Žitište i okolna sela

23 komentara

1. 15. septembar 2017. u 13:03

   vojislav ananić

   Senđurađ (Šenđurađ, Sv. Đurađ)

   1551 naseljeni su ovde Srbi pod zaštitom Petra Petrovića. 1660 i 1666 zabeleženi su: pop Đurica, Blagoje, Avram Radović, Stanimir, Đurađ, Marko, Ostoja Krstonoša, . . . Bozejac, Hrnjak, Gavril Dulđer, Lazar, Radivoj; Filip. Na mapi od 1723—5 označen je kao nenaseljen. 1737 bio je plan da se ovamo nasele Srbi. 1736—7 imao je 27 poreskih obveznika. 1740 imao je 18 porodica sa 7 oženjenih i jednim neoženjenim sinom. 1740 bile su starešine 1 porodica: knez Mijat Mišakić, Relja Trninić, Srećko Mašakić, Staja Lazić, Jovan Živković, Radovan Svirac, Nikola Pavlov, Truin Radovan, Živojin Doja, Bogdan Radojev, Nikola Bekrijac, Jovan Nestorović, Stanimir Bacić, Toma Marinić, Jovan Blagojević, Stanoje Popović, Stojan Stojković, Pavle Vlah, birov Gaja, udovica Mirosava. 1751—2 naselili su se u u Senđurađ Srbi graničari iz Pomorišja i Potisja. 1753 označen je kao srpsko naselje. 1758 imao je 45, a 1773 182 doma. 1771 otselio se jedan deo Srba u Kikindski distrikt a na njihovo mesto naselili su se Rumuni iz Aradske županije. Kako je Begej plavio mesto to se stanovništvo preselilo na više, ocednije, mesto, gde ce i danas nalazi. Kada je 1781 Senđurađ kupio Isak Kiš, zakupnik beljskog dobra, Rumuni nisu hteli da ostanu pod spahijom, nego se presele u okolinu Pančeva, a na njihovo mesto budu naseljeni Nemci.
   Lit.: Barački N. Pravoslavna srpska parohija u Bega Si.Đurđu krajem 1908. Bečkerek 1909.

   Izvor: dr DUŠAN J. POPOVIĆ, SRBI U BANATU DO KRAJA OSAMNAESTOG VEKA, BE0GRAD, 1955.

   Odgovori

2. 15. septembar 2017. u 13:04

   vojislav ananić

   Topolovac

   Jedan Topolovac zabeležen je u pećkom pomeniku. 1660 zabeleženi su u Topolovcu: pop Stefan, Jovica, Rajak, Maksim, Rajko, Perica, Jovan. Ovaj Topolovac se nalazio u kraju između Botoša i Orlovata.
   Drugi Topolovac prostire kao potes kroz polja Katarine, Neuzine, Sarče i Sečnja.
   Jedan potes Topolovac nalazi se u polju Beodre. Na Topolovac kao naselje seća prezime Topolovački.

   Izvor: dr DUŠAN J. POPOVIĆ, SRBI U BANATU DO KRAJA OSAMNAESTOG VEKA, BE0GRAD, 1955.

   Odgovori

3. 16. decembar 2017. u 12:54

   Vojislav Ananić

   Banatsko Karađorđevo

   Banatsko Karađorđevo dolazi u red najmlađih naselja u Vojvodini. Gradnja naselja počela je 1920. godine na imanju grofa Čekonića. Nastalo je naseljavanjem ratnih veterana Prvog svetskog rata, prvenstveno dobrovoljaca solunaca, njih je bilo 67% od svih ukupno naseljenih. Najviše ih je poreklom iz Like, Bosne, Crne Gore i Banije. Među njima je pet nosioca Karađorđeve zvezde, dvadeset i pet nosioca Albanske spomenice. Većinu je rat zatekao u SAD, na radu, u pečalbi. Đorđe Đojanović (Đorđina) i Petar Pustinja (Tremušnjak, 1892. — Banatsko Karađorđevo, 1962.), su prvi doselili u susedno nemačko selo Čestereg, u jesen 1920. godine. Nastavljeno je masovnije doseljavanje, 1921. godine. Pre i u toku gradnje naselja, doseljenici su živeli u kolonijama, smeštenim na bivšim imanjima Andrije Čekonića. Prvo doseljeničko rođeno dete u Banatskom Karađorđevu je Sima Pustinja, 13. novembra 1920. godine (Banatsko Karađorđevo, 1920. — 1984).
   U Karađorđevu se naselilo 691 dobrovoljac, sa porodicama. Odluka da se gradi naselje je doneta krajem 1923. godine. Iste godine je otpočeta gradnja na Čekonićevom imanju Paul majuru, na površini od 550 katastarskih jutara. Na molbu kralja Aleksandra, dvojica francuskih oficira-arhitekata, solunaca su projektovali plan sela 1920. godine. Karađorđevo je dobilo ime po Karađorđu. Zvanično je proglašeno naseljem 15. januara 1925. godine. Pred sam Drugi svetski rat Karađorđevo je imalo 5.000 stanovnika, u proseku između 5 i 6 po domaćinstvu. U Aprilskom ratu je zarobljeno i sprovedeno u Nemačku 152 vojnika, rodom iz Karađorđeva. U toku Drugog svetskog rata, od 1941. do 1945. godine, poginulo je 279 stanovnika Banatskog Karađorđeva. Šef gradske policije u Velikom Bečkereku (sada Zrenjaninu), Juraj Špiler, je bio izuzetno represivan prema Karađorđevčanima.
   Doseljenici, dobrovoljci su dugo zadržali svoju međusobnu povezanost i organizovanost, stečenu u pečalbi i u zajedničkom ratnom životu. Organizovali su lovačko društvo 24. marta 1923. godine, a sokolsko 1936. godine. Prvi Predsednik lovačkog društva je bio Vlaisavljević Ilija Papo, prvi sekretar Uzelac Miloš, a upravitelj lova Dautović Ilija. Zadržala se tradicija lovačkog društva i danas, sačinjavaju ga preko 100 registrovanih lovaca. Lovačko društvo se zove Papo, po svome osnivaču i prvom Predsedniku.

