Poreklo stanovništva sela Omoljica, grad Pančevo. Prema studiji Jovana Erdeljanovića “Srbi u Banatu”, Matica srpska, Novi Sad, 1992. godine, str. 160-167.
Predanja o naselju.
Po kazivanju starih ljudi, Omoljica je vrlo staro naselje. Po jednima, najpre je bilo u ritu više Preki bara, na brdu (jugoistočno od sadašnjeg sela, ka Dunavu). I onda se zvalo Omoljica. U tom starom selu bila je crkvica pletara zakopana u zemlju (zbog neprijateljstva Turaka). Tu su živela u tri mala, zasebna seoca, tri velika roda: 1. Babići, 2. Popovići i 3. Ćirići. „Kraj“ sela Popovići zvao se i Zlatica. Drugi vele da to staro selo nije bilo više Preki bara, nego na drugom mestu, na zapadu, koje se i sad zove Staro selo (deo zemljišta Bašte). Zatim je otac Marije Terezije preselio selo na današnje mesto, otprilike pre 200 godina, gde je od malih sela načinjeno veće, sa samim Srbima, u blizu 200 domova, sa „velikim familijama” (i od po 100 duša).
Zlatica je bilo najpre zasebno selo, sa zasebnim „knezom“, pa je posle, kad je država naseljavala Srbe, gradila im kuće i davala zemlje, kola, konje i dr., spojeno s Omoljicom u jedno selo. Posle prvih 200 samo srpskih, naselila je država drugih 200 kuća, opet većinom Srba, ali i sa jednom trećinom od toga broja Nemaca. Potomci Popovića vele da je ovo selo nazvano tako po selu Zlatici svakako iz Stare Srbije, iz koje su oni doseljeni.
Dovođenje imena Omoljica u vezu sa Homoljem svakako je vrlo opravdano; jačih dokaza bi dalo poređenje imena (Zlatica?), jezika, običaja itd.
Deda Sima Grga priča: Srbi su iz Servije, iz Omolja, prebegli od Turaka u negdašnje staro selo, koje su nazvali Omoljica i živeli u zemunicama u četiri sela (Omoljica, Brestovac, Starčevo, Pločica) i onda je Marija Terezija htela da se nasele u selu podignutom od nje, ali oni nisu hteli jer su se nadali da će se osloboditi Srbija, te je ona pozvala druge sa raznih strana. Ali posle desetogodišnjeg pomora, kada je stanovništvo naseljeno od Marije Terezije gotovo sve izumrlo, ponovo je traženo da se Srbi iz starog sela nasele ovamo y izgrađeno selo i oni su prešli u Zlaticu, u kraj počevši od crkve, na na sever. Zna se da je bilo nekoliko kuća y Slatini, opet sklonjenih od Turaka.
I drugi starci pričaju, isti kao i deda Sima, da Srbi iz starog sela nisu hteli na poziv Marije Terezije da se usele u njene kuće, štaviše da se jedan deo vratio opet u Srbiju (npr. Stefanovi su otišli u Ritopek), pa su tek posle pristali da se presele ovamo u Zlaticu, kad im je bilo odobreno da grade sebi svoje kuće i crkvicu (a to je ona od čatme i olepljena). Zna se i mesto na kome je bilo groblje starog sela; ono je bilo na strani prema Ivanovu, na zemljištu ukraj Sirka, bliže Omoljici.
Na mestu sadašnje Omoljice bila je pustinja, pa je posle naseljavana: davali su po jednu sesiju rodne zemlje gde je bila veća zadruga (sesija = 8 lanaca), gde je bio sam čovek 6 lanaca, a gde je bilo 4 brata po 16 lanaca, a na svaka 2 lanca zemlje još po 2 1/2 lanca utrine (livade). Docnije se davalo po manje: po 4 lanca na kuću.
U starom selu je bilo „70 numeri”. U dva puta su dolazili Švabe naseljenici, pa se razbolevali i umirali ili odlazili odavde. Srbi iz starog sela sami su pristali, posle odobrenja da mogu zidati kuće gde hoće i kako hoće, da pređu iz starog sela Omoljice u današnju Omoljicu (odnosno Zlaticu).
