Poreklo prezimena Ostojić

[toggle title=”TESTIRANI OSTOJIĆI NA SRPSKOM DNK PROJEKTU”]

Ostojić

Haplogrupa: E1b rod Orlovića

Poreklo: Senta, Srbija

Krsna slava: Đurđic

Kontakt:
________________________

Ostojić

Haplogrupa: I1 rod V

Poreklo: Srezojevci, Takovo, Srbija

Krsna slava: Tomindan

Kontakt:
_________________________

Ostojić

Haplogrupa: J1 opšti klaster

Poreklo: Radačići, Olovo

Krsna slava: Jovanjdan

Kontakt:
_________________________

KOMPLETNE REZULTATE POGLEDAJTE OVDE[/toggle] Stojan Karadžić, Vuk Šibalić: „Drobnjak i porodice u DROBNJAKU i njihovo porijeklo“, II dopunsko izdanje, Beograd, 1997, IŠ ‘Stručna knjiga’, Lole Ribara 48, Beograd

 OSTOJIĆI

(u Vrelima, Šumanovcu, Junča Dolu i Zarudinovači)

Postoje dvije verzije u ovom bratstvu o porijeklu Ostojića. Po jednoj oni su od odive Jakšića, koja je bila udata negdje u Bjelopavlićima, gdje je rano ostala udovica, pa sa svojim maloljetnim sinom koji se zvao Ostoja, valjda po tome što je ostao poslije očeve smrti, dođe u rod u Pridvoricu kod Jakšića, gdje Ostoja odrasta, a njegove potomke po njemu prozvaše Ostojići. Po drugoj verziji, koju zastupaju neki iz ovog bratstva, Ostojići vode porijeklo od Mitra Jakšića koji je imao nadimak Ostoja i u početku su živjeli u Pridvorici, odakle se Mitar, zvani Ostoja, sa sinovima popa Jakše Mandića, preselio na Jezera sredinom 18. vijeka. Mitrovi potomci, po njegovom nadimku Ostoja, uzeše prezime Ostojići.

Mitar-Ostoja je bio snažan čovjek, a rastom i ljepotom se isticao na svim skupovima. Učestvovao je u Karađorđevom ustanku, u kome je bio poznat po junaštvu. Imao je pet sinova: Rada, Miloša, Jovana (od koga nema potomstva, jer je mlad umro), Joksima i Janka.

Rade Ostojin ima sina Jovana, zvanog Ramo; Miloš Pavla i Stojana, koji je poginuo u Kraljevoj gori, a ostao mu je sin Malin. Joksim Mitrov ima sina Stevana, a njegov najmlađi brat Janko ima Mijaila koji je zadržao prezime Jakšić.

Jovan-Ramo Radov imao je tri sina: Novicu, Mihaila i Rada, koji je poginuo na Bobovu 1875. godine. U Pavla Miloševa je bilo pet sinova: Perko, Mićo (od njega nema muških potomaka), Gajo, Vaso i Novica, oba poginuli na Bobovu 1875. godine. Stevan Joksimov ima Mitra, Milutina i Joksima. Mijailo Jankov je imao četiri sina: Toma, Pera, Boška i Jova. Od njih nije ostalo potomstvo, osim od Jova koji ima sina Stanka i on se preziva Jakšić.

Novica Jovanov-Ramov je imao sina Mirka, koji je mlad umro i od njega nema potomstva. Mihailo Jovanov ima četiri sina: Rada, Radula, Novaka i Petra. Sinovi Perka Pavlova su Bela, Blago, Jevto, Jovan i Simo, a Gajo Pavlov je odselio u Srbiju i nema muških potomaka. Malin Stojanov ima sinove: Stanka, Spasoja, Milana, Sava i Milovana, koji je kao komita poginuo od Čičića u Šarancima. Mitar, Stevanov sin, ima dva sina Luku i Rista, a njegov brat Milun ima: Iliju, Vojina, Miliku, Miletu, Mirka, Mlađena i Sava. Joksim Stevanov ima tri sina Jovana-oficira, Stevana i Milivoja.

