Poreklo prezimena Kolundžija

Prezime Kolundžija kao i srodna, Kulundžija, Kujundžija, Kolundžić, Kulundžić i Kujundžić – potiče od pretka koji se bavio izradom nakita i ukrasnih predmeta od zlata i srebra, odnosno od turske reči za taj zanat – kujumču, ali ona ima različit izgovor, pa otuda i razni oblici prezimena.

Javljaju se u mnogim oblastima, pa tako Kolundžija ima u mnogim mestima. Šarolikost prezimena istog korena, što ne znači da je reč o srodnim porodicama, javlja se usled neujednačenog zapisivanja. Ali, da se vratimo Kolundžijama i drugim varijantama u Hrvatskoj. Matična oblast je svakako Dalmacija, posebno Žagrović, kod Knina gde je prema „Leksiku prezimena SR Hrvatske“ – zabeležen najveći broj porodica s prezimenom Kolundžija. Postoje i Kolundije, zabeležene samo u Vrpolju kod Knina, a oblik Kolunđija u Drnišu i u okolini Dubrovnika i Osijeka.

U „Plemenskom rječniku ličko-krbavske županije“ iz 1915, zabeleženi su i Kolundžije – u Dobroselu i Medaku i Kolundžići u Bruvnu i Deringaju kod Bruvna, u Dabašnici (Srb), Kijanima (Gračac) i Suvaji, a u Kuliji kod Ostrvice samo jedna kuća. M.Radeka u „Karlovačkom vladičanstvu“ navodi, kao pravoslavne porodice i Kolundžije sa slavama Nikoljdan i Jovanjdan i Kolundžiće sa slavama Jovanjdan i Durđevdan. Među srpskim prezimenima u Bosni, zabeleženi su i Kolundžije i Kulundžije i Kulundžići.

Kolundžije slave Sv. Nikolu – mada ih ima i sa drugim slavama – žive u parohiji Vođevica kod Petrovca, Jasenica kod Krupe, Dobrljin kod Dubice i Oborci kod Bugojna. Kulundžije slave i Đurđevdan, a oni koji slave Sv. Nikolu su nastanjeni u parohiji Poljavnice kod Dubice. Postoje i Kulundžići koji slave samo Nikoljdan – u Bihaću i u Hrgarima, u njegovoj blizini. Ovi u Bihaću i oni u Krupi su stigli u povratnoj migraciji iz Like posle okupacije Bosne. U Gorinji na Grmeču, doseljeni su iz Vranovine u Bjelajskom polju ali ih tamo više nema.

A što se tiče međusobne srodnosti i navodne nesrodnosti jednoprezimenjaka, pa još u istom selu i sa istom slavom – podsećamo da je u pitanju samo lokalno ili i regionalno osećanje. U nekim krajevima srodnost se proteže tek do druge generacije, a drugde se porodice smatraju rođacima čak i kad više ne znaju na čemu se zasniva njihova srodnost.

IZVOR: Dr Radomir D. Rakić i Vera Stanisavljević-Rakić, etnolozi

Svoja saznanja o Kolundžijama u istoimenoj knjizi sabrao je naš saradnik iz Sombora Dušan Kolundžija. Uz njegovo dopuštenje objavljujemo najveći deo njegove knjige “Kolundžije – istine, predanja, legende”, objavljene u Somboru 2010. godine.

Kao dete slušao sam oca najčešće o 1460 dana koje je proveo u nemačkom zarobljeništvu za vreme Drugog svetskog rata. Štatgard, stalag B kod Šćećina na obali Baltičkog mora, 2000 km daleko. Zarobljen u aprilskom ratu 1941. godine kao trećepozivac kraljevske vojske. O njegovom detinjstvu i poreklu nismo puno pričali jer sam ja do svoje četrnaeste godine skoro svaki zimski i letnji raspust provodio uglavnom u Lici odakle mi je majka, a ređe na Kordunu odakle je otac. To što sam kao dečak video i zapamtio bilo je sve. Rodna Pema, banja Topusko, tatin brat od strica Ilija, cestar u Katinovcu. Deda je umro za vreme rata, sa babom nikada  o  poreklu nisam pričao. Kada sam možda imao želju da nešto više saznam o tome otac je iznenada poginuo u saobraćajnoj nesreći. No, ono što me je ipak nagnalo da tragam za korenima bilo je saznanje da moja supruga ima izvode iz matične knjige rođenih za pradedu, a ja nema valjan ni za oca. Na ovim balkanskim prostorima svaka generacija morala je da preživi bar jedan rat. Dok su se borili za goli život obično je neprijatelj spalio ono malo sirotinje što su imali (kuća i stoka) i naravno arhivu. S druge strane, neki drugi narodi mogli su sve to da sačuvaju. Kada je zbog izdavanja nove lične karte, vozačke dozvole ili iz nekog drugog razloga trebalo pribaviti izvod iz matičnih knjiga, otac je uvek dobijao drugačije podatke tako da danas sa sigurnošću ne znam da li je njegovo pravo ime Milan ili Mihajlo i da li je rođen 12. oktobra, 14. novembra ili 10. decembra. U ličnoj karti moje rođene sestre piše da je njen otac Milan, a kod mene za istog čoveka Mihajlo. Pitao sam stričeve, doznao ponešto, ali ni oni ne znaju imena dede i babe sa očeve strane.

Koristeći ova nova tehnološka dostignuća, intemet i fejsbuk, a uz to i činjenica da sam nakon 40 godina novinarskog rada postao penzioner, rešio sam da pokušam da dođem do odgovora na neka pitanja koja interesuju ne samo mene već i sve koji imaju prezime Kolundžija: odakle smo, kako smo dospeli u neke krajeve i kako smo dobili ovo prezime. Odmah da kažem, brzo se rodila ideja da možda o tome napišem i knjigu, ali nikada nisam imao ambcije da to bude neko istorijsko delo. Niti sam za to kvalifikovan niti imam mogućnosti. Povezao sam se sa više od stotinu prezimenjaka iz zemlje i sveta, tražio i dobio brojne informacije. Pročitao sam ili samo prelistao dosta knjiga istoričara i hroničara i pronašao dosta zanimljivih podataka, ali do pravih odgovora na ona gore postavljena pitanja nisam uspeo da dođem. Možda i zato što Kolundžije nikada nisu bili neko brojno pleme. Po mojim saznanjima, danas nema više od hiljadu Kolundžija.

Pred vama je sve ono do čega sam ja uspeo da dođem. Ne tvrdim da je to sve. Možda negde u nekom arhivu postoji pravi trag, ali ja, na žalost, ne znam za tako nešto. Obratio sam se i nekim zvaničnim institucijama, bibliotekama u Cetinju i Banjaluci, ali nisam dobio nikakav odgovor. Osim istorijskih činjenica želeo sam da ovde zabeležim i usmena kazivanja i legende koje sam dobio od brojnih saradnika. Bez obzira koliko su one tačne ili blizu istine, one su živi deo predanja koja su se prenosila s kolena na koleno. S obzirom na brojne ratove i uglavnom prisilne seobe, danas ima dosta Kolundžija širom sveta u mešovitim brakovima. Zato sam smatrao da će biti zanimljivo videti i spisak imena koje danas nosimo. Takođe, i poduži spisak gradova i sela govori o tome gde su Kolundžije. Brojni pripadnici ove loze su akadameski građani, doktori nauka, univerzitetski profesori,vojne starešine, istaknuti muzičari, likovni stvaraoci i književnici. Uspešno se bave i sportom. One najpoznatije smatrao sam da treba pomenuti. Ovo, koliko mi je poznato prvo pisano delo o Kolundžijama završio sam spiskom sa osnovnim podacima za 173 Kolundžije koji su stradali u ustaškom logoru Jasenovac.

Verujem da će buduća pokolenja Kolundžija ipak moći da znaju više od pet kolena svoga porekla. Nadam se da će tome doprineti i ova knjiga.

(…)

Dosta sam slušao o tome da potičemo iz okoline Peći i da smo se u prvo vreme prezivali Kosančići. Sa Kosova su Kolundžije otišle prvo u Liku i na Kordun, a zatim u Potkozarje. (izvor: Marinko iz Novog Grada)

Pričalo se da su postojale dve velike grupacije Kolundžija, ili kako to neki kažu plemena, jedna iz Bosne druga iz okoline Knina. Ova kninska, kojoj i ja pripadam, delila se na pet manjih plemena. Navodno, svi su posle Kosovskog boja stigli sa prostora Kosova u Kninsko polje. Otuda je valjda nastalo i Dalmatinsko Kosovo. (Milan iz Beograda)

Za dalmatinske Kolundžije postoji izvor koji kaže da su stigli u Dalmaciju oko 1400. god. Krenuli su sa prostora Kosova i Crne Gore preko istočne Bosne došli na područje Krajine. To sam saznao iz priče sa ljudima i to već poodavno. (Peđa iz Čačka)

Neven Kolundžić iz Modrinog sela kod Benkovca takođe zna o tome da je poreklo sa juga Srbije ili severa Cme Gore. Njegov čukundeda Ambrozije bio je iguman u manastiru Krka.

Moj otac je nešto sakupljao i beležio, ali ne znam gde je to posle njegove smrti završilo. Ono što znam da je govorio jeste da smo sa Kosova i da smo se prezivali Kosančić. Znam da je pominjao nekog Gojka iz Novog Grada koji je pred smrt tražio da mu se na nadgrobni spomenik napiše Kosančić. (Predrag iz Beograda).

Otac Đurađ i deda Srboljub iz Velike Žuljevice su se doselili u Novi Grad. Pradeda je takođe živio u Velikoj Žuljevici, ime mu je Đurađ, otac nosi njegovo ime. Otac i ja smo crtali porodično stablo. Porijeklom smo iz sela Gorinja kod Jesenica, blizu Krupe. Jedan dio Kolundžija je doselio u Žuljevicu, a drugi u selo Vodičevo, par kilometara prije Žuljevice. Posjedujemo porodično stablo unazad devet koljena, počevši od Marije i Jovana Kolundžije koji su prvi doselili u Veliku Žuljevicu. Prije Gorinja korijeni su nam u Lici. (Kornelija iz Novog Grada)

Po usmenom predanju, pokojnog đeda, došli su iz Bosanske krajine, tačnije Potkozarja, tri brata i osnovala selo Kolundžija kod Knina. Kad je to bilo, ne znam. Ali nešto što bi moglo povezati su nekakvi Anali sačuvani u Italiji, što sam jednom prilikom čitala, da su skoro 90 posto Srba u okolici Knina došli iz Bosanske krajine još u XV vijeku. Naselili su puste krajeve, odakle su tadašnji stanovnici pobjegli ispred Turaka. (Nataša iz Beča)

Na prostoru Dinarskog masiva ima nekoliko kraških polja. Jedno od njih je i Kosovo polje, koje se nalazi na krajnjem sevemom delu Dalmacije, tamo gde se ona najviše zavlači u kop- no, skoro u samom podnožju Dinare, granične planine prema Bosni. Zahvaljujući svom geografskom položaju ono je dobilo naziv dalmatinsko Kosovo, kako bi se razlikovalo od Kosova i Metohije. Kosovo polje se na severu graniči s Kninskim, a na jugu s Petrovim poljem. Njegovu teritoriju sačinjavaju sela: Biskupija, Vrbnik, Zvjerinac, Markovac, Orlić, Potkonje, Ramljane, Ridane i Uzdolje. Kroz plodno polje protiče Kosovčica, koja izvire ispod Kozjaka a u blizini Knina utiče u Krku.

