Gružani su oduvek bili i zauvek ostali privrženi Karađorđevićima. Karađorđe je imao pobratima Miloša Markovića u gružanskom selu Ljuljaci, s kojim je hajdukovao još u vreme pre Kočine krajine. Karađorđe se često sretao i savetovao sa kaluđerom Maksimom iz Konjuše, starešinom manastira Drača.
Nekoliko dana pred Cveti 1803. godine, Karađorđe je pretukao Turčna Avdiju Adži Marića i oteo mu konja i oružje. Osramoćeni Avdija je slagao da ga je napao Karađorđe sa 40 hajduka. Zbog toga je Karađorđe bio uhapšen i zatvoren kod muselima u Kragujevcu. Kad su za to čuli knezovi, koji su boravili u Kragujevcu i kod gazde Janka imali konak, oni odu kod muselima da traže da Karađorđe bude oslobođen. Među knezovima koji su došli kod muselima bio je i knez Jovica iz Knića. Knezovi su branili Karađorđa i govorili da vezir zna za njega i da ima pisanu zapovest vezira, buruntliju. Svi knezovi su potvrdili da Karađorđe nije ajduk, pa ga je muselim pustio.
Kada je buknuo Prvi srpski ustanak, Voždovom pozivu za borbu protiv Turaka odazvali i najviđeniji Gružani ondašnjeg vremena, Jovan Dimitrijević iz Dobrače, Antonije Ristić Pljakić iz Kamenice, Radoje iz Konjuše, braća Petar i Mijailo Otašević iz Zabojnice, braća Milovan, Milisav i Teodosije iz Knića, Miloš Marinković iz Oplanića, ĐorđeNidžović iz Knića, Jovan Babić iz Godačice, Stanko iz Vitanovca, Ilija iz Guberevca, Jovan Cvetić iz Guncata, Petronije iz Lipovca, Milivoje Jukić iz Drače i mnogi drugi. Karađorđev vojvoda Miloš Marinković iz Oplanića i knez Teodosije Filipović iz Knića često su sa Gružanima činili ličnu Karađorđevu pratnju. U Karađorđevom ličnom osoblju, momcima koji su bili njegovi telohranitelji i koji su raznosili njegove zapovesti i sa njim išli u bojeve bili su i Toma Vučić Perišić iz Vučkovice i Stevan iz Pčelica.
U boju na Rudniku, naročito se istakao Gružanin Antonije Ristić iz Kamenice. Antonije je u boju na Rudniku ranio Turčina Pljakića, koga su Srbi u zasedi na Jelen-Kamenu dotukli. Zbog toga što je Antonije Ristić teško ranio Pljaku i uzeo njegovo oružje, Srbi ga prozovu Antonije Pljakić. Antonije je 1806. godine postao vojvoda i Karađorđev zet, oženivši se najstarijom Karađorđevom ćerkom Savom.
U proleće 1807. godine, za sekretara Karađorđevog Praviteljstvujuščegsovjeta postavljen je Jeremija Gagić iz gružanskog sela Pretoke. Karađorđev pisar bio je Miloš Kojić iz gružanske Zakute.
Na Veliku Gospođu 1812. godine, održana je u Gruži, kod manastira Vraćevšnice Skupština Karađorđevih vojvoda i smotra vojske. Među 99 srpskih vojvoda okupljenih kod manstira Vraćevšnice bili su i Gružani JovaDobrača, Vojvoda Miloš Marinković iz Oplanića, Toma Vučić iz Vučkovice i Petar i Mijailo Otašević iz Zabojnice.
Karađorđe je prilikom održavanja skupštine u manstiru Vraćevšnica dolazio u gružansko selo Borač, gde je držao sastanak sa ljudima toga kraja, čiji je osnovni zadatak bio bolja organizacija u borbi protiv Turaka. Posle sastanka sa viđenijim Borčanima i ljudima iz okolnih sela, Karađorđe je posetio Boračku crkvu. Dočekao ga je i uveo u crkvu prota Novak, tada je Karađorđe kao poklon crkvi ostavio nekoliko dukata.
