Pleme Cetinje – poreklo stanovništva

Kao pleme, Cetinje se prvi put pominje kod Marjana Bolice 1614. godine, u njegovom popisu crnogorskih, brdskih i malesorskih plemena, rađenim u formi izveštaja mletačkoj vladi za potrebe ratovanja pritiv Turske.

Cetinje kao naselje i Cetinjsko Polje na kojem se naselje razvilo, dobili su naziv po ranijoj rečici Cetinji koja je nekad tekla kroz polje (vremenom je nestala u karstvu). Poreklo i značenje naziva nisu sasvim rasvetljeni, ali s obzirom da se toponimi Cetinja, Cetina i sl, javljaju u svim srpskim krajevima, ali i kod drugih slovenskih naroda (Slovenija, Poljska), moglo bi se osnovano pretpostaviti da je koren ovih naziva slovenski[1]. Cetinjsko Polje deli se na dva dela: gornji su Bajice, a donji – Donji Kraj. I stanovništvo se prema mestu gde živi naziva: Gornjaci i Donjokrajci.

Današnje naselje zasnovano je na zaravni koju je narod zvao Lovćenski Dolac (ili samo Dolac), gde je 1482. godine Ivan Crnojević, nakon što je prestonicu premestio sa Oboda na Cetinje, podigao sebi dvor. Dve godine kasnije, uz dvor je podignuta i crkva na mestu Ćipur, posvećena Roždestvu Presvete Bogorodica (Mala Gospođa), ispred koje je kasnije sahranjen Ivan Crnojević. Crkva je ubrzo pretvorena u manastir u koji je, 1485. godine, preneto sa Oboda sedište Zetske episkopije. U prvo vreme oko dvora i manastira nije postojalo nikakvo naselje, kao ni u vreme kad je vladika Danilo Petrović zasnovao novi manastir na mestu razvalina dvora Crnojevićevog[2]. Cetinjsko naselje počinje da nastaje tek od 1847. godine, kad je vladika Petar II sazidao konak uz manastir. Od tada su stanovnici Cetinjskog Polja počeli sebi zidati kuće na istok od manastira.

Cetinjsko Polje je služilo kao katunište vlaških nomadskih stočara, da bi od 13. stoleća u njemu počela da se zasnivaju stalna naselja. Do kraja vremena vladavine Crnojevića, nastala su sva naselja koja i danas postoje u oblasti Cetinjskog plemena, osim samog Cetinja gde je bio manastirski posed. Sela u Cetinjskom plemenu su: Donji Kraj, Bajice, Jabuka i Dubovik u severnom delu plemenske oblasti, Bjeloši u središnjem delu, i Očinići, Ugne i Vrela na jugu (ova tri sela se nazivaju i zajedničkim imenom Konak ili Konadžije).

U turskom poreskom defteru iz 1521. godine navode se ova sela za zaseocima (mahalama): selo Ugna sa zaselkom Vrela, sela Očinići i Bjeloši i selo Cetinje sa zaseocima Borovine, Ostojići, Ivanovići i Humci.

Svi stariji rodovi slavili su istu slavu (Svetog Jovana), što može da ukaže i na srodno poreklo. Uticaj starijih bratstava počeo je da opada počev od perioda kada Ivan Crnojević prenosi prestonicu u Cetinjsko Polje, a s njim dolaze novi doseljenici, mnogi plemićkog porekla. Stari Bajice su bili uticajni još u 16. i 17. stoleću, snažno bratstvo bili su Bjeloševići, a primat u plemenu od 18. stoleća preuzimaju Martinovići – Orlovići.

Posle doseljenja Orlovića, nije bilo nekog obimnijeg doseljavanja u Cetinjsko pleme. Međutim, i pored činjenice dugotrajnog bivstvovanja, između cetinjskih bratstava nikada nije sasvim došlo do potpunog uobličavanja plemenske svesti. Razlog ovome je što je državna vlast u Crnoj Gori potekla upravo sa Cetinja, a plemensko ustrojstvo je oprečno državnoj organizaciji. Iz tog razloga, Cetinje je ostalo jedno nedovršeno pleme, više teritorijalna zajednica sela i bratstava Cetinjskog Polja i okoline.

