Poštovani,
ova stranica je u pripremi.
Pozivamo vas na saradnju.
Pošaljite nam svoj prilog, sve što znate o ovom prezimenu na osnovu usmenog predanja ili citiranjem navoda iz knjiga (navedite kojih) ili onog što je već objavljeno na ostalim internet sajtovima (napomenite kojim).
Obavezno napišite i koju krsnu slavu slavite i područje u kojem se ovo prezime pojavljuje.
Navedite i ime poznate ličnosti (gde je rođen-a, čime se bavi), koja nosi ovo prezime.
Vaš prilog ostavite u komentaru ili pošaljite na i-mejl:
7. septembar 2016. u 14:23
vojislav ananić
Molim istoričare da mi odgovore, da li je srpski junak Miloš Obilić ustvari Nikola Vratković, brat kneginje Milice, koji je stolovao u Ivanovoj Kuli, kod Kuršumlije?
Hvala na odgovoru!
Vojislav
Odgovori
o
Tripko
4. septembra 2016. u 19:01
Iako ovo nije mjesto za ovakvo pitanje i odgovor, priča o Milošu Obiliću i Nikoli Vratkoviću je samo nagađanje.
Tatomir Vukanović, Drenica, druga srpska Sveta Gora, Treće izdanje, Beograd, 2005. str. 90 i 91.
U boju na polju Kosovu, Murata je ubio legendarni vitez Miloš Obilić. Prema tradiciji Srba u Metohiji, kada se doselio u Drenicu, Miloš je osnovao selo Kopilić, danas Miloš Obilić – Kopilić. U to vreme, od sela Rudnik u Metohijskom Podgoru, pa do Gornjeg Kopilića, nalazilo se tako gusto naselje, da je “mačka s kuće na kuću prelazila“.
Po predanju, majka je Miloša Obilića rodila u dvorcu braće Vojinović u Vučitrnu i nije htela da kaže s kim je začela. U katastarskom popisu oblasti Brankovića iz 1455. pominju se sela Gornji i Donji Kopilić, kao što narod i danas govori, iako su srpske vlasti, nakon Prvog balkanskog rata 1912. ovo zamenile nazivom Obilićevo – Obilić.
Prema legendi iz Drenice, Miloša Obilića, čobanče od osam godina, našao je car Dušan i uzeo kod sebe na dvor. Kažu da je Miloševa majka imala tako velike sise da ih je pri hodu morala preko ramena zabacivati. Kad je to car vidio, rekao je: “Od kobile i ždrebe“ – pa su ga po tome i prozvali – Kobilić.
Po tradiciji Srba na Kosovu, Miloš Obilić je kopile Vojihne, zeta cara Dušana. Kada se rodilo u Vučitrnu, dete je odmah sklonjeno u Drenicu, u blizini Ovčareva i Tušilja gde su čuvane ovce Nemanjića. Miloš je uglavnom živio u ovom selu, koje je po njemu i nazvano Kopilić. Tamo se i danas nalaze ruševine njegovog dvora i vodenice.
Odgovori
Odgovori
•
vojislav ananić
4. septembra 2016. u 08:49
http://istorijabalkana.yuku.com/topic/1746/Milo-Obili-je-brat-kneginje-Milice#.V8vDEVuLSUk
NIKOLA VRATKOVIĆ
Odgovori
•
vojislav ananić
5. septembra 2016. u 11:43
Hvala, gospodine Tripko, za Vaš odgovor i mišljenje o poreklu Miloša Obilića. Znam da nije bilo mesto za takvo pitanje, ali na forum nisam mogao. Uglavnom, istoričari se i danas bave tom temom. I sami ste naveli naziv jednog autora knjige. Tačno je to za veličinu si*a njegove majke. Posedujem knjigu Milorada Đurića „Dečko koji se ničega ne plaši“, u kojoj na strani114-oj, postoji priča „Miloš Obilić poznaje majku“, gde je , nakon izvođenja mnogo žena po naredbi cara, Miloš prepoznao majku po veličini si*a koje je „preko ramena preturila“. U zaključku priče piše da ju je onda car zadržao da bude do smrti tu kod cara i sina.
Koliko sam načuo, sad su otvoreni turski arhivi o Kiosovskoj bici. Verovatno tamo ima negde zapisno i ko im je ubio cara, mada se, i to kažu, to ime krilo zbog turske sramote. Možda se još neko uključi u ovu temu? Uvek se nađe ljudi koji znaju nešto više od drugih. A, bio bi i red da se jednom da pravi odgovor o poreklu velikog srpskog junaka. Već sad ga svojataju neke naše komšije.
