Prezime Karličić potiče iz plemena Rovčani iz Crne Gore, bliski su bratstvu Bulatović. Slave kao i svi Rovcani Svetog Luku.
Kao mogući rodonačelnik Karličića pominje se u pisanim istorijskim izvorima knez Vojin Karlica u 17. veku (1645 godine). Kasnije u vreme Kandijskog rata, nakon 1745. pominje se i postoji u istorijskom arhivu pismo mletačkog dužda kneževima Karličićima ( bilo ih je više istovremeno, jedan od njih je knez Arsenije) da “dignu narod na ustanak protiv Turaka” u kraju oko današnjeg Kolašina i tako pomognu Venecijancima. Nakon toga pominju se sve do oko 1820. popovi i učitelji Karličići na području Bijelog Polja. Po usmenom predanju i nekim istorijskim zapisima u jednom događaju nakon ove godine stradalo je oko 45 muških glava Karličića. Prema nekim kazivanjima reč je o sukobu sa brojnim i jakim Kaljićima ili opsadi Kolašina.
Uglavnom, četrdesetih godina 19. veka Karličići se dele i sele, jedan deo na Pešter, gde se ne zadržavaju dugo (i danas u muslimanskom selu Zabrenu postoji “Karličića groblje” pa produžuju za Sjenicu (najpre Kneževac, a onda Stavalj i Brnjicu), jedan deo produžuje za Toplicu, neke porodice ostaju u Bijelom Polju, a neke odlaze u Berane (selo Štitare).
Postoje i Karličići kod Garažda i najverovatnije su svi u rodu.
IZVOR: Prema kazivanju Ljutomira Karličića (1922 – 1997).
2. februar 2015. u 14:23
Miladin Karličić
Karličići potiču od rovačkog bratstva Bulatovića potomstva Gojaka Nikšina.Rodonačelnik prezimena je majstor karlica(drvena posuda u kojoj se pravi kajmak).Po njemu su jedni dobili prezime Karličić a neki se prezivaju Karlice.Karličići su davno napustili Gornja Rovca i naselili se u okolini gradova Bijelo Polje,Berane,Sjenica a kasnije širom Srbije a ima ih i u Bosni.Karličići slave Svetog Luku ali ima i nekih koji su menjali slavu ali su to retki slučajevi.Prezime Karličić staro je oko trista godina.
2. februar 2015. u 14:26
Miladin Karličić
Karličići potiču od Rovačkog bratstva Bulatovića potomstva Gojaka Nikšina.Rodonačelnik prezimena je majstor karlica(drvena posuda u kojoj se pravi kajmak).Po njemu su jedni dobili prezime Karličić a neki se prezivaju Karlice.Karličići su davno napustili Gornja Rovca i naselili se u okolini gradova Bijelo Polje,Berane,Sjenica a kasnije širom Srbije a ima ih i u Bosni.Karličići slave Svetog Luku ali ima i nekih koji su menjali slavu ali su to retki slučajevi.Prezime Karličić staro je oko trista godina i jedno je od retkih prezimena a svi Karličići vode isto poreklo.
29. septembar 2016. u 10:02
Milorad Bogdanović
Prezime Karličić spominje se 1882 godine u Šematizmu dabrobosanskom kao slavljenici Markovdana u parohiji Strmnica kod Vlasenice.
Takođe, i prezime Karlica, koji slave:
1. Alimpije, u parohiji Jelovac kod Prijedora,
2.Stevanjdan, u parojihama Agići i Vedovica kod Dubice, Rujiška kod Krupe i Hadrovci kod Sanskog Mosta
3.Simunjdan, u parohiji Međeđa kod Dubice.
U Prijedoru ima Trg majora Karlice, junaka poslednjeg otadžbinsko-odbrambenog rata, koji je junaštvom odbranio grad Prijedor, zajedno sa svojim saborcima, od istih onih što su u prethodna dva rata činili genocid nas Srbima Potkozarja.
29. septembar 2016. u 16:47
Joksim
Aleksandar je još 30. januara ove godine, dao pravi predlog: DNK test.
17. oktobar 2015. u 10:48
ranko karlicic
Uz dužno poštovanje Miladinovog pisanja ,moram kazati da sam čitao u jednoj studiji o Rovcima da Karličići potiču od popa Karlice koji je služio u Rovcima.
30. januar 2016. u 17:10
Aleksandar
U ovakvim slučajevima jedino DNK testiranje može dati odgovor da li su Karličići zaista Bulatovići ili vode poreklo od tog popa koji je možda samo služio, boravio, živeo u Rovcima. Postoji nekoliko knjiga o Rovcima od različitih autora. Pogledaću malo da vidim da li se negde pominju Karličići.
28. septembar 2016. u 23:10
Ivan Karličić
Imam primedbu na podatke iznete u početnom tekstu jer i ja sam lično 28.avgusta 1995. u selu Štavlju kod Sjenice beležio kazivanje Ljutomira Ljuta Karličića na koje se ovaj autor poziva, pa zameram da ono ovde nije dosledno preneto.
Knez Vojin Karlica, naš predak aristokrata, se pominje mnogo ranije, u 15.veku na Zetskom zboru 1455.godine pri pregovorima o saradnji Srba i Venecije (Mletaka, Mlečića) protiv nadirućih Turaka, a ne tek 1645.godine u 17.veku kako je pogrešno dato u tekstu jer se zapisivač verovatno malo zbunio. Kandijski rat nije bio – kako pišete – 1745.godine nego od 1645. do 1669. tako da kneza Arsenija Karličića treba staviti u 1645.godinu, a ne kneza Vojina Karlicu koji je mnogo stariji.
Ljuto mi je kazivao da je najdalje utvrđeno poreklo Karličića od bana Ilijana Ugrinovića iz sela Krtole kod Tivta (današnje selo Lučinci) koji je živeo u 11. ili 12.veku, dakle daleko od toga da treba da se preterano skromno zaustavimo na 17.veku u dubini istraživanja.
Ilijanovi potomci su Nikša Prvi, Nikša Drugi i Nikša Treći, rodonačelnici srpskog plemena Nikšića oko grada Onogošta koji potom po njima bi prozvan Nikšić. Tek negde u četvrtom kolenu ili još dalje potomak mu je vlastelin Gojak Nikšić, muž Jevrosime Nemanjić, Vukanove kćeri, Nemanjine unuke. Gojaka Nikšića je oko 1242. ubio ženin brat (šurak) Stefan Nemanjić, Vukanov sin, koji je zarad iskupljenja svojih zlodela dao deo opljačkanog novca da se izgradi manastir Morača 1252.godine.
Rovčani i knez Vojin Karlica (iz 15.veka) potiču od sina bračnog para Gojaka Nikšića i Jevrosime Nemanjić, na taj način su Karličići potomci Nemanjića što mi je pok.Ljuto podrobno objasnio kada sam se sa njim sreo i sve to urednije zapisah od autora početnog teksta.
6. septembar 2017. u 01:18
Ivan Karličić
Unosim ovde neke bitne dopune i pojašnjenja.
