Poreklo stanovništva sela Goračići, opština Lučani. Istraživanje Radovana M. Marinkovića objavljeno u zborniku radova Narodnog muzeja u Čačku. Priredio saradnik portala Poreklo Luka Jelić.
Goračići su, po prostranstvu koje zauzimaju i po broju stanovnika, jedno od najvećih sela u Dragačevu. Od Čačka je udaljeno 20, a od Guče 11 kilometara. Prostire se na padinama planine Jelice, koja je Goračićima i granicama sa severa. Istočno su Guberevci, na jugu Živica, na jugozapadu selo Guča, a na zapadu Rogača i Grab.
Trajanje ljudskog života u Goračićima nije sistematski proučeno, ili, pak, nisu poznatih rezultati tih istraživanja.
Bleda sećanja sadašnjih najstarijih pamćenika, koja odvode i u dalju prošlost, gotovo prerastajući u legende, upućuju na mogućnost da je stariji naziv sela Rasovac ili Rasovci, kako se inače, danas naziva jedan veliki goračićki zaselak. Niz lokaliteta, oko kojih se pletu legende, narodna predanja i zaveštanja, nose neka umnogome karakteristična imena, koja, sigurno, svojim pomalo tajnovitim smislom, mogu da posvedoče ljudsko prisustvo na ovom prostoru. Za Umku na izvorištu reke Dragačice legende, na primer, kažu da je to ilirisko groblje. Ne zna se se koje je to selo postojalo na Selištu i Carevićima. Neka „kućišta“, po kazivanju najstarijih, nisu pripadala sadašnjim goračićkim rodovima. Ali, ne zna se mnogo ni o Divitu, ni o Porotinama, ni o Sudnici, ni o Pijacu, mada je izvesno da svedoče ljudsko bitisanje na njima. Svim tim toponimima ne može se odrediti vreme nastanka, kao što je, recimo, slučaj sa onima koja podsećaju na doba turske dominacije ovim krajevima: Džamija, Rajinac, Adžibegovac (ili Adžibeganovac).
Za Rimljansko groblje može se sa sigurnošću tvrditi da je iz vremena slovenskog srednjeg veka, mada nije sistematski proučeno. No, slučajni nalazi materijalne kulture ne samo da govore o ljudima iz toga doba (depo srednjovekovnog alata pronađen je na Kliku), već i o starijim stanovnicima. Pri tome je od posebne važnosti da kažemo, i to da je u Rasovcu, pre dvadesetak godina, otkopana i ostava sa rimskim novcem iz trećeg veka nove ere.
Bilo kako bilo, prošlost Goračića tek očekuje istraživače, a mi se, u ovom radu, zadržavamo isključivo na saznanjima o poreklu današnjeg seljačkog stanovništva. Ono je starosedelačko i doseljeničko, kakav je, uostalom, slučaj i sa žiteljima susednih sela, o čemu su pisali i Kosta Jovanović i Jovan Erdeljanović.
Pod pojmom „starinac“ mi podrazumevamo one rodove za koje se sa sigurnošću može reći da su u selu „od davnina“ ili im se ne može utvrditi vreme doseljavanja pošto „ide“ čak i u prvu polovinu XVII veka.
Starosedelaca je znatno manje nego došljaka u 478 domaćinstava, koliko ih je bilo 1975. godine. Ta domaćinstva su grupisana po „džematima“, ali i u dva zaseoka: Rasovac i Dragačica. Rasovac zahvata zapadni deo Goračića i ima oko 200 domaćinstava, dok je Dragačica južnije od Rasovca i znatno manja. „Administrativni“ centar Goračića je upravo na tromeđi ovog sela, Guberevaca i Živice. Tu je najstarija građevina crkva, podignuta između 1810. i 1813. godine. Tu je i školska zgrada (mada manje objekte za potrebe osnovaca imaju još i Risovac i Dragačica), mesna kancelarija, Spomen-muzej goračićke bune iz 1893. godine sa spomenikom žrtvama, zdravstvena stanica, biblioteka i neki drugi objekti društvenog standarda.
O starosti sela, na određeni način, govori i 14 grobalja, koja su i danas aktivna.
