Poreklo stanovništva sela Bunuša (Gornja i Donja), Grad Leskovac – Jablanički okrug. Prema knjizi Jovana Jovanovića „Leskovačko Porečje“. Priredio saradnik Porekla Milodan.
Položaj sela.
Selo Bunuša se nalazi na istočnim padinama pobrđa, koje čine zapadni okvir ravni reke Veternice na daljini oko 17 kilometara od Leskovca i na kilometar zapadno od Bunuškog Čifluka. Jezerske naslage i humus koji čine povšinu brežuljaka su debeli i plodni, pa se zemljište može koristiti sa poljoprivredne kulture.
Ime sela.
Ne zna se kako je nastalo ime ovog sela, ali se nagađa da je neki pastir Vlah, potomak poromanjenog stanovništva, po imenu Bun, svojim imenom dao ime ovom naselju – Bun-Bunuša.
Vode.
Bunuša nema tekućice. Veternica je udaljena preko kilometar a rečica Botunja je bliža, ali ona leti presušuje. U ataru ovog sela još dva vodotoka; Brza Voda, je zapravo jarak u koji slivaju vode sa bunuških polja i rečica Lipovac, čije voda ne ide u pravcu sela već se uliva u Sušicu. Bunušani su svoje potrebe za vodom rešili kopanjem bunara.
Postanak sela i prošlost.
Srpski srednjovekovni izvori ne pominju selo Bunušu, pa postojeća verovatnoća da se ovo selo zaselilo kasnije, ali ipak u doba srske srednjovekovne države. Han pominje Bunušu i navodi da je ona 1858. godineimala 40 kuća. Bunuša je posle oslobođenja od Turaka imalo 117 poreskih glava i spadalo među najveća sela u Porečju.
I Bunuša je z avreme Turaka bila podvlašćeno selo a njegov gospodar bio je moćni Arbanas iz Barja Isat (Ismet), koji je imao titulu bega, pa se zvao Isat-beg.
Posle oslobođenja od Turaka, Bunuša je, kaogospodarski selo, plaćala agrarni dug. Imanje nekolicine insolventnih dužnika ovog sela je svoj dug izmmirivala prodajom zemlje na licitiaciji a kao kupac se često pojavljivao sveštenik iz Bunuškog Čifluka, pop Gavra, pa je tako, kupujući imanja prezaduženih meštana, stvorio veliki posed od oko 300-400 duluma.
Zemlje i šume.
Zemljište ovog atara opisano je kod opisa sela Bunuškog Čifluka, jer se zamlja ovih sela vodi kod Geodetske uprave u Leskovcu kao jedna katastarska opština, mada su sela međusobno odvojena.
Poreklo stanovništva.
Selo Bunuša je sastavljeno od dva dela – Gornje i Donje Bunuše. Od 1930. godine ova sva sela su oformljena kao dve zasebne seoske zajdnice. Međutim, atar im je ostao zajednički. Kod popisa stanovništva 1959. godine se ne pojavljuju kao zasebne naseobine Bunuški Čifluk, niti Gornja i Donja Bunuša, već kao jedno naselje, kao što je katastarska opština – i to Bunuša.
Kod istraživanja rodova, išlo se zasebno po seoskim naseljima, kako Bunuški Čifluk tako Gornju i Donju Bunušu.
Tako u Gornjoj Bunuši žive ovi rodovi:
Starosedeoci:
-Bandini, Pešini, Mačkini, Andrejevci-Čvorci, Bagatelci, Randžini, Janjini-Zlatanci, Zdravkovci, Vračarovi-Vračarci, Juzunci, Cakini-Stepanovci, Mitanovci, Klatkini, Čvorovi, Milenkovi, Ćosini, Blagojevi, Crnkini, Vančini, Miličajkini, Mitrovi, Jovkini, Krstini, Stajkovi, Stankovi i Sugarčovi.
-Kovancici su iz Cekavice.
-Stulčini su iz Tulova.
-Kačarovi su iz okoline Kruševca.
U Donjoj Bunuši žive ovi rodovi:
Starosedeoci:
-Mitrovići, Spasići, Todorovići, Ilići-Stevanovići, Đokići-Miloševi, Veljkovići, Tončići, Petrovići, Dimitrije-Mičko Andrejević, Jovići, Kravajčini i Pavlovići.
-Milosavljevići su iz Golemog Sela – Poljnica.
-Stevanovići-Kačarovi su iz Kruševiice – Poljanica.
-Stanoje Jovanović-Arnauče je iz Gorine.
Zanimanje stanovnika.
Glavno zanimanje je zemljoradnja. Seju sve vrste žita. Konoplju vrlo malo. Stočarstvo je stajsko. Svaka kuća ima po dve krave za vuču i mleko. Pašićne svinje za pordaju a utovljene koriiste za svoje potrebe. Ovaca je malo. Ranije je bilo mnogo ovaca i koza.
Rade u fabrici u Vučju. Kuće koje imaju radnike u fabrici su u boljem materijalnom položaju i pored toga što imaju manje zemlje.
IZVOR: Prema knjizi Jovana Jovanovića „Leskovačko Porečje“. Priredio saradnik Porekla Milodan.
Komentari (0)