Poreklo prezimena Srba u Potkozarju

426 komentara

1. 28. decembar 2017. u 18:40

   Vojislav Ananić

   Istorija Kozare i Potkozarja

   Evo jedne interesantne teme sa bratskoga sajta ojkrajino.com, koju je postavio iz Podgrmeča Vukašin, a radi se o porijeklu srpskoga stanovništva na području planine Kozare i Potkozarja.

   PORIJEKLA DANAŠNJEG STANOVNIŠTVA

   Migraciona struja iz Starog Vlaha, Stare Raške, Zete i Huma, odnosno Stare Srbije, Crne Gore i Hercegovine u sjevemu Dalmaciju i Liku. Migracione struje srpskog stanovništva kretale su se iz tadanjeg Starog Vlaha i Raške, Zete i Huma, odnosno stare Srbije, Crne Gore i Hercegovine u sjevernu Dalmaciju, od Cetine preko Krke do Zrmanje i nastavljale u Liku. 0 tim migracionim strujama postoje istorijski podaci. Najstarije poznato naseljavanje iz navedenih centara, pravcem navedene migracione struje, pada u vrijeme Cara Dušana (1337-1351), koji je neke stanovnike iz tadašnjeg Huma, a današnje Hercegovine, preselio u krajeve oko Klisa i Skradina. Ovome ranom doseljavanju pripada crkva Vaznesenje Hristovo u selu Cetini, u parohiji Vrlici, osnovanu 1389. godine (326,235). Pravoslavne crkve koje su napravili ovi stanovnici posvećene su sv. Đurđu i sv. Nikoli. Vjerovatno su ti stanovnici imali te bratstvenicke slave i njima posvetili i bogomolje. Đurdevštaci su iz Pađena, a Nikoljštaci iz Kuča u Crnoj Gori (326,235).) Vjerovatno su to oni Vlasi, doseljeni iz XIV vijeka, koji se poslije nalaze u Lici na Velebitu godine 1433. i Cetini 1436. Jedan od tih Vlaha zove se Tomaš Aladinić. Mjesto Aladinići postoji u Dubravama kod Stoca, u Hercegovini. Vjerovatno je i Tomaš porijeklom iz toga mjesta (326,235). Turci su zauzeli 1522. godine Knin i Skradin, a 1524. godine Sinj (135, 1267). Narod iz Starog Vlaha ili Raške (stare Srbije), današnje Crne Gore i Hercegovine doseljavao je u sjevernu Dalmaciju i u periodu od 1523 do 1527. godine (326,236). U ovom periodu doselili su mnogi od Nikšića. Ovo stanovništvo iz sjeverne Dalmacije pomjeralo se i u Liku. (326,236). Drugi talas naseljavanja, uslijedio je poslije Turskog osvajanja Klisa 1537. godine iz navedenih krajeva u sjevernu Dalmaciju u periodu od 1567 do 1574. godine. Izgleda da je u ovom periodu najviše doselilo stanovnika iz područja današnje južne Hercegovine (U ovom periodu (1567-1574.godine) su crkve posvećene sv.Đurđu i sv.Joakimu i Ani. Smatra se da su tada doselili stanovnici sa tim bratsveničkim slavama i pravili crkve posvećene tim svecima (326, 235). I ovog puta pomjeranje naroda iz Dalmacije vršeno je i u Liku (326,236). Preseljavanje naroda iz južne Hercegovine u sjevernu Dalmaciju spominje se i 1590. godine (326,236) (U ovome periodu 1590. godine pravljene su crkve posvećene sv. Jovanu, sv. Iliji i sv. Nikoli. Smatra se da su tada doselili stanovnici sa tim bratstveničkim slavama i pravili crkve posvećene svojim svecima zaštitnicima (326,236.). Preseljavanje naroda iz Starog Vlaha, Crne Gore i Hercegovine u sjevernu Dalmaciju bilo je i 1618. godine. (Doseljenici od 1618, godine izgradili su crkve u Žegaru, Drnišu, Vrlici i Strmici posvećene sv, Đurđu, sv. Jovanu i sv. Nikoli. Smatra se da su doselila bratstva sa tim bratstveničkim slavama i pravili crkve svojim svecima zaštitnicima (326,237). Doseljenici su se naselili u Cetini, Žegaru, Drnišu, Vrlici i Strmici (326, 237). Seoba naroda iz Crne Gore i Hercegovine migracionom strujom za sjevernu Dalmaciju bila je i 1682. godine. Doseljenici su se naselili u Obrovcu (326,237). Prvi doseljenici prave crkve posvećene sve. Lazaru i sv. Trojici, doselila bratstva sa tim slavama 1682. godine (326,237). Godine 1717. sa arhimandritom Stevanom Ljubibratićem 180 porodica iz Hercegovine, pretežno iz Zubaca, prešlo je u Imotsku krajinu (Dalmaciju) (326,237). Istoga vremena braća Novolici sa 40 porodica iz Šume i Zubaca prešli su Neretvu (326,237). Migracione struje iz Starog Vlaha, Crne Gore i Hercegovine u pravcu naseljavanja Bosanske Krajine. Odmah kako su Turci zauzeli tadašnju Bosnu 1463. godine naseljavali su pravoslavno stanovništvo blizu granice. Turci su uglavnom oko 1480. godine držali oblast oko Kupresa, Duvna, Lijevna, Glamoča i izvorni kraj rijeke Unca, nešto zemlje u Gornjoj Pljevi i na Sani do Kamengrada, Skoplja, Lašve i Vlašica, istočnu Bosnu sa Maglajem, Vlasenicama i Zvornikom. Svud tuda su Turci iz vojničkih obzira morali naseljavati Srbe, koji su kao martolozi i drugi neredovni vojnici čuvali granicu, četovali i u ratu vojevali na turskoj strani. Do 1503. su turske granice na sjeveru otprilike iste, ali su se iza toga brzo mijenjale. Turci su 1512. godine uzeli srebreničku banovinu. Od jajacke banovine su držali Ugri još samo donju Pljevu i vrbasku dolinu od Jajca do Save. Od 1514. do 1528. godine oteli su Turci Liku i Krbavu, a 1528, i ostatak jajačke banovine od Sokota i Jajca do Save. Naseljavanje sjeveroistočne Bosne moglo je početi odmah poslije 1512, a krajeva oko srednjeg i donjeg Vrbasa poslije 1528. godine (326,237). Prema literaturi proces raseljavanja Srba iz Hercegovine i Crne Gore nastavlja se i u XVI vijeku, ali ovoga puta u Bosnu. U prvoj četvrtini XVI vijeka došlo je do ubrzanog prelažanja stočara na zemljoradnju. Turci su u novoosvojenim krajevima naseljavali ogromnom većinom pravoslavno srpsko stanovništvo, čiji se broj u bosanskom sandžaku u ovo vrijeme naglo povećao. Oni su se većinom doselili iz Hercegovine i Crne Gore (134,132). Tako se 1516. godine u popisu bosanskog sandžaka bilježe Srbi i u nahiji Ozrinju, Trebetinu, Usori, Vrbanji, Kupresu i Glamoču (Belgrad). I stara nahija Uskoplje naseljena je Srbima. Dakle, direktno doseljavanje najprečim putevima iz tadašnje Stare Raške, Zete, Huma i neretvljanske pokrajine, odnosno današnjeg Sandžaka, Crne Gore i Hercegovine, Turci su vršili za svoje interese. Turci su ovo naseljavanje pravoslavnim stanovništvom vršili iz ekonomskih i odbrambenih razloga, s obzirom da su ovi gorštaci bili i dobri ratnici, pa su ispočetka imali i rijetke privilegije. Poslije izvjesnog vremena dolazi do ukidanja privilegija ovim doseljenicima pa su uslijedila sve češća bježanja u Austriju (215,10). Savremenik, B. Kurpešić, koji je 1530. prošao Bosnom i Bosanskom Krajinom skroz od Kladuše preko Ključa i Sarajeva, veli da su Turci doveli Srbe iz smederevskog sandžaka i naselili ih po Bosanskoj Krajini (326,237). Godine 1551. javlja general Lenković da su Turci doveli iz unutrašnjosti više hiljada Srba i da su ih naselili oko Srba i Knina (326,238). U daljnjem osvajanju prema sjeverozapadu i zapadu Turci naseljavaju osvojenu teritoriju srpskim življem iz Hercegovine i crnogorskih brda. Na taj način sliv rijeke Vrbasa, Sane, Une sa Uncem postaju krajevi naseljeni srpskim stanovništvom. Tursko područje zapadno od rijeke Bosne oko sredine XVI vijeka predstavlja teritoriju sa pretežno srpskim stanovništvom. Vjerovatno je da je pred kraj 16. vijeka Hasan-paša Predojević doveo iz Hercegovine, od Bileće, svoje srodnike i druge i nastanio ih u krajevima oko rijeke Une. Bez sumnje je velika seoba pred kraj XVII vijeka donijela doseljenike i ovome kraju. U narodu Bosanske Krajine sačuvao se spomen na porijeklo iz Hercegovine i stare Srbije (326,238). Iz ovog se vidi da su brdski krajevi Starog Vlaha, Raške, Crne Gore i Hercegovine bili rasadnik stanovništva koje se raseljavalo po Bosanskoj Krajini i Dalmaciji, ali da nije nikad potpuno napuštalo i svoj rodni zavičaj.
   MIGRACIONE STRUJE IZ SJEVERNE DALMACIJE I LIKE ZA BOSANSKU KRAJINU
   Ova migraciona struja kretala se pravcem starih rimskih puteva, koji su tad korišćeni. Jedan rimski put bio je od Splita preko Klisa-Livanjskog polja-Glamočkog polja-Ključa. Drugi krak išao je dolinom Sane preko Jajca. Jedan krak bio je dolinom Vrbasa sve do Bosanske Gradiške i Save. Prije Livanjskog polja jedan pravac puta se odvajao preko Duvanjskog polja, Kupreškog polja za Uskoplje i nastavljao dolinom Vrbasa. Drugi pravac nekadašnjeg rimskog puta vodio je iz sjeverne Dalmacije i Like preko Knina-Strumice-Grahova na Unačko Vrtoče za Bosanski Petrovac (326,248). U vrijeme zadnjih decenija XV vijeka pada bez sumnje naseljavanje zapadnih brdskih krajeva, koji su graničili sa mletačkom i ugarsko-hrvatskom državom i sa jajačkom i sa srebreničkom banovinom. Poslije osvajanja neke teritorije nastajala je i kolonizacija. Oko 1530. godine spominju se Srbi u Glamoču, Uncu i na izvoru rijeke Une i već žele da pređu na teritoriju koja je pod okupacijom Austrije. Drugi su još 1526. godine prešli i naselili se po Žumberku (326,236). Oni koji su išli iz sjeverne Dalmacije i Like pravcem rimskih drumova naseljavali su slobodna mjesta; tu su jedni ostajali, a drugi postepeno kretali dalje. Treba napomenuti da stanovništvo koje je naselilo neko mjesto nije ga lako napuštalo. Jedni su tu ostajali, a drugi iz bratstva išli dalje u potragom za boljom zemljom za obrađivanje i pašom za stoku. Tako su naseljena područja Unca, Glamoča, Grahova, Livna. Bosanski Petrovac sa susjednim ličkim krajem najprije je dobio malo doseljenika, ali su kasnije doselili iseljenici iz Glamoča, Unca i sjeverne Dalmacije. Prema jednoj vijesti iz 1573. godine, ovaj kraj je imao toliko naroda da je mogao dati priličan broj vojnika (326,248). Dalje naseljavanje je vršeno prema Ključu, Jajcu, u područje Zmijanja i Vrhovine. Sljedeća etapa biia je naseljavanje Potkozarja i Kozare.