Milutin Stevanov je bio istaknuti junak u Vukalovićevom ustanku 1857-1862. godine. Od njegovih sinova Ilije, Vojina, Milike i Milete-Lala nema potomstva, dok od Mirka ima oficir Jakov, Mileta, Živko, Dušan, Petar, Ilija i Uroš. Jakov je nosilac zlatne Obilića medalje.

Rade-Ćubad, Mihailov sin, nosilac je srebrne Obilića medalje. Doživio je duboku starost i bio je dobar poznavalac porodične tradicije. Gavro Mlađenov je bio vrlo ugledni brat- stvenik i kao takav bio je i predsjednik Opštine.

U toku austrougarske okupacije za vrijeme Prvog svjetskog rata, u logoru Nađmeđer u Mađarskoj bili su zatočeni: braća Živko, Jakov i Ilija Mirkovi; Jagoš Stankov i Marko Simov (oba umrli u logoru).

Poslije Prvog svjetskog rata u Metohiju se odselio Jovan Simov sa porodicom, a Jakov Mirkov u Pljevlja.

Blago Perkov je otišao na rad u Ameriku 1907. godine i tamo je umro ne ostavivši potomstvo. Braća Pero, Boško i Tomo Stankovi su otišli na rad u Ameriku, gdje je Tomo ostao, a Pero i Boško su se vratili, Pero se naselio kod Beograda, a Boško u okolini Užica. I jedan i drugi nemaju muških potomaka i zadržali su prezime Jakšić.

U NOR-u ovo bratstvo je dalo dosta mladih bratstvenika koji su svoje živote položili na oltar slobode u borbi protiv neprijatelja: Milivoje Radov, Pavle Stankov, Branko Milanov, Bogdan Spasojev, Veljko Milovanov, Milinko Radanov, Milan Milivojev, svi na Pljevljima u čuvenoj Pljevaljskoj bici 1. decembra 1941. godine, Vojislav Živkov na Kolašinu 1942. i Milorad Jovanov iz Vrela na Goraždu 1945. godine.

Slave Aranđelovdan, a prislužuju Đurđevdan.

______________

OSTOJIĆI – MAGRIĆI I BABIĆI

(na Pitominama, Paležu i Rasovi)

Ostojići na Pitominama su od Gavrila Buričina. Gavrilo je imao sinove: Jakšu, Komnena, Iliju i Jovana. Gavrilova žena se zvala Magra i pošto je bila dobra žena njeni sinovi se po njoj na uže prozovu Magrići.

Komnen Gavrilov je imao sinove: Obrada, Milovana i Vukosava. Obrad Komnenov se presleio u selo Palež u Šarance i imao je sinove: Vladislava-Zeka, Radovana, Ljubomira-Ljuba, Milana i Radosava.

Jovan Gavrilov je imao sina Mijata, a Mijat Vukića. Vukić ima Milana, koji je odselio u Šarance, gdje mu potomci i danas žive i oni se na uže zovu Magrići.

Ilija Gavrilov je imao četiri sina: Radosava, Jakova, Nikicu-Niku i Janka – koji mlad umre i od njega nije ostalo potomstvo. Ilija se sa sinovima preselio na Pitomine na zemlju koju su kupili od Šamšala. Nakon kratkog boravka na Pitominama, Ilija se sa sinom Nikom vratio na imanje u Đurđevića Taru. Nikica je imao sina Vladimira čiji potomci žive u Đurđevića Tari. Na Pitominama ostanu Radosav i Jakov. Radosav je imao četiri sina: Simeuna, Gavrila-Gaja, Spasoja i Sava. Simeun je mlad umro ne ostavivši potomstvo. Simeun Spasojev bio je predsjednik opštine Žabljak.