Omoljica se deli na Rvatski kraj i Racki kraj. Severni deo Omoljice je Zlatica ili Srpski kraj, u sredini je Rvatski kraj, dalje ka jugoistoku najpre Švapski kraj i naposletku, u „špicu“, Vlaški kraj.
Ceo omoljički atar se deli na Polje i Rit. Manje delove polja zovu ovuda i Srbi nemačkom rečju „flur”, koju je naš narod primio za vreme Vojne granice od graničarskih vojnih vlasti. Sad se, otkad je obala dunavska „zadamljena” (od nemačke reči Der Damm — nasip), te Rit ne strada od poplava, kao ranije, mnogi delovi Rita se obrađuju i po njemu su ponegde i vinogradi. I obale Ponjavičine su celom dužinom „zadamljene” nasipom od zemlje, samo što ih ponekad voda ipak prelije (od kiša i od izvora sa njenog dna).
Približno je jednak broj Srba „rvatskog” i ostalog porekla. Ovi iz Hrvatske dovedeni su u vreme prvog i drugog naseljavanja.
Od jugoistoka ka severozapadu je Rvatski kraj („od krsta do krsta”). Zašto se tako zove, ne zna se, ali otkako se zna tu nije bilo Hrvata, nego i sad tu žive samo pravoslavni Srbi, koje, dakle, pogrešno zovu Rvatima.
Zna se da su među Srbima Rvatskog i Srpskog kraja bile vrlo slabe veze, štaviše nikako se nisu među sobom uzimali; u crkvi je uvek desna strana bila onih iz Srpskog kraja, leva onih iz Rvatskog kraja, tutor stariji iz Srpskog, a mlađi iz Rvatskog kraja. Bilo je čak i neprijateljstava između jednih i drugih (momci se tukli i nisu puštali y svoj kraj momke iz onog drugog kraja). Tek je uticajem sveštenika Vlaškalića počelo zbližavanje između oba ova kraja i naročito je pojačano time što su srpske škole grupisane kod crkve, te su y njih dolazila i deca iz Rvatskog kraja i tako se odmalena zbližila sa decom iz Srpskog kraja. To i međusobno uzimanje jako je doprinelo zbližavanju i izjednačavanju.
Toponimi.
Počevši jugoistočno od sela: Kobiljača (po tome što su tu” izlučivali kobile); na zapadu je Staro selo; dalje na zapadu je Trešnjara; zatim Mala kutinja (zemljište); Salašine (tu su se pravili salaši); Velika kutinja i Grocka (zemljište); Bavanički rit (zato što je bio bavaniški, pa su ga dali u razmenu za zemlje preko Velike bare, koje
su bile omoljičke); u južnom delu tog rita Gajčić, Velika livada; na jugozapadu Preke bare (zaista idu popreko) i Trnovita bara (trnu noge kad se gazi). Na jugu je treći flur, a tamo je jedno zemljište Peskara, uz Ponjavicu. Drugi flur je na istoku, a prvi na severu.
Konjski salaš na jugozapadu Omoljice; Deteline; Crna bara (nekad bila bara, sad se ore); dalje na jugozapadu Kasarna (bila je kasarna za stražu za vreme Granice); Zidovi (ostali su bili zidovi, kad su cekli cigle); Sirak (po sirku, travi); Vinka (bili su vinogradi); Kod topole (mesto po nekadašnjoj topoli); Lamajićeva kapija; Verovački breg (livada familije Verovala); Popov grob između Supiškog vira i Badrike (jedan se pop udavio u Badrici i tu je sahranjen); Brajine gaće, na međi između ivanačkog i omoljičkog atara, južno od Supiškog vira (jednom se kupao Braja i nije ni izašao napolje, a gaće mu ostale napolju, otud Brajine gaće.
Na jugu do Topole je Jankovića pustara (više jutara zemlje sa salašem, ambarima za hranu, stokom i dr.); na istoku je Pustara Nikolića; dalje na severoistoku Duboka dolina; Slatina (zemljište i bara); na istoku je Iberland (zemljište), do puta za Bavanište; Savatovića bara; Mali Verovac i Veliki Verovac, suva korita koja dolaze na zapad i severozapad od Velike bare.
Vode.