Nakon Vučićeve bune, avgusta meseca 1842. godine, koju je predvodio Gružanin Toma Vučić Perišić, protiv apsolutističkog režima kneza Mihaila Obrenovića, došlo je do dinastičke promene na srpskom prestolu. U podizanju naroda na bunu naročito se istakao Stevan Petrović Knićanin, koji je pobunio Kragujevački okrug. Vučić je između ostalih okupio i svoje Gružane i ušao u Kragujevac sa vojskom od oko tri hiljade ljudi. Pošto je Toma Vučić razbio trupe kneza Mihaila bombardujući ih topovima sa Metinog Brda, a potom i kod Žabara, nastalo je opšte rasulo kneževe vojske. Knez MihailoObrenović je bio prisiljen na abdikaciju, Ustavobranitelji na čelu sa Vučićem kao predvoditeljem naroda doveli su na presto Karađorđevog sina, Aleksandra Karađorđevića. Skupština je održana u Vučićevom ratnom logoru na Vračaru, na sredini je bio Vučićev šator okružen vernim momcima iz Gruže. Okružen najviđenijim ustavobraniteljima, mitropolitom i sveštenstvom, pojavio se Vučić obučen u obično narodno odelo. Počeo je govor, i bez velikog uvoda postavio pitanje: „Hoćete li starog kneza ili nekog novog zaslužnog Srbina?“ Kao jedan čovek, narod, među kojim je bilo ko zna koliko Gružana, odgovara: „Aleksandra Petrovića-Crnog.“
Prema opisu izbora Aleksandra Karađorđevića, koji je sačuvan y knjizi NilaPopova, pošto su skupštinari uzvikivali da hoćeju Karađorđevog sina, Vučić je upitao: „A zašto baš njega kad u otečestvu našem ima toliko zaslužnih ljudi?“ Skupštinari su odgovorili: „Njegov je otac prolevao svoju krv i borio se za nas… Mi njega hoćemo!“
Tako je Narodna Skupština sazvana za izbor vladaoca, aklamacijom izabrala 2. septembra 1842. godine za kneza Aleksandra Karađorđevića.
Vezu dinastije Karađorđevića i Gružana, učvršćivalo je i lično prijateljstvo između kneza Aleksandra Karađorđevića i Stevana Petrovića Knićanina.
Nakon pada Obrenovića i smene dinastije 1842. godine, Stevan Knićanin, koji je bio učesnik i suorganizator bune protiv kneza Mihaila Obrenovića, postaje član Državnog saveta. Stevan Petrović Knićanin je postao član Državnog saveta 26.10.1842. godine. Njegov zadatak je bio upravljanje vojskom i sigurnost kneza Aleksandra Karađorđevića. To vreme Knićanin je proveo u Kragujevcu motreći na Obrenovićevce, a kao nagradu za dobro obavljanje poverenih poslova, on septembra 1843. godine od strane kneza Aleksandra Karađorđevića biva unapređen iz čina majora u čin potpukovnika.
Godine 1845, nakon što se vratio sa školovanja u Parizu i Londonu, mlađi sin Nikole Nikolajevića iz gružanskog Čestina, Kosta Nikolajević postaje sekretar Kneževe kancelarije. Nešto kasnije, 27. VII 1845. godine, Kosta je postao sekretar srpskog zastupništva u Carigradu. U julu 1847. godine, y svojoj dvadeset šestoj godini, postao je srpski zastupnik (kapućehaja) u Carigradu.
Kosta Nikolajević se 9. oktobra 1849. godine oženio Poleksijom, ćerkom tadašnjeg srpskog kneza Aleksandra Karađorđevića i sestrom budućeg Kralja Petra I Karađorđevića. Kosta se posle venčanja zajedno sa Poleksijom vratio u Carigrad, gde je kao kapućehaja proveo još godinu ipo dana. Godine 1856, Kosta je postao ministar unutrašnjih poslova. Na tom položaju je ostao sve do 1858. godine kada ga je zamenio Ilija Garašanin.
Posle smene njegovog tasta kneza Aleksandra Karađorđevića i ponovnog dolaska kneza Miloša 1858. godine na vlast, Kosta Nikolajević je ostao u Beogradu, bez ikakve službe i penzije sve do 1862. godine. Tada je otišao u inostranstvo, gde je živeo sve do svoje smrti. Najpre je živeo u Budimpešti, radeći u arhivu Matice Srpske, koja se u to vreme tamo nalazila, zatim y Gracu, u Švajcarskoj i u Parizu, gde se dugo zadržao. Pored svih zasluga koje je imao, za nas je najznačajniji po tome što je venčavši se sa ćerkom kneza Aleksandra, i nas Gružane simbolično orodio sa dinastijom Karađorđevića.