Jakov Ilijin je jedan od najistaknutijih Durmitoraca u predratnom radničkom pokretu. Rano je otišao na rad u Ameriku, odakle se vratio i kao dobrovoljac učestvovao u balkanskim i Prvom svjetskom ratu. Nije prihvatio okupaciju Austrougarske soldateske, već se uključio u Komitski pokret 1916-1918. godine, u kome je imao važnu ulogu. Najstariji je član Partije durmitorskog kraja. Jedan je od organizatora trinaestojulskog ustanka svoga kraja. Bio je prvi predsjednik Narodnooslobodilačkog odbora Durmitorskog sreza. Poginuo je kao ilegalac herojskom smrću decembra 1942. godine na Durmitoru, kod Zminjeg jezera.

Buričin brat Rade imao je sina Ivana, Ivan Obrena, a Obren Marka i Petra. Markovi su Lazar, Rade i Milosav. Milosavljevi sinovi su Jovo, Vojin i Danilo i njihovo potomstvo živi u Šarancima.

Petar Obrenov ima sina Radosava, a ovaj Petra, Kirila, Radoja i Radomira, čiji potomci žive u Rasovi.

I Markovi i Petrovi potomci se na uže zovu Babići.

Slave Nikoljdan.

 

IZVOR: Stojan Karadžić, Vuk Šibalić: Drobnjak i porodice u Drobnjaku i njihovo poeijeklo, 1997. (strana ), priredio saradnik portala POREKLO Vojislav Ananić

 

*    *    *

 

Prezime Ostojić istražili su Mr Radomir D. Rakić i Vera Stanisavljević-Rakić u rubrici Koreni (frankfurtske „Vesti“):

 

G. Dragoslav Ostojić, iz Hoenkirhena, u Nemačkoj, pisao nam je poodavno. Rođen je u Bodregaju kod Okučana u Slavoniji, gde je rođen i njegov otac Nikola i u koji se deda Mihajlo sa braćom doselio sa Banije. Na Baniji su živeli u selu Zirovac, kod Dvora na Uni. U selu su svi bili sa istim prezimenom, a susedno selo, iako nisu bili u većini, zvalo se Ostojići. Slava svih Ostojića u tom kraju je Mitrovdan (Sv. Velikomučenik Dimitrije, 8. novembra). Još navodi da mu je poznato da su mnogi Ostojići kolonizovani u Ostojićevo, u Vojvodini, da je sretao Ostojiće iz svih krajeva nekadašnje Jugoslavije, pa čak i katolike iz Bosne, sa prezimenom Ostoići. “Znam da je u Crnoj Gori bio kralj Ostojić” – piše, kao i da ima i Crnogoraca sa ovim prezimenom. Čuo je da su Ostojići poreklom iz okoline Kragujevca, odakle su se iselili preko Crne Gore i Krajine.

Recimo, najpre, da je prezime Ostojić patronimik od ličnog imena Ostoja, a ono je, po nekima (M. Grković), mada nam to nije ubedljivo, nastalo od imena Stanimir ili Stanislav. U Bosni je bio kralj Stefan Ostoja. Vladao je u dva navrata, kraja 14. i početkom 15. veka. Njegov sin, Stefan Ostojić, vladao je samo tri godine. U kasnijim previranjima i borbi za vlast u Bosni, za kralja je izabran (uz podršku Ugarske) sinovac Ostojin, Stefan Tomaš. U istoriji se još pominje Ostoja Paštrović kao poslanik hercegovačkog vojvode Radoslava Pavlovića na Porti. U Crnoj Gori su zabeležena tri raznorodna bratstva Ostojića – “staro jezersko bratstvo”, sa Skadarskog jezera (verovatno je njihov predak bio Lepoje Ostojić koji se spominje u povelji Ivana Crnojevića iz 1489, kao jedan od 24 vlastelina), zatim “staro bratsvo u Cetinjskom plemenu” i, treće, “staro muslimansko bratstvo u Đeklićima”. Ovi su posebno bili jaki u selima Ostojići, Aluge i Ikovići, sve do istrebljenja poznatog kao “istraga poturica” početkom 18. veka. Ali, “kralja Ostoje” u Crnoj Gori nije bilo.

