Čoka i okolna sela

12 komentara

1. 20. novembar 2016. u 09:38

   vojislav ananić

   B A N A T S K I M O N O Š T O R
   BANATSKI MONOŠTOR (152 st), ratarsko-stočarsko (49,3% agrarnog st.) seosko naselje zbijenog (salašarskog) tipa, na (84 t) lesnoj terasi iznad aluvijalne ravni Zlatice (75,8 kt), leve pritoke Tise, 10 kt istočno od Čoke. Pripada K.O. Crna Bara (3.801 ća). Ime dobija po nekom starom manastiru. Fizionomsku osnovu naselja čine dve međusobno paralelne i duže ulice i jedna kraća koja ih spaja. Prostire se pravcem SI-JZ. Spada u stara naselja. Pominje se 1231, 1557/58. i 1666, kada je naseljen Srbima, i kasnije. Kroz istoriju promenio je više vlasnika, a u nekim fazama bio je povremeno nenaseljen. St. je mađarsko (seoska slava ”buč” – krajem avgusta), doseljeno 1782. iz okoline Segedina. Indeks demografskog starenja (j5) kreće se u rasponu od 0,6 (1961) do 2,3 (1991). Rimokatolička crkva Sv. Ilije podignuta je 1961. god. Ima dom kulture, tradicionalnu kamp-smotru mađarskih narodnih igara (priređuje se na dan seoske slave) i dr. Glavni poljoprivredni proizvodi tržišnog značaja su žitarice, povrće, industrijsko bilje, svinje, goveda i ovce, a nosilac razvoja agrara su privatna gazdinstva.
   Mr Dragan Obradović
   Izvor:
   GEOGRAFSKA ENCIKLOPEDIJA naselja SRBIJE
   POD RUKOVODSTVOM PROF. DR SRBOLJUBA Đ. STAMENKOVIĆA
   IV
   s-š
   Enciklopedija (knjiga I, II, III i IV) štampana finansijskom podrškom Saveznog sekretarijata za razvoj i nauku Jugoslavije u Beogradu Izdavači
   GEOGRAFSKI FAKULTET, Studentski trg Z/Š, BEOGRAD
   AGENA, Vojvode Brane 20, BEOGRAD
   STRUČNA KNJIGA, Svetogorska 48, BEOGRAD Štampa STRUČNA KNJIGA, Svetogorska 48, BEOGRAD, 2002. Tiraž 2000 primeraka

   Odabrao i priredio: Vojislav Ananić

   Odgovori

2. 20. novembar 2016. u 09:40

   vojislav ananić

   C R N A B A R A
   CRNA BARA (595 st.), ratarsko-stočarsko (38,3% agrarnog st.) seosko naselje zbijenog (panonskog) tipa, na (82 m) nižem delu lesne terase, između napuštenih korita Moriša i Zlatice, 13 km SI od Čoke. Površina atara iznosi 3.801 ća. Pravougaonog je oblika sa tri duže ulice (1,3-1,5 km), pravca pružanja SZ-JI, i dve kraće (0,3 km), poprečne ulice. Pominje se krajem osme decenije XVIII v. kao srpsko naselje. U prvoj polovini XIX v. doseljavaju se Mađari i Nemci. St. je pretežno mađarsko – 50% (seoska slava ”buč” – krajem oktobra), i srpsko (35%). Indeks demografskog starenja (j5) kreće se u rasponu od 0,5 (1961) do 1,1 (1991). U selu se nalaze dve crkve: srpski pravoslavni hram Sv. Save — prenos moštiju (1847), čiji dan je i crkvena slava, i rimokatolička crkva. Struju dobija 1956, a vodovod 1967. god. Ima dečji vrtić, četvororazrednu OŠ, MK, dom kulture, biblioteku, zdravstvenu stanicu, apoteku, veterinarsku ambulantu, poštu, banku, Zemljoradničku zadrugu ”Crna Bara”, lokalnu pijacu (pazarni dan – nedelja), lovačko i vatrogasno društvo i dr. Vodeći agrarni proizvodi su žitarice, povrće, industrijsko bilje, svinje, goveda i ovce.
   Mr Dragan Obradović
   Izvor:
   GEOGRAFSKA ENCIKLOPEDIJA naselja SRBIJE
   POD RUKOVODSTVOM PROF. DR SRBOLJUBA Đ. STAMENKOVIĆA
   IV
   s-š
   Enciklopedija (knjiga I, II, III i IV) štampana finansijskom podrškom Saveznog sekretarijata za razvoj i nauku Jugoslavije u Beogradu Izdavači
   GEOGRAFSKI FAKULTET, Studentski trg Z/Š, BEOGRAD
   AGENA, Vojvode Brane 20, BEOGRAD
   STRUČNA KNJIGA, Svetogorska 48, BEOGRAD Štampa STRUČNA KNJIGA, Svetogorska 48, BEOGRAD, 2002. Tiraž 2000 primeraka