   Izvor: Vikipedija

   Odgovori

4. 16. decembar 2017. u 12:56

   Vojislav Ananić

   BANATSKO KARAĐORĐEVO

   ‘’Banatsko Karađorđevo dolazi u red najmlađih naselja u Vojvodini. Gradnja naselja počela je 1920. godine na imanju grofa Čekonića. Nastalo je naseljavanjem ratnih veterana Prvog svetskog rata, prvenstveno dobrovoljaca solunaca, njih je bilo 67% od svih ukupno naseljenih.
   Najviše ih je poreklom iz Like, Bosne, Crne Gore i Banije. Među njima je pet nosioca Karađorđeve zvezde, dvadeset i pet nosioca Albanske spomenice. Većinu je rat zatekao u SAD, na radu, u pečalbi. Đorđe Đojanović (Đorđina) i Petar Pustinja (Tremušnjak, 1892. — Banatsko Karađorđevo, 1962.), su prvi doselili u susedno nemačko selo Čestereg, u jesen 1920. godine. Nastavljeno je masovnije doseljavanje, 1921. godine. Pre i u toku gradnje naselja, doseljenici su živeli u kolonijama, smeštenim na bivšim imanjima Andrije Čekonića. Prvo doseljeničko rođeno dete u Banatskom Karađorđevu je Sima Pustinja, 13 novembra 1920. godine (Banatsko Karađorđevo, 1920. — 1984)…’’ (Vikipedija)

   ‘’U Karađorđevu se naselilo 691 dobrovoljac, sa porodicama. Odluka da se gradi naselje je doneta krajem 1923. godine. Iste godine je otpočeta gradnja na Čekonićevom imanju Paul majuru, na površini od 550 katastarskih jutara. Na molbu kralja Aleksandra, dvojica francuskih oficira-arhitekata, solunaca su projektovali plan sela 1920. godine. Karađorđevo je dobilo ime po Karađorđu. Zvanično je proglašeno naseljem 15. januara 1925. godine. Pred sam Drugi svetski rat Karađorđevo je imalo 5.000 stanovnika, u proseku između 5 i 6 po domaćinstvu.
   U Aprilskom ratu je zarobljeno i sprovedeno u Nemačku 152 vojnika, rodom iz Karađorđeva. U toku Drugog svetskog rata, od 1941. do 1945. godine, poginulo je 279 stanovnika Banatskog Karađorđeva. Šef gradske policije u Velikom Bečkereku (sada Zrenjaninu), Juraj Špiler, je bio izuzetno represivan prema Karađorđevčanima…” (Vikipedija)

   HRAM SVETOG VELIKOMUČENIKA KNEZA LAZARA ‘’…Od osnivanja pa do 1989. godine u Banatskom Karađorđevu je postojala samo Bogomolja koja je bila posvećena Svetom Velikomučeniku knezu Lazaru. Bogomolja je bila jedna stara kuća koja je služila za duhovne potrebe vernika u Banatskom Karađorđevu. Sama zgrada bila je u vrlo lošem stanju i nefunkcionalna za dalje duhovne potrebe vernika. Na predlog meštana Banatskog Karađorđeva 1989. godine doneta je odluka da se Bogomolja sruši i na istom mestu počne sa izgradnjom nove pravoslavne crkve i zvonika. Svi radovi na crkvi i zvoniku su rađeni isključivo od dobrovoljnih priloga vernika meštana Banatskog Karađorđeva. Hram je osvećen 28.juna 1990…’’ (Sajt Eparhije banatske)

   ”Banatsko Karađorđevo ima bogat kulturni i duhovni život. Prvo smo mesto u Vojvodini koje je posle Drugog svetskog rata obnovilo crkvu. Ona je podignuta i osvećena 1989, na mestu stare crkve, srušene posle rata, a posvećena je svetom knezu Lazaru – kaže Vesna Ćuk, direktor opštinske biblioteke „Branko Radičević” u Žitištu i predsednik podružnice u Banatskom Karađorđevu Udruženja ratnih dobrovoljaca 1912-1918, njihovih potomaka i poštovalaca…
   Odmah pored crkve podignut je Spomenik dobrovoljcu i postavljene su mermerne ploče sa imenima svih koji su ovde dobili zemlju, kao i sa imenima 691 dobrovoljca naseljenih u Karađorđevu. Tu su i tri ploče sa imenima 279 Karađorđevčana poginulih u Drugom svetskom ratu, te imena stradalih u poslednjim ratovima. Sve to čini spomen-kompleks u centru sela, koji podseća Karađorđevčane na njihove korene i njihovu istoriju.” (Sajt nacionalna revija)

   ”Doseljenici, dobrovoljci su dugo zadržali svoju međusobnu povezanost i organizovanost, stečenu u pečalbi i u zajedničkom ratnom životu. Organizovali su lovačko društvo 24. marta 1923. godine, a sokolsko 1936. godine. Prvi Predsednik lovačkog društva je bio Vlaisavljević Ilija Papo, prvi sekretar Uzelac Miloš, a upravitelj lova Dautović Ilija. Zadržala se tradicija lovačkog društva i danas, sačinjavaju ga preko 100 registrovanih lovaca. Lovačko društvo se zove Papo, po svome osnivaču i prvom Predsedniku.’’ (Vikipedija)

   ”Banatsko Karađorđevo je naselje u Srbiji u opštini Žitište u Srednjobanatskom upravnom okrugu. Prema popisu iz 2011. bilo je 2091 stanovnika (prema popisu iz 2002. bilo je 2508 stanovnika). Nastalo od 1920. godine naseljavanjem dobrovoljaca iz Prvog svetskog rata, poreklom iz Like, Bosne, Crne Gore i Banije. Banatsko Karađorđevo se nalazi 11 kilometara severoistočno od Žitišta (32 od Zrenjanina), na međunarodnom putu Zrenjanin-Srpska Crnja-Temišvar. Izgrađen je na nadmorskoj visini od 79-80 metara. (Vikipedija)