Svi ljetopisi-crkvene hronike po srpskim pravoslavnim paroliijama ovog predjela, a koje je na temelju predanja zaveo episkop Nikodim Milaš, jednoglasno tvrde da se narod srpski u Krajini dalmatinskoj naselio ovamo u tečaju vjekova osobito poslije propasti srpskog carstva na Kosovu 1389. godine i to većinom iz Bosne, a nešto i iz Stare Srbije (Raške) i ostalih srpskih krajeva. Narodno predanje, ljetopisi parohijski kao i razni pisci i hronike govore da je naseljavanje Kninske krajine počelo poslije turske pobjede na Kosovu. Tada se Srbi naseliše i u ovu nizinu i radi sličnosti ovog kraja sa svojim starim krajolikom, a i radi tužne uspomene kosovske, to naselje nazva Kosovo. Kosovčica je dalmatinska Sitnica, a Kosovo, nekad dolina suza, ovaj narod pretvori u perivoj radost. (S.Nakićenović: Kninska krajina, Beograd 2005)

Dalmatinsko Kosovo polje se prvi put pominje 12. septembra 1435. godine i nabrajaju se porodice kosovske Nikola Dujanović i Milutin Kupeor, a iz Uzdolja Jovan Vlatković i Simeon Budojević. Rano prisustvo Srba u ovom kraju između ostalog, otkriva i crkva svetog Luke u Uzdolju, iznad zaseoka Čenići, koja datira s kraja jedanaestog i početka dvanaestog veka. I drugi spomenici iz Kosova mogu se datirati u isto vreme. To su na prvom mestu ćirilično-glagoljski natpis kapitula i zabat iz Biskupije s vizantijskim likom Presvete Bogorodice. Sa sigurnošću se može kazati da su Srbi koji se pominju u ovom vremenu i današnji Srbi. To je zaključak na koji, svojim istraživanjima, upućuju više-manje svi ozbiljni istoričari. Nesporno je da su Srbi u Dalmaciji živeli mnogo pre dolaska Turaka, kao što je nepobitno i to da su kontinentalnu Dalmaciju 1533. godine pred najezdom turskog cara Sulejmana napustili jednako i Hrvati i Srbi, a samo se mali broj njih sklonio u nepristupačna planinska mesta. Na tako opustelu zemlju Turci su dovodili Srbe iz Bosne i prisilno ih naseljavali zarad obrade zemlje. Svakako da su im dozvolili slobodu veroispovesti i gradnju crkava kako bi zadobili njihovu naklonost.

Nema nigde objašnjenja zašto je ovaj deo Dalmacije dobio ime Kosovo. Jedino logično je da su većinski Srbi želeli da na neki način sačuvaju uspomenu na veliki istorijski događaj koji se ne tako davno odigrao na Kosovu i Metohiji. Drugi zaključak koji se nameće jeste da su posle Kosovskog boja Srbi masovno napustili to područje i nastanili se u podnožju Dinare, a u znak sećanja na postojbinu, dali tom prostranom polju ime Kosovo. Ako je ovo tačno, onda imamo i objašnjenje o mogućem dolasku Kolundžija u te krajeve početkom XV veka.

Moj deda je proučavao naše prezime i crtao porodično drvo, čak godinu dana pred smrt se prekrstio u Kosančić. Svaki dio prezimena je intao značenje. Po njemu, nase prezime je nastalo spajanjem reči Kos i prezimena Kojundiić. (Đurđica iz Banja Luke)

U Gornjem Vodičevu živeo je moj pradeda sa još sedmoro braće i sestara. Dedu sam rado ispitivala o poreklu mada sam dosta toga zaboravila. Neki kaiu da su naši koreni u Crnoj Gori, a neki opet tvrde da imamo veze sa Turcima. (Jelena iz Beograda)

Jedna od brojnih pretpostavki je da Kolundžije potiču sa Kosova iz okoline Peći. U prvo vreme smo se prezivali Kosančić. Pošto se upravo Toplički kraj i Kuršumlija nalaze severno od Peći, a prema predanju tu je u selu Zagrađe rođen legendarni kosovski junak i vojvoda Ivan Kosančić, lako je moguće da bi to mogla da bude prapostojbina Kolundžija. Tražio sam dokaze, ali u istorijskim knjigama koje obrađuju srednji vek nema nigde pomena našeg prezimena. I prezime Kosančić je nestalo sa ovih prostora. U telefonskom imenuku PTT Srbija 2010. godine ima samo jedan pretplatnik sa ovim prezimenom.

Rimski rod Koso ili Kosoje dičio se etrurskim poreklom, a u Srba su Kosari pripadali čuvenoj barskoj vlasteli. Srpski jezik još čuva značenje varijeteta u prezimenima, imenima i toponimima: Kosančić, Kosanović, Kosara, Kosa, Kozara, Kosmaj Kosjerić ili Kosovo. Dakle, Kosovo nije dobilo ime po ptici kos, već po tome što je bilo središte rasenske – srpske vlastele i sedište mnogih duhovnika – kosara, uostalom, Kosovo je središte srpske duhovnosti već vekovima – tvrdi dr Simo Jelača.

Moj deda je poreklom iz Grabovca (Plitvička Jezera). Njegov deda je poreklom iz Crne Gore živeo je još za vreme drugog svetskog rata u Hrvatskoj (Aleksandra iz Nemačke). Na nekim mestima sam pročitao da Kolundžije potiču iz Nikšića odakle su se prvo preselili u Prijedor pa onda u Dalmaciju. (Petar iz Žagrovića)

Na legendu o tome da Kolundžije imaju veze sa Ivanom Kosančićem sa Kosova senku je bacio i istoričar Vladimir Ćorović.

Odlučna, legendama, borba na Kosovu zbila se na Vidovdan, u utorak, 15. juna 1389. Pojedinosti o celom toku bitke nisu nam, na ialost, poznate. Ne znamo čak sasvim pouzdano ni to, kad je u stvari poginuo turski han, “sultan” Murat što bi nam znatno pomoglo da pravilnije rekonstruišemo tok borbe. Ni sami srpski izvori ne slažu se međusobno. Najvažniji naš pisac, Konstantin Filozof, kazuje, da su jednog srpskog plemića neki zavidnici oblagali knezu da će mu učiniti neveru. Da pokaže ko je vera taj plemić, kome je, po docnije upisanom tekstu, bilo ime Miloš, u zgodnom času potrčao je Turcima pretvarajući se, da hoće da se preda. Ovi mu poverovaše i propustiše ga. Kad je došao do sultana Miloš je hrabro kidisao i sjurio mač u Murata. Turci su ga, razjareni, sasekli na mestu. Pohvala knezu Lazaru, pisana na samom početku XV veka, saopštava da je Murat poginuo posle borbe. Narodno predanje, vrlo živo i razgranato, razvilo je verziju da je Miloš izvršio svoje delo pre početka borbe. Iz drugih domaćih izvora znamo, da on svoj podvig nije izvršio sam, nego da je imao i društva. Jedno pismo bosanskog kralja Tvrtka pominje dvanaest plemića zaverenika, a narodna pesma dva Miloševa pobratima Milana Toplicu i Ivana Kosančića, dva inače historiski sasvim nepoznata lica. (V.Ćorović: “Istorija srpskog naroda“ Beograd, 1997)

U starim spisima u Crnoj Gori pominju se Kosančići u plemenu Bjelopavlića u selu Kosovi Lug. Bjelopavlići je jedno od sedam brdskih plemena u Cmoj Gori. U istorijskim izvorima se prvi put spominju 1411. godine. Nalaze se na stranama i u dolini reke Zete i pripada im skoro celo polje od izvora Zete pa do ušća reke Sušice blizu Spuža. Kosovi Lug teritorijalno spada u Bjelopavliće. Međutim, ti podaci datiraju iz polovine XV veka. Prema opet nekim dmgim izvorima, to je vreme kada se Kolundžije već pominju u Bosni što znači da najverovatnije ne stoji teorija o poreklu iz loze crnogorskih Kosančića.

Nema sumnje, Kosančići su postojali na ovim prostorima. Da li su svi ili samo jedan deo tog bratstva silom prilika napustili tu teritoriju i zasićeni svim nedaćama koje su ih snalazile praktično od kraja XII veka i smrti Stefana Nemanje potražili mesto za bolji život, a onda odlučili i prezime da uzmu novo?

Migraciona kretanja srpskog stanovništva iz Stare Srbije počela su u toku turske invazije s prvim sudbonosnim srpskim porazima, može biti, odmah posle bitke na Marici (1371.) kad je pod tursku vlast pala sva oblast stare srpske države na jugu od Šar-planine. Nastavljeno je, bez svake sumnje, posle Kosovske bitke i posle pada Skoplja (1391) (Ivan Kosančić :Novopazarski sandžak i njegovi etnički problemi, 1912)

Istoričar Radoslav Grujić je na ovu temu pisao 1912. godine u „Glasniku srpskog geografskog društva“

Velike migracije imale su u glavnom četiri perioda. Prve poznate nam bile su tokom XV veka iz srednjevekovne Srbije — Despotovine i Hercegovine, preko Slavonije i Hrvatske; a smestile su se, uglavnom, u malenim oazama, oko Zagrebačkih i Kalničkih gora. Potomci njihovi izgubljeni su za srpstvo. Druge migracije bile su tokom XVI veka, iz severnih krajeva današnje Srbije, iz Bosne i Hercegovine, s Crnom Gorom i Starom Srbijom, većinom preko Kranjske i Štajerske, Ugarske i Slavonije. Ova naselja spustila su se takođe oko Kalničkih gora i njiliovih istočnih ogranaka, pružajući se postepeno sve više i po severozapadnim kosama Bilogore. — Potomci ovih doseljenika većinom su očuvali se u pravoslavlju i srpstvu, te su osnov celom današnjem srpskom stanovništvu u ovoj oblasti. Treće migracije izvršene su uglavnom od kraja XVI do pred kraj XVII veka (1597—1683) iz raznih naših oblasti preko Slavonije i Hrvatske, te su zauzele mahom sredinu današnjili naših naselja u ovoj oblasti, od Rovišta do Severina. A četvrte veće migracije naše bile su krajem XVII i početkom XVIII veka (1683—1718.), takođe iz raznih krajeva naših preko Slavonije i Hrvatske, a naselile su u glavnom sav istočni kraj od Severina do Ilove, sa celom Moslavinom. Tada je konačno zaključeno naseljavanje ove oblasti srpskim narodom.