Poreklo stanovništva Cetinjskog plemena

Stariji rodovi i ranije stanovništvo u Cetinjskom plemenu[3]

1. Okolina Cetinjskog manastira (Lovćenski Dolac)

Pre znatnijeg doseljenja Srba u Cetinjsko Polje (15. stoleće), na Polju su katunovali vlaški stočari, koji su odatle isterani do kraja 15. stoleća, nakon što su došljaci ubili njihovog vojvodu Radula. Nakon podizanja manastira, kao kmetovi na manastirskoj zemlji pominju se Radojevići (koji su izumrli) i Medojevići. Jedan Cetinjanin Medojević, kovač, se pominje u kotorskoj dokumentaciji još 1398. godine (i nadalje). U defteru iz 1521. godine kod Maina se navode Medovići, koji verovatno imaju veze sa cetinjskim Medojevićima. Medojevići su se u 16. stoleću delom poturčili, pa pritisli manastirsku zemlju. Nakon „Istrage poturica“, početkom 18. stoleća, vratili su se u pravoslavnu veru, ali se i ovaj rod istražio do kraja 18. stoleća.

U 16. stoleću u Cetinjskom Polju su živeli i Aleksići i Ostojići (njihovi verovatni preci se više puta pominju u kotorskim dokumentima u drugoj polovini 15. stoleća – Aleksa Radmanović i Ostoja Radovanović).

Ostojići se navode i u defteru iz 1521. godine, kao zaselak Cetinja. Da je vrlo izvesno da imaju veze sa Ostojom Radovanovićem vidi se i po bratstvenom imenu, kao i po imenu Radovan koje se više puta sreće u bratstvu. Da li su se ovi Ostojići iselili, izumrli ili poturčili, pa predigli u oblasti pod jačom turskom vlašću, nije poznato.

2. Humci

Od starijih rodova koji su živeli u Humcima, ali su se odavno nekud iselili, bili su Radaljevići i Petkovići.

3. Donji Kraj

Starinci u Donjem Kraju su Jabučani (jednina: Jabučanin), od kojih se deo zove i Popovići[4]. U 17. stoleću su se bili poturčili, pa opet pokrstili u vreme vladike Danila. Slave Svetog Jovana (20/7. januara).

U Donjem Kraju su ranije živeli starinački Marunovići, koji su se iselili u Bjelopavliće, gde ih i danas ima.

4. Bajice

Bratstvo Bajice (ili Bajičići[5]) su starosedeoci u Cetinjskom polju u odnosu na kasnije doseljene Martinoviće, ali su i oni ovde došli, znatno pre većine drugih Cetinjana, u 14. stoleću.

Današnji rodovi Starih Bajica su: Borilovići, Ivanovići i Miloševići. Ivanovići i Miloševići su jedno vreme, u 16. stoleću, bili muhamedanci, pa su se pokrstili u vreme vladike Danila. Ivanovićima je iz tog perioda ostalo i starije prezime Musulimovići[6]. Svi Bajice slave Svetog Jovana.

Izumrli starobajički rodovi su Brajanovići i Šabake.

Mnogo bajičkih rodova se iselilo u Boku i Primorje, uglavnom zbog pritiska novodoseljenih Martinovića: Radonjići (ogranak Borilovića), Sankovići, Đurovići, Čalije, Orlovići[7], Pime.

Bratstvo Zogovića u Gornjem Polimlju ima predanje o poreklu iz plemena Bajice, s tim što oni svoje korene vezuju za bratstvo Orlovića. Izvesnije je, međutim, da su oni potomci neke porodice koja se iz Bajica iselila upravo pod pritiskom došljaka. Za ogranke bratstva Zogovića – Pejkoviće i Petroviće, DNK testiranjem utvrđeno da su nosioci haplogrupe G2a:

http://www.poreklo.rs/forum/index.php?topic=391.msg7950#msg7950

http://www.poreklo.rs/forum/index.php?topic=391.msg7957;topicseen#msg7957

Nekoliko starobajičkih rodova se poturčilo u 16. i 17. stoleću, da bi se nakon „Istrage poturica“ iselili: Vranići u Podgoricu, Mustafići i Alići u Krajinu.

U Bajicama su jedno vreme živeli potomci Novaka Crnca, doseljenog iz Pipera, da bi se zatim iselili u Boku i Paštroviće, o čemu je detaljno pisano ovde:

http://www.poreklo.rs/2015/10/27/bratstva-plemena-pastrovica/

http://www.poreklo.rs/forum/index.php?topic=771.0

Mnoštvo Bajica se, 1690. godine, sa Čarnojevićem iselilo na sever. Neki su stigli čak do Slovačke, gde danas postoji familija sa prezimenom Baica i predanjem o poreklu sa Cetinja.