   Odgovori

5. 16. decembar 2017. u 12:58

   Vojislav Ananić

   ČESTEREG

   Čestereg spada u grupu veoma starih naselja u Banatu. Prvi put se pominje 1462. godine pod imenom Đestelek (Gyoztelek) a prvi stanovnici bili su Mađari. Naselje se pominje 1692. godine, a potom za vreme austro-turskih ratova potpuno je opustelo. Na karti iz 1723. godine zabeleženo je pod nazivom Čestelek kao nenaseljena pustara.
   Godine 1780. pustaru je zakupio Jozef Čekonjić koji, 1802. godine doseljava Mađare iz čongradske županije. Nemci iz Žombolje i Nemačke Crnje doseljavaju se početkom devetnaestog veka. Nemci su najpre uzimali zemlju u zakup od grofa Čekonjića, a krajem XIX veka ekonomsko ojačani i otkupljuju zemlju od Čekonjića. Tako je do 1905. godine gotovo čitav atar bio u vlasništvu Nemaca. Po popisu od 1910. godine u Česteregu je zabeleženo 1960 Nemaca, 662 Mađara i 32 Srba.
   Poreklo imena do sada nije u potpunosti utvrđeno. Najverovatnije je da je ime Čestereg nastalo od mađarske reči Csoztelep, što znači naselje poljskih čuvara.
   O postojanju naseobina na mestu današnjeg sela Čestereg i nekoliko kilometara dalje kod Begeja svedoče iskopine iz vremena neolita.
   Toponim Čeztuleg (reka) prvi put u pisanim izvorima pominje Anonimus, pisar ugarskog kralja Bele III (1172 – 1196) u svom delu Gesta Hungaronum. Pišući knjigu o prvom ugarskom pohodu, ka jugu, na Banat, Anonimus je znatno kasnije zabeležio da su ugarski vojnici posle prelaska Tise kod Kanjiže došli do reke Ceztureg ( lat. fluuwt Ceztureg, mađarski Csesztereg vize ). Anonimus pominje i Begej u koji se, po njemu, kao desna pritoka ulivao Ceztureg.
   Kasnije od osnovice tog toponima menjanjem ili dodavanjem jednog – dva slova, ili kao poseban toponim najčešće se pominje CsÖzteleg (mađarski csÖst = poljak, čuvar, telek – zemljište, grunt) što se na srpski može prevesti kao naselje poljskih čuvara.
   1945/46 godine po završetku Drugog svetskog rata na nemačka imanja, doseljavaju se kolonisti iz Bosne i Hercegovine. Prva veća grupa doseljenika stigla je u Čestereg 14. septembra 1945. Ukupno je doseljeno 2022 doseljenika, najviše iz srezova Ključ, Sanski Most, Bosanski Novi, Bosanska Dubica, Prijedor, Banja Luka, Bosanska Gradiška …
   Odmah po doseljavanju, počela je sa radom i Osmoletka (kako se tada škola zvala) sa po sedamdesetak učenika u svakom razredu.

   Izvor: Internet

   Odgovori

6. 16. decembar 2017. u 13:03

   Vojislav Ananić

   Banatski Dvor

   Banatski Dvor dolazi u red veoma starih banatskih naselja. Prvo naselje na mestu Banatskog Dvora pominje se 1332. godine pod nazivom Udvarnok. Zatim se ovo naselje tokom 14. i 15. veka javlja pod nazivom Selesudvarnok.

   Godine 1825. u naselje se doseljavaju Bugari iz torontalske i krasovske županije i daju mu ime Zvarnjak. Bugari se ubrzo preseljavaju na imanje grofa Rogena i od 1840. godine selo dobija ime Rogensdorf. Godine 1891. ovo imanje kupuje grof Čekonjić. Posle toga Bugari masovno odlaze u Bugarsku. Grof Čekonjić je pokušao da nadoknadi radnu snagu doseljavanjem Mađara iz okolnih sela.

   Doseljavanje Srba počelo je 1921. godine. Doseljenici su većinom iz okoline Trebinja, Bileća i Glamoča. Doseljenici menjaju ime Rogensdorf u Dušanovac (po caru Dušanu). Istovremeno Srbi menjaju ime Zvarnjaka u Banatski Dvor. Danas oba sela čine jedno naselje: Banatski Dvor.

   Izvor: Internet

   Odgovori

   • 14. oktobar 2020. u 09:45

     Vojislav Ananić

     KOLONISTIČKA NASELJA (1920-1941)

     Piše: dr Milan Micić

     BANATSKI DUŠANOVAC

     Posjed altruističke banke u Rogendorfu, naselju pored mađarskog sela Banatski Dvor, bio je kolonizacioni objekat koji se prostorno naslanjao na susjedni veliki posjed Andrije Čekonjića. Kroz Rogendorf je prolazila uskotračna pruga Veliki Bečkerek – Žombolj što je olakšavalo dolazak kolonista. U proljeće 1921. godine u Rogendorf su došli kolonisti iz Hercegovine, iz trebinjskog sreza (Trebinje, Bileća), a u jesen 1921. godine iz Bosne, iz sreza Glamoč, iz okoline Drvara i Glamoča. Naseljenici iz Bosne koji su u Rogendorf stigli oktobra 1921. nadjeljeni su podvodnijim zemljištem i zemljom lošijeg kvaliteta, jer je bolja zemlja već bila podijeljena. Do kraja 1923. godine u Rogendorf je naseljeno 98 porodica, od čega 41 sa statusom dobrovoljca i 58 sa statusom kolonista. Kako je izgledao dolazak kolonista u Rogendorf opisao je dobrovoljac Vučen Bajić, iz Mokoronoga, kod Drvara u svom dnevniku:„25. oktobra 1921. godine dobio sam rješenje Ministarstva vojske Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca o dodjeli dobrovoljačke zemlje u selu Rogendorfu, sada Banatskom Dvoru, gdje sam sa ženom Bojom i ćerkom Vidom od godinu dana, u naručju naselio. Tačno na Badnje veče 6. januara 1923. godine, kada je ciča zima stegla, a ja ni kuće, ni kućišta.”