Poleksija je ostružničkoj crkvi priložila jednu ikonu koja se i danas čuva. To je Tajna večera, ulje na platnu, u sredini donjeg dela ikone stoji ovaj zapis: „Ovu ikonu prilaže sijatelna ćerka njegove svetosti knjaza srpskog Aleksandra Karađorđevića Poleksija supruga kapućehaje srpskog: Konstantina Nikolaevića za večiti spomen svoj i supruga svoga 1879.“
Konstantin je sa Poleksijom imao šestoro dece. Njihov sin, konjički poručnik Nikola Nikolajević, poginuo je kod Orleana 28. IX (11. X) 1870. godine u francusko-pruskom ratu, boreći se zajedo sa ujakom Petrom Karađorđevićem u sastavu francuske vojske. Kostin i Poleksijin sin Đorđe Nikolajević, koji je ime dobio po svom pradedi Karađorđu, poginuo je u 24. XI 1882. godine u Turn-Mugorelu u Rumuniji u sukobu sa rumunskim spahijom Antonom Verdom, koji ga je ubio iz pištolja pošto je Đorđe bio pokrenuo parnicu za uvredu časti.
Stevan Petrović Knićanin je kao član Državnog saveta bio u pratnji kneza Aleksandra Karađorđevića 1846. godine, kada je knez išao u Kazanluk na podvorenje sultanu Abdul Medžidu. Tom prilikom je Knićanin od Turaka odlikovan ordenom Nišan Iftihara.
Na talasu revolucije 1848. godine koja je zahvatila Evropu, izbila je i revolucija u Habsburškoj monarhiji. Mađari su hteli da se izdvoje iz sastava Habsburške monarhije. Kao odgovor namerama Mađara, Srbi iz Južne Ugarske su bili ustali da brane svoju narodnost od nasilnog pomađarivanja.
Knez Aleksandar Karađorđević je naredio je da se iz Srbije upute naoružani i novčano podpomognuti dobrovoljci u Vojvodinu. Kao njegov lični prijatelj, knez Aleksandar je odlučio da pošalje StevanaKnićanina kao komandanta dobrovoljaca u Vojvodinu.
Kada je vest o Knićaninovoj hrabroj borbi u Vojvodini stigla u Srbiju, knez Aleksandar Karađorđević mu je 15. avgusta 1849. na dar poslao dragocenu zsablju u vrednosti 300 dukata. Sablja je bila ukrašena izgraviranim kneževim imenom i natpisom „za hrabrost“. Uz sablju, knez Aleksandar Karađorđević je Stevanu Knićaninu uputio pismo: „Ljubezni gospodine Knićanine! Na glas stradajuće naše onostrane jednokrvne braće Vi ste sve svoje ovamo ostavili, i njima pritekli, da im pomognete sačuvati život. Odbraniti narodnost i izvojevati prava njihova, koja su pogažena bila. Vi ste zadatak Vaš, kolko se oružjem rešiti moglo, u domašaju Vašem sjajno rešili, pobeđeni niste nigde bili, a svuda, gde ste udarali, razbijali ste. Ovo Vaše plemenito rodoljublje, hrabrost i požrtvovanost, pridobilo Vam je priznanje celog Srpstva, uvaženje velikih careva, koji su junačke prsi Vaše znacima odličja ukrasili, i pravo na nagradu od mene. Ja Vam dakle sa osećanjem srdačnog zadovoljstva na tako odličnim zaslugama, učinjenim našem rodu, izjavljujem moju osobitu blagovoljnost i darujem zlatnu sablju, ukrašenu mojim imenom i natpisom za hrabrost.
Kao kruna svih nagrada, Knićaninu je 1. januara 1851. godine knez Aleksandar Karađorđević dodelio titulu Vojvode Knjaževsko-Srpskog. Do tada je u Srbiji titulu vojvode poneo samo Toma Vučić Perišić. Uz vojvodsku titulu, proslavljeni Gružanin je dobio i komandu u Kragujevcu. Po tada ustaljenom običaju, Knićanin je povodom postavljenja za vojvodu, iz ruku kneza Aleksandra dobio sablju sa natpisom: „Narodni general St. P. Knićanin, 1851. godine”.