Karličići su, po tvrdnji istoričara Saliha Selimovića (1944-), stara gradska porodica u Sjenici. Prilikom doseljavanja na prostor sjeničkog sreza, današnje opštine ili onda po turski okupaciono nazivanog kadiluka, Karličići su prvo došli u selo Čitluk na Pešteri. Doveo ih je Vuksan Karličić oko 1835-1840.godine. Njegova tri sina su se iz Čitluka raselili. Od trojice braće najstariji Todor se naselio u Sjenicu, Vučeta i Arsenije Arso u Kneževac pa su se tu podelili te je Vučeta otišao u Štavalj i Arsenije u Brnjicu.
U Brnjicu se moj navrn-deda Arsenije naselio oko 1850.godine, ali pošto je moj čukundeda Anto podigao prvu brvnaru posle uobičajenih čatmara 1880-tih, a njegov brat Risto se kao borac za slobodu, komita, avanturista i veliki ljubavnik, – iselio u Toplicu pred oružanim napadima poturica 1889, postalo je uobičajeno da se moj čukundeda Anto, sin Arsenijev, smatra za predvodnika ogranka Karličića u selu Brnjici i da se oni po njemu nazivaju porodičnim nadimkom Antovići, mada je ponekad korišćen i nadimak Arsovići po mom navrn-dedi Arseniju, ali ređe.
Arsenije je imao pet sinova i dve-tri kćeri barem, konačan broj se ne zna jer je tada bilo dosta umiranja male dece i beba. Arsenijevi sinovi su: Anto, Risto, Marko, Leka i Filip. Ime Leka se izgovara kratkim crnogorskim naglaskom. Od imena kćeri poznato mi je da se jedna zvala Rista i da je bila udata u Rakonjce u selu Višnjice, druga je bila udata u Tubiće, o trećoj sestri mog čukundede zasada ne znam ništa bliže.
Risto i Marko su bili komite naoružani do zuba i kao telohranitelji su štitili svoju braću i njihove porodice od muslimana. Pošto su neke muslimane u obračunu pobili iselili su se 1889. prema Prokuplju da bi izbegli sudski progon i krvnu osvetu, ali su čak i „iz emigracije“ bili strah i trepet i niko nije smeo da napadne mog čukundedu Anta dok su mu ova dvojica braće komita bili živi. Oni su više godina kasnije iz zasede ubijeni od nekih Geaka (Ivanjičana) i tada nastaju teški trenuci za Karličiće o čemu se može bliže pročitati u drugim mojim člancima u ovom ciklusu.
Karličići u Štavlju, Brnjici i Sjenici potiču iz Rovaca iz bratstva Bulatovića, potomaka vojvode Nikše, sina Jevrosime Nemanjić, ali su srodni i sa rovačkim bratstvom Jovanovićima. Slave Lučindan ili Svetog Luku kao i svi Moračani. Prezimena koja slave Lučindan u bliskoj su krvnoj vezi i nose po svojoj slavi nadimak Lučinštaci.
Bratstvo Bulatović je po nekoj liniji rod sa Petričićima, došljacima u Rovca iz Bosne kako iznosi Petar Aškraba Zagorski u svojoj knjizi Srbija (Zagorje, 2008) na stranicama 805-806. U Međuriječju u Rovcima još uvek je bilo Petričića u HH veku. Dobili su Bulatovići ime po pretku Bulatu, jednom od sinova Gojaka Nikšinog, a Gojak je sin knjaza/vojvode Nikše koji je pak poznati sin odive Nemanjića.
Ovde unosim neke ispravke imena predaka iznetih u prethodnom tekstu objavljenom prošle godine. Predak ubijen oko 1242. nije se zvao Gojak Nikšić nego ban Ilijan Ugrinović, a od njegovog sina Nikše su kasnije nastali pleme Nikšići i grad Onogošt je po njima prozvan Nikšić. Ilijana je u stranačkim trvenjima zaklao šurak zetski kralj Stefan Vukanov Nemanjić koji je, radi iskupljenja svojih svireposti, dao kasnije deo opljačkanog blaga da se 1252. izgradi manastir Morača kao njegova zadužbina. Znači pored greške u imenu ovde ispravljam i datumsku grešku u mom prethodnom tekstu gde sam bana Ilijana smestio u 11. ili 12.vek, on je iz 13.veka, možda rođen krajem 12-og, ali čim je plemić svakako se njegov rodoslov može u manastirskim spisima naći uredno barem još par vekova pre njega samoga.
Poreklo Karličića je, kao što se iz ovog jasno vidi, iz plemena Nikšića iz loze Nemanjića po ženskoj liniji od Jevrosime, kćeri kralja Vukana, Nemanjinog sina i njenog muža uglednog vojvode i bana Ilijana Vladimira Ugrinovića, po oblasti Grbalj oko Tivta prozvanog Grbljanović (brak zasnovan u prvoj polovini 13.veka), od njihovog sina vojvode/knjaza Nikše, Nemanjinog praunuka, ali postoji sačuvano sećanje da su kasniji naraštaji neko vreme živeli na Durmitoru prilikom sakrivanja od turske najezde od 15.veka pa kasnije. Više o vojvodi Nikši i njegovom brojnom potomstvu izložio sam u opširnom članku koji se nalazi u redosledu članaka pri kraju u ovom poglavlju, pa preporučujem čitaocima da strpljivim pregledanjem i „skrolovanjem“ nađu ovde niže taj članak iz kojeg se mogu podrobnije obavestiti.
Moj predak ban Ilijan Vladimir Ugrinović (po nekima Ugrenović), muž Jevrosime Nemanjić, je kao visoki dostojanstvenik i plemić došao iz primorske oblasti Grbalj iz sela Krtole kod Tivta (današnje selo Lučinci) u župu Onogošt koja je nazvana Nikšić po njegovom čuvenom sinu vojvodi Nikši, mom direktnom pretku koji je po majci pripadnik dinastije Nemanjića. I Nikša i sin mu Gojak su živeli povremeno u Grblju i u Nikšićkoj Župi.
Nemanjići, preko Svevladovića i drugih starijih loza, potiču od rimskog cara-savladara Likinija Srbina (vladao 308-325.godine) koji je, sačuvaj Bože, zaklan/obezglavljen od svog svirepog šuraka odrođenog Srbina iz Niša cara Konstantina zato što je bio pripadnik loze Despozina, potomaka braka Isusa Hrista i Marije Magdalene, loze koju je zvanična grkorimska crkvena ustanova težila da brutalno zatre. Sledi zaključak da svi mi koji potičemo od Nemanjića posredno potičemo i od Isusa Hrista i Marije Magdalene, slično kao i potomci dinastije Meroving u Francuskoj koja takođe pripada lozi Despozina, Sinova Gospodnjih, i koja se rođakala sa Nemanjićima.
Putem kombinatorike lako se da izračunati da od jednog braka za nepunih dve hiljade godina mogu nastati milioni i milioni ljudi tako da odbacujem tvrdnje zlobnih pojedinaca iz redakcije koji me optužuju za „megalomaniju“ zbog dokaza koje ovde iznosim po pitanju loze Despozina…a napadaju me čak i ako samo Nemanjiće pomenem, sve vlasteosko bi hteli da uguše da se ne pominje.
