Poreklo prezimena Bojović

[toggle title=”TESTIRANI BOJOVIĆI NA SRPSKOM DNK PROJEKTU”]

Bojović

Haplogrupa: E1b rod Vasojevića

Poreklo: Vasojevići, Lopaćani, Crna Gora

Krsna slava: Aranđelovdan

Kontakt:
_________________________

Bojović

Haplogrupa:  E1b rod I

Poreklo: Zminica, Žabljak, pleme Šaranci, Crna Gora

Krsna slava: Đurđevdan

Kontakt:
_________________________

Bojović

Haplogrupa:  I1 rod V

Poreklo: Istočni Mojstir, Tutin, Srbija

Krsna slava: Miholjdan

Kontakt:
_________________________

KOMPLETNE REZULTATE POGLEDAJTE OVDE[/toggle]

Stojan Karadžić, Vuk Šibalić: „Drobnjak i porodice u DROBNJAKU i njihovo porijeklo“, II dopunsko izdanje, Beograd, 1997, IŠ ‘Stručna knjiga’

BOJOVIĆI

(u Šarancima)

Potiču od Boja, sina Antonija Rajičeva. Ovo je jedno od najbrojnijih bratstava od roda Rajičeva i svih Šaranaca.

Bojo Antonijev je imao četiri sina: Milutina, Neša, Đorđija i Dragića. Bojovi sinovi uzeli su prezime Bojovići po svom ocu Boju i, što je važno napomenuti, niko od četiri Bojova sina, koji tada uzeše prezime Bojović, nije ga mijenjao nego su ga zadržali do danas.

U Šarance su se doselili iz Plane kod Kolašina sa ostalim Šarancima. Preseljavanje je počelo 1712. i trajalo je sve do 1782. godine, kada su se i posljednja šaranska bratstva konačno doselila u današnje Šarance. Prvo su naselili sela Rudance i Jelinu Goru, ali su se zbog tjeskobe i velikih snjegova počeli raseljavati u niža mjesta bliže Tari u Poda, a kasnije i u više predjele na padinama Sinjajevine.

Svi Bojovi sinovi imaju danas brojno potomstvo, a među njima najmanje je brojno potomstvo najstarijeg Bojovog sina Milutina.

Milutin Bojov preselio se u selo Zminicu, dok su njegova braća ostala da žive na starevini, odnosno selima koja su u početku doseljenja naselili.

Milutin je imao sinove: blizance Marka i Matija, Šćepana, Mališu i Milića.

Nešo Bojov je imao sinove Radoja i Mika.

Đorđije-Mušo Bojov imao je četiri sina: Lazara-Bajra, Milovana-Tuja, Savu-Šubaru i Čuna.

Dragić-Grle Bojov je imao dva sina: Nikolu i Simeuna-Dešu.

Zna se da su se od bratstva pojedinci ili kompletne porodice iseljavale u razne krajeve, a najviše u Zatarje. Rade Perkov, kao žandarmerijski narednik bivše Jugoslavije, stalno se nastanio u Slatini kod Brodareva. Poginuo je u selu Bjelova kod Prijepolja u borbi protiv neprijatelja.

Stanišini sinovi: Milutin, učesnik balkanskih i Prvog svjetskog rata; Miladin i Miloš koji gine u Aprilskom ratu 1941. godine; Milan je jedno vrijeme učestvovao u partizanskim jedinicama i Dragutin-Drago, predratni pravnik. Oni su se 1918. godine sa majkom iz Zminice preselili u Potpeće (Drago je izradio monografiju bratstva Bojovića kojom sam se koristio. Osim ovog rada, koristio sam se i edicijom Pleme Šaranci Vula Kneževića, kao i pisanim prilogom Novice Bojovića).

U Vlasovo su se doselili Aleksa sa sinovima Mijom i Lalom – učesnik je NOR-a, a kolonizovan je u Sivac 1945. godine; Luka sa Milosavom, Stevanom i Milijom su učestvovali u crnogorskoj vojsci u Prvom svjetskom ratu. Milosav Lukin se nalazio u logoru u Mašarskoj od 1916-1918. godine.

Bajo-Đuro Matijev sa četiri sina se odselio u Sijerinsku Banju, i o njima ne znaju ništa.

Jovan i Matije-Mato, Mijailovi sinovi, poslije Prvog svjetskog rata preselili su se iz Zminice u Prijesnjače kod Brodareva. Milijan Jovanov je kao žandarm službovao i u Pljevljima, gdje je penzionisan; prešao je da živi u Glisnici gdje je umro bez potomstva.

Mihailo Jovanov je živio i radio u Banja Luci; bio je poslanik u Skupštini Banovine, a umro je u selu Marincu kod Banjaluke. Njegovi potomci žive u Banja Luci. I druga dva Jovanova sina Dušan i Savo živjeli su u Prijesnjačama kod Brodareva, gdje i danas žive njihovi potomci.

