Temerin i okolna sela

5 komentara

1. 14. avgust 2017. u 12:09

   vojislav ananić

   TEMERIN

   Teritorija opštine Temerin nalazi se u jugoistočnom delu Bačke. Na istoku se graniči sa opštinom Žabalj, na severu sa opštinom Srbobran, zapadno je opština Vrbas i južno Novi Sad. Poseban značaj za dosadašnji razvoj temerinske opštine imala je blizina najrazvijenijeg privrednog centra u AP Vojvodini – Novog Sada.Opština zauzima površinu od oko 170 kilometara kvadratnih i ima oblik nepravilnog trapeza položenog u pravcu severozapad-jugoistok. Duža osa, koja se poklapa sa pravcem Sirig – Temerin, dužine je 14 km, a kraća osa pravca Bački Jarak-Temerin 11 km. Granice Opštine su veštački povučene linije i imaju uglavnom pravolinijske smerove. Jedino u severoistočnom delu Opštine granica je prirodna jer ide vodotokom Jegričke. U jugoistočnom delu granica je povučena nasipom zvanim Rimski Šanac II. U odnosu na oblike reljefa Vojvodine, celokupna teritorija temerinske opštine nalazi se na južnoj bačkoj lesnoj terasi i ostavlja utisak gotovo potpuno ravne površine. Severnim delom Opštine protiče Jegrička sa nekoliko manjih kanalisanih pritoka. Utvrđeno je prisustvo termomineralnih voda. Sastav tla je prilično ujednačen a plodnost prirodno visoka. Preovlađuju razni tipovi černozema a jedino se duž vodotoka javljaju ritska crnica i solončak, tj. zemljišta delimično ili potpuno zaslanjena.
   Opština ima svega tri naselja: Temerin, Bački Jarak i Sirig, a teritorija je podeljena u četiri katastarske opštine: Temerin, Bački Jarak, Sirig i Kamendin. Geografski položaj opštine je vrlo povoljan. U meridijanskom pravcu teritoriju Opštine seku tri značajne drumske saobraćajnice. Najvažniji je međunarodni put E-75, koji vodi od Novog Sada prema Subotici i dalje za Mađarsku. Ovakve karakteristike opštine Temerin, omogućavaju joj dobru komunikaciju sa velikim gradskim centrima u Srbiji, kao što su Beograd i Novi Sad.

   Odgovori

2. 22. avgust 2017. u 10:04

   vojislav ananić

   TEMERIN

   Župnik ovog mesta početkom XIV veka bio je Laurentije de Temerije. Po njemu mesto i dobija ime, a naziv se prvi put pominje 1332. godine u papskoj priznanici izdatoj samom župniku. Najstariji dokument u vezi sa samim naseljem je iz 1267. godine, ali na njemu nije sačuvan njegov tadašnji naziv.

