Onomastika patronimskog tripleta Simeonović – Simonović – Simeunović u Vojvodini i savremenoj Srbiji

Simeon i Simon su različita vlastita imena. Oba imena se pominju u Bibliji i istog su hebrejskog porekla odnosno korena, pošto potiču od iste hebrejske reči שמעון (Šimʻôn, Shimeon, Shimon) sa značenjem „On (Bog) je čuo“ tj. „čuti“ u smislu poslušati, uslišiti. Usprkos poticanju iz istog korena, oba imena su u dalekoj prošlosti faktički bila jezički i govorno izdvojena u zasebna zbog različitog prevoda s hebrejskog.

Prvi put je ime zapisano u Tanahu koji predstavlja hebrejsku zbirku svetih spisa. Simeon je jedno od dvanaest izrailjskih plemena, iako Stari Zavet ne donosi posebne granice plemena Simeon. Popis gradova enklava koji su žrebom dodeljeni Simeonovom plemenu po povratku iz Egipta, sadržan je u Knjizi Isusa Navina, glava 19, stihovi 1-9: „Drugi žreb pao je na Simeona, na pleme Simeonovih sinova po njihovim porodicama. Njihovo nasledstvo bilo je unutar nasledstva Judinih sinova. Njima su u nasled stvo pripali Virsaveja sa Savom, Molada, Asar-Sual, Vala, Asem, Eltolad, Vetul, Orma, Siklag, Vet-Markavot, Asar-Susa, Vet-Levaot i Saruen; trinaest gradovas njihovim okolnim mestima. Ajin, Rimon,Eter i Asan; četiri grada s njihovim okolnim mestimai sva mesta oko tih gradovasve do Valat-Vira, to jest južnog Ramata. Toje bilo nasledstvo plemena Simeo novih sinova po njihovim porodicama. Simeonovisinovi dobili su u nasledstvo deo područjaod Judinih sinova, jer je deo koji su oni dobili bio prevelik za njih. Zato su Simeonovi sinovi dobili posed unutar njihovognasledstva.“ Verovatno navedeni „žreb“predstavlja mnogo kasniju administrativnu situaciju unutar Kraljevstva Judeje nakon raspada prvobitne jedinstvene izraelske teritorije na severno Kraljevstvo Izrailj i južno Kraljevstvo Judeja. U ovom potonjem kraljevstvu nalazila su se područja plemena Juda i Venijamin, prema starozavetnim tvrđenjima. Ostalo je nejasno gde se dedoše pripadnici plemena Simeon iako prvobitno teritorijalno behu duboko unutar južnog kraljevstva, te zašto se ubrojaše u deset izgubljenih plemena. Ime Simeon se kroz Novi Zavet ređe pojavljuje, ali promociju doživljava ime Simon. Nekoliko novozavetnih ličnosti behu nosioci imena koje se pretežno prevodilo kao Simon. Među njima najznačajnija behu dva apostola – Sveti apostol Petar koji se pre apostolstva zvao Simon i sveti apostol Simon Kananet. U Novom Zavetu se pominju još pobožni starac Simeon Bogoprimac i Simon Vrač.

Kako se sa širenjem hrišćanstva i svetih spisa širi i upotreba vlastitih imena sadržanih u Bibliji, mnogobrojna vlastita imena sadržana u Bibliji (najpre u Starom, a potom i u Novom Zavetu) doživljavaju mutacije i istovremeno bivaju prihvatana u raznim narodima sa novonastalim modifikovanim (prilagođenim) oblikom. Pri odabiru imena za novorođeno dete roditelji najčešće nisu bivali dovoljno učeni da razaznaju etničko poreklo određenog imena ili ih ovo nije zanimalo, te su imena birana po pukoj želji detetovih roditelja, rođaka ili kuma, po zvučnosti i sluhu, po trenutnoj ili lokalnoj popularnosti određenog imena, po precima, po znamenitim ličnostima ili po kakvom drugom kriterijumu. Ovako su imena birana od kada je sveta i veka.