Sinovi Matija Mijailova iz Prijesnjača su Vojin, učesnik NOR-a i nosilac Spomenice 1941. godine; Vladimir-Mujo i Miloš, aktivni učesnik NOR-a; Miloš je bio odbornik, a odmetnici su ga ubili 1945. godine kod Prijepolja. Od njega nema potomaka.

Mirko Vuletin se poslije Prvog svjetskog rata iz Brajkovače, sa braćom Perom, Radovanom i Baukom i njihovim porodicama preselio u Pavino Polje.

Milovan-Beg, Milićev sin, preselio se 1918. godine u Potpeće kod Pljevalja sa sinovima Stankom, Đurkom i sinovcem Đorđijem Vidovim, a Mojsije Vidov je interniran za vrijeme austrougarske okupacije 1916-1918. godine u Mađarsku, gdje je u logoru i umro.

Milutin-Mido Milićev se poslije Prvog svjetskog rata odselio u Vlasovo kod Kuršumlije sa tri sina: Mirkom – poginuo kod Kumanova 1912. godine, Milanom – poginuo na Kosovu 1915. godine i Milisavom, umro kao vojnik u Prvom svjetskom ratu.

Božo Mikov se odselio prije balkanskih ratova u Srbiju u Gajtan; imao je sinove Nikolu i Neđeljka, koji su učestvovali u Prvom svjetskom ratu.

Grujica Mojov je otišao u Ameriku 1908. godine, gdje je umro ne ostavivši potomstvo.

Miraš Dragov-Gagov preselio se u Vaškovo.

Milan, sin Lazarov-Bajrov, nalazio se u Mađarskoj u logoru Nađmeđer 1916-1918. godine. Pila Tripkova sa Bogomolje uhvatile su Švabe i objesile u Nikšiću 1916. godine, a njegov brat Novica se zbog ubistva rođaka Stevana odselio s porodicom u okolinu Čačka.

Jakov Čunov potomak sa Bogomolje, poslije Prvog svjetskog rata odselio se u Vrulju kod Pljevalja.

Jovo sa Bogomolje se poslije Prvog svjetskog rata odselio u Pušanjski Do. Od njega nema potomstva.

Arsenije Vidov se sa sinovima Milošem, Bećom i Ljubom odselio u Đurđevića Taru.

Radivoje Jovanov sa Bogomolje poslije Prvog svjetskog rata sa porodicom se preselio u Srbiju.

Grujica Dojčov sa porodicom se poslije Prvog svjetskog rata preselio u selo Varine kod Pljevalja.

Radosav Mirkov se poslije Prvog svjetskog rata sa porodicom preselio u selo Viljak kod Pljevalja.

Vuksan Bojović sa Bogomolje prešao je da živi na Mljetičak kod Šavnika, gdje se oženio od Žugića, tu formirao porodicu i ostao da stalno živi. Njegovi potomci i danas žive na Mljetičku.

Bratstvo je dalo dosta istaknutih ljudi i junaka. Oni su se svojim junaštvom isticali u mnogim bojevima i ratovima u kojima su učestvovali i davali svoje živote.

U Hercegovačkom ustanku 1875. godine poginuli su Jovan na Grdijevićima 1875. godine i Lazar na Prenćanima iste godine. Treći dan Božića 1852. godine Boško Šubarin sa Smajom Krivaćevićem i sa još deset Šaranaca junački su dali otpor brojnoj turskoj vojsci i izginuli u pećini kod sela Poda.

U balkanskim i Prvom svjetskom ratu istakli su se Pavle Ilijin, oficir crnogorske vojske; poginuo je na Bregalnici 1912. godine. Vuko Novičin je bio oficir crnogorske vojske, učesnik balkanskih i Prvog svjetskog rata, komandant Jezero-šaranskog bataljona, na čijem čelu u prvim ratnim okršajima junački gine 15. avgusta 1914. godine na Okolištu u borbi protiv Druge brdske austrougarske brigade. Sa Vukom junački gine i Tomo Radovanov.

Mihailo Dobričin-Bojčev je rano otišao u Ameriku, odakle se vratio pred Prvi svjetski rat u kome je i učestvovao. U periodu između dva rata biran je za predsjednika šaranske opštine. Zbog njegovog učešća u 13-julskom ustanku uhvatili su ga Italijani i u Nikšiću strijeljali. Mihailov sin Božidar je bio jedan od najistaknutijih i neustrašivi borac NOR-a; čuveni puškomitraljezac bio je strah i trepet za neprijatelja. Poginuo je kod Trstenika 1944. godine kao borac Četvrte crnogorske proleterske brigade.

Boško Mirkov poginuo je u Prvom balkanskom ratu 1912.

godine.

