujući raspoložive graničare, i dalje nije imala potrebnu radnu snagu bila bi spojena sa drugom porodicom ili joj je bilo pridodato osoblje. One su obrazovale jednu „kućnu zajednicu” u kojoj su morali da žive u miru i slozi, upućeni jedni na druge i da polja zajednički obrađuju. Kuća i zemlja nisu se mogli deliti. Vojnoj komandi je bio odgovoran predstavnik „kućne zajednice” i njemu su se morali pokoravati svi pripadnici. Sve je funkcionisalo „po naredbi”: Cene su bile utvrđene i morale su biti jasno istaknute. Prestupi su bili odmah kažnjavani. Glavno mesto za trgovinu je bio Vršac. U revoluciji 1848. Karlovac je dva puta bio poprište borbi. Posle revolucije zakonske mere su pooštrene, ali to stanovnicima Karlovca nije smetalo jer su bili naviknuti na poslušnost i red. Kad je 1868. Izgrađena ciglana Kalitonjitch, otvorena je i apoteka kao i poštansko – telegrafski ured što je znatno doprinelo razvoju mesta. Nakon ukidanja vojne granice počeo je u Karlovcu snažan privredni razvoj. 1873. godine osniva se fabrika mesa i mesnih prerađevina „Herc i sin” koja vrlo brzo postaje nadaleko poznata. Opština dobija dozvolu za održavanje tri vašara godišnje, a potom i za četiri, što je u ovo mesto dovelo trgovce iz okolnih krajeva, pa i iz Temišvara. U to vreme mesto dobija i svoj park, kao i nedeljnu pijacu. 1894. otvara se železnička pruga Vršac – Kovin. 1896. godine podignuta je nova zgrada opštine, danas zgrada mesne zajednice, kao i dečiji vrtić. 1902. izgrađena je škola koja je decenijama bila najmodernija u okolini. Mesto dobija novo ime – Temeskarolyfalva. 1910. je mesto je preimenovano – Nagykarolyfalva. Uprkos velikim planovima za razvoj naselja, I svetski rat je doneo puno žrtava. Od 1921. godine mesto je službeno preimenovano u Karlovo selo, a godinu dana kasnije, nakon ponovljenih intervencija i molbi vraćen je naziv Karlsdorf. Nakon završetka I svetskog rata, nekoliko godina proteklo je u neizvesnosti, a onda je ponovo počeo zamah napretka. 1923. godine osniva se Električna centrala AD iz koje se čitavo mesto snabdeva električnom strujom, što je u tom periodu bilo karakteristično isključivo za veće gradove.
   1926. ukazom Ministarstva unutrašnjih dela Jugoslavije, ovo mesto dobija ime koje i danas nosi – Banatski Karlovac. Iste godine je osnovana prva čitaonica i podignut spomenik Srbima palim u toku 1848.godine. Posle velike ekonomske krize ponovo se krenulo napred. Fabrike jačaju proizvodnju, a mnoge zanatlije modernizuju svoje radnje, pribavljaju električne mašine. Trgovina i zanati cvetaju.
   A onda je rat još jednom prekinuo tok napretka. II svetski rat doneo je nove žtve, a ubrzo dolazi do konfiskacije imovine folksdojčera i svih drugih za koje je smatrano da su tokom rata bili na strani okupatora. Na osnovu zakona o kolonizaciji i agrarnoj reformi stvoreni su uslovi da se stanovništvo iz mnogih krajeva Srbije, Bosne i Crne Gore naseli u ravničarskim krajevima. U Banatski Karlovac je tom prilikom doseljeno 615 porodica sa ukupno 3.775 članova domaćinstva. Naseljavanje je uglavnom vršeno iz područja Užica i Čačka. Tako je Banatski Karlovac dobio nove stanovnike. Pored doseljenih kolonista, u Banatskom Karlovcu je ostao manji broj starosedelaca. Veći deo starosedelaca je deportovan u radne logore širom Jugoslavije, na izgradnju zemlje, a neki od njih i u Sovjetski Savez. Dolazeći u potpuno novu sredinu, toliko različitu od stare, i po klimi, i po vazduhu, i po vodi, i po konfiguraciji terena i po mnogo čemu drugom, kolonisti su se veoma teško snalazili i prilagođavali novim životnim uslovima. Banatski Karlovac počinju da živi sa svojim novim žiteljima, uobičajenim tokom. U kratkom periodu od 1949. do 1956. mesto je preimenovano u Banatsko Rankovićevo, ali mu je ubrzo vraćen naziv Banatski Karlovac koje ostaje do danas.
   U naselju Banatski Karlovac živi 4.721 punoletni stanovnik, a prosečna starost stanovništva iznosi 41,3 godina. U naselju ima 1.985 domaćinstava, a prosečan broj članova po domaćinstvu je 2,93.
   Etnički sastav mesta je znatno promenjen posle II svetskog rata kada je nemačko stanovništvo deportovano, a kolonizovano je stanovništvo iz zapadne Srbije.
   Ovo mesto je velikim delom naseljeno Srbima, a u poslednja tri popisa, primećen je blaži pad u broju stanovnika.
   Izvor: Internet