   Odabrao i priredio: Vojislav Ananić

   Odgovori

3. 20. novembar 2016. u 09:41

   vojislav ananić

   V R B I C A
   VRBICA (548 st.), pogranično (3 kt od jugoslovensko-rumunske granice) ratarsko-stočarsko (37,6% agrarnog st.) seosko naselje zbijenog tipa, na lesnoj gredici opkoljenoj nižom aluvijalnom ravni Zlatice, pored železničke pruge Kikinda-Banatsko Aranđelovo, 18 kt SI od Čoke. Površina atara iznosi 3.073 ća. Pripada planskim naseljima. Ulice su krivudave i kratke, osim jedne lučno povijene i duge 1,2 kt sa samo jednim redom kuća. Kuće su ušorene i primaknute jedna uz drugu. Savremeni razvoj naselja ostvaruje se po urbanističkom planu iz 1990. god. Osnovana je 1789, kada nosi naziv Eđhazašker (Erućauazkeg). St. je mađarsko – 93,4% (seoska slava ”buč” – poslednja nedelja u avgustu), doseljeno u vreme nastanka sela iz okoline Segedina, a ima i ostalih etničkih pripadnika (Srbi, Muslimani i dr.). Indeks demografskog starenja (C) kreće se u rasponu od 0,5 (1961) do 1,9 (1991). Rimokatolička crkva Sv. Jovana izgrađena je 1939. god. Električno osvetljenje dobija 1948, a vodovod 1970. god. Ima dečji vrtić, četvororazrednu OŠ, MK, dom kulture, biblioteku, zdravstvenu stanicu, poštu, pijacu (pazarni dan – nedelja), Lovačko društvo ”Srndać” i dr. Nosioii razvoja intenzivne i tržišno orijentisane poljoprivredne proizvodnje (žita, povrće, industrijsko i lekovito bilje, svinje, goveda, ovce i dr.) su PK ”Čoka” RJ “Graničar” i privatni sektor.
   Mr Dragan Obradović
   Izvor:
   GEOGRAFSKA ENCIKLOPEDIJA naselja SRBIJE
   POD RUKOVODSTVOM PROF. DR SRBOLJUBA Đ. STAMENKOVIĆA
   IV
   s-š
   Enciklopedija (knjiga I, II, III i IV) štampana finansijskom podrškom Saveznog sekretarijata za razvoj i nauku Jugoslavije u Beogradu Izdavači
   GEOGRAFSKI FAKULTET, Studentski trg Z/Š, BEOGRAD
   AGENA, Vojvode Brane 20, BEOGRAD
   STRUČNA KNJIGA, Svetogorska 48, BEOGRAD Štampa STRUČNA KNJIGA, Svetogorska 48, BEOGRAD, 2002. Tiraž 2000 primeraka