Među najuglednije bratstvenike spada i Novica-Nono Šćepanov. On se isticao kao učesnik u ratovima koji su vođeni u njegovo doba. Bio je jedan od najpoznatijih domaćina u cijelom plemenu. Osim sina oficira, istaknutog komandanta Vuka, imao je mlađeg sina Bogdana, predratnog pravnika, divnog čovjeka i vrsnog stručnjaka iz oblasti prava koji je radio na odgovornim funkcijama.

U komitskom pokretu, koji je bio dobro organizovan u durmitorskom kraju, učestvovali su i bratstvenici iz ovog bratstva. Jedan od najistaknutijih crnogorskih komita bio je Bopžo Ilijin. On je jedno vrijeme proveo na radu u Kanadi, odakle se vratio pred Balkanski rat. Aktivno je učestvovao u balkanskim i Prvom svjetskom ratu. Nakon kapitulacije crnogorske vojske januara 1916. godine, Boško se odmeće u komite kao komitski četovođa. Bio je oženjen Jelenom Šaulić, takođe istaknutom ženom komitom. Osim Boška, iz ovog bratstva su u komitskom pokretu bili Marko Perišin, koji je nakon Prvog svjetskog rata biran za predsjednika šaranske opštine, i Vuksan Milićev sa Bogomolje, čovjek neobične snage.

Nikola Šćepanov, đeneralštabni kapetan jugoslovenske vojske, poslije kapitulacije 1941. godine došao je u Zminicu. Prilikom priprema za ustanak protiv okupatora razišao se sa organizatorima ustanka i prešao Zatarje, gdje je organizvao svoju grupu četnika i priključio se pokretu Draže Mihailovića. Poslije odlaska partizanskih snaga u Bosnu 1942. godine vraća se na durmitorsko područje, gdje je postavljen za komandanta Durmitorske četničke brigade. Interniran je od strane Nijemaca 1943. godine iz Kolašina u Njemačku. Sada živi u Engleskoj.

Svetozar Perov je rano stupio u napredne demokratske snage i bio je član Mjesnog komiteta KPJ. Pri formiranju Četvrte crnogorske proleterske brigade bio je postavljen za zamjenika komesara bataljona. Iz nekih razloga napustio je partizanske jedinice i iz Bosne se vratio u rodni kraj u kome je bio pasivan. Njegov brat Mina bio je aktivni pripadnik NOP- a, a poslije rata bio predsjednik šaranske opštine i potpredsjednik Opštine Žabljak.

Pavle Čalov sa Bogomolje je poginuo u toku NOR-a na Vratlu 1942. godine u jedinicama NOV-e.

Neđeljko-Neđo Lazarov, aktivni učesnik NOR-a, u ratu je ranjavan, a poslije rata bio je inžinjer šumarstva, upravnik pilane na Njegovuđi, omiljen među radnicima i svojoj sredini.

Radomir Vladimirov-Mišov iz Brajkovače je ranjavan kao učesnik NOR-a; kolonizovan je u Vojvodinu 1945. godine, a sada živi u Vrbasu.

Radovan-Lale Aleksin, učesnž u NOR-u, poslije rata je kolonizovan u Sivac u Bačku.

Milosav Lučin je prije rata radio kao službenž u raznim mjestima, a neposredno pred Drugi svjetski rat u Sreskom sudu u Pljevljima. Strijeljali su ga Italijani 1942. godine.

Stevan Lučin, učitelj iz Vaškova, službovao je kao učitelj, a poslije rata radio kao prosvjetni inspektor u Pljevljima. Njegov sin Momčilo-Momo, profesor i književnž, sada se nalazi na mjestu predsjednika Opštine Pljevlja; on je i svezni poslanik.

Radoje-Mićo Radovanov-Lalov iz Vaškova aktivni je učesnik NOR-a, oficir JNA; sada kao penzioner živi u Beogradu.

Braća Miljan i Trižo Grujičini iz Varina stupili su kao dječaci u jedinici NOV-a; Trižo je poginuo na Sutjesci 1943. godine, a Miljan je bio oficir JNA; živi kao penzioner u Beogradu.

Bila bi nepravda kada se među ovim bratstvenicima ne bi našla imena Raša i Lazara Bojovića, istinskih rodoljuba, koji su aktivno pomagali NOP. Dalje, Milun i Milica Bojović su kao omladinci bili aktivni u izvršavanju postavljenž zadataka u toku NOR-a.

Ovo bratstvo je dalo dosta vrsnih intelektualaca svih profesija: univerzitetskž profesora, doktora, inžinjera, ofi- cira, istoričara, akademskž slikara i vajara.

Ima ih u raznim mjestima naše zemlje, gdje su odlazili poslije završetka školovanja radi zaposlenja.

Slave Đurđevdan.

IZVOR: Stojan Karadžić, Vuk Šibalić: Drobnjak i porodice u Drobnjaku i njihovo porijeklo, 1997, priredio saradnik portala POREKLO Vojislav Ananić

__________________

Vaš prilog ostavite u komentaru ili pošaljite na i-mejl:

[email protected]
Pišite nam