Ponjavica, „reka“ koja izvire iz Starčevačke topole (teče pored Brestovca, Gaja i Dubovca na Kovin); na jugu od Omoljice Velika i Mala bara, Veliki i Mali vir (Nemci koji ne znaju srpski zovu ih Donerloch, a koji znaju srpski kažu takođe vir); Supiški vir (nikad ne presušuje); Badrika bara, Kalovita bara; Begej, srednji i Iberloški i Veliki Begej — to je sve jedan kanal koji odvodi vodu od Velike bare do Nadela.
Rodovi poznatog porekla:
– Avramovi (2, Petkovača), biće da su iz Srbije.
– Ajdukovi – Pevalice (6, Đurđevdan), stara familija, iz Like.
– Andrejići — Krže (5, Sv. Stefan), iz Srbije.
– Andrići — Rankovići (4, Cv. Nikola), iz Srbije.
– Adžije (-ići) (3, Cv. Nikola), znaju da su iz Srbije, gde su našli i rođake.
– Babići (8, Cv. Lazar), bili do Vujinoviča, kasnije se izmešali, a neki iselili po drugim selima, većinom u Srbiju; za njih kazuju da su doseljeni odnekud od niške strane.
– Babići (10, Sv. Lazar), iz Like; jedan od njih u Beograd odselio.
– Barajić (1, Cv. Jovan), u Rvatskom kraju; inače velika familija u Zlatici, odakle su i ovamo naseljeni; došli takođe iz Hrvatske ili Bosne; tobož se po Baru zovu Barajići.
– Barajići (6, Sv. Jovan), pradeda sa sinovima došao iz Hrvatske.
– Blažići – Momir (2, Đurđevdan), odnekud su iz Hrvatske.
– Borka (3, Cv. Nikola), stara familija, iz Hrvatske.
– Brzovan (3, Cv. Nikola), Rumuni iz Erdelja; ima ih i u Kovinu.
– Vasići – Zgoda (4, Đuđevdan), iz Srbije.
– Vasići — Crkvenjakov (Đuđevdan), od iste su loze.
– Veličkovići (2, Sv. Nikola), iz Srbije.
– Verovac (5, Sv. Stefan), predak se doselio iz Vinče, prvi doseljenik ovde (potukao Turke i s familijom pobegao i najpre se bio nastanio na mestu Vel. Verovac, po njemu prozvanom; tu je bio napravio zemunicu; često je opet prelazio i tukao Turke dokle ga nisu ubili); i sad ima u Vinči njihova roda, samo su primenili prezime (Radovanov), ali se nadimkom još i sada zovu Verovački.
– Veselinović — Petrak (2, Cv. Nikola), doseljeni iz Srbije.
– Vlajići – Kitikur (3, Cv. Nikola), iz Srbije.
– Vojvodići (2), iz Hrvatske.
– Galatović, doseljeni iz Hrvatske, sad ponemčeni.
– Glavinići (3, Cv. Nikola), iz Hrvatske; bili najjača familija u selu; doseljeni iz Dolova kad se selo naselilo.
– Gajići – Ognjan (4, Sv. Alimpije), iz Hrvatske.
– Grga (6, Sv. Nikola), doselili se iz Hrvatske, iz Ogulinske regimente, bežeći ispred pokatoličavanja (i sad znaju da ima tamo Grga, ali katolika); zajedno sa Grgama, ili približno u isto vreme, došli su: Babići, Vojvodići, Dragići, Krnjajići, Opačić, Radaci, Svilarovi, Stojakovi, Ćulibrk.
– Đukići – Zenkovići (1, Đurđevdan), jedna od najstarijih familija, biće da su iz Srbije („Maleni, zli ljudi”, dok su „Rvati malo mekši”).
– Đukići (1), već pomenuti pod imenom Zekan — Zenković, a tako se zove i otac mu.
– Đukić (vidi Zenković).
– Đuričići (3, Cv. Dimitrije), biće da su „iz Makedonije”.
– Egići (2, Sv. Nikola), docnije doseljeni iz Hrvatske.
– Erdeljanci (3, Petkovača), došli iz Starčeva, starinom su iz Erdelja.
– Živanovi – Vićajke (4, Sv. Nikola), iz Srbije.
– Živkov, stara familija, iz Srbije, nema muškog poroda.
