Saradnik portala Poreklo Vojislav Ananić piše o poreklu srpskih imena i prezimena
„Ono što je azbuka u jeziku, a brojevi, zbirovi i integrali u matematici – to je rodoslovlje u istoriji i etnologiji familije, roda i naroda. Narod bez rodoslovlja, narod bez učiteljice života – istorije“ – čika Laza Gružanski (Bogoljub M. Lazarević – Andrić)
Rodoslovlje (genealogija, vodi poreklo od grčkih reči genea „porodica“ i logos „znanje“) je nauka koja proučava porodičnu istoriju i poreklo. Ono se bavi pronalaženjem predaka neke osobe i ostalih potomaka tih predaka, pri čemu se koristi istorijskim dokumentima kako bi se ustanovila biološka, genetička ili porodična srodnost.
Rodoslov i istorija porodice se razlikuju u značenju: dok je rodoslov tek faktografski pregled ličnosti i njihove međusobne istorije, istorija porodice (familije) sadrži i životne detalje i sadržajno je bogatija. Da bi se proučavala patronimija, nauka o prezimenima, mora se najpre dobro savladati onomastika, nauka o imenima i njihovom poreklu, kad i gde su se pojavila, kod kojih naroda, jer svako prezime najčešće potiče od imena nekog od predaka.
Mnoga jevrejska (semitska) imena, koja su izvedena iz Biblije, su pretvorena na srpski način, npr. Johanan, pa grčki Joanis, pa srpski Jovan, Danijel – Danilo, Mose – Mojsije, Atanas – Atanasije, Petar – Petronije…
Mnogo je imena koja su preuzeta od drugih naroda, ali su naša, srpska prezimena, uglavnom slovenskog porekla. Najviše imena među Srbima vodi poreklo od narodnih reči bog, brat, rad, drag, mil… Srbi često daju imena i prema važnim ličnostima iz svoje istorije. U srpskom narodu čovek i njegov karakter poistovećuju se sa imenom. Tako se rđava i ukaljana imena na zlu glasu, kukavica, izdajnika, zlikovaca, lopova, ljudi bez časti, poštenja i junaštva ne množe. Srbi su se izborom imena borili za opstanak, dobrotu i lepotu, za zdravlje i protiv zlih sila, za mladost i radinost, blagost i mir. Ljudi umiru, ali zapisi imena ostaju.
Naša današnja znanja o prezimenima proizilaze iz činjenice da se s njima rađamo pa su stoga ona nešto uobičajeno, nešto o čemu ni ne razmišljamo. Ime nam redovno daje neko kome smo dragi, majka, otac, rođak, kum ili neki porodični prijatelj. Stoga imena gotovo bez izuzetka iskazuju neku dobru, poželjnu karakteristiku ili iskazuju nadu da će njegov nosilac postići cilj zadan imenom.
Prema knjizi „Lična imena kod Srba“ Milice Grković, Srbi raspolažu sa preko 11.500 različitih imena (7.899 muških i 3.612 ženskih). Od muških imena 4.785 je slovenskog porekla, a od ženskih 2.142 istog porekla. S prezimenima je u dobroj meri drugačije: njih nam daju oni udaljeniji, ravnodušni i manje dobronamerni, pa otuda ponekad i rugalačka prezimena. Prezimena, u stvari, uvek nasleđujemo od svojih predaka. Ime i prezime su lična karta svakog čoveka. Ime predstavlja i oličava ličnost, prezime tradiciju, poreklo, korene i pretke.
U prva prezimena u Srba mogu se ubrojati i slovenska plemena Ljutići, Bodrići… još iz 9. veka. U 13. i 14. veku, u mnogim krajevima, nije još bilo ustaljeno prezime kao drugi član imenske formule. Veliki privredni prosperitet postignut je u srednjevekovnoj državi Nemanjića. On je bio ispred dostignuća tadašnjih evropskih zemalja. Čak i posle Kosovske bitke srpska država je pod vladavinom Stevana Lazarevića, a naročito Đurđa Brankovića, spadala u red najbogatijih država tadašnje Evrope.