Starosedeoci
Kada se govori o stanovništvu Goračića, interesantan je podatak koji navodi Branko Peruničić: selo je 1820/21. godine imalo 85 kuća, 98 oženjenih i 196 aračkih glava. To, sigurno, dokazuje da je ovo veliko dragačevsko selo bilo u to vreme praktično formirano sa sadašnjim starijim življem. Masovnija doseljavanja (migracije su naročito bile burne u XVIII veku) bila su završena.
Naša proučavanja na terenu i konsultovanje raspoložive literature (od 1970. zaključno sa 1976. godinom) nedvosmisleno su potvrdila da su starinačke sledeće familije:
Veselinovići (5 k, Aranđelovdan) su, sudeći po čitulji koju čuva Radojko Veselinović (80 godina), u ovom selu više od 300 godina. Na spomeniku Gavrilu Veselinoviću, koji je na porodičnom imanju, piše da je on poginuo od lopova 1818. godine, a u pomenutoj čitulji podosta je preminulih Veselinovića pre njega upisano. Čitulja je, saznali smo, i prepisivana, pa su najstariji preci jednostavno izostavljeni.
Od ovih Veselinovića je i Dmitar Đorđević – Veselinović, poznati kamenorezac iz druge polovine XIX veka, upravo onaj koji je, na spomeniku svome ocu, uklesao jedan od najlepših sačuvanih slobodarskih epitafa u ovom delu Srbije:
“1816.
Kada e na Čačku narodna slava sinula
i Srbija sa sebe lanac skinula,
i Ćajapašina sila pokisla
i Srbija Turke potisla
tada e pokojni Đorđe došao
o(d) turski pušaka sedam rana…”
Veselinovići su pred kraj XIX veka i početkom XX veka nosili i prezimena Đorđević i Đoković.
Jerinići (5 k, Aranđelovdan) su potomci Jerine, kćerke Veselina i sestre već pomenutog Gavrila Veselinovića. Oni znaju da su rod sa Veselinovićima, pa i danas mladi iz te familije ne stupaju u brak.
Markovići (7 k, Stevanjdan) su se ranije prezivali Pjevići. U čitulji koju čuva koju čuva Milovan Marković (46), pominju se kao najstariji neki Marko i Stana. Čitulja je novijeg porekla, prepisana je i u njoj nema starih Pjevića. To prezime se sačuvalo do pred kraj XIX veka, a novo, Marković, vodi poreklo od već pomenutog Marka Pjevića.
Radojičići (1 k, Petrovdan) ništa ne znaju o svom poreklu i sami veruju da su starinci. Nekada su, kaže Miroslav Radojičić (48), posedovali velika imanja u Dragačici.
Savići (3 k, Lazarevdan) kažu da su najstarija familija u Matinom polju, manjem potesu u Goračićima. Od njih je i jedna kuća Savića u Rasovcu.
Perišići (2 k, Lazarevdan) su od Savića. U Glavonjiće se pre oko 120 godina privenčao Ilija, sin Periše Savića iz Matinog polja. Od Perišinog imena uzeli su prezime.
Simovići (1 k, Đurđevdan) ništa ne znaju o svom poreklu, a svi ih ubrajaju među najstarije u Goračićima.
Stojanovići (6 k, Nikoljdan) su, po opštem uverenju, starinci. Oni, sami, ništa ne znaju o poreklu svoje familije.
Pajovići (1 k, Vračevi) znaju da su starosedeoci Goračića. Jedno vreme su se prezivali Stevanovići. Sadašnje prezime je izvedeno iz imena nekog Pauna – Paja Stevanovića, koji je živeo sredinom XIX veka. Nadimak im je, ujedno i staro prezime, Čikarade.
Filipovići (4 k, Đurđevdan) znaju da su potomci kneza Bogića Bogićevića, koji se pominje u vreme Hadži-Prodanove bune 1814. godine. Zna se da je, pošto su ga Turci mučili, morao da otkrije gde se, u Goračićima, skriva jedan od kolovođa te bune Pajsije Ristović, pa ga je zbog toga, na planini Jelici, ubio Arsenije Loma. Inače, niko ne spori da su Filipovići starinci.
