Poreklo prezimena, selo Bioča (Bijelo Polje)

Poreklo stanovništva sela Bioča, opština Bijelo Polje – Crna Gora. Prema knjizi Milisava V. Lutovca „Bihor i Korita“, izdanje Beograd 1967. godine. Priredio saradnik Porekla Milodan.

Položaj sela i komunikacije.

Ovo selo zauzima osobit geografski položaj. Smešteno je na ušću Lješnice u Lim ispod Gradine na kojoj su ostaci starog grada Bihora. Tu se od glavnog limskog odvaja put uz Lješnicu  koji vodi u dolinu Ibra i Raške. To je učinilo da u Bioču nastane karavanska stanica i u neku ruku drugo podgrađe grada Bihora. Ovome treba dodati plodnost terasa i reku na kojoj su vodenice. Zbog svega ovoga Bioča je bila od davnina naseljena.

Ime sela.

Njeno ime možda bi mogao imati etimološke veze kao podgrađe sa gradom Bihorom (Bihor, Biho-r-ča).

Zemlje i šume.

Atar Bioča deli se u dva dela: jedan pored Lješnice i Lima, koji je pod šljivama i voćnjacima, i drugi na stranama Gradine, pod šumama i utrinama. U njima glavnnji delovi nose nazive: Dvorišta, Čajiri, Strnce, Zenice, Repišta (njive), Obere, Kosov laz, Rašljev klik, Vilina peć (šume i utrine).

Vode.

Bioča je bogata vodom. Osobit značaj ima Lješnica, koja se koristi i za pokretanje vodenica i za navodnjavanje. Na njoj su pet vodenica, od kojih tri melju i u leto. U njima melju žito i druga naselja (Crhalj, Goduša, Crniš, Vrba, Kradenik, Jagoče i Štitari). Lješnica ima još veći značaj za navodnjavanje. Prve vode su sprovedene 1908. godine. Kanale je kopao Jovan Čukić. On je sa iste glave sproveo dva kanala – po jedan sa obe strane. Na desnoj strani, zbog litice, voda je provedena korabima dugačkim 20 metara. Omer-beg Ćorović je zahtevao da se jedan krak vode sprovede u sede Poda, ali Biočani to nisu dopustidi. Voda za Poda je sprovedena tek 1950. godine. Sada vodu iz Lješnine dele: dve vade, jedan jaz za Poda i dve vodenice. Red počinje od glave i dolazi svaki osmi dan.

Starine u selu.

Najstariji tragovi naselja su Crkvina u Dvorištima i groblje ispod Pačariske kuline. Kažu da je u Dvorišgima postojao neki stari saraj. Svi ovi ostaci su vezani za ranije srpsko stanovništvo. Bez svake sumnje u Bioči je bilo i drugih građevina u vezi sa saobraćajem. Do  novijeg vremena postojao je han za prenoćište putnika. Blizu njega je bila podignuta džamija, čiji se ostaci i sada vide. Ona je predstavljala versko središte bihočkog džemata koji su sačinjavali šest naselja (Bioča, Podgrađe, Gojeviće, Poda, Srćevac n Žurene).

Poreklo stanovništva.

Stanovništvo Bioče se smenjivalo. Jedni stanovnici su se iseljavali a drugi doseljavali.

Starinci su:

-Pačarizi (rod su sa Kneževićima u Budimlji). Posle 1912. godine su se iselili. Njih ima još u susednom selu Gojevićima. Razvaline njihove kule vide se u kraju Zenice. Bili su tako silni i samovoljni da ni Turci nisu smeli pevati prolazeći kroz Bioču. Pačariza ima i u Gruži (Šumadija), koji su se tamo iselili još dok svi nnsu bili primili islam. Iselili su se i:

-Bikići.

Od starijeg stanovništva ostali su:

-Bakije (4 k.), čiji je predak doseljen iz Kuča pre 180 godina. Kažu da su od tri brata: Bakije, Džogovići u Žurenema i Kadijići u Gusinju.

-Islamovići (2 k.), starinom su iz Rovaca. Najbliži su im roćaci Bogavci u Veliđu kod Ivangrada.

-Beganovići (3 k.), doseljeni iz susednog Podgraća, a daljom su starinom iz Kuča.

-Jašarovići (1 k.). Bilo ih je mnogo više pa su se iselili u Berane i druge krajeve. Doseljeni su od Gusinja.

Posle 1912. godine mnogi stariji muslimanskn rodovi su se iselili. Njihova imanja su pokupovali pravoslavni Srbi iz okoline:

-Vukovići (1 k.) iz Zaostra,

-Bogavci (2 k.) iz Beliđa,

-Šćekići  (2 k.) iz Crvljevina,

-Tmušići (2 k.) iz Zagraća,

-Cimbalji (1 k.) iz Daspića,

-Stijovići (1 k.) iz Mašta,

-Drobnjaci (2 k.) iz Štitara,

-Kopaći (1 k.) iz Krlja,

-Miloševići, Bahori (l k.), koji su došli iz susednog sela Trubine kao muslimani i primili pravoslavlje.

IZVOR: Prema knjizi Milisava V. Lutovca „Bihor i Korita“, izdanje Beograd 1967. godine. Priredio saradnik Porekla Milodan.