Vratimo se na trinaesti vek i doba knjaza Nikše, našeg pretka koji je po majci Nemanjić i zvali su ga od milošte „mali Nemanjić“ iako mu je ujak Stefan Vukanov Nemanjić ubio oca Ilijana. Nikšini sinovi su: Gojak, Radovan, Milutin, Vladimir i Gezimir.
Od najstarijeg Nikšinog sina Gojaka su sinovi (Nikšini unuci): Bulat, Vlaho, Sredoje-Srezoje-Srezo i Šćepan. Od ovih sinova su se razgranale porodice Bulatovići, Vlahovići, Srezojevići (Sredojevići) i Šćepanovići, a na mestu imanja vojvode Gojaka niklo je selo po njemu nazvano Gojačevina. Kada su se Bulatovići odvojili nastanili su se u selu Mrtvo Duboko u Rovcima.
Od Bulatovića je veoma brzo nastalo prezime Karlica ili Karličić, a od Bulatovića su se odvojila i prezimena Rovčanin, Bilandžić, Ćućilo, Ćućilović, poturčeni Erovići (Herovići) u Bihoru u selu Poda i u selu Korita na Pešteri, od Bulatovića su i poturčeni Muhovići koji se svojataju sa pravoslavnim Mlađenovićima (sa Mlađenovićima se takođe svojataju i poturčeni Fekovići iz Sjenice i iz sela Krće kod Sjenice). Od Bulatovića su i poturčeni Osmanovići u selu Kalica u Gornjem Bihoru koji su primili islam „prije pet pasova“ (pre pet kolena).
Rovčana ima pravoslavnih i poturčenih, a Bilandžića ima tri vere: pravoslavnih, poturčenih i pokatoličenih. Od pokatoličenih Srba Bilandžića je poznati „hrvatski“ istoričar i političar Dušan Bilandžić (1924-2015), rođen u Maljkovu kraj Sinja, umro u Zagrebu gde i danas ima dosta pokatoličenih Bilandžića.
Rodonačelnik Ćućila, Šćepan Bulatović zvani Ćućilo nastanio se na Porijama u oblasti Borač kod Uloga u Hercegovini, zadržao slavu Lučindan i imao je sina Marka, hrabrog hajduka koji je ugrabio lepu muslimanku od Šabanovića, pobegao na Cetinje, krstio devojku poturkinju i dao joj ime Marija. Marija je dočekala starost.
Bulatovići su možda najbrojnije bratstvo u današnjoj Crnoj Gori, od njih je u bližoj prošlosti potekao veliki srpski pisac i dobitnik NIN-ove nagrade Miodrag Bulatović (1930-1991) (rođen u selu Okladi kod Bijelog Polja) i predsednik Crne Gore Momir Bulatović (rođen 1956, na vlasti od 1989. do 1998.godine) kao i mnogi drugi. U Mostaru ima pokatoličenih Srba sa prezimenom Bulat. Ima poturčenih Bulatovića koji su zadržali svoje prezime, odavno ih dosta ima u Sarajevu. Postoji i selo Bulatovići kod Bradine u Hercegovini, u blizini mesta Konjic. Bradina je na zlu glasu kao rodno mesto ustaškog zločinca i hrvatskog vođe katoličkog Srbina Anta Pavelića (1889-1959), jednog od najgorih masovnih ubica svih vremena.
Značenje imena pretka Bulat teško je utvrditi. Može da bude nazvan tako neko po svojoj čvrstini i snazi, ili je to naziv za nekog od preživelih učesnika u bici sa Persijancima koje je vodio Poznan Purćić. Neki misle da je ime Bulat po persijskoj reči pulad ili pulat što znači čelik ili čak od reči pilat odnosno bilat što je pogrešno izgovoren oblik ove reči. Po mišljenju Petra Aškrabe Zagorskog to je staro srpsko ime koje glasi Bulat jer se i pominje u Dečanskim hrisovuljama 1335.godine.
Kao što rekoh, iz ovog početnog roda Bulatovića, ogranka Nikšića i ženske loze Nemanjića, nastala su brojna prezimena i porodice. Jedan od najznačajnijih ogranaka Bulatovića su svakako Karličići koji se izdvajaju kao naslednici plemićkih titula pod svojim odelitim prezimenom već tokom 14. i 15.veka.
Iz stare srpske aristokratske porodice Karličića je bilo više poznatih knezova-plemića. Knezovi Pejo, Pavle i Vojin Karlica vladali su još u 15.veku sa dvorom na Obrovu kod Bijelog Polja (Dr Ž. Šćepanović, Pregled prošlosti Bijelog Polja do 1918. u knjizi Bijelo Polje-monografija, 105, 109). I u 17.veku u vreme Kandijskog rata 1645-1669. bio je poznat učitelj i knez Arsenije Karličić koji živi u vreme kada već mojoj plemićkoj porodici biva otimana imovina voljom turskih porobljivača pa je zato morao da se izdržava radeći kao učitelj iako je bio naslednik plemićke titule kao što je očigledno iz njegovog oslovljavanja.
Knezovima Karličićima se i mletački dužd obraćao pismom kojim ih poziva u rat protiv Turaka obećavajući im dobre plate. Ima Karličića koji su ranije živeli na Obodu kod Rijeke Crnojevića i tamo su se prezivali Karlice. Prema Jovu Medojeviću potomci su po bočnoj liniji katoličkog sveštenika Karla Bulatovića iz Rovaca (J. Medojević, Stanovništvo i naselja bjelopoljskog kraja, 532).
Dok je običan srpski narod Duklje odnosno Zete negovao zdravorazumsku smesu paganske i bogumilsko-pravoslavne vere, izvorno pravoslavlje i izvorno hrišćanstvo, plemstvo Duklje je naklonjeno papi otkako je srpski car Budimir Drvanić (Drvenarović) krunisan 680.godine u Duklji od pape Agatona za cara-obnovitelja takozvanog Svetog Rimskog Carstva, daleko pre germanskog-franačkog krvoločnog nepismenog divljaka i uzurpatora Karla takozvanog „velikog“ koji je novcem opljačkanim od Srba kupio podmićivanjem od pape Lava III srpsko-rimsku carsku titulu 800.godine pa lažna germanska istoriografija danas pogrešno slavi franačkog koljača Karla kao cara-obnovitelja „Svetog Rimskog Carstva“.
Oslonac srpskog plemstva u Duklji na zapadnu crkvu pojačao se zbog romejskih-vizantijskih pritisaka u IX veku, naročito za vreme uvodnog crkvenog raskola, Fotijevog raskola (867-879), pa opet posle pobede nad Romejom-pogrešno zvanom Vizantijom u više oslobodilačkih ratova u XI veku, posle krunisanja srpskog kralja Mihaila Vojislavljevića 1077. od pape Grgura VII i posle uspostave Barske nadbiskupije 1089.godine. Onda je Vatikan više pazio na srpska prava nego danas te nije mnogo radio na širenju veštačke „hrvatske“ svesti i priznavao je barskog nadbiskupa pod zvanjem Primas Serviae, Starešina Srbije. Tada je papska država priznavala i Bosnu kao deo uže Srbije što je i bila do Nemanje pa se u papskim dokumentima kaže u 12.veku „Regnum Serviliae, quod est Bosna“, „Kraljevstvo Srbije, koje je Bosna“.
