Poreklo prezimena, selo Šopić (Lazarevac)

Poreklo stanovništva sela Šopić, opština Lazarevac. Prema knjizi „Šumadijska Kolubara“ Petra Ž. Petrovića, prvo izdanje 1939. godine, drugo izdanje 1949. godine – poslednje izdanje Službeni Glasnik i SANU – Edicija „Koreni“ 2011. godine u sklopu knjige „Šumadija i Šumadijska Kolubara“. Priredio saradnik portala Poreklo Milodan. 

Položaj sela.

Šopić je jedno među većim selima ove oblasti. Ono je u kolubarskoj ravnici između rečica Lukavice i Peštana. Kuće su sa obe strane glavnog puta Beograd-Lazarevac i gotovo ušorene, a ukoliko se ide dalje od puta sa obe strane one su razređenije i čine naselje manje zbijenog tipa. Ono se deli na ove krajeve: Orašac do Lazarevca, Krivaja u dolini potoka Krivaje, Crkveno Polje – jezerska terasa kod današnje crkve, Šabac ispod Orašca, Ulice i Crna Bara prema Kolubari i kraj Peštan pored reke Peštana.

Vode.

Za piće i domaće potrebe upotrebljava se voda sa bunara, a stoka se napaja na Lukavici, Peštanu, potoku Krivaji i na Kolubarinoj otoci Očazi, koja poteče samo kada nadođe Kolubara. Posle većih kiša i naglog topljenja snega Kolubara, Peštan i Lukavica plave njive u polju.

Zemlje i šume.

Zemište je plodno, osobito ono u ravnici ispod naselja. Njive su na mestima koja se zovu: Trnovčica, Prekaja, Lazina, Štipaljica, Glogov Ključ, Miovača, Peštan, Mramor, Aluga, Crna Međa, Rudo Brdo, Rudi Gaj, Srednji Rt, Kusadak, Zbegovište, Belića Bara, Kojina Bara, Dubočica, Očaga, Ribeš, Razliv (otoka Lukavice), Medvedar i Zelena Bara.

Šuma se čuva u privatnim zabranima. Seoske šume i utrine nema.

U kraju Orašcu vadi se lignit.

Starine u selu.

U Orašcu, nedaleko od železničke stanice (Lazarevac, op. Milodan) izoravaju se temelji nekog starog naselja. Tu je bilo i staro groblje, sa koga je povađeno nadgrobno kamenje i uzidano u crkvu. Po predanju u tom naselju je bila i „madžarska“ crkva.

Na njivi Gotovčevića poznaju se temelji od neke druge crkve. Po jednom kazivanju i ona je bila „madžarska“, dok je po drugim, verovatnijim, pričanjima, to bila privremena crkvica u zbegu. I oko ove crkve poznaju se tragovi starog groblja.

O postanku imane otoka Očage priča se u narodu, da su se voleli momak i devojka, a roditelji im nisu dali da se uzmu. Momak se dogovori sa devojkom, pa pobegnu u šumu na mesto gde danas protiče Očaga. Posle teškog života i gladovanja momak ostavi devojku i ode u selo po hranu. Nakon dugog čekanja devojka je pomislila, da ju je momak napustio, pa je u očajanju, idući njegovim tragom, gorko plakala i proklinjala ga. Tamo gde su joj padale suze provalila se zemlja i, po suzama iz očiju provaljeno mesto (otoka), nazove se Očaga.

Za Stanin Vir u Očazi, priča se, da je neka baba Stana uzjahala jarca da pređe Očagu, pa je pala u vir i udavila se.

Ime selu.

Po predanju ovo naselje je osnovao pre Karađorđevog ustanka neki Stevan Šopšaga, po kome se mesto nazvalo Šopić. Šopšaga je sa pet sinova došao „od banske strane“ i naselio se pored Kolubare na kojoj je sagradio vodenicu sa osam vitlova, koja još i danas postoji.

Podaci o selu.

Današnja crkva je prvo podignuta 1815. godine od brvana na temeljima neke stare crkve, pa je obnovljena 1869. godine. Ona je u Crkvenom Polju, gotovo u sredini sela i posvećena je Sv. Arhanđelu Gavrilu. Litija se nosi prvi dan Duhova. Drže se tri zavetna dana; Novo leto, Sv. Trivun i drugi dan Vaskrsa.

Šopić se prvi put pominje po arhivskim podacima kao „šopićska nurija“ 1723. godine; a na jednoj geografskoj karti iz 1745. godine Šopić je označen na Kolubari. Zatim se pominje kao naselje 1811. godine; bilo je u njemu 54 kuće; godine 1844. ima je 95 kuća sa 578 stanovnika. Danas u njemu ima 24 roda sa 258 kuća i jedan ciganski rod sa 4 kuće.

Poreklo stanovništva.

Od Šopšaginih sinova su današnji rodovi u Šopiću:

–Ninkovići (Mijatovići, Uroševići, Nedeljekovići – danas Rajići, Radojevići, Živojinovići, Pavlovići, Ignjatovići, Mihailovići, Brankovići, Paunovići, Vićentijevići, Đorđevići, Ilići, Dudići – danas Nedeljkovići drugi, Ivanovići, Jovičići ili Jovanovići, Stekići ili Đakovići – Živanovići i Radovanovići), Ovaj veliki rod se danas razrodio, pa se međusobno žene i udaju. Svi slave Mratindan osim što jedna porodica Dudića slavi ženinu slavu – Nikoljdan.

–Protići (Lazarevići, Lazići, Popovići, Radovanovići drugi, Vitorovići i izumrli Matići), doselili su se od Nevesinja pre devet kolena. Od njih su odseljeni Vlajići u Žarkovu, Marinkovići u Šiljakovcu, Madžarski u Guncatima a jedna porodica se odsellila u Srem i tamo je izumrla. Lazarevići tvrde da su rod sa pop Lukom Lazarevićem, Karađorđevim savremenikom iz Svileuve u Tamnavi, svi slave Nikoljdan.

–Martinovići su starinom iz Hercegovine, a ovamo su došli „iz preka“. Po porodičnom predanju neki predak današnjih Lazarevića otkupio je Martina kao roba od Turaka i doveo ga ovamo iz Srema, Mitrovdan.

–Birčevići (Pavlovići, izumrli Gotovčevići, Stajčići, Milivojevići, Miloševići, Nikolići, Novakovići, Ostojići i Mikići), predak se doselio od Sjenice i zatekao u Šopići pet kuća. Daljom starinom su iz Birča u Bosni. I ovaj rod se do danas razrodio, Aranđelovdan.

–Babići su iz Bosne, došli na zemlju Mratinaca, Lučindan i Mratindan,

–Topalovići (Todosijevići, Pavlovići drugi i Ivankovići ili Vlajići), predak Topal doselio sse iz Bosne, Jovanjdan.

–Spasići i Stakići su jedan rod, zajenički predak se doselio iz Bosne, Sv. Gavrilo.

U prošlom veku doselilo se devet rodova:

–Petronijevići (Jakovljevići, Đorđevići, Simići i Jeremići), predak Petar Brka doselio se iz Bosne, a po drugom verovatnijem pričanju, doselili su se iz Sjenice u vremenu Karađorđevog ustanka. Od Petra je danas sedmo koleno. Jedna porodica Petronijevića se odselila u Sokolovo a dve su se odselile u Mesarce u Mačvi (Petrovići), Sv. Vračevi.

–Anočići su od Sjenice, Aranđelovdan.

–Topdžići ne znaju za svoju starinu ali znaju da su im preci učestvovali u Drugom ustanku, Đurđic.

–Radivojevići (Markovići) su pobegli iz Bosne zbog krve osvete, tamo su slavili Lazarevdan a ovde Aranđelovdan.

–Rankovići, praded se doselio oko 1830. godine iz Bosne, Mratindan.

–Nikolići, ded Periša se doselio iz Lukavice, Lučindan.

–Matejići, ded se odnekuda doselio, Aranđelovdan.

–Petkovići su rod Nikolićima; otac došao iz Lukavice ženi u kuću u izumrli rod Tomića, pa zbog toga slave Lučindan i Tomića slavu Aranđelovdan.

–Kostići su iz Bosne, Krstovdan.

–Gavrilovići su iz užičke Visoke, Đurđevdan.

–Radovići su Hercegovci, prebegao u Crnu Goru pa otuda ovamo, Nikoljdan.

Noviji doseljenici su:

–Baćanski su iz Bosne, Nikoljdan.

–Pantelići, otac se doselio iz Ćelija 1905. godine, Đurđevdan.

–Vasići su rod Vasićima u Lazarevcu, Alimpijevdan.

–Borovići su iz Crne Gore, Lučindan.

–Tomaševići su se doselili 1923. godine iz Darosave, Đurđic.

–Stefanovići su iz Užica, Jovanjdan.

–Stojkovići su iz Striževaca u Lužnici kod Pirota, Strevanjdan.

–Dragićevići su iz Drena, Jovanjdan.

–Đorđevići su Cigani-kovači, doselili su se od Sjenice posle rata 1878. godine, Nikoljdan.

IZVOR:  Petar Petrović – Šumadiska Kolubara, prvo izdanje 1939. godine, drugo izdanje 1949. godine – poslednje izdanje Službeni Glasnik i SANU – Edicija „Koreni“ 2011. godine u sklopu knjige „Šumadija i Šumadijska Kolubara“. Priredio saradnik portala Poreklo Milodan.