Osim biblijskih ličnosti, mnogobrojne istorijske ličnosti su bivale nosioci imena Simeon i Simon ili su im u novijoj istoriji prezimena bila izvođena iz ovih imena. Neke od tih ličnosti popisane su u tabeli 1.

Tabela 1. Znamenite istorijske ličnosti čije su imenske odrednice Simeon ili Simon

Samo kod Srba drevno hebrejsko ime osim u oblicima Simeon i Simon, danas se često javlja i u obliku Simeun, pre svega kao osnova prezimena. Upornost Vuka Stefanovića Karadžića dovela je do toga da se 1847. ipak štampa njegov prevod Novog zaveta. Godine 1868. je Vukov pravopis zvanično prihvaćen i uveden u školski sistem, te je u Beogradu istovremeno osvanulo celo Sveto pismo na ćiriličnom, a iste godine, u Pešti, i na latiničnom pismu. Iako je stare spise prevodio sa nemačkog, a ne sa originalnog starogrčkog i mada je imao niz grešaka i propusta, taj prevod do današnjih dana ostao je najpoznatiji prevod Biblije koji Srbi imaju. Biblijsko ime Simeon u Vukovom prevodu [1] je poprimilo upravo oblik Simeun i može se dodatno reći da je ovo narodni oblik. Ipak, zvanično prvi prevedeni Novi Zavet na „serbski“ jezik i objavljen u Petrogradu 1824. godine beše delo Atanasija Stojkovića, fizičara, prvog srbskog romanopisca i jednog od najvećih protivnika Vuka Karadžića. U ovom prevodu egzistira oblik Simeon.

Dakle, u Srbiji postoji tri varijante (oblika, prevoda) drevnog hebrejskog i biblijskog imena: Simeon, Simon i Simeun, iz kojih se izvode tri različita prezimena: Simeonović, Simonović i Simeunović. Takođe, u narodu postoje još dva česta skraćena oblika imena Simeon: Sima ili Simo, iz kojih se izvode prezimena: vrlo često Simić, potom i Simović.

Posmatrajući susedne zemlje, i one s kojima Srbija beše kroz istoriju u zajednici ili pod njihovim uticajem, za Hrvatsku je karakterističan oblik imena Šimun, za Rumuniju Simon i Simijon, za Bugarsku Simeon, za istorijsku oblast Staru Srbiju, Severnu Makedoniju i Grčku obe varijante, dakle Simon i Simeon, za Italiju Simone, za nemačko govorno područje Simon, za Češku Šimon. U tabeli 2 prikazana je široka lepeza karakterističnih i najzastupljenijih oblika imena Simeon/Simon u različitim jezicima širom sveta. Iz ovih imena se izvode i odgovarajuća prezimena.

Tabela 2. Izvorno hebrejsko ime שמעון (Šimʻōn, Shimeon, Shimon) na različitim jezicima [2]

U srednjevekovnoj Srbiji u 14. veku među imenima crkava, pa zbog toga i među ljudima, bila su veoma zastupljena imena apostola. Od dvanaestorice mesijinih apostola u Dečanskoj hristovulji zastupljeno je pet imena: Andreja, Matej, Petar, Simon i Filip. Ime Simon se javlja u obliku Semijun što je svakako uticaj južne Dalmacije, dok se u severnoj Dalmaciji javlja oblik Šimun. Frekventnost pojavljivanja ovog imena u Dečanskoj hristovulji je nevelika – svega po dva puta u drugoj i trećoj verziji spisa.

Još jedan vredan dokument iz srednjeg veka pruža nam mogućnost onomastičke analize i to u teritorijalnoj oblasti Brankovića. To je turski defter tj. popisna knjiga poreskih obveznika iz ove oblasti čiji je zvanični naziv bio Defter za Vukovu oblast. U ovom spisu se s nevelikom učestalošću pojavljuju imena Siman, Simeun i Simjan.