Opredeljenje Nemanjinog sina kralja Vukana Nemanjića za zapadnu crkvu na samom početku 13.veka imalo je uticaja da se deo Karličića kao plemići i potomci Vukanove kćeri Jevrosime privremeno u kolebanju opredele za zapadnu crkvu u 13. i 14.veku iz političke koristi pružanja otpora Grcima, ali i iz osvete prema rođacima Nemanjićima koji su oko 1242.godine svirepo zaklali rodonačelnika Karličića, vojvodu i bana Ilijana Vladimira Ugrinovića-Grbljanovića, muža Vukanove kćeri Jevrosime, unuke velikog župana Stefana Nemanje.
Nije tada bilo ni teško ni mrsko kao danas opredeliti se za rimski obred tim pre što je i sam Nemanja prvih trideset godina života bio katolik, a kasnije je nastavio katoličke navike da druguje sa svojim daljim plemenskim srodnikom, potomkom srpske loze Venjamića ili Riđobradih, rimsko-nemačkim carem Fridrihom Barbarosom (=Riđobradim) kojeg je dočekao u Nišu 1189. i predao mu Koplje Sudbine kojim je rukom rimskog legionara Longina proboden naš predak Božiji sin Isus Hristos, istaknuti pripadnik srpske loze Venjamića – koplje koje su Srbi čuvali jedanaest vekova i još malo duže.
Ovakav izdajnički čin Nemanjin da Nemcima preda Hristovo Koplje koje po nekim tvrdnjama i danas na ezoterijskoj ravni donosi pobedu u ratu NATO paktu – ne čudi nas kada se setimo da je Nemanja devet godina ranije, nakon Deževskog sabora 1180. počinio još krvaviju izdaju prema srpskom narodu izvršivši genocid nad izvornim srpskim pravoslavnim vernicima starovercima koje je nabedio za „jeres“ zbog njihovog zdravog i naprednog socijalističkog protivljenja tuđinskom uvezenom feudalnom poretku ugnjetavanja, i postupio prema njima kao rimokatolički inkvizitor u duhu rimsko-papske sekte u kojoj je kršten, u kojoj je vaspitan i u kojoj je odrastao i stasao u zrelog čoveka.
U takvoj društvenoj klimi pojavio se i među precima Karličića u 14.veku katolički sveštenik Karlo Bulatović kao istaknuta ličnost. Neki tvrde da su Karličići po njemu dobili prezime pa zato kada polemišem protiv ljotićevaca na jutjubu neki od ovih izdajnika-nacističkih kvislinga prvo pomisle da je koren mog prezimena ime Karlo i psuju mi „papističko seme“ i tog Karla po kome sam „dobio prezime“ mada je prava istina sasvim drugačija, baš su oni-ljotićevci – nacističko-vatikanska jezuitska agentura za istrebljivanje Srba i vršenje ispiranja mozga nad Srbima u cilju desničarsko-kapitalističkog porobljavanja – a moje prezime je nastalo po nazivu drvene posude karlica za proizvodnju sira jer su moji aristokratski preci u srednjem veku bili magnati u proizvodnji i sira i pravljenju drvenih posuda za sir, držeći po milion ovaca.
Katolički sveštenici nisu imali pravo na zakonito potomstvo nego samo na prikriveno vanbračno potomstvo u švaleracijama tako da je isključena mogućnost da katolički sveštenik može biti rodonačelnik prezimena…mada ima i drugačijih slučajeva u razvratnoj porodici Bordžija/Borhija gde nije skrivano da je papa Aleksandar VI /Španac Rodrigo Borhija imao vanbračnu decu, posebno poznate sina Čezarea i kćer Lukreciju koji su s ponosom nosili očevo prezime i nisu krili da su njegovi.
Opredeljenje za istočnu crkvu kod predaka Karličića je preovladalo pobedama cara Stefana Dušana Silnog Nemanjića, našeg daljeg rođaka, u 14.veku.
Raširenost katoličke vere kod Srba u Zeti u srednjem veku je zloupotrebljena u 20.veku u propagandi ustaško-vatikanskih agenata crnogorskih separatista dr Sekule Drljevića tokom drugog svetskog rata i kasnijeg izgdajnika književnika Jevrema Brkovića tokom novog verskog rata Srba tri vere 1991-95. Oni su tvrdili da Crnogorci „nisu“ Srbi nego „Plavi Hrvati“ ili „Crveni Hrvati“ pozivajući se na iskrivljena tumačenja letopisca Popa Dukljanina iz 12.veka koji je tada već bio počeo propovedanje širenja veštačke „hrvatske“ svesti, ali je bio manje opasan od ovih danas jer je ipak priznavao Bosnu kao deo uže Srbije. Ustašku ideologiju u Crnoj Gori danas svesrdno pomaže kvislinški mafijaški režim višestrukog krvavog ubice i domaćeg izdajnika Mila Đukanovića u sprezi sa ovdašnjim vatikanskim agenturama „dukljanskom akademijom“ i veštačkom „crnogorskom crkvom“ koju vodi vatikanski špijun i porno producent raspop Miraš Dedeić (1938-). Nema ničeg lošeg u tome što je on porno producent, ali je veoma loše biti vatikanski agent i kriti se iza mantije.
Ovakve teorije padaju u vodu kada se zna da su i takozvani „Hrvati“ do 17.veka imali osećaj da su deo Srba, 90 % njih se izjašnjavalo kao Srbi katolici i sklapali su nesmetano brakove sa pravoslavnim Srbima sa kojima su kao „jedan krst“ sarađivali u borbi protiv Turaka i poturica. Zaoštravanje huškanja izdvojene veštačke anti-srpske „hrvatske“ svesti nastupa posle 1622.godine kada je u atmosferi opšte verske mržnje u tadašnjoj Evropi papa Grgur XV osnovao zloglasnu „Svetu Kongregaciju za propovedanje (iliti propagandu) vere“ (Sacra congregatio de propaganda fide) po kojoj je i nastala savremena reč „propaganda“.
Takva zločinačka organizacija za raspaljivanje katoličke verske mržnje, progona prema drugima i podvojenosti prema drugima, bila je presudan razlog što je pomenuti papa Grgur XV otrovan u zaveri već sledeće 1623.godine, a i sama njegova propaganda veštačke „hrvatske“ svesti nije mogla da nadjača sve do prve polovine 20.veka jer su sve do tada brojni Srbi katolici u Srpskom Primorju čuvali svoju srpsku svest. Setimo se slikara Vlaha Bukovca koji je u Kraljevini SHS posle prvog svetskog rata na prijemu kod „kralja“ (tačnije nekrunisanog masonskog regenta) Aleksandra Karađorđevića, rekao: „Ja sam Vlaho Bukovac, Srbin katolik iz Cavtata“. Značajna zajednica samosvesnih Srba katolika u Dubrovniku i sada postoji jer je pomoću njih Slobodan Milošević, predsednik Srbije, nakratko 1991. bio obnovio Dubrovačku Republiku čiji je predsednik tada bio ugledni pisac Srbin katolik dr Aco Apolonio.