U defteru iz 1521. godine kao zaseoci Cetinja navedeni su Borovine i Ivanovići. Da li bi Borovine možda mogli biti Borilovići (ili Borojevići?), ili neko posebno bratstvo, kao i da li zaselak Ivanovići ima veze sa bajičkim Ivanovićima. Veoma je moguće da su Borovine i Ivanovići zapravo Bajice, jer čudi da tako veliko i brojno cetinjsko bratstvo nije popisano (bar ne pod svojim imenom) 1521. godine.

5. Bjeloši

Glavno bratstvo u selu su Bjeloši ili Bjeloševići. Potiču od pretka Bjeloša koji se u Cetinjsko Polje doselio oko 1400. godine iz Grla (Grelja) u Zeti.

Potomstvo Bjeloševo se veoma brzo umnožilo i postalo jako bratstvo, tako da u 17. stoleću figuriraju kao zasebno pleme u odnosu na ostale Cetinjane[8]. Zbog toga su bili trn u oku drugim cetinjskim bratstvima, naročito Bajicama i Očinićima, mnogo su se krvili s njima i usled toga iseljavali, u Boku i Primorje, zatim sa Čarnojevićem u Srem, i drugde.

Dele se na dva ogranka: Jovanoviće i Grljeviće.

„Jovanovići“ su: Vuletići, Damnjanovići i Sekulići. Od njih su i iseljena bratstva: Dapčevići i Kambani u Ljubotinju (Vignjevići).

„Grljevići“ su: Lipovine, Perovići, Kokoti, Boškovići i Đajke (jedn: Đajko).

Od Bjeloša potiču i sledeći rodovi: Radnići u Njegušima, Drakulovići u Boki, Vukotići u Paštrovićima.

Svi Bjeloševići slave Začeće Svetog Jovana (6. oktobra / 23. septembra). Međutim, njihova stara slava bila je Ivanj-dan (Rođenje Svetog Jovana) i iseljeni Dapčevići i Kambani su sačuvali ovu krsnu slavu.

U Bjelošima je, pre dolaska Bjeloša, živelo i starinačko bratstvo Miletići, koje se pod pritiskom došljaka iselilo u Crmnicu u 17. stoleću.

Jedan Dapčević iz Vignjevića testiran je kao nosilac haplogrupe I2a dinarik južni:

http://www.poreklo.rs/forum/index.php?topic=251.msg6465#msg6465

6. Očinići

U selu živi istoimeno staro bratstvo. Ime su dobili po rodonačelniku Očihni koji je bio jedini preostali muški izdanak veoma starog bratstva Kozjevića.

S obzirom da se u vreme Ivana Crnojevića Očinići pominju kao brojno bratstvo, može se zaključiti da je njihov predak Očihna živeo najkasnije u 14. stoleću, a kako je on izdanak nekada jakog bratstva Kozjevića, jasno je da je starina Očinića u ovom kraju velika.

Očinići se pominju u više kotorskih dokumenata tokom 15. stoleća, a u 16. stoleću neki i kao stanovnici Boke.

Očinići se nazivaju još i „Srednjaci“, zato što naseljavaju srednji deo između Cetinjskog Polja i najudaljenijih sela u plemenskoj oblasti – Ugna i Vrela.

Današnji rodovi Očinića su: Batrićevići, Paovići i Glendže i njihov ogranak Petrovići.

Svi Očinići slave Svetog Jovana.

Očinići su se mnogo iseljavali u Boku i Primorje, i jedan deo sa Čarnojevićem za Srem. Od iseljenih rodova, pamte se Udovičići, koji su predigli za Vranjinu na Skadarskom jezeru. Očinićki rod Sokolovića se poturčio pa je izgnan u vreme „Istrage poturica“.

Borišići u Očinićima su veoma staro bratstvo iz Bjeloša. U Očiniće su predigli krajem 15. stoleća pod pritiskom Bjeloševića.

Današnji rodovi Borišića su: Kaluđerovići, Rudovi (jedn: Rudov) i Popovići koji delom nose i prezime Ćuk.

Svi Borišići slave Svetog Jovana.

U Očinićima su ranije živeli i Rucovići, starinom iz Stare Srbije, koji su se delom iselili u Maine, a deo se poturčio pa je prognan tokom „Istrage poturica“.

7. Ugne i Vrela

Na Vrelima je u davnini živela plemićka familija Vlastelinovića, koja je još krajem 15. stoleća zbog zavade sa Ivanom Crnojevićem predigla u Budvu i tamo se pokatoličila i polatinila.

