Poreklo prezimena Jakić

Stojan Karadžić, Vuk Šibalić: „Drobnjak i porodice u DROBNJAKU i njihovo porijeklo“, II dopunsko izdanje, Beograd, 1997, IŠ ‘Stručna knjiga’

JAKIĆI

(žive na Dobrim Selima i Merulji)

Jakići su ogranak Miloševića. Od njih su se odvojili veoma davno, a ne znaju po kome su dobili današnje prezime. Znaju da su živjeli u Gornjoj Bijeloj, ispod Crvene grede. Nekada su bili vrlo brojni, ali sredinom 18. vijeka spadnu na tri kuće – Jankovu, Spasojevu i Aleksinu. Oni se tada raseliše iz Gornje Bijele. Aleksa ode na Malinsko u svoju tazbinu Đilase, a Spasoje i Janko u selo Kočane kod Nikšića. Tamo dobiju imanje Lekovića, koji su se odatle bili već iselili.

Janko je imao sinove Davida, Paja i Obrada, a od Spasoja nije ostalo potomstva.

Aleksa na Malinsku imao je sinove Savu i Stanka.

Jakići su se u Kočanima obogatili i osilili za četrdesetak godina, koliko su tu živjeli. Oko 1807. godine zavade se s nikšićkim Turcima, pa jedan Turčin udari starog Spasoja, a Okica Pajov ubije Turčina; zbog toga se razure iz Kočana, pobjegnu u Pivu i nasele se u selu Brezna, odakle pređu u drobnjačko selo Dubrovsko.

Milutin Davidov i Mitar Pajov, s ostalim Drobnjacima, pođu u četi Jovana Šibalije Karađorđu u pomoć, sastanu se s njim u Starom Vlahu, gdje u jednoj borbi i poginu 1809. godine.

Na Dubrovsku su stanovali desetak godina, a odatle se presele na Dobra Sela, gdje su se već bili doselili Aleksini sinovi sa Malinska Sava i Stanko.

Ovo bratstvo je uvijek davalo istaknute ljude i junake, među kojima posebno mjesto zauzima Okica Pajov. Okica je bio veliki junak koji se stalno tukao s Turcima. Jednom prilikom uskoči u Nikšić i ubi sedam Turaka (A. Luburić: Drobnjaci – Beograd 1930). Bio je knez Dobrih Sela. Okica je umro u šezdeset petoj godini. Osim Okice, i njegov brat Živko je bio istaknuta ličnost svoga doba. U Hercegovačkom ustanku 1875.- 1876/78. godine bio je komandir, a istakao se posebno u bici na Vučjem Dolu 1876. godine i prilikom oslobođenja Nikšića 1877. godine. Za junaštvo koje je ispoljio u komandovanju odlikovan je sa četiri odlikovanja, koja su uklesana na njegov nadgrobni spomenik u Šavniku. Živko je bio i plemenski kapetan. Živkov sin Miljan u balkanskim ratovima bio je načelnik štaaba Durmitorske brigade u borbama koje su vođene oko Skadra; istakao se umješnim komandovanjem pri zauzimanju Bardanjola, februara 1913. godine. U bici na Bregalnici komandovao je bataljonom, kada je teže ranjen. U Prvom svjetskom ratu bio je član štaba Durmitorske brigade koja je učestvovala u bici na Mojkovcu 1916. godine. Po završetku Prvog svjetskog rata, nakon ujedinjenja 1918. godine postavljen je za prvog komandanta Vojnog okruga Pljevlja. Odlikovan je sa više visokih odlikovanja.

Miljanov sin Velimir, inžinjer šumarstva, bio je istaknuta ličnosg NOB-a i revolucije, komandant Glavnog štaba za Sandžak i Treće sandžačke proleterske brigade, a na prvim poslijeratnim izborima 1946. godine izabran je za saveznog poslanika narodne skupštine. Bio je vijećnik II zasjedanja AVNOJ-a. On je narodni heroj Jugoslavije. Njegove dvije sestre učenice Dušanka i Stana i brat Jezdimir ubijeni su zvjerski od strane neprijatelja u decembru 1941. godine kao pripadnici ovog bratstva u znak odmazde za njihovo učešće u NOP- u. I Svetozar – Sveto je kao mladić preživio ratne strahote, aktivno se uključio u tokove NOP-a, a poslije rata je bio na istaknutim funkcijama u diplomatiji.

Osim Živka i Miljana, za vojničke zasluge u minulim ratovima odlikovani su još: Milovan, Simo, Vasilije, Leka, Jovo, Niko, Matija, oficir Blagoje, Petar i Milinko.