   Odgovori

3. 29. avgust 2017. u 19:00

   vojislav ananić

   TEMERIN

   1332. godine – Temerin se prvi put spominje u papskoj priznanici upućenoj Laurentiju de Temeriju, župnom svešteniku, zbog plaćanja papskog poreza.
   Temerin je bio u sastavu Kraljevine Ugarske do Mohačke bitke 1526. godine, a nakon toga je nastupio period Otomanskog carstva.
   Temerin se spominje u turskim poreskim knjigama iz 1553. godine kao naselje sa 11 kuća od kojih 4 plaćaju porez, a 7 ne plaća. („kuća“ – porodica sa 10, 20 ali i više članova).
   Prvi poimenični spisak srpskog stanovništva Temerina zabeležen je u Segedinskom defteru iz 1560–1561. godine. Tada je bilo 20 kuća koje su plaćale porez. Na osnovu poreskih obaveza može se videti da su se tadašnji stanovnici bavili proizvodnjom žitarica i povrća, stočarstvom i pčelarstvom.
   1722. godine Temerin je bio srpsko naselje sa 62 kuće; 1769. godine ima 208 kuća; 1773. godine ima 183 kuće. Temerin ima 215 srpskih domova 1786. godine, kada u njemu živi i radi 5 pravoslavnih popova (Prema D. Ruvarcu). Iz tog perioda potiče i prva vojna karta naselja Temerin, koje se pružalo lučno u četiri reda kuća, a bilo je okruženo jarkom dugim oko 13 km.
   U dokumentu fonda Ilirske dvorske deputacije iz 1772. godine vezano za Temerin zapisano je: „Ovde je 30 godina stara škola“, pa se može zaključiti da je škola u naselju postojala od 1742. godine. Navodi se i sledeće: „Tu se uči čitanje, pisanje, crkvene pesme i molitve. Školske troškove obezbeđuje Opština (komunitet) koja plaća učitelja, o čemu brine jedan sveštenik“.
   Prema podacima: 1720. godine knez Temerina bio je Radojica Parastinac, u periodu 1725-26. Josim Ratković, 1730. Mladen Kusovin. Nakon 1770. godine, lokalni knez bio je Gaja Grujić, koji je ostao na ovoj dužnosti nekoliko godina.
   Između 1746. i 1749. godine, Temerinci su u svom već bogatom i razvijenom mestu izgradili pravoslavnu crkvu, posvećenu Svetom Vaznesenju Gospodnjem. Crkva se nalazila na početku današnje Bosanske ulice, na njenoj desnoj strani, gde su danas kuće pod brojevima od 2 do 10. Pored vojne karte, o postojanju crkve svedoče i crkvene knjige, od kojih se neke i danas čuvaju u crkvi u selu Đurđevu. Bila je sagrađena od cigli (dimenzija 17m dužine, 6,5m širine, oko 6m visine), što je veoma važno jer je većina seoskih crkvi tada bila od drveta. Crkva je imala zvonik, sagrađen iza glavne građevine, sa 11 specijalnih prozora sa gvozdenim rešetkama na njima. Crkvu je gradio Johan Miler, a na tome je insistirao i radove usmeravao Visarion Pavlović, episkop Bačko-Segedinske eparhije.
   Među crkvenim đacima bio je Lukijan Mušicki – književnik, profesor bogoslovije, gornjokarlovački episkop. Rođen je u Temerinu 1777. godine. Bio je prijatelj i saradnik Vuka Stefanovića Karadžića, kome je predložio sadašnji izgled slova „Đ“ u azbuci.
   Najveći deo ondašnje Bačke je bio Komorski posed (56 naselja, među kojima je bio i Temerin). Komora je 1796. godine prodala Temerin i Bački Jarak za 80.000 forinti grofu Šandoru Sečenju.
   1782. godine počinje naseljavanje Mađara u Temerin.
   1787. godine doseljavaju se Švabe iz Virtemberga (koji su prvobitno bili upućeni u Rumu) i osnivaju naselje Bački Jarak, mesto koje je do tada bila pustara u Bačkoj.
   1796.-1800. godine; Grof Šandor Sečenj pokušao je da Temerinske Srbe pretvori u jobađe (kmetove), što je rezultiralo četvorogodišnjim pokušajem Srba da Temerin pripoje Vojnoj granici, tj. najbližem Šajkaškom bataljonu. Kako nisu uspeli u svojim namerama, Srbi su odlučili da se isele iz Temerina 21. jula 1799. godine. Izaslana županijska komisija je odložila seobu za kratko i sačinila dragocen dokument, odnosno popis imena 178 starešina kuća koje se iseljavaju. Nakon nekoliko meseci broj iseljeničkih porodica se povećao na 210 (ukupno 1.610 stanovnika).
   U proleće 1800. godine Temerinski Srbi su su svoje kuće i crkvu razgradili i preneli sav građevinski materijal u Pašku oblast, gde su osnovali novo naselje Đurđevo, jer su se selili na Đurđevdan. Za pet godina sagradili su novu veću crkvu i posvetili je, isto kao i u Temerinu, Svetom Vaznesenju Gospodnjem.
   Narednih 120 godina Temerin je bio bez Srba. Grof Sečenj je doveo mađarske koloniste, seljake iz županija Pešt, Feher i Tolna. Među njima je bilo dosta Slovaka, koji su se brzo stopili sa Mađarima.
   Između 1796. i 1804. godine grof Sečenj je dao da se izgradi reprezantativno zdanje – palata ili kaštel. Kaštel je danas pod zaštitom države i u njemu je smeštena srednja tehnička škola.
   Od porodice Sečenj, temerinski posed i kaštel kupio je trgovac Antal Fernbah iz Apatina. Ana i Petar Fernbah, njegovi naslednici, držali su temerinski veleposed sve do agrarne reforme u Kraljevini Srba, Hrvata i Slovenaca 1920. godine.
   1799. godine, Temerin je proglašen za varošicu i dobio pravo na održavanje 4 stočna vašara godišnje.
   Katolička crkva izgrađena je 1804. godine, a “stara škola” sazidana je 1835. godine.
   1848. godine, u srpsko-mađarskom sukobu Temerin je u borbama u potpunosti izgoreo, a stanovništvo je izbeglo na sever u Bačku Topolu, Mali Iđoš i Čantavir, odakle se nakon 2-3 godine veći broj stanovnika i vratio u svoje domove.
   2. jula 1899. putena je u promet železnička pruga Novi Sad-Temerin-Bečej, kao i temerinska železnička stanica. Njenom izgradnjom počinje industrijski razvoj Temerina, kao i puštanje u pogon ciglane i prvih parnih mlinova. Tako Temerin brzo postaje jedan od značajnih trgovačkih centara u jugoistočnoj Bačkoj.
   Stvaranjem Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca počeo je novi period u istoriji i ekonomiji naselja. Posed Fernbahovih je bio jedan od meta agrarne reforme. Poljoprivredne vlasti iz Beograda i Novog Sada donele su novi zakon, kolonizirajući seljake iz Novog Sada i njegove okoline.
   1920. godine počelo je stvaranje nove dobrovoljačke kolonije južno od Temerina. Doseljenici su novo naselje nazvali Staro Đurđevo 1929. godine, u uspomenu na staro srpsko naselje u Temerinu.
   1927. godine, između dva rata, Temerin je dobio električnu energiju.
   Tokom vojne okupacije, 1941.-1944. godine, stanovnici Starog Đurđeva i Siriga su proterani iz svojih domova, a mađarske porodice iz Bukovine su naseljene na njihovu zemlju. 1944. godine, oni su napustili Staro Đurđevo i Sirig, kao i Nemci Bački Jarak. Osnivači Starog Đurđeva i Siriga su se vratili svojim starim domovima. Bački Jarak je tokom 1946-47. godine kolonizovan doseljenicima iz Bosne i Hercegovine. Tokom šezdesetih i sedamdestih godina XX veka, nekoliko stotina porodica iz sela Vrbljani (opština Ključ, BiH) doselilo se u Staro Đurđevo.
   Nakon raspada SFRJ, u Temerin se doselio veliki broj srpskih izbeglica iz Hrvatske i Bosne i Hercegovine, a severno od Temerina izgrađeno je novo naselje za izbeglice.
   Izvor: Internet

