Portal Poreklo objavljuje feljton Miodraga Nedeljkovića „Ko su Šumadinci“, koji je prvi put publikovan 2001. godine u dnevnom listu „Glas javnosti“
Pamćenje na muškim precima
U ovom naraštaju se već zaturilo da su Gordijanići i Belobrkovići srodnici. To potvrđuje i zajedničko krsno ime – Sv. Luka. Ova dva roda, koja se smatraju najstarijima u Grivcu, matično su smeštena u zaseoku Brdu, što je ostalo iz pređašnjih, nesigurnih vremena, kada su se za staništa birala sklonitija mesta. Do početka ovog veka su se razgranali u osam ogranaka, svaki po četiri: Gordijanići, tako nazvani po babi Gordijani – u Lukiće, Živkoviće, Pavloviće i Ignjatoviće, a Belobrkovići, tako nazvani po pretku Jovanu kojemu je jedan brk bio crn, a drugi beo – u Petroviće, Milanoviće, Jovanoviće i Đorđeviće.
Rodonačelnik Belobrkovića, Petar Belobrk, prezivao se Mihailović, a rođen je 1755. godine. U popisu 1831. godine Petar, kome su 74 godine, u kući je sa sinom Urošem, čiji će potomci poneti prezime po dedi (Petrovići). Milanovići, Jovanovići i Đorđevići su mlađi ogranci Belobrkovića.
Mnogi narodi rodoslovno pamćenje zasnivaju na muškim precima, pa tako i u Bibliji piše: „Avram rodi Isaka, a Isak Jakova”, itd. I naše rodoslovno pamćenje se zasniva na muškim precima, pa u pisanim spomenicima nije sačuvano kad je živela baba Gordijana po kojoj su Gordijanići prozvani, čuvajući spomen na majku koja ih je podigla. U prošlom veku (1863. godine) će se samo njen potomak Janko upisati kao Gordijanić, i tako oživeti spomen na nju. Stara prezimena Gordijanića su Dimitrijevići, Jovanovići i Ivanovići, te se može pretpostaviti da su Dimitrije, Jovan i Ivan njeni sinovi.
Potomci će se pisati po Dimitriju, Jovanu i Ivanu. Od Dimitrija su Ignjatovići. Dimitrije je imao sina Simeuna (r. 1789), ovaj Dimitrija (r. 1809) i Ignjata (r. 1832), od koga je ogranak Ignjatovića. Jovan je imao Pavla (r.1799), od koga su Pavlovići. A od Ivana su dve grane – od sina Živka (r. 1797) su Živkovići, a od mlađeg sina Luke (r. 1808) su Lukići.
Mačužići, koji su stariji doseljenici od Sjenice, podeljeni su na dva roda – Nikoliće i Rankoviće, čije je staro prezime Đorđevići. Rodonačelnik Nikolića, Nikola Đorđević (r. 1793) na jednom je ognjištu sa mlađim bratom Rankom (r. 1805), od koga će nastati Rankovići.
O postanku prezimena (nadimka) Mačužića, Mihailo Dragić je zapisao: „Imao knez Miloš goveda na Zlatiboru. Goneći ih jednom odatle za Kragujevac, zanoći u Barama i tu mu neko ukrade bika. Neki Mihailo od ove familije bi optužen da je bika ukrao i knez Miloš naredi da se izmačuga. Tukli su ga batinom dok nije od bolova umro. Onda knez Miloš naredi da mu se familija od sada zove Mačužići. (Isto tako vele da sve familije od kojih je kogod bio išiban zovu se Šibalići). Pored ovoga Mihaila bili su optuženi Vitoš i Uroš (rodonačelnici Vitoševića i Uroševića) iz Bara za krađu istog bika. Ali se za njih zauzme vladika Melentije i brat Milošev Jovan, te ih nisu osudili. Docnije je bik bio nađen i Miloš se kajao što je ubio nevina čoveka.” Mačužići imaju rod u Godačici, Ljubostinji i Guči.
Mačužići u Godačici drugačije pričaju o svom prezimenu, Naime, kad su živeli u mnogoljudnoj kućnoj zadruzi, svaki starac je imao po mačugu, pa su stoga prozvani Mačužićima.
Za knjaza Miloša je vezan i nadimak Karovići za Sovijaniće ili Sofijaniće, čije je staro prezime Mijatovići. Ovaj rod se preziva po babi Soviji (Sofiji), a Karovićima ih prozvao knez Miloš („karo, kažu, znači valjan”). Kao i Gordijanići, razgranali su se i Sovijanići, kojih je tri roda – Todorovići, Jevtovići i Karovići. Sovijanići vode poreklo od braće Miloša i Jovana, koji su, po svemu sudeći, sinovi Sovije i Mijata, po kojem im je staro prezime Mijatovići. Od Miloša su Karovići, a od Jovana Todorovići i Jevtovići. Jovanov sin Todor (r. 1787) imao je sinove Vasilija (r. 1807), Radosava (r. 1813), Milana (r. 1815), Miloja (r. 1817) i Jevtu (r. 1843), a njegovi unuci, izuzev Jevtinih potomaka (Jevtovića), zadržaće prezime po njemu (Todorovići).
IZVOR: Mile Nedeljković, “Ko su Šumadinci”, Glas javnosti 27. mart 2001. godine
Komentari (0)