Pisani tragovi o Sim(e)onovićima u Vojvodini

Ime Simeon figurisalo je na području Bačke s početka 16. veka o čemu postoje podaci iz ugarskog imenskog fonda bačkih kmetova na osnovu desetinskog popisa iz 1522. godine [3]. Popis se odnosi na teritoriju Bačke, Bodroške i Čongradske županije. Iz popisa 2024 muškarca i 54 žena evidentirano je 82 različita krsna muška imena (u proseku 24,7 stanovnika po imenu) među kojima ima mnogo onih imena koja se obilato koriste u srbskom etničkom korpusu, ali i onih koja su drugog etničkog porekla i upotrebe. Najčešća krsna muška imena prema popisu koja bi mogla signalizirati izvesniju srbsku etničku pripadnost su: Jovan (143 puta se pojavljuje ime u popisu), Mihajlo (124), Petar (112), Georgije (103), Stefan (97), Grigorije (85), Pavle (84), Andreja (79), Nikola (59), Matija (40), Luka (33), Dionisije (13) i Simeon (8).

Pojavljivanje prezimena Simeonović i Simonović moguće je posredstvom popisanih i dokumentovanih sačuvanih starih srpskih zapisa i natpisa prikupljenih u fototipskim izdanjima novijeg datuma ili pomoću arhivskih dokumenata koja se odnose pre svega na sveštenstvo. Sledi pomenik znanih ličnosti koje su nosile prezime Simeonović ili Simonović i o kojima je ostao pisani trag u nekom od gorepomenutih grupacija izvora.

Simeonovići – Simonovići zabeleženi u Bačkoj:

1. Ivan Simonović, vojnik u prvoj konjičkoj četi u Somboru 1720. godine [4], [5]. Prema istraživanjima profesora Konstantina Kostića prazavičaj Šimunovića – Simonovića iz Sombora su Lika, Knin, Sinj, zapadna Hercegovina, Bosna, ali je u Somboru potvrđen jedan rođeni Simonović 1915. godine zabeležen u pravoslavnoj knjizi rođenih [5].
2. Filip i Barat Simonović, Bođan, 1720. godine [4].
3. Jovan i Marko Simonović, Vajska, 1720. godine [4].
4. Đurađ Simonović, Bođan, 1725/6. godine [4].
5. Marko i Ivan Simonović, Vajska, 1725/6. godine [4].
6. Marjan Simunović, Bođan, 1740. godine [4].
7. Pavle i Marko Simunović, Vajska, 1743. godine [4].
8. Pavle Simonović, Vajska, 1772. godine [6].
9. Mata Simonović, Bođan, 1772. godine [7], [8].
10. Maksim Simonović, Gavra i Ivan Simunović, Bođan, 1803. godine [9].
11. Simunovići u Somboru, pojavljuju se po matičnim knjigama rođenih katoličke verske zajednice u periodu 1750 – 1787 [5].
12. Simići u Somboru, pojavljuju se po matičnim knjigama rođenih pravoslavne verske zajednice u periodu 1743 – 1937[5].

Simeonovići – Simonovići zabeleženi u Sremu:

1. Sofronije Simonović, protođakon, zapis iz manastira Krušedol, 1730. godine [10], zapis br.283
2. Jovan Simeonović, Morović, SPC, zapis od 13. decembra 1751. godine [10], br. 816
3. Jovan Simeonović, jerej, Morović, SPC,Osmoglasnik, oko 1755. godine [11], br. 8487
4. Jovan Simeonović, magistar, Putinci, Prolog za mart, april i maj, zapis iz 1760. godine [10], br. 1117
5. Stefan i Jovan Simeonović, popovi, Čerević, 1757. godine [12].
6. Jovana Simeonović (35 godina), pop; Trifun (19 godina), brat popov; Sava (14 godina), brat popov; svi iz Čerevića, 1760. godine [13]
7. Jovan Simonović, pop (rukopoložen 1747. godine), Čerević, 1761. godine [14]
8. Jovan Simeonović, pop, Čerević, 1770. godine [15)
9. Jovan Simeonović, pop (rukopoložen 1.11.1747. godine), Čerević, popis sveštenika sremske varmeđe (neštinski protoprezviterijat – protopopijat) iz 1773. godene [16].
10. Gavrilo Simeonov(ić), pop (rukopoložen 14.1.1766. godine), Berkasovo, popis sveštenika varmeđe sremske (šiđanski protoprezviterijat) iz 1773. godine [16].
11. Jovan Simeonović, pop (rukopoložen 5.3.1764. godine), popis sveštenika privilegovane vojne opštine Sremski Karlovci iz 1773. godine [16].
12. Marko Simeonović, sveštenik (rukopoložen 18.6.1764. godine), Kamenica, popis sveštenstva sremskog varmeđa (karlovačkog protoprezviterijata) iz 1773. godine [16].
13. Grigorije Simonović, jeromonah, manastir Kuveždin, Pravoslavno ispovedanje vere, 1783. godina [10], br 2122
14. Steva Simonović, krojač, Irig, SPC, zapis na Psaltiru, 1885. godina [17], br. 6614
15. Matej Simonović, učitelj, Susek, SPC, Prolog za septembar, oktobar, novembar, 1788. godine [18], br.2476
16. Matej Simeonović, paroh u Sremskoj Kamenici, Prolog za decembar, januar, februar, zapis iz 1798. godine [18], br. 3047
17. Simeonović, Irig, SPC, zapis iz Prologa za juni, juli i avgust, 1807. godine [18], br. 3461
18. Jestratije Simonović, unuk Nikola, Irig, SPC, natpis na spomeniku, 1814. godina [18], br. 3724
19. Radivoj Simonović (1858 – 1950), doktor i fotograf, rođen u Ledincima; brat blizanac Svetislav Simonović bio je lekar kralja Nikole na Cetinju.
20. Simeonovići u Šidu, bez podataka o tačnim godinama pojavljivanja u crkvenim matrikulama [19].

Simeonovići – Simonovići zabeleženi u Banatu:

1. Sofronije Simonović, egzarh Arada, zapis u stihologiju manastira Grgetega iz maja 1739. godine [20], br.7774
2. Gavrilo Simeonović, sveštenik, Sige (kasnije Perlez), u popisu porekla sveštenika bečkerečkog protoprezviterijata temišvarske eparhije Srpske pravoslavne crkve iz 1767. godine ubeleženog porekla iz Plaškog u Lici [21] iako Jovan Erdeljanović kasnije svrstava Gavrila Simeonovića u rodove čije poreklo nije utvrđeno [22];
3. Toma Simonović, pop, Okruglica (vlaško selo južno od Bele Crkve koje je 1777. spojeno sa selom Sokolovac), 1768. godina [23].
4. Toma Simeonov(ić), pop (rukopoložen 9.2.1755. godine), Lugovet (Langenfeld, selo južno od Bele Crkve u opštini Sokolovac), popis sveštenstva iz 1773. godine [16].
5. Konstantin Simeonov(ić), pop (rukopoložen 5.3.1752. godine), Jam (selo između Bele Crkve na jugu i Vršca na severu), popis sveštenstva iz 1773. godine [16]; u istom selu drugi sveštenik je Simeon Urošev (rukopoložen 16.2.1733. godine) i možda otac prethodne dvojice navedenih sveštenika.
6. Jovan Simeonović, pop (rukopoložen 17.9.1760. godine), Idvor, popis sveštenstva iz 1773. godine [16]; vodio prve idvorske matrikule u periodu 1779 -1804; naseljen u Idvoru verovatno i znatno pre.
7. Demetrius (Dimitrije) Simonović, sveštenik, Šištarovac (vlaško selo istočno od Arada), popis sveštenika temišvarske eparhije (lipovski protoprezviterijat) iz 1773. godine [16].
8. Petar Simonović, Bela Crkva, SPC, natpis iz skupine nadgrobnih spomenika, 1783. godina [10], br. 2117
9. Hristifor Simeonović, sveštenik, Ečka, SPC, natpis na ikonostasu iz 1786. godine [18], br. 2335
10. Jovan Simeonović, gospodar, Sakule, SPC, zapis od 15. septembra 1789. godine [18], br. 2525
11. Hristofer Simeonović, Ečka, SPC, natpis iz 1809. godine na nadgrobnom spomeniku s južne strane oltara [18], br. 3521
12. Joan Simeonović, jerej, parohijski sveštenik u Bečkereku u periodu 1799 – 1836. godine, zabeležen na spomen ploči na Uspenskoj crkvi [24]
13. Evgenije Simeonović (1815 – 1880), episkop timočki rođen u Beloj Crkvi.
14. Teodor Simeonović, zastavnik, star 25 godina, dodeljenog čina 22.1.1785. godine, govori nemački i ilirski jezik, 1787. godina [25].