   Odgovori

4. 22. avgust 2017. u 06:06

   vojislav ananić

   VLADIMIROVAC

   Vladimirovac je naselje smešteno u opštini Alibunar. Mesto je osnovano 1808. godine, zahvaljujući kolonizaciji 121 porodice Rumuna iz Šama (Žamu), 106 porodica Rumuna iz Klopodia i nekoliko porodica iz Surduka. Novo naselje, Petrovoselo, je osnovano na banatskoj vojnoj granici Habsburške monarhije, na teritoriji nemačko-banatskog regimenta sa sedištem u Pančevu, između Banatskog Novog Sela i Alibunara. U narednim godina, dolazi do novih naseljavanja.
   1811. Petrovoselo je imalo 1.564 stanovnika. Zahvaljujući novom talasu kolonizacije i porasta nataliteta, broj stanovnika konstantno raste tokom 19. veka. Na početku XX veka, Vladimirovac je imao 6.031 stanovnika. U prvim decenijama XX veka natalitet u Vladimirovcu opada sve više, tako da se spušta na 4.905 stanovnika.
   U toku dva veka istorije, Vladimirovac menja svoje ime nekoliko puta. Naziv Petrovoselo (ili Petersdorf) iz 1808. godine ostaje do 1894. godine kada menja ime u Torontal – Petrovoszello. 1897. menja ime u Roman-Petre a 1911. dobija ime Petre. Nova vlast regata Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenica vraća ime mesta u Petrovo Selo, da bi 1922. Mesto bobilo ime koje i danas nosi – Vladimirovac. Rumunsko stanovništvo zove ovo mesto Petrovosala.
   Prema popisu iz 2002. u Vladimirovcu je živelo 4.111 stanovnika. Prosečna starost stanovništva iznosi 39,5 godina. U naselju ima 1.295 domaćinstava, a prosečan broj članova po domaćinstvu je 3,17. Etnički sastav stanovništva u ovom naselju veoma je mešovit, uz srpsku većinu, a u poslednja četiri popisa primećen je pad u broju stanovnika.
   Izvor: Internet

   Odgovori

5. 22. avgust 2017. u 06:07

   vojislav ananić

   LOKVE

   Lokve je naselje smešteno na teritoriji opštine Alibunar . Prema popisu iz 2002. imalo je 2.002 stanovnika, a prosečna starost iznosi 44,1 godina. U naselju ima 620 domaćinstava, a prosečan broj članova po domaćinstvu je 3,23.
   Ovo naselje je većinski naseljeno Rumunima (prema popisu iz 2002. godine), a u poslednjih pet popisa primećen je pad u broju stanovnika.