Odgovori
o
Tripko
5. septembra 2016. u 16:41
Poštovani Vojislave,
Vidim da Vas interesuje ko je bio Miloš Obilić. Mogu da Vam preporučim monografiju Lakića Akovića “Život Miloša (K)Obilića i Kosovska bitka“, u izdanju IŠM Oktoih, Univerziteta u Prištini i Svetigore. iz 2005. god. To je impresivna knjiga od nekih 900 strana.
Prema predanju, nakon Kosovske bitke nastalo je rasulo u srpskoj državi i mnoge plemićke porodice su napustile zemlju. Udovica Miloša Obilića se zaputila u Hercegovinu. U naručju je nosila sina. Kada je došla u Banjane, iscrpljena i umorna ostavila je dijete u koprivama. To je neko vidio, uzeo je i odhranio malog. Zvali su ga Koprivica. Od njega je nastalo poznato crnogorsko bratstvo Koprivica. Svaki Koprivica zna tu priču i nema bojazni od komšijskog svojatanja. Koprivice su napisale trotomnu monografiju sa rodoslovom od oko deset hiljada imena. I oni navode da je Miloš vanbračni sin vojvode Vojina. Dakle, Vojislave, potražite nekog od Koprivica i čućete šta o Milošu misle njegovi potomci.
Odgovori
•
vojislav ananić
5. septembra 2016. u 19:21
Zahvaljujem se još jednom, gospodine Tripko, na odgovoru i preporučenoj monografiji. Nisam to znao za Miloševu udovicu i poreklo Koprivica.No, i to je samo legenda, a pitanje je koliko istine u tome.
Danas sam počeo da čitam rukopise o Bici na Kosovu iz turskih izvora, od Idrisa Bitlsija, a koje je priredio Salih Trako. Videću hoću li naići na nešto vredno.
Srdačan pozdrav,
Vojislav
Odgovori
•
vojislav ananić
7. septembra 2016. u 09:21
„Koprivice možda imaju ponajljepšu legendu o svome nastanku koja ih vezuje za Miloša Obilića, za Jelu, kćerku Lazarevu, i za Kosovski boj. Može biti da ta legenda istorijski ne može da se potvrdi, ali nije ona slučajno nastala, niti se slučajno održala”, kazao je Joanikije.
Prema toj legendi Jela, koja je nosila dijete Miloša Obilića, bježeči sa Kosova od Turaka, prošla je kroz Banjane i tu se porodila. Sina koga je rodila predala je jednoj čobanici koju je srela i koja je dijete donijela u svoju porodicu. Oni su ga podigli, oženili, dali mu imanje i prezime Koprivica.
Odgovori
•
vojislav ananić
7. septembra 2016. u 11:50
Molim sve za izvinjenje, jer ovde nije mesto kod prezimena Nikolić, da se piše o poreklu Miloša Obilića, ali, tu smo počeli i gospodin Tripko i ja. Sada iznosim podatke iz turskih izvora, u kojima se za sultanovog ubicu nakon Kosovske bitke, kaže da je to bio MILOŠ NIKOLA. Ni Obilić, ni Kobilić. E sad, da li je on bio brat „carice“ Milice, to je već pitanje za istoričare, a možda i za genetičare. Da li se uopšte zna za ime njenog brata?
Pokušao sam da skratim tekst, koliko sam mogao. Ali opet, predug je.