Ovde treba reći jednu važnu napomenu. Starosedelaca je znato manje od došljaka, koji su rano počeli iz hercegovačko-crnogorskih brda, preko Bihora, Korita, Starog Vlaha i moravičkog kraja da stižu u Goračiće. Kod doseljenika su uglavnom živa sećanja na nekadašnji zavičaj, pa je to prenošeno i na starince, koji ponekad, bez razloga, i bez stvarnih razloga, govore da su se i oni „neznano kad“ ili pak, „u tursko doba“ doselili. Novije stanovništvo, doseljeničko, sa jačim osećanjima prema „ognjištima predaka“ verovatno je, sudeći po ovim pojavama, svoju svest o doseljavanju prenosilo na starosedeoce, što nije slučaj samo sa žiteljima Goračića, već i nekih susednih sela. Ta svest jaka je kod nekoliko starih rodova u Goračićima:
Biskupovići (1 k, Lučindan) ne znaju gotovo ništa o svom poreklu, mada dopuštaju mogućnost da su „od Nikšića“ došli pre nekoliko stotina godina.
Radosavčevići (10 k, Nikoljdan) takođe ništa ne znaju o tome odakle su, mada neki pripadnici ove familije misle da su „u tursko doba“ doseljeni iz Žaočana kod Čačka.
Terzići (6 k, Nikoljdan) se ubrajaju među najstarije porodice u Goračićima. Međutim, Milan Terzić Kubur (80) smatra da su „neznano kad“ doseljeni „od Nevesinja“. Pre bi se moglo reći, ako su doseljenici, da njihovo porekla treba vezivati za čivčije Turaka Terzića, koji su, i početkom XIX veka, imali svoja imanja u Goračićima.
Stariji doseljenici
Popovići (17 k, Nikoljdan) su, prema kazivanju Milojka Popovića (78), doseljeni još „u tursko doba“ odnekud „iz crnogorsko-hercegovačkih brda“. Došao je „bežeći od Turaka“, neki Milinko, njihov daleki predak, sa Tošom, Pekom i Radom. Po dolasku u Goračiće nastanili su se na samoj planini Jelici, iznad mesta gde su im danas kuće. Dugo su bili sveštenici, o čemu govori i čitulja iz 1826. godine, koju nam je pokazao Milojko Popović. Na njoj je zapis „Sija čitulja Milinka Popovića ot sela Goračića dekemvrija 9 1826 ljeta“. Pomenuti Milinko je kao osmi upisan u ovu čitulju, posle jereja Rada, jereja Jovana, Andrije, Marka, Mijata, Mijaila i Mine. Upravo ti podaci upućuju i na vreme doseljavanja – verovatno prva polovina XVIII veka.
Carevići (10 k, Nikoljdan) su od Popovića. U XVIII veku neki Antonije Popović imao je devet sinova, pa su ga zbog toga nazvali Car ili Car dece. On se odvojio od braće Popovića i odselio u polje, gde su imali velika imanja. Po njegovom nadimku, potomci se prezivaju Carevići. To prezime se rano formiralo, što se vidi i iz činjenice da je jedan od njih, Panto, pod tim prezimenom, učestvovao i u drugom srpskom ustanku.
Bodići (4 k, Aranđelovdan) su „bežeći od Turaka“ došli iz Crne Gore u Goračiće u prvoj polovini XVIII veka. Staro im je prezime Babići. Jedan od Bodića, Milosav, učestvovao je u drugom srpskom ustanku.
Veljovići (7 k, Lučindan) su se „iz Rovaca najpre doselili u Ljepojeviće kod Nove Varoši i Svilanovo kod Novog Pazara. Iz ovih sela ima ih… u dragačevskim Goračićima“. Iz Ljepojevića su došli sredinom XVIII veka.