   NASELJAVANJE KOZARE I POTKOZARJA

   Dovoljno je napomenuti samo nekoliko istorijskih podataka koji će nam reci o pomjeranju stanovništva, o naseljavanju i raseljavanju u ovom graničnom pojasu, koji se često nazivao ničija zemlja, zemlje između dvije vojske na granici, između dvije carevine, a ponekada i između tri carevine. Otud i naziv Krajina. Poslije poraza Ugarske kod Mohača 1526. godine neke gradove na Uni zaposjeda austrijski vladar Ferdinand, koji je na cetinjskom saboru 1527. godine izabran za kralja. Tada je napuštena prema Turcima prva linija na Vrbasu i prebačena na liniju rijeke Une. Padom Kostajnice 1556. godine pod tursku vlast stanovnici Knešpolja, bježe na susjednu Baniju, a preostali dio odlazi s ugarskom vojskom. Tako je ostao prazan prostor od Une do Kozare. Prije pada Kostajnice (polovinom XVI vijeka), Turci su zauzeli Blagaj, Dobru i Novi Grad (73,213). Srbi su naselili brdske krajeve, dok po gradovima nije bilo nikoga. To je bila u punom smislu ničija zemlja. I Turci i Austrijanci počeli su da ničiju zemlju naseljavaju svaki sa periferije na svojoj strani. Kad su Turci osvojili Kostajnicu 1556. godine, postali su gospodari cijelog Pounja. Tada su naselili izvjestan broj pravoslavnog naroda kao svoju raju. Austrija je zadržala granicu na Uni do 1592. godine, kada je i ova linija napuštena i prebačena na liniju Glina-Korana-Mriješnica i lijeva obala Kupe. Kad su vođeni ratovi između Mađarskog kralja Matije Korvina i Turaka u ovim krajevima se došlo do pomjeranja stanovništva. Veliki broj je prebjegao preko Save i Une. Turci su u ove krajeve odmah naselili veliki broj pravoslavnog naroda kao svoju raju. Prema Žitvadorskom miru od 1606. godine krajevi od rijeke Une do Karlovca trebali su biti neutralna zona i nezaposjednuti. Tada je Knešpolje bilo rijetko naseljeno. Preci današnjih Knešpoljaca počeli su doseljavati u Knešpolje. Doseljevalo se novo stanovništvo i vraćalo izbjeglo stanovništvo iz Like, Korduna i Banije. Naseljavanje je zavisilo od vojnopolitičke situacije između Austro-Ugarske i Turske. Ti doseljenici su se doseljavali u ove krajeve sredinom XVII vijeka. Poslije turskog poraza pod Bečom 1683. godine Turci su ponovo utvrdili gradove na Uni i Savi, kao prirodnoj granici između ove dvije države. Svi koji dosele u ove krajeve dobijali su besplatno kućišta, ali su doseljenici prevareni i postajali su kmetovi. Migraciona struja stanovništva iz Dalmacije i Like, pošto je popunila nenaseljeno područje oko Unca, Grahova, Glamoča, Bosanskog Petrovca, Ključa, Jajca, Zmijanje i Vrhovinu, kretala se dalje dolinom Vrbasa i Sane prema rijetko naseljenom Potkozarju i Kozari. Ovo pomjeranje stanovništva izvršeno je u dva perioda. Prvi period naseljavanja bio je odmah poslije 1700. godine (73,27 i 326,217). Zbog čestih graničnih ratova u prvoj polovini 18. vijeka, dolazi i do pomjeranja stanovništva iz ovih krajeva na području Banije. Talas doseljavanja bio je za vrijeme Laudonova rata 1788-1799. godine. Turska vlast poboljšava odnos prema hrišćanskom stanovništvu. Godine 1793. sultan je uveo neke povlastice za ovaj narod, tako da su mogli sami sebi da biraju narodne starješine, s tim da ih paša potvrđuje. Osim toga, određeno je da se Turci ne smiju naseljavati po hrišćanskim naseljima i da ne smiju ništa na silu uzimati od hrišćana. Tad su se brojni stanovnici ovom migracionom strujom iz Dalmacije, upravo od Unca, Bosanskog Petrovca, Glamoča, Ključa, Jajca, Zmijanja, Vrhovine, doselili u Potkozarje i naselili prostor između Vrbasa i Une do Save. Nije bilo prelaženja preko Save, jer je to bila granica između Austrije i Turske. Do Save je talas naseljavanja slabio zbog granice i političkih prilika. Bilo ih je tad koji su doselili u Potkozarje i iz Livanjskog polja. Među tim doseljenicima od Livna spominje se i bratstvo Šormazi. Kod stanovnika Potkozarja svježe je predanje o ovom doseljavanju iz Dalmacije i Like, preko Unca, Bosanskog Petrovca, Glamoča i Zmijanja, odnosno Vrhovine. Jedni su ostajali na zauzetim kućištima, a drugi iz istog bratstva išli i zauzimali zemlju dalje, pa su zato i ista prezimena na ovom migracionom pravcu. Navedenim migracionim putem u Potkozarje, između ostalih, došla su i sljedeća bratstva:
   Arežine, Balaci, Balabani, Balorde, Bancici, Banjci, Basare, Basurici, Bašici, Berici, Bilbije, Bjelajci, Blagojevici, Bodirože, Bodici, Bokani, Bosancici, Bosnici, Bundali, Bursaci, Vejnovici, Veruše, Višekrune, Vranješi, Vrhovci, Vujasini, Vujasinovici, Vukoradi, Gajici, Gvere, Gvozdenovici, Glamocani, Glamocaci, Grahovci, Grabici, Gracani, Grbici, Grubiše, Grubar(n)i, Gotovci, Guzijani, Dalmajije, Damjanovici, Debeljaci, Devici, Desnice, Dobrnjci, Domuzi, Dragajaci, Dragajlovici, Drljace, Drce, Duvnjaci, Eruezi, Žeželji, Žunici, Zagarci, Zganjani, Želici, Zeljkovici, Zmijanjci, Zorici, Indici, Injci, Jajcani, Japundže, Jungici, Kajtezi, Kalabe, Kalabici, Kalinici, Kaponje, Karalije, Karani, Karanovici, Kauri, Kaurinovici, Katanici, Kacavende, Kekoduši, Kerkezi, Kesici, Keseri, Kecmani, Klinovci, Kovjenici, Kokoruši, Koljani, Komadine, Korenovici, Kordici, Kosovici, Kocici, Kraljevici, Kresojevici, Krnete, Krcmari, Kualje, Kudre, Kulidže, Kupješaci, Kuprešaci, Kupreševici, Kupeši, Kurde, Kuridže, Kucine, Latinovici, Livnjaci, Lukaci, Lušcani, Ljevljevici, Ljubibratici, Majdanci, Marjanovici, Marcete, Matavulji, Mataruge, Mastikose, Macnoge, Macure, Medici, Meseldžije, Miletici, Misaljevici, Mokronoge, Morace, Mudrinovici, Neretvljanci, Oljace, Omcikusi, Opacici, Ožegovici, Padeni, Peulje, Peulici, Pinteri, Plavanjci, Plemici, Podgorci, Popare, Predojevici, Primošljani, Puhali, Puhace, Radenovici, Ratkovci, Race, Reljici, Rodici, Ružvice, Sabljici, Santraci, Sanaderi, Sjenožete, Smoljani, Skenderije, Sovilji, Soldatici, Srdici, Suvajci, Stupari, Stojanovici, Timarci, Timotari, Tišme, Torbice, Travari, Tromošljani, Tri…ovljani, Trkulje, Trninici, Trubarci, Tubini, Cermanovici, Culibrci, Curguzi, Uncani, Here, Cikote, Crljenice, Crnobrnje, Cekici, Cenici, Capljaci, Džapine, Šakote, Šarenci, Ševe, Šerbule, Šerbici, Šipke, Šikmani, Škorici, Šoboti, Šolaje, Šormazi, Šljivanjci, Štekovici, Štrpci, Šurlani (326,245 -264).
   Prema nekim podacima, jedna migraciona struja iz Starog Vlaha, Vasojevića i Polimlja kretala se preko Visokog, Zenice na zapad za Potkozarje do Une i Save. Za vrijeme turske okupacije u ovom pograničnom kraju oko Save stanovništvo je migriralo sa desne strane Save na lijevu na teritoriju Austrije. Oni koji su prelazili istim imenom nazivali bi svoje novo naseljeno mjesto, pa su zato ista imena naselja na jednoj i na drugoj strani Save. Tako imamo varošice Gradišku i Srpsku Gradišku, Dubicu i Kozarasku Dubicu, Kostajnicu i Srpsku Kostajnicu. Većina sela od Kozarske Dubice do Slavonskog Broda ima isto ime sa jedne i druge strane Save; Svinjar, Kobaš, Jablanac, Greda, Dvor itd. Tako je i sa prezimenima stanovništva. Ovo je jedan od dokaza da je stanovništvo selilo s jedne strane rijeke na drugu, iz jedne okupatorske carevine u drugu. Pocetkom XIX vijeka kod Dubice se granice tri carstva: francusko, austrijsko i tursko. Prve srpske porodice u Kozarskoj Dubici naselile su se iz obližnjih sela, iz okoline Prijedora, Sanskog Mosta, pa iz daljeg Glamoča. Od srpskih porodica doseljena je među prvim porodicama Bakic 1848. godine, zatim su došli Grgici iz Rakovice, Gajici iz Vrhovice, Misaljevici iz Bugojna, Mataruge iz Demirovca, Vujasinovici iz Klekovaca; Cikote (ranije zvani Reljici iz Jasenja, a starinom iz Cikota), Blagojevici iz Bjelajaca, Kosovici iz Dvorišta, Macure iz Jasenja i drugi (1,23). Naseljenici iz obližnjih sela bavili su se obično raznim zanatima, najviše kovačkim, pekarskim, kalajdžijskim, terzijskim itd. Ostali, ako bi imali više novca, bavili su se trgovinom. Među njima su se naročito isticali Hercegovci (274,13). Tako je bratstvo Bancic u Banjoj Luci, doseljeno iz Bancica od Ljubinja u Hercegovini, razvijalo kujundžijski zanat. Kujundžijski zanat u Bosni i Krajini nije stariji od XVI stoljeća. Porijeklo naroda Krajine izučavali su Skarić, Milan Karanović, B. Milojević, Petar Radenović, G.R. Grujić (73,207). Mitropolit Savo Kosanović skupio je podatke za mitropoliju Dabrobosansku o porodicama i slavama i to je štampano 1883. godine (73,208). Špiro Kulišić utvrđuje naseobinu Mataruga. Kad je ustanak Srba u Krajini 1858. ugušen, narod je prebjegao preko Une i Save na područje austrougarske okupacije. I u ustanku 1875. i 1876. godini narod je bježao na teritoriju koju su bili okupirali Austrijanci. Poslije okupacije (Bosanske) Krajine, Bosne i Hercegovine od strane Austrije 1878. godine otpočelo je masovnije naseljavanje Ličana na ovom području, a došlo je i do unutrašnjeg seljakanja stanovništva u Potkozarju.