Samo za nekoliko desetina većinom starih vojvodskih porodica može se, na osnovu istorijskih dokumenata, pouzdano odrediti datum pojave njihove u ovoj oblasti; a za ostale mnogobrojne porodice postoje tek manje ili više verovatne pretpostavke. Još slabije stojimo s određenjem porekla pojedinih porodica naših, — jer izveštaji istorijskih dokumenata za ovaj period mahom samo sumarno označuju: Tursku, Srbiju ili Maćedoniju, kao prvobitne oblasti doseljenika; ili, što je još češće, spominju samo glavnu i poslednju prelaznu oblast migracija. A tradicija o tome skoro sasvim izbledela je u naroda ovog, čiji su preci gotovo 400 godina ratovali po raznim evropsknm bojištima, te preživeli vrlo mnogo burnih događaja, koji su iz svesti potomaka potisli i izbrisali daleka vremena seobe sa Balkanskog poluostrva. Zato samo neke porodice navode: Srbiju, Bosnu i Hercegovinu, kao svoju staru domovinu, pa i to ne svagda pouzdano. A većina ne seća se ni imena prve postojbine svoje, nego tek lcoje prelazne oblasti, te vele da su poreklom Mutlaci (Morlaci iz seveme Dalmacije i okoline), Čabrajci (iz zap. Bosne), Kranjci, Žumberčani i dr. Nu najviše ih ima koji ni to ne znaju, te na pitanje odkuda i kada su im stari doselili, prosto odgovaraju da su ovde: ,,od zamana (!), od stare punte (bune), od kako se selenje zapođelo, nezna se tome pametara” ili „nikada niko čuo nije da smo odkuda doselili”; dok opet drugi vele, da su tu: „starodobni, starovjerci, starunci, domorodci” itd. Vrlo su retki koji znaju bar nešto više reći, kao na pr. osamdesetgodišnji starac Savo Dlaka iz zaseoka Lipovčana u brdima kod Podgorca. On mi je između ostaloga rekao, da su njegovi stari kazivali mu, da su njihovi preci i većina srpskih podgoračkih porodica doselili ovamo ,,iz Srbije za turskoga rata, kada je Turčin zemlju našu zarobio i Turci napajali konje iz naših putijera….”

Zbog tako oskudnih neposrednih podataka o poreklu naših najstarijih porodica u ovome kraju, morao sam s naročitom pažnjom obratiti se i svima posrednim podacima, te brižljivo ispitivati ne samo antropogeografske i etnografske osobine njihove, nego i mnoge druge okolnosti. Takovim radom došao sam do znatnoga broja vrlo pouzdanih indikacija za poreklo većine porodica; a rezultate toga istraživanja mogu ovde izneti samo u nekoliko kratkih crtica.

Glavne prelazne oblasti ovih najstarijih do danas očuvanih naselja naših behu u prvom redu Kranjska i Žumberak, te Senjska i Bihačka krajina, a za tim Morlačka ili sevema Dalmacija s okolinom, te zapadna Bosna, Slavonija, Ugarska i Štajerska. Prvih pet oblasti dale su gotovo dve trećine celog našeg stanovništva u ovom kraju. Osim istorijskih dokumenata i tradicije, potvrđuje nam to još i veliki broj istih porodičnih prezimena ovde i onde, kao i imena mnogih sela i zaselaka, koja su postala od starih porodičnih prezimena, te gotovo iste fizičke, dijalektičke i druge etničke osobine. Bosna, Slavonija i Ugarska dadoše nam tada samo mali broj porodica; jer zapadni delovi njihovi nisu u ovo doba tako gusto naseljeni bili pravoslavnim Srbima, kao što je to bilo na svršetku ovoga perioda, krajem XVI veka, kada upravo iz tih oblasti otpočinju glavne migracije i čine novi period u naseljavanju Srba po ovoj oblasti… A Štajerska poslužila je u ovo doba, samo nekoliko decenija, kao privremeno sklonište većinom odličnih vojvodskih porodica srpskih.

Isto tako dosta pouzdano možemo utvrditi, za veliki broj ovili najstarijih porodica naših, i staru balkansku postojbinu njihovu. Veći deo, naime, vodi poreklo svoje iz Stare Srbije i Hercegovine te današnje Srbije i Crne Gore, a manji deo iz Bosne, Maćedonije i Srema. I to nam, u prvom redu, potvrđuju istorijski podaci i tradicija, a za tim i mnoge druge okolnosti.

Zanimljiva je legenda koju je poslala Svetlana iz Beograda: Postojala su četiri brata Kolundžije koja su usmrtila Turčina i potom su se razišli na četiri strane. Naravno, zasnivali su porodice i napravili podvarijacije sa prezimenima.

Ima dvije teorije: prva, da je jedan mladić pobjegao sa svojom mladom od gospodara, koji je htjeo prespavati prvu noć s njom. Priča se, da se to desilo u selu Kolun kod Foče. Druga teorija da je “Kolun” stara riječ za krčmara-gostioničara a vremenom je dodato “džija” i tako smo mi dobili današnje prezime. (Eli iz Frankfurta)

Da potičemo sa Kosova najčešće se vezuje za etimologiju prezimena. Po jednima, prezime je nastalo od reči ,,kuluk“. Prvo su bile Kulundžije da bi kasnije ono ,,u“ prešlo u ,,o“. Drugi opet smatraju da prezime ima veze sa starim kovačkim zanatom – kalajisanjem kuhinjskog suđa. Turska reč ,,kuuumcu“ ili ,,kuuum“ u prevodu znači izrađevina od zlata, a ,,kujundžija“ je „zanatlija koji izrađuje predmete od zlata i srebra“. Kujundžijski zanat je vekovima bio popularan. U prilog tvrdnji da je tako nastalo prezime govore i razne varijacije od kojih su neke i danas aktuelne: Kolundžić, Kojundžija, Kojunđija, Kojunđić, Kolundžija, Kolunđija, Kujundžić, Kujundžija, Kujunđija, Kulundžić, Kulundžija i Kulunđić. Neki opet tvrde da je prezime nastalo od reči ,,kolun“ što označava neki deo broda. Dvadesetak kilometara od Sarajeva postoji mesto Kolun u opštini Foča sa oko 200 stanovnika. Prvi pisani tragovi o imenu Foče na ušću Ćehotine u Drinu datiraju iz 1368. godine. U srednjem veku Foča se nalazila na karavanskom putu Dubrovnik-Carigrad i bila značajan trgo- vačko- zanatski centar. Da li je možda to ,,ono“ što tražimo? Ako ukucate ,,kolun“ na internetu dobićete veliki broj informacija, uglavnom na turskom jeziku. Tako je danas, a možda je pre 600 godina to mesto moglo da bude saborište srpskog življa koje je krenulo sa Kosova “u jednom pravcu” . Prezime Kolun rasprostranjeno je u Turskoj i više zemalja arapskog sveta, Kolunija ima u Republici Srpskoj, a Kolungia u Francuskoj i Italiji. U zapisima se pominju često sušne i gladne godine, a sa njima uporedo skupoća, bolesti i mnoge narodne nevolje. I velike epidemije, kuge i kolere raselile su srpsko stanovništvo . U tom pogledu naročito je uočljiv XVI vek. U blizini Bosanskog Petrovca ima selo Kolunić. S obzirom na koncetraciju Kolundžija u ovom delu Bosanske krajine, možda bi i tu mogli da tražimo korene. Naziv Kolunić, navodno potiče od imena jednog plemena koje je nekad ovde davno živelo. Iako postoje dokazi o davnom naseljavanju, današnje stanovništvo se doselilo u bližoj prošlosti, uglavnom iz Like, Crne Gore i Dalmacije. Međutim, danas u Koluniću nema Kolundžija, a prema sećanjima i najstarijih žitelja, nikada ih nije ni bilo.

Ako smo prvo bili Kosančići, to otvara novo pitanje: kada i zašto smo postali Kolundžije? U nekim spisima, a to i oni koji se bave izučavanjem i nastankom prezimena koriste, pominje se da su s obe strane Grmeča više od četiri veka živeli Stupari. Bilo je ih mnogo pa su i imali različita prezimena: Kačavende, Jajići, Kolundžije, Desnice..  Dobro se zna geneza svakog srpskog ili pravoslavnog prezimena, jer kad pogledate na detaljne karte Crne Gore i Kosova naći će te 70 odsto prezimena ili izvedenica iz tih sela diljem Kosova, Metohije i Crne Gore. Kažem većinom jer ima i srpskih prezimena koja ne završavaju na ić. (Bradaš, Zelenbaba, Bjedov, Bjelobrk, Bačko, Kolundžija, Sinobad, Kalat, Jaramaz, itd) koja su nastala kao nadimci ili neka obeležja npr. Jaramaz na turskom znači krvolok, ubojica. Ostalo su imena ili nadimci rodonačelnika, a sva ta prezimena koji su samo delić toga u Kninskoj krajini su stara i neka od njih se spominju unazad 4-5 vekova.

Prezimena su u raznim krajevima nastajala u različito vreme. Najstarija su na područjima gde je plemenska organizacija bila jaka (Crna Gora, Hercegovina…) i u Primorju gde je najra- nije započeto sa administrativnim evidentiranjem stanovništva. U Cmoj Gori sreću se prezimena koja potiču iz XII, XIII i XIV veka. U Srbiji su prezimena kod Srba nastala u XVI i XVIII veku, a nastajala su po ocu, dedi i li pradedi sve do početka XIX veka kada su dobila današnji oblik. Kod Srba u Vojnoj krajini (Lika, Banija, Kordun, Slavonija) prezimena su takođe nastala u XVI i XVII veku. (Đ. Janjatović: Srpska prezimena u Bosni, Sombor 1993)

Najneobičnija prezimena nose Srbi sa prostora vojnih krajina, kako turske, tako i austrougarske. Kako su naši preci bili laki na potezanju oružja iz raznih razloga – najčešće uvrede, to je bežanje preko granica i menjanje prezimena bilo uobičajena pojava. Prezimena su uzimana po životinjama (Zec, Ćuk, Lisica, Vrana); predmetima (Varićak, Kolundžija, Torbica, Drljača, Zobenica). Neki istoričari tvrde da je osnova svih varijacija prezimena Kolundžija – kovač, odnosno zanatlija. Kolundžija- obrtnik koji izrađuje upotrebne i filigranske predmete (džezve, ibrike itd.) i ukrašava ih na tradicionalan orijentalni način. Kao potvrdu toga navode da u Otomanskom carstvu Srbi nisu imali obavezu da idu u rat sa turskom vojskom, a zanatom je mogao da se bavi ko je hteo. Ako su muslimani morali da se odazovu svakom vojnom pozivu, to po ovim teoretičarima znači da su oni imali manje vremena da se bave nekim zanatom.