Srpsko selo u Vojvodini nastaje i formira se još u doba seobe naroda 1690. Godinama su Srbi bili jedini stanovnici južne Panonije da bi povremeno bili pod vlašæu Bugarske, Vizantije, Mađarske, Turske, pa Austrougarske. Boreći se za svoja prava, uspeli su da sačuvaju svoj integritet. Kao dobri ratnici čuvali su više od dvesto godina granice austrougarske monarhije. Srbi u krajevima pod Mlecima, Ugrima ili Austrijom, imaju prezimena u 15, 16. i 17. veku.
Naša prezimena mahom nastaju tako što se prisvojni umetak –ev, ili – ov i sufiks – ić dodaju imenu oca, majke, dede… Srbi u tuđini, najbolje se raspoznaju po jeziku i imenima i prezimenima. U nekim prezimenima, niti se čuje a niti označava u pismu intervokalsko J: Ilić (prema Ilijić), Ananić (prema Ananijević)… I još nešto: naši ANTROPONIMI (muška i ženska imena) iz tih dalekih vremena, beleženi su isključivo tuđom grafijom, s pogreškama koje nisu u duhu glasovnih vrednosti našega jezika.
Zapadna Evropa je širila talas identifikacije prezimenom kao stalnim i naslednim članom dvočlane imenske sintagme. U Hrvatskoj se počinju uvoditi PREZIMENA od Tridentskog koncila (1545 – 1563. godine) – kada su se počele kao obavezne voditi matične knjige rođenih, venčanih i umrlih.
Najstariji popis stanovništva Srbije potiče iz 1476. godine. Posle ovog, Turci su izvršili još šest popisa u periodu od 1516. do 1572. godine. Beleženje imena i prezimena u matičnim knjigama nije vršeno istovremeno u svim srpskim krajevima. Tako je Mitropolit Karlovački Pavle Nenadović izdao 26. 6. 1753. okružnicu o uvođenju i vođenju matica rođenih, venčanih i umrlih. Naredbom kneza Aleksandra Karađorđevića prezimena se uvode od 1842. godine, a u Turskoj tek od 20. veka. Za period od 1863. godine pa dalje, već je lakše. Tu postoje u prvom redu pisani podaci o rođenima, venčanima i umrlima.
Prezimena su ustaljena i bez teškoća se može rekonstruisati deo porodičnog stabla do današnjih dana. Generalno se može reći da su se prezimena u svom današnjem obliku često prilično „odmakla“ od početnog oblika zbog glasovnih promena i vladajućeg jezičkog standarda. Državne matične knjige prva je uvela Engleska, 1538. godine, a godinu dana kasnije takvu praksu počinje sprovoditi i Francuska. U 18. i 19. i ponegde 20. veku crkvene matične knjige služile su kao državna evidencija, npr. u Austriji od 1751. do 1939. godine, a u Nemačkoj do 1876. godine. U nekim državama i danas vlada takva praksa – Crkva ima ulogu državnih matičnih ureda.
IZVOR: Velibor Lazarević „Srpski imenoslov“, BOOK MARSO, 2001, Beograd; Petar Stevanović „Onomastikon“, izdaje „Orfelin“, Beograd, 2001; Velimir Mihajlović „Srpski prezimenik“, „Aurora“, Novi Sad, 2002; Petar Šimunović „Naša prezimena“, Nakladni zavod Matice Hrvatske, Zagreb, 1985; Bogoljub M. Lazarević – Andrić „Praktikum rodoslova – porodičnog stabla“, „Čigoja štampa“, Beograd, 1998)
PRIREDIO: Saradnik portala Poreklo Vojislav Ananić
21. septembar 2012. u 18:19
Mile Santrac
Molim Vas ,napisite nesto o poreklu prezimena SANTRAČ
s postovanjem
Mile Santrac
16. januar 2013. u 14:59
milan
PREZIME JE OČEV BILJEG,
A IME JE MAJČINA NADA.
MILAN DIVJAK LIČKI
Novi Sad
18. septembar 2013. u 14:17
Saša Đurđević
Nesto vise o prezimenu Djurdjevic i odakle vode poreklo.
3. oktobar 2013. u 22:19
Darko
Dodajte na spisak prezime Bižić.