   Odgovori

6. 22. avgust 2017. u 06:08

   vojislav ananić

   NOVI KOZJAK

   Novi Kozjak je mesna zajednica u opštini Alibunar, koje se prostire na severoistočnom delu oboda Deliblatske peščare, a po popisu iz 2002. godine ima768 stanovnika.
   Evo i malog isečka iz istorije nastanka ovog naselja.
   Početkom XIX veka, za vreme vladavine Ferdinanda Velikog, sa desne obale kanala Marije Terezije, postupanje plemića je bilo do te mere loše da je dostiglo vrhunac nezadovoljstva kod naroda. Među iseljenicima se pojavio pokret za iseljavanje u Vojnu granicu gde je vojna služba bila blaža, a kuluka nije bilo. Najveća grupa ovih nezadovoljnika se nalazila 1815. godine u selu Dolcu u Tamiškoj županiji. Na njihovom čelu bio je pop Vuka Lalić, kojem je u svrhu naseljavanja dodeljen atar današnjeg Novog Kozjaka. Kod Lalića je očuvano predanje da su se oni doselili u Dolac iz Dalmacije. Tada je ceo atar bio pašnjak i nije pripadao ni jednom od susednih sela, jer je kao obodni deo peščare bio neplodan i ni jedno selo ga nije prihvatalo kao svoj. Preko te pustare je vodio put od Ilandže do Crepaje. Prva i najveća grupa doseljenika se naselila 1. maja 1818. godine iz Dolca pod vođstvom Vuke Lalića. Zaživelo je oko 100 kuća sa 600 do 700 stanovnika.
   Danas, većina stanovnika sela su Srbi pravoslavci, a pored njih žive i Mađari, Slovaci, Rumuni i Romi.
   Prva crkva je izgrađena odmah po osnivanju naselja, na mestu oko 10 metara severno od današnje koja je izgrađena 1852. godine.
   Prvo ime sela je bilo Ferdinandsdorf (Ferdinandsdorf – Ferdinandovo selo), u čast tadašnjeg cara Ferdinanda. Kasnije, posle revolucije iz 1848., naziv biva mađarizovan u Ferdinandfálva. Ovo se ime održalo sve do 1918, kada dobija naziv Ferdin. Ovaj naziv je selo nosilo do 1947. (mada ga stanovnici i danas često koriste), kada je, na predlog Narodnog odbora, u znak sećanja na revolucionarne događaje na planini Kozjak u Makedoniji i na istoimeno spaljeno selo u podnožju planine, promenjeno u Kozjak, a 1951. u današnji naziv Novi Kozjak.
   U mestu postoji osnovna škola „Lidija Aldan“ u koju idu učenici od prvog do četvrtog razreda, dok od petog razreda osnovnu školu pohađaju u susednom mestu Ilandža.
   Prema popisu iz 2002. bilo je 768 stanovnika, a prosečna starost stanovništva iznosi 44,5 godina. U naselju ima 268 domaćinstava, prosečan broj članova po domaćinstvu je 2,87. Najveći deo stanovništva čine Srbi.
   Izvor: Internet

   Odgovori

7. 22. avgust 2017. u 06:10

   vojislav ananić

   NIKOLINCI

   Nikolinci (rumunski: Nikolinţ) je naseljeno mesto na teritoriji opštine Alibunar. Prema popisu iz 2002. imalo je 1.240 stanovnika. Prosečna starost stanovništva iznosi 42,1 godina. U naselju ima 408 domaćinstava, a prosečan broj članova po domaćinstvu je 3,04. Ovo naselje je većinski naseljeno Rumunima.
   Jedna od zanimljivosti u vezi sa ovim mestom je činjenica da je u Nikolincima 1969. godine rođen jedan od trenutno najboljih harmonikaša sveta – Lelo Nika. Čak dva puta je proglašavan za zvanično najboljeg harmonikaša na svetu. Danas živi u Malmeu u Švedskoj.
   Izvor: Internet