Godine 1858, knez Aleksandar Karađorđević je prilikom putovanja iz Kragujevca u Žiču posetio gružansko selo Bumbarevo Brdo, kao značajno mesto u kom je prilikom Velike seobe Srba 1690. godine, velika kolona Srba predvođena patrijarhom Arsenijem Čarnojevićem tu zastala i odmarala se nekoliko dana. Govoreći o prilikama u srpskoj kneževini uoči Svetoandrejske skupštine, Nil Popov pominje i ovo putovanje kneza Aleksandra Karađorđevića po Srbiji 1858. godine. Između ostalog, Nil Popov kaže i ovo: „Međutim knjaz je putovao po Srbiji, i tom prilikom, kad se bavio u Kragujevcu, posetio je Bumbarevo Brdo, mesto znatno s istorijskih uspomena, jer je u tome mestu, pri kraju XVII stolj. patriar Arsenije Čarnojević iskupio srbe i š njima se preselio u Austriju; za ovim svrne u Karanovac, gde mu je bio spremljen sjajan doček i poseti divotan spomenik stare srpske slave kraljevski manastir Žiču. U povratku za Beograd zaustavi se u Topoli u svome imanju i mestu svoga rođenja”.
Neraskidivo prijateljstvo između Petra Karađorđevića i Narodnog poslanika Sretena Kojića iz gružanske Zakute, na kraju je krunisano i kumstvom. Nakon što je posle Timočke bune, kao jedan od najviđenijih radikala, progonjen od strane totalitarnog režima Obrenovića, morao da prebegne u Švajcarsku, Sreten je tamo živeo zajedno sa kneževićom Petrom Karađorđevićem, sinom kneza, Aleksandra Karađorđevića i unukokm Karađorđa Petrovića. Sreten Kojić i Petar Karađorđević su u dijaspori postali veliki prijatelji a kasnije je to prijateljstvo ovekovečeno i kumstvom. Kojići su se okumili sa Karađorđevićima nakon što je Sreten pomogao Petru Karađorđeviću da pređe iz Mrkonjića iz Bosne u Srbiju, prevezavši ga u volovskim kolima u buretu pokrivenom kukuruzovom šašom. Po kazivanju Zagorke Kojić Paunović, tada se, prilikom granične kontrole jedan od bajoneta turskih carinika zabio u PetraKarađorđevića, ali on je obrisao krv sa bajoneta kako se ne bi odao. Nakon toga su Peter Karađorđević i Sreten Kojić sklopili kumstvo oko 1903. godine.
Prijateljstvo Sretena Kojića iz Zakute i Kralja Petra I Karađorđevića, nstavili su njihovi sinovi, Dragutin Kojić, doktor prava i ministar u sedam vlada u periodu 1919-1929. i Kralj Aleksandr I Karađorđević.
U posleratnoj Jugoslaviji, u vreme jednopartijskog komunističkog sistema i vladavini Titove oligarhije Kojići su obeleženi kao neprijatelji komunističke partije i kao simpatizeri i prijatelji Kralja Petra i Aleksandra, večito su bili na nišanu vlasti.
Već 1901. godine počela je jedna grupa oficira da kuje zaveru da bi nasilnim putem uklonila kralja Aleksandra Obrenovića, koji je već bio izvršio četiri državna udara. Zavera je potekla iz vojnih krugova nižeg ranga. Na čelo zaverenika došao je kapetan Dragutin Dimitrijević Apis, a među glavnim zaverenicima nalazio se i pešadijski potporučnik Velimir Vemić iz Knića. Oficirska zavera nije bila uperena samo protiv Kralja, već i protiv Kraljice Drage, koja nije bila samo žena vladara Srbije nego praktično i njegov savladar. Kraljeva ženidba sa DragomMašin je sasvim pokvarila njegove odnose sa vojskom, koji nikada kasnije nisu bili izglađeni. Posle skandala sa lažnom trudnoćom Kraljice Drage, u srpskoj javnosti se špekulisalo da će jedan od njene braće, Nikodije ili Nikola Lunjevica, biti imenovan za prestolonaslednika. To je izazvalo lavinu ogorčenja kako u srpskoj javnosti, tako i u vojnim krugovima.