   Odabrao i priredio: Vojislav Ananić

   Odgovori

4. 20. novembar 2016. u 09:42

   vojislav ananić

   J A Z O V O
   JAZOVO (1.118 st.), ratarsko-stočarsko (62,8% agrarnog st.) seosko naselje zbijenog (panonskog) tipa, na (84 š) jednom od ostrva lesne terase u aluvijalnoj ravni Zlatice, 10 kt JI od Čoke. Površina atara iznosi 2.832 ća. Objedinjuje dva odvojena fizionomska dela: Hodić (stariji deo naselja) i Jazovo. Prostornu okosnicu razvoja naselja čini jedna duža ulica meridijanskog pravca i nekoliko kraćih koje nisu međusobno paralelne. Ubraja se u stara naselja. Pominje se 1337. pod imenom Hodić (NoJe^ućau), koji se u turskim izvorima 1557/58. navodi kao srpsko naselje, tokom XVII i u prvoj polovini XVIII v. kao nenaseljeno selo. Sadašnje naselje je obnovljeno 1760. god. St. je mađarsko – 95,8% (seoska slava ”buč” – prva nedelja u oktobru), doseljeno iz okoline Segedina, a ima i ostalih nacionalnosti (Romi, Srbi i dr.). Indeks demografskog starenja (j8) kreće se u rasponu od 0,6 (1961) do 2 (1991). Rimokatolička crkva Sv. Mihovila Arhangela sagrađena je 1901. god. Električno osvetljenje dobija 1953, a vodovod 1968. god. Ima dečji vrtić, četvororazrednu OŠ, MK, dom kulture, KUD ”Petefi Šandor”, zdravstvenu stanicu, apoteku, veterinarsku ambulantu, poštu, poljoprivredna preduzeća ”Jazovo” i ”3latica” (ribnjak 621 ća), lokalnu pijacu (pazarni dan – subota), Lovačko društvo ”Fazan” i dr. Poljoprivredni proizvodi tržišnog značaja su žitarice, industrijsko i krmno bilje, svinje, goveda, živina i šaran.
   Mr Dragan Obradović
   Izvor:
   GEOGRAFSKA ENCIKLOPEDIJA naselja SRBIJE
   POD RUKOVODSTVOM PROF. DR SRBOLJUBA Đ. STAMENKOVIĆA
   IV
   s-š
   Enciklopedija (knjiga I, II, III i IV) štampana finansijskom podrškom Saveznog sekretarijata za razvoj i nauku Jugoslavije u Beogradu Izdavači
   GEOGRAFSKI FAKULTET, Studentski trg Z/Š, BEOGRAD
   AGENA, Vojvode Brane 20, BEOGRAD
   STRUČNA KNJIGA, Svetogorska 48, BEOGRAD Štampa STRUČNA KNJIGA, Svetogorska 48, BEOGRAD, 2002. Tiraž 2000 primeraka

   Odabrao i priredio: Vojislav Ananić

   Odgovori

5. 19. jun 2017. u 22:47

   Aleksandar Mihaljev

   Možete li navesti podatke za naseljeno mesto Čoka?