SALIH TRAKO – BITKA NA KOSOVU 1389. GODINE U ISTORIJI IDRISA BITLISIJA
Transkript (delovi)
…Bitka na Kosovu je, nema sumnje, bio najpresudniji i najznačajniji u istoriji svih jugoslovenskih zemalja i naroda. Taj događaj je značio gubitak političke samostalnosti najvećeg dijela Balkana, u prvom redu srpskog naroda, i početak viševjekovnog turskog gospodstva u našim krajevima. Stoga je ovaj događaj pažljivo, iako dosta škrto, zabilježen u izvještajima savremenika na Istoku i Zapadu, ali detaljnije je opisan u djelima turskih i evropskih istoriografa XV, XVI i XVII vijeka. Veće naučno interesovanje za Kosovsku bitku kod nas počelo je naročito od 1889. godine, tj. od petstogodišnjice toga događaja. Do tada se prikazivanje ovog događaja baziralo vrše na narodnoj tradiciji, a manje na izvornoj građi. Spomenute godine pristupilo se proučavanju Kosovske bitke na temelju istorijskih izvora, bilo evropskih, bilo turskih. Naravno, takvo proučavanje nametnulo je reviziju i ispravak mnogih pogrešnih shvatanja o tom događaju. Na tom poslu našlo se kod nas desetak istoričara koji su, koristeći se zapadnim i turskim izvorima, znatno doprinijeli osvjetljavanju i kritičkom naučnom izučavanju Kosovske bitke. Među njima posebnu pažnju Salih Trako. Međutim, nijedan naš istodčar nije se do sada koristio opisom Kosovske bitke u djelu Hešt behešt – velikoj istoriji Osmanske Carevine koja obuhvata vladavinu prvih osam osmanskih sultana (od Osmana do Selima I, tj. od 1290-1512. god.). Djelo je napisao Idris Bitlisi, poznati osmanski istoiograf s kraja XV i početka XVI vijeka, dvorski hroničar sultana Bajazita. Glavni razlog što ovaj izvor nije korišten svakako je to što malobrojni rukopisi Hešt Behešta u vrijeme obrade spomenutog pitanja nisu bili poznati kod nas. Tek 1942. godine dospio je jedan vrijedan rukopisni primjerak ovog djela u Državnu arhivu u Zagrebu. Tamo su ga deponovali nasljednici pokojnog Franca Otenfelsa, bivšeg vlasnika rukopisa i nekadašnjeg austrijskog diplomatskog predstavnika u Carigradu. Stoga ni Olesnicki nije bio u mogućnosti da ga upotrijebi u svojoj studiji, pa prema tome nije mogao ni da zapazi sve uzajamne veze između starijih i mlađih izvora. Kao primjer možemo navesti pogrešan zaključak Olesnickog da je Bitka na Kosovu 1389. g. u istoriji Idrisa Bitlisija odgovor. U svom opširnom uvodu on neodređeno govori o izvorima kojima se služio u svom djelu i kaže da za mnoge događaje, utvrđi¬vanje i ispitivanje nije neposredno čuo ni saznao od pouzdanog traditora i kome se mora vjerovati ili što nije viđeno i, provjereno iz sigurnih knjiga, sve je zanemareno i prepušteno zaboravu. Bitlisi nam, dakle, jasno kaže da se prema izvorima kritički odnosio. Uz to saznajemo da je za starije događaje konsultovao pisana djela, a za novije i pouzdano usmeno predanje. Što se tiče opisa Kosovske bitke, treba imati na umu da je Bitlisi svoje djelo pisao oko sto dvadeset godina poslije kosovskog događaja, pa je teško vjerovati da je mogao makar iz druge ruke dobiti usmena obavještenja o tom događaju; bio je, dakle, upućen na pisane izvore. Međutim, bez dulbljeg uporednog izučavanja njegovog djela, teško je reći i kojega je od starijih autora najviše cijenio i slijedio. Konstatovano je da je Bitlisijev opis Kosovske bitke opširniji i kompletniji nego što je kod drugih starijih danas poznatih autora (osim Nešrijeva opisa). Osim toga, pored svih instituta Ana Stjepanovna Tvenitinova pripremila je za izdanje tekst novopronađenog rukopisa snabdjevši ga studioznim uvodom…..