U gluvo doba noći između 28. i 29. V (10. i 11. VI) 1903. godine, grupa od 28 oficira nasilno je prodrla u Dvor. Zaverenička akcija počela je tačno deset minuta posle ponoći. Zahvaljujući zaverenicima u Dvoru, oficiri su brzo uleteli u sobu Kralja Aleksandra i Kraljice Drage, ali u krevetu nije bilo nikog. Oficiri su pretražili celu sobu, otvarali ormane i prevrtali stvari, ali nisu uspeli da pronađu kralja i kraljicu.
Posle većih natezanja, zaverenici su doveli kraljevog ađutanta da otkrije gde su se kralj i kraljica sakrili. Tada su se u kraljevskoj sobi pored kraljevog ađutanta nalazili i poručnik Đorđe Ristić, potporučnik Velimir Vemić i kapetan Ilija Radivojević. Potporučnik Vemić pronašao je jedno udubljenje u zidu kao za ključ od tajnih vrata i uzvuknuo: „Sekiru! Evo vrata!“ Konačno su se pojavili iza skrivenih vrata kralj i kraljica u belim pidžamama, vidno uplašeni i pripijeni jedno uz drugo. Kapetan Mihailo Ristić bio je taj koji je usmrtio kralja, pa kraljicu, koja se na prvi pucanj bacila da svojim telom zaštiti kralja. Potom su i ostali zaverenici pucali iz svojih revolvera.
Tako je, pored toga što je bio jedan od glavnih zaverenika, potporučnik Velimir Vemić iz Knića bio i neposredni egzekutor Kralja Aleksandra i Kraljice Drage. Vemić je učestvovao u zaveri i likvidaciji kraljevskog para zbog nužnosti da se stane na kraj apsolutističkoj vladavini AleksandraObrenovića, ali i da bi na srpski presto bili vraćeni Karađorđevi potomci iz izgnanstva. To isto jutro obrazovana je vlada, koja je nazvana revolucionarnom u kojoj su bile zastupljene sve četiri građanske političke stranke. Vlada je odmah sazvala Narodno predstavništvo (Skupštinu i Senat), koje se sastalo u Beogradu, 2. (15.) VI 1903. godine u onome sastavu u kome se nalazilo pre državnog udara od 25. III (7. IV) 1903. godine koji je izvršio kralj AleksandarObrenović kada je Narodno predstavništvo bilo raspušteno. Na zajedničkom sastanku Skupštine i Senata, toga dana Narodno predstavništvo izabralo je i proglasilo za kralja Srbije kneževića Petra Karađorđevića, sina kneza Aleksandra Karađorđevića, koga je iz zemlje bila prognala Svetoandrejska skupština 1858. godine.
Stupanjem Kralja Petra I Karađorđevića na srpski presto, posle 45 godina Karađorđevo potomstvo ponovo dolazi na čelo srpske države, čime počinje novi period u njenom razvoju.
Kralj Petar I Karađorđević krunisan je u septembru 1904. godine u beogradskoj Sabornoj crkvi, dok je sveta tajna miropomazanja obavljena nešto kasnije u manastiru Žiča. Kralj Petar I Karađorđević se 5. oktobra, sa kraljevićima Đorđem i Aleksandrom i svitom, uputio preko Kragujevca i Guberevca i stigao u Kraljevo, koje je bilo posebno okićeno za tu priliku. Samo miropomazanje Kralja Petra I obavio je u Žiči mitropolit Inokentije 9. oktobra 1904. godine.
Po sećanju deda Laze Savića iz Guberevca, narod Gruže je svečano dočekao Kralja Petra I Karađorđevića kada se posle miropomazanja vraćao iz manstira Žiča. Gružani su svog Kralja dočekali na mestu Ćuprijsko polje. Pred Kralja su Gružani izveli svoje lepo obučene, umivene i začešljane Cigane. Njihovoj deci je Kralj delio bombone, rekavši tom prilikom da ga naročito raduje susret sa njima, jer će i oni sutra biti Kraljevi vojnici.