   PORIJEKLO NEKIH BRATSTAVA NA PODRUČJU KOZARE I POTKOZARJA

   Abazi su porijeklom s Kosova (slave sv. Panteliju). Abarde su porijeklom iz Polimlja. Alavuci kod Dubice su porodica starovlaha iz Dobrnja od Višegrada (slave Jovanjdan). Alaule su doseljenici iz Polimlja (slave sv. Ðurda). Aladinici su porijeklom iz Aladinica u Dubravama, kod Stoca, u Hercegovini. Arnauti su porijeklom s granice Albanije u Crnoj Gori (slave Ðurdevdan). Atelji su porijeklom iz Korjenica u Hercegovini. Babaji su porijeklom iz Kuca u Crnoj Gori (326,230). Babajici su iz Starog Vlaha (slave sv. Nikolu). Babari su iz Starog Vlaha (slave Miholjdan) (326,265). Balorde su doseljenici iz Hercegovine. Balabani su porijeklom iz sela Balabana od Morace, blizu Skadarskog jezera, u Crnoj Gori (slave Petrovdan) (326,249). Baljci su s Baljaka u Hercegovini, Bando, Bandici i Bandolaji su iz jugoistocne Hercegovine (326,254). Basare, Basore su porijeklom iz sjenickog kraja, od Starog Vlaha (slave Ðurdevdan) (326,250). Batnoga je iz Batnoga od Stoca, u Hercegovini. Balaulovici su doseljenici iz Polimlja (slave sv. Arandela). Bencuni su doselili iz Polimlja (slave sv. Simeuna). Bencuzi su iz Polimlja (slave Jovanjdan). Benderi su iz Velje Međe u Popovu, u Hercegovini, a tu su došli iz Korjenica (slave Olimpijev dan) (326,240). Benderaci su porijeklom iz Džinove mahale u Nevesinju, a tu su došli iz Korjenica (slave sv. Jovana, a prislužuju Velikoj i Maloj Gospodi) (326,240). Berici su porijeklom iz Crne Gore. Njihova bratstvenicka slava je sv. Stefan (326,246). Beronje su porijeklom iz Raške (slave sv. Joana) (326,248). Bogdašici su iz Bogdašica od Bilece u Hercegovini. Bogunovici su po porodicnoj tradiciji došli iz Raške preko Dalmacije (Zrmanje) i Like u ove krajeve. Njihovi su bratstvenici Beronje, Kovaccvici, Pašici i Pjanici. Slave sv. Jovana (326,248). Bodirože su porijeklom iz Crne Gore. Prešle su Hercegovinu i onda u sjevernu Dalmaciju. Smatra se da su doselili u prvoj migracionoj seobi. Iz sjeverne Dalmacije su se raselili po Bosanskoj Krajini. Slave sv. Stefana 9. januara. Boze su od Abaza s Kosova (slave Pantelijev dan) Bajinci su došljaci iz istocne Hercegovine. Borcani su iz Borca u Hercegovini. Belenzade su iz Belenica, iz Popova u Hercegovini. Bukve, Bukvici su porijeklom iz Starog Vlaha (slave Stefandan). Burazer, Burazori su iz Toplice u Srbiji (slave Nikoljdan). Bulajici su porijeklom od Grahova u Crnoj Gori (slave Nikoljdan). Bukomiri su porijeklom iz Kuca i Bratonožica u Crnoj Gori (326,230). Brbori su iz Hercegovine (326,261). Valjevici su iz Polimlja (slave sv. Simeuna). Varcari su iz južne Hercegovine (slave sv. Iliju). Njihova dalje porijeklo su Bratonožici u Crnoj Gori. Veleni su iz Velenica kod Tare. Veloulovici su doselili iz Polimlja (slave sv. Stevana). Veruše su došljaci iz Donjeg Polimlja i Vasojevica u Crnoj Gori. Varsokovici su porijeklom od Skopske Crne gore. Vranješi su iz Drobnjaka ili iz Polimlja, iz Crne Gore (slave sv. Ðurda). Vrbice su porijeklom iz Vrbice od Bilece u Hercegovini. Vukobrati su od Vukobratovica u zubackom selu Turmentima (slave sv. Ðurda). Vukovici su iz Trebinjske šume u Hercegovini. Galicici su iz Popova polja u Hercegovini. Galebine su iz Trebinjske šume u Hercegovini. Gafuri su porijeklom iz Drobnjaka u Crnoj Gori (slave sv. Ðurda). Gaci, Gakovici su porijeklom iz višegradskog Starog Vlaha (slave Nikoljdan) (326,252). Gvarijani i Gerdijani su iz sela Orašja u Šumi kod Trebinja, u Hercegovini (slave Ðurdevdan) (326,254). Gerini su porijeklom od Gerina iz Burmaza, kod Stoca, iz Hercegovine. Goleši su porijeklom iz Polimlja. Prije su tu doselili s planine Goleša u Kosovu. Grubac je porijeklom iz Oplicica i Boljuna od Stoca u Hercegovini. Grmuše su doselili iz Plava u Crnoj Gori. Darde su iz Kolašina u Crnoj Gori (slave sv. Panteliju ) (326,252). Devici su doselili iz Šekulara (slave Đurđevdan). Dolinici su doselili iz Like, porijeklom su od Radocajica iz doline Neretve u Hecegovini (slave Đurđevdan). Drljace su porijeklom iz sela Babajica i Kozlica, Azbukovica.kod Kolubare u Srbiji (slave sv. Trifuna) (326,221). Drakulici su iz Korjenica u Hercegovini (slave Mratinjdan). Durbabe su od sela Doribabe, od bosanskog ugra. Dulici su iz Dulica od Gacka u Hercegovini. Đilasi su porijeklom iz Crne Gore (slave sv.Simeuna). Zoranovici su porijeklom iz Hercegovine. Zorici su porijeklom iz Drobnjaka u Crnoj Gori (slave Đurđevdan). Zupci su sa Zubaca u Hercegovini (slave sv. Đurđa). Jarakule su porijeklom od Raškovica iz Starog Vlaha (slave sv. Đurđa) (326,242). Janjetovici su porijeklom od Teodorovica u Hercegovini, a doselili su preko Dalmacije i Like u ove krajeve (slave Jovanjdan). Jasnici su porijeklom s Kosova (slave Đurđevdan). Jugovici su iz Gacka u Hercegovini. Jugovci su iz polimskog sela Jugova ili od Juga iz Jugovica u gornjoj hercegovačkoj površi. Kavenuše su porijeklom iz Polimlja (slave sv. Simeuna). Kadijevici su porijeklom iz Zavale u Popovu, u Hercegovini (326,245). Kalanji su iz Miruša kod Bileće, u Hercegovini (slave-Nikoljdan). Kalabe su porijeklom iz Drobnjaka u Crnoj Gori (slave Stefanjdan). Kalabici su porijeklom od Nove Varoši iz Starog Vlaha. Kalinovici su došli iz Kuča u Crnoj Gori (slave Nikoljdan). Karugici su porijeklom iz Kolašina u Crnoj Gori (slave Jovanjdan) (326,242). Kelemanovici su iz Pocrnja, vjerovatno od Ljubinja u Hercegovini. Kerkezi su porijeklom iz Gornjeg Dragačeva (slave Đurđevdan) (326,250). Kecmani su doselili iz južne Srbije preko Hercegovine i Dalmacije u ove krajeve (slave Vratolomijev dan) (326,249). Kovacevici su iz Raške (slave sv. Jovana) (326,248). Kozomore su porijeklom s planine Kozomor, Nova Varoš, Stari Vlah (slave sv. Jovana) (326,248). Komadine su Porijeklom iz Vasojevica u Crnoj Gori (slave Nikoljdan) (326,253). Kondici iz dubičkog kraja su porijeklom iz višegradskog Starog Vlaha (slave Nikoljdan). Koraći su iz Popova u Hercegovini. Njihovo dalje porijeklo je Bratonožići u Crnoj Gori (slave sv. Iliju). Korjenici su iz. Korjenica u Hercegovini. Kosijeri su porijeklom iz Kosijereva u Crnoj Gori. Kosovci su porijeklom iz Kosova. Koturi u više sela dubičkog i gradiškog podrucja doselili su iz Starog Vlaha od Ibra (slave Nikoljdan). Kocici su porijeklom od bratstva Maleševaca u Hercegovini (slave sv. Ignjatiju). Godine 1436. spominje se Blaž Kočić u Cetini. Srbima kojima pripada Blaž su Hercegovci koje je naselio car Dušan oko Klisa i Skradina. Kočići su doselili od Maleševaca u Grahovu iz Crne Gore. Kraljevici su doselili iz Hercegovine. Krvavci su porijeklom iz Hercegovine. Krcikovici su porijeklom iz Crne Gore (slave Nikoljdan). Krtoline su od Lubura u Ridanima, iz Crne Gore. Kruge su doselile iz Crne Gore. Kuvelji su od Sjenice (slave Đurđevdan). Kuvalje su porijeklorn od Sjenice (slave Đurđevdan). Kukici su porijeklom iz Banjana u Crnoj Gori (326,256). Kukici su doselili iz Hercegovine. Kukulji su doselili iz Crne Gore. Kužeti (Zorici) su se nazvali što su prekužili kugu, a negdje su bili kuvari u kužini i po tom nazvani Kužeti. Lugonje su porijeklom iz Drobnjaka iz Crne Gore (slave Đurđevdan). Lukaci su porijeklom iz Kuča u Crnoj Gori (slave Jovanjdan). Lopari su doselili od arbanaške granice iz Crne Gore (slave sv. Jovana). Lopare su iz Trebinjske šume u Hercegovini. Loparice su iz Crne Gore. Ljubibratići i Puhali, velike ličke porodice, došli su iz Trebinja u Hercegovini sa vladikom Ljubibratićem, čiji su bratstvenici bili. Ovoga vladiku istjerali su Mlečani iz manastira Savine nakon osvajanja Herceg-Novog. To mu je pribavilo tursku zaštitu i putovanje na taku daljinu (73,214). To je izgleda bilo 1717. godine (326,237). Mandici su neki iz Raske, a neki iz gornje Hercegovine (slave Nikoljdan). Majstorovici su doselili iz Hercegovine. Maleševci su od Bileće u Hercegovini. Mataruge oko Kozare su porijeklom od starog brata Mataruga u Grahovu u Crnoj Gori. Ima ih i u Matarugama u Cehotini, u slivu Lima. Svi slave Đurđevdan. Mataruge u Grahovu u Crnoj Gori prvi put se spominju 1318. godine (326,252). Matavazi su iz Crne Gore, gdje se tarno misli da su porijeklom Arbanasi (326,252). Moravci su doselili iz Starog Vlaha (slave sv.Jovana). Morace su iz Morače u Crnoj Gori (slave Nikoljdan). Mastilovici su iz Gacka u Hercegovini. Macinko je doselio iz Hercegovine (slavi sv.Iliju). Macnoge su doselile iz Hercegovine. Macure su porijeklom iz Bratonožića u Crnoj Gori (slave sv. Arhanđela) (326,222).