U sačuvanim i ovde navedenim starim srpskim zapisima, natpisima i iz literarnih navoda se uočava da su Sim(e)onovići ostavljali svoje tragove počev od 18. veka u Bačkoj (Sombor, Vajska i Bođani), na obroncima Fruške Gore (Čerević, Sremska Kamenica, Sremski Karlovci, Irig, Futog, Susek), u donjem Sremu (Putinci, Morović, Laćarak, Šid), te širom Banata (od Bele Crkve s okolinom preko Sakula, Perleza, Ečke i Bečkereka do Arada sa okolinom).

Onomastiku Srba i Hrvata u Rumuniji je proučavao Mile Tomić [26] [27]. U preglednoj građi za ime Simeon navode se varijacije za muško ime: Sima (Arad, Belobreška, Čenej, Denta, Ivanda, Leskovica, Nadlak, Radimna, Saravola, Velik Senpetar, Svinica, Temišvar – Mahala), Simka (Svinica), Simijon (Klokotić), Simun (Keča – Hrvati), Sinka (Ivanda, Soka), Šima (Karaševo); kao prezime: Sima (Karaševo, Nermet), Simičin (Veliki Semikloš), Simić (Belobreška, Kraljevac, Stara Moldava, Starčevo), Simionesku (Čenej), Simionov (Ketfelj, Mali Bečkerek), Simonović (Belobreška, Čakovo, Saravola), Simović (Langovet), Simul (Jabalče), Simulov (Aradgaj, Ketfelj), Šimić (Ketfelj, Rekaš – Srbi).

Bitno je napomenuti da je jasno uočiva varijacija prezimena u svim gorepomenutim zapisima, a prezimena su preneta onako kako su zapisana u originalnom izvoru. Srodstvo između pojedinih navedenih ličnosti jeste moguće ali ne i jasno dokazivo. Popisana imena mogu biti znakovi kraj geneološkog puta i mogu biti eventualno naknadno rastumačeni ili će pri preklapanju sa nekim drugim znakovima različite metodološke trase, više i manje sugestivno rasvetliti pojedine sporne ili nepoznate aspekte porekla. Svakako, uočena geografska rasprostranjenost prezimena donekle sugeriše pravce kretanje, prapostojbine ili usputne stanice Simeonovića pri seobama. Srem i Bačka behu glavna utočišta Srbima južno od Save i Dunava, naročito pri seobama krajem 17. i u prvoj polovini 18. veka. Bačka pre svih oblasti u Vojvodini beše pribežište mnogim naseljenicima iz zapadnih srbskih prapostojbina, pre svega iz Like, Dalmacije, potom Korduna i Banije ili iz Bosanske Krajine, ali su se svi oni naseljavali i u Srem ili Banat; današnji rumunski deo Banata odnosno Pomorišje sa okolinom gradova Arad i Temišvar beše srbska obećana zemlja od vremena cara Jovana Nenada u 16. veku do 18. veka. Svi ovi krajevi mogaše biti usputne stanice ili odskočne daske za Simeonoviće pri naseljavanju u mesta gde ih danas zatičemo.