Glavonjići (19 k, Nikoljdan) su, kako piše Kosta Jovanović, doseljeni iz „Stare Srbije“. Prilikom doseljavanja, razdvajanje familije izvršeno je u Viči (Dragačevo), gde su „pošto su ubili spahiju“, došla šestorica braće Bakovića. Deo familije je ostao u Viči, gde ih i danas ima, dok su drugi produžili u Goračiće, odakle su jedni otišli u Vodanj kod Smedereva, gde ih nazivaju Glavonjci. Prezime su promenili da bi se skrili i izbegli tursku osvetu. U pamćenju Glavonjića u Goračićima pominje se neki Ilija došljak. Imalo ih je odseljenih i u Kulinovce kod Čačka, gde su se od XVIII veka pa sve do 1860. godine prezivali Glavonje. Od tada su Petrovići.
Od Glavonjića iz Viče se 1950. godine privenčao Borisav za sestričinu Milete Novčića u Dragačici i tu i danas živi.
Stanići (2 k, Mratindan) su doseljeni verovatno u prvoj polovini XVIII veka iz Berkovića kod Stoca.
Zimonjići (30 k, Aranđelovdan) su doseljeni „posle neke bune“ u XVIII veku iz Gackog ili okoline. Dele se na gornje i donje Zimonjiće. Gornji Zimonjići su nešto kasnije doseljeni od donjih. Prezivali su se Pavlićevići, pa su od donjih Zimonjića, sa kojima su u Gackom bili rod, uzeli prezime.
Janjići (14 k, Nikoljdan) su došli oko 1730. godine „odnekud sa granice Hercegovine i Crne Gore“. Došla su tri brata: Janaćko, Petko i Trivun. Od Janaćka su Janjići, od Petka Petkovići, a od Trivuna koga su zvali Traš, nesumnjivo su Traševići. Po svojoj prilici Traš je staro prezime ovog roda. Traševića, inače, ima u mestu Ljubinje u Hercegovini. Janjići su se jedno vreme prezivali i Nedeljkovići. Znaju da su rod sa Petkovićima i Traševićima, pa mladići i devojke iz ove tri familije ne stupaju u međusobni brak.
Od ovog roda vodi poreklo i Velisav Janjić, koji se krajem XIX veka odselio u selo Atenicu i tamo i u Čačku, početkom XX veka osnovao komunu „Svest“, u koju su bili uključeni radnici i zanatlije. Tu komunu su protivnici nazivali „Crveni bauk“, misleći na njeno socijalističko i komunističko opredeljenje. Janjić je, inače, autor i nekoliko knjiga i filosofskih spisa. Od knjiga najznačajnija mu je „Osamnajest žrtava“, u kojoj je opisao goračićku bunu iz 1893. godine, kada je, u sukobu sa vojskom, poginulo 18 seljaka-pripadnika tadašnje Radikalne stranke braneći svoju opštinsku vlast i samoupravu.
Petkovići (17 k, Nikoljdan) su potomci doseljenika Petka. Unuk ili praunuk ovog Petka bio je i vojvoda Novak Bošković Petković u vreme prvog srpskog ustanka, poznatiji pod imenom „Novačić od Goračića“. Po epitafima na spomenicima njegovih potomaka, mi smo i rekonstruisali vreme doseljavanja Petkovića, Janjića i Traševića u Goračiće.
Jedna od Petkovića, Petar, učestvovao je u drugom srpskom ustanku.
Traševići (7 k, Nikoljdan) su potomci Trivuna Traša. Po njegovom sinu ili unuku Živanu, prezivali su se sredinom XIX veka i Živanovići. To prezime imao je i poznati kamenorezac Vasilije Živanović, čiji spomenici se nalaze u grobljima u Atenici, Grabu, Guberevcima i Goračićima.
Jorovići (6 k, Tomindan) su sredinom XVIII veka došli u Živicu i Goračiće iz Sivčine kod Ivanjice.