Ne tvrdimo da su svi Ostojići, pa ni porodica našeg čitaoca, potomci bosanskog kralja, poreklom iz Zahumlja, ali i ne isključujemo ovu mogućnost. Ima mnogo grana Ostojića u raznim krajevima i međusobno nesrodnih nastalih po nekom pretku Ostoji, čime se, između ostalog objašnjava njihovo prisustvo u gotovo širomm bivše Jugoslavije.

Lociranja porekla Ostojića prilično je težak problem i obiman posao i prevazilazi okvire novinskog teksta. Dodajmo da su Ostojići na prostore današnje Vojvodine stigli mnogo pre kolonizacije posle dva svetska rata. Kao graničari, stigli su u Šajkašku još u vreme Marije Terezije. U Martonošu, 1718. godine, spominje se Arsen Ostojić kao kapetan u jednom od trinaest potiskih šanaca. Prezime Ostojin beleži se još 1750. u Mošorinu, a kasnije i u Gospođincima, Kovilju, Čenti, Đakovu i drugde, a Ostojić najranije u Čenti 1776. godine, a potom i u Titelu, Slankamenu, Đurđevu, Kaću,

Bečeju, Karlovcima, Đakovu i drugim mestima. Banat je 1779. pripojen Ugarskoj i Marija Terezija donosi

Urbarium (sa povlasticama za Srbe) i na licitaciji Srbi i Cincari kupuju 22 spahiluka, a stiču i plemićske titule. Jovan Ostojić i braća mu, Novosađani, kupuju tada Veliki i Mali Šemlak. Jedan od poznatih naših književnih istoričara i sekretar Matice Srpske bio je Tihomir Ostojić (1865–1921), rođen u potiskom Svetom Nikoli u Banatu.

 

IZVOR: Mr Radomir D. Rakić i Vera Stanisavljević-Rakić, „Koreni“, poreklo srpskih porodica i prezimena, rubrika iz frankfurtskih „Vesti“

__________________

Prezime Ostojić obradio je i Branko Novakov Medojević, autor knjige “Istorija Medojevića”

STAROCRNOGORSKI OSTOJIĆI

Ovdje će biti riječi o Ostojićima koji se pominju u 15. i 16. vijeku na prostorima današnje Crne Gore, Hercegovine i poluostrva Pelješac. Od imena Ostoja je u kasnijim vijekovima nastalo više prezimena koja nemaju krvno srodstvo. Na podatke o Ostojićima o kojima je ovdje riječ sam naišao sakupljajući građu za knjigu o prezimenu Medojević (1).

Prvi katuni stočara u Crnoj Gori su, po Simi Ćirkoviću (2), nastali na prostoru iznad Budve. Razlog je primorska klima i u to vrijeme bogatstvo šuma i pašnjaka u okolini. Upravo tu, sjeverozapadno od sela Maina je bio katun Pobori, kasnije selo tog naziva. Prvi put se u zapisima pojavljuju 1333. godine (3). Prilikom popisa poreskih obveznika, turska vlast je 1521. i 1523. godine u selu upisala mahalu Ostojići (po Branislavu Đurđevu – začetak bratstva), među ukupno osam mahala (4). U susjednom selu Maine, u mahali Medojevići, u prvom popisu se pojavljuje Vuksan Ostojin ili Ostojićkoji, po drugom popisu, vjerovatno napušta selo jer plaća samo pola baštine. Nedoumica: Ostojin (otac Ostoja) ili Ostojić (pripadnik katuna ili prezime) nastaje od tuda što turski popisivač uz svako lično ime upisuje ili ime oca ili prezime svedeno na ime, tj. korijen prezimena, izuzetno rijetko prezime. Ovo se dokazalo praćenjem prezimena od ranije, prije dolaska Turaka, u poveljama Crnojevića. Vrsni poznavalac turskih deftera, Nedim Filipović (5), potrđuje ovu konstataciju.