Čovek od kada postoji, imao je svoje ime. Prezime je dobio mnogo kašnije. U prvobitnom društvu , čovek je smatrao svoje ime za veoma važan deo ličnosti. I mislio je da mu se zlonamemom upotrebom imena može naneti šteta. To mišljenje se održalo dugo, u nekim krajevima sve do današnjih dana. Posledica ovog verovanja proizvela su mnoga čudna pravila u skrivanju i menianju imena. Kasnije su ljudi počeli da prave prezime od imena nekog po nečemu znamenitog pretka, po pravilu muškog. Kod srpskog prezimena to je jasno. Od nekog znamenitog Jovana, nastalo je prezime Jovanović, Jovanić ili Jovanov. Inače, kod nas je davno postojao običaj da sin dobije prezime po očevom imenu. Petar dobije sina Nikolu Petrovića. Njegov sin je Đorđe Nikolić. itd. Kasnije je određeno da se prezime ne menja.

Srpskih imena ima oko 300, a to je taman za jedno seoce. Ako bi, npr. u tom selu bila dva Petra – morali su da ih nekako razlikuju u razgovorima i tračanjima. Zato su uz ime bliže određivali o kome se radi, da bi ta “odrednica” postala nadimak, pa ako krene da se taj nadimak provlači kroz generacije onda postaje – prezime. Većina srpskih prezimena prepoznatljiva je po sufiksu -ić. Koliko je poznato, srpska prezimena koja se ne završavaju na – ić dosta su starija od ostalih. To su uglavnom prezimena u Lici, Bosanskoj krajini i Hercegovini. U predkumanovskoj Srbiji bilo je takođe puno takvih prezimena, ali je za vreme Obrenovića donesena uredba da po ocu svi pređu na -ić da bi se izvršila homogenizacija stanovništva.

Vlasti su 1817.godine izdale naređenje po kojem Srbi u Austriji nisu smeli da nose prezimena sa završetkom na -ić što je na području Ugarske posebno strogo sprovođeno. Tako su sva prezimena sa prezimenskim dodatkom -ić dobila završetak na –ov ili -ev. Da li je to trenutak kada su Kolundžići, recimo postali Kolundžije?

Pretpostavka da je postojbina Kolundžija Bosna ili preciznije Bosanska krajina, takođe ima brojnu podršku. I danas je tu skoncentrisano najviše porodica s ovim prezimenom. Ivan Lucijus, pisac dalmatinske i hrvatske istorije, piše kako su se Srbi iz Bosne krajem XIII veka, za vreme bana Mladena, počeli da doseljavaju u Dalmaciju.

Kolundžije iz okoline Knina, selo Žagrović, su poreklom iz Bosne. Celo područje severno od Knina, sela Žagrović, Golubić, Plavno, Strmica i druga, naseljena su Srbima iz Bosne 1417.godine. Kolundžije van Bosanske Krajine i Knina, poreklom su iz ovih područja. (Mario iz Knina i Dušica iz Beograda)

Kolundžije su po sačuvanom predanju porijeklom od s.Gorinje, Krupa na Uni. U Gornjem Vodičevu je živjelo 17 domaćinstava sa 124 člana, a u Donjem Vodičevu jedno domaćinstvo, Dragutina Kolundžije sa 7 članova, koji je iz bratstva Kolundžija naseljenog u istoimenom zaseoku u selu Gomje Vodičevo. (B. Đurić: Vodičevo vjekovima na granici imperija, Niš 2005)

I drugi hroničar iz Novog Grada, Desimir Drobac takođe smatra da su Kolundžije posle Kosovskog boja stigle u Pounje gde su imali mogućnosti za normalan život. Ni Drobac nije našao nikakvih tragova i svoju tvrdnju je utemeljio na usmenim kaziva- njima koja su se prenosila sa kolena na koleno.

Zna se da su Kolundžije sve do Drugog svetskog rata nosili različita prezimena ali bez većih odstupanja od osnove (Kujutidžija, Kulundžija) sve do Kolundžija i da su tako zabeleženi i po zvaničnim knjigama. Zna se, takođe i to da je ovu porodicu zadesila ista istorijska sudbina kao i mnoge druge hrišćanske porodice, dolaskom Turaka na Balkan. O seljakanju Kolundžija i njihovim porodicama pred ovim osvajačima sa istoka, po predanju zna se da su odnekuda najpre dospeli na Zmijanje, odatle su otišli u Dalmaciju, iz Dalmacije u Liku, a odnekud iz Like “pali” su prvo u Gorinju ispod planine Grmeč, opština Krupa na Uni. Preci porodica Kolundžija u našim krajevima prvo su se naselili u Veliku Žuljevicu, odakle su se kasnije raseljavali u Vodičevo, Dobrljin, Taviju, Novi Grad, gđe ih danas ima dosta, kao i ostale krajeve Pounja pa i šire.” (D. Drobac:Opština Novi Grad kroz istoriju, Novi Grad 2004)

Istraživanje Mihajla Kolundžije, na osnovu podataka u Splitskoj i Zadarskoj crkvi o kretanju plemena Kolundžija, koji su krenuli u XVI veku iz sela Sedobro, kod Prijepolja, naselili se kod Foče, zatim prešli na Livanjsko polje i zaustavili se kod Knina u selima Erveniku i Kupusištima, a zatim krenuli za Dobroselo, Krnjeušu, Gorinje, Kozaru, Baniju, Slavoniju, itd…..Vranovski Radišići doselili su se prije 80 god. iz Dalmacije. Najpre su neko vreme bili u Rakovici, gde su sada Manojlovići. Na njihovom sadašnjem kućištu bile su neke Kolundžije koji tu jako osiromaše pa odsele preko planine i tamo se ubrzo oporave. Kad se Kolundžije odseliše spahije vrate Radišiće na mjesto njihovo jer im gore bilo prostranije i pogodnije za stoku. (Pero Kolundžija i Milorad Radišić: Prilog hronologiji Krnjeuše)

Dragoljub Bojović, hroničar sela Sedobro, navodi imena žitelja ovog sela iz popisa 1477.godine: Stepan sin Radovana, Skrvoj sin Stepana, Živko sin Stepana, Radovan sin Pokrajca, Vukašin sin Stojaka, Vukač sin Stojaka, Radosav sin Stojaka, Radonja sin Stojaka, Stepan sin Radohne, Radič sin Vukše, Radič sin Milote, Radosav sin Radonje, Vukosav sin Radiča, Radivoj sin Dabižava, Cvetko sin Radivoja…. Nema pominjanja prezimena što ukazuje na zaključak da ih u to vreme možda još nije ni bilo. Ali, ako se opet vratimo tvrdnji Mihajla Kolundžije da su se Kolundžije u XVI veku upravo iz ovog sela odselile, moguće je ipak da se u pravoslavnim crkvenim knjigama drugačije vodio popis nego u turskim.

Bežeći od Turaka za vreme seoba Srbalja pod Čarnojevićem prebegli su verovatno sa Kosova i otisnuli se put Mletaka i nastanili se naši daleki rođaci na samoj granici, Otomanskog i Mletačkog carstva. To je danasnji Knin i Kninska krajina. (Nemanja iz Beograda)

Pre više od 200 godina u selo Jasenice u okolinu Bosanske Krupe iz Like su se doselili Jovan i Marija Kolundiija. Imali su sinove Simu i Radu. Rade ja kasnije počeo novi iivot u Žuljevici, a Simo u Vodičevu. Svi su slavili Svetog Nikolu. (Đurđica iz Novog Grada)

Jedna od legendi pominje Jovana i Mariju, a ide ovako: pre više od 300 godina u selu Gorinja zavoleli se naočit mladić Jovan i još lepša devojka Marija. Bilo je to u tursko doba kada je nevesta prvu bračnu noć umesto sa svojim mužem morala da provede sa seoskim begom. Jovan nije želeo tako da postupi i umesto da u begove dvore pošalje Mariju, otišao je sam i ubio bega, a zatim s Marijom pobegao u šumu. Bežeći od potere stignu do Velike Žuljevice. Ne menjajući svoje prezime ni krsnu slavu jave se begu, nekom Ceriću. Pošto selo nije bilo naseljeno, beg im dade najveći deo zemlje za kućište. Tu su počeli novi život. Tek nekoliko godina kasnije Jovan ode u Gorinje u posetu rođacima, a po povratku povede kumove Graoniće koji se naseliše odmah pored njih. Legenda dalje kaže da su Jovan i Marija imali četiri sina: Simu, Lazu, Radu i Pavla. Bili su dobri ratnici i junaci, ali su voleli i da popiju. Kad je stasao za ženidbu i Simo je imao sličnu sudbinu kao otac, ali njegovu dragu Turci na silu dovedu kod bega, a pošto se Sima usprotivio, uhvate ga i osude na smrt. Nekako je na prevaru uspeo da pobegne i dospe u Gomje Vodičevo gde se trajno nastanio. Tu je sa svojom dragom stekao osam potomaka: Radu, Jovu, Đurđa, Stevana, Iliju, Lazu, Mihajla i Miću. Zaseok Kolundžije u Gornjem Vodičevu počeo je da niče posle Prvog svetskog rata kada su solunski dobrovoljci braća Simo i Jovan Kolundžija i Dmitar Đurđević krčenjem šume stvarali plodno obradivo zemljište i prostor za gradnju kuća. Slično je radio nešto dalje u šumi Koštarica Dragutin Kolundžija zvani Liščijak. I danas u tom zaseoku rade „Kolundžijska vodenica“, a u blizini kuće Mihajla Kolundžije, „Kolundžijski mlin“.