     SVJEDOČENJE JEFTE KNEŽEVIĆA

     Sliku dolaska kolonista u Rogendorf 1921. godine dopunjuje i svjedočenje Jefte Kneževića, sina dobrovoljca Jovana Kneževića iz Vidovog Sela, kod Drvara, tada 11-godišnjaka, koji je sa kolonistom Nikolom Aleksićem iz Mokronoga, kod Drvara, prepješačio razdaljinu od Velikog Bečkereka do Rogendorfa (25 km) tjerajući stoku koju su kolonističke porodice dopremile iz Bosne. „Mali, kada dođemo do onih topola stigli smo”, rekao je tada Nikola Aleksić 11 –godišnjem Jefti Kneževiću. Vijest o dolasku kolonista u Rogendorf donijele su i velikobečkerečke novine Banatski glasnik 28. decembra 1922. godine kada su prenijele vijesti o posjeti delegacije iz Bileće (Jevto Popara, Blagoje Milošević i Mustafa Arnautović) „svojim zemljacima dobrovoljcima naseljenim u Rogendorfu”. Već 1924. godine naseljenici u Banatskom Dvoru formirali su svoju agrarnu zajednicu kao formu ekonomsko-kreditnog organizovanja prije svega da bi počeli sa gradnjom kuća.Agrarna zajednica, koju su formirali kolonisti naseljeni na veleposjedu Altruističke banke u Banatskom Dvoru, 27. januara 1925. godine isticala je u svojoj molbi Savezu agrarnih zajednica za Banat da „tri godine članovi agrarne zajednice žive po štalama i šupama”, a 7. aprila 1930. godine, dakle 9–10 godina od početka kolonizacije da „većim dijelom u šupama i danas stanujemo.” Još 21. maja 1934. godine na bivšem imanju Altrustičke banke, u koloniji Banatski Dušanovac „jedan broj kolonista živio je u zgradama koje se ruše”. Milan Deretić, sin dobrovoljca Vidaka Deretića, iz Orahovca, kod Trebinja svjedočio je o životu kolonista u „Bivo-šupama” na imanju Altruističke banke u Banatskom Dvoru:„Pet godina na Bivo-šupama porodica Vidakova je provela. Kravu – hraniteljicu je imala, pa nije bila gladna. Pored toga otac je rukat čovjek bio; znao je da zida, da građu teše i stolariju da pravi. Iz šume između Dvora i Česterega drvo je donosio i svašta za kuću pravio. Tu na Bivo- šupama i drugi su dobrovoljci bili. Tu su Rade i Mitar Vučurević živjeli koji su prase mogli da pojedu, pa Dida Kravarušić (dobrovoljac iz Karlovca, kod Glamoča, Marko Kravarušić) koji je govorio: „Božić dođe, a ja trupca nemam”.Dio kolonista uzimao je u zakup stanove kod mještana Banatskog Dvora. Naseljeni kolonisti 27. januara 1925. godine tražili su dozvolu od Ministarstva šuma i ruda za sječu 1.600 metara kubnih drveta (20 metara kubnih po kući) na području šumske uprave Drvar i Šipovo navodeći da „već tri godine žive u šupama i štalama”, ali je nadležno ministarstvo njihov zahtjev odbilo. 6. jula 1925. godine nadjeljene su 74 potkućnice kolonista, a u jesen 1927. godine premjerene su potkućnice u novom naselju, dok je 18. februara 1928. godine ekspropirisano 79 potkućnica, ali je još 47 dobrovoljaca i kolonista tražilo placeve za zidanje kuća. Gradnja kuća u koloniji počela je 1928. godine. Najveći dio kolonista tokom 1928. godine kuće je podigao do krova, i gradnja je nastavljena 1929. godine.

     PRVE KUĆE U SELU PODIGNUTE 1928. GODINE

     Prve kuće u selu su 1928. godine izgradili kolonisti iz Bosne, Vučen Milaković, Simo Kesić i Nikola Aleksić. Pošto su kuće bile usamljene u ulici, te prve kuće nazivane su među kolonistima „tri kere”. Godine 1930. 106 kolonista je bilo nadjeljeno potkućnicama u novom naselju, a većina njih je bila pod pritiskom da se do 1. maja 1930. godine iseli iz „štala i Bivolje šupe” jer je zastupnik Altruističke banke Jakob Loh prodavao zgrade u kojima su do tada živjeli. Vremenske nepogode 1931. i 1932. godine zaustavili su gradnju novog naselja i nanijeli štetu tek sagrađenim kućama. Vučen Bajić, predsjednik Prve agrarne zajednice 21. maja 1934. godine izvijestio je Savez agrarnih zajednica za Banat da „jedan broj kolonista se nalazi u zgradama koje se ruše, a jedan broj je ozidao kuće i pokrio. „Sa 11. februarom 1935. godine u koloniji je bilo izgrađeno 74 kuće, ali bilo je doseljenika koji ni 1937. godine nisu imali sagrađenu kuću. Neki od kolonista rješavali su stambeni problem kupovinom kuća od starosjedilaca Mađara. Dio kuća građenih u periodu 1928–1930. godine već 1940. godine bio je sklon padu. Tako su udovica Danica Kolaković, iz Kovačina, kod Trebinja, i kolonista Marko Gvero iz Ozića, kod Glamoča, 1940. godine tražili zajam za „popravku kuća koje su sklone padu uslijed lošeg naboja.”Kolonija Banatski Dušanovac na posjedu Altruističke banke iz Budimpešte bila je izložena raseljavanju iz dva razloga. Prvi je bila nekvalitetna i podvodna zemlja kojom su kolonisti nadjeljeni tako da su se kolonisti iz ove kolonije kretali ka drugim kolonijama u Banatu i van njega (Gornja Mužlja, Gornjak, kod Vukovara). Doseljenicima u koloniji Banatski Dušanovac 1921–1922. godine izdjeljene su podvodne i nekvalitetne parcele zemljišta, jer je zemlja na posjedu Altruističke banke u Banatskom Dvoru bila 4. i 5. klase, tj. u ataru je bilo 50 k.j. močvare i 200 k.j. neplodne zemlje. Dio kolonista iz Bosne koji nije mogao da koristi tako lošu zemlju (7 dobrovoljaca iz okoline Drvara) zato je u periodu 1922–1926. godine radio na istovaru vagona u fabrici šećera u Velikom Bečkereku.