… Pošto je već zauzeo i pokorio Šišmanove zemlje i pripojio ih islamskim zemljama i u nastojanju da se osveti ostalim nevjerničkim vladarima koji su pokazivali tvrdoglavost i upornost, odlučio je da ih po zasluzi kazni. Jedan od njih bio je Lazar, vladar Srbije, koji je obavezavši se na podanstvo i poslušnost, ponovo počeo pokazivati bunt i nepokornost. Isti takvi su bili kralj i vladar Bosne i arnautske Iskenderije (Skadra)…
… Lazar je u velikom vijeću izjavio: »Ko uhvati muslimanskog padišaha smatram ga dostojnim da mu dam svoju kćer i deset tvrđava sa okolnim područjima (tevabi)«. Vladar Bosne je na to rekao: »Ja mu dajem pet tvrđava sa okolinom«…
… Jedan od najvećih nevjerničkih vođa, jedan od onih sedam velikih lavova, jedan od prvaka onog opakog naroda, jedan od onih koji su u borbi bili vojskovođe zabludjelih, kako ih zovu nevjernici, jedan od velmoža (bajan) i nevjerničkih krajeva u to vrijeme: bijaše poznat pod imenom Miloš Nikola. Njega su gazije za vrijeme borbe bili oborili s konja i valjali u prahu i krvi ne ubivši ga potpuno. Niko od muslimana nije ga lično poznavao. Kako se u taj mah carska pobjedorna zastava zadesila blizu tog prokletog Miloša, a on sam sebe žrtvovao i osudio na pogibiju, u srcu je odlučio da kod sebi ravnih i kod đavolovih zastupnika stekne veliki glas i da među borcima ~ junacima bojnog polja osigura veliki ugled. Glavu i lice on je trljao po zemlji i krvi i, tresući se u agoniji poput nedoklane ptice, on se uputio pod carski bajrak, zaplakao i moleći govorio: »Ja sam postao musliman, htio bi da kažem jednu tajnu sultanu i da spustim svoje blijedo lice pred svijetlo lice sultanovo«. Kolikogod su čauši nastojali da ga spriječe i odbiju, ni udarcima bičeva niti ikakvim mučenjem ni ponižavanjem nisu ga mogli odvratiti s tog puta. Kako je sultan bio poznat u narodnim masama po svojim vrlinama i predusretljivosti a to znači da je samilost bila nužna i prirodna osobina sultanova, u skladu sa njegovom općom samilosti koja se pod sjenom božje milosti ispoljavala jednako i prema nevjerniku kao i muslimanu, on (sultan) je spriječio čauše i one koji su zadržavali onog prokletog nevjernika i dozvolio da mu on poljubi ruku i da izloži svoju želju. Onaj stari dvoličnjak, slika i prilika prokletog đavola, donio je u svom rukavu sakriven otrovni handžar i kada se približio da poljubi sultanovu nogu, jakim udarcem zario je nož sultanu u trbuh…
LINK: http://documents.tips/documents/salih-trako-bitka-na-kosovu-1389-godine-u-istoriji-idri1sa-bitlisija.html
8. septembar 2016. u 19:23
vojislav ananić
Miloš Obilić (takođe i Miloš Kobilić u nekim izvorima) je bio srpski vitez iz srednjeg veka, koji se često spominje i u srpskoj epskoj poeziji. On je vitez koji je ubio turskog sultana Murata I u Kosovskoj bici. U epskim narodnim pesmama i legendama, Miloš je slavljen kao heroj natprirodnog rođenja i snage. Imao je izuzetnog konja po imenu Ždral. Njegovi pobratimi su bili Milan Toplica i Ivan Kosančić, a njegova verenica je bila Olivera, kćerka kneza Lazara Hrebeljanovića. Dana 15. juna po julijanskom kalendaru, za vreme Kosovske bitke, Miloš je došao do turskog kampa pretvarajući se da je prebegao na njihovu stranu. U pogodnom trenutku, kada ga je sultan primio u svom šatoru, on ga je smrtno ranio nožem. Prema turskim izvorima, sultan Murat I je ubijen nakon bitke. (Postoje bar nekoliko različitih verzija o Kosovskoj bici i smrti sultana).
Mnoge porodice iz oblasti Stare Hercegovine, Crne Gore, Like, Krajine i Dalmacije u svom porodičnom predanju čuvaju uverenje da vode poreklo od Miloša Obilića (Koprivice, Zarubice, Vojinovići i drugi), iako za to nema istorijskog osnova.