   Odgovori

4. 4. jun 2018. u 15:44

   Vojislav Ananić

   TEMERIN, mesto u blizini Novog Sada. Ima 9.768 stanovnika. 1332. i za vreme Turaka T. je bio čisto srpsko mesto. U 17. veku postao je trgovište. 1799. iselili su se Srbi iz T. u Šajkašku, gde su osnovali Đurđevo. Stanovništvo se bavi zemljoradnjom.

   D.P.

   IZVOR: prof. St. Stanojević, NARODNA ENCIKLOPEDIJA SRPSKO-HRVATSKO-SLOVENAČKA, IV KNJIGA, S—Š, IZDAVAČ: BIBLIOGRAFSKI ZAVOD D.D. ZAGREB, GUNDULIĆEVA 29 ZASTUPA DR ERIK MOŠE, MIHANOVIĆEVA ULICA 1, 1929.

   Odgovori

5. 1. oktobar 2019. u 10:58

   Vojislav Ananić

   SIRIG – kolonija sa najljepšim kućama

   Kolonija Sirig nastala je na veleposjedu pravoslavne crkve na Narodnom crkvenom dobru Sirig u političkoj opštini Turija koji je bio veličine 4.684 k. j, a za potrebe agrarne reforme 1926. godine odvojeno je 3.777 k. j. ili 80,6 % od ukupnog veleposjeda. Ovlašćeni geometar Slavko Martinić 20. septembra 1926. godine izvršio je premjeravanje 222 kućišta, kolonisti su zimu 1926/27. proveli u privremenim skloništima, a uz pomoć Oblasnog Crvenog krsta iz Novog Sada do septembra 1927. godine na koloniji je podignuto 250 novih kuća. „Kuće su lijepe, ljepše nego i na jednoj drugoj koloniji” 24. novembra 1930. godine izvijestio je Savez agrarnih zajednica za Banat, Bačku i Srem njen revizor Lazo Kapor poslije posjete Sirigu. „U svakoj kući ima jedna ili dve patosane sobe.”