– Živojinovi(ć) — Šljivari (2, Đurđevdan), iz Srbije.
– Žiška, od pomenutih Babića.
– Ivkovići (1, Sv. Ignjatije), starinom su iz Srbije.
– Ivkovići (3), ima ih u Srbiji.
– Ignjatovići (8, Sv. Nikola), doseljeni iz Hrvatske, na Petrinje, kad se selo naseljavalo pre 200 godina; ima ih odseljenih u Srbiju i ranije i odskora.
– Ilići (2, Sv. Toma), došli iz Crepaje.
– Janković, doseljen iz Bašaida.
– Jankulov – Mijokovići i Jankulov – Milenkovići zajedničkog su porekla; najpre su se zvali Mijokovići, zatim su jedni ponemčeni, 14 to su sadašnji Mijokovići (5), a jedna kuća što je ostala pravoslavna zove se Milenkov(ić); došli su iz Hrvatske još u prvoj naseobini; sad pravih Milenkovića nema, već Jankulovi prizećeni.
– Jovanov – Bugari (2, Đurđic), misli se da su iz Bugarske.
– Jovanovi(ći) – Beženari (1, Sv. Mrata).
– Čokota — Bugari (Cv. Nikola); nisu rod sa prvima; dve kuće Jovanovića su ponemčene i preseljene u Brestovac; njihova je starina iz Srbije; i oni su još iz prve naseobine.
– Kaluđer (2, Đurđic), iz Like.
– Kovačevići (9, Sv. Nikola), pradeda je došao iz Hrvatske i doneo odande prezime Krajihović (koji je bio njihov komšija još u njihovom selu u Hrvatskoj, došao je odande k njima i pribio se uz njih, primio i slavu i prezime njihovo i sasvim se izmešao, tako da se ne mogu razlikovati); ima ih odseljenih u Bavanište, a ima ih još odseljenih u Smederevo i Vranje u Srbiji.
– Kozlice (1); ostali se preselili u Srbiju, poreklom su iz Hrvatske.
– Kojići (2, Cv. Nikola), jedna od najstarijih familija ovde, vele da su „iz Makedonije”.
– Kolarovi – Smederevac (5, Đurđevdan), prababa im iz Kolara, sa decom pobegla od turskog nasilja, nalazili su u Smederevu i rođake.
– Krnjajići (1, Sv. Trivun).
– Krnjajići (4–5, Sv. Trivun), iz Hrvatske, ima ih i sada, odselili se u Srbiju.
– Krstići — Oprica (-čini) (2), iz Srbije.
– Kuručevi — Šakgerovi (2, Petkovača), doseljeni iz Srbije; jedan im deda imao nadimak Turčin.
– Lazarov – Uvala (3, Cv. Nikola), (uvali se, došao u kuću); stara familija, iz Srbije.
– Lemajići (3, Đurđevdan), iz Hrvatske.
– Lemajići (6, Đurđevdan), iz Like.
– Lončar (u Brestovcu: Milenica) su iz Hrvatske kod Zagreba, jedna kuća sad ne slavi.
– Marinkov (1, Đurđevdan), došli iz Srbije; nekad bila veća familija, pa izumrla.
– Milatovi – Bećiri (1, Sv. Nikola), iz Like.
– Milićevi — Aćimovi (8, Sv. Nikola), starinom iz Srbije.
– Milićevi — Telavci (6, Đurđic); znaju da su iz Srbije, iz sela Crnića iza Smedereva.
– Milićevi — Ranković (2, Sv. Nikola), doseljeni iz Like.
– Miloševići (1, Đurđic); dete bilo iz Ritopeka, pa ga usvojio praded pravih Miloševića, te je dobilo njihovo prezime.
– Miloševići (4, Sv. Nikola), iz Srbije.
– Mihajlov — Vrčinac (-nski) (2, Petkovača), doseljeni iz Vrčina, iz Srbije.
– Mihaljica (2, Sv. Pantelija), iz Hrvatske.
– Nakarade (7, Sv. Jovan), iz Hrvatske.
– Nedeljkovi – Kanićevi (3, Cv. Stefan), iz Srbije.
– Nedeljkovi — Krišanovi, iz Srbije; po muškoj lozi izumrli.
– Nedeljkovi – Predini (4, Sv. Nikola), iz Srbije.