23. oktobar 2013. u 23:02
ZoranBG
Poštovani, dodajte prezime ŠKARIĆ u spisak prezimena. Moji su iz Lipovog Polja, Lika. Slava SVETI NIKOLA. Takođe nešto više o poreklu prezimena
4. decembar 2013. u 22:04
Milan Bogunovic
________________________________________
Srpsko pleme Bogunovića
– Dr Ruža Ćuk i dr Ilija Sindik došli su do podataka da su potomci Nemanjića po muškoj liniji postojali u bratstvu Bogunovića, u Dubrovniku, gde se naselio Lavrentije Bogunović, sin Boguna Nemanjića. On je 1350. otišao u pratnji cara Dušana za Dubrovnik, i tu se porodica održala 252 godine – kaže ovaj istoričar, i dodaje da su kasnije nastavili da traju kroz hercegovačke porodice Zuroviće i Zurovce, i islamske Ramoviće i Zuhriće, kao i porodice Bogunovića, u šibenskom području. Od njih su nastali ogranci Adamovići, Cvjetičani, Miljuši, Kovačevići, Škundrići i Grmuše.
Poreklo srpskog plemena Bogunovića (malo ljudi zna da je ovo i plemensko ime, a ne samo lično prezime) je iz današnjeg područja severne Crne Gore (misli se na Staru Hercegovinu, koja je osvojena/oslobođena 1876. godine, u ratu protiv Turaka od strane Srba iz Crne Gore i njihovog poglavara knjaza Nikole I Petrovića).
Veći deo pripadnika ovog plemena migrirao je krajem srednjeg veka ka području današnje Hercegovine, zatim prema Lici (Vrelo Zrmanje) i delom ka Severnoj Dalmaciji, te kasnije Bosanskoj Krajini, … itd.
Manji broj porodica iz ovog plemena prihvatilo je katoličku veru (uglavno je u pitanju prekrštavanje u 18-19 veku) većinom zbog napredovanja u vojnoj službi, tj. vojno-političke karijere, a tek par porodica je u Bosni prihvatilo islam kao svoju religiju, s druge strane preko 95% plemena i dalje je pravoslavnog verskog opredeljenja.
U dubrovačkom arhivu su zabeležene dve informacije koje potiču sa prostora Hercegovine, odnosno Popova polja, a vezane su za pleme/porodicu Bogunović.
Prvi put tamo se pominje neki Cvjetko Bogunović, iz Popova polja (kraj Trebinja), koji je bio zastupnik nekom Grdoju Tributinicu u Dubrovniku 8. januara 1371. godine.
Drugi put se pominje neki Brajko Bogunović iz sela Kotezi u Popovom polju. On se unajmljuje u Dubrovniku pod određenim uslovima koji su regulisani ugovorom obe strane.
Prezime Bogunović se takođe spominje i na prostoru današnje Crne Gore od 1435-1940. godine u Kotoru i Sudnom Crnom Platu.
Vrelo Zrmanje
Više autora je pisalo o plemenu Bogunovića:
– Vladislav Skarić “Porjeklo pravoslavnog naroda u sjeverozapadnoj Bosni” (str. 29, Glasnik Zemaljskog muzeja, Sarajevo – 1918.)
… Takva jedna starija porodica su Bogunovići, koji su po porodičnoj tradiciji došli iz Raške pod Bjelaj. Poslije su se digli i otišli u Zrmanju (izvorni kraj rijeke Zrmanje), pa su se odatle raširili po Lici, sjevernoj Dalmaciji i sjeverozapadnoj Bosni. Njihovi su bratstvenici Beronje, Kovačevići, Pašići i Pjanići. Svi slave sv. Jovana. ….
Na jednom drugom mestu (str. 30) on kaže … Bogunovići po pravnim tradicijama donesenim iz Raške bili su prije naizmjence Popovići i Kovačevići.
Za razumevanje gornjih navoda treba znati da se Raška oblast (tada najači srpski posed) u srednjem veku prostirala na zapad kroz srpske krajeve sve do reke Neretve.
– Jovan Cvijić “Naselja i poreklo stanovništva” (knjiga 20, str. 348, Srpski etnografski zbornik u izdanju Srpske kraljevske akademije – 1925.)
U delu teksta Pounje u Bosanskoj Krajini počev od strane 348 Milan Karanović (jedan od autora) kaže:
… Bogunovići su (po Vl. Skariću) od Raške. To sam čuo i od njihovih bratsvenika u Lici, da su od Stare Srbije. Nina Kovačević, starac od 75 g. iz Malog Radića priča o poreklu svoga roda ovo: pre 300 god. pali su na Zmijanje pod Bjelaj. Kada su žene nabijale konoplje, izgori im kuća i u njoj tapije.