Mihailo Milosavljević iz gružanskih Raškovića je još pre Prvog svetskog rata održavao kola i bio vozač Kralja Petra I. Prilikom odstupanja preko Albanije vozio je kralja sve do reke Drim. Dalje nije bilo kolskog puta kojim bi se automobil mogao kretati, pa su kraljev automobil gurnuli u reku da ga neprijatelj ne bi zaplenio. Kralj je dalje išao pešice, a samo negde gde je imalo uslova vozio se na volujskim kolima ili na topovskoj kari. Tako pešačeći stalno je sa sobom nosio drveni štap koji je na vrhu imao metalni šiljak. Zbog veranja po kamenjaru šiljak bi se istupio, pa je Mihailo, koji je bio i kovač, to vešto oštrio. Kada su saveznici prihvatili srpsku vojsku Kralj Petar je poslao Mihaila u Francusku da izuči novi zanat, izradu i ugrađivanje gibnjeva na automobilima, jer to do tada u Srbiji niko nije radio. Po završetku zanata, Mihailo se vratio u Solun 1918. godine i vozio Kralja Petra za celo vreme proboja Solunskog fronta i potom do oslobođenog Beograda. Da bi bio u njegovoj blizini, Kralj Petar je insistirao da Mihailo kupi “vinogradarsku kuću” na Topčiderskom brdu, gde i sada žive njegovi potomci.
Pored velike uloge koju je NJKV Aleksandar I Karađorđević odigrao u srpskoj istoriji, On je imao i poseban značaj za opštinu Knić i čitavu gružansku regiju. U Gruži početkom XX veka nije bilo drugih naselja sem sela. Kralj Aleksandar I Karađorđević je svojim Ukazom od 16. novembra 1922. godine selo Knić proglasio za varošicu Knić. Nekoliko dana kasnije, Ukazom Kralja Aleksandra I Karađorđevića od 22. novembra 1922. godine, Slepak zaselak sela Grabovac proglašen je za varošicu Gružu. Nesporna je činjenica da je status varošice, koji su poneli Knić i Gruža doprineo njihovom ubrzanom ekonomskom i kulturnom razvoju.
Pored toga, NJKV Aleksandar I Karađorđević je Gružane zadužio i time što je pomogao da se obnovi crkva u Pajsijeviću i da se dovrši izgradnja crkve u Grivcu, pa su stoga ove dve svetinje spomen-hramovi Blaženopočivšeg KraljaAleksandra I Karađorđevića.
Posle atentata u Marselju 1934. godine, gde je Aleksandar I Karađorđević ubijen kao jugoslovenski Kralj ujedinitelj i oslobodilac StareSrbije, komandujući vaskrslom srpskom vojskom 1918. godine, Gružani su svom voljenom Kralju podigli spomenik.
Živadin Stevanović koji je pre Drugog svetskog rata bio predsednik Opštine konjuške i banski većnik za srez Gružanski, svojom molbom Ministru Dvora pokrenuo je 1937. godine zahtev za podizanje spomenika i biste Kralja Aleksandra kod škole u Konjuši, gde je i postavljena na postament sledeće godine. Ministar dvora svojim aktom od 8. oktobra 1938. godine izveštava Prvog ađutanta NJ. V. Kralja da će se 9. oktobra, dakle na dan atentata, otkriti i osvetiti spomenik Blaženopočivšem Kralju u Konjuši, tražeći da se ispred Dvora odredi izaslanik koji će prisustvovati ovom činu. Izaslanik Dvora, artilerijski pukovnik Božidar S. Topalović, dočekan je u Konjuši cvećem u rukama konjuških đaka uz molbu dece da Izaslanik Dvora prenese pozdrave mladom Princu Prestolonasledniku NJ. K. Visočanstvu Petru Drugom. Književnik SlobodanĆirović je među slikama u porodičnom albumu pronašao potvrdu o postojanju Spomenika kod škole u Konjuši, gde su njegov otac i stričevi kao Kraljevi vojnici i četnici Draže Mihailovića ujedno bili i čuvari kosovskog zaveta i Kraljeve biste u Konjuši. Jer posle rata nije Spomenika bilo tu. Ćirović je zabeležio i tu priču, kako su mladi partizanski skojevci srušili Spomenik u Konjuši i glavu Kraljevu bacili u bunar. Zato je književnik Ćirović 2001. godine sa Ravnogorskim pokretom pokrenuo pitanje obnove spomenika. Uz finansijsku pomoć gospode supružnika Milike i DobrivojaJankovića iz Konjuše, čiji su očevi kao Kraljevi i Dražini vojnici takođe nestali u Bosni 1945. godine, Kraljeva bista je urađena iznova i postavljena na staro mesto. Slobodan Ćirović i Jankovići iz Konjuše su najzad ostvarili nameru, da se obnovi Kraljeva bista kod škole u Konjuši, ispunjavajući time i amanet svojih roditelja izginulih braneći svoga Kralja.