Na Ugnima su bili starinački rodovi Radovići[9] i Grlomani, koji su se istražili.

Današnja vreljanska i ugnjanska bratstva starinačkog porekla su: Kape (ili Kapičići[10]) i Belade, koji su istog porekla i nose zajedničko bratstveno ime Šorovići (Šorovića ima iseljenih po Crnoj Gori i Rusiji, kao i poturčenih u Krajini), Lagatori[11] (ranije prezime im je bilo Bojkovići) i Zuberi.

Svi slave Mitrov-dan.

U Limljanima u Crmnici postoje bratstva Kape i Šorovići koji su od ugnjanskih Šorovića / Kapa, koje je vladika Danilo proterao sa Cetinja zbog nekog zločina.

S obzirom na prezimena, nije nemoguće da su starinački ugnjanski rodovi vlaškog porekla, ili da je bar bilo značajnog udela vlaškog elementa u njihovoj prošlosti.

U defteru iz 1521. godine zaselak Vrela bio je naseljen, međutim, već 1523. godine u defteru se Vrela navode kao zapustela mahala, verovatno kasnije naseljena od Ugnjana.

Rodovi doseljeni u Cetinjsko pleme od polovine 15. stoleća[12]

1. Donjokrajci

Donjokrajcima se nazivaju i svi stanovnici Donjeg Kraja, ali prevashodno bratstvo koje potiče od Ivana Borojevića, a to su rodovi: Ivaniševići, Ivanovići (koji se nazivaju i Laislavićima[13]) i Marinovići.

Njihov predak Ivan „Starovlah“ Borojević u vreme srpske despotovine bio je zapovednik grada Niša, a po padu grada pod tursku vlast, izbegao je sa porodicom najpre u svoj zavičaj (zlatiborski kraj), a zatim oko 1450-te u Zetu, i konačno, zajedno sa Ivanom Crnojevićem, na Cetinje. Od dvojice sinova Ivana Borojevića potiču navedeni donjokrajski rodovi, kao i Dapčevići, kojih više nema na Cetinju (poslednji je umro 1841. godine), a ima iseljenih u Nikšiću, Riječkoj nahiji, u Boki pokatoličenih a u Mrkojevićima islamiziranih.

Od druge dvojice sinova Ivanovih potiču rodovi Vušurovići i Ivanovići u Bjelicama i Šabani (ili Dragoslavići) u Ljubotinju.

Svi potomci Ivana Borojevića slave Đurđev-dan, osim bjeličkih rodova koji su preuzeli da slave Svetu Petku.

U defteru iz 1521. godine, cetinjski zaselak Borovine bi mogao pripadati bratstvu Borojevića. Ono što najviše ukazuje na to je baština Ivaniševa koja je tu navedena. Ivaniš je unuk Ivana Borojevića, sin Boroja Ivanova, koji je rođen početkom druge polovine 15. stoleća i u vreme pisanja deftera mogao je imati oko 65 godina.

Među cetinjskom vlastelom, u dokumentu Ivana Crnojevića iz 1489. godine, upisan je i Ratko Borovina. U defteru iz 1521. godine pominje se Ratko Borina u zaselku Borovine.

U tom slučaju, ukoliko Borovine poistovetimo sa Borojevićima, zaselak Ivanovići bi trebalo da budu Bajice.

Jedan pripadnik bratstva Ivaniševića – Borojevića DNK analizom testiran je kao pripadnik haplogrupe R1a:

http://www.poreklo.rs/forum/index.php?topic=391.msg14875#msg14875

2. Humci (Umci) – Miloševići

Bratstvo nastanjuje selo Humci, koje je po njima i dobilo naziv. Potomci su Bjeladina Humca doseljenog na zemlju Cetinjskog manastira u vreme Ivana Crnojevića. Bjeladin je bio iz Vranja u Zeti, ispod Huma (Hotskog), otud i nadimak Humac. Bio je katolik, a njegovo potomstvo je prešlo u pravoslavnu veru. Po predanju, njihovi srodnici su Đonovići u selu Tomići u Crmnici (od Jovana – Đona, rođenog Bjeladinovog brata).

Svi današnji Humci potiču od Bjeladinovog potomka Miloša Vuka Raičeva, po kome nose prezime Milošević.

Slave Đurđev-dan.

3. Delje

Bratstvo Delje (jedn: Delja) živi u Donjem Kraju. Potomci su Deljana koji je sa Kosova dobegao Ivanu Crnojevići u Rijeku, i bio njegov perjanik. Kad je dvor Ivanov preseljen na Cetinje, Deljan se naselio u Donjem Kraju na zemlji koju mu je dao sin Ivana Borojevića, Vladislav.