Poznato je da su u vreme pritisaka papske države i dubrovačkog nadbiskupa na Barsku nadbiskupiju 1247. do 1255. Srbi katolici iz Bara, vezani za povlastice Barske nadbiskupije, oštro odbili mešanje pape u svoja pitanja rodoljubivo se vezujući za srpskog kralja Uroša Nemanjića zvanog Hrapavi i tada su izjavili: „Kakav papa!? Nama ne treba! Naš je papa gospodin kralj Uroš!“, izvorno na latinskom: „Quid est papa? Dominus noster rex Urosius est nobis papa!“ Štiteći samoupravu Srba katolika u Baru kralj Uroš je odlučno zapretio da će živog odrati dubrovačkog srpskog nadbiskupa koji je radio za Vatikan na štetu Srba.
Ovde vredi navesti reči čuvenog rok muzičara Branimira Džonija Štulića (1953-), pravoslavnog Srbina koji je živeo i radio u Zagrebu kao deo „hrvatske rok scene“: „Na prostorima biše Jugoslavije postoje samo tri etničke grupe naroda: istočni Srbi, zapadni Srbi i radikalni Srbi. Istočni Srbi žive na području Makedonije, Crne Gore i Srbije, zapadni Srbi su u Bosni, Hrvatskoj i Sloveniji, a radikalni Srbi su ustaše i četnici!“ (Revija „Istok“, mart 1998.)
Kada bi ovde trebalo da prikažem sažetak verskog opredeljenja naših predaka on bi izgledao ovako: vekovima su bili srpski pagani-rodoverci, potom u 1.veku nove ere primaju hrišćanstvo kao oplemenjenu nadgradnju srpskog paganstva, od 4.veka suprotstavljaju se grkorimskim dogmatama u Konstantinovoj novo-nametnutoj zvaničnoj hrišćanskoj crkvi zastupajući izvorno hrišćanstvo i prava svoje časne porodične loze Hristovih potomaka Despozina. Negujući izvorno pravoslavlje=smesu paganstva i izvornog ranog hrišćanstva oni su nepokorni i rimskoj i carigradskoj crkvi koje teže da ugnjetavaju Srbe.
Između 7. i 14.veka kolebaju se prema političkoj koristi između zapadne i istočne crkve po pitanju formalnog oslanjanja, a nipošto po pitanju intimnih ubeđenja koja su većinom uvek iskrena i pravična pagansko-pravoslavna, babunsko-pravoslavna ili da bolje kažem: izvorno pravoslavna. Zbog straha od romejske-„grečeske“ najezde oslanjanje na zapadnu crkvu je u formalnom pogledu češće od 7. do 14.veka. Zbog navike i porodične mržnje prema Nemanjićima ovo se kolebanje i kod nekih pro-katoličko opredeljenje nastavilo i posle privremenog pada Carigrada 1204, kroz 13. i 14.vek, ali su moji preci srpski plemići konačno prišli pravoslavnoj crkvi (ne izvorno-pravoslavnoj nego vizantoidno-dogmatizovanoj) kada su u 14.veku našli interes da se oslone na moćno carstvo svog rođaka cara Stefana Dušana Silnog Nemanjića (1308-1355, vladao kao kralj-oceubica od 1331, kao car od 1346).
Izvorna pagansko-pravoslavno-bogumilska pravična socijalistička uverenja ostajala su kroz milenijume kod većine Srba netaknuta ISPOD KORE crkvene dogme koja se menjala prema političkim prilikama. Zato su Srbi uvek u očima zapadnih moćnika omraženi kao levičarski narod buntovnika.
Nakon ove malo duže digresije o promenljivoj crkvenoj pripadnosti mojih predaka i većine Srba uopšte u starom i srednjem veku, da se vratim na nešto bliže istorijske podatke o srpskoj pravoslavnoj porodici Karličićima.
Karličića ima i u Štitarima kod Bijelog Polja. U Bijelom Polju su bili poznati popovi i učitelji Karličići do 1820.godine, a živeli su i u selima Police, Goražde i Kaludra kod Berana. Od tada se raseljavaju iz Beranske kotline i Bijelog Polja najviše u sjenički kraj (prema kazivanju hroničara Ljutomira Ljuta Karličića iz Štavlja). Karličići su u Beranskoj kotlini bili ne samo pod pritiskom nasilja poturica nego i pod pritiskom nasilja pravoslavnih Vasojevića koji su se kao brojno pleme osilili da udruženi sa poturicama sramno napadaju, pljačkaju i siluju pravoslavne Srbe, svoje komšije i braću po veri (akademik Petar S: Jovanović i dr Milisav L. Lutovac u knjizi „Ivangradska (Beranska) kotlina“, Srpska akademija nauka, posebno izdanje, 1957, Geografski institut, knjiga 11).
Bila je crkva u Međuriječju u Rovcima gde su Vasojevići pobili neke Rovčane „te se crkva prebacila“.
U svojoj ranijoj postojbini Karličići su napadnuti od zločinačke porodice poturčenih Srba Kaljića kod Bijelog Polja koji su imali boraca za 500 pušaka. U teškim sukobima sa poturicama Kaljićima poginulo je 45 Karličića. Približno između 1835. i 1840.godine, kao što već rekoh u ranijem tekstu, pritisnuti zločinima muslimana i pravoslavnih Vasojevića, Karličići se posle teških sukoba sele u selo Čitluk na Pešteri kod Sjenice. U Čitluku i danas postoji groblje gde su sahranjivani Karličići. Iz Čitluka su se brzo raselili u Sjenicu, Štavalj, Brnjicu pa kasnije dalje u Čačak i u Toplicu. O raseljavanjima Karličića pisao je Salih Selimović u svom radu „Prilozi prošlosti Stare Raške 2“ (na 149.strani).
Nisu svi Karličići napustili bjelopoljski i beranski kraj, ovo prezime je tamo i dalje prisutno i brojno i znaju da su rođaci sa ovim na Sjeničkoj površi.
U drugoj polovini 19.veka neki Karličići su se iselili u Ribnicu, prigradsko selo pored Kraljeva i promenili prezime u Makojević. U daljim člancima u ovom poglavlju čitaoci treba da pročitaju pojašnjenja o mom čukundedi-stricu Ristu Karličiću, komiti i velikom ljubavniku, koji je zbog oružanog otpora muslimanskom nasilju i zvog svog smelog seksualnog provoda sa muslimankama, oružano napadnut od komšija poturica u selu Brnjici 1889.godine te se zato iste godine iselio u Toplicu koja je bila deo samostalnog dela Srbije, bila je novooslobođeni deo međunarodno priznate Kraljevine Srbije pod Obrenovićima. Tamo u Toplici je deo Ristovih potomaka zadržao prezime Karličić, a jedan deo je promenio prezime u Ristić (po Ristu) da bi se sakrili od krvne osvete jer se naš Risto bio mnogima zamerio.