22. oktobar 2016. u 10:27
vojislav ananić
JUNGOVO PUTEŠESTVIJE / Ranko Sokolović
….Dvanaestorica od zakletve prolaze kroz Zlatnu Kapiju. Kreću iz Ivan – Kule, predvodi ih Miloš Obilić, alias Nikola Vratković, Ivan Kosančić, Milan Topličanin, Relja Krilati, Banović Strahinja, Bolani Dojčin…? Odvojiše se od glavnine srbske vojske i o Vidovdanu na Kosovu – Polju snemaše sultana turskog, Murata Prvog. Tuj se bismo, oganj premetasmo! Sokoli, junačko znamenje, kroz mene pronose glas o njima. Obilićevo postradanje, rezultat je majkine izdaje u pesmi Juga Srbije Dete Nikolica, stoga što je Majka drugo ime za Zemlju, Otadžbinu. Oženiti se ljubom ognjevitom, znači poginuti. Tri kapke krvi kapnale – od jedne zemlja izgorela, od druge gora uvenula, a od treće – voda presahla. Razumem, Vaš Vid je božanstvo očinjeg vida, pravdine i istine, uskliknu Jung…
….Gete je plakao nad Hasanaginicom, a Jung se uzda u Kosovski mit, on je postanje i nadanje, univerzalija ljudskog roda. Najveći srbski junak, ubica Murata Prvog na Kosovu Polju, ostao je donedavno anoniman. I to je najveća srpska trauma, srpsko kolektivno nesvesno, ali samo za srpsku intelektualnu misao, jer za narodnog pesnika sve je logično i jasno. Milorad Pavić napravi bum u Srbiji pišući o hazarima, narodu koji se ne snalazeći se u istoriji, odvažio na put nestanka sa lica zemlje. Nije li to ciklično ponavljanje istorije? Balkanska klackalica o pomeranju naroda unutar naših prostora? Jung nosi pod mišku, Erlangenski rukopis iz 1720-te godine Princ Eugen Savojski tražio da mu zapišu srbske pesme i identifikovao je Miloša Obilića! To bejaše istorijski Nikola Vratković, brat Kneginje Milice koji je stolovao u Ivanovoj Kuli! Srbski princ sa staništem u Kuršumliji. PODGORA – rodni kraj, kolevka mog detinjstva; kraj Pod Gorom radanskom – nedostupna NATO i pogani…
22. oktobar 2016. u 12:23
Ranko
Poistovećivati Nikolu Vratkovića sa Milošem Obilićem je obična izmišljotina Dragoljuba Simonovića koji je napisao i knjigu ”Nikola Vratković kosovski car i bog”.Interesantno je koliko se takva glupost potencira kao istina.
17. mart 2018. u 21:34
Milorad
ALAL VERA DRAGOLJUBE !!!
22. oktobar 2016. u 13:46
vojislav ananić
Miloš Obilić je brat kneginje Milice. Prava istina je skrivana od Turaka iz diplomatskih razloga kojima je ruvodila kneginja Milica posle kosovskog poraza. Niški univerzitetski profesor u penziji, doktor ekonomskih nauka i istoričar Dragoljub Simonović tvrdi da je nakon obimnih istraživanja i pet objavljenih knjiga došao do istorijskih činjenica koje potvrduju da je legendarni srpski kosovski junak Miloš Obilić ustvari rodjeni i jedini brat kneginje Milice – Nikola Vratković.
Posle trilogije o Nikoli Vratkoviću dr Simonović je nove dokaze za ovu tvrdnju izneo i u knjizi “Vidijanstvo u Srba”(Medijanida) koja je ove godine izašla u izdanju niške “Gradine” Asocijacije naučnika i umetnika Niša (ANU) i niške “Ekonomike”.
– Srpska istoriografija dugo nije imala odgovor na pitanje ko je ustvari bio Miloš Obilić, stvarna ličnost ili legenda, jer smo se mahom oslanjali na Vukove zapise, kaže za “Glas” dr Simonović. Medjutim, ja sam potražio i još neke izvore o kojima se do sada znalo, a jedan od njih je i Erlangenski rukopis iz 1720. godine. To je ustvari zbornik srpskih narodnih pesama nastao krajem 17.i početkom 18.veka, čuvan je u nemačkom univerzitetskom gradu Erlingenu i po njemu i dobio ime, a pisan je takozvanom “diplomatskom ćirilicom”, krasnopisom, pa su Nemci dugo mislili da se radi o nekom starom obliku gotike. Tek ga je početkom 20. veka u Beogradu objavio Erhard Gezeman i u tom rukopisu je zapisano 270 srpskih narodnih pesama koje nisu dovoljno kompilirane sa istorijskim činjenicama, kaže dr Simonović.
