Poreklo prezimena, selo Čibutkovica (Lazarevac)

Poreklo stanovništva sela Čibutkovica, opština Lazarevac. Prema knjizi „Šumadijska Kolubara“ Petra Ž. Petrovića, prvo izdanje 1939. godine, drugo izdanje 1949. godine – poslednje izdanje Službeni Glasnik i SANU – Edicija „Koreni“ 2011. godine u sklopu knjige „Šumadija i Šumadijska Kolubara“. Priredio saradnik portala Poreklo Milodan. 

Položaj sela.

Čibutkovica je u dolini Ljiga, a između njegovih pritoka Onjega i Grabovice. Kuće su na prisojnim strabama pobrđa, između kojih ima nekoliko dolina seoskih potoka. One čine naselje razređenog tipa, koje se ne deli na izrazitije krajeve.

Vode.

U selu ima dva jaka izvora i to Madžarac kod crkve i Bunarina kod Crkvine. Ostali izvori su izvan naselja. To su ovi izvori: Barutljiva Voda u dolini Grabovice, Kisela Voda u Lakovim Livadama u mestu Grabovici i Hajdučka Voda u šumi kod Vasića Svinjca i Žitnih Jama. Seoski potoci su: Crne Reka ili Velika Reka, Grabovica ili Grabovački Potok, Kovačica koja u Vignjištu postaje od nekoliko bezimenih potokoa i Zečevica između Kovačice i Grabovice.

Zemlje i šume.

Mesta u kojima su njive i livade nazivaju se: Duga Kosa, Crne ili Velika Reka, Kovanluk, Buranijaševica, Zlurada, Prva Bara, Međedna Bara, Mravinci, Turski Grob, Vinogradina i Grabovica; ispod sela su Prosine, Makiši i Ljig.

Seoska šuma je na Cerovoj Glavici, Dugoj Kosi, Kamenitoj Kosi, Sarićvvoj Kosi, Beloj Kosi i Kamenjaku.

Kamen krečnjak se vadi i peče kreč u Aksentijevića Strani

Starine u selu.

Kod Jevremovića kuća ima poveća bara, a kod nje su i ruševine od nekakvih zgrada. Narod kazuje da je tu bio „grad proklete Jerine“. U zidinama toga tobožnjeg grada nalazile su se uzidane gvozdene alke. Ostaci tih građevina su blokovi netesanog kamenja, među kojima ima najviše belutka, koji narod odnosi za zidanje bunara. na tom mestu nije bio nikakav grad, već su tu bili hanovi a uzidane alke služile su za vezivanje konja.

Stara crkva je bila na mestu Crkvinama, nedaleko od današnje crkve. Oko nje je bilo staro groblje. Današnja crkva je u dolini Crne Reke a tu je i osnovna škola. Narod priča da je na tom mestu bilo staro srpsko groblje. Crkva slavi Đurđevdan. Ona je podignuta 1805. godine od brvana i služila je do 1848. godine kada je na tadašnjim temeljima podignuta nova crkva od tesanog kamena i pokrivena šindrom. Ikonostas je radio, pa zapisu na njemu, Nikola Janković iz Ohrida 1848. godine. Crkva je nanovo pokrivena limom 1883. godine i na krovu su postavljena dva metalna krsta.

Kazuje se da je neko našao na mestu Buranijašeici novac koji je pripadao ovoj crkvi i tu zakopan u vremenu neke narodne bežanije. U potoku Zečevici ima tri nadgrobna „belega“ bez natpisa.

Ime selu.

Za ime sela se kazuje da je došlo po „čibucima“, koje su izrađivali Cigani na mestu Vignjištu. Po drugim kazivanjima ljudi ovog sela su bili bogati i pobožni. Oni su često išli u „hadžiluk“ na Hrostov grob, a otuda se vraćali sa zapaljenim čibucima. Susedi su te hadžije nazivali „Čibutkovcima“, tj. ljudi koji puše na „čibuke“, pa se po njima i selo tako nazvalo. Bosnića Brdo zove se po nekoj devojci, iz Bosne, koja je na tom mestu poginula, pa joj se i danas grob čuva u Radosavljevića voćnjaku.

Podaci o selu.

Litija se nosi o Belom Četvrtku po Duhovima. Zavetina se nija držala. Ali grad potuče letinu na dan Sv. Arhanđela Mihaila 1883. godine, pa je od tada taj dan postao „zavetan“ za selo da se praznuje.

Godine 1664. proputovao je kroz ovu oblast turski putopisac Evlija Čelebija, koji u svom putopisu pominje naselje Kovač na mestu današe Čibutkovice. To se ime očuvalo i do naši dana u nazivu rečice Kovačice, a iz toga vremena je, verovatno, i naziv Vignjište. Na Ebšelvicovoj karti zabeležen je današnji naziv ovog sela. U njemu je bilo 1818. godine 40 kuća, 1844. godine 62 kuće sa 411 stanovnika. Danas u Čibutkovici ima 4 rodova sa 188 kuća.

Poreklo stanovništva.

Najstariji rodovi u ovom selu su:

–Nešovići, koji su izumrli i

–Milići (Ilići), Mratindan.