   Odgovori

6. 23. jul 2017. u 09:24

   vojislav ananić

   Vrbica

   Vrbica se nalazi pored stare trase pruge Beč–Istambul na južnom delu trougla triju reka Tisa-Mori-Zlatica na ravničarskom terenu, srednja nadmorska visina sela je 85m. Sa severa se graniči sa Banatsko Aranđelovom, južno sa Mokrinom, istočno sa Valkanj i zapadno sa Čokom. Podneblje kontinentalnog tipa sa mnogo vetrova, pretežno sa jugo istočnog pravca.
   Po nekim raspoloživim podacima utvrđeno je da selo pod imenom EgyházasKér prvi put se pominje u dokumentu koju je izdala Aradski –Čanadski Vladičanski dvor od 09.februara 1247 godine. Po ovom dokumentu naziv sela se sastoji iz dva dela. Prvi deo predstavlja Egyhaz (što predstavlja crkvu ) dok drugi deo je ime plemena Kér koje je naseljavao ovu teritoriju. Naselje je uništeno 1282 godine, a ponovo naseljeno od strane plemenske zajednice 1337 god. Relativno miran period u istoriji sela bilo je do dolaska turskih osvajača 1526 godine kada je selo ponovo razoreno. Na osnovu drugih raspoloižvih podataka selo je formirano nakon povlačenja turaka sa teritorije Banata. Nastala je 1785 godine, kada je iz okoline Segedina kolonizovano nekoliko mađarskih porodica. Ovu teritoriju na licitaciji kupio je Baron Marcibanji i počeo ponovno naseljavanje. Na jednoj karti od 1885 godine koju je izradio za Torontalski okrug Genczy Pal (Gőnczyi Pál) selo je označeno kao Verbicza, kao i u matičnim knjigama iz tog perioda. Po popisu iz 1900 god. u selu je bilo 138 kuća i 927 žitelja. Nakon Trinatonske konferencije i odluke od 04. juna 1920 godine selo je pripalo tadašnjoj kraljevini Srba, Hrvata i Slovenaca. Od tada je promenjeno ime sela sa dotadašnjeg Egyházaskér u Vrbicu najverovatnije zbog velikog broja postojećih vrbovih drveća koja su se nalazila na ovoj teritoriji.
   SAVET MESNE ZAJEDNICE broji 7 članova. Predsednik Saveta je dipl. ing. Koso Robert.
   Udruženje “Zlatna Buba” je formirana 2002. U toku je formiranje Aktiva žena «Margareta« koja ima 32 članova i radiće na uspostavljanju multietničke saradnje, ekološkom razvoju sela u ruralnim sredinama, pospešivanju kreativnosti kod žena i mladih, borbu za poboljšanje kvaliteta života žena koje žive na selu i smanjenje diskriminacije prema ženama. Isto se očekuje i registracija Kulturno Prosvetnog Društva „Arany János” koje će raditi na očuvanju izvornih vrednosti i popularizacije književnosti i ostalih kulturnnih dostignuća kao i očuvanje jezika i izvornog narodnog stvaralaštva, edukacije stanovništva itd. U zgradi mesne zajednice postoji biblioteka koja raspolaže sa oko 750 knjiga dok u “ETNO KUĆI” su sačuvani predmeti od naših predaka .
   Lovačko udruženje “SRNDAĆ ” iz Vrbice ima 30 članova. Kupili su zemljište i salaš koju su uredili za lovački dom. Oni nisu samo društvo koje se bavi odstrelom divljači već je društvo koje brine o divljači posebno u zimskom periodu i uređuje i čuva svoje lovište, organizuje uzgoj fazana. Lovačko društvo raspolaže sa lovištem od oko 3000 ha. Česti su inostrani gosti i radi se na razvoju lovnog turizma. U toku 2006-2007 godine izvržili su pošumljavanje sa oko 2400 stabala bagrema i drugog drveća. Izgradili su visoku osmatračnicu za lov divlje svinje.
   Udruženje penzionera ima svoju kancelariju u zgradi Mesne Zajednice. Brine se o svojim članovima, tako što nabavlja za njih po najpovoljnijim cenama prehrambene proizvode, zimnicu, ogrev. Organizuje sastanke, druženja i izlete.
   Fudbalski klub “Radnički” pre šest godina prestao je sa aktivnim učestvovanjem u Fudbalskoj ligi zbog nedostatka finansijskih sredstava. Ali od 1974 svake godine organizuje tradicionalni godišnji fudbalski turnir između fudbalera koji su ostali u selu i između fudbalera koji su na neki način vezani za Vrbicu. Ovu tradicionalnu manifestaciju održavaju zadnje subote u avgustu mesecu pre seoske slave – BUČA. Danas FK broji 30 članova i aktivno radi sa pionirima i omladinom.
   U naselju Vrbica postoji katolička crkva koja je izgrađena 1938 god. uz pomoć porodice Lederer. Meštani su uglavnom svi katoličke veroispovesti izuzev nekoliko porodica pravoslavne i reformatske vere.
   Nekadašnje poljoprivredno imanje “Graničar” je privatizovano. Danas zapošljava 6 radnika. Viiše od 1500 ha zemljišta je u vlasništvu Ministarstva i čeka da ga neko uzme u zakup. Od poljoprivrednih kultura koje se gaje na ovom području su: na prvom mestu je beli luk, koji zbog posebne karakteristike i sastava zemljišta, postiže vrhunski kvalitet. Proizvodi se i pšenica, kukuruz, suncokret, detelina, šećerna repa, duvan itd. Uzgoj svinje i stoke, puštanje goveda na ispašu, prodaja mleka obezbeđuje skroman prihod meštanima.

   DEMOGRAFIJA
   U naselju Vrbica živi 404 stanovnika. Prosečna starost stanovništva iznosi 45,9 godina (43,5 kod muškaraca i 48,0 kod žena). U naselju ima 173 domaćinstva, a prosečan broj članova po domaćinstvu je 2,34.
   Broj stanovnika po zadnjem popisu iz 2002 god. je 404. Početkom 1953. god. Vrbica je imala najviše stanovnika po tadašnjem popisu 1363. Danas u selu ima 280 stanovnika i 135 domaćinstava , oko 60 praznih i 35 rušenih kuća. Socijalni sastav stanovništva je: 102 penzionera i njihovi bračni drugovi, 17 ostarelih zemljoradnika, 45 predškolske i školske dece do 18 godine starosti, 60 nezaposlenih lica 18 radnika i 38 poljoprivrednika.
   Ovo naselje je u velikim delom naseljeno mađarima (prema popisu iz 2002. godine), a u poslednja tri popisa, primećen je pad u broju stanovnika.