Na području Goražda u danas okupiranoj srpskoj pokrajini Bosni i Hercegovini bilo je Karličića kao i u selu Goražde kod Berana pa treba utvrditi koje je od ta dva Goražda starije i koje je dobilo ime po onom drugom jer je običaj bio da prilikom bežanja preseljenici „prenesu“ i ime svog ranijeg zavičaja. Tako su doseljenici iz Brnjice kod Sjenice pre dva veka osnovali istoimeno selo Brnjicu kod Kragujevca i to se i danas zna i pripoveda.
Pisac i istorik, istraživač porekla srpskih prezimena Petar Aškraba Zagorski (1952-) nažalost još nije stigao da proučava poreklo Karličića jer više ispituje hercegovačka prezimena, ali mi je u elektronskoj prepisci saopštio ovo kraće obaveštenje koje se uklapa u moj naučni rad: „U neobjavljenim dokumentima imam da su Karličići pomenuti u selu Goražde kod Berana kao proseljenici, što je opet put seobe predaka Kaličanina (prezime moje majke, nazdravlje njoj i nama, prim I. K.). Dao sam Ti evo dosta podataka i đe ih god budeš koristio pismeno ili usmeno reci da je to istražio P. A.Zagorski.“
U Sjenici su Karličići bili veoma ugledni trgovci i zanatlije, a imali su i intelektualaca kao što je bio čuveni predratni prosvetni inspektor profesor Božidar Božo Karličić (1905-1956) koji je kao predavač u novopazarskoj gimnaziji 1950. oteran na Goli otok zato što je diktatoru Titu u Beogradu u lice rekao: „Ovde političari žive slatkim životom, a moji učenici nemaju sveske i olovke!“ Na Golom otoku se Božo zbližio sa zatočenim gimnazijalcem Dragoljubom Mićunovićem zvanim Mićunom (1930-) za koga se kasnije udala Božova kćer Dubravka Karličić.
Božo je kao čestit čovek mlad umro od posledica Titovog policijskog mučenja i možda nikad nije saznao da je njegov nemoralni zet Mićun kao zavrbovani dvostruki agent Udbe i CI-je najpre na čudan način kao potkazivač svojih drugova-logoraša „pušten“ sa Golog otoka, a zatim proguran za doktora nauka i kontrolisanog vođu američke agenture, zloglasne takozvane „demokratske stranke“ osnovane 1989.godine koja je puno zla nanela srpskom narodu nakon svog pučističkog dolaska na vlast Petog oktobra 2000.godine i neobuzdane lopovsko-pljačkaške anti-srpske vladavine duge dvanaest teških godina od 2000. do 2012. Dr Dragoljub Mićunović je i danas sa svojih 87 godina aktivan političar jer ko se jednom uhvati u kolo sa CI-jom i Udbom taj više iz njega ne izlazi po poslovici „dala baba dinar da uđe u kolo, a sad bi dala pet da izađe iz njega“.
Posle turskih zakonskih popuštanja prema pravoslavnim Srbima poznatim ukazom zvanim Hatihumajun 1856.godine dozvoljeno je da pravoslavni Srbi mogu postati age tako što kupe feudalne povlastice od propalih muslimanskih aga. Tako je moj rođak, trgovac iz Sjenice Mitar Karlica (Karličić) u to vreme na osnovu svoje pribavljene novčane moći kupio čin „age“ i od tada je u zvaničnim turskim dokumentima titulisan kao Mitar-aga Karlica. Bio je član Okružnog medžlisa (veća) Novo-pazarskog sandžaka. Jedan od sjeničkih Karličića se poturčio krajem 19.veka i tada je napustio Sjenicu, o njemu zasad nemam bližih podataka. U popisu Sjeničke kaze iz 1912.godine u Štavlju i Brnjici su zabeležene po jedna kuća Karličića, pravoslavnih Srba. Te kuće su tada imale mnogo čeljadi (ukućana).
Prema približnim podacima u Srbiji ima oko 400 lica sa prezimenom Karličić. U 2014.godini je registrovano i 5 lica u SAD sa prezimenom Karličić (forebears.io/sh/surnames/karlicic). Karličića je zvanično 1990.godine bilo u gradu Sjenici četvoro, a u 2006.godini 3 domaćinstva.
6. septembar 2017. u 18:01
Ivan Karličić
Mala prepravka. Za naše pretke je trebalo umesto ” vekovima su bili srpski pagani-rodoverci” da stavim: HILJADAMA GODINA su bili srpski pagani-rodoverci jer znamo da smo mi Srbi najstariji i jedini autohton narod čiji je gen po istraživanju dr Anatolija Kljosova star najmanje 12 000 godina dok su geni svih ostalih rasa i naroda stari između 4000 i 7000 godina.
Od ogromne važnosti je da se ovde naglasi da je srpsko paganstvo prema dokazima dr Veselina Čajkanovića bilo monoteistička religija, a ne neka zastranela politeistička kako se obično tvrdi, te je srpsko paganstvo-rodoverje OSNOVA svih drugih monoteističkih religija koje su kasnije iz njega proistekle. Čak je i pojam Gospod Bog preuzet iz srpskog paganstva, a sama reč paganstvo je čestita i dolazi od staro-srpske reči PAG=ROD i verskog načela ROD SIJA, te se ne može prihvatiti ono grkorimsko neprijateljsko tumačenje da je paganstvo nešto loše, satanističko i da se putem zlonamerne igre reči poistovećuje sa pojmom “pOganstvo” što znači nečistotu.
Rani hrišćani se nisu borili protiv srpskog paganstva nego su svoju veru gradili na njegovim temeljima, njihov neprijatelj je bilo grkorimsko “paganstvo”, bolje rečeno: satanističko idolopoklonstvo, koje je zapravo nečastivi produžetak vavilonske gušterske crkve.
Dejvid Ajk je dokazao da su i grkorimsko takozvano “paganstvo” i grkorimska iskrivljena kvazi-hrišćanska crkva posle 4.veka zapravo produžeci zločeste vavilonske gušterske religije krvavog idolopoklonstva, te se da zaključiti da je srpsko paganstvo u većem skladu sa izvornim plemenitim hrišćanstvom nego što je to zvanična crkva naturena Konstantinovim krvavim prevratom u 4.veku. Zato smatram da je pogrešno slaviti 1700 godina “slobode” hrišćanstva nego treba pravednije reći: 1700 godina planskog iskrivljavanja hrišćanstva.
Dr Božidar Mitrović je dokazao da su egipatski došljaci na srpskom kontinentu Grci i Rimljani plagirali srpske bogove, promenili im imena i potpuno izopačili pravu istinu o njima, delom zato što nisu razumeli srpsku mitologiju, a delom zato što su hteli da je namerno preokrenu u satanističkom smeru kao sledbenici vavilonske reptilske crkve. Zato ne treba nikad kriviti srpsko paganstvo za svireposti koje su činili grkorimski mnogobošci vršeći progone nad hrišćanima od 1. do 4.veka jer ti isti grkorimski mnogobošci su prethodno vršili genocid nad srpskim paganima, babunima, krestjanima (pred-hrišćanskim hrišćanima) i drugim strujama izvornih srpskih pravoslavnih vernika.