     DNEVNICA U ŠEĆERANI – 32 DINARA

     Posredstvom Čeha Helera, iz šećerane u Velikom Bečkereku, sa zaradom od 32 dinara na dan naseljenici iz Bosne su za zarađeni novac kupovali poljoprivredne sprave i vučnu stoku. Iz Banatskog Dvora radnici bi zimi subotom putovali do Velikog Bečkereka vozom, a u periodu proljeće – jesen išli bi pješke do posla. Godine 1925. u ataru Banatskog Dvora ustanovljeno je postojanje 85 nenadjeljenih ili napuštenih parcela, tako da su inžinjeri Županijskog agrarnog ureda LJ. Mađarov i D. Vujić izvršili zamjenu parcela i nadijelili naseljenicima kvalitetnije zemljište. Izraženi sukob kolonista sa zastupnikom Altruističke banke Jakobom Lohom takođe je uticao na odustajanje od seobe u ovu koloniju. Avgusta 1928. godine Altruističkoj banci dodijeljen je dio zemljišta prethodno nadijeljen kolonistima što je izazvalo „veliko uznemirenje naseljenika”, pogotovo što je Altruistička banka i 2. aprila 1929. godine dobila dozvolu da proda 1.989 k.j. zemljišta pošto je „ona nepodesna za kolonizaciju”. Vučen Bajić, predsjednik agrarne zajednice u Banatskom Dušanovcu, 7. aprila 1930. godine iznio je mišljenje naseljenika u Banatskom Dušanovcu da „zastupnik veleposjednika Jakob Loh na sve moguće načine radi da nas raseli, jer od 293 kompetencije ostalo je jedva 112.” Predsjednik opštine Banatski Dušanovac Vučen Bajić žalio se Savezu agrarnih zajednica za Banat 7. aprila 1930. godine da „zastupnik veleposjednika J. Loh, prodaje zgrade Švabama i Mađarima iz okolnih opština po duplo manjoj cijeni od one koju daju kolonisti. Iz opštine Mastort kupili su bivši dvorac grofa Rogendorfa, kao i veći dio zgrada koje ruše i donose u svoje mjesto 40–50 km.”U periodu 1934–1936. godine na zahtjev Vučena Bajića predsjednika opštine Banatski Dušanovac Ministarstvo poljoprivrede nadijelilo je uslijed podvodnog zemljišta dodatak naseljenim dobrovoljcima od po 4 k. j, a kolonistima dopunu zemljišta do nadjeljene dobrovoljačke kompetencije (8 k.j. 1100 kv.hv.) Tada je nadjeljeno zemljištem 35 naseljenih dobrovoljaca. Agrarne vlasti 23. oktobra 1936. godine ekspropirisale su zemljište u opštini Banatski Dušanovac za 103 agrarna subjekta čime je proces stabilizacije zemljišnog posjeda u ovoj koloniji ušao u završnu fazu.

     HERCEGOVAC POSTAO POVJERENIK OPŠTINE

     Uprkos siromaštvu i malobrojnosti doseljenika kolonisti su se vrlo brzo po doseljavanju izborili da postanu zasebna politička opština. Povjerenik kolonije bio je kolonista iz Slivnice, kod Trebinja, Nikola Svrdlanović, koji je za vrijeme Prvog svjetskog rata službovao u ambasadi Kraljevine Srbije u Petrovgradu kod ambasadora Miroslava Spalajkovića. Prvi pomen političke opštine Banatski Dušanovac je 30. januar 1925. godine, a njen prvi predsjednik bio je povjerenik Nikola Svrdlanović. Opština Banatski Dušanovac je sa svih strana bila okružena manjinskim stanovništvom i pored značajnih veza koje je imao prvi njen predsjednik N.Svrdlanović to je svakako bio odlučujući činilac za njeno osnivanje.Godine 1936. opština Banatski Dušanovac imala je 962 stanovnika od čega je bilo 445 Srba ili 46, 2% (298 Mađara, 144 Bugara, 71 Nijemca). U opštini Slovenska većina je dobijena zbrajanjem kolonista Srba i Bugara – katolika starosjedilaca (14, 9%). Od 18 odbornika 1934. godine Srbi su davali 6, a Bugari 4, a 1937. godine od pet članova opštinske uprave trojica su bili Srbi, a dvojica Bugari. Susjedna opština Banatski Dvor imala je 893 stanovnika 1936. godine i to 636 Mađara i 256 Nijemaca. U obe opštine živjelo je 1936. godine 1.255 stanovnika mađarske i njemačke nacionalnosti ili 67, 6% od ukupnog broja stanovnika, a 1939. godine u Banatskom Dušanovcu živjelo je 460 stanovnika srpske nacionalnosti. Slovenska većina u opštini Banatski Dušanovac izvedena je odgovarajućom deobom stanovnika mađarske i njemačke nacionalnosti na dvije opštine i dodavanjem naseljenim Srbima starosjedilaca Bugare – katolike koji nisu imali ni nacionalne, ni vjerske, ni kulturološke veze sa doseljenim srpskim stanovništvom. Dvije fizički bliske opštine bile su finansijski odvojene, ali su u administrativnom pogledu bile jedno. Bilježnik u obe opštine 1936. godine bio je Nijemac Julije Kugl. Dugogodišnji predsjednik opštine Banatski Dušanovac bio je kolonista iz Mokronoga, kod Drvara, Vučen Bajić.

     ŠKOLA PODIGNUTA 1937. GODINE

     Jedan od osnovnih problema naseljenih kolonista bila je izgradnja školske zgrade. „Na koloniji Banatski Dušanovac škola se nalazi privremeno u jednoj straćari koju vlasnik namjerava da ruši. Na veleposjedu Altruističke banke postoji vrlo pogodna zgrada za školu i stan za učitelja, ali opština nema finansijskih sredstava da je otkupi,” izvijestio je načelnik sreza velikobečkerečkog 18. marta 1930. godine Dunavsku banovinu u Novom Sadu. Tehničko odjeljenje Dunavske banovine tek tri godine kasnije, 22. juna 1933. godine, odobrilo je kupovinu zgrade starog veleposjedničkog mlina, a 19. septembra 1934. godine odobren je izbor zemljišta za gradnju škole. Za gradnju školske zgrade sa dvije učionice, stanom za učitelja, sa kupatilom za deset tuševa i dvije kade ukupne vrijednosti 290.000 dinara. Godine 1937. sedam godina nakon što je načelnik sreza velikobečkerečkog ukazao na potrebu gradnje školske zgrade u koloniji, kolonija Banatski Dušanovac dobila je novu školsku zgradu.O duhovnim i vjerskim potrebama kolonista naseljenih u Banatskom Dušanovcu vodio je računa sveštenik iz susjednog sela Begej Svetog Đurđa Branko Petrović, a 30-tih godina 20. vijeka „napravljen je jedan molitveni kutak u jednoj učionici” u koloniji.

     Izvor: SRPSKO KOLO, JANUAR 2020, str. 14

     Odgovori

7. 20. decembar 2017. u 11:16

   Vojislav Ananić

   Banatski Dvor

   Banatski Dvor dolazi u red veoma starih banatskih naselja. Prvo naselje na mestu Banatskog Dvora pominje se 1332. godine pod nazivom Udvarnok. Zatim se ovo naselje tokom 14. i 15. veka javlja pod nazivom Selesudvarnok.
   Godine 1825. u naselje se doseljavaju Bugari iz torontalske i krasovske županije i daju mu ime Zvarnjak. Bugari se ubrzo preseljavaju na imanje grofa Rogena i od 1840. godine selo dobija ime Rogensdorf. Godine 1891. ovo imanje kupuje grof Čekonjić. Posle toga Bugari masovno odlaze u Bugarsku. Grof Čekonjić je pokušao da nadoknadi radnu snagu doseljavanjem Mađara iz okolnih sela.
   Doseljavanje Srba počelo je 1921. godine. Doseljenici su većinom iz okoline Trebinja, Bileća i Glamoča. Doseljenici menjaju ime Rogensdorf u Dušanovac (po caru Dušanu). Istovremeno Srbi menjaju ime Zvarnjaka u Banatski Dvor. Danas oba sela čine jedno naselje: Banatski Dvor.