Srpskoslovensko ime Ostojaje na prostore Stare Crne Gore dospjelo sa istoka, kretanjem stanovništva u predtursko i tursko vrijeme. Zapisano je u mletačkom Skadarskom zemljišniku iz 1416. (IstočnaZeta: istočno od Bojane i u gornjem dijelu istočno od današnje crnogorsko- albanske granice) i turskom defteru iz 1485. godine na tom istom ali i na prostoru Metohije (6). Interesantno je da se u svim popisima poreskih obveznika, bilo mletačkim, bilo turskim, svuda pojavljuju muška imena Ostoja i Stoja. Mitar Pešikan konstatuje da se u ovom slučaju ”slabo održava razlika u pisanju, te se imena ne daju razlučiti”. U Istočnoj Zeti je najpoznatiji bio Ostoja Đurđević koji se pominje 1431. godine, jedan od moćnijih feudalaca.

Kada su se Ostojići naselili u Pobore nije poznato ali se za njihove tragove u Staroj Crnoj Gori zna i prije turskih popisa, u doba Crnojevića. U osnivačkoj povelji Cetinjskog manastira (original nije sačuvan ali se za najvjerodostojniju kopiju smatra ona koju je izdao Pavle Rovinski), Ivanbeg 1485. godine pominje Ostojiće, Ratkasa sinovcima. Između ostalih dobara koja pominje, on manastiru poklanja i zemlju, vinograde, šume i vodu u Donjem Dobru (kasnije je od Donjeg i Gornjeg Dobra nastalo Dobrsko selo) i naglašava da ih je dobio u zamjenu za ista ta dobra u Začiru, pogodbom sa Ostojićima. U poveljama iz 1489. godine se pominju Radič, u selu Ugnje, i Ljepoje, jedan od prvaka u Ćeklićima.

Pobori kao stalno stanište postaju centar odakle Ostojići sa stokom traže ljetnje ispaše do Ćeklića, zaustavljajući se usput na Cetinjsko polje, tada bogato travom, šumom i vodom. Oni se kreću i prema obližnjoj Crmnici gdje je u to vrijeme najviše bilo razvijeno vinogradarstvo a naseljavaju i druge krajeve.

Po defterima, od 23 crmnička sela, Ostojići se nalaze u pet, od čega u četiri sa Medojevićima, u petom su selo do sela. Isto se ponavlja i u drugim nahijama: Riječkoj, od 36 sela su zajedno u jednom, u Župi od 13 sela su zajedno u dva, u ”bezimenoj” nahiji od 15 sela se nalaze u dva, dok u Cetinjskoj od 76 sela zajedno u tri i jednom koje je susjedno sa onim gdje su Medojevići. Interesantan je podatak da su imanja Crnojevića svuda u selima gdje nema Ostojića a nalaze se u svim selima gdje su i Medojevići.

U svom poznatom djelu, Erdeljanović (7) je dosta prostora posvetio Ostojićima i Medojevićima, posebno naglašavajući:

1. Da su istog porijekla

2. Da su bili starosjedioci (prije sredine 18. vijeka)

3. Da su promijenili vjeru i: ili napustili Crnu Goru, ili istraženi u tzv. Njegoševoj ”istrazi poturica”.

Pošto mu nijesu bili poznati turski defteri (otkriveni tek pred II svjetski rat), on kretanje ovih porodica određuje u suprotnom pravcu, Ćekliće smatra centrom iz kojeg se vrši naseljavanje, što se može prihvatiti samo u slučaju Riječke nahije, gdje se zimi sa stokom iz Ćeklića išlo na zimovanje.