Slave Nikolj-dan.

4. Špadijeri

Špadijeri u Donjem Kraju potiču od nekog kovača (špadijera) koji se doselio na Cetinje u vreme Ivana Crnojevića iz donje Hercegovine.

Slave Đurđev-dan.

5. Martinovići i Vuksanovići – Orlovići

Žive u Bajicama, Duboviku i Jabuci. Ogranak su velike i razgranate loze plemićkog porekla – Orlovića. Rodonačelnik vojvoda Vuk Orlović, prema predanju, bio je zapovednih grada Sokola kod Užica u 14. stoleću.

Prema jednoj verziji (Erdeljanović) Vukovi sinovi se iseljavaju u Hercegovinu – Gacko, odakle će, nakon pada Hercegovine pod tursku vlast, veliki broj stanovnika preći na područje pod vlašću Crnojevića. Čukununuk vojvode Vuka, Nikola, doselio se u Cuce krajem 15. stoleća, a njegov unuk Bajo Šćepanov prešao je u Bajice u drugoj polovini 16. stoleća.

Međutim, prema drugoj verziji (Kovijanić), Orlovići su u Cetinju znatno ranije: u kotorskoj dokumentaciji pominje se Todor Nenojev Ivanović sa Cetinja (Thudor Nenoe Ivanovich de Cetine) 1440. godine koga Kovijanić prepoznaje kao sina Nenoja Orlovića koji je i po predanju rodonačelnik bajičkog ogranka Orlovića (s tim što se smešta u pozniji period).

Nije isključena ni mogućnost da je Nenoje privremeno boravio na Cetinju, a zatim prešao u Cuce, da bi se njegov potomak ponovo doselio na Cetinje[14].

Bajov praunuk, vojvoda Vuksan Nikolin, rodonačelnik je Vuksanovića, a Vuksanov bratanac, knez Martin Vlatkov, velikog i razgranatog bratstva Martinovića, koji se dele na rodove (u Bajicama): Martinovići, Tomaševići, Stijepovići, Nikolići, Dragovići, Andrići, Vojinovići, Vukosavovići, Đurovići, Latkovići, Batrićevići, Markovići, Ivanovići i Miloševići.

Počev od kneza Martina i njegovih sinova, Martinovići su cetinjski glavari – kroz celo 18. i 19. stoleće davali su vojvode i serdare.

Orlovići slave Svetog Jovana.

Do sada je na Srpskom DNK projektu evidentirano nekoliko rezultata bratstava koji su ogranci Orlovića, sa rezultatom haplogrupe E1b V13, a o tome je pisano i na forumu Porekla:

http://www.poreklo.rs/forum/index.php?topic=960.0

http://www.poreklo.rs/forum/index.php?topic=285.0

6. Ostali rodovi

Marinovići u Očinićima su poreklom iz Hercegovine, iz Gacka. Njihovi preci, najverovatnije jedan dom ili zadruga, doselili su se najpre u Pipere, a u 16. stoleću su došli na Cetinje. Njima srodni su Aladini. U defteru iz 1521. godine pominje se mahala Aladinovići, kao zaselak Cuca[15].

Slave Svetog Jovana.

Mirovići na Ugnima i Vrelima su od pretka Mira koji je iz Njeguša (Mirac) dobegao u 17. stoleću zbog krvi.

Slave Mitrov-dan.

Počeci (jedn: Poček) u Donjem Kraju su starinom iz Stare Srbije (Banjska), odakle su im preci na prelazu 14. u 15. stoleće došli najpre u Pješivce, a jedan deo njih je zbog krvi u 17. stoleću dobegao na Cetinje. Od njih su Počeci u Vranjini na Skadarskom jezeru.

Slave Svetog Jovana.

Prema jednoj verziji, Počeci su ogranak pješivačkih Mijuškovića. Ukoliko ovo uzmemo kao tačno, kao i da su Mijuškovići istog porekla sa pješivačkim Perunovićima (od kneza Bogdana Potolića), mogli bismo posredno zaključiti da su Počeci nosioci haplogrupe J2a, koja je utvrđena kod jednog testiranog pripadnika pješivačkog bratstva Perunovića:

http://www.poreklo.rs/forum/index.php?topic=52.20

Zečevi (jedn: Zec) u Donjem Kraju su potomci jednog Zeca iz Pobora koji se doselio na Cetinje krajem 17. stoleća.