Joksimovići (2 k, Đurđevdan) su doseljeni iz Hercegovine, mada ih mnogi smatraju i za starosedeoce. Znaju da su se ranije prezivali Starčevići, pa tvrde da su im rod Starčević u Donjoj Kravarici. U Goračiće je, tvrde, došao neki Joksim Starčević sredinom XVIII veka ili nešto kasnije i nastanio se u familiji Jevići, koja je izumrla. Od Joksimovog imena uzeli su prezime. Da su u Goračićima bili i pre prvog srpskog ustanka, pokazuje i epitaf na spomeniku na spomeniku Petru Joksimoviću, ratniku čije se oružje čuva u čačanskom Narodnom muzeju. Kamenorezac je u peščar nadgrobnika urezao: „Ovde počiva rab boži Petar Joksimović, žitelj sela Goračića, koji je ratovao sa Karađorđem u prvom ustanku 1804. g. i u svima ratovima učestvovao sve do 1813. g. kada je Srbije od Turaka propala, a on je iz šanca na Deligradu iskočijo i kroz turski lanac probijo te se opet spasijo 1815. g. sa Milošem Obrenovićem i ostalim vojvodama na Čačku Turke nadbili i uzput terajući mlogo Turaka do Belica potukao i dosta oružja od Turaka zarobijo, koje i danas stoji“.
Jevremčevići (8 k, Nikoljdan) su doseljeni iz Crne Gore pred sam kraj XVIII veka. Kažu da se doselio, sa porodicom, neki Miloje Jeremac, a drugi pripovedaju da je to mogao biti Jevrem, od čijeg su imena uzeli prezime.
Novičići (6 k, Lučindan) veruju da potiču od vojvode Novaka Petkovića iz Goračića, što nije tačno i spada u domen legende. Više odgovara istini podatak, na koga neki od njih ukazuju, da su pred sam kraj XVIII veka u Goračiće došli iz Sandžaka, gde su stili „od Nikšića“.
Stevanovići I (9 k, Nikoljdan) su najverovatnije doseljeni početkom druge polovine XVIII veka, na što upućuje njihov rodoslov. No, interesantno je kazivanje Sretena Stevanovića (70), koji kaže da je to bilo pola veka ranije! U potrazi za hlebom, svedoči on, došao je iz Kalipolja 1705. godine neki Stevan lutalica. Ispod izvorišta Dragačice iskopao je zemunicu, u kojoj je živeo. Zemunica mu je bila na Velikom bregu, koga Stevanovići i danas zovu Baštine. Pomenuti došljak bio je puki siromah, pa mu Stojanovići, koji su u blizini živeli, nisu dali devojku koju je želeo da uzme za ženu. Posle toga on se oženio nekom Cigankom sa Čergovišta, potesa na kome je tada bilo 18 čegri. S njom je izrodio dva sina: Petra i Radovana. Od tog Stevana su dobili prezime, a nadimak im je, po onoj Ciganki, Stevanovoj ženi – Cigani.
Sjeničići (10 k, Nikoljdan) su, nešto pred prvi srpski ustanak, došli „od Sjenice“, kako kažu, „bežeći od turskog zuluma“. U Goračiće su, znaju, stigla tri brata, ali im imena nisu poznata zapamćena. Zna se da su „pali“ na Vulićevo kućište, koje, svojim nazivom, može upućivati na jednog od njih.
Stevanovići II (8 k, Nikoljdan) su zajedno sa Jevremčevićima i u isto vreme došli iz Crne Gore. Drugi, opet, kažu da su oni „od Sjenice“ stigli kad i Sjeničići. Sa Stevanovićima – Ciganima nisu nikakav rod. Nadimak im je Burđovi, što može da upućuje na nekakvo mesto ili staro prezime.
Spasojevići (4 k, Nikoljdan) su iz Crne Gore. Doselio se neki Jevto Spalovac u drugoj polovini ili pred sam kraj XVIII veka. Nadimak im je Spalovci, što može da bude i starije prezime.
Noviji doseljenici
Vasiljevići (4 k, Nikoljdan) su u vreme Karađorđevog izlaska na Sjenicu, 1809. godine, doseljeni iz Maća kod Ivanjice. Zna se da je stigao, sa svojom porodicom, neki Risto Vasiljević. Nadimak Maćani govori i o mestu iz koga su došli.
Interesantno je da je u Goračićima do kraja drugog svetskog rata i odmah iza njega živela još jedna porodica Vasiljevića, koja je bila poreklom iz Bele Crkve kod Krupnja. Doseljeni su početkom XX veka i više ih nema u Goračićima.