   ISTORIJA DUGE BEZDOMNOSTI I PRIVREMENOSTI

   Koloniju je naselila 241 porodica (192 porodice dobrovoljaca i 48 porodica kolonista), a kolonisti su bili mahom iz okoline Livna (Donji Rujani, Radanovci, Vrbica, Bojmunta), Bosanskog Petrovca (Kapljuh, Medeno Polje, Tuk, Smoljana, Veliki Stijenjani), Cazina (Pištaline, Vrela, Mutnica, Gata, Bukovica, Osredak, Rujnica), Gacka (Čemerno, Vrba, Višnjevo, Dulići, Ulinje, Korita, Miholjače, Zagradci, Kazanci,) i Bileće (Vranjska, Preraca). Međutim, proces kolonizacije za sve koloniste počeo je još 1921. godine i nastanak kolonije Sirig jeste istorija seobe u seobi, istorija duge bezdomnosti i privremenosti, dezorganizovanosti, nemarom ili namjerom, procesa kolonizacije od strane agrarnih vlasti i birokratskih struktura Kraljevine SHS. Kolonisti iz Bosne, iz okoline Livna i Cazina, na veleposjedu Marije Sečenji u Vajskoj na majuru Bođani nadeljeni su zemljom 14. aprila 1921. godine, a oni iz Bosne i Hercegovine, iz okoline Cazina, Bosanskog Petrovca, Gacka i Bileće, na majurima Alpar, Marija i Duga Bara 24. maja 1921. godine zemlju su odmah dali u zakup domaćem stanovništvu, a prva naseljavanja dogodila su se u proljeće 1922. godine. U Vajskoj na majurima boravilo je 1923. godine 72 porodice, a 1926. godine 104 porodice, a na Bođanskoj pustari 1925. godine 73 porodice. Međutim, do preseljenja u Sirig 1926. godine na ovim majurima kolonisti nisu izgradili kuće. Kolonisti su živjeli u majurskim zgradama, u vrlo teškim higijenskim uslovima, a kolonistima na majuru Alpar u Vajskoj komisija je već 19. juna 1922. godine odredila mjesta za podizanje kolonije. Na majuru je određeno svega 12. k. j. jutara zemlje za podizanje kuća i za kućne placeve, trebalo je 16 dobrovoljačkih parcela koje su obrađivane u okolini majura odrediti za gradnju kuća, a dobrovoljcima dati zemlju na drugom mjestu što Županijski agrarni ured iz Subotice do 1926. godine nije uradio. Ni na majuru Bođanska pustara kolonisti nisu do 1926. godine izgradili kuće.

   POPLAVE UPROPASTILE KOLONISTE

   Velike poplave 1924. i 1926. godine, kada se izlio Dunav, sasvim su materijalno upropastile koloniste u Vajskoj i Bođanima, a propast je pojačala suša 1925. godine. „Izlivanjem Dunava preko zemalja naših članova voda je prešla te su naši članovi potpuno upropašteni tako da nemaju parče hljeba sebi i svojoj djeci” pisao je predsjednik agrarne zajednice iz Vajske Milan Zelenović 2. decembra 1924. godine. „Skoro svi članovi su ostali bez igdje išta” Mitar Subotić je obavijestio Savez agrarnih zajednica 14. avgusta 1926. godine poslije dvije poplavne i jedne sušne godine. Ministarstvo agrarne reforme zato je 1926. godine odobrilo naseljavanje kolonista iz Bođana i Vajske u Sirig. Grupa od 26 porodica naseljena na veleposjedu Ernesta Karačonjija, na majuru Biosek, u blizini Mariolane (Plandište) 26. novembra 1926. godine primila je zemlju u Sirigu. Dio zemljišta nadeljenog kolonistima (767 k. j.) 1923. godine kupio je Đorđe Konjović iz Dalja i kolonisti su ušli u šestogodišnji sudski spor sa kupcem u kojem su dijelovi agrarne administracije podržavali koloniste, a drugi dijelovi kupca, i gdje je osjećanje nesigurnosti na nadeljenoj zemlji ovih naseljenika bilo primarno, tako da su 22 kolonističke porodice same našle zemljište i preselile se u obližnju koloniju u Velikoj Gredi, a 26 porodica naselilo je Sirig. Kolonija Sirig, prema tome, bila je naseljena 1927. godine od stanovništva duboko traumatizovanog neorganizovanom kolonizacijom u kojoj su se na mjestima naseljavanja, u dugom stanju bezdomnosti, osjećali nesigurno i neželjeno od strane dijelova državnog aparata koji je imao zadatak da vrši kolonizaciju i ostvaruje nacionalne ciljeve u tzv. sjevernim krajevima.