Tada im Turci otmu zemlje i oni se sklone u Dalmaciju, upravo kada je Mletačka istisla Turke iz Dalmacije. Kada je Stojan Janković isterao Turke iz Like, preseli jedan ogranak u Liku u Zrmanju. Tu ih se brzo narodi toliko da su se morali raseljavati. Iseli ih 7 braće pre 150. g. u Vranovinu u Bjelajskom polju. I tu nisu mogli da se skrase i presele se u Doljane. Jedan brat je bio kovač. ….
Slapovi reke Zrmanje
Reka Zrmanja počinje da teče uz sela Bogunovići i Zrmanja Vrelo
Pleme Bogunovića naseljava celu oblast reke Zrmanje sa svojim bratstvenicima
U drugom delu teksta na str. 349 autor teksta kaže:
… O tome se toliko sačuvalo da su “nekako jedno” pa se eto “razrodilo”. Zbog toga sto su se razgranjavali u Dalmaciji, Lici i Bosanskoj Krajini to se pleme Bogunovića moze razvrstati u tri grupe rodova.
Ni jedan mi slučaj nije poznat da su se između se ženili.
U prvoj su grupi Bogunovići 21 k. u deset naselja; Kovačevići 97 k. u 21 n.; Pašići 31 k. u 6 n.; Pjanići 3 k.; Anušići 10 k. u 4 n.; Mazalice 12 k. u 6 n.; Bundale 4 k. u 2 n. i Đurašinovići 5 k. svega je od ove grane 183 kuće.
U drugoj su u Dalmaciji razrođenoj grupi najači Adamovići. Iz Dalmacije su pali pre 200. g. u Smoljanu više Bosanskog Petrovca. Tu pobiju Turke, jer su im hteli da provedu silu na slavi, pa pobegnu preko planine u ovu oblast, a jedni u Prekosanje.
U ovoj su grupi: Adamovići 27k. u 9 n.; Marčete 24 k. u 5 n.; Stojanovići 16 k. u 8 n.; Grmuše 25 k. u 18 n. i Tatići 15 k. u 5 n. Svega 107 kuća.
U trećoj su ličkoj grupi Miljuši – Obradovići i Krajinovići. Ima ih u ovoj oblasti: Miljuša 26 k. u 13 naselja; Obradovića 18 k. u 7 n.; Cvjetičani 27 k. u 11 n.; Poznana 7 k. u 4 n.; Borića 6 k. u 3 n.; Krajinovića 10 k. u 6 n.; Škundrića 6 k. u 4 n.; Vranješa 5 k. u 2 n. i Rakića 1 k.
Svega je bratstva Bogunovića u ovoj oblasti 396 kuća sa 22 prezimena i svi slave sv. Jovana.
U Lici je samih Bogunovića 79 k. u 8 naselja.
Od poznatih su istaknutih ljudi iz ovih grupa rodova: vojvoda iz ustanka 1875-78. Trivun Bundalo iz Hasana i pop Vajan Kovačević, zadnji lički hajdučki harambaša Laza Škundrić, i organizator austrijske žandarmerije u Bosni general Cvjetičanin.
Izrazitih je njihovih plemenskih osobina, borbenosti i retke smelosti pop Mile Bogunović iz Vrela, koji je umro 1915., interniran u Aradu. …
U istoj knjizi na strani 386 autor kaže sledeće:
… Doseljenih rodova s J. i J. I ima zagasitije kompleksije (od crnomanjaste do smeđe u nijansama) i otvorenije plave.
Izgleda da ih je od svih tih rodova 66% zagasitije, a 33% otvorenije kompleksije.
Više su zagasitije kompleksije grupe rodova: Gakovići (najcrnje masti) Bogunovići, Popovići, Dmitrovići (po predanju ogranak roda Stojana Novakovića), Beronje, Radakovići, Uzelci, Dobrojevići, Kondići, Jeličići, Srdići, Rajilići, Stojakovići, Bogdanovići i Kačavende. Otvorenije su kompleksije najveća grupa rodova, koji su poreklom s J.: Rodić-Stojisavljević i Lalić-Prica.