Mutacija prezimena i različiti oblici

Prema mišljenju dr Žarka B. Veljkovića [28], klasičnog filologa, etimologa-onomastičara i genealoga, pri formiranju prezimena „Simeonović“ i „Simonović“, reč je o dva modela:

1. Upisano crkveno ime, a osoba nosi narodno (upisano Simeon, a osoba se odaziva na Simon),
2. Upisano crkveno ime, i osoba nosi to ime, a tepaju mu narodskim (upisano Simeon i osoba se odaziva na Simeon, a tepaju mu Sima).

Pri mutaciji prezimena od „Simeonović“ do „Simonović“ takođe se javljaju dva modela:

1. Oblik Simeon je grčki književni, oblik Simeun je grčki narodski (grčko dugo „o“ postalo je dugo „u“). Pri širenju areala prostiranja imena od Grčke ka srbskim zemljama, Simeon je dalo Simon posredstvom kontrakcije vokala „eo“ u dugo „o“ ili se jednostavno zadržao oblik Simeun.
2. Moguć je i ovaj razvoj: Simeon postaje Simion, jer u grčkom narodnom jeziku „e“ pred vokalom postaje „i“; potom je nastao oblik Simjon jer „i“ pred vokalom postaje „j“. Dalje, kod Srba Simjon daje Sim´on s mekim „m“, pa na posletku danas poznati oblik Simon (tamo gde je „mj“ davalo“m“, a ne „mlj“).

Verovatno su paralelno tekla oba razvoja.

Prema mišljenju dr Jelene Ilić Mandić [29], specijaliste za istoriju Srba (16-18 vek), Srba u Habsburškoj monarhiji u 18. veku i za Vojnu krajinu, mutacija prezimena i gubitak slova „e“ nije ništa neobično. Naime, popisivači su beležili kako bi čuli, a kroz 19. vek je problem bilo to što pisanje nije bilo standardizovano. Na primer, „Simonović“ je od „Simon“, a varijante prezimena od „Simeona“ ili  „Sime“, mogle su da budu zabeležene kod komšije ili u susednom selu ili u istoj kući u narednom popisu.

Prema objašnjenju iz domena fonetike dr Jelene Rakić, filologa angliste, veza oblika Simeonović i Simonović može biti asimilacija vokala medijalne sekvence „eo“. Prvi oblik se jednačio prema drugom odnosno došlo je do pojednostavljivanja po principu „jezičke ekonomije“, jer jezik i pisanje teže ka tome da se pojednostave. Postoji još samo par sličnih primera u srpskom jeziku (Teodorović-Todorović, Teodosić-Todosić).

Kolebanje samoglasnika „o“ i „u“ vezano za oblike Simeonović i Simeunović posledica je sličnosti u izgovoru jer se radi o tzv. zaobljenim vokalima koji se izgovaraju zaobljenim usnama. Ovi glasovi su ujedno zadnjeg reda po položaju jezika u horizontali.

Sve mutacije zapisa i izgovora prezimena mogu se, dakle,  pripisati nedovoljnoj pismenosti ili nepažnji pri beleženju i prepisivanju imena i prezimena. Neke promene bivale su uzrokovane političko-istorijsko-ekonomskim razlozima. Nikako se ne isključuje mogućnost nastajanja ovih prezimena nezavisno jednih od drugih, i to od svojih različitih patronimnih osnova prema fonetskim merilima ili na bazi odgovarajućih hipokoristika, ali je sasvim sigurno da pri geneološkim istraživanjima treba proširiti analize minimalno na porodice svih sličnih prezimena koje slave istu slavu. Na taj način se premošćuje eventualna mutacija prezimena nastala tokom vremena i ne gube se udaljene srodničke grane porodičnog stabla.