   316 UČENIKA U ŠKOLI

   Oblasni Crveni krst kolonistima u Sirigu samo je izgradio kuće, dok su nedostajale pomoćne, ekonomske zgrade da bi se formiralo jedno seosko domaćinstvo. Zato je dobrovoljac Jovo Šunjka, iz Vrbice kod Livna, u ime 33 porodice iz Bosne 17. marta 1933. godine tražio od Ministarstva šuma i ruda „šumu između Srnetice i Oštrelja” u Bosni gdje bi isjekli građu za gradnju pomoćnih zgrada pokazujući tim činom da su kolonisti i poslije seobe i dalje „živjeli” u svom rodnom kraju jer građu za pomoćne zgrade nisu tražili na mjestu bliže njihovom mjestu naseljavanja. Kolonisti u Sirigu do 1941. godine izgradili su svoje selo. Oni su već 1928. godine tražili da se izvrši kanalisanje ulica u koloniji kojim su regulisali oticanje suvišnih voda. Godine 1930. pokrenuta je akcija gradnje škole u koloniji jer su djeca pohađala školu udaljenu 1,5 km od naselja. Zgrada škole podignuta je 1931. godine i imala je četiri učionice, dva stana i kancelariju. Godine 1934. bilo je 316 učenika u školi. „Žale se na ženske učitelje i htjeli bi da im učitelji budu muški” izvijestio je revizor Saveza agrarnih zajednica Filip Pejović prilikom posjete koloniji 31. oktobra 1934. godine. Školska zgrada i dvorište bili su središta javnog i društvenog života u novom naselju. U školskoj zgradi nalazilo se vježbalište Sokolskog društva iz sela a sokolski starješina Đorđe Šparavalo 1932. godine isticao je potrebu gradnje Sokolskog doma. Godine 1940. kolonisti su od nadležnih vlasti tražili izgradnju Zadružnog doma „u kome bi bile smještene sve zadruge kolonije, čitaonica i ostale privredne i kulturne ustanove. Kolonija Sirig ima preko tri stotine naseljenih porodica sa preko 2.000 stanovnika. Kolonija je napredna u svakom pogledu. Kolonija nema crkve, a nema ni drugih podesnih zgrada za sakupljanje, te su kolonisti prisiljeni da se sastaju po krčmama, što svakako zlo utiče. ”

   O HIGIJENI UČILI NA TEČAJEVIMA

   Način doseljavanja kolonista u Sirig doveo je ovdje naseljene koloniste pod pažnju Crvenog krsta i Higijenskog zavoda u Novom Sadu koji su izgradili zdravstvenu stanicu u selu sa seoskim parnim kupatilom sa pet kabina i osam tuševa. U zdravstvenu stanicu u Sirigu dolazio je ljekar iz Temerina, a selo je imalo i svoju stalnu babicu, prvo Sofiju Petras, a poslije Katicu Lakner. U koloniji su održavani preko zime, kad nije bilo poljoprivrednih radova, higijensko-domaćički tečajevi koji su služili obrazovanju ženske omladine i doprinosili kvalitetu života i modernizaciji samog naselja. Tokom četvrte decenije 20. vijeka u koloniji su izbušena četiri arteska bunara dubine 80 metara, a kolonisti su se 15. februara 1935. godine obratili opštini Temerin da se odobri flasterisanje ulica, odnosna gradnja pješačkih staza od cigle. Kolonija Sirig imala je svoj pašnjak od 48 k. j, stalnog pismonošu i policijsku stanicu u naselju iako je bilo zahtjeva 1932. godine od strane jednog od vlasnika jedne od četiri kafane u selu „da se ukine policijska stanica.” Po izgradnji kolonije 1927. novo naselje pripadalo je opštini Turija, udaljene 18 km atarskim putem, tako da je komunikacija, naročito u zimskim i jesenjim mjesecima sa opštinskim središtem bila otežana, a kolonisti prepušteni sami sebi. Opština Turija 1930. godine žalila se na slabu bezbjednost u selu gdje se „razne nesuglasice i trzavice samovoljno rješavaju.” 1. maja 1930. godine donesena je odluka da se „pustara Sirig odvaja od opštine Turija i postaje dio opštine Temerin.” Blizina Temerina i povezanost tvrdim putem bila je značajna činjenica, ali i nacionalni razlozi koje je obrazložio sreski načelnik 14. aprila 1930. godine u svom dopisu KBU Dunavske banovine: „Pustara Sirig ima 4.681 k. j. Dobrovoljci uživaju oko 2.000 k. j. dok ostalo agrarni intresenti iz Pašićeva i Srbobrana. U opštini Turija svi žitelji su Srbi, dok su u Temerinu sami Mađari, odnosno pomađareