Poreklo stanovništva sela Kotrabudan, grad Podgorica (Crna Gora). Prema studiji Pavla S. Radusinovića „Stanovništvo i naselja zetske ravnice od najstarijeg do novijeg doba, druga knjiga“ iz 1991. godine
Mada je, za razliku od Dušića, locirano bliže Skadarskom jezeru, i ovo malo donjozetsko selo se razvilo u polju, tj. na gotovo istoj pedološkoj osnovi kao i prethodno. Graniče ga sela Sukuruć, Podhum i Drešaj i sa juga Skadarsko jezero. Njegova granica počinje od kuće Vuljaja Baca (ne obuhvatajući je) i vodi na jugozapad putem na kuću Dreševića Beća (koju obuhvata), te dalje na pravac kuće Camaj Kota (ne obuhvatajući je) gdje skrećući na jug, izlazi na seoski put i njime ide na Skadarsko jezero. Odatle jezerom skreće na istok, vodeći do kuće Milića Radonje (koju ne obuhvata), odakle se produžava seoskim putem na sjever do rječice Ruele, a zatim njenim koritom do prvopomenute kuće. Nastajući u »poljskom« slobodnom prostoru, selo je zahvatilo relativno veliki atar, čija je površina 806 hektara, tj- oko 8 km.
I ovdje su, bliže rečeno u Sukuriću, pronaćeni neki ostaci stare naseobine. Na lokaciji, zvanoj Kirza, naćeni su kameni ostaci jednog objekta, od kojih je sagrađena kuća Nika Camaja. U zidovima kuće ugrađeni su komadi dekorativne plastike. Na lokaciji crkve pronaćena je željezna sjekira. U raskopanim tumulima, takoće su nalaženi predmeti (koplja). Znači, i u ovom dijelu prijezerske zone nalazile su se ilirske, a zatim i rimske naseobine.
Međutim, sve do novijeg vremena o ovom naselju ne nalazimo bilo kakve podatke. Tek 1925. godine Jovićević je u njemu evidentirao svega sedam kuća sa dva katolička bratstva, doseljena iz Hota. A prema zvapičnom popisu, ono je tada imalo 9 domaćinstava sa 62 stanovnika. Zbog iseljenja dva domaćinstva u Albaniju, do 1941. godine broj jednih i drugih smanjio se na 7:50, a osam godina kasnije (1948) bilo ih je 20 : 156.
Prizemnih kuća (1941) u selu je bilo 4, a na sprat, tj. konobi 5; uz njih su bile 4 pojate i 2 živinarnika. U kućama se jedino koristilo ognjište.
Mještani kažu da je selo staro oko 500 godina. U njemu su dva stara bunara. Od sela prema jezeru vode dva puta, a prema Tuzima tri.
Godine 1941. u selu su živjeli: Dreševići (4), Paljevići (1), Micovići (1) i Metđonaji (1).
Dreševići su se ovdje, zbog krvne osvete, doselili iz Tuza oko 1780. godine;
Paljevići su od bratstva Karadaglića; doselili su se zbog krvne osvete iz Vranja 1880. godine;
Micovići su doseljeni iz Dinoše oko 1884, a Metđonaji iz Zatrijepča oko 1892. godine.
Pored pomenuge dvije iseljene porodice u međuratnom periodu, tokom posljednjeg rata iselila su se još dva mještanina u Albaniju. U ratu je poginulo i umrlo oko 15 mještana.
Selo nije imalo planinu, već je ljeti stoku davalo drugim na čuvanje (Kučima). Stoke je bilo oko 1-600 grla. U ostalo doba godine stoka se napasala u polju, nedaleko od sela. U naselju i okolini bile su još komunice: Bunarski brijeg, koji se nalazio po sredini sela (ispred kuće Dreševića), zatim Džebin brijeg i Breglači južno od sela, blizu puta za jezero.
Ribarilo se na Skadarskom jezeru, ali ne baš organizovano i intenzivno. Onim vlasnicima na čijim se poplavljenim imanjima lovilo, bilo pojedinačno ili grupno, davan je posebni dio od ulova.
Patrijarhalna seoska solidarnost bila je manje-više zastupljena u istim oblicima kao u prethodnim selima. Tuzi su im bili glavno pazarišno mjesto, a radi veće trgovine išlo se i do Podgorice i Skadra.
IZVOR: Pavle S. Radusinović, “Stanovništvo i naselja zetske ravnice od najstarijeg do novijeg doba, druga knjiga“ iz 1991. godine (str. 113-114).
Komentari (0)