Podaci koje je Erdeljanović prenio u svoju knjigu, osim toponima, zasnivaju se isključivo na narodnom predanju i Gorskom Vijencu, u to vrijeme (ponegdje i danas), prihvaćenom kao ”istorijska čitanka”. Odavno je ustanovljeno da istrage poturica, čina kako ga je Njegoš opisao, nikada nije bilo i da je ta ”istraga” u stvari bio dugotrajni proces, neminovno nastao jačanjem netrpeljivosti prema Turcima i sve većim slabljenjem carstva. Samim tim, sve ono što je bilo ”tursko”, posebno vjera, je moralo biti na udaru. Odraz takvog stanja je buđenje i jačanje nacionalne svijesti sa sve većim porastom broja stanovnika. Erdeljanović je, što nije beznačajno pomenuti, podatke za svoju knjigu sakupljao pred Balkanske ratove, kada se koncentrisala mržnja prema muslimanima i kada je, vjerovatno, za svakog ko se davno iselio smatrano da je bio musliman i da je to preseljenje urađeno pod prijetnjom zbog vjere. Zanemaruju se daleko veći sukobi među stanovništvom zbog zemlje, pasišta, vode i sve manjeg životnog prostora. Kasnija ispitivanja su demantovala Erdeljanovićeve zapise, tj. predanja po pitanju ”poturčenjaštva” .

On Ostojiće, Medojeviće i druga prezimena na Cetinjskom polju i najbližoj okolini smatra ”izumrlim” a nigdje ne pominje Stojšiće(ili Ostojšiće), zapisane kao jednog od četiri dijela sela Cetinja (po redosledu pisanja, vjerovatno na mjestu današnjih Bajica) u defterima iz 1521. i 1523. godine. Istraživanja na ovu temu nema ni do danas.

U staro vrijeme Ćeklići su bili poznati po gustoj hrastovoj šumi i jezeru čija otoka je bila današnja rječica Ljuta, koja se pojavljuje kod Orahovca u Boki. Ostojići su obilježili ovo područje toponimima sa svojim prezimenom: dolinom, stranom brda, jamom, vodom, najviše u selu Krajnji Do, koji se nekada dijelio na Ikoviće, Šainovu Rupu i Ostojiće. Između Krajnjeg i Vučijeg Dola su Ostojića Doci. Osim ovih toponima, u Ćeklićima je postojalo još jedno selo koje su naseljavali Ostojići: Ostojske Lastve a bio je i komun Ostojića Krši. Dio bratstva je živio i u selu Jezer. U turskim defterima se Ostojići ne mogu prepoznati. Medojevići su upisani samo u Petrovom Dolu a po Erdeljanoviću su u Ćeklićima imali selo svog naziva, na zapadnoj strani Crnog Vrha. Toponimi koji su vezani za njih se nalaze u selu Kućišta.

Prije turskog vremena, u kotorskim zapisima se pojavljuje Brajko Ostojin iz Ćeklića, upisan 1443. godine. On u Kotoru plaća dug za Radojka – Ratka Metkovića koji je ovaj napravio prije godinu dana. Ovaj gest će biti osnov za Kovijanićevu tvrdnju da su Ostojići i Medojevići jedan rod jer pod Metkovićima podrazumijeva Medojeviće. Erdeljanović u pomenutoj knjizi ne pominje Metkoviće.

Pomenuti Stojšići (Ostojšići) se, po kotorskim dokumentima pojavljuju i u Ćeklićima. Godine 1443. je zapisan Dabiživ Stojšić a toponimi vezani za njih su u Krajnjem Dolu i Kućištima, dakle tamo gdje je nekada bilo Ostojića i Medojevića. Važan podatak, vezan za moguće srodstvo ovih prezimena je u kotorskim zapisima gdje je 1440. godine upisan Utješan Stojšić iz Vrma (Korjenića) koji sa svojom ćerkom Stojanom od kotorskih vlasti traži imovinu umrle rođake Stanice.

Vrm je jedan od tragova na putu prema Hercegovini na koji sam naišao istražujući kretanje Medojevića. Zbog vrlo čestih imena Ostoja i prezimena Ostojić u Hercegovini i Bosni, teško je razlučiti, osim u slučajevima gdje se pojavljuju sa prezimenom Medojević, njihovo tačno lociranje prilikom prelaska u Hercegovinu. Poznato je da se sredinom 15. vijeka i bosanski kralj zvao Stefan Ostojić. U dubrovačkim zapisima ne postoji katun Ostojića ali se u Dračevici 1456. godine pominje knez Vuk Ostojić. Najstariji trag u Dubrovniku je iz 1404. godine o sedmoro braće Ostojića iz okoline Trebinja i Ivanu Ostojiću ”sa Neretve” koji je trgovao sa Dubrovčanima, 1413. godine. Sve ove teritorije su vezane i za Medojeviće.