   Odgovori

2. 28. decembar 2017. u 18:43

   Vojislav Ananić

   II

   Medani su iz Hrasna u Hercegovini (slave Jovanjdan). Mercepi su porijeklom iz Ridana u Crnoj Gori. Mehteri ili Štrpci (to isto znači na turskom jeziku) doselili su iz Starog Vlaha. Miroslavici su porijeklom iz sela Kapavice, kod Ljubinja, u Hercegovini. Ovi se u Kapavici sada zovu Gordici, a porijeklom su iz Mratinja od Nikšica (slave Nikoljdan) (326,255). Mostarci su porijeklom iz Hercegovine. Mokronoge su došljaci iz donjeg Polimlja i Vasojevića u Crnoj Gori. Neretvljanci su porijeklom iz Hercegovine. Nikšići su ponjeklom od Nikšića u Crnoj Gori. Obadi su iz Borca na Neretvi u Hercegovini. Obucine su porijeklom od Kolašina (slave sv. Đurđa). Odavici su porijeklom iz Hercegovine. Ožegovici su iz sela Ožegovica, na Čevu, u Crnoj Gori (slave sv. Stefana) (326,249). Oljaca imaju svoje imenjake u Oljacincima, u Dubnici, u Vranjskoj Pcinji, a oni su porijeklom iz Lopardinaca kod Preševa (slave Ðurdevdan) (326,252). Oparice su doselili iz Levackih Oparica (slave sv. Jovana). Otasovci su iz Crne Gore. Padežani su porijeklom s juga Srbije (326,253). Padeni su iz Padena u Hercegovini (slave sv. Đurđa) (326,235). Palavestre su porijeklom iz Hercegovine. Paruh je porijeklom od Taraila u Šumi kod Trebinja, u Hercegovini. Pašici i Pjanici su došli iz Raške (slave Jovanjdan) (326,248). Perinovici su iz Nevesinja u Hercegovini, a oni su od Mucibabica. Pišteljici su doselili od Trebinja u Hercegovini (slave sv. Nikolu). Plemici su iz sela Pleme u višegradskom kraju (slave sv. Nikolu). Pocrnji su iz Pocrnja od Ljubinja u Hercegovini. Popare su porijeklom iz Fatnice u Hercegovini (326,259). Predojevici su porijeklom iz Rudina kod Bilece u Hercegovini (slave sv. Alimpiju). Pribicevici su doselili iz Hercegovine. Puhali su došli od Trebinja u Hercegovini. Rendulici i Rendici su od Sjenice. Rorici su porijeklom iz Nevesinja u Hercegovini (326,243). Santraci su porijeklom iz Kolašina u Crnoj Gori (slave Pantalijev dan). Selaci su doselili iz Starog Vlaha (326,257). Silimici su iz Hercegovine (slave sv. Đurđa). Sjenežete su došljaci iz donjeg Polimlja i Vasojevica u Crnoj Gori. Skenderije su od Skadarskog kraja. Njihovo krsno ime je sv. Vrac (326,255). Skoplje su iz Hercegovine. Smoljani, Smolici, Smoloici porijeklom su s karsnog platoa izmedu donje Tare i Pive u Crnoj Gori (slave Đurđevdan) (326,249). Smoljevici i Smoljo porijeklom su iz Drobnjaka u Crnoj Gori (slave sv. Đurđa). Sopilji i Sovilji su iz Nevesinja, Hercegovina (slave Nikoljdan). Srdeni su iz sela Srdevica u Gacku, Hercegovina, Stiraci su porijeklom iz Vasojevica u Crnoj Gori (slave Jovanjdan). Sunarici su iz Starog Vlaha (slave Simeunjdan). Tankosavici su porijeklom iz Starog Vlaha (slave sv. Đurđa) (326,247). Tice su iz Polimlja. Toromani ili Turomani od Dubice i Gradiške su porijeklom iz Polimlja (slave sv. Stevana). Trninici su iz sela Trnina u Kolubari. Trubari su iz Hercegovine. Tubini su iz Burmaza kod Stoca u Hercegovini (slave Vartolomijev dan) (326,251). Tumarici su iz Tumarske, planina Konjuh. Ceranici su porijeklom iz Nevesinja u Hercegovini. Cermani su iz Ljubinja u Hercegovini (326,244). Ubavici su od višegradskog kraja (326,246). Ugarcici su porijeklom iz Nevesinja u Hercegovini. Ugarca su iz Hercegovine. Ugrenovici su porijeklom iz Starog Vlaha (slave Jovanjdan). Hašani su doselili od Plava iz Crne Gore. Here su porijeklom iz Hercegovine. Cikote kod Dubice su porijeklom iz Starog Vlaha. Cikota ima u Crnoj Gori (slave sv. Đurđa) (326,244 i 252). Džepine su porijeklom iz Kuča u Crnoj Gori (slave Jovanjdan) (326,241). Šaponje su od Nove Varoši, Stari Vlah (slave sv. Vasilija). Šatenci, Šamate su doselili od Bilece iz Hercegovine. Šašari su iz Hercegovine. Ševe su od Nikšica iz Crne Gore (slave Aranđelovdan). Ševici su od Sjenice iz Starog Vlaha (slave Đurđevdan). Šljivici su iz Starog Vlaha (slave Nikoljdan). Šoboti su porijeklom od Mrnjavcevica iz Kuca u Crnoj Gori (slave Mitrovdan) (326,244). Šolaje su porijeklom iz Starog Vlaha (slave sv. Đurđa). Štrpci su doseljenici s juga, iz Hercegovine. Štekovici su iz Vasojevica. Prema drugim podacima, iz sela Štekovica u Priboju, gdje se spominju od 1642. godine, Crna Gora (slave Nikoljdan). Šumljaci su doselili iz Šume u Hercegovini. Šunjici su porijeklom iz Hercegovine. Šumani od Dubice i Gradiške porijeklom su od Polimlja. Šurlani su porijeklom iz sela Oraha u Šumi kod Trebinja, u Hercegovini. Izgleda da su Šurlani doselili preko Dalmacije. U drugom svjetskom ratu s područja Kozare i Potkozarja izgubilo je živote preko 40.000 stanovnika. Područje Kozarske Dubice prije drugog svjetskog rata imalo je 33.350 stanovnika. Od toga broja je poginulo 18.495 stanovnika. Samo na području opštine Kozarske Dubice 463 domaćinstva ostala su bez naslednika po muškoj i ženskoj liniji. Njihova ognjišta su se ugasila. I ovo je jedan podatak koji pokazuje kako su ratovi uništavali stanovništvo na ovom području koje je ginulo, raseljavalo se i naseljavalo. Na ovo područje poslije drugog svjetskog rata stanovništvo se doseljavalo i naseljavalo iz Zmijanja i Manjače. Interesantno je navesti da je bila migracija poslije drugog svjetskog rata iz Zmijanja u Knešpolje, na mjesto gdje je izginulo stanovništvo. To su kupovali zemlju od onih koji su ostali i naselili se. Ovo je isti pravac nekadašnjeg migracionog kretanja od Zmijanja u Potkozarju. Dušan Divljak, star 70 godina, iz sela Pobrdana u Knešpolju, priča da je poslije drugog svjetskog rata doselio iz Dobrnje sa Zmijanja. Rajko Stanivukovic iz sela Pobrdana u Knešpolju poslije drugog svjetskog rata je doselio iz Dobrnje sa Zmijanja. Dušan Tomaš iz sela Pobrdana u Knešpolju prica da mu je pricala prababa Mika da su oni davno doselili od nekud iz Dalmacije. Slave sv. Nikolu. I ovo je migracioni pravac Crna Gora-Hercegovina-Dalmacija-Potkozarje. Dušan priča da je njegova prababa Mika rodena u XIX vijeku. U fašističkoj ofanzivi na Kozari juna i jula 1942. godine poginula su Mikina tri sina: Stevo, Simo i Ilija. Tad je prababa Mika bila u poodmaklim godinama. Izginuvši sinovi i unuci, ali osta samo jedno praunuče, Dušan. Malo muško dijete koga baba Mika nije od sebe nikud odvajala. Mika bi govorila: »Dala sam otadžbini sinove i unuke. Hvala bogu, osta mi praunuk Dušan, moja glava kuće. I moje se ognjište nije ugasilo.« Godine 1943. nastupila je glad. Baba Mika u svojim poodmaklim godinama uze zastavu i krenu pred omladinom da bere noću žito prema Dubici. »Za mnom, djeco, ne bojte se, moramo od neprijatelja oteti naše žito!« Kad se završio rat 1945. godine baba Mika je sa svojim praunukom Dušanom podigla kućicu. Ostao je praunuk Dušan i nije se ugasilo ognjište. Kad je Dušana oženila i uputila u vojsku, baba Mika je govorila: »Za otadžbinu sam dala sinove i unuke, ali sam dočekala da iz moje kuće ponovo pošaljem vojnika da nosi pušku i brani knešpoljsku zemlju natopljenu krvlju njegovih djedova i očeva. Pjevajte, ljudi i veselite se! Danas sam najsrećnija prababa u Knešpolju. Baba Mika iz svoje kuće ponovo šalje pod pušku vojnika. Nije dušman uspio da uništi ognjišta u Knešpolju!« Takve su bile majke Knežopoljke.