– Nenini — Stojimirovi (1, Sv. Jovan), biće da su iz Srbije.
– Nikolići (2, Sv. Nikola), iz Srbije.
– Obradović — Savatovići (6, Sv. Jovan), iz Hrvatske, iz sela Bruvna; čukun-čukundeda im je došao sa 4 sina i 2 kćeri i sa slugom, jer su imali dosta stoke, a pošto se zvao Savat, dobili su nadimak Savatovići, a prezime Obradovići je još iz Bruvna; četiri familije došle su zajedno: Vojvodići – to su sadašnji Vojvodići, Đukići i Popovići koji su nestali, „obamrli“, i Obradovići; i sad su Obradovići i Vojvodići kumovi, još iz Bruvna.
– Obrenov – Kudra (7, Sv. arhanđel Mihail), biće da su iz Srbije.
– Opačići (4, Sv. Luka), iz Like.
– Ostojići – Čanak (1, Sv. Nikola), iz Hrvatske; pre njih je u toj kući bio Barašević iz Hrvatske.
– Pavlovići (5, Đurđic), iz Srbije.
– Panić (1), iz Hrvatske.
– Pantelići — Belobrk (1, Sv. Jovan); deda majstora Marka Pantelića je došao iz Starčeva, a starinom je iz Srbije; u Starčevu se zvali Dabini.
– Petračići (4, Cv. Nikola), iz Petrinje.
– Petrov — Jokac (1, Sv. Jovan), iz Srbije.
– Petrov – Kormanoš (4, Đurđic), iz Srbije; deda bio krmanoš.
– Petrovi – Kršan (2, Cv. Nikola), iz Srbije.
– Petrovići – Vladika, od Oravice.
– Petrovići (3, Đurđevdan), iz Hrvatske.
– Poznani (5–6, Sv. Jovan); govori se da su iz Srbije.
– Popov – Brestovački (1), iz Brestovca y Srbiji.
– Popov – Zevkin (1, Đurđic), iz Srbije.
– Popovi — Prlje (bilo 5, danas samo 2); mnogi se odselili u Srbiju; oni su od starih Popovića, iz starog sela.
– Popovi — Prljini (2, Đurđic).
– Popovi – Labardini (2, Đurđevdan), iz Srbije; nisu rod sa prethodnima.
– Popovići, najpre su bili u starom selu, kod Rita; ima ih i sad, ali se sad zovu Popovi; kraj u kojem su nastanjeni zove se Zlatica, verovatno po selu Zlatici u Staroj Srbiji iz koje su doseljeni; ova familija je bila velika, da su osiromašili i razišli se — mnogi u Srbiji, dalje od Niša.
– Potkonjaci (7, Đurđevdan), nadimak po potkivačkom zanatu; poreklom iz Hrvatske, još govore osobitim naglaskom, ličanskim, jer su y zabačenom kraju.
– Perkovi(ći) (5, Sv. Nikola), iz Srbije.
– Radak (2, Sv. Nikola), iz Hrvatske.
– Radaci (3, Burđevdan), iz Hrvatske.
– Radmanovići (1, Cv. Jovan), za njih se zna da su iz Hrvatske.
– Rajkovići (2); šest kuća odseljenih u Starčevo; za njih se priča da su imali grb vojv0dski i barjak; kao katolici su došli odnekuda iz Hrvatske ili Dalmacije, bili su jaka i ugledna šokačka familija; njima su poveravali ključ od glavnog graničarskog magazina za hranu u Omoljici.
– Ranisavljevi—Kuzman–Đurini (2, Sv. Ignjatije), iz Srbije.
– Savkovići (9, Đurđevdan), iz Srbije (pobegli od straha što su ukrali begu krušku, pa posle doveli i ostalu rodbinu).
– Svilarovi (2, Cv. Nikola), pradeda došao iz Hrvatske, gde još ima toga roda s istim prezimenom i slavom.
– Svilar (2, Sv. Nikola).
– Simičići (4, a „pravih“ 2 u Srpskom kraju, inače ima mnogo Simičića po prizećenju); ima ih odseljenih u Srbiju i Bavanište 1848. i pre, u vreme turskih napada; govore da su doseljeni iz Stare Srbije.