   Izvor: http://www.srbijanac.rs/gradovi_opstine.php?pismo=cyr

   Odgovori

8. 20. decembar 2017. u 11:17

   Vojislav Ananić

   Žitište

   Opština Žitište se nalazi u Srednjem Banatu. Na jugu se graniči sa zrenjaninskom, na istoku sečanjskom, na zapadu kikindskom i na severu sa opštinom Nova Crnja i državnom granicom prema Rumuniji. Sedište opštine od 1960. godine je Žitište. U saobraćajnom pogledu žitištanska opština ima veoma dobar položaj, jer kroz nju prolazi međunarodni put koji povezuje našu zemlju sa Rumunijom odnosno Zrenjanin cc sa Temišvarom. Ova opština po površini zauzima 16. mesto u Vojvodini. Površina iznosi 525 kvadratnih kilometara, što čini 2,44% teritorije Vojvodine.
   Površinske vode Kroz središnje delove opštine protežu se Begejski kanal (25 km) i Stari Begej (28 km). Begej je inace najveća leva pritoka Tise u našoj zemlji. Za izvorište Starog Begeja smatra se Berkseul koji izvire blizu mesta Sintar na 250 m nadmorske visine. Begejski kanal izvire u Krasovskim planinama na visini od 1150 m. Ušće Starog Begej u DTD je kod Jankovog Mosta, a kanalu Begej ušće u DTD je kod Kleka.
   Banat je ostao pod turskom vlašću do 1718. godine, kada su posle novog poraza sa Austrijom konačno proterani. Nakon toga Austrija je preduzela mere za doseljavanje novog stanovnistva. 1751-1752 je vreme velikih useljavanja Srba i Rumuna graničara iz Pomorišja. U drugoj polovini 18. veka intenzivnije je useljavanje Mađara. Prvi useljenici Mađari doseljavaju se u Tordu 1723. godine i to iz okoline Segedina. U Novi Itebej Mađari se doseljavaju 1786. godine iz okoline Bekeščabe. U ovom periodu doselili su se i Mađari u Hetin. Na području današnje opštine Nemci su se doseljavali u drugoj polovini 18. veka. Rumuni se doseljavaju 1767. godine u Mali i Veliki Torak. U ove krajeve useljavali su se i Slovaci, ali u manjem broju, a koji su se kasnije iselili. Najvažnije imigracije obavljene su posle I i II svetskog rata. 1920. godine doseljavaju se učesnici I svetskog rata iz okoline Bosanske Krupe, iz Like itd. Tada nastaju dva nova naselja: Banatsko Karađorđevo i Banatsko Višnjićevo. Posle II svetskog rata doseljavaju se stanovnici iz okoline Trebinja, Mostara, Banja Luke itd.
   Do 1947. godine, Žitište je nosilo naziv Šenđurađ.
   Jedan od najpoznatijih Žitištana je Radomir Antić, proslavljeni fudbalski stručnjak, koji je u Žitištu rođen i gde je proveo i svoju ranu mladost.
   Od 2007. godine se u Žitištu održava manifestacija “Chicken fest”.

   Izvor: http://www.srbijanac.rs/gradovi_opstine.php?pismo=cyr

   Odgovori

9. 17. februar 2019. u 13:08

   Vojislav Ananić

   BANATSKO KARAĐORĐEVO

   Piše: dr Milan Micić, 14 FELJTON

   U sjevernim krajevima (Banat, Bačka, Srem, Baranja, Slavonija) u kolonizacionom procesu 1920- 1941. godine formirana je 201 kolonija u kojima je uoči Drugog svjetskog rata živjelo oko 100.000 ljudi. Osnovnu kolonističku masu činili su srpski ratni veterani – dobrovoljci iz dinarskih krajeva Kraljevine Jugoslavije, srpski optanti iz Mađarske i djelimično Srbi iz Banata – bezzemljaši. Kolonije su nastajale kao sasvim nova naselja, obično oko majura bivših veleposjeda ili na obodima starosjedelačkih naselja. Kolonije su mogle biti izrazito velike poput Aleksandrova i Banatskog Karađorđeva koje su uoči Drugog svetskog rata imale 4.500–5.000 stanovnika, ili sasvim male poput kolonije Mali Žam kod Vršca koja se sastojala od osam kuća. Najveći veleposjed u Banatu zahvaćen agrarnom reformom bio je posjed Andrije Čekonjića od 32.272 k.j. zemlje, a sa posjedom Aleksandra Čekonjića od 2.755 k. j. zemljišta činio je cjelinu od 35.027 k. j. koja se prostirala između Žombolja i Banatskog Dvora. Od ovog veleposjeda za potrebe agrarne reforme oduzeto je 32.006 k. j, a zemljište je nadeljeno srpskim starosjediocima iz Srpske Crnje i Klarije i kolonistima koji su na ovom veleposjedu formirali četiri velika naselja: Banatsko Karađorđevo, Aleksandrovo, Vojvoda Stepu i Vojvoda Bojović.