Analiza savremenih prezimena Simeonović, Simonović, Simeunović u Srbiji

Godine 2020. u Srbiji su bile najrasprostranjenije 3 varijante korenski istog i fonetski sličnog prezimena: Simeonović, Simonović i Simeunović. Prezimena koja su u manjoj ili većoj meri što fonetskom što etimološkom linijom slična ovim prezimenima su: Simionović, Simijonović, Simunović, Šimunović, Simić, Simović, Simanić, Simčić itd.

U ovom članku su savremenim onomastičkim istraživanjem obuhvaćeni vlasnici telefonskih priključaka registrovanih od strane „PTT Srbije“ koji su nosioci prezimena Simonović, Simeunović i Simeonović.

Simonovića je ukupno 1450, Simeunovića 844 i Simeonovića 114. Svi vlasnici su pretraženi i popisani pomoću eletronskog telefonskog imenika Srbije [30] dana 7.4.2020. godine, te potom razvrstani prema prezimenima i okruzima (tabela 3). Na ovaj način dobijeni uzorak reprezentativan je za celu populaciju građana Srbije koji su nosioci neka od ova tri prezimena.

Sveobuhvatnom analizom areala rasprostiranja prezimena Simonović, Simeunović i Simeonović širom Srbije, uočava se jasna i izražena diferencijacija po teritoriji Srbije. Naime, varijanta Simeunović dominira u zapadnom delu Srbije, varijanta Simonović apsolutno dominira na jugu Srbije teritorijalno se protežući moravskim dolinama ka Beogradu i nešto manje izraženo ka istoku Srbije, dok se varijanta Simeonović dominantno javlja samo u braničevskom okrugu i dalje blago na istoku Srbije u pretežno vlaškim sredinama (slike 1 -4).

Pojedinačno analizirano, patronimska varijanta Simeonović se dominantno javlja u oblasti kosovsko-resavskih dijalektnih podgrupa braničevske i smederevsko-vršačke; varijanta Simonović je karakteristična pre svega za prizrensko-timočko narečje koje je prelazna varijnta između srpskog, makedonskog i bugarskog govornog područja, te potom za kopaoničko-župski subdijalekt kosovsko-resavskog; varijanta Simeunović najčešće se javlja u oblasti istočno-hercegovačkog i šumadijskog, kolubarskog, mačvansko-pocerskog i sremskog subdijalekta šumadijsko-vojvođanskog.

Tabela 3: Brojnost Simeunovića, Simonovića i Simeonovića po okruzima u Republici Srbiji na osnovu prijavljenih telefonskih priključaka dana 7.4.2020.

Slika 1: Brojnost vlasnika telefonskih priključaka u Srbiji po okruzima

prezimena Simeunović (ukupno 884), Simonović (ukupno 1450) i Simeonović (ukupno 114), stanje na dan 7.4.2020.

Slika 2: Procentualno učešće vlasnika telefonskih priključaka u Srbiji po okruzima

prezimena Simeunović (ukupno 844), Simonović (ukupno 1450) i Simeonović (ukupno 114), stanje na dan 7.4.2020.

Slika 3: Areal rasprostiranja prezimena Simeunović, Simonović i Simeonović na teritoriji Republike Srbije

Rezimirajući, triplet prezimena Simeonović – Simonović – Simeunović sadrži tri oblika praktično jedne iste osnove. Simeonović je verovatno izvorni odnosno najstariji oblik bar po praćenju etimološkog korena, dok je oblik Simonović u Srbiji najbrojniji i teritorijalno najrasprostranjeniji. Poslednjenavedeni redosled prezimena u tripletu podržava pravac rasprostiranja ovih prezimena na teritoriji Srbije u smeru istok – zapad.