Doseljavanje Srba iz Bosne u Dalmaciju pojačano je posle Tvrtkovog osvajanja Dalmacije i južne Hrvatske do Velebita (1390.), otkad se on počeo da naziva „kralj Srbije, Bosne, Dalmacije, Hrvatske i Primoija”. U njegovo vreme sagrađena je crkva Vaznesenja Hristova (Sveti Spas) na izvoru reke Cetine. Tada se spominju i pravoslavne crkve u Klisu i Bribiru. Srbi, doseljeni iz Bosne, sagradili su na Cetini manastir Dragović (1395.). Ova naselja su na prelasku iz XIV u XV vek stalno jačala zbog dolaska sve novih i novih grupa doseljenika iz Bosne, u koju su učestali turski upadi i učinili Bosnu vrlo nesigumim područjem. Tako se posle turskog upada u Bosnu 1397. iselilo dosta Srba u Dalmaciju. Jedna od tih grupa naselila se u Kninskom polju, Golubiću, Pađenama i Polači. Mletački admiral Petar Loredan pominje 1423. „srpske vazale” kao podanike obrovačkog dvorca, za koje veli da su još od 1392. nastanjeni na mestu gde se nalazi selo Žegar.

To prezime nije često, bar je to moje mišljenje i na osnovu onoga što znam od mojih starih, moji su iz Sjeverne Dalmacije (od Knina) i tamo smo oko petsto godina. Kolundzija je bilo i na Kordunu i Baniji. Nije mi poznato da nas je još neđe bilo po Dalmaciji (osim onih koji su se odselili kao pojedinci). O prezimenu ne znam ništa. Znam samo da smo porijeklom po predanju iz Potkozarja i Gradiške. (Ognjen iz Čikaga)

Moje prezime Kolundžić je iz Like, Draga Kolundiina se zove zaselak odakle sam ja. Našao sam na netu popis koji su pravili Austrijanci još 1710. godine. Tada su oni to pisali kao “kuludža” ili tako nešto i u njemu sam našao nekog mog pra- pradedu, a prepoznao sam ga po imanju na popisu jer se livade isto i danas tako zovu kao i tada. (Borivoj iz Hamburga)

Prema istorijskim činjenicama migraciona struja iz severne Dalmacije ka Bosanskoj krajini kretala se pravcem starih rimskih puteva, koji su tad korišćeni. Jedan rimski put bio je od Splita preko Klisa-Livanjskog polja-Glamočkog polja-Ključa. Drugi krak išao je dolinom Sane preko Jajca. Korišćena je dolina Vrbasa sve do Bosanske Gradiške i Save. Pre Livanjskog polja jedan pravac puta se odvajao preku Duvanjskog i Kupreškog polja za Uskoplje i nastavljao dolinom Vrbasa,a drugi je vodio iz seveme Dalmacije i Like preko Knina-Strumice-Grahova za Bosanski Petrovac. Poslednjih decenija XV veka naseljavaju se brdski krajevi, koji su graničili sa mletačkom i ugarsko-hrvatskom državom i sa jajačkom i srebreničkom banovinom. Posle osvajanja neke teritorije nastajala je i kolonizacija. Oko 1530. godine spominju se Srbi u Glamoču, Uncu i na izvoru reke Une i već žele da pređu na teritoriju koja je pod okupacijom Austrije. Drugi su još 1526. godine prešli i naselili se po Žumberku. Oni koji su išli iz seveme Dalmacije i Like pravcem rimskih drumova naseljavali su slobod- na mesta; tu su jedni ostajali, a drugi postepeno kretali dalje. Treba napomenuti da stanovništvo koje je naselilo neko mesto nije ga lako napuštalo. Jedni su tu ostajali, a drugi iz bratstva išli dalje u potragom za boljom zemljom za obrađivanje i pašom za stoku. Bosanski Petrovac sa susednim ličkim krajem najpre je dobio malo doseljenika, ali su kasnije doselili iseljenici iz Glamoča, Unca i seveme Dalmacije. Prema jednoj vesti iz 1573. godine, ovaj kraj je imao toliko naroda da je mogao dati priličan broj vojnika. Sledeća etapa bila je naseljavanje Potkozarja i Kozare.

Dovoljno je napomenuti samo nekoliko istorijskih podataka koji će nam reći o pomeranju stanovništva, o naseljavanju i raseljavanju u ovom graničnom pojasu, koji se često nazivao ničija zemlja, zemlje između dve vojske na granici, između dve carevine, a ponekada i između tri carevine. Otud i naziv Krajina. Posle poraza Ugarske kod Mohača 1526. godine neke gradove na Uni zaposeda austrijski vladar Ferdinand, koji je na cetinjskom saboru 1527. godine izabran za kralja. Tada je napuštena prema Turcima prva linija na Vrbasu i prebačena na liniju reke Une. Padom Kostajriice 1556. godine pod tursku vlast stanovnici Knešpolja, beže na susednu Baniju, a preostali deo odlazi s ugarskom vojs- kom. Tako je ostao prazan prostor od Une do Kozare. Pre pada Kostajnice (polovinom XVI veka), Turci su zauzeli Blagaj, Dobru i Novi Grad. Srbi su naselili brdske krajeve, dok po gradovima nije bilo nikoga. To je bila u punom smislu ničija zemlja. I Turci i Austrijanci počeli su da ničiju zemlju naseljavaju svaki sa periferije na svojoj strani. Kad su Turci osvojili Kostajnicu 1556. godine, postali su gospodari celog Pounja. Tada su naselili izvestan broj pravoslavnog naroda kao svoju raju. Austrija je zadržala granicu na Uni do 1592. godine, kada je i ova linija napuštena i prebačena na liniju Glina-Korana-Mriješnica i leva obala Kupe. Kad su vođeni ratovi između mađarskog kralja Matije Korvina i Turaka u ovim krajevima je došlo do pomeranja stanovništva. Veliki broj je prebegao preko Save i Une. Turci su u ove krajeve odmah naselili veliki broj pravoslavnog naroda kao svoju raju. Prema Žitvadorskom miru od 1606. godine krajevi od reke Une do Karlovca trebali su biti neutralna zona i nezaposednuti. Tada je Knešpolje bilo retko naseljeno. Doseljevalo se novo stanovništvo i vraćalo izbeglo iz Like, Korduna i Banije. Bilo je to sredinom XVII veka. Posle turskog poraza pod Bečom 1683. godine Turci su ponovo utvrdili gradove na Uni i Savi, kao prirodnoj granici između ove dve države. Migraciona struja stanovništva iz Dalmacije i Like, pošto je popunila nenaseljeno područje oko Unca, Grahova, Glamoča, Bosanskog Petrovca, Ključa, Jajca, Zmijanje i Vrhovinu, kretala se dalje dolinom Vrbasa i Sane prema retko naseljenom Potkozaiju i Kozari. Prvi period naseljavanja bio je odmah posle 1700-te godine. Zbog čestih graničnih ratova u prvoj polovini XVIII veka, dolazi i do pomeranja stanovništva na području Banije. Tada su se brojni stanovnici ovom migracionom strujom iz Dalmacije doselili u Potkozarje i naselili prostor između Vrbasa i Une do Save. Naseljenici iz obliž- njih sela bavili su se obično raznim zanatima, najviše kovačkim, pekarskim, kalajdžijskim, terzijskim itd. Ostali, ako bi imali više novca, bavili su se trgovinom.

Prof. dr. Jovan Ilić u svom delu “Broj i razmeštaj Srba na teritoriji avnojevske Hrvatske” govori o srpskom prvom i drugom domicilnom području. Prvo područje Srbi su zaposeli prilikom doseljavanja na Balkan (jugoistočno od reke Cetine), a drugo čine područja Vojne krajine, u kojima Srbi imaju etničku većinu i u kojima žive već 200-500 godina. Srbi su u ta područja za razliku od Hrvata došli nenasilno i bili su direktno potčinjeni bečkom dvoru.

Na području Korduna Kolundžija je bilo u Crnom Potoku, Pemoj, Katinovcu, Gornjem Primišlju, Novoj Kršlji, Rakovici, Grabovcu Drežničkom i Kordunskom Ljeskovcu. Drugi svetski rat je praktično opustošio mnoga od ovih sela jer su brojni meštani među njima i Kolundžije završili u Jasenovcu ( pogledati spisak jasenovačkih žrtava na kraju knjige). Ono Srba što nije stradalo u tom svetskom ratu, dokrajčeno je u ,,Bljesku“ i ,,01uji“ 1995. godine. U knjizi „Kordunski rekvijem“ Svetozar Livada kaže: U četiri naselja: Donje Primišlje, Gornje Primišlje, Veljunska Glina i Vranski Klanac (sve u opštini Slunj) 2001. godine javljaju se samo Srbi kao stanovnici. Međutim, ponovnim napuštanjem naselja ili biološkim nestankom, njihov broj se narednih nekoliko godina smanjio na polovinu.

U selu Gornje Primišlje od ustaške ili italijanske ruke stradalo je u Drugom svetskom ratu četvoro Kolundžija, a dvoje je umrlo od tifusa. Prema zvaničnim podacima popisa stanovništva, u tom selu je 1857. godine bilo 1916 žitelja, a 2001. samo 18.

Opštini Slunj pripada i Nova Kršlja u kojoj je, prema kazivanju Sime iz Gložana, pre Drugog svetskog rata bilo sedam familija Kolundžija sa više od 20 članova, a posle rata, prema zvaničnim podacima, taj broj je prepolovljen. Sela Pema, Crni Potok i Katinovac kod Topuskog na Kordunu pripadaju opštini Gvozd ( ranije Vrginmost). U Crnom Potoku je po popisu iz 1991. živelo 377 žitelja (292 Srbina). Sada u selu ima 178 stanovnika. Pema je možda posebno zanimljiva. Pre 20 godina u selu je bio 471 stanovnik od čega čak 451 ili 96 odsto srpske nacionalnosti. Poslednji podaci kažu da u selu živi 204 stanovnika, uglavnom hrvatske nacionalnosti. Nekada veliko i brojno selo posebno je stradalo 1942. godine u Drugom svetskom ratu. U operaciji „Petrova Gora 11“ ustaška vojska pobila je 650-700 partizana 14.maja 1942. godine, spalila selo i poslala više od 1.400 stanovnika Peme u koncentracioni logor Jasenovac. Samo 14 gradova ili naselja je u tom logoru izgubilo više stanovnika od Peme.