Etnolog Bjelovučić (8) je poslije I svjetskog rata objavio knjigu u kojoj je na poluostrvu Pelješcu (nekada Rat), u selu Kuna, popisao, između ostalih i ”stare porodice”: Ostoje, Medoviće, Bobanoviće, Vidoše, Meštroviće. Za prva tri prezimena kaže da su se doselili iz Bosne. Sasvim pouzdano se zna da su Bobaninaseljavali brdoviti prostor koji se po širini prostirao između Popova polja u Hercegovini i mora a po dužini između Dubrovnika i Stona. Medojevićisu u Hercegovini bili na prostoru između Čepelice i Ljubomira, gdje je i planina Viduša pa se da pretpostaviti da porijeklo prezimena Vidoš potiče od ovog toponima. U predtursko vrijeme je prezime Meštrovićbilo zastupljeno u okolini Ljubinja, tako da se može konstatovati hercegovačko a ne ”bosansko” naseljavanje sela Kuna.

Ostojići se sa Vukšićima, Mažićima, Krvavcima, Ćelima, Ristanovićima, Medovićima, ponovo okupljaju na prostorima Starog Vlaha, Mataruga i Kričaka, vjerovatno oko 1575. godine, doseljavanjem iz Hercegovine. Po Mrkonjiću (Pejatoviću) oni krajem 19. vijeka žive u selima Zvijezd (na granici sadašnjih opština Pljevlja i Prijepolje) i Mostište (9) (danas dio sela Jabuka, u blizini Zvijezda). Po kazivanju Ostojića, prethodno su živjeli u selu Kozica, sada u pljevaljskoj opštini, geografski bliži Prijepolju. Slave Đurđevdan, istu slavu kao Medovići u pomenutim krajevima i Medojevići koji kasnije (oko 1700. godine) naseljavaju dolinu Tare, prethodno se zadržavši na Čevu.

Selo Kozica je poznato po tome što je u njegovoj blizini postojalo naselje Breza (prvi put se pominje u dubrovačkim spisima 1398. godine), krajnje odredište karavana, mjesto odakle su se karavani upućivali u Komarane (zapadno od Brodareva) ili orjentir za slanje karavana. Dubrovački trgovci su se tu snabdijevali stokom, kožama, voskom i drugom robom. Trgovina je najviše cvjetala u vrijeme Kosača kada je u obližnjem Maoču bila i carina za robu koja je išla za zemlje Brankovića.

LITERATURA:

1) Branko Novakov Medojević, Istorija Medojevića, Beograd 2013. godine

2) Sima Ćirković, Starigrad – srednjovekovna Budva, Budva 1988. godine

3) Risto Kovijanić, Pomeni crnogorskih plemena u kotorskim spomenicima, knjiga I, Cetinje 1963. godine

4) Branislav Đurđev i Lamija Hadžiosmanović, Dva deftera Crne Gore iz vremena Skenderbega Crnojevića, druga sveska, ANiUBiH, Sarajevo 1973. godine

5) Nedim Filipović, Vlasi i uspostava timarskog sistema u Hercegovini, Godišnjak XII, ANiUBiH, Sarajevo 1974. godine

6) Mitar Pešikan, Zetsko – humsko – raška imena na početku turskoga doba, Onomatološki prilozi IV, Beograd 1983. godine

7) Jovan Erdeljanović, Stara Crna Gora, Srpska akademija nauka, Beograd 1926. godine

8) Nikola Zvonimir Bjelovučić, Poluostrvo Rat (Pelješac), Srpski etnografski zbornik, Beograd 1922. godine

9) Petar Mrkonjić (Tanasije Pejatović), Srednje Polimlje i Potarje, SKA, Beograd 1902. god.