Literatura:

1. Đura Daničić, Vuk Stefanović Karadžić: Biblija ili Sveto pismo starog i Novog Zaveta. Glas mira. ISBN: 978-86-87489-00-4.
2. https://en.wikipedia.org/wiki/Simon_(given_name).
3. Zoltan, Gyore: Imenski fond bačkog kmetovskog stanovništa 1522. godine. Filozofski fakultet Univerziteta u Novom Sadu, 2014.
4. Sečanski, Živan: Popisi stanovništva Bačke tokom osamnaestog veka. SANU – Etnografski institut, Beograd, 1952.
5. Beljanski, Milenko: Somborske porodice. Beograd, 1969.
6. IAS F8, inv. br. 797 – 1772.
7. IAS F8, inv. br. 295/15 – 1772.
8. IAS F8, inv. br. 295/18 – 1772.
9. IAS F8, inv. br. 297/18 – 1803.
10. Momirović, Petar: Stari srpski natpisi i zapisi iz Vojvodine, knjiga I. Matica srpska, Novi Sad, 1993.
11. Momirović, Petar: Stari srpski zapisi i natpisi iz Vojvodine, knjiga V. Matica srpska, Novi Sad 2001.
12. ASANUK, MP „B“, 1757 – 57.
13. ASANUK, MP „B“, 1760 – 158.
14. ASANUK, MP „B“, 1761 – 205.
15. ASANUK, MP „B“, 1770 – 349.
16. ASANUK, MP „B“, 1773 – 375.
17. Momirović, Petar: Stari srpski zapisi i natpisi iz Vojvodine, knjiga IV. Matica srpska, Novi Sad 2000.
18. Momirović, Petar: Stari srpski zapisi i natpisi iz Vojvodine, knjiga II. Matica srpska, Novi Sad, 1995.
19. Sremac, Radovan: Pravoslavno stanovništvo Šida do 1900.godine. Šid, 2015.
20. Stojanović, Ljubomir: Stari srpski zapisi i natpisi, knjiga V. Srpska akademija nauka i umetnosti, Narodna biblioteka Srbije, Matica srpska, fototipsko izdanje. Beograd, 1987.
21. ASANUK, MP „B“, 1767 – 45.
22. Jovan Erdeljanović: Srbi u Banatu. II izdanje. Prometej, Novi Sad, 1992. ISBN 86-363-0230-7.
23. Pecinjački, Sreta: Podaci o sveštenstvu i stanovništvu graničarskih naselja Banata u 1768. godini. Matica srpska, Odeljenje za društvene nauke, Zbornik za istoriju 21, Novi Sad, 1980.
24. Subić, Petar: Spomen-ploče u gradu Zrenjaninu. Art-Projekt, Zrenjanin, 2013. ISBN 978-86-6247011-9.
25. KA, HKR, Akten 1787, Kt 1543, 1787 – 23 – 6, folio 183–190.
26. Tomić, Mile: Onomatološki prilozi V: Antroponimija Srba i Hrvata u Rumuniji, deo 1. Srpska akademija nauka i umetnosti, Odeljenje jezika i književnosti, Odbor za onomastiku, urednik Pavle Ivić. Beograd, 1984.
27. Tomić, Mile: Onomatološki prilozi VI: Antroponimija Srba i Hrvata u Rumuniji, deo 2. Srpska akademija nauka i umetnosti, Odeljenje jezika i književnosti, Odbor za onomastiku, urednik Pavle Ivić. Beograd, 1985.
28. Veljković, Žarko B: elektronska prepiska s Vojislavom Simonovićem, 2020..
29. Ilić, Jelena:. elektronska prepiska s Vojislavom Simonovićem, 2015.
30. http://www.11811.rs/BeleStrane/Index.