Posle aprilske kapitulacije Jugoslovenske vojske 1941. godine, narednik pilot Bogoljub Aleksić Medonja, sin Cvetka Aleksića iz gružanske Dragušice, četiri puta je leteo iz Podgorice za Grčku, prevozeći kraljevsku porodicu Karađorđevića i njihovu imovinu. Kada je četvrti put sleteo u Podgoricu, zarobljen je od strane Nemaca. Zatim je sproveden u transportu vojnih zarobljenika, vozom preko Čačka, odakle je pobegao i stigao pešice kući u Dragušicu, a potom je stupio u samostalni četnički odred „Sveti Ilija“, narednika pilota Miloja Mojsilovića iz gružanske Zabojnice.
Na dan, 21. oktobra 2008. godine, u Bečevici je otkrivena spomen bista Blaženopočivšeg Kralja Aleksandra I Karađorđevića. Svečanosti je, pored brojnih gostiju i građana, prisustvovao i NJKV Prestolonaslednik Aleksandar II Karađorđević, a bistu je osveštao episkop žički Hrizostom.
Bistu kralja Aleksandra svom rodnom selu je darivao doktor Radomir – RašaMatović, politički emigrant, koji je preminuo 2006. godine u Čikagu. Bistu je, nakon rata, pronašao u jednoj livnici u Beču, u koju su Nemci za vreme okupacije dopremali i za svoje potrebe pretapali spomenike sa teritorije Kraljevine Jugoslavije. U Matovićevom domu u Americi kraljeva bista je decenijama zauzimala počasno mesto, a pred kraj života, na sugestiju Milana Ivkovića, prijatelja iz detinjstva, odlučio je da je podari svojoj rodnoj Bečevici.
Knićani su Kraljevskoj dinastiji Karađorđevića odali počast i time što su veliki broj ulica u svojoj opštini nazvali po njima.
U čast vožda Prvog srpskog ustanka i rodonačelnika kraljevske dinastije Karađorđević, ulice u Balosavi, Borču, Bumbarevom Brdu, Grabovcu, Guncatima, Kniću, Ljuljacima, Oplaniću, Raškoviću i Čestinu ponele su ime Karađorđeva. Jedna ulica u Radmiloviću nosi ime Kneza Aleksandra Karađorđevića. Ulice sa imenom Kralja Petra I, su u Barama, BumbarevomBrdu, Kniću, Ljuljacima, Radmiloviću i Kneževcu, dok Dragušica i Knić imaju zajedničku ulicu sa nazivom Kralja Petra Oslobodioca. Table sa imenom Kralja Aleksandra Karađorđevića naći će se u ulicama u BumbarevomBrdu, Kniću i Bečevici. Grabovac ima ulicu sa imenom Kralja Aleksandra Ujedinitelja, dok ulica u Vučkovici, nazvana po viteškom kralju, nosi ime Kralja Aleksandra. Najveća ulica u Radmiloviću nosi ime Kraljice Marije Karađorđević, a uspomenu na najomiljeniju kraljicu u našem narodu, u Kneževcu čuva ulica sa imenom Kraljice Marije. U čast supruge kralja Petra I Karađorđevića, ulica u Bečevici nosi naziv Kneginje Zorke.
Od 2019. godine u gružanskoj Konjuši se pored spomenika Blaženopočivšeg Kralja Aleksandra I Karađorđevića, na dan njegovog ubistva 9. oktobra održava pomen.
AUTOR: Saša Zarić, saradnik portala Poreklo
Komentari (0)