Stvaranje Jugoslavije bilo je velika glupost i greška. Na Kordunu je izvršen popis stanovništva 1940. godine, 53 odsto su bili Hrvati, a 47 odsto Srbi. Do kraja rata na Kordunu je poginulo 30.000 Srba i 137 Hrvata, i mi smo to nazivali zajedničkom borbom srpskog i hrvatskog naroda. Egzodus Srba iz Krajine 90-ih godina nesporno je najveća, najgnusnija, najprljavija i najkrvavija podvala jednom civilizovanom evropskom narodu na samom kraju dvadesetog vijeka. To je ujedno i podvala s najviše krivaca, zbog čega je tragedija tolikih razmjera i bila moguća. Nažalost, sva dosadašnja objašnjenja pada Krajine i egzodusa Srba, ako ih je i bilo, uprošćena su do prostakluka i prepuna izbjegavanja odgovornosti, s nedopustivo ciničnim prebacivanjem krivice na druge. Glavni krivci brane se upornim ćutanjem. U ime njih govore drugi, čineći sve da sakriju odgovornost pravih krivaca – kaže general Milisav Sekulić.

Posle sela Žagrović kod Knina, najveća koncentracija Kolundžija je u Gornjem Vodičevu gde takođe postoji zaseok Kolundžije. Nekada je tamo u 17 domaćinstava živelo 124 člana s prezimenom Kolundžija. Jedan jedini iz ovoga bratstva naumio je da živi u Donjem Vodičevu i imao je petoro dece.

Krsno ime – slava, divan je izraz pravoslavne vere. Istoričari religije i etnolozi slažu se da je slava, odnosno krsno ime, čak više srpska nacionalna, nego verska institucija. U porodični život Srba uvedena je u XIII veku, a preuzeta je od starih Rimljana. Slava je naročito obeležje srpskog naroda, jer se proslavlja samo među Srbima. Slava se javlja samo tamo gde je bilo plemensko uređeno društvo a to je Crna Gora istočna Hercegovina i severna Albanija. Kako se upravo iz ovih oblasti veliki broj iseljenika širio po bližim i daljim zemljama oni su širili svoje običaje. U Srbiji se ranije nije slavila nikakva slava. Postojao je običaj proslavljanja svetaca zaštitnika sela i gradova ali se tu ne radi o slavi. To je kasnije nazvano krsna slava ili krsno ime pa i sam naziv govori o drugoj vrsti slave i obreda vezanih uz njih. Retka su bratstva koja “pamte” zajedničkog pretka. Osnova za plemensko zajedništvo pre svega su teritorija i, kao i uvek, interesi, najčešće “iznuđeni” zajedničkim spoljnjim neprijateljem. U većini slučajeva je taj zajednički predak identifikovan sa nekim srednjovekovnim junakom – kako bi se time ojačale veze između bratstava koja su tvorila pleme.

Kolundžije u najvećem broju slave Svetog Nikolu, nešto manje ih ima čija je slava Đurđevdan, a tek nekoliko porodica ima za zaštitnika Svetog Arhangela Mihaila. Slično je i sa drigim varijacijama ovog prezimena, s tim što ima Kolundžića i katoličke vere u Dalmaciji: Kožlovac, Modrino selo, Zadar, Stobanj- sv. Nikola, Kujundžići i Kujundžije su uglavnom svi katolici.

Običaj je u selima gde ima više porodica s istim prezimenom da ih razlikuju po nadimcima (,,špicname“).

U zaseoku Kolundiije kod Knina 1920. godine iivelo je 15 porodica Kolundžija. Moja je imala nadimak Prece ili Precići, a neki su bili Aledžije i Savići. Vjerovatno je neko nekad dobio nadimak, pa ostalo na kući i njegovi potomci nastavili da nose… Takođe stižu novi nadimci. Moj ćaća je Draganić, ali nije mu zaživio nadimak sem u njegovoj generaciji, jer su već neki iz njegove (on isto) otišlipo školama, gradovima i nema ko da odrii iste pa da se to dalje razvija. (Dragan iz Beograda)

Neke porodice Kolundžija u Žagroviću imale su nadimke Kotle, Tulentići, Jovići, Stratika, Kupusina.

Pošto su se tada prezimena dobijala po imenima, naročito tamo u tom kraju, Lika, Kninska krajina itd, ono što znam o svojoj familiji je da su ih tada tamo nazivali Tulentićima ,a pre toga Stoponje….imali su valjda velika stopala. (Nemanja iz Beograda)

Pošto su davno otišli iz rodnog kraja, Simo i dve Nataše, svi rođeni u Žagroviću, nikako da se sete da li se znaju. U tome im je pomogao Duško, koji sada živi u Beogradu.

Simo je brat od strica Strahinji (zvanom Straji). Strajo je inače sin od Đoke Anđinog i kuća im je kad se ulazi u Kolundiije prva s lijeve strane prije lke Markove, a Simo je sin od Đokinog rođenog brata Nikole. Nataša (starija) je sestra od strica Marini i Nikoli (svi ga znamo kao Masa). Znači, Marinin i Masin ćaća Branko Aledžija ili Milostivi je rođeni brat Natašinom ćaći Nikoli (koji je živio u Kninu, imao kuću pored zadarske pruge, ispod mljekare). Nataša još ima sestru Sanju i brata Peđu. Nataša (mlađa) je ćerka od Nevena (zvanog Kvisko). Kao Kviska ga svi znaju u selu, ali evo za svaki slučaj za Simu i Natašu, pošto su stariji i generacijski bliži Miši zvanom Mišo Bijeli, Neven je stric Miši Bijelom. Znači, Natašin ćaća Neven (Kvisko) i Mišin ćaća Stevo (zvani Stević) su rođena braća.

Iako je u rodnom selu moga oca, Pema kod Topuskog na Kordunu, bila samo ta familija Kolundžija, imali su nadimak Galama. Desetak godina posle Drugog svetskog rata kada su u Sombor došli neki tatini drugovi iz detinjstva, među kojima i narodni heroj i general Bogdan Oreščanin, čuo sam tu priču i razlog: deda Pavle je bio poznat u selu po tome da uvek galami.

GDE DANAS ŽIVE KOLUNDŽIJE

AUSTRIJA Beč, AUSTRALIJA Adelejd, Barvud, Kanbera, Melburn, Natali, Sent Albans, Sidnej BOSNA I HERCEGOVINA Bihać, Bosanska Krupa, Vojevac, Gornja Suvaja, Donja Suvaja, Ključ, Mostar, Pučenik, Sarajevo, Tuzla ENGLESKA Korbi, London, Rejnbird, ITALIJA Kalabrija, Milano, Piza, Torino JORDAN Aman KANADA Edmonton, Toronto NEMAČKA Boholt, Gisen, Erlangen, Keln, Rotvajl, Frankfurt MAĐARSKA Budimpešta REPUBLIKA SRPSKA Banja Luka, Berek, Bosanski Petrovac, Brod, Velika Zuljevica, Vilusi, Gorinje, Gornje Vodičevo, Gradina, Gradiška na Savi, Dvor na Uni, Derventa, Dobrljin, Donje Vodičevo, Zalužani, Jugovci, Kozarska Dubica, Kostajnica, Krnjeuša, Krupa na Uni, Laktaši, Mrkalji, Nova Topola, Novi Grad, Nožičko, Prijedor, Ravnice, Risovac, Tavija, Hašani, Čirkin polje RUSIJA Moskva SAD Baltimor, Bruklin, Vinter Heven, Denver, Des Plejns, Hajlend Park, Katusa, Milvoki, M.Prospekt, Nils, Njujork, Nju Orleans, N.P.Rič, Portland, San Francisko, Stoni Krik, Frenklin, Hamilton, Hobart, Čikago, Šerepvil SRBIJA Aleksandrovac, Aleksinac, Apatin, Aranđelovac, Baljevac, Banatski Brestovac, Baničina, Bačka Palanka, Bačka Topola, Bački Gračac, Beograd, Bečej, Beška, Veliko Banatsko Selo, Vetemik, Vrbas, Vršac, Gložan, Elemir, Žarkovac, Žitište, Zemun, Zrenjanin, Inđija, Karađorđevo, Kikinda, Kragujevac, Krajišnik, Kuzmin, Lalić, Lapovo, Laćarak, Ljukovo, Mladenovo, Nemenikuće, Niš, Novi Kneževac, Novi Sad, Omoljica, Odžaci, Padej, Palić, Pančevo, Paši poljana, Petrovac, Petrovaradin, Radičević, Riđica, Ripanj, Ruma, Rumenka, Smederevo, Smederevska Palanka, Sombor, Sremska Mitrovica, Subotica, Ugrinovci, Futog, Čačak, Čestereg, Čoka, Čonoplja, Šabac, Šimanovci SLOVENIJA Ljubljana FRANCUSKA Grenobl, Lion HOLANDIJA Roterdam HRVATSKA Antunovac, Bjelovar, Borovo, Bukovački Antunovac, Virovitica, Vis, Veliki Gradac, Vrbovec, Glina, Gomje Primišlje, Dobroselo, Donje Selište, Žagrović, Zagreb, Zadvorsko, Karlovac, Kastav, Knin, Kutina, Lipovača Drežnička, Matijevići, Nova Mokošica, Novoselec, Novska, Okešinec, Osečina, Plaški, Primišlje, Rakovica, Rijeka, Sveta Marija, Sisak, Slavonski Brod, Slatinski Drenovac, Slunj, Split, Hodilje, Hrvatska Kostajnica, Čakovec, Široka Kula CRNA GORA Sutomore ŠVAJCARSKA Bazel ŠVEDSKA Štokholm.

POZNATE KOLUNDŽIJE

Jovan Kolundžija, violinista, rođen je 1948. godine u Beogradu, gde je magistrirao na Muzičkoj akademiji u klasi profesora Petra Toškova. Usavršavao se kod čuvenog violiniste Henrika Šeringa. Iza sebe ima zavidnu svetsku karijeru, koja traje više od 40 godina. Do sada je održao više od 4000 koncerata. Nema značajnije koncertne dvorane u svetu gde maestro Kolundžija nije svirao. Brojne nagrade i priznanja svjedoče o njegovim visokim umetničkim dostignućima, kako u zemlji, tako i u inostranstvu… Osnivač je Centra lepih umetnosti u Beogradu, koji nosi naziv “Guarnerius” po Gvarnerijevoj violini iz 1754. godine, na kojoj taj čuveni violinista nastupa poslednjih dvadesetak godina.