   NAJVEĆE NASELJE SRPSKIH DOBROVOLJACA

   Na Pal majuru jednom od Čekonjićevih majura, kod njemačkog naselja Čestereg, formirano je naselje Banatsko Karađorđevo, najveće naselje srpskih dobrovoljaca u Kraljevini Jugoslaviji. Novo naselje nastalo je na saobraćajnici, na pruzi Veliki Bečkerek – Žombolj, 35 km. udaljeno od Velikog Bečkereka. Kolonizacioni talas na majure u njemačkoj opštini Čestereg dospio je 1921–1923. godine (Pal, Mali Pal, Đula, Šar, Janoš, Ivan, Andr, Čendeš, magacini u Česteregu, fabrika kudelje na Begeju). Uslijed loših uslova života na majurima u periodu 1922–1925. umrlo je ukupno 478 lica od čega su 378 bila djeca do dvije godine starosti. U koloniji je nadeljeno zemljištem 1.026 porodica i to 691 porodica sa statusom dobrovoljca (67%), 208 porodica sa statusom koloniste (20%), 107 porodica sa statusom autokoloniste (10%). Kolonisti su bili iz Like (682 porodice ili 66%), iz Bosne (151 porodica ili 15%), 54 porodica iz Crne Gore (5%), 44 porodice iz Banata (4%), 43 porodice iz Hercegovine (4%), 15 porodica iz rumunskog dijela Banata. Kolonisti u Banatskom Karađorđevu poticali su iz 232 sela. Iz okoline Gračaca u Banatsko Karađorđevo došlo je 228 porodica (Bruvno, Mazin, Zrmanja, Velika Popina), iz okoline Udbine 131 porodica (Jošani, Srednja Gora, Kurjak, Mekinjar, Visuć). Iz okoline Donjeg Lapca najviše je kolonista bilo iz Dobrosela, Doljana, Oraovca, iz okoline Otočca, iz Brloga, Prokika, Vodoteča, iz okoline Gospića, iz Kosinja, Lipovog Polja, Mlakve, Krša, iz okoline Bosanske Krupe, iz Donjih Petrovića, Baštre, Banjana, iz okoline Budve iz Brajića, iz banatskog sela Bašaida, iz Čeneja i Srpskog Sent Martona u Rumuniji, iz Berkovića i Hatelja kod Stoca. U koloniji je nadeljeno zemljom 39 porodica sa prezimenom Radaković, 22 porodice sa prezimenom Vojnović, 18 sa prezimenom Kovačević, 17 sa prezimenom Basta, 12 sa prezimenom Martinović itd.

   DOMINACIJA LIČANA

   Dominantna naseljenička grupa poticala je iz Like, a krajevi naselja naseljeni drugim zavičajnim grupama dobile su svoje lokalne nazive. Tako je kraj preko pruge, naseljen mahom kolonistima iz Boke Kotorske i Hercegovine dobio naziv Zemun, kolonisti iz Bosne bili su u Bosanskoj ulici, a oni iz Bašaida u Lalinskoj ulici. Centar sela nastao oko Pal majura zvao se Majur, najviši dio sela, viši za jedan metar od ostalih dijelova zvao se Lovćen, dio sela prema rumunskom selu Torku zvao se Torak, onaj prema Crnji, Crnja, dok pored šumice koja je kasnije isječena zvao se Gaj. Na Skupštini seljačkih vijeća sazvanih od delegata sa četrnaest okolnih majura na Pal majuru 15. oktobra 1922. godine odlučeno je da se naselje gradi oko ovog majura, da se novom selu da ime Banatsko Karađorđevo, da se u selu osnuje škola, podigne i osveti groblje, pokrene pitanje „popa i crkve”, organizuje se „pomoć između sebe”, pomogne postradalima od „potopa i vode”, podigne spomenik prvom preminulom dobrovoljcu. Seljačka vijeća, kao oblik samoorganizovanja nastala pod uticajem braće Pribićević, političkih vođa Srba iz Hrvatske, u Lici, Baniji, Kordunu, dijelu Bosne, kolonisti su prenijeli u Banat, i njihovo samoorganizovanje i izražena unutrašnja solidarnost omogućili su gradnju ove velike kolonije.

   SOLIDARNOST NA DJELU

   Kolonisti, srpski ratni veterani–dobrovoljci, uprkos siromaštvu i teškim uslovima života bili su ratni pobjednici, imali su još izražene „frontovske vrijednosti” međusobne vojničke solidarnosti, a njihova međusobna solidarnost, izražena i u krajevima iz kojih su poticali, u uslovima tegobne seobe postala je još izraženija. I u Banatskom Karađorđevu, kao i u drugim kolonijama, ovi naseljenici bili su izrazite i samosvojne ličnosti, pa se ova međuratna kolonizacija može nazvati i „personalnom kolonizacijom”. Kolonisti u Banatskom Karađorđevu zauzeli su aktivan stav prema vlastima, a pošto su ih vlasti često ostavljale same sebi, sami su se organizovali da bi preživjeli u uslovima života koji su bili teški. U stalnom sukobu dobrovoljci iz Banatskog Karađoreva bili su sa činovnicima opštine Čestereg jer su glasali sa opozicione stranke, a potreba da se preživi u uslovima gladi i bolesti terala ih je i na sitne nedozvoljene radnje poput poljskih šteta, sječe šume ili „uzimanja građe i cigala” sa zgrada na okolnim majurima. „Dobrovoljcima i kolonistima potreban je jači nadzor, ali su oni ipak bolji od naseljenika u Česteregu. Ovi naseljenici ne čine veća protivzakonita djela, već obične stvari” opisao je komandir žandarmerijske stanice u Novoj Crnji 19. februara 1923. godine stanje na terenu njegove žandarmerijske stanice i susjedne u Česteregu. Već 1925. godine Banatsko Karađorđevo izdvojilo se iz opštine Čestereg i postalo je samostalna opština što je odlučujuće uticalo na razvitak novog naselja. Prema popisu iz 1931. godine selo je imalo 3.495 stanovnika, a 1939. godine 4.680 stanovnika. Kolonija je dinamično rješavala svoje osnovne probleme: pitanje škole, formiranje crkvene opštine, gradnju arteskih bunara odnosno obezbjeđivanje naselja zdravom, pitkom vodom, asanaciju naselja, „flasterisanje ulica” odnosno formiranje pješačkih staza od cigle, sadnju drveća na ulicama i vjetrobranskih pojaseva na obodima sela, pitanje odvodnjavanja dijelova atara ugroženih podzemnim vodama.