   Odgovori

8. 22. avgust 2017. u 06:11

   vojislav ananić

   DOBRICA

   Dobrica je naselje koje pripada opštini Alibunar. Prema popisu iz 2002. godine u ovom mestu živi 1.344 stanovnika. Prosečna starost stanovništva iznosi 45,2 godina. U naselju ima 494 domaćinstva, a prosečan broj članova po domaćinstvu je 2,72. Uglavnom je naseljeno Srbima (prema popisu iz 2002. godine), a u poslednja tri popisa, primetan je pad u broju stanovnika.
   Izvor: Internet

   Odgovori

9. 22. avgust 2017. u 06:12

   vojislav ananić

   ILANDŽA

   Ilandža je naseljeno mesto u opštini Alibunar. Po popisu iz 2002. u Ilandži živi 1.727 stanovnika.
   Kada je Ilandža naseljena i kako je dobila ime, tačno se ne može znati jer pouzdanih izvora za to nema. Zna se da je još 1685. godine postojala crkva i da je mesto tada pripadalo komitetu Kovin, a 1716. godine potpada pod Dištrikt. 1717. godine bilo je u mestu 20, a 1727. samo 17 kuća. 1744. godine došlo je više porodica iz Srbije. 1773. u selu već postoji 199 kuća.
   Kod Ilandže se 13. oktobra 1848. godine tokom mađarske revolucije odigrala bitka između mađarske revolucionarne vojske pod vođstvom kapetana Aranjija i srpkih kontrarevolucionara. Malobrojne srpske snage su potučene i samom mestu je naneta velika šteta. Crkva je bila potpuno uništena, ali je već 1852. obnovljena. Prva crkva je zidana u vizantijskom stilu 1793. godine, a na mestu gde je bila stara, sazidana je kapela sa ikonama Sv. Nikole, Sv. Stevana, Sv. Jovana i Sv. trojice. Ikonostas je slikao 1874. godine Novak Radonjić, a poslednjih sedam ikona dovršio je njegov drugi učenik Aksentije Marodić. Parohijsko zvanje je zavedeno 1765. Od starijih crkvenih knjiga postoje: Jevanđelje iz 1730. godine, Strasno Jevanđelje iz 1791. i Oktojih, iz 1849. god.
   Od 1898. godine Ilandža ima i železničku stanicu, pozicioniranu na pruzi Sečanj – Alibunar.
   U naselju Ilandža živi 1.414 punoletnih stanovnika, a prosečna starost stanovništva iznosi 44,1 godina. U naselju ima 617 domaćinstava, a prosečan broj članova po domaćinstvu je 2,80. Ovo naselje je uglavnom naseljeno Srbima.
   Inače, Ilandža je poznata i po tome što je upravo tu u ranom detinjstvu sa porodicom živeo jedan od naših najvećih književnika – Miloš Crnjanski. Ilandžani već dve decenije tradicionalno obeležavaju rođendan ovog velikana, evocirajući uspomene na velikog stvaraoca koji je srpskom narodu u nasleđe ostavio više književnih remek dela i svedočanstava srpske istorije. Iako se Miloš Crnjanski rodio u Čongradu u Mađarskoj, njegov otac se sa porodicom preselio u Ilandžu kada je on imao svega 3 godine, tako da je upravo tu proveo svoje detinjstvo i mladost. Odatle je i pošao u beli svet na studije i vraćao se ocu Tomi i majci Marini tokom raspusta. U svojim delima opisao je Ilandžu i njene žitelje, koji se svake godine u oktobru sećaju ovog velikog pisca.
   Izvor: Internet

   Odgovori

10. 22. avgust 2017. u 06:14

    vojislav ananić

    JANOŠIK

    Janošik (slovački: Janošík) je naselje u opštini Alibunar. Prema popisu iz 2002. u Janošiku živi 1.171 stanovnik. Prosečna starost stanovništva iznosi 39,1 godina. U naselju ima 384 domaćinstva, a prosečan broj članova po domaćinstvu je 3,05. Pretežno stanovništvo u Janošiku čine Slovaci (prema popisu iz 2002. godine), a u poslednja tri popisa, primećen je pad u broju stanovnika.
    Izvor: Internet

    Odgovori