Pored njih su otvorenije kompleksije, ali drugog karaktera, grupa rodova: Majstorović-Ćulibrk i Banjac-Latinović.
Violentnost Krajišnika ustanovio je Cvijić upoređujući ih sa Crmničanima u Crnoj Gori. Ona je najizrazitija kod rodova, koji su poreklom s Juga i zagasitije kompleksije. Kod njih ima najviše smelosti, borbenosti, ekspanzivnosti i epskog zanosa. Na njima se dadu pratiti nastupi plahovitosti i ubojitosti. Dali su najveći broj hajduka i vojvoda u ustancima.
Najpopularnije su vojvode u Ustanku 1875-78. iz rodova, koji su starinom s J. i J. I.: Hajduk Pecija Popović, Trivo Amelica, Golub Babić, Trivo Bundalo, pop Vajan Kovačević, Simo Davidović i pop Jovo Gak.
Pominjana je plodnost grupe rodova Rodić-Stojisavljević. Pada u oči njihova sposobnost da se prilagode svakoj sredini, oportuni su u politici i vole vlast po svaku cenu; dobri su trgovci. …
– Branko J. Bokan “OPŠTNA SANSKI MOST” (deo I, do jula 1941.)
U delu knjige u kojem govori o porodicama koje nastanjuju područje Sanskog Mosta on na
sredini stranice kaže:
… Škundrići su se u Lici zvali Bogunovići i rod su sa Kovačevićima, Bundalama, Cvetičanima, a svi su se ranije, u Lici zvali Bogunovići.
Prema pričanjima Laze Škundrića, posljednjeg ličkog harambaše, koji je hajdukovao 16 godina, Škundrići su iz Hercegovine. Tamo su ubili bega, pobjegli i naselili se u Bjelajsko polje. Hercegovački Turci saznaju za njih, pa su morali ponovo da bježe, ovaj put preko Grmeč-planine u kraj oko Palanke. …
Lazar-Lazo Škundrić
poslednji lički harambaša
(Škundrići su pripadnici srpskog plemena Bogunovića)
Kao izvor Bokan je koristio tekst “Iz starog zavičaja” napisan od strane Bude Budisavljevića – Prjedorskog (Matica srpska, Novi Sad).
– Milan Divjak Lički “LIČKI KALENDAR za svaku godinu”, Novi Sad, 1997
U delu knjige u kome govori (podnaslov: DA SE NEZABORAVI DA SU SRBI ŽIVJELI U
LICI I KRBAVI) daje spisak nekih mesta iz ovog kraja (bivše SFRJ) u kojima su pre 1991,
živele pojedine porodice (pa pored ostalih i pripadnici plemena Bogunovića).
Bogunovići su živeli u sledećim naseljima na ovom području (u zagradi su navedene porodice
koje pripadaju ovom plemenu):
1. Donji Lapac (Bogunović, Kovačević, Obradović i Cvetičanin),
2. Gospić (Adamović, Kovačević, Krajnović, Obradović, Stojanović i Škundrić),
3. Gračac (Bogunović, Kovačević, Marčetić, Miljuš, Obradović, Cvjetičanin i Cvetičanin),
4. Korenica (Borić, Kovačević, Poznan, Stojanović i Cvjetičanin),
5. Otočac (Borić, Kovačević, i Stojanović),
6. Plasko (Stojanović i Cvetičanin),
7. Plitvička jezera – Mukinje i Plitvice (Borić, Kovačević i Marčetić),
8. Srb (Bogunović Marčetić, Miljuš i Obradović),
9. Teslingrad (Bogunović, Obradović, Stojanović, Cvjetičanin i Škundrić),
10. Udbine (Kovačević i Cvjetičanin),
11. Velika Popina – Zrmanja (Škundrić),
12. Vrhovina (Borić, Krajnović, Miljuš, Stojanović i Cvjetičanin),
13. Dabar (Cvetičanin, Cvijetičanin i Cvjetičanin),
14. Doljani – Donji Lapac (Bogunović, Miljuš, i Obradović),
15. Medak (Borič),
16. Ličko Petrovo selo (Adamović, Cvetičanin, Cvijetičanin i Cvjetićanin).
– Prof. Nilola Laketa, istoričar: Prema knjizi Milana Divjaka, a po kazivanju starih,
Pjanići su poreklom od Bogunovića, koji su iz Stare Srbije preko Crne Gore, Hercegovine,
Bosne doselili u severnu Dalmaciju u Plavno.Odatle nakon 1689. pređoše u Liku, u Zrmanju.