– Spasojko ili Spasojev (1, Sv. Nikola), došli iz Srbije.
– Stojan – Kulješ (1, Miholjdan), iz Erdelja, posrbljen ili od povlašenih Srba.
– Stanisavljevi — Birtaši (3, Sv. Ignjatije), stara birtaška familija, iz Srbije.
– Stefanovi — Pavpičići (2, Sv. Nikola), doseljeni iz Ritopeka.
– Stefanovi — Crvenkovi (1, Sv. Pantelija), iz Ritopeka.
– Stojadinovi – Brankovi (5, Sv. Jevstatije), iz Stare Srbije; od njih su Sosini u Bavaništu.
– Stojkovi – Vrapčevi (4, Sv. Nikola), iz Srbije.
– Stošići (5), i ovi su Bajcar (biće što su bili bojadžije); ima ih dosta iseljenih po Srbiji i po Banatu.
– Tajdići (5, Cv. Trivun), iz Srbije.
– Tajdići (2, Sv. Trivun), posle se premestili dalje u selo; u Zlatici ima 6 kuća, pa i u Brestovcu, iz Bosne su starinom.
– Tomići — Simićevi (4, Sv. Ignjatija), iz Srbije; jedna od najstarijih familija, koja je došla sa popom iz svoje familije, pop–Tomicom, i zemlja im je uz popovu.
– Trajilovi (2, Sv. arhanđel Mihail), poreklom Tarajići, iz Crnje kod Kikinde.
– Trkulje (1, Sv. Jovan), bilo ih 5 kuća, sada samo jedna; iz Arada su, ali starinom iz Like, od Tekelijinih vojnika.
– Ćirići (2, Sv. Jovan), došli iz Stare Srbije.
– Ćirići – Kočini (5, Sv. Jovan), iz Srbije. –
– Ćirići – Pecikozini (3, Cv. Ilija), došli iz Fenja kod Modoša, čukundeda pobegao od spahije.
– Ćirić (1, Sv. Ilija), doseljen iz Fenja, više Modoša.
– Ćulibrk (1), doseljeni iz Hrvatske.
– Filipovići (1, Sv. Jovan), iz Srbije.
– Hajdukovi — Pevalice (2, Đurđevdan), iz Srbije.
–Cvejić – Cvejanovi (5, Sv. Kliment), doseljeni iz Srbije.
– Cvejići (6, Sv. Kliment), iz Srbije (ima i sad u Begaljici familija s istim prezimenom i slavom, dakle biće da su i ovi odatle).
– Cvetići: bili Srbi, pa udali ćerku za Nemca suvačara i ponemčili se: zvali se najpre Plumovi (Blum–ovi), na zatim Milerovi; to su bili starosedeoci srpski, a sigurno su došli s „bosanske strane”, jer su bili rod sa onima iz Bosne, ponemčenim rođacima majstor Milorada Kuzmanovića (jedna grana Kuzmanovića se bila ponemčila i sasvim odvojila od pravoslavnih Kuzmanovića i bila sa njima čak u neprijateljstvu, ona se dosta davno odselila nekud daleko, možda u Bosnu).
– Cikuša (2, Đurđevdan), došli pre 40 godina iz Hrvatske.
Rodovi čije poreklo nije utvrđeno:
– Alba (4, Sv. arhanđel Mihail), po starini Rumuni, dolazili su kao pastiri, ima ih 30—40, posrbljeni su.
– Bogdanovi (vidi: Mikuljevi).
– Bukaćaš (1, Sv. Nikola), bili su Rumuni.
– Vojvodići (2), od starine.
– Đorđevići, bilo 11 kuća, a sada ih nema: nešto izumrlo, nešto se odselile, a jedan deo se ponemčio; sad se zovu Đorđevići i Gregorići (Grugurović), oni su se zvali Spasolisti, a prezivali se uvek samo Georgijevići (a ne Borđevići) i bili su pravi Grci.
– Ivaniševići (1), neki se odselili u Srbiju, dalje od Niša.
– Jankovići – Brkići (5), „pošvabljeni“, neki od njih i ne znaju srpski, već samo nemački.
– Jovanov (1).
– Kuzmanovići (3, Cv. Nikola).
– Kukulj (Mitrovdan).