Evo jedne Jovanove crtice o poreklu: Moj otac Sava Kolundžija rođen je u selu Žagrović kod Knina. To je mitsko mesto mog detinjstva jer smo tamo porodično svraćali svaki put kada bismo se na odmor uputili prema Jadranskoj obali. Na kapiji porodičnog imanja sačekivala nas je brojna rodbina i ja bili svaki put upoznao nekog novog strica, brata ili sestru. U Kninskoj Krajini se rodilo mnogo Kolundžija. Miris sveže pečene jagnjetine na krompiru i slatki ukus domaćeg paradajza u selu Žagrović nigde više nisam pronašao iako sam obišao čitav svet. Moja majka Vera je rođena u Rigi, glavnom gradu Letonije koji je uvek bio kultuma prestonica regiona. Svirala je klavir od četvrte godine. Kao najstarije od troje dece u njenoj porodici, Veru su nacisti za vreme Drugog svetskog rata intemirali u radni logor blizu Hanovera. Tamo je uspela da preživi tri godine. Nekoliko meseci pre nego što su savezničke trupe oslobodile logor, Vera je upoznala Savu kojeg su nacisti u zarobljeništvo sproveli iz Knina. Kraj Drugog svetskog rata i slobodu Sava i Vera su dočekali u emotivnoj vezi, s planovima da ostanu zajedno do kraja života. U razrušenom Beogradu su počeli da grade dom i stiču zajedničku porodicu.

Maja Kolundžija Zoroe je rođena 1977. godine u Kninu. Završila je glumu na akademiji umetnosti Prištinskog univerziteta. Ostvarila je više zapaženih uloga u pozorištu i na televiziji. Kao asistent predavala na Akademiji umjetnosti u Banjaluci, na odseku gluma, u klasi prof. S. Rapajića. Na Fakultetu dramskih umet- nosti u Beogradu student na poslediplomskim studijama iz oblasti teatrologije.

Nada Kolundžija je rođena 1952. godine u Subotici. Završila je Fakultet političkih nauka i ima zvanje diplomiraniog politikologa. Član je Političkog saveta i Glavnog odbora Demo- kratske stranke. U dosadašnjem politič- kom angažovanju bila je narodni poslanik u Skupštini Republike Srbije, predsednica skupštinskog odbora za međunarodnu sa- radnju i poslanik u Skupštini Srvije i Cme Gore. Trenutno je šef poslaničke grupe ,,Za evropsku Srbiju“ u Skupštini Republike Srbije.

Dragan Kolundžija je rođen 1938. godine u selu Gornje Vodičevo, kod Novog Grada. Prvu pesmu kao učenika osnovne škole objavio je 1954, u listu „Omladina”. Onda su se prosuli stihovi po mnogim listovima i časopisima, da bi 1957. bili sabrani u prvu zbirku: „Zatvorenik u ruži“.Te prve njegove pesme su i prve uspomene koje je doneo u Beograd sa vodičevskih pašnjaka. Pevao je o majci i ratnim stradanjima, o vetrovima i prelima pod Kozarom. Napisao je i objavio 25 knjiga poezije i dobio mnoge najznačajnije književne nagrade. Stihovi Dragana Kolundžije ušli su u mnoge antologije i prevedeni na mnoge svetske jezike.

Dragan Kolundžija, general- major, rođen 1959. godine, načelnik Uprave za operativne poslove Generalštaba Vojske Srbije. Ovaj oficir tenkista ima veliko ratno iskustvo još od 1991. godine dok je u vreme kosovske krize bio operativac u Prištinskom korpusu, posle čega je komandovao 243. mehanizovanom brigadom u Uroševcu. Bio je načelnik štaba čuvene 15. oklopne brigade iz Prištine u vreme NATO agresije na Jugoslaviju 1999. godine, a kasnije i komandant Operativnih snaga. U čin generala proizveden je 2005. godine.

Zoran Kolundžija, osnivač i vlasnik Izdavačke kuće ,,Prometej“ u Novom Sadu. Od osnivanja 1990. godine „Prometej“ se razvio u modernu i moćnu izdavačku kuću sa više od 800 objavljenih naslova u 40 edicija. U objavljenim delima snažno afirmiše izdavaštvo u nauci, književnosti, publicistici, a izdavačku prepoznatljivost ostvario je reprezentatitivnim monografijama, delima posvećenim srpskoj kulturnoj i političkoj baštini, posebno delima koja se bave prošlošću i sadašnjošću Novog Sada.

Branko Kolundžija je redovni profesor na Katedri za elektrotehniku Elektrotehničkog fakulteta u Beogradu gde je i diplomirao 1981, magistrirao 1987. i doktorirao 1990.godine. Profesor je i mentor na postdiplomskim studijama za predmet Primenjena elektromagnetika i optoelektronika. Autor je više knjiga i naučnih radova i članaka u svojim glav- nim oblastima interesovanja: računarska elektromagnetika, antene i mikrotalasi.

Nada Kolundžija, pijanistkinja je rođena u Beogradu. Diplomirala na Muzičkoj akademiji u Beogradu (odsek za klavir) u klasi profesora Dušana Trbojevića. Usavršavala se na Muzičkoj akademiji “Franc List” u Budimpešti u klasi profesora Zoltana Kočiša. Predaje na Fakultetu muzičke umetnosti u Beogradu, Klavirsku muziku 20/21. veka. Umetnički je direktor Centra lepih umetnosti Guarnerius. Stalni je klavirski saradnik brata Jovana Kolundžije, violiniste internacionalne karijere i osnivača Guarneriusa, Centra lepih umetnosti.

Dorijan Kolundžija je rođen 1976. godne u Beogradu. Diplomirao je primenjenu grafiku 2000.godine na Aka- demiji primenjenih umetnosti u Beogradu. Zvanje mastera lepih umetnosti, fotogra- fije i grafičkog dizajna stekao je na Uni- verzitetu Viskonsin u Milvokiju gde tre- nutno radi i doktorsku disertaciju. Predaje predmet Nove medije na Univerzitetu Megatrend u Beogradu i vodi studio ,,12+dizajn” u Beogradu. Od 2004. je stalni saradnik Akademije lepih umetnosti u Firenci i Kamegi Melon univerziteta u Pitsburgu.

Đorđe Kolundžija (1975) je završio Sportsku akademiju na smeru fitnes i sportovi snage kao jedan od naj-boljih studenata generacije i ocenama 10 iz praktičnog i teorijskog dela tj. Tehnologije i metodike sportske grane – fitnes. Radi kao personalni trener u svim poznatijim teretanama u Beogradu.Od maja 2009. je internacionalni sudija u bodibildingu, fitnesu i bodifitnesu.

Nikica Kolundžija je dugogodišnji kolekcionar. Osim sakupljanja svega i svačega, kako kaže, hobi mu je filatelija, poštanska istorija, numizmatika i kartofilija. Svoje filatelističke, numizma- tičke i zbirke starih razglednica izlagao je u Zagrebu, Rijeci, Osijeku, Varaždinu. Učestvovao je na značajnim međunarodnim susretima izlagača u Veroni, Parizu, Minhenu, Ljubljani, Mariboru, Gracu, Beču, Mastrihtu. Piše u stručnim časopisima iz područja filatelije, poštanske istorije i numizmatike.

GDJE SU ŽIVJELI KOLUNDŽIJE U HRVATSKOJ 1948.g.

Izvor podataka: „Leksik prezimena SR Hrvatske“ (Zagreb, 1976), djelo JAZU, rađeno na temelju popisa stanovništva 1948.g.

Napomena: prvi broj u razlomku označava osobe, a drugi broj porodice Kolundžija u naznačenom naselju:

K o t a r

Knin – Žagrović 103/25 Donji Lapac – Dobroselo 9/1 Gospić – Ostrovica 14/2

Slunj – G. Primišlje 19/4. Lipovača 5/1, Nova Kršlja 11/4 Vrginmost – Cmi Potok 21/5, Katinovac 6/1 Glina – 1, Majske Poljane 12/2, Šibine 4/1 Zagreb – 3/1

Klanjec – Veliko Trgovište 2/1 Bjelovar – Nova Pisanica 6/2 Garešnica – Malo Vukovje 2/1 Nova Gradiška – 4