U Lici se Bogunovići narodiše te se prozvaše drugim prezimenima i raseliše po Lici i
Bosanskoj Krajini. Jedni od njih su Pjanići.
Pjanići kao i Bogunovići slave svetog Jovana.
Četnički vojvoda Branko-Brane I. Bogunović (1911-1945) poznat je kao jedan od najvećih heroja u II Svetskom ratu na prostoru Ex-Jugoslavije.
Četnički vojvoda Branko-Brane I. Bogunović
(1911-1945)
Bogunović na gornjoj fotografiji nosi originalno odelo vojvode Pavasovića iz ustanka protiv Turaka 1715. godine
Zbog ovih zasluga dobio je iz crkve Sv. Petra – Donji Tiskovac (Tromeđa Like, Bosne i Pravslavne Dalmacije) staro odelo koje je pre njega najpre nosio vojvoda Pavasović u ustanku 1715. godine, a zatim i vojvoda Golub Babić u ustanku 1875. godine.
Inače, upravo je vojvoda Brane Bogunović predložio vojvodu popa Momčila R. Đujića (na samom početku ustanka u Krajini) za komadanta slavne Dinarske četničke divizije, a tom prilikom je od strane prisutnih narodnih prvaka Bogunović izabran za pomoćnika komandanta Dinarske divizije.
Vojvoda Momčilo R. Đujić
(1907-1999)
Komandant Dinarske četničke divizije izabran na predlog Brane Bogunovića
Đujići su pripadnici srpskog plemena Vasojevića
Poznata je pesma koja se u Krajini pevala tokom II Svetskog rata:
“Bogunović Brane bije,
sve ustaške divizije.
Otadžbinu Srba kuje,
ustašama poručuje:
Oj, ustaše neka, neka
duboka vas jama čeka,
široka je jedan metar,
a duboka kilometar.”
Branko Bogunović je rođen 24. oktobra 1911. godine u Drvaru, a tragično je nastradao posle lakšeg ranjavanja prilikom proboja blokade u Paženima, 4. decembra 1944. godine, jer je ne dugo po istom zarobljen od strane svojih neprijatelja partizana.
Iako je bio zarobljenik on je mučki ubijen već na samom početku 1945. godine, ili po pričanju nekih četnika Dinarske četničke divizije u zatvoru u Šibeniku ili Splitu, tokom maja 1945. godine.
Dinarska četnička divizija formirana je posle ustanka na Dinari, 27. jula 1941. godine.
Ustanak je toga dana buknuo u Drvaru na Bosanskoj strani, nedaleko od Tromeđe Bosne, Like i Dalmacije (odakle je delovao Mane Rokvić, kao komandant četničkog puka “Kralj Aleksandr I”) i za kratko vreme oslobođeni su delovi zapadne Bosne, južne Like i severne Dalmacije.
Narodni prvaci sa Tromeđe (s levana na desno): vojvoda Mane Rokvić, vojvoda Đuro Plećaš i vojvoda Brane Bogunović
Ustanak je dignut protiv ustaša koji su po zakonu NDH, trebali da sasvim istrebe Srbe na celom prostoru koji je pokrivala Pavelićeva koljačka takozvana “Nezavisna drzava Hrvatska”.
Sva su se srpska sela na Tromeđi digla takoreći goloruka i vojnički neorganizovana. Trebalo se boriti za život i slobodu i rodno ognjište i u toj borbi otimati oružje bez igde ičije pomoći.
Za uspešniju borbu potrebno je bilo formirati i organizovati vojne jedinice, a da se to postigne, sazvan je veliki Sabor narodnih prvaka i istaknutih komandanata iz ustanka.
Taj je Sabor održan u jesen 1941. godine u zaseoku Zakosani, u osnovnoj školi, u istorijskim Crnim Potocima, tačno na geografskoj liniji gde se međe tri srpske pokrajine: Bosna, Lika i Dalmacija.