1. oktobar 2017. u 13:10
Ivan Karličić
U prethodnom napisu napomenuo sam da nemam bližih podataka o jednom Karličiću koji se poturčio u 19.veku. Tom prilikom sam prevideo neke podatke o njemu i sada ih dopunjavam. Od tog Karličića promenjene vere je nastalo prezime muhamedanskih Srba Hadžifejzovići u selu Milošev Do između Sjenice i Prijepolja, prezime čiji se jedan broj pripadnika kasnije nastanio i u samoj Sjenici. Najistaknutiji predstavnik tog prezimena je novinar Senad Hadžifejzović (rođen 1962), glavni ratni huškač državne televizije ustaško-mudžahedinskog režima koljačkog vođe Alije Izetbegovića tokom od Germana podmetnutog verskog rata Srba tri vere u okupiranoj srpskoj pokrajini Bosni sa Hercegovinom 1992-95.
Senad Hadžifejzović je i danas veliki srbomrzac u svojim televizijskim komentarima dok pljuje po svom poreklu, ali to ne smeta odskora prevaspitanoj agitatorki američke agenture Čede Jovanovića, Jeleni Karleuši da mu se udvara i ulizuje dok gostuje u njegovim anti-srpskim emisijama jer ipak je Senad lep čovek po čemu se vidi da je makar fiziološki, estetski naše gore list, iako se on toga sramno odriče. Ja sam pristalica turbo folka, “Južnog vetra” i provincije, nekada smo mi narodnjaci podržavali Karleušu koja je bila na meti progona beogradske oligarhije, ali sada ona vređa “Južni vetar” i većinu narodnjaka beogradskim rasističkim izrazom “džiberska muzika”, “seljoberska” i slično, jer se – da bi izbegla beogradske progone – prodala beogradskim snobovima da bude njihov agitator protiv svega srpskog i narodnog, te je po pravilu “poturica gori od Turčina” postala gori Beograđanin od Beograđanina, gori Amerikanac od Amerikanca, gori DOS od DOS-a te valjda zato traži srodnu dušu u mom dalekom rođaku – poturčenom izrodu anti-srbinu Senadu Hadžifejzoviću…sve je to na liniji Londona, Vašingtona, Berlina i Vatikana.
1. oktobar 2017. u 13:12
Ivan Karličić
Senad Hadžifejzović, novinar i potomak jednog poturčenog pripadnika porodice Karličić iz 19.veka, rođen je u Sjenici 1962.godine.
5. oktobar 2017. u 21:11
Ivan Karličić
…I da dopunim vezano za moj komentar o muzici koju slušam kada sam iznosio opservacije o Senadu Hadžifejzoviću i Jeleni Karleuši, tamo sam naveo koje sam vrste muzike PRISTALICA, a to znači da slušam i sve ostale vrste muzike, sve što je dobro u bilo kom žanru, dok reč pristalica ima drugu težinu, težinu muzike sa kojom se klasno poistovećujem (narodna muzika) i čija prava branim od progona…to ne znači da ne slušam i stranu i klasičnu i rok i malo džeza i bilo koju drugu podvrstu jer su podele u muzici bespotrebno zloupotrebljene da bi se huškala mržnja i razdor.
11. decembar 2017. u 13:38
Tijana Karlicic
Molim gospodina Ivana Karlicica da me kontaktira putem maila ako je u mogucnosti. Imam par pitanja vezano za moju porodicu iz Sjenice
29. septembar 2016. u 16:49
Joksim
Evo nama još potomaka Nemanjića?… Kako zaglaviste u Štavalj usred Pešteri?
29. septembar 2016. u 18:49
Ivan Karličić
Mislim da primedba čitaoca Joksima nije na mestu. Zna se da je srpsko plemstvo gubilo vlast i imovinu ako odbiju da se poturče,posebno posle 16.veka. Izgubite vlast i novac, a onda pet vekova rađa svako dete po desetoro dece i imovina se usitnjavala, plemstvo je nazadovalo i osiromašilo. Plus kad se tome dodaju stalni ratovi i seobe, uz zatvaranje škola.
Primedba da smo zaglavili u sjeničkom kraju takođe je neopravdana jer je župa Sjenica, “na Sinicah” bila prvo ognjište Nemanjića, mesto Duga Poljana (Dago Polje) kod današnjeg grada Sjenice bilo je jedna od šetajućih privremenih prestonica Nemanjića u kojoj je još 1253. kralj Uroš izdao povelju Dubrovčanima na Sinicah. Destinica kod Sjenice(neki je pogrčeno zovu Destinika), kod današnjeg sela Vrsjenica, korišćena je kao srpska prestonica još u 7.veku,a pominje je Konstantin Porfirogenit u 10.veku kao jedan od najvećih i najznačajnijih srpskih gradova.
Pozivajući se na Jovana I. Deretića ima osnova da se dokaže da je sjenička oblast zavičaj i počasno mesto srpskog cara Nina Belovog koji je vladao velikim delom tada poznatog sveta u 21.veku pre nove ere,te on može biti osnivač Destinice,a utvrdio ju je srpski car Aleksandar Veliki Karanović Makedonski u 4.veku pre nove ere. Važno je neupućenima reći da sela Štavalj i Brnjica ne pripadaju Pešteri nego Štavalj pripada Sjeničkoj površi, a Brnjica u reljefnom smislu spada u padine planine Golije i podgolijska mesta, Pešter je malo južnije.
Godine 2015. Dragica Premović Aleksić je obelodanila (mada ga je ranije otkrila) veliki srpski paganski hram na Pešteri za koji ona, pod pritiskom bečko-berlinske škole, ne sme javno da kaže da je star nekoliko hiljada godina još iz vremena kad je – po priznanju američkog naučnika Keneta Nortveda – većina stanovnika Evrope govorilo srpskim jezikom kao maternjim. Srbi su korensko pleme i preci svih ostalih naroda kako su dokazali brojni naučnici, samo što zapadna nauka teži ovu istinu da prikrije i uguši.
Još uvek je u vreme Karađorđa i Vuka Karadžića Sjenica početkom 19.veka bila značajniji grad od Kragujevca i sjenički je paša sa obeležjem dva tuga (dva počasna ukrasa od konjskih repova) bio jedan od dva-tri toliko važna okupatorska turska dostojanstvenika na porobljenim srpskim prostorima, potčinjen samo paši u Travniku koji je nosio tri tuga. Čak je i lično Karađorđe oko 1762.godine začet u selu Žabren kod Sjenice gde su mu živeli roditelji pre bekstva zbog krvne osvete.