Matije Jankov bio je poznati ratnik iz ratova 1912-1918. godine i komitski vođa u Komitskom pokretu. Kada mu se lično putem telefona obratio general Radomir Vešović, ubjeđujući ga da bi trebalo da se preda sa svojim komitima, Matije mu je odgovorio: “Radomire brate, mi smo tvoj izgub namirili: ti otišao, a došla nam Jelena Šaulić. Sad nijesmo ništa slabiji no što smo bili”. Od prvih ustaničkih dana 1941. godine Matije se sa svojom porodicom stavlja u službu NOP-a u borbama protiv neprijatelja. Gine junački na čelu svoje čete u bici na Pljevljima 1. decembra 1941. godine, u šezdeset devetoj godini. I njegov sin Ljutomir gine na Sinjajevini 1942. godine, dok je njegov sin Momir, nosilac Partizanske spomenice 1941, preživio trostruko strijeljanje; o njemu je pisao Budo Simonović u knjizi Do smrti i natrag. Matijeva supruga Mitra, rodom od bratstva Cerovića, vjerni je sljedbenik svoga muža i djece. Poginula je na Sutjesci 1943. godine sa svojim maloljetnim sinom dvanaestogodišnjim Reljom. Božidar i Vuko i Veselinka su bili u stroju boraca NOR-a od 1941. godine.

Na Pljevljima su tako reći istog dana poginuli istaknuti borci NOV-a, nosioci su Partizanske spomenice 1941. stari ratnik Petar Savov i njegov sin Rajko, mladi akademac, koji su u sastavu Jezero-šaranskog bataljona hrabro jurišali kroz Pljevlja, grada u kome su do početka rata živjeli i grada u kome je mladi Rajko završio gimnaziju. Njegov mlađi brat Mirčeta je u poratnom periodu radio na istaknutim funkcijama u Republici.

Braća Radoman i Radomir Blagojevi su bili pripadnici NOP-a od prvih ustaničkih dana i organizatori ustanka u svom kraju. Oba su nosioci Partizanske spomenice 1941. godine. Radoman je obavljao odgovorne dužnosti kao zamjenik političkog komesara bataljona, oficir odsjeka OZN-e, štaba korpusa i politički komesar brigade narodne odbrane. U toku rata je ranjavan. General je JNA.

Vlado Radosavljev je bio u NOP-u od prvih ustaničkih dana; nosilac je partizanske spomenice 1941. godine. Radojica Novičin, logoraš iz stravičnih kazamata, bio je pripadnik NOP-a od 1941. godine. I Koviljka Miljanova zaslužuje da se njeno ime nađe među imenima nabrojanih bratstvenika. Ona je bila aktivni pripadnik NOP-a od prvih ustaničkih dana.

Pored do sada nabrojanih, iz ovog bratstva je veliki broj bratstvenika položio svoje živote na bojištima širom naše zemlje. Na Pljevljima 1941. godine poginuše: Jovo Obradov, Miro Petra Mićina, Sava Neđeljkov i Sreten, sin Milinka Perjanika; Radomir Krstov poginu na Poljima Kolašinskim 1942, a njegov brat Jakov na Mateševu 1944. godine. Na Poljima Kolašinskim 1942. godine poginu i Kosta Jovov, a Stanislava Lekova okonča svoj mladi život u Bosni 1944. Vojin Ristov pogibe 1944. u Austriji, a njegov imenjak Vojin Akimov na Dobrim Selima 1944. Ljubomir-Ljubo Radov pogibe na Bjelovaru 1945. godine u završnim operacijama NOV-a za konačno oslobođenje naše zemlje. Teodor M. Jakić okonča svoj mladi život 1942. godine.

Iz mlađe generacije treba pomenuti Dragoljuba Uroševa, istaknutog drupggveno-političkog radnika i privrednika, predsjednika Opštine Šavnik, poslanika u republičkoj i saveznoj skupštini. Njegov rad u organima Republike i Federacije je bio veoma zapažen.

Jakići su se iseljavali iz Drobnjaka. Od njih su Lučići u Zabrđu i Kalušićima, kao i Topalovići u Pljevljima. Preci i jednih i drugih su se iselili iz Drobnjaka u drugoj polovini 18. vijeka. Ima ih i u Bačkom Dobrom Polju u Vojvodini, gdje su kolonizovani 1945. godine.

Slave Đurđevdan, a prislužuju Usjekovanje sv. Jovana.

IZVOR: Stojan Karadžić, Vuk Šibalić: Drobnjak i porodice u Drobnjaku i njihovo porijeklo, 1997, priredio saradnik portala POREKLO Vojislav Ananić