Turski zapis
“….Godina 1389. jun 28…Sultan Gazi je stajao u glavnini islamske vojske i promatrao gomile ubijenih i zarobljenih nevjernika… Jedan od velmoža i nevjerničkih kraljeva u to vrijeme bijaše poznat pod imenom Miloš Nikola, sam sebe je žrtvovao i osudio na pogibiju. On se uputio pod carski barjak i govorio:”Imam da kažem jednu tajnu Sultanu…”Doneo je u svom rukavu sakriven otrovni handžar i kad se približio da poljubi Sultanovu nogu, jakim udarcem zario je nož Sultanu u trbuh…Ovaj tvrdoglavi nevjernik ovim odvažnim djelom sebe je učinio glasovitim i poznatim…”(Iz zapisa turskog istoričara Idrisa Bitlisija, sačuvanog iz 15.veka)
Rodoslov
Nikola Vratković je istorijska ličnost, srpski princ, rodjeni brat kneginje Milice. Njih dvoje su deca Vratkova koji je čukununuk Stefana Nemanje. Nemanja je svoju županiju u Toplici ostavio najstarijem sinu Vukanu, a on svom sinu Vratku, Nikolinom i Miličinom ocu. Nikola je ubio Murata po nalogu kneza Lazara.
Nikola Vratković je na Kosovski boj otišao sa Ivanove kule, čiji su tragovi kod Kuršumlije i danas prepoznatljivi, tvrdi profesor Simonović, dodajući da su Bog Vid, Vidovdan i Vidijanstvo, srpski božanski simboli koji su se otelotvorili u princu Nikoli Vratkoviću. Vid je za Srbe ono što je za Grke Apolon, kaže na kraju Simonović za “Glas”.
Naš sagovornik dalje objašnjava da je Erlengenski rukopis nastao u vreme austrijsko-turskog rata, kada su Austrijanci na kratko bili i u Nišu. Prepostavlja se da je tada princ Eugen zatražio da mu se zapišu srpske narodne pesme. Simonović dalje objašnjava da se u odgonetanju ko je Miloš Obilić oslonio i na Vukove zapise 1818.- 1870. godine, ali naročito i na ono što je doneo Bora Stanković sa svojom “Koštanom” i drugim delima, a to su narodne pesme jugoistične Srbije.
To je područje na kojem Vuk Karadžić nije boravio, kao ni na Kosovu, ali je od 1840. godine prikupljeno oko 20 hiljada pesama, sa vrlo specifičnim dijalektom i motivima i u njima se kao i u Erlingenskom rukopisu nigde ne pominje Miloš Obilić, naglašava profesor Simonović, ali se neprekidno pojavljuje jedini brat kneginje Milice, Nikola Vratković (po ocu Vratku), koji je bio srpski princ sa staništem u Kuršumliji.
– Kada sam 1992. godine objavio knjigu “Nikola Vratković, kosovski car i bog”,ona je izazvala burna reagovanja naučne javnosti, mada niko nije mogao ozbiljnije da opovrgne tu moju tezu. Jedino su mi neki govorili da mi je za takvu tvrdnju potrebna opipljivija istorijska osnova,objašnjava Simonović. A onda dodaje da je i našao takav izvor.
Radi se o rukopisu o Kosovu turskog istoričara iz 15.veka Idriza Bitlisija.Taj rukopis je u Sarajevu 1969. godine u Zborniku tamošnjeg Filozofskog fakulteta objavio orijentalista Salih Trako, a u njemu pored ostalog piše da je Sultana 28. juna 1389. godine usred njegove vojske ubio “jedan od najboljih iz onog opakog naroda u to vrijeme poznat pod imenom Miloš Nikola…
“Simonović tvrdi da je nadimak Miloš Nikola dobio iz milošte, kao mladi i jedini brat kneginje Milice. U turskim zapisima se Muratov ubica naziva još i “Biliš Kub-ila”, a “kub-ila” na turskom znači “onaj koji zna zadati udarac”, pa su Srbi to dalje varirali u Kobilić i Obilić.
Profesor Simonović kaže da je Nikola sakriven iza Miloša Obilića pored ostalog i zato što je srpski dvor posle Kosovskog boja uspostavio drugačiji odnos sa Turcima, a i sama kneginja Milica je dala svoju kćer Oliveru za Bajazita.
A kako bi sve ono čemu je narod pevao mogli čuti i Turci, sve je moralo da liči na bajku i legendu, pa su zato i mnogi detalji i Kosovskom boju u narodnim pesmama dobijali drugačija imena i odredišta. Turci su inače dugo pogibiju svog Sultana na Kosovu uzimali kao nešto sramno što im se dogodilo, kaže dr Simonović, inače predani sakupljač i istraživač narodnih predanja i stvaralaštva jugoistočne Srbije, a posebno svog rodnog Zaplanja.