– Latkovići (2, Sv. arhanđel Mihail).
– Nakarada (5, Sv. Jovan); izrađivali kod Pekovića razboje, tj. „nakarade”, kako su razboje zvali „po rvatski“; ima ih i u Srbiji, odseljenih.
– Petkovići – Grčki (6, Sv. arhanđel Mihail), bili su čuveni trgovci, „Grci“ (da li su bili pravi Grci, ili samo trgovci, ne zna se), koji su još iz staroga sela Zlatice tu naseljeni, a tamo su prešli iz negdašnjeg sela Slatine, koje je bilo u ataru Omoljice, na severnoj strani, gde se i sad reka i brdo zovu Slatina, koje se zbog razbojnika iselilo i jedan deo njegovih stanovnika je prešao u atar Zlaticu (omoljičku), & drugi u selo Slatinu kod Saske (oni su podigli manastir Zlaticu); ima ih u pančevačkom Brestovcu, u Lipovu i Bokši.
– Peković (4), od već pomenutih trgovaca i krčmara (sad su već sve krčme u švapskim rukama).
– Radulovići (bilo 5, sad 1); razišli se u Srbiju.
– Sapulović (4), oni su oduvek bili Šokci.
– Stojakovi (2).
– Stojaci (5).
– Tomići — Bojcani (1), u Rvatskom kraju; ima ih iseljenih na razne strane.
– Fara — Bundra (Sv. arhanđel Mihail), Rumuni.
– Fare (3, Cv. arhanđel Mihail), posrbljeni Rumuni.
– Štrbanovi (3).
Iseljeni rodovi:
– Baraševići (10), iz Hrvatske, svi se pokatoličili i preselili u Starčevo.
– Barašević — Vinčići (2), doseljeni iz Hrvatske, sad preseljeni u Srbiju.
– Vojnovići bili najjača i najhrabrija familija, mada ne i najmnogobrojnija (4); na kraju sela bila naseljena radi odbrane sela.
– Vukovići jedni od njih se pošokčili i otišli u Starčevo, a pravoslavni otišli u Novi Sad; verovatno su iz
Srbije (?).
– Vulići (Cv. Stefan), preseljeni u Starčevo; za njih se kaže da su bili iz sela Grlice — biće da je ,,Gerlistye” y karansebečkom kraju, blizu Oravice.
– Vulići (2), verovatno nisu bili rod sa onim prvim Vulićima; sad su u Starčevu.
– Zenkovići inače Zevalovi oni su u svojoj kući bili otvorili prvu srpsku školu pre 200 godina, pri prvom dolasku naseljenika ovde, i jedan od njih je bio i prvi srpski učitelj; nikog od njih nema pod tim prezimenom; ovde je samo jedan sa prezimenom Đukić, a ostali su otišli u Pločicu, a jedan postoji i u Mošorinu.
– Jajići nekad srpska familija, doseljena iz Hrvatske, sad ih nema.
– Lekići (bilo 2), po čuvenju su bili Šokci, odavno ih nestalo, preselili su se u Starčevo.
– Novakovići (bilo 2), sad su se razišli: jedni u Bavanište, a drugi u Srbiju; sami su pričali da su bili čak odnekud iz okoline Carigrada.
– Pupavac iselili se u južnu Srbiju.
– Ruva, doseljeni iz Srbije, bili kovači, nema ih više.
Izumrli rodovi:
– Anušić— Šokci doseljeni iz Bosne.
– Đorđević— Zavišići bilo tri kuće, sad ih nema nijedna dve otišle u Vršac, a jedna izumrla ovde.
– Kneževići stara familija, izumrla.
– Nedeljkovi — Krišanovi (Sv. Luka), iz Srbije, po muškoj lozi izumrli.
– Novakov iz Srbije.
– Popovi — Mikuljevi iz Srbije.
– Filipčevi iz Srbije.
– Čavići iz Hrvatske.
Cigani:
– Novakovi (12, Petkovača), vrlo davno doseljeni iz Srbije.
– Sibinovi (2, Sv. Nikola), iz Srbije, bili su Cigani.
IZVOR: Jovan Erdeljanović “Srbi u Banatu”, Matica srpska, Novi Sad, 1992. godine, str. 160-167.
Komentari (0)