   PODZEMNE VODE VELIKI PROBLEM

   Svoja opština bila je okvir preko koje su se kolonisti obraćali nadležnim vlastima za rješavanje svih problema u novom naselju, a država često dezorganizovana sa državnim aparatom sastavljenim znatnim dijelom od bivših austrougarskih činovnika, samo je parcijalno brinula o „svojim kolonistima”. „Jovan Barać, predsjednik opštine Banatsko Karađorđevo iz Mekinjara, kod Udbine, 10. decembra 1929. godine u pismu Poljoprivrednom odjeljenju Dunavske banovine iznio je pitanje podzemnih voda u seoskom ataru koje je ugrožavalo doseljenika, ali i odnos vlasti prema njima: „Zemlja koja nam je dodijeljena većim dijelom je podvodna i pati od unutrašnjih voda. Kanale je održavao spahija, ali je 1922. godine sopstvenik odnio mašine, pa ne možemo da otpremimo unutrašnje vode koje nam svake godine plave par hiljada jutara zemlje. Godine 1924. inžinjer ministarstva poljoprivrede i voda premjerio nam je dio atara i obećao da će nas osposobiti za odbranu od unutrašnjih voda. Od tog doba ništa nije učinjeno”. ”Sreski načelnik sreza Jaša Tomić u svom izvještaju Dunavskoj banovini 21. marta 1930. godine potvrdio je da je „vodosprovodne kanale održavao sopstvenik te je unutarnju vodu izbacivao u Begej, sa pumpama koje su odnijete, tako svake godine strada par hiljada jutara zemlje”. I samo novo naselje bilo je izloženo naletima voda jer je sreski načelnik sreza Jaša Tomić 27. marta 1930. godine konstatovao da „postoji hitna potreba provođenja kanalizacije u samoj opštini”. Poplava 1932. godine i hronični problemi naleta podzemnih voda u dijelovima atara novog naselja podstakli su koloniste iz Banatskog Karađorđeva i Aleksandrova na samoorganizovanje. Sa sjedištem u Banatskom Karađorđevu 23. avgusta 1933. godine formirana je Vodna zadruga za odvodnjavanje kolonija Aleksandrovo – Banatsko Karađorđevo čiji je prvi predsjednik bio učitelj i upravitelj škole u Banatskom Karađorđevu Ivo Budinić, a potpredsjednik Janko Levnajić, dobrovoljac iz Vrhovina, iz kolonije Aleksandrovo. Cilj Vodne zadruge za odvodnjavanje kolonija Aleksandrovo – Banatsko Karađorđevo bio je „odvođenje u Stari Begej vode koja se skuplja u atarima opština Banatsko Karađorđevo i Aleksandrovo uslijed kiše, snijega i podzemnih voda, gradnja i održavanje potrebnih objekata”. Gradnjom pumpe na obali Starog Begeja „u svrhu odvoda sa teritorija opština Aleksandrovo i Banatsko Karađorđevo na taj način 16.000 k. j. zemljišta sačuvalo bi se od unutrašnjih voda” istaknuto je u dopisu Vodne zadruge od 7. septembra 1934. godine. U periodu 1936–1939. godine kada su se rješenjem Ministarstva građevina od 28. novembra 1939. godine sve vodne zadruge u Banatu sjedinile u „Tamiško – begejsku vodnu zadrugu” sa sjedištem u Vršcu. Vodna zadruga Aleksandrovo – Banatsko Karađorđevo obavljala je radove u ataru Banatskog Karađorđeva i na regulisanju same kolonije. Tako na primjer dvije ulice u Banatskom Karađorđevu 1936. godine bile su potpuno kanalizirane, godine 1937. izgrađeno je 7 atarskih ćuprija i 26 seoskih propusta, a očišćeni su kanali koji su bili zatrpani kod Čestereške jame zbog čega je plavljeno 30 k. j. zemljišta.

   NEDOSTATAK PIJAĆE VODE

   Nedostatak zdrave, pijaće vode takođe je ugrožavao stanovnike novog sela. Predsednik opštine Jovan Barać 10. decembra 1929. godine u pismu Ministarstvu poljoprivrede žalio se na nedostatak aretskih bunara i sporost vlasti u rješavanju tog problema: „Mi imamo jedan i to slab arteski bunar. Oko istog je stalno desetak žena i djece. Dešava se da se i po sat vremena mora čekati. No zimi su ljudi slabo i oskudno obučeni. Ministar zdravlja u Novom Sadu obećao nam je bušenje jednog dubokog, arteskog bunara”. Odlukom od 1. maja 1928. godine br. 503 bušenje je odobreno, ali do danas mi ga još nismo dobili. Godine 1930. Banatsko Karađorđevo dobilo je prvi arteski bunar „kod Kovačevića”, a 1941. godine imalo je 25 arteskih bunara koji su bili i jedni od središta društvenog života u selu. Aktivizam naseljenika tako je bio odlučujući u gradnji naselja. Pitanje gradnje školske zgrade bilo je ključno jer su kolonisti gajili „kult nauke i obrazovanja”, a gradnja školske zgrade bila je prva kolektivna akcija doseljenika u svakoj dobrovoljačkoj koloniji kojim su kolonisti određivali stepen međusobne kohezije i organizovanosti u gradnji zgrade koja je bila ključna identifikaciona tačka u selu, prostor svih društvenih okupljanja i čvorište modernizacije naselja. Udaljenost škole u Česteregu bila je 3, 5 km. i „zbog udaljenosti i zbog toga što roditelji nemaju mogućnosti da svoju djecu u nevremenu odjenu i utople uopšte ih ne šalju u školu”. Prva školska zgrada sagrađena je u selu 1928. godine od materijala porušenih zgrada sa obližnjeg Šar majura i sastojala se od dvije učionice i učiteljskog stana. Pošto to nije zadovoljavalo potrebe sela uslijed velikog broja djece 1937. godine izgrađena je nova školska zgrada sa četiri učionice i dva učiteljska stana, ali su djeca pohađala nastavu i u dvije zakupljene privatne kuće. Tokom kolonizacije naseljenici u selu nisu uspjeli da izgrade pravoslavni hram već su osposobili staru majursku zgradu za potrebe hrama i 1926. godine iz Like u selo doveli sveštenika Svetozara Zorića. U obraćanju Beogradskoj oblasti Svetozar Zorić 4. novembra 1928. godine tražio je neophodnu finansijsku pomoć za gradnju hrama posvećenog Caru Lazaru. „Na severoistoku države, na tromeđi novokreirana parohija Banatsko Karađorđevo broji 800 srpskopravoslavnih dobrovoljačkih porodica. Na poljima tuđinskih gavana što prije da zasija spomenik srpskom velikomučeniku caru Lazaru”. Međutim, i kasnije „bogomolja je bila privremeno smještena u jednoj bivšoj spahijskoj zgradi odtupljenoj od strane crkvene opštine”.

   Izvor: SRPSKO KOLO, br 38, januar 2019.

   Odgovori

10. 22. mart 2019. u 07:38

    Vojislav Ananić

    POREKLO SELA BANATSKO KARAĐORĐEVO

    https://www.youtube.com/watch?v=x4_hyEQaZ-E

    Odgovori