Upravo tu je i kralj Petar I Karađorđević – Oslobodilac (1844-1921) vodio 1875. i 1876. godine borbe sa Turcima kao četnički komandant pod imenom Petar Mrkonjić.
Na gore pomenutom Saboru narodnih prvaka rešeno je da se odmah pristupi organizovanju Dinarske četničke divizije i da se njen štab bazira na Gologlavu, vrhu planine Orlovice na Tromeđi.
Tom prilikom na predlog Branka Bogunovića jednoglasno je izabran tadašnji sveštenik Momčilo R. Đujić za šefa Nacionalno-političkog odbora na Tromeđi i komandanta Dinarske četničke divizije, a Branko Bogunović izabran je za pomoćnika komandanta.
U sastav Dinarske četničke divizije ušli su sledeći pukovi:
– Puk ,,Gavrilo Princip“ (Bosansko Grahovo i okolina), komandant vojvoda Branko I. Bogunović
– Puk ,,Kralj Aleksandar I“ (Petrovac – Drvar), komandant vojvoda Mane Rokvić
– Puk ,,Kralj Petar II“ (Srb – Tiskovac), komandant Pajica Omčikus, a po njegovoj pogibiji vojvoda Mirko Marić
– Puk ,,Petar Mrkonjić” (Strmica, Plavno i Kninska sela), komandant vojvoda Momčilo R. Đujić
– Puk ,,Vožd Karađorđe“ (Gračac i okolina), komandant Toćan Stanisavljević – Cicvara
– Puk ,,Onisim Popović“ (Kosovo – Drniš – Vrlika), komandant Pavle-Pajo Popović, a posle njegove pogibije nasledio ga je Vladimir-Vlada Novaković
Četnički pukovi “Gavrilo Princip” i “Kralj Aleksandar I” su 1943. godine, posle formiranja Grmečko-klekovačkog četničkog korpusa prerasli u brigade pod istim nazivima.
Vojvoda Brane Bogunović i vojvoda Momčilo R. Đujić, komandant “Dinarske četničke divizije”
Fotografija je nastala na reci Krki tokom II Svetskog rata
Za Grahovo i Krajinu grahovsku formiran je četnički puk “Gavrilo Princip”, a za komandanta izabran je srpski junak sa Tromeđe, Branko-Brane Bogunović. On je bio glavni pokretač ustanka na Tromeđi, jer kao srpski rodoljub nije mogao gledati ustaše na srpskoj Tromeđi, a ni mirno posmatrati kako kolju srpski narod.
Njegova ljubav prema srpskom narodu i srpskoj Tromeđi dovela ga je u prve redove četničke borbe. Za njegovu junačku borbu protiv Nemaca i ustaša, a za odbranu srpskog naroda, Vrhovna komanda na predlog Vojvode Ilije Birčanina, unapređuje Branka I. Bogunovića u Četničkog vojvodu i odlikovan Karađorđevom zvezdom 1942.godine.
Brojne su istaknute ličnosti iz plemena Bogunovića:
– Vojvoda Trivun Bundalo, srpski vojvoda/vođa u bosansko-hercegovačkom Ustanku 1875-1878;
– Vojoda pop Vajan Kovačević, srpski vojvoda/vođa u bosansko-hercegovačkom Ustanku 1875-1878;
– Vojvoda pop Mile Bogunović, srpski vojvoda/vođa u bosansko-hercegovačkom Ustanku 1875-1878;
– Hajdučki harambaša Lazar-Lazo Škundrić, Lazo je bio i poslednji lički harambaša;
– Vojvoda Branko-Brane I. Bogunović (1911-1945), pomoćnik komadanta DČD;
– Dr Mladen S. Stojanović (1896-1942), narodni heroj NOB-a;
– Tadija A. Anušić (1896-1942), osnovao je Stranku radnog naroda 1938. godine, narodni heroj NOB-a;
– Generalmajor Uroš I. Bogunović – Roca (1914-2006), narodni heroj NOB-a;
– Akademik prof. dr Sreten S. Stojanović (1898-1960), čuveni jugoslovenski (srpski) skulptor, učitelj mu je bio poznati francuski skulptor Émile Antoine Bourdelle;