Orahovica – Slatinski Drenovac 4/1

Našice – Vučkovac 1

Osijek – grad 1

Vukovar- Ilok 7/1

Dubrovnik – Hodilje 9/1

KOLUNDŽIJE STRADALE U JASENOVCU

KOLUNDŽIJA Dane Anđa, Rakovica 1890

KOLUNDŽIJA Mane Anđa, Selište Drežničko 1920

KOLUNDŽIJA NN Anđa, Nova Kršlja 1921

KOLUNDŽIJA Todora Anđelija, Žagrović 1888

KOLUNDŽIJA Đure Božo, Nova Kršlja 1930

KOLUNDŽIJA Ilije Branko, Pučenik 1901

KOLUNDŽIJA Pere Branko, Velika Žuljevica 1912

KOLUNDŽIJA Vida Branko, Gomje Vodičevo 1918

KOLUNDŽIJA Pavla Cvjeta, Grabovac Drežnički 1893

KOLUNDŽIJA Dušana Danica, Rakovica 1926

KOLUNDŽIJA Đure Danica, Nova Kršlja 1940

KOLUNDŽIJA Jove Danica, Gorinja 1939

KOLUNDŽIJA Rade Danica, Nova Kršlja 1930

KOLUNDŽIJA Rade Dmitar, Nova Kršlja 1919

KOLUNDŽIJA Mile Draga, Selište Drežničko 1920

KOLUNDŽIJA Miloša Draga, Nova Kršlja 1939

KOLUNDŽIJA Dmitra Dragan, Nova Kršlja 1940

KOLUNDŽIJA Mlađena Dragan, Gumljani 1923

KOLUNDŽIJA Pere Draga, Gornje Vodičevo 1918

KOLUNDŽIJA Teše Dragan, Gornje Vodičevo 1922

KOLUNDŽIJA Laze Dragica, Gorinja 1940

KOLUNDŽIJA Stojana Dragić, Nova Kršlja 1913

KOLUNDŽIJA Stojana Dragić, Nova Kršlja 1914

KOLUNDŽIJA Dragana Draginja, Gorinja 1941

KOLUNDŽIJA Ilije Drago, Pučenik 1903

KOLUNDŽIJA Vučena Drago, Mrkalji 1909

KOLUNDŽIJA Dane Dušan, Donja Suvaja 1939

KOLUNDŽIJA Đure Dušan, Žagrović 1927

KOLUNDŽIJA Ilije Dušan, Pučenik 1910

KOLUNDŽIJA Dragana Dušanka, Gorinja 1939

KOLUNDŽIJA Mane Dušan, Nova Kršlja 1941

KOLUNDŽIJA Miloša Dušan, Gorinja 1927

KOLUNDŽIJA Milovana Dušan, Gornje Vodičevo 1920

KOLUNDŽIJA Nikole Dušan, Rakovica 1909

KOLUNDŽIJA Pave Dušan, Cmi Potok 1917

KOLUNDŽIJA Rade Dušan, Gornja Suvaja 1913

KOLUNDŽIJA Rade Dušan, Gornje Vodičevo 1916

KOLUNDŽIJA Rade Dušan, Jarice 1924

KOLUNDŽIJA Sime Dušan, Gomje Vodičevo 1923

KOLUNDŽIJA Stojka Dušan, Vojevac 1895

KOLUNDŽIJA Nikole Đukan, Gorinja 1918

KOLUNDŽIJA Dmitra Đuro, Nova Kršlja 1930

KOLUNDŽIJA Matije Duro, Crni Potok 1900

KOLUNDŽIJA Milana Milan, Ostrvica 1912

KOLUNDŽIJA Mile Đuro, Šibine 1909

KOLUNDŽIJA Ostoje Đuro, Selište Drežničko 1920

KOLUNDŽIJA Sime Đuro, Žagrović 1909

KOLUNDŽIJA Stojana Đuro, Crni Potok 1910

KOLUNDŽIJA Rade Gajo, Gornja Suvaja 1917

KOLUNDŽIJA Rade Gajo, Jarice 1926

KOLUNDŽIJA Dušana Gojko, Vojevac 1924

KOLUNDŽIJA Jove Gojko, Gorinja 1922

KOLUNDŽIJA Dmitra Ilija, Nova Kršlja 1937

KOLUNDŽIJA Laze Ilija, Ostrvica 1890

KOLUNDŽIJA Luke Ilija, Grabovac Drežnički 1891

KOLUNDŽIJA Nikole Jeka, Crni Potok 1940

KOLUNDŽIJA Đure Jovo, Bjelaj 1939

KOLUNDŽIJA Gavre Jovo, Gornja Suvaja 1886

KOLUNDŽIJA Ilije Jovo, Gračac 1915

KOLUNDŽIJA Jove Jovo, Dobroselo 1941

KOLUNDŽIJA Sime Jovo, Gorinja 1902

KOLUNDŽIJA Jovana Kata, Šibine 1890

KOLUNDŽIJA Stojana Koja, Gornje Vodičevo 1887

KOLUNDŽIJA Laze Lako, Gorinja 1912

KOLUNDŽIJA Đukana Lazo, Gorinja 1900

KOLUNDŽIJA Ilije Lazo, Dabašnica 1899

KOLUNDŽIJALaze Lazo, Gorinja 1887

KOLUNDŽIJA Laze Lazo, Selište Drežničko 1880

KOLUNDŽIJA Marka Lazo, Gorinja 1898

KOLUNDŽIJA Dane Luka, Dobroselo 1872

KOLUNDŽIJA NN Luka, Bjelajski Vaganac 1896

KOLUNDŽIJA Petra Luka, Krnjeuša 1902

KOLUNDŽIJA Dragića Ljuba, Točak 1906

KOLUNDŽIJA Josipa Ljuba, Nova Kršlja 1928

KOLUNDŽIJA Mlađena Ljuban, Gumljani 1932

KOLUNDŽIJA Vida Ljuban, Gomje Vodičevo 1895

KOLUNDŽIJA Đure Ljubica, Crni Potok 1937

KOLUNDŽIJA Mile Ljubica, Crni Potok 1938

KOLUNDŽIJA Sime Manda, Žagrović 1927

KOLUNDŽIJA Stojana Mane, Nova Kršlja 1921

KOLUNDŽIJA Stojana Mane, Nova Kršlja 1922

KOLUNDŽIJA Đure Mara, Nova Kršlja 1942

KOLUNDŽIJA Ise Marija, Gorinja 1901

KOLUNDŽIJA Ise Marija, Velika Jasenica 1900

KOLUNDŽIJA Laze Marko, Gorinja 1934

KOLUNDŽIJA Laze Marko, Gornje Vodičevo 1894

KOLUNDŽIJA Stojana Marko, Gornje Vodičevo 1886

KOLUNDŽIJA Radovana Marta, Grabovac Drežnički 1872

KOLUNDŽIJA Rade Mićo, Gomja Suvaja 1915

KOLUNDŽIJA Rade Mićo, Jarice 1928

KOLUNDŽIJA Miloša Mika, Nova Kršlja 1941

KOLUNDŽIJA Stojana Mika, Nova Kršlja 1935

KOLUNDŽUA Cvije Milan, Gomje Vodičevo 1892

KOLUNDŽIJA Dragutina Milan, Donje Vodičevo 1928

KOLUNDŽIJA Đure Milan, Žagrović 1909

KOLUNDŽIJA Gojka Milan, Gorinja 1941

KOLUNDŽIJA Laze Milan, Ostrvica 1892

KOLUNDŽIJA Marka Mila, Gornje Vodičevo 1918

KOLUNDŽIJA Miloša Milan, Crni Potok 1928

KOLUNDŽIJA Dragića Mile, Nova Kršlja 1941

KOLUNDŽIJA Gliše Mile, Žagrović 1929

KOLUNDŽIJA Josipa Mile, Nova Kršlja 1941

KOLUNDŽIJA Laze Mile, Gornje Vodičevo 1898

KOLUNDŽIJA Laze Mile, Nova Kršlja 1932

KOLUNDŽIJA Luke Mile, Gorinja 1882

KOLUNDŽIJA Marka Mile, Kalenderi 1901

KOLUNDŽIJA Nikole Mile, Krnjeuša 1902

KOLUNDŽIJA Vučena Mile, Gomje Primišlje 1900

KOLUNDŽIJA Ilije Milica, Gorinja 1893

KOLUNDŽIJA Miloša Milica, Crni Potok 1912

KOLUNDŽIJA Miloša Milica, Cmi Potok 1934

KOLUNDŽIJA Đure Milka, Cmi Potok 1938

KOLUNDŽIJA Laze Milka, Gorinja 1936

KOLUNDŽIJA Miloša Milka, Gorinja 1941

KOLUNDŽIJA Gaje Miloš, Crni Potok 1890

KOLUNDŽIJA M. Miloš, Gornje Vodičevo 1903

KOLUNDŽIJA Mihajla Miloš, Dobrljin 1900

KOLUNDŽIJA Steve Miloš, Selište Drežničko 1918

KOLUNDŽIJA Teše Miloš, Gornje Vodičevo 1929

KOLUNDŽIJA NN Milovan, Nova Kršlja 1863

KOLUNDŽIJA NN Milovan, Nova Kršlja 1870

KOLUNDŽIJA Petra Miljka, Pecka 1914

KOLUNDŽIJA Vase Mlađen, Gomje Vodičevo 1898

KOLUNDŽIJA V. Mlađen, Gumljani 1896

KOLUNDŽIJA Mlađe Nada, Gornje Vodičevo 1940

KOLUNDŽIJA Branka Neđeljka, Gornje Primišlje 1943

KOLUNDŽIJA Gojka Nikica, Gorinja 1942

KOLUNDŽIJA Adama Nikola, Žagrović 1925

KOLUNDŽIJA Đure Nikola, Žagrović 1924

KOLUNDŽIJA Miloša Nikola, Crni Potok 1904

KOLUNDŽIJA Nikole Nikola, Žagrović 1921

KOLUNDŽIJA Šime Nikola, Majske Poljane 1926

KOLUNDŽIJA Mile Ostoja, Nova Kršlja 1888

KOLUNDŽIJA NN Ostoja, Nova Kršlja 1893

KOLUNDŽIJA Pere Pavao, Crni Potok 1882

KOLUNDŽIJA Pere Pavao, Cmi Potok 1882

KOLUNDŽIJA Ilije Pavo, Cmi Potok 1880

KOLUNDŽIJA Stojana Pero, Velika Žuljevica 1890

KOLUNDŽIJA Janka Rade, Nova Kršlja 1911

KOLUNDŽIJA Dmitra Rade, Nova Kršlja 1936

KOLUNDŽIJA Gavre Rade, Gomja Suvaja 1893

KOLUNDŽIJA Gavre Rade, Jarice 1895

KOLUNDŽIJA Jove Rade, Gornje Vodičevo 1878

KOLUNDŽIJA Milovana Rade, Nova Kršlja 1892

KOLUNDŽIJA Miloša Radojka, Gorinja 1937

KOLUNDŽIJA Rade Rade, Nova Kršlja 1930

KOLUNDŽIJA Mane Sara, Selište Drežničko 1887

KOLUNDŽIJA NN Savo, Ljeskovac 1888

KOLUNDŽIJA Vase Sava, Gornje Vodičevo 1901

KOLUNDŽIJA NNSavo, Crni Potok 1891

KOLUNDŽIJA Stojana Savo, Crni Potok 1900

KOLUNDŽIJA Petra Sima, Dabašnica n.a.

KOLUNDŽIJA Laze Simo, Gomje Vodičevo 1889

KOLUNDŽIJA Petra Simo, Bjelajski Vaganac 1877

KOLUNDŽIJA Mihajla Slavko, Dobrljin 1923

KOLUNDŽIJA Mihajla Slavko, Gornje Vodičevo 1926

KOLUNDŽIJA Đure Staka, Crni Potok 1935

KOLUNDŽIJA Dane Stana, Gorinja 1907

KOLUNDŽIJA Jovana Stana, Blatuša 1900

KOLUNDŽIJA Marka Stanica, Crni Potok 1885

KOLUNDŽIJA Stojana Stanko, Nova Kršlja 1938

KOLUNDŽIJA Rade Stevo, Nova Kršlja 1926

KOLUNDŽIJA Đure Stoja, Crni Potok 1941

KOLUNDŽIJA Mlađana Stoja, Gumljani n.a.

KOLUNDŽIJA Mile Stojan, Crni Potok 1940

KOLUNDŽIJA NN Stojan, Nova Kršlja 1895

KOLUNDŽIJA Pane Stoja, Gumljani 1895

KOLUNDŽIJA Laze Trivo, Gorinja 1938

KOLUNDŽIJA Mile Veljko, Karađorđevo 1936

KOLUNDŽIJA Laze Vlada, Žednik 1936

KOLUNDŽIJA Đurađa Zdravko, Velika Žuljevica 1935

AUTOR: 

Dušan Kolundžija je rođen 1947. godine u Somboru. Ceo radni vek od 1970. do 2010. godine bio je novinar, najviše kao sportski novinar. Izveštavao je sa brojnih najvećih svetskih takmičenja. Bio je aktivan sportski radnik u rvanju, rukometu, dizanju tegova i šahu.

Do sada je objavio deset knjiga. Dobitnik je više priznanja od kojih su najznačajnija: Nagrada „Jovan Mikić Spartak“, „Zlatno pero“ Sekcije sportskih novinara Vojvodine, Specijalna povelja Rvačkog saveza Srbije i Posebno priznanje Svetske federacije za dizanje tegova.