   TRADICIONALNO SE PAMTI PORIJEKLO PRENOŠENJEM PREDANJA OD OCA SINU

   Evo nekoliko primjera, Krnete, Baslaci, Sadžaci, Milanovici doselili su iz Like u Potkozarje. Prema rodoslovu koji je posjedovao Stanko Krneta, oni su u Liku došli iz Sjenice. Dakle, Sjenica-Lika-Potkozarje-to je bio pravac migracione struje. Krnete u Dragotinji, Volaru i Prijedoru slave Tomindan. Krnete u Marinima i Jutrogošti slave Jovanjdan. Evo kako je došlo do promjene slave. Seobom iz Like jedan Krneta se zadržao u Cazinskoj krajini, a drugi odoše u Marine i Jutrogoštu. Ovaj Krneta što osta u Cazinskoj krajini ubio je dva bega i pobjegao u drugi feud, ali je po kazni morao promijeniti slavu. Od tih su Krnete u Dragotinji, Volaru i Prijedoru, koji slave Tomindan. Inače, stara slava Krnetama, dok su bili u Sjenici i Lici, bila je Jovanjdan. Simatovici su se zvali Regode. Prvi Regoda došao je iz Ključa u Palancište. Dakle, pravac migracije Hercegovina-Dalmacija-Ključ-Potkozarje. Taj Regoda imao je sina Simu-Simata. Simatovi sinovi po ocu Simatu dobiše prezime Simatovici. Selo se zvala Simatovica. Simat je bio prvi u Simatovicima. Od njega pred drugi svjetski rat bilo je više od 20 kuca, domaćinstava. Prezime Simatovici dobili su ima preko 100 godina. Regode su slavile Đurđevdan. Tu slavu naslijedili su Simatovici. Kosova ima u Babicima, a slave Ignjatovdan. Ne znaju otkud su doselili u Krajinu. Koliko se dugo pamti i prenosi s koljena na koljeno predanje osvom prijeklu govori i ovaj podatak. Bratstvo Kovrlija živi i danas u selu Božici na Kozari, a došli su iz Bosanskog Grahova. Tri rodena brata: Stevan, Jovan i Rade (njen pradjed). U isto vrijeme je i Đurađ Kovrlija došao sa svoja četiri sina: Lazarom, Draganom, Milanom i Jankom i naselio se u Brezicane. Rade Kovrlija (njen pradjed) je doveo u Božice sina Vukana (njenog djeda) od 9 godina. Slavio je Božić. Specijalno bi sedam dana prije Božića pošao na konju u Dalmaciju kod svoje rodbine pa bi se vratio tacno uoci Božica dogoneći vino i bakalar (riba) i nešto smokava. To je bilo veliko slavlje i doživljaj, posebno za djecu. Inače, krsna slava mu je bila sveti Vasilije (14. januar). Vukan Kovrlija oženio se mlad i u prvom braku imao je šestero djece: Mico (njen otac), kapetan 1. klase u penziji, živi u Prijedoru, Dara umrla 1948, Boško živi u Beogradu; Smilja udata Končar, živi u Beogradu, Rade i Dušan poginuli u narodnooslobodilackom ratu. Prva žena je umrla rano, te se ženi i drugi put i imade sina Branka (umro u 31. godini života). Vukan (njen djed) ubijen je 1941. godine od strane ustaša. On je bio sposoban građevinski preduzetnik. Radio je mnoge objekte u Prijedoru (stara bolnica), a i širom Krajine. Cijela porodica Kovrlija ucestvovala je u NOP od 1941. god. Iz ovog se vidi da je bratstvo Kovrlija u Božićima i Brezicnirna na Kozari došlo istim migracionim pravcem i da su oni još između dva svjetska rata imali svoju rodbinu u Dalmaciji i posjecivali je. Dakle, to je migracioni pravac koji je nastajao u Raškoj ili Crnoj Gori i kretao se preko Hercegovine, sjeverne Dalmacije, a onda preko Grahova za Kozaru. Bratstvo Miodrag u Donjim Garevcima ili Orlovcima doselilo je iz Guce u Srbiji. Prezime Miodrag staro je 200 godina. Slave sv. Đurđa. Vile i Turudije smatraju se najstarijim doseljenicima u ovim krajevima. Gligici u Knežici doselili su od Bosanskog Petrovca i tamo su se zvali Milosavljevici. Dakle, migracioni pravac Hercegovina-Dalmacija-Bosanski Petrovac—Potkozarje. Ima više od 110 godina kad je jedan Milisavljevic došao u sukob sa Turcima i morao je bježati od Bosanskog Petrovca i promijeniti prezime. Tad su došli u Strigovu (Balj) i tu se naselili. Po djedu Gligi dobili su prezime Gligici. Iz Strigove preseliše u Knežicu u Knešpolje na citluk bega Kanefera Jugovca. Tu su i ostali. Slave sv. Nikolu koji je 19. decembra svake godine. Ovo je ispricao stari Milan Gligic, koji je zapamtio predanje od svoga djeda i starih Gligica. Radakovici su doselili iz Like u Rekovce kod Banje Luke. Iz Rekovaca su došli na posjed kod Kozarske Dubice. Orlici i Mirici su doselili iz Like u Agince. Trubarci u Grabovackom potoku (Široka Luka, Mljecanica), doselili su iz Trubaraca. Slave Lučindan. Trubarci su doselili iz Dalmacije. Kondici su u selo Slabinju davno doselili iz Dalmacije, a slave sv. Nikolu. Đurđevici u Vrbašku su se doselili iz Đurdevica Tare u Crnoj Gori negdje oko prve polovine XIX vijeka. Slave sv. Nikolu (posna slava). Nekoliko porodica Đurđevica naselilo se i u Kijevcima. Od 7 domaćinstava Đurdevica u Vrbaškoj drugi svjetski rat je preživio samo jedan muškarac, koji se poslije rata vratio na zgarište, podigao kucu, oženio se i dobio 4 djece. Na zgarištu, prema kazivanju Laže Krnete iz Prijedora zaseoka Đurdevica ostalo je jedno ognjište, jedan odžak, jedna glamlja, nije ustaša uspio da ugasi bratstvo. Preostali Đurdevic prica o strahotama rata i ne želi da se ona ikada više ponove. Prica kako je od sedam domacinstava svoga bratstva Đurdevica ostao samo on i na starom domu svojih pradjedova podigao kucu i naložio vatru na ognjištu da se vidi dim da nisu svi Đurdevici uništeni. Bratstvo Sinik u selu Resanovcima, na padinama Kozare prema Prosari, prema predanju starijih došlo je odnekud iz Hercegovine. Slave Alimpijev dan 9. decembra. Đurdevici u Jakupovce su doselili iz Crne Gore iii stare Hercegovine, a slave sv. Jovana. Milanovici, Todorovici i Stupari u Bakince su doselili od Mrkonjic-Grada, a tamo su se zvali Culici. Culici ubiše bega i moraše da bježe od Mrkonjica i da promjene prezime. Tamo su bila tri brata: Milan, Todor i Stojan Culic. Od Milana su Milanovici, od Todora Todorovici, od Stojana Stupari u Bakincima. Milanovic, Todorovic i Stupari slave Casne verige. Bratstvo Culica kod Mrkonjica slavi isto Casne verige. Slavu nisu promijenili. Bratstva Borojevici, Ratkovici, Smiljanici, Maleševici, Milakovici i Tatici,svi su porijeklom od Grahova u Crnoj Gori i doselili ima 250 godina u Bakince i Jakupovce. Ratkovici slave sv. Nikolu, Smiljanici sv. Ðurda. Ovo su mi ispricali stari Smiljanici i Miloševici. Kovacevici u Bakincima su doselili iz Srdevica od Gacka, a u Srdevice kažu da su došli iz Crne Gore od Nikšica, dok neki spominju i Grahovo. Kovacevici u Bakincima slave sv. Đurđa. To su mi ispričali stari Kovacevici, koji prenose predanje svojih pradjedova. Skenderija je porijeklom iz Hercegovine, negdje od Trebinja. Slavi sv. Vraca. Milivoje Rodic, pišuci o dijalektološkim ispitivanjima, o porijeklu stanovništva piše: »Prema dosadašnjim pouzdanim naucnim istraživanjima zna se da stanovništvo Bosanske Krajine potice iz istocne Hercegovine. Ima veoma sigurnih dokaza da pravoslavni živalj u Bosanskoj Krajini nije autohton, vec »došljak s daleka juga«. Kada se izvršilo to doseljava-nje i kojim pravcima? Poznato je da su na migracije stanovništva najviše uticala turska osvajanja. Dolaskom Turaka u naše krajeve, pocela su složena pomjeranja narodnih masa, koje su se selile od juga i jugo-zapada ka sjeveru i sjeverozapadu. »Motivi tih migracija bili su raznovrsni, ali je osnovni, najdublji uzrok uvijek bio isti: teška, tragična ljudska patnja.« Migracije su ispremještale većinu stanovništva kome je govorni jezik srpski, pa u nekim oblastima preovlađuju starosjedioci, u drugim područjima su, opet, mnogobrojniji doseljenici. U Bosanskoj Krajini su same pridošlice. Zna se, takode, da su neki krajevi u prošlosti dugo vremena imali ulogu »izvorišta seoba«. Najjača migracija potiče iz istočne Hercegovine, dakle iz starog Huma, istočno od Neretve, i iz trebinjske oblasti. Hercegovinu tu treba shvatiti u njenim istorijskim granicama, onima iz doba hercega Stjepana koji se 1448. krunisao u Mileševu za »hercega od svetoga Save« i po kojemu je Hercegovina dobila ima. Iz tih planinskih predjela seobe su raznijele Srbe jekavce sa novoštokavskom akcentuacijom u mnoge krajeve naše domovine: u zapadnu Srbiju, istocčnu i sjeverozapadnu Bosnu, Baranju, Slavoniju i drugdje. Preseljavanja su pocela kad su Turci osvojili Bosnu (1463). Najprije su se na dalmatinskim i hrvatskim granicama, a zatim i u sjeverozapdnoj Bosni pojavile velike mase pravoslavaca. Njihova doseljavanja odobravali su Turci. Prvi doseljenici s juga pristižu u Bosansku Krajinu pocetkom XVI vijeka, ali se doseljavanje nastavlja i kasnije, jer je poznato da se nije izvršilo odjednom. Naseljavanje sjeverne Dalmacije i sjevernih i zapadnih oblasti Bosne tijesno je povezano. Te seobe imale su etapni karakter i trajale su duže. Dalmatinski Srbi isto su došli s juga. Matica ovih doseljenika je Hercegovina. Po nekim istraživanjima prvi Srbii iz Huma stigli su u sjevernu Dalmaciju izmedu 1523. i 1527. godine i tu se nastanili (313,35). Naseljavanje Bosanske Krajine Srbima iz Huma i Travunije vrši se preko sjeverne Dalmacije, u grupama i postepeno, onako kako se širila i Turska na sjever i zapad. Turci nisu sprečavali kolonizaciju stanovništva u osvojenim oblastima. Oni su i sami naseljavali pogranicne oblasti Srbima iz unutrašnjosti radi odbrane tek uspostavljenih granica i ucvršcenja svoje vlasti. O tim migracijama lijepo nas obavještava dr P. Ivic. Od svih naših dijalekata – piše on -istocnohercegovački jekavski je u eposi migracija doživeo najjacu ekspanziju. Njegovi pripadnici, Srbi, iz nekadašnjeg Huma i Travunije, preplavili su zapadnu Bosnu u čijem današnjem stanovništvu oni sacinjavaju veliku vecinu. . .