– Akademik prof. dr Ilija Stojanović (1924-2007), osnivač je moderne Katedre za telekomunikacije, koju vodi 19 godina, a. potom radi kao upravnik Zavoda za telekomunikacije i računarsku tehniku. Tokom 1984. godine predsedava u Komitetu za planiranje FM radiodifuzije. Sledeće godine izabran je za predsednika Svetske konferencije za korišćenje geostacionarne satelitske orbite, a 1987. godine predsedava Panelom eksperata organizacije “IFRB” (International Frequency Registration Board);
– Akademik prof. dr Branko Škundrić, član Akademije nauka Republike Srpske;
– Prof. dr Petar Škundrić, sekretar Socijalističke partije Srbije (1991-1992) i aktuelni ministar u Vladi Republike Srbije (počev od 27, juna 2008);
– Nikanor (Veljko) Bogunović, Episkop banatski, tj. vladika SPC;
– Đorđe Bogunović, potpredsednik Skupštine Republike Srpske Krajine;
– Borislav Bogunović, ministar policije Srpske Autonomne Oblasti (SAO) “Slavonija, Baranja i Zapadni Srem, i potpredsednik Skupštine Republike Srpske Krajine;
Dr. Mladen S. Stojanović
(1896-1942)
Narodni heroj NOB-a
Tadija A. Anušić
(1896-1942)
Narodni heroj NOB-a
Uroš I. Bogunović – Roca
(1914-2006)
Narodni heroj NOB-a i generalmajor Jugoslovenske narodne armije (JNA)
Akademik prof. dr Ilija Stojanović
(1924-2007)
Akademik prof. dr Branko Škundrić
Prof. dr Petar Škundrić
Njegovo preosveštenstvo Nikanor (Veljko) Bogunović, Episkop banatski
Vladika Srpske pravoslavne crkve (SPC)
Plemensko bratstvo Bogunovića čine porodice koje danas nose 24 različitih prezimena (31 sa varijantama prezimena), a gotovo svima je Krsna slava sv. Jovan, jer je svega par porodica menjalo slavu. Inače, Srbi nerado menjaju slave, a ako su to i učinili to je isključivo bio rezultat nekih teških nedaća koje su pogodile konkretnu porodicu, a za koje po narodnom verovanju ovo predstavlja neku vrstu zadnjeg pokušaja izmene sudbine u pozitivnom smeru.
Slapovi reke Zrmanje
Pojas reke Zrmanje je oblast u kojoj se 1689. godine nastanilo srpsko pleme Bogunovića
Pleme Bogunovića čine porodice:
Adamović
Anušić
Beronja
Bogunović
Bundalo
Cvjetičanin (uz varijante istog prezimena: Cvetičanin, Cvijetićanin, Cvijetičanin i Cvjetićanin)
Đurašinović
Grmuša
Kovačević
Krajinović (uz varijantu istog prezimena: Krajnović)
Marčeta (uz varijantu istog prezimena: Marčetić)
Mazalica
Miljuš
Obradović
Pašić
Pjanić
Popović
Poznan
Rakić
Škundrić (Škondrić)
Stojanović
Tatić
Tomić
Vranješ
17. januar 2014. u 16:37
zoranz
Pogledajte koliko prezimena niste stavili:
http://www.komovi.com/kom/narod-kultura/vasojevici/bratstva-podkomovlja/28-bratstva-i-podgrupe-vasojevia.html
7. novembar 2014. u 09:26
dragan
Pozdrav.Da li mozete da mi kazete odakle potice moje prezime KATANSKI, ? Moj otac ,deda, pradeda su iz NEGOSLAVACA U Hrvatskoj Slavonija . Slava mi je Sveti Nikola.. Hvala unapred . Dragan Katanski. beograd.
26. maj 2015. u 23:36
Branko Todorović
U Popisu stanovništva Republike Hrvatske iz 2001. godine ovo prezime se javlja samo u Negoslavcima (7). Pedesetih godina zabeleženo je u Negoslavcima (12) i Vukovaru (4). Ovo prezime je zabeleženo i u Orlovatu (Zrenjanin) uz prezime Andrejin. Krsna slava im je Đurđic. (Jovan Erdeljanović, Srbi u Banatu, Novi Sad, 1992)
24. februar 2015. u 19:59
sladja
Moze li nesto o poreklu prezimena -Erdoglija
26. februar 2015. u 09:00
Vladimir
možete li da mi date sve što imate o prezimenu MARINKOVIĆ