22. oktobar 2016. u 15:03
Ranko
U predhodnom postu sam već kazao da je poistovećivanje Nikole Vratkovića sa Milošem Obilićem izmišljotina folkloriste Dragoljuba Simonovića, koji je nažalost bio i predavač na Ekonomskom fakultetu u Nišu. Navodno, iz diplomatskih razloga se krila istina o Nikoli Vratkoviću koji se pominje samo u jednom izvoru. Konstrukciju o Nikoli Vratkoviću, navodnom Milošu Obiliću je izmislio Simonović. Za njega je župan Nikola Vratković bog kosovskih pjesama, odnosno bog Vid i Nikola Vratković su isto, a glavno vidovsko ime Nikole Vratkovića je Miloš Obilić. Po Simonoviću Miloš Obilić u suštini sam Vid, nosilac srpskog vidijanstva. Da skratim, Simonovića knjigaNikola Vratković kosovski car i bog je, što bi narod rekao: Snila baba što joj milo bilo. Knjiga bez ikakvog naučnog utemeljenja. Erlengenski rukopis nije nepoznat srpskoj javnosti, objavljen je i na internetu i dostupan je svima, tako da je Simonovićevo pozivanje na Erlengenski rukopis pucanj u prazno. Smiješno.
22. oktobar 2016. u 17:03
vojislav ananić
O Erlingenskom rukopisu sam pisao i sam (još u vezi sa Vukom, kojemu su nezaslužno pripisane neke narodne pesme, kao da ih je on sam sve zapisao), a i o izvorima iz turskih arhiva sarajevskog orijentaliste Saliha Trakoa. Što se legendi i tradicija tiče, ima vas koji ste u njih slepo verovali sve do pojave DNK.Čak je bilo i zamerki onima koji tih legendi o svom poreklu nisu imali.A o tome ko je stvarno bio Miloš Obilić, vreme je da kažu stručnjaci. Inače će ga prisvojiti neki drugi za svoga, što već i čine.
22. oktobar 2016. u 17:49
Ranko
DNK testovi bez predanja ne znače mnogo. Oni, DNK testovi, ili potvrde ili opovrgnu predanja, tako da dopunjuju jedno drugo. Bratstva koja nemaju predanja o porijeklu pokušavaju da se preko genetike povežu sa bratstvima koja pamte svoje porijeklo. To nije sramota, ali kod istraživanja porijekla, DNK testovi su samo jedan od alata. Neko se razočara, neko osokoli. Vukova zasluga za srpski narod je ogromna, i nikakva naknadna pamet neće mu umanjiti značaj. Da li je Vuk zapisao ovu ili onu pjesmu je manje važno. Bilo bi tužno da je samo Vuk beležio narodno blago. Što se tiče porijekla Miloša Obilića i pozivanja da o njegovom porijeklu nešto kažu stručnjaci, tu je mrka kapa. Sve se to svodi na analizu narodne poezije i predanja, jer pisanih izvora nema. Možda najbolju monografiju o Milošu Obiliću je napisao Lakić Aković koji na preko 900 strana analizira i predanja i izvore. I na kraju se sve svodi na ono što se uglavnom zna. Što se tiče prisvajanja pojedinih ličnosti iz istorije, mislim da to nije uzelo toliko maha da predstavlja razlog za uzbunu. Čim neko vredi svi hoće da je njihov. Takav slučaj je i sa Obilićem, Skender begom, Karađorđem, Teslom, Novakom Đokovićem,ali se zna ko je ko i šta je šta. Ali je neprihvatljivo da se kao što to radi Simonović, odjedanput, na sva zvona rastrubi da je Nikola Vratković ni manje ni više nego Miloš Obilić. Šta istorija zna o Nikoli Vratkoviću? Ništa. Samo se na jednom mjestu pominje župan Nikola. Ni za knjeginju Milicu rodoslovi nijesu pouzdani. Kao i danas, tako i tada su mnogi kalemili svoje porijeklo iz svetorodne dinastije Nemanjić. Pored toliko istoričara našao se Simonović da nas obraduje saznanjem ko je istorijski Miloš Obilić i to tako što je čitao epske pjesme, kao da su drugi nepismeni i ne mogu iščitati isto što i on.
24. oktobar 2016. u 10:19
vojislav ananić
Kosovska epopeja i Miloš Obilić
https://www.youtube.com/watch?v=HiSqw17O3ig
24. oktobar 2016. u 15:01
Ranko
Konačno se razjasnismo.