Davidovići (18 k, Nikoljdan) su u vreme prvog srpskog ustanka doseljeni sa Mučnja. Pominju neko mesto Međurečje, ali ne selo kod Ivanjice. Prezivali su se Kovačevići. Nastanili su se na izvorištu Dragačice, gde su držali vodenice i valjalice. Od tih Kovačevića poznat je bio neki David kovač, od čijeg su imena uzeli prezime. On je umro 1849. godine i sahranjen je u Ružičića groblju, gde mu se i danas nalazi spomenik.
Đurovići (11 k, Đurđevdan) su doseljeni 1809. godine. U „potrazi za hlebom“, u Goračiće je, kažu, današnji Đurovići, došao je neki Đuro Đurović. Jedni misle da je bio „odnekud iz Crne Gore“, a drugi da je iz sela Dragojlovića.
Jakovljevići (5 k, Stevanjdan) su se nastanili u Goračićima u toku prvog srpskog ustanka. Došli su, sa porodicama, neki Jakov i Mojsilo, braća. Jedni kažu „iz Crne Gore“, a drugi iz „starovlaškog sela Aljinovića“. Najpre su braća služila kod kneza Bogića Bogićevića, svedoče današnji Jakovljevići. Živeli su tamo gde je danas potes Kućetina, na imanju Mirka Mojsilovića. Od pomenutog Jakova su Jakovljevići, a od Mojsila Mojsilovići.
Mojsilovići (1 k, Stevanjdan) su rod sa Jakovljevićima.
Jolovići (2 k, Nikoljdan) su došli u Goračiće 1809. godine iz Debelje kod Nove Varoši. Stigao je, pripovedaju, neki Jole Jolović ili Đolović, zvani Mačak, i doveo sa sobom porodicu. U porodičnoj čitulji on je prvi i zabeležen.
Kneževići (12 k, Đurđevdan) su iz Crne Gore. Najpre su, verovatno 1809. godine, otišli u Mačvu, a odatle su odmah zatim krenuli prema Čačku i Dragačevu. Ne zna šta je razlog ovakve seobe. Najpre su svili porodično ognjište u selu Rajcu na planini Jelici, a odatle prešli u Goračiće. Dele se na donje i gornje Kneževiće. Gornji Kneževići su, direktno iz Crne Gore, došli nešto kasnije. Starije Kneževiće doveo je neki Bogić.
Surudžići (9 k, Lazarevdan) ne znaju odakle su, ali poreklo vode, kažu, od nekog surudžije koji je bio sluga kod Kneževića.
Lončarevići (4 k, Đurđic) su, po kazivanju Velimira Lončarevića (84), doseljeni „od Sjenice“ 1809. godine. Bili su gričari, pravili su lonce, pa im je od zanata ostalo i prezime. Pominje se i ime prvog doseljenika Miloja Lončara.
Petrovići (22 k, Đurđevdan) su u Goračiće došli 1815. godine iz Pljevalja. Doselio se neki Petar Pljevaljić Pjevalica, sa dva sina: Tanaskom i Antonijem, čiji se spomenici i danas mogu videti na Ružičića groblju. Od imena doseljenika Petra su uzeli prezime.
Ružičići (30 k, Đurđevdan) su doseljeni „od Nikšića“ u vreme prvog srpskog ustanka. Kod Nikšića ih i danas ima. Rod su sa Stankovićima.
Od ovog roda je i kmet Milić Ružičić, koji je prvi poginuo u Goračićkoj buni 20. februara 1893. godine. Na njegov spomenik u Ružičića groblju klesar Mlađen Raković urezao je ovaj epitaf: „O šaren spomene ladni kamen, koi mlogima srca hrabriš, što ovde pokazuješ, mesto saranjenog od 34 god. Milića Ružičića, uvaženog građanina i bivšeg kmeta Goračića koi pogibe 20. februare 1893. god. pred sudnicom opštine goračke od braće nebraće liberala srpskih dahija. Nema života bez slobode, blago onom koji vakom smrću umre, laka zemljo koja ga pokrivaš svojom te je otkupio krvlju…“
Stankovići (14 k, Đurđevdan) su potomci nekog Stanka, srodnika Ružičića. Pripoveda se da je upravo Stanko bio brat neke Ružice, od koje Ružičići vode poreklo. I oni su, naravno, „od Nikšića“.