Dakle, Joksime, mi Sjeničaci, i Raška oblast uopšte, nismo ranije bili deveta rupa na svirali kao danas, mislim da i Vi to znate nego me malo prijateljski izazivate da stupim u polemiku. Starije smo mi plemstvo od zapadnoevropskog plemstva, samo što smo izgubili vlast u 15.veku pa Vi vidite da li čovek može za pet vekova patnje da se degradira. Jasno je da može.
Da bi rođacima koji ovo čitaju bilo jasno ko sam ja, moram naglasiti da sam sin Vujadina Vuja Karličića (1951-2009, rođen u Brnjici, umro u Beogradu, živeo je i sahranjen u Pančevu) i unuk Ivana Karličića Savovog (1924/27-2010) iz Brnjice kod Sjenice.
3. oktobar 2023. u 13:49
Nikola Miljkovic
Pozdrav,ja sam sin Viorke Miljkovic,devojacko je Karlicic,zivim u Opovu.Vuja slabo poznajem,vise Miladina ali eto..volim ko sam i slucajno sam video tekst,i samo da te pozdravim <3
30. septembar 2016. u 12:29
Branko Todorović
Gospodine Kalrličiću, verjuem da ste sve napisali kako treba, ali pozivati se bilo gde na Jovana I. Deretića je pucanj u vlastitu nogu, jer to je jedna veoma mutna ličnost koja je u svojim pisanijama izvodila najnategnutije i najneverovatnije zaključke.
Nešto slično je i sa imputacijom Kenetu Nortvedu da su većina Evropljana govorili srpskim jezikom, gde ste to našli, u kom naučnom radu?
A sa ostalim podacima se slažem da ih treba popraviti, očigledno su negde greškom zapisani.
S poštovanjem,
Defendor
3. april 2017. u 12:44
Ivan Karličić
Pitao bih urednika Defendor-a nešto što mi je ostalo nerazjašnjeno u gužvi rasprave jesenas, a nije naodmet da se razjasni. Da li možete da mi potkrepite dokazima Vaše gledište da je uvaženi dr Jovan I. Deretić “mutna ličnost”? Hoću da znam po čemu je on “mutan” kao ličnost dok su bečki kvazi-istoričari koji ga vulgarno pljuju preko svojih plaćenih botova – “svetle” i “čestite” ličnosti? Reč “pisanije” nije primerena za njegov trud, pre bih rekao da Radivoj Radić piše “pisanije” i vulgarne parolaške pamflete pune mržnje i zlobe.
Šta je “nategnuto” ili “neverovatno” ostavimo to nauci da utvrdi, a ne da sudimo da je nešto “nategnuto” ili “neverovatno” zato što vređa sujetu zapadnoevropskih imperijalista i njihovih slugu-kolaboratora pokatoličenih Srba “Hrvata” i drugih veštačkih “balkanskih” naroda koji su kloniranjem i mutacijama kreirani od delova Srba u cilju otimanja Srpskog poluostrva Helma nakaradno posle 1808. nazvanog satanističkim imenom “Balkan”, dakle vređa sujetu onih koji su veštački stvoreni da nam otmu geostrateški i ezoterično-religijski čvor sveta.
Ovde ne bih želeo da ulazim u širu raspravu o istorijskim činjenicama, već podvlačim: želim da mi gospodin Defendor argumentuje svoju sintagmu “mutna ličnost” koju dodeljuje kao atribut Deretiću, želim da mi biografski potkrepi kakva je on to ličnost u poređenju sa “čestitošću” onih koji pljuju po njemu?
Unapred se radujem da pročitam Vaš odgovor. Pozdrav
P.S: Samo ako može bez sadističkih stilskih figura kao što je “pucanje u sopstvenu nogu” i slično…
30. septembar 2016. u 13:01
Joksim
A šta su Vam Karličići u Donjem Bihoru?
30. septembar 2016. u 15:19
Ivan Karličić
Svi mediji, pa i ovaj, su pod kontrolom zapadnih centara moći.Zato me ne čudi što Vi, gospodine sa engleskim pseudonimom, pokušavate kao zastupnik berlinsko-bečke škole da diskreditujete jednog od najboljih i najmarljivijih istoričara koji postoji kao glas razuma u današnjem mraku-a to je Jovan I. Deretić, jer kao Defendor, engleski: branilac, Vi branite engleske interese u zataškavanju prave istorije Srba, a time i zataškavanju korena svetske istorije.Pridružite se ekipi kritizera oko Radivoja Radića.
Ja nisam potpuni pristalica Jovana I.Deretića, on ima grešaka i pristrasnosti u ocenama savremene istorije vezano za njegovo preterano podržavanje dinastije Karađorđević, ali mu se mora odati priznanje da je postigao u proučavanju starije prošlosti mnogo više od drugih svojih savremenika i kolega jer je bio spreman na pobunu protiv nametnutih pseudonaučnih dogmi kapitalističkog zapada. Zato ispašta kao što je u 19. veku ispaštao veliki srpski istoričar Miloš S.Milojević koji sada opet doživljava priznanje vrednosti svog naučnog rada.
Što se tiče Keneta Nortveda pogledajte i sami njegove citate, neću ja da to radim umesto Vas. Tim pre što je Vaše neukusno poređenje sa “pucanjem u vlastitu nogu” već dokaz Vaše očigledne loše namere i pristrasnosti, zapravo težite da praznom polemikom odvratite pažnju čitalaca od mojih komentara, da izgube volju da čitaju kad vide raspravu i prepucavanje. Neću Vam pružiti to zadovoljstvo.
Pretpostavljam da ovaj moj odgovor nećete objaviti jer morate biti Defendor cenzure.
30. septembar 2016. u 17:18
Branko Todorović
Naravno da su pod kontrolom, ali to ne znači da mi ovde radimo za te službe, makar pisali i pod pseudonimom na engleskom jeziku. 😉
A kad već toliko branite gospodina Deretića, recite mi da li ste nekada pročitali što god od dotičnog, ili od poznatih autohtonista iz prošlog i XIX veka, neke od njihovih navoda možda proveravali?
Eto ja jesam, nekada i sam bivajući naklonjen teoriji autohtonosti Srba na Balkanu, čitao i tražio odgovore u delima poznatih autohtonista. Ali kad je trebalo dublje ući u izvore i kontekste u kojima se javljaju, nemalo tih teorija zapne još u svom nastanku, a gospodin Deretić je rekorder po tom pitanju.
Daleko od toga da neki centri moći nemaju uticaja na tokove naše istorijske škole, ali nisu oni toliko moćni da bi zabranjivali jedan tako ogroman period svetske istorije, da ona zaista u tom obimu postoji, kad smo mi u pitanju. Stvari treba posmatrati kritički i tragati za informacijama na sve dopuštene i nedopuštene načine, a izmišljanja i krivih konstrukcija treba se kloniti, jer one upravo i služe tome da se sa glavnih problema, recimo naše srpske istoriografije, skrene pažnja.
30. septembar 2016. u 17:19
Joksim
Ivane da li ste razmišljali za DNK test po muškoj liniji?
Ne odgovoriste u kojem stepenu srodstva ste sa Karličićima iz Donjeg Bihora ( tkz. Mali Bihor).