Ova dva roda se smatraju za starince.

Pre Karađorđevog ustanka doselila su se dva roda:

–Čančare (Čančarevići), predak Mateja doselio se iz Dobrinje kod užičke Požege. Ilija Marinković Čančaraučestvovao je u boju na Mišaru 1806. godine. Njegov brat Jevtopoginuo je na Mišaru kao konjički zastavnik, Aranđelovdan.

–Kukavice (Miloševići), predak se doselio iz sela Kukavica kod Novog Pazara; imaju odseljenike u Barzilovici, Aranđelovdan.

U prošlom veku doselilo se trideset i tri roda:

–Crnorečani (Radosavljevići i Tadići), predak se doselio „od vode Lima“, Nikoljdan.

–Jovanovići, predak Petar Bukvase doselio „od Lima“, Jovanjdan.

–Vukovići (Stanojevići) su iz Rakara kod Valjeva, doselili se oko 1830. godine, Đurđic.

–Pavlovići, predak se doselio iz Pirlitora na Limu, Đurđic.

–Rafailovići (Petrovići) su iz Brđana kod Čačka, Sv. Vračevi.

–Aćimovići su iz Kruševačke Župe, Đurđevdan.

–Kolačarići su iz „Svete Gore“, a ovamo se doselio predak Radivojeposle „madžarske bune“ iz Bežanije u Sremu, Nikoljdan.

–Bodiroge (Jevremovići, Đorđevići i Nikolići), su Užičani, Stevanjdan.

–Bogdanovići, „kapetan“ Bogdandoselio se iz Užica, Nikoljdan.

–Krstovići, praded Krstodoselio se iz Ivanjice, Sv. Joakim i Ana.

–Aksentijevići, praded „knez“ Aksentije doselio se sa Zlatibora 1850. godine i bio jedini pismen čovek u ovome kraju tog vremena, Đurđevdan.

–Sarići (Miloševići), praded došao odnekud kao sluga, Sv. Vračevi.

–Antonijevići su sa Zlatibora, Lučindan.

–Ćosići su sa Zlatibora, Nikoljdan.

–Mirkovići su sa Zlatibora, Nikoljdan.

–Domanovići su sa Zlatibora, Sv. Vračevi.

–Guskovići (Božići) su iz Brgula u Tamnavi, Jovadan.

–Zarići, otac, kao građevinar, se doselio iz Siječe Rijeke (Seče Reke) kod Kosjerića, Đurđevdan i Lučindan kao slavu zemlje na koju su se naselili.

–Ćobinci (Živanovići) su iz okoline užičke Požžege, Miholjdan.

–Bagići (Stefanovići) su od Užica, Nikoljdan.

–Živkovići su od Užica, Nikoljdan.

–Milosavljevići su od Užica, Sv. Vračevi.

–Negovanovići su Užičani a ovamo su došli iz kolubarskog Strmova kod manastira Bogovađa, Aranđelovdan

–Zindovići su od Ivanjice, Đurđevdan.

–Savkovići su od Kosjerića, Sv. Vračevi.

–Jevremovići su od Kosjerića, Lučindan.

–Gordići, Živan Gorda došao kao sluga iz Čičkova kod Ivanjice, Nikoljdan.

–Tanasijevići su Užičani, Lučindan.

–Mihailovići su iz Barzilovice, Nikoljdan.

–Joculići (Mitrovići) su Užičani a ovamo su došli iz Babajića na Ljigu, Lučindan.

–Vasići su iz okoline Čačka, Lučindan.

–Milutinovići, ded Klempo doselio se iz Tutoša kod Nove Varoši, Nikoljdan.

–Radenkovići su iz Branetića u Kačeru, Aranđelovdan.

Noviji doseljenici:

–Sandići su iz Petke, došao očuhu u kuću, Đurđevdan.

–Kovačevići su došli 1903. godine iz obližnjeg Latkovića, koji pripada valjevskoj Kolubari, Aranđelovdan.

–Poljanci (Tomići) su iz Poljanice kod Gornjeg Milanovca; imaju odseljenike u Barzilovici, Đurđic.

–Lukići su iz Umčara u Beogrdskom Podunavlju a starinom su od Sjenice, Lučindan.

–Radosavljevići su iz okoline Mladenovca, Đurđevdan.

–Hajdukovići (Jovanović) su iz okoline Mladenovca, Mratindan.

–Zečevići si iz Lipovca u Gornjoj Jasenici, naselili se 1907. godine, Lučindan.

–Matići su iz Vreoca, Ignjatijevdan.

–Jestrovići su iz Branetića i Kačeru, Đurđevdan.

–Stevanovići, otac došao kao „ćeramidžija“ iz okoline Vranja, Av. Petka Paraskeva.

IZVOR:  Petar Petrović – Šumadiska Kolubara, prvo izdanje 1939. godine, drugo izdanje 1949. godine – poslednje izdanje Službeni Glasnik i SANU – Edicija „Koreni“ 2011. godine u sklopu knjige „Šumadija i Šumadijska Kolubara“. Priredio saradnik portala Poreklo Milodan.