Preci Jakova Jaše Ignjatovića (Sentandreja, 1822 – Novi Sad, 1889)

17. jul 2021.

komentara: 1

Velikani

„I kada u Sentandreji jednom nestane Srba, a jednom će ih nestati, onda će im obronak divnih planina biti grob, zvuk zvona njihovih hramova propratiće ih u večnost, a hramovi će ostati kao spomenici njihovog duha i života.“

Jakov Ignjatović, rad Novaka Radonića

Jakov Jaša Ignjatović, čuveni srpski pisac, rođen je u Sentandreji 8. decembra 1822. godine (26. novembra po starom kalendaru) u uglednoj porodici varoškog tutora Jakova i Ane Ignjatović. Kršten je tri dana kasnije u hramu Sv. Apostola Petra i Pavla, a kuma je bila Rahila, supruga Andreja Jovanovića. Prema nekim podacima, njegova porodica se preselila iz Prizrena u Gornju Ugarsku sa patrijarhom Arsenijem Trećim Čarnojevićem 1690. godine.

Protokol krštenih sa upisanim krštenjem i rođenjem Jakova Ignjatovića 1822. g.

 

Protokol umrlih sa upisanom smrti Jakova Ignjatovića, 1830. g.

 

Protokol umrlih sa upisanom smrti Ane Ignjatović, 1823. g.

Jakov Ignjatović je rođen u zaista velikoj porodici. Uvidom u matične knjige sentandrejskih crkava, sredinom 18. veka se nailazi na 7-8 bračnih parova sa prezimenom Ignjatović. Da li su svi u srodstvu – nije moguće reći. Rodoslov Jakovljeve grane može se pratiti od njegovog dede Simeona († 1793), rođenog verovatno tokom treće decenije 18. veka, pre uvođenja matičnih knjiga. Simeon je sahranjen u porodičnu grobnicu koja se nalazi sa desne strane hrama Sv. Preobraženja u Sentandreji.

Simeon Ignjatović je u braku sa Marijom, ćerkom Živka Sarisimića iz Sentandreje imao Jelisavetu (1752), Katarinu (1754), Jakova (1763-1830), Vasilija (176-1841) i Saru (1772).

Protokol umrlih sa upisanom smrću Simeona Ignjatovića, Jakovljevog dede

 

Protokol krštenih sa upisanim rođenjem i krštenjem Jakova Ignjatovića 1763. g.

Jakov Ignjatović (1763-1830) je imao dva braka. Prvi je sklopio 1783. godine sa Pelagijom Karadžić (1764-1809) sa kojom je imao Anu (1786), Sofiju (1788) udatu za Petra Dobrića iz Sentandreje, i Julijanu (1790). Drugi brak je sklopio kao udovac 1809. godine sa Anom Jakovljević (Ljubojević) (1786-1823). U drugom braku je imao Dimitrija (1810-1811), Mariju (1812-1812), Živka (1813-1817), Konstantina (1814-1815), Katarinu (1816) udatu za Nikolaja Mihailovića iz Kovina, Kristinu (1817-1817), Stefana (1818), Mariju (1821-1823) i najmlađeg Jakova (1822-1889).

Protokol venčanih sa upisanim venčanjem Jakova Ignjatovića i Ane Jakovljević (Ljubojević) 1809. g.

Majka Jakova Ignjatovića, Ana, rođena je 7. jula 1786. godine u porodici Jovana Jakovljevića Barbira i Marije rođene Ljubojević. Jovan Jakovljević (1749), sa Krbave, venčao se 1775. godine sa Marijom (1758), ćerkom Manojla i Jelisavete Ljubojevića iz Sentandreje. Budući da je Jakov bio „prizetko“ u gradu, a možda i u Ljubojevićevom domu, često je u matičnim knjigama navođen bez svog prezimena i to kao „zet Manojla Ljubojevića“. Čak je i prilikom udaje ćerke Ane za Jakova Ignjatovića 1809. godine, on naveden kao „Jovan Ljubojević“. Jovan Jakovljević i Marija rođ. Ljubojević su, pored ćerke Ane (1786) imali i sinove Georgija (1776) i Stefana (1787). Georgije Jakovljević je preuzeo brigu o svom sestriću Jakovu Ignjatoviću nakon što je ovaj ostao siroče.

Protokol krštenih sa upisanim rođenjem i krštenjem Marije, ćerke Manojla i Jelisavete Ljubojević 1756. g.

 

Protokol venčanih sa upisanim venčanjem Jovana Jakovljevića i Marije Ljubojević 1775. g.

 

Protokol krštenih sa upisanim rođenjem i krštenjem Ane Jakovljević, majke Jakova Ignjatovića

 

Grob Jakova Ignjatovića na Uspenskom groblju u Novom Sadu
Avatar photo

Autor članka:
Radovan Sremac

Radovan Sremac je rođen 1982. godine. Osnovnu i srednju školu je završio u Šidu. Diplomirao na Odeljenju za arheologiju Filozofskog fakulteta u Beogradu. U periodu 2009-2013. bio je zaposlen kao kustos-arheolog u Galeriji slika „Sava Šumanović“ Šid. Obavljao funkciju direktora pomenute ustanove 2011-2012. god. U periodu od 2014. do 2017. godine bio je zaposlen u Zavičajnoj arheološkoj zbirci pri Narodnoj biblioteci „Simeon Piščević“ Šid kao kustos-arheolog, a od 2018. godine u Muzeju naivne umetnosti „Ilijanum” Šid. Zvanje višeg-kustosa je stekao 2017. godine. Član je Srpskog arheološkog društva od 2007. godine. Istraživačko interesovanje se kreće od arheologije rimskih provincija Centralnog Balkana, preko istorije Vojvodine 18-20. veka do genealogije. Autor je izložbi: „Gradina na Bosutu“ namenjene za gostovanje u zemljama regiona (2017), muzejske postavke Crkvene riznice Srpskog pravoslavnog arhijerejskog namesništva Šidskog (2016), „Gradina na Bosutu“ u Zavičajnom muzeju u Rumi (2015), „U zaleđu prestonice – Opština Šid u kasnoj antici“ u Galeriji slika „Sava Šumanović“ Šid (2012), „Sava Šumanović – lično, porodično, nacionalno“ u Galeriji slika „Sava Šumanović“ Šid (sa gostovanjem u Muzeju savremene umjetnosti Republike Srpske u Banja Luci i u Domu vojske Srbije u Beogradu) (2012), „Nit koja nas veže" u Muzeju naivne umetnosti „Ilijanum" Šid itd. Autor je 33 monografije i preko 90 radova u serijskim publikacijama. Za svoj rad je nagrađen Višnjićevom nagradom u kategoriji mladih stvaralaca u kulturi za 2010. godinu, Šestodecembarskom Zahvalnicom Opštine Šid (2015), priznanjem gradonačelnika Haife (Izrael) za naučno-istraživački rad o istoriji jevrejskih zajednica u Srbiji (2015) i priznanjem Ministarstva spoljnih poslova Izraela za širenje i unapređivanje srpsko-izraelskog prijateljstva (2016).

Naredni članak:
Prethodni članak:

Komentari (1)

Odgovorite

Jedan komentar