   Odgovori

7. 14. avgust 2017. u 12:52

   vojislav ananić

   ČOKA

   Opština Čoka se prostire na površini od 321 kilometara kvadratnih, u severnom delu Banata, u neposrednoj blizini tromeđe Srbije i Crne Gore, Madjarske i Rumunije.
   U 8 naseljenih mesta živi oko 11388 stanovnika višenacionalnog, mešovitog sastava.
   Područje Opštine ima povoljan geostrategijski položaj, jer je povezan sa ostalim delovima zemlje drumskim i željezničkim saobraćajem, kao i plovnošću reke Tise.
   Prirodno mesto opštine Čoka je, kao sastavnim delom Banata, u evroregionu Dunav 21, odnosno njegovom delu: Dunav-Kereš-Mureš-Tisa.
   Privreda opštine Čoka je u početnoj fazi privatizacije, sa veoma malim brojem zaposlenih radnika i preduzećima koja su mahom i stečaju.
   Medjutim, privreda opštine Čoka čini napore očuvanja svojih malobrojnih brendova, koji će biti okosnica buduće tržišne utakmice i razvoja turizma kao osnovne privredne grane. Sportske organizacije i sportisti Opštine Čoka i grada Čoka su dali pun doprinos afirmaciji Jugoslovenskog sporta i sporta Srbije i Crne Gore osvajanjem najsjajnijih odličja na međunarodnim, evropskim i svetskim takmičenjima. Isti kvalitet, Opština Čoka i grad Čoka su potvrdili i u ostalim oblastima sporta, u školskom sportu i rekreativnom sportu, odnosno u amaterskom sportu.
   Kulturne organizacije opštine Čoka, zahvaljujući svojoj multinacionalnosti i multikulturalnosti, organizatori su veoma kvalitetnih i tradiconalnih kulturnih manifestacija regionalnog značaja.
   Opština Čoka obuhvata naselja Banatski Monoštor, Vrbica, Jazovo, Ostojićevo, Padej, Sanad, Crna Bara, Čoka.

   Odgovori

8. 15. septembar 2017. u 17:45

   vojislav ananić

   Crna Bara

   Naseljena je u prvoj polovini XIX veka. Naselio ju je Marcibanji, vlastelin Čoke.
   U Crnoj Bari se rodio Nenad Vujin, narodni dobrotvor (1889 — poginuo je kod Bilica u Galiciji 1915).

   Izvor: dr DUŠAN J. POPOVIĆ, SRBI U BANATU DO KRAJA OSAMNAESTOG VEKA, BE0GRAD, 1955.

   Odgovori

9. 15. septembar 2017. u 17:46

   vojislav ananić

   Jazovo

   Ranije se zvalo Hodić. 1557—8 imao je 14 srpskih porodica, a 1582 3 srpske stočarske porodice, koje su imale 560 ovaca. Početkom XVIII veka bilo je nenaseljeno. 1760 naseljeni su u Jazovo Mađari iz okoline Segedina.
   Potesi: Aranka, Veliki at, Debela bara, Dugi at, Kurta, Milina bara.

   Izvor: dr DUŠAN J. POPOVIĆ, SRBI U BANATU DO KRAJA OSAMNAESTOG VEKA, BE0GRAD, 1955.

   Odgovori

10. 15. septembar 2017. u 17:50

    vojislav ananić

    (Potiski) Semikluš (Sent Mikloš) – Ostojićevo

    Pripadao je Čanadskoj županiji. Zabeležen je 1247. U srednjem veku zvan je Ražanj-Sent-Mikloš. 1557—8 imao je 10 srpskih domova, od kojih 8 novih i 2 stara, a 1581 zabeleženo je 5 srpskih stočarskih porodica. I u XVII veku bio je naseljen. 1712 živeli su u Semiklušu: Vukmir, Ivan Đurović, Petko Bogdinac, Rade Nehajšić, Trifun Mudrić i knez Velimir. 1717 imao je 30, a isto toliko i 1727. Na jednom aktu, verovatno iz sredine XVIII veka, bili su potpisani: duhovnik Živko, Stojadin Crni, Jovan Dorožanin, Desa Irinđanski, Miško Lukić, Stojić Nestorov, Radoje Zebić, Vlajko Trifunov, Vučko Velimirov, Marko Josin, Luka Gorbanski i Jovan Sredojev knez. 1752 naseljeno je ovde dosta Rumuna. 1753 označen je kao srpsko naselje. 1773 imao je 190 domova. Nemci su se naselili u Semikluš 1777, a Mađari 1831. 1786 označen je kao rumunsko-srpsko naselje.
    U Semiklušu su se rodili: dr Milan Božeski, advokat i novinar (1858—1928); i dr Tihomir Ostojić, literarni istorik i javni radnik (1865 — Beč 1921).

    Izvor: dr DUŠAN J. POPOVIĆ, SRBI U BANATU DO KRAJA OSAMNAESTOG VEKA, BE0GRAD, 1955.

    Odgovori