Sedlarevići (7 k, Đurđevdan) su, kako kaže Milenko Sedlarević (90), doseljeni „iz Crne Gore, ali iz neznano kog mesta“. Prezime im je izvedeno iz zanimanja kojim su se bavili u Crnoj Gori.
Čubrići (2 k, Mitrovdan) su doseljeni posle drugog srpskog ustanka odnekud iz Sandžaka. Došao je, kažu, neki Paun Čubrić sa ženom, a u Goračićima su izrodili sinove Obrena i Aleksu. Nadimak im je ujedno i skraćeno prezime – Čubraci. Ima, međutim, indicija i da su se znatno kasnije, sredinom XIX veka, doselili.
Vujovići (1 k, Đurđevdan) su se sredinom XIX veka prizetili iz Graba u Čubriće.
Najnoviji doseljenici
Stevanovići III (1 k, Nikoljdan) su potomci Miloša Stevanovića, pintera, koji se u Goračiće doselio oko 1850. godine iz Kruševca. Nadimak Like nose zbog toga što su upotrebljavali liku od drveta baveći se pinterskim zanatom.
Babići (2 k, Jovanjdan): oko 1876. godine privenčao se u Dragačicu neki Jaćim Babić iz Guče.
Vukašinovići (2 k, Đurđevdan): iz Radijevića se oko 1876. godine doselio Milan Vukašinović. Zvali su ga i Mršović.
Dušići (2 k, Đurđevdan) su doseljeni iz Starog Vlaha u Guberevce, odakle su oko 1876. godine prešli u Goračiće. Današnji Dušići su od Ljuba Dušića, koji se privenčao za Pajku Knežević.
Interesantno je da matične knjige u Goračićima pominju i neke druge Dušiće, za koje kažu da su doseljeni „iz Turske“, a kojih više nema.
Ivanovići (2 k, Jovanjdan i Đurđic): oko 1880. godine privenčao se u Lončareviće Mihailo Ivanović iz Guče.
Lukovići (1 k, Nikoljdan): Nikola Luković iz Tijanja je najpre u Goračićima bio sluga, a zatim se privenčao u Jevremčeviće, gde je došao pred kraj XIX veka.
Miletići (3 k, Vasiljevdan) su došli iz Viče oko 1880. godine.
Rakovići (3 k, Nikoljdan): sedamdesetih godina XIX veka prizetili su se u Veselinoviće braća Milan i Mlađen Raković iz Živice. Milan je bio istaknuti radikalski prvak, pa mu je, posle Timočke bune, suđeno na Kraljevici, ali nije pogubljen. Mlađen Raković je bio istaknuti kamenorezac, jedan od najboljih dragačevskih čikiriza ir druge polovine XIX veka. Najbolje spomenike isklesao je poginulim u goračićkoj buni 1893. godine.
Cogoljevići (2 k, Đurđic) su posle 1880. godine došli iz Guberavaca kao pripuzi.
Milićevići (5 k, Jovanjdan): Radomir Milićević iz Lise privenčao se u Stevanoviće – Cigane 1900. godine.
Pantovići (1 k, Đurđevdan): Veljko Pantović iz Viče privenčao se u Stankoviće pred prvi svetski rat. U njegovu kuću bio se, posle 1960. godine, privenčao Dragoman Radosavljević iz Donjeg Dubca, ali je umro, pa je njegovo prezime ostalo njegovoj deci i Pantovićevim potomcima.
Radosavljevići (1 k, Đurđic): doselio se Janko Radosavljević – Đurđić iz Guberevaca pred prvi srpski rat.
Stevanovići IV (4 k, Jovanjdan): Vladimira Stevanovića iz Milatovića uzeo je pred prvi svetski rat „pod svoje“ Veljko Popović. Nadimak im je, po Vladimiru, Vladu – Vladovci.
Stamenkovići (1 k, Đurđic): uoči prvog svetskog rata privenčao se u Zimonjiće Nikola Stamenković iz okolin Leskovca. Došao je kao pinter.
Milutinovići (1 k, Lazarevdan): Aleksandar Milutinović iz Živice doselio se sa majkom kada se ona udala, posle prvog svetskog rata, za Veljka Lončarevića.