« Otuda je govor ljudi Bosanske Krajine veoma sličan istočnohercegovačkom govoru; to je prirodni nastavak govora istocne Hercegovine, što se jasno vidi i na dijalektološkoj karti srpskog jezika koju je priredio profesor Ivic. I naseljavanje Knešpolja izvršeno je takođe za vrijeme turske vlasti, u sklopu velikih seoba s juga na sjever. Srbi doseljavaju u ove krajeve najviše iz Vrhovine (»Vrhovine«), tj. sa podrucja srezova: Bosanski Petrovac, Ključ, Sanski Most i Mrkonjić-Grad. Knježopoljci i danas Vrhovinom nazivaju svoj stari zavičaj, koji je za njih nešto divljacniji od pitomog Knešpolja. Njih su iz visinskih predjela pokrenuli ekonomski i politički razlozi: potrage za boljom zemljom i sklanjanje ispred turskog zuluma. Ovdje na obroncima Kozare lako se dolazilo do nezaposjednutih površina. Osim toga, u dugom begovatu covjek koji se bio ogriješio o turski zakon bio je osloboden svake odgovornosti. Vrhovina je, dakle, jedno izvorište doseljenika. Drugo izvorište je Lika. Naseljavanje Knešpolja Licanima novijeg je datuma. Ono je počelo sa austrougarskom okupacijom 1878. godine i kraće trajalo, ali se ipak za to vrijeme dosta Ličana naselilo po Knešpolju. Pojedina knežopoljska sela čitava su naseljena doseljenicima iz Like; u drugima su, opet, Ličani izmiješani s ranijim pridošlicama. Iako su neki Knežopoljci Vrhovljani, a neki Ličani, u govoru se ne razlikuju jer su, u stvari, i jedni i drugi istog prorijekla-hercegovačkog. Valja, svakako, istaci još jednu važnu činjenicu: u Knešpolju je neznatan broj starih direktnih doseljenika iz dalekih krajeva. Ova doseljavanja su mlada od onih u južnija područja Bosanske Krajine, jer su se Srbi kasnije spuštali iz brdovite Vrhovine u potrazi za zemljištem i mirnijim životom. Ipak, koristeci se podacima naučnih istraživanja, danas možemo bar orijentaciono odrediti ne samo bližu nego i dalju postojbinu ovih pridošlica. U mladem naseljavanju Knešpolja ucestvovale su, kako je već rečeno – Vrhovina i Lika, i posredno Hum. Za pojedine porodice zna se otkuda su doselile i njihovo približno porijeklo. Vladislav Skarić, koji je istraživao porijeklo Srpskog stanovništva Bosanske Krajine, navodi da su u Knešpolje i na šire podrucje Kozare doseljenici stigli iz ovih krajeva: iz Starog Vlaha (Bukove, Ugrenovici, Cikote, Burazori), iz Crne Gore (Obucine, Zlojutre, Komadine), iz Hercegovine (Šurlani, koji nisu došli direktno već preko Dalmacije), iz Dalmacije (Macure, Balaci, Kauri, Marcete, Crnobrnje, Bursaci, Rodici, Torbice, Mudrinici, Drce), od Livna (Šormazi, Trkulje, Kucine), od Grahova ili Unca (Krnete), od Unca i Drvara (Kecmani, Trubarci, Bokani, Zorici, Karani, Šipke, Grbici), od Unca ili Petrovca (Morace, Banjci, Medici), od Petrovca (Bjelobrci, Stupari, Balabani, Drljace, Tubini, Latinovici) i od Sanskog Mosta, Kljuca i Jajca (Predojevici, Kacavende, Bundale, Jajcani, Ćurguzi). Ovu podjelu treba, svakako, uslovno primiti jer, npr., uopšte ne spominje licke doseljenike. Ipak, ona približno odreduje raniju postojbinu Knežopoljaca i njihovo porijeklo. 0 porijeklu dosta jasno govore i neka prezimena kao što su: Ličani, Dalmacija, Kaurin i sl. Tako je ustanovio porijeklo stanovništva Knešpolja Milivoje Rodic, koji je o govoru Knešpolja napisao citavu studiju od 31 do 56 strane u Zborniku krajiških muzeja od 1974. godine. Granica Knešpolja ide Unom od Kozarske Dubice do Srpske Kostajnice, odatle rijekom Strigovom na šumu Pastirevo i Karan, pa dalje obuhvatajuci sela G. Jutrogoštu, Crnu Dolinu i Veliko i Malo Palancište prelazi preko Kozare i izbija na selo Moštanicu, a odavde se putem Moštanica-Dubica spušta opet na Unu. Na ovom prostoru smješteno je pedesetak knežopoljskih sela, od kojih su veća: Citluk, Strigova, Dvorište, Jutrogošta, Jelovac, Palancište, Kriva Rijeka, G. Gradina, Meduvode., Mljecanica, Slabinja, Brekinja i druga« (313,34) U literaturi postoje oskudni podaci o naseljavanju muslimanskog stanovništva u ovom kraju. Prilikom osvajanja današnje Bosanske krajine, od 1463. godine pa dalje, kad su zauzeli Kozarac 1518. godine, Turci počinju naseljavati muslimanski živalj. Novodoseljeni muslimanski živalj uglavnom se zadržao u ravnici, a povecavao se primanjem islama od strane pravoslavnog stanovništva u nastojanju da zadrže svoje ranije posjede. Poslije osvajanja kozarske Dubice, u varošicu su se pored Turske vojne posade naseljavali većinom muslimani. Najprije su naseljavane muslimanske porodice iz okolnih i daljnih mjesta. Porodice Pezici, Šerici, Pašagici i Kocanovici doseljene su pri povlacenju Turaka iz Ugarske. Porodica Nizamje turskog, a Arnautovici arnautskog porijekla. Cigani (Romi) su doseljavani kao zanatlije. Poslije pada Kostajnice pod Austriju 1678. godine, dio njenog stanovništva smješten je u Kozarac. Kozarac je u periodu turske uprave bio isključivo naseljen Muslimanima, dijelom doseljenim iz Kostajnice, Novog Grada, Starog Majdana, Ključa, Like pa i Albanije (402,13). Godine 1689. Austrijanci su zauzeli Udbinu i tada su preseljavali Muslimane u ove krajeve. Tako su se doselili i prvi stanovnici Prijedora. Tu je ranije postojala šuma Lug. Vjerovatno je da su ovo mjesto osnovali izbjegli poturceni Srbi iz Like. Prema odlukama Karlovačkog mira (1699) kojim je završen becki rat, prostrane oblasti dotadašnjeg turskog carstva, sjeverno od Save i Dunava pripale su Austriji. Muslimansko stanovništvo iz krajeva pripalih Austriji iseljavalo se u turske provincije Balkanskog poluostrva. Mnogi su došli u ove krajeve i tu se naselili. Naročito veliku migraciju muslimanskog stanovništva u ove krajeve imamo poslije pada Like 1699. godine pod Austriju. Kad se Turska morala povući iz tih krajeva, povlačili su se i Muslimani unutar novih granica turskog carstva (215,10). Pored begova, koji su bili posjednici zemljišta, muslimansko stanovništvo bavilo se zanatstvom. Begovi i pojedine imućnije muslimanske porodice imali su svoje majdane za topljenje rude (215,10). Kao što sam naveo, prvo stanovništvo Prijedora potiče od poturčenih Srba prebjeglih iz Like. Nakon novog rata 1739. godine granice su ponovo pomjerene u korist Turske, te je došlo do novog naseljavanja izvan zidina grada. Prostraniji ravničarski predjeli s obje strane Sane služili su kao plandište i ispašište za stoku, a uzdignutiji dijelovi kao žitna polja. Vjerovatno su prvi doseljenici iz Like i Udbine zatekli ponekog starosedioca nemuslimana kojima je ostrvo Svinjarica na desnoj strani Sane služilo kao plandište za njihove svinje i krupnu stoku. Izbjeglice naseliše Svinjaricu. Teren je bio šumovit i od tog su gradili drvene kuće. Najstariji dio Prijedora nastao je na ostrvu Svinjarici. Mjesto je izabrano radi lakše odbrane od neprijatelja. Sana je znacajna saobracajnica pa je i to uticalo na izbor mjesta naselja. Postoji predanje da je neki Hadži-Pašo, porijeklom iz Like, koji je imao tri brata i išao na hadžiluk u Meku, osnovao Prijedor. U Prijedoru postoji grob nekog Paše koji je umro 1780. godine. Postojalo je predanje da je taj Pašo prije dolaska u Prijedor živio kod Cazina. On je prije bio udbinski aga. Predanje kaže da se naselio Hadži—Pašo. Njegovi potomci prozvaše se Hadžipašici. Hadži-Šaban, sin Pašin, unuk Ibrahim-beg i praunuk Mehmed-beg bili su kapetani Prijedora, pa se njihovo potomstvo prozva Kapetanovici. Prvi doseljenici bili su Pašici, nazvani po spomenutom Paši, docnije Kapetanovici. Zatim su se doselili Suljanovici, Crnalici ranije zvani Dizdarevici, Babici, Recšici, Grozdanici, Canici i Oklabdžici. Još u ovom vijeku bilo je u Lici Grozdanica, Canica i Oklabdžica, ali oni nisu Muslimani. Te porodice su dobile vece parcele zemlje naseljene pravoslavnim i siromašnim muslimanskim stanovništvom, sa obavezom da u slučaju rata podignu izvjestan broj vojnika. Druge muslimanske porodice naselile su se XIX vijeku iz okolnih mjesta iz Ališica, Lušci Palanke (kod Sanskog Mosta), iz Ljubije, Hambarina, Cejreka, Tomašice, Kozarica i Carakova. Docnije tokom toga vijeka doseljavale su se muslimanske porodice i dalje iz krajeva: iz Kulen-Vakufa, Bihaća, Ključa, Kozarske Dubice, Cazina, Đakovice, Elbasana, Prizrena, Tikveša, Podgorice i iz Male Azije (274,12). Poslije bombardovanja Beograda 1862. godine preostalo muslimansko stanovništvo se moralo iseliti iz Srbije. Pošto je ovaj kraj tada bio slabo naseljen, turske vlasti su jedan dio tih iseljenika, oko 100 porodica iz Beograda, Užica i Valjeva, doveli u Kostajnicu. Tako se naseljavalo ovo područje muslimanskim stanovništvom. Većina doseljenika je došlo iz teritorije koju je tad okupirala Austrija, iz Like, a kasnije iz Srbije. Ostali dio je došao iz drugih područja naše zemlje, a nešto manji broj iz Turske i Albanije..