Slave Đurđev-dan.

Ćeranići u Donjem Kraju su potomci jednog Ćeranića iz Mokrina više Novog, koji se doselio krajem 18. stoleća na Cetinje, a potiču od hercegovačkih Ćeranića iz Popovog Polja koji su sišli u Boku u seobi 1692. godine.

Slave Svetog Vasilija Velikog.

Kažije u Očinićima su od Kažija iz Lješanske nahije, odakle je oko 1860-te nekoliko kuća ovog bratstva krenulo za Srbiju. Međutim, zbog loših odnosa dve države u to vreme, vraćeni su sa granice i onda su se doselili na Cetinje.

Slave Svetog Iliju.

Napomena: u ovom pregledu nisam naveo sve rodove koji žive u naseljima Cetinjskog plemena (raznorodne doseljenike iz drugih delova Katunske nahije i drugde iz Crne Gore), već samo bratstva zasnovana na Cetinju.

Izvori:

Stara Crna Gora – Jovan Erdeljanović

Naselja Stare Crne Gore – Savo Radusinović

„Dva deftera Crne Gore iz vremena Skender-bega Crnojevića“ – Branislav Đurđev i Lamija Hadžiosmanović

„Pomeni crnogorskih plemena u kotorskim spomenicima (14-16. vijek)“ – Risto Kovijanić

Paštrovići – Jovan Vukmanović

Bratstvo Zogovića kroz prošlost – Bogdan Zogović

_______________________________________

[1] Pretpostavka Jovana Erdeljanovića je da je stariji naziv bio Cvetinje.

[2] I dvor i stari manastir razorili su Turci 1692. godine.

[3] Rodove ću navoditi prema mestima u kojima žive, ili su ranije živeli. Izumrli i iseljeni rodovi ispisani su u italiku, a rodovi koji su i u 20. stoleću živeli u Cetinju u slovima u boldu.

[4] Od ovih Popovića potiče Sveti Simeon Dajbabski. Rođen je 1854. godine na Cetinju kao Savo Vasov Popović. Nakon zamonašenja u Rusiji bio je jeromonah u ostroškom manastiru. Nakon jednog čudesnog viđenja, zasnovao je pećinski manastir Dajbabe kod istoimenog sela u Zeti, 1897. godine, čiji je iguman bio do upokojenja 1941. godine. Zbog čuda koja su se dešavala nad njegovim netruležnim moštima, kanonizovan je kao svetitelj.

[5] Naziv Bajičići ukazuje na moguće istorodno poreklo Bajica.

[6] Musulim ili muselim je turski činovnik.

[7] Ovo su posebni Orlovići i nemaju veze sa Orlovićima – Martinovićima.

[8] U Boličinom izveštaju iz 1614. godine navode se kao posebno pleme.

[9] Radovići u Limljanima u Crmnici potiču sa Ugna, navodno od bratstva Kapa. Možda su u pitanju ovi istraženi ugnjanski Radovići.

[10] U kotorskoj dokumentaciji od 15. stoleća na dalje pominju se i kao Kapice i Kapičići – Capizza, Capicich.

[11] Prezime lagator je, najverovatnije izvedeno od grčkog alagator – starešina glasonoša.

[12] Navedeni prema bratstvima.

[13] Iskvareno od Vladislavić.

[14] Što se tiče plemićkog porekla, ne postoji istorijski dokaz o poreklu Orlovića, niti se to prezime javlja u dokumentima vremena kada su živeli rodonačelnici Orlovića. Prema jednoj verziji, Orlovići potiču od Nemanjića: kralj Radoslav, unuk Stefana Nemanje, imao je sina župana Dragoša, a ovaj Stanislava – Stanja (protovestijara na dvoru kralja Milutina), koji je rodonačelnik Stanjevića (od kojih poreklo vuče jedan broj bratstava u Crnog Gori, kao na primer veliko bratstvo Vukčevića u Lješanskoj nahiji). Stanj je imao sina Grgura (veliki čelnik), a Grgur Vukšu – velikog vojvodu Vuka Crnogorca (po Skopskoj Crnoj Gori, gde su imali posede). Vuk Crnogorac je otac vojvode Pavla „Orlovića“, čiji je sin Nenoje, a unuk Todor koji se pominje u kotorskom dokumentu.

[15] I pored neobičnog imena koje bi se moglo povezati sa turskom vlašću, svi Aladinovići popisani u defteru nose slovenska imena.

AUTOR: Saradnik portala Poreklo Nebojša Babić