Markovići II (2 k, Nikoljdan) su iz Negrišora (Dragačevo). Dragiša Marković se 1920. godine privenčao u Jevremčeviće, a nešto kasnije Vidoje Marković u Popoviće.
Plazinići (5 k, Nikoljdan) su se iz Guberevaca posle prvog svetskog rata prizetili u više goračićkih familija.
Pavlovići (2 k, Lučindan): Mirko Pavlović se oko 1920. godine privenčao iz Živice u Biskupoviće.
Interesantno je da je u zaseoku Dragalica postojala još jedna kuća Pavlovića, ali se smrću Ivana Pavlovića, posle drugog svetskog rata, ugasila.
Pajovići II (1 k, Cveti): otac Srećka Pajovića privenčao se iz Ježevice posle prvog svetskog rata u Kneževiće.
Parezanovići (1 k, Mitrovdan): otac pokojnog Ljubiše Parezanovića privenčao se iz Banjice u Radosavčeviće oko 1920. godine.
Satarići (1 k, Jovanjdan): otac Milana Satarića (60) se doselio iz Milatovića u Kneževiće, a odatle je Milan posle 1920. godine došao u Pajoviće – Čikarade.
Stranjančevići (1 k, Nikoljdan): Milorad Stranjančević se iz Guberavaca privenčao odmah posle prvog svetskog rata u Popoviće.
Slavkovići (2 k, Mitrovdan): iz Rtiju su došli u Živicu, odakle se Isidor Slavković privenčao u Plaziniće (Guberevci), a posle ženine smrti, 1924. godine došao u Popoviće.
Tomaševići (1 k, Stevanjdan): oko 1925. godine se iz Donje Kravarice privenčao u Radosavčeviće pokojni Mihailo Tomašević.
Pajovići III (1 k, Cveti): pokojni Jovan Pajović, rodom iz Bjeluše kod Arilja, privenčao se 1935. godine u Stankoviće. Prethodno je, sa majkom, došao u Rogaču.
Đokovići (1 k, Aranđelovdan): pokojni Mihailo Đoković je 1938. godine iz Graba (Dragačevo) došao na imanje svoje supruge u Kastratoviće, koji su, takođe, bili pripuzi iz Rajca kod Čačka u Davidovićima. Tih Kastratovića u Goračićima više nema.
Petkovići II (1 k, Lazarevdan): otac Milenka Petkovića se iz Ježevice kod Čačka doselio u Surudžiće pred sam drugi svetski rat.
Ćumurovići (1 k, Aranđelovdan): odmah posle drugog svetskog rata privenčao se, za ćerku Velimira Lukovića, Milorad Ćumurović iz Guče. Ovaj Luković inače je bio pripuz u Davidovićima.
Zatežići (1 k, Đurđevdan): otac Miloša Zatežića se privenčao 1950. godine iz Ljubića za posvojkinju Bogoljuba Đurovića.
Čakarevići (1 k, Lučindan): Vidoje Čakarević iz Kotraže privenčao se 1950. godine u kuću Draga Novičića.
Sretenovići (1 k, Đurđic): u kući Lazara Balšića od 1950. godine živi kao pripuz Radovan Sretenović iz Rtiju. Za Radovanovu ćerku se prizetio 1970. godine Radule Zimonjić iz Goračića. Inače, Lazar Balšić je iz Crne Gore došao početkom XX veka.
Milivojevići (1 k, Đurđevdan): Miloš Milivojević se iz Kotraže 1957. godine privenčao u Kneževiće.
Belopavlovići (1 k, Aranđelovdan): Raško Belopavlović živi od 1957. godine kao pripuz u kući Dragutina Veselinovića.
Kostići (1 k, Đurđevdan): u kući Milije Lukovića kao pripuz živi od 1972. godine Vidoje Kostić iz Lise…
IZVOR: Istraživanje Radovana M. Marinkovića objavljeno u zborniku radova Narodnog muzeja u Čačku, VIII, Čačak 1977, str 91-104. Priredio saradnik portala Poreklo Luka Jelić.
Komentari (0)