   P. S Prilikom prebacivanja teksta sa latinice na ćirilicu, pojavilo se puno slovnih grešaka. Ovoga puta, da se ne bih ogrešio, prezimena nisam ispravljao, mada se znaju. Ima još sitnijih grešaka.

   Odgovori

3. 29. decembar 2017. u 08:12

   Vojislav Ananić

   POTKOZARJE (praistorija)

   Iz obavještenja koje daju antički izvori proizlazi da su ovdje stanovali Mezeji.
   Kod grčkog geografa Klaudija Ptolomeja, koji je živio u drugom vijeku prije nove ere, nalazimo nekoliko podalaka o plemenu Mezeja. Prema nekim podacima Ptolomej Mezeje ubraja u Liburne. Prema drugim Ptofemaeus ih smješta iza Liburna, zapadnije od Deriopa, Derija i drugih, što znači da su se Mezeji nalazili odmah uz Japode, sjeveroistočno od Liburnije.
   Podatke o Mezejima nalazimo kod grčkog geografa Strabona. U vrijeme u kojem je živio od 63. do 19. godine prije nove ere, 011 piše: »Panonski narodi su Brcuci, Andizeti, Dicioni, Pirusti, Mezeji, Desidijati. . . do Dalmata i skoro do Ardijejaca na jugu«. Strabun je Mezeje uvrstio u značajnija panonska plemena.
   Apijan je pisao:»Panoni su jedan veliki narod na rijeci Dunavu, a njihovo područje pruža se po dužini od Japoda do Dardanaca«. Apijanove Panone možemo locirati na područje provincije Dalmacije. Tako su Mezeji prvi istočni susjed Japoda u dolini Une.
   Ima više podataka o Mezejima iz vremena kada su oni bili u sklopu rimskog carstva u našim krajevima. Plinije piše da su Mezeji bili moćno i veliko pleme koje je sa 269 dekurtja pripadalo konvektu u Soloni. Pripadalo je provinciji Dalmaciji. Tad je provincija Dalmacija bila naseljena većinom Ilirima. To piše i Diona Kasije. Cassius Dio navodi da je Germanik pobijedio Mezeje udarivši na njih iz Panonije, što znači da su stanovali blizu panonsko-dalmatinske granice.
   P;linije i Dion Kasije Mezeje ubrajaju u Dalmate. Više autora je Mezeje pripisalo skupini ilirskih naroda.
   U prvoj polovini XX vjeka prihvaćena je pretpostavka o ilirskoj pripadnosti Mezeja. I. K. Patsch je objavio u nekoliko članaka etničku pripadnost Mezeja. Zdravko Marić misli da sjeverna Bosna u predrimsko doba ima elemente kulture čiji su nosioci došli sa sjevera, iz Panonije, i da su nosioci te kulture bili narod Panoni. Stanovnici Donje Doline i njihovi srodnici u Sanskom Mostu i Zecovima, naselja sa teritorije plemena Mezeja. Zdravko Marić kaže da su stanovnici Donje Doline srodni Mezejima. U rimsko doba je ova zapadnopanonska etnička grupacija nazvana Panonima. Arheološki nalazi iz Donje Doline, Sanskog Mosta i Zecova pokazuju svoju sličnost.
   Do sličnih rezultata, istražujući Majdanište u Blagaju na Sani, došli su Basler i Pašalić. Dalje na osnovu dosadašnjih istraživanja Mezeje treba pripisati grupi panonskih naroda.
   Međutim, arheološki nalazi iz doline Sane, upoređeni su nalazima iz bihaćke okoline, pokazuju da u porečju Sane nisu stanovali Japodi, već neko drugo pleme. Pač smatra da su Japodi dopirali sve do Sane, a da su Mezeji zauzimali veliko područje Vrbasa i Vrbanje sve do rijeke Bosna.
   Zdravko Marić misli da istočna granica Japoda, odnosno zapadna granica Mezeja, može da bude između dolina Une i Sane. Sjeverna granica teritorija Mezeja bila bi provincijska granica. Na osnovu tih podataka istraživači su Mezejima odredili lokalizaciju u sjeverozapadnoj Bosni, uglavnom u porečju Sane i Vrbasa.
   Na osnovu brojnih autora može se zaključiti da se Mezeji nalaze između Japoda, Diciona, Desijata i Oserijata. Zapadna granica im je između donjeg toka Une i Sane, južna granica
   južnije od Jajca, istočna iza Vrbasa i Vrbanje, a sjeverna granica između provincija Dalmacije i Panonije.
   Dakle, Mezeji su kao velika plemenska skupina u kasno praistorijsko doba i posljednjih nekoiiko vijekova stare i prvih vijekova nove ere, kao i za vrijeme rimske vladavine, naseljavalo sjeverozapadni dio današnje Bosne i Hercegovine, prvenstveno porečje rijeke Sane. Po završetku »Batonovog rata« u 9 godini nove ere, Rim je prišao da učvrsti svoju vlast na novoosvojenoj teritoriji. Dalmacija je stavljena pod upravu Oktavijana Augusta kao carska provincija. Raspodjelom provincije 9. godine nove ere Mezeji su priključeni provinciji Dalmaciji i uključeni u Salonitski konventus. To je bila granica prema provinciji Panoniji. To se odnosi na vrijeme poslije podjele dotadašnjeg Ilirika na provincije Dalmaciju i Panoniju.
   Od cara Avgusta Mezeji su regrutovani u dalmatinskim hordama (auksilijama), koje su bile razmještene po raznim krajevima rimskog carstva, a od Klaudija i u mornarici i raventskoj floti. Vojni rok je bio oko 20 godina, a onda su isluženi vojnici naseljavani u mjestima gdje su služili vojsku po domovini. Za vrijeme službe u vojsci naučili bi latinski jezik. Tako su jedan od važnijih nosilaca romanizacije u prvom vijeku nove ere bili muškarci koji su primljeni za služenje vojske.
   Uz rimsku vojsku su došli trgovci, zanatlije i rudarski stručnjaci. I oni su uticali na romanizaciju. Natpis koji datira iz 75. godine nove ere, a nađen je u Samniumu, pokazuje da su Mezeji još tada sačinjavali plemensku opštinu kojoj je na čelu stajao praefectus civitatis (287,12).
   Što se tiče daljeg razvitka Mezeja i njihovog uređenja, važan je podatak Kasija Diona koji spominje utvrđena mjesta plemena Mezeja. Mogli bi biti sa mjestom koje spominje Kasije Dion. Tomašek na osnovu toga zaključuje da se Splounum (Splonum) nalazi na Sani, tj. kod Starog Majdana i da se mjesto razvilo kao rudarski centar. Spomenuti centar Republicae Splonislarum izgleda da je eraru u Soloni isporučivao prihode željeznih rudnika. Zasad bi se, prema podacima koje daju Kasije Dion i navedeni epigrafski spomenici, moglo Splaunum (Splonum). Ovaj grad se spominje i na natpisu iz Komina kod Pljevlja. Natpis nam ne objašnjava lokalizaciju mjesta, ali je značajan po tome što se njime ponovo potvrđuje da je Splonum imao rang gradske opštine kao i ostali gradovi koji se ovdje spominju. Sa područja Mezeja potiče i nadgrobna stena iz Cikota kod Prijedora na kojoj se spominje dedikant veteranus Aurelius Surus ex beneficiariis leg. X Gem. Lična imena u ovom natpisu pripadaju grupama običnih italsko-rimskih, ilirskih, tračkih, a i keltskih imena (287,13).
   Etnička pripadnost stanovnika je šarolika što se vidi iz pronađenih natpisa. Ilirskog porijekla je Tatonia Procula, njen muž Aurelius Surus, i sinovi Optatus i Firmianus. Zipandus je izgleda tračko ime. Quintus i Caro deklariraju se kao libertini iz Itatije, neodređenog je porijekla Aurelius Baosus i Sumpa. Ulpia Matera sa drugog spomenika iz Cikota je panonskog porijekla. U Blagaju na spomeniku se susreću tri rimska imena: Ilpia Nona, Campanius Marcianus i Julia Marciana. Veoma česta su imena italskog porijekla koja su nosili konduktori, a u drugom vijeku prokuratori.
   U području Argenlarije konstanovano je prisustvo Grka koji su se tu naselili kao rudarski stručnjaci i trgovci. Odavde je natpis i jednog dekuriona iz Sirmija koji je u srebrnjačkom rudarskom distriktu kupovao rudu za kovnice svoga grada. Po natpisima poznati su Heliodorus, Ork sa Orijenta, kao nasijednik u Rakanskim Baricama, i Philocvrius, takođe Grk ili Orijentalac, u Agićima; dakle, obadva sa rudarskog područja Japre-Bosanski Novi (287,96).

   Odgovori

4. 29. decembar 2017. u 11:13

   Vojislav Ananić

   TERITORIJA BOSANSKE DUBICE I BROJ STANOVNIKA 1931. I 1971. GODINE

   Za vrijeme turske okupacije ovog područja Knešpolje je bilo pod upravom kajmakama u Kostajnici. Ovaj je imao u Bosanskoj Dubici mudira, starješinu ispostave, koji je sva naređenja predavao subotom seoskim knezovima, a ovi su imali po jednog zastupnika u svakome selu. Kneževi bi primljene zapovijesti sutradan saopštavali narodu sazivajući ga klepalom na zborno mjesto. Kadija je bio u Kostajnici.
   Za vrijeme austrijske okupacije ovog područja kotar-(srez) iz Kostajnice je 1895. godine prenesen u Bosansku Dubicu. Kotarski predstojnik-(seoski načelnik) je subotom naređivao svima kneževima iz sreza što ima da se radi, a ovi bi nedjeljom narod pozivali klepalom i naređenja mu dostavljali. Tad je i kotarski (sreski) sud uveden u Bosanskoj Dubici.
   Za vrijeme Kraljevine Jugoslavije administrativna podjela izvršena je na srezove i opštine. Tako je 1931. godine Knežopolje pripadalo srezu Bosanska Dubica. Teritorija sreza je podijeljena na 6 opština koje ukupno imaju 51 selo, izuzev grada Bosanske Dubice.
   Podjela teritorije sreza Bosanska Dubica na opštine u 1931. godini je sljedeća:
   Bosansko-dubičku opštinu sačinjava teritorija grada Bosanske Dubice sa selima Jašikom i Spiljom, koja ima 4854 stanovnika. Sjedište opštine je u Bosanskoj Dubici;
   Draksenićku opštinu sačinjava teritorija 6 sela, i to: Draksenić, Demirovac, Međeđa, Prosara, Klekovci i Donja Gradina. Opština ima 6007 stanovnika. Njeno sjedište je u Drakseniću;
   Pucarsku opštinu sačinjava teritorija 10 sela, ito: Pucari, Bijakovac, Rakovica, Vojskova, Sretlije (Gornje i Donje), Jelovac, Kadin, Božici, Lićani, Gunjevci. Opština ima 6738 stanovnika. Njeno sjedište je u Pucarima (1,26);
   Međuvođsku opštinu sačinjava teritorija 11 sela, i to: Međuvođe, Aginci, Gornjaševci, Koturovi, Bjelajci, Maglajci, Furde, Siljučani, Parnice, Hadžibunar, Vlaškovci. Opština ima 5874 stanovnika. Njeno sjedište je u Međuvođu (1,26);
   Knežičku opštinu sačinjava teritorija 10 sela, i to: Dvorište, Mirkovac, Brekinja, Hajderovci, Jelovac Donji, Jutrogušta, Čitluk, Ušivac, Murati, Gradina Gornja, Kriva Rijeka. Opština ima 4713 stanovnika. Njeno sjedište je u Knežici;
   Johovsku opštinu sačinjava teritorija 12 sela, i to: Johova, Pobrđani, Tuključani, Jasenje, Komlenac, Vrioci, Suvaja, Verija, Novoselci, Čelebinci, Vranovac, Mrazovci. Opština ima 5164 stanovnika. Njeno sjedište je u Johovi (1,27).
   Na području sreza Bosanske Dubice 1931. godine bilo je 5553 domaćinstva sa 33.350 stanovnika. Od ukupnog broja stanovnika je 28.587 pravoslavnih, 1631 katolika, 3017 Muslimana, kao i 288 evangelista i nešto malo Jevreja i dr. Pravoslavni žive na čitavom području sreza Bosanske Dubice. Muslimani žive samo u gradu Bosanskoj Dubici. Katolika ima po selima: u Jošiku oko 316, u Parnicama 179, u Maglajcirna oko 166, zatim u Špilji 23 i u još nekoliko sela u manjem broju. Evangelisti njemačke narodnosti su naseljeni u Vranovcu i u Prosari, gdje ih je naselila Austrija iz Galicije (1,25).
   U toku drugog svjetskog rata (1941-1945) s područja sreza Bosanska Dubica poginulo je 2868 boraca NOR-a i 15.627 žrtava fašističkog terora. Dakle, u partizanima i fašističkim logorima smrti širom naše zemlje poginulo je 18.495 stanovnika. Ovaj podatak govori da je 55,4% stanovništva poginuio u drugom svjetskom ratu sa područja današnje opštine Bosanska Dubica, sa teritorije Knešpolja. To je, upravo, teritorija Skenderove »Stojanke, majke Knežopoljke.«
   Popisom stanovništva 1971. godine na području opštine Bosanska Dubica bilo je Srba 23.989, Muslimana 5114, Hrvata 717, ostalih 564, svega 30.384 stanovnika. Dakle, dvadeset i šest godina poslije drugog svjetskog rata nije još postignut predratni broj stanovnika na području Bosanske Dubice, odnosno manje ih je za 2966 stanovnika.

   Stanovništvo danas

   Na području Kozare i Potkozarja popisom stanovništva u 1971. godini bilo je Srba 138.389, Muslimana 58.957, Hrvata 22.170, ostalih 5.890, svega 225.412 stanovnika. Najbrojniji su Srbi 61,4%, Muslimani 26,2%, Hrvati 9,8% i na ostale otpada 2,6%.

   Odgovori

5. 2. januar 2018. u 14:08

   Dragica

   Poštovani,
   više puta sam neuspešno, pokušala da utvrdim poreklo prezimena mojih roditelja.
   Moj otac se preziva Gačić i rođen je u selu Trijebovo, Opština Mrkonjić Grad. Moj deda se zvao Ilija. Slave Jovanjdan. Iz priče moje mame, doselili su se iz Glamoča, a u Glamoč iz Crne Gore. Po nekim pričama, ranije su se prezivali Crnčević i prezime su promenili sklanjajući se od Turaka. Primećujem da u Mrkonjić Gradu ima i Muslimana sa prezimenom Gačić.
   Moj deda Ilija je imao brata, čije ime ne znam, koji se, posle 2. svetskog rata, sa svojom porodicom preselio u Kikindu ili okolinu. Nikada nisam imala priliku da se upoznam sa bilo kim od njih, a volela bih da stupimo u kontakt.
   Moja majka je rođena u istom selu, ali u zaseoku Čulići (prezivala se Čulić). Otac joj je bio Nikola, a deda Ilija. Slave Časne Verige – 29.01. Ne znam da li su u ovaj kraj došli i odakle, ili su tu oduvek živeli.

   Odgovori

   • 11. februar 2018. u 16:55

     Crnčević

     Poštovana Dragice,
     prezime Vašeg oca Gačić koji “ranije su se prezivali Crnčević i prezime su promenili sklanjajući se od Turaka” doselivši se iz “Glamoča, a u Glamoč iz Crne Gore”, u mnogim me detaljima podsjetilo na komentar Željka Crnčevića od 06. juna 2013. godine (https://www.poreklo.rs/2012/07/23/poreklo-prezimena-selo-podgradina-glamo%C4%8D-fbih/#comment-9410) gdje se pominje “prezime Crnčević izvorno imaju samo Gadžići”. Sličnost prezimena Gačić i Gadžić, odnosno slična zvučnost suglasnika č i dž, prilikom nekog evidentiranja prezimena pretka vašeg oca u matičnim ili crkvenim knjigama, mogla bi biti eventualni putokaz ka otkrivanju dubljeg porijekla vaše porodice. Snagu ovoj indiciji daje isto ranije prezime Gačića i Gadžića iz Glamoča, Crnčević.

     Odgovori

6. 2. januar 2018. u 16:14

   Vojislav Ananić

   U selo Novi Kozarci kod Kikinde je kolonizirao nakon 2. sv. rata Laza Gačić (preminuo pre godinu-dve). Ostao mu sin sa porodicom u istom mestu. Znam da su poreklom iz Bosne. Laza je bio duša od čoveka. Ne znam da li Vam je on bio srodnik?

   Odgovori

7. 24. januar 2018. u 16:09

   dunja

   Pozdrav!Moje prezime je Trbulin,prilicno rijetko odnosno koliko znam nema nas bas puno na ovom podrucju i mislim da smo svi u krvnom srodstvu.Jos kao dijete od svog sam strica slusala price da smo porijeklom iz Like i koliko znam i tamo ima jos uvijek porodica s tim prezimenom ali mi je i rekao da imamo i neke veze sa prezimenom Gacesa.Ako imate bilo kakve informacije o tome bila bih Vam zahvalna.Inace slavimo Djurdjevdan.

   Odgovori

   • 24. januar 2018. u 23:20

     Milorad Bogdanović

     Vaše prezime spominje se 1882. godine kao slavljenici Đurđevdana u parojijama Hrgar kod Bihaća, Osretci kod Drvara kao i Poljavnice i Svodna kod Novog Grada.
     Prezime Gaćeša slavi Đurđevdan samo u parohiji Zborište kod Krupe, a svi drugi slave Nikoljdan. Nikoljdan Gaćeše slave i u parohiji Hrgar gdje se tada spominje i prezime Trbulin.
     Vjerovatno da je tvoj đed u pravu, jer se 1883. godine u eparhiji Gornjo-Karlovačkoj spominju Trbulini samo kao slavljenici Đurđevdana, i na te prostore dosta je doseljenika iz Like.

     Odgovori

8. 10. februar 2018. u 18:09

   Brankica

   Postovani,

   zanima me poreklo prezimena ČEGAR! Krsna slava Sveti Jovan (20.01)

   Hvala! Pozdrav

   Odgovori

   • 10. februar 2018. u 22:57

     Milorad Bogdanović

     Odakle su tvoji Čegari?

     Odgovori

9. 11. februar 2018. u 11:59

   Brankica

   Trenutno Banja Luka! Po usmenom predanju Glamoc, a pre toga Dalmacija, pre Dalmacije Hercegovina/Crna Gora! Da li su vam poznata neka pismena svjedocanstva o tom prezimenu?

   Odgovori

10. 11. februar 2018. u 21:03

    Milorad Bogdanović

    Ja sam se mnogo puta “opržio” u kuhinji usmenih predanja, tako da na svaku takvu priču vrlo oprezno ulazim.
    Za sada najstariji pisani dokument kod pravoslavnih Srba svakako su crkvene knjige vođene po parohijama. U Šematizmu mitropolije dabrobosanske za 1882. godinu prezime Čegar spominje se u parohiji varoš Banja Luka, zatim Graci i Ratkovo kod Ključa i Stekerovci kod Glamoča. Svi slave istu slavu, Jovanjdan. Borivoje Ž. Milojević, u knj. Kupreško, Vukovsko, Ravno i Glamočko polje, 1923, spominje na str. 103 i 104, da je tada u Prduovo selo bila samo jedna kuća Čegar, čija je slava Jovanjdan.
    Ovo prezime ne spominje se 1883. godine u Lici, Baniji i Kordunu, niti u Slavoniji 1898. godine.Takođe Čegara nema ni u knjizi Porodice dalmatinskih Srba od Aleksandra Bačko, niti u knjizi Riste Milićevića Hercegovačka prezimena.
    Znači, vjerovatno da su vaši korjeni sa prostora parohije Stekerovci kod Glamoča u čijem sastavu su tada bila još i sela Prijani, Debeljak, Maslena Strana, Podgradina i Perduhovo selo.
    Ovdje treba imati na umu da su prezimena na ovim prostorima nastala tek početkom 17. vijeka, a pošto ste neobično prezime i istu slavu slavite, vjerovatno da ste svi istog roda. Danas se to može provjeriti testiranjem i doći do saznanja koja ste haplogrupa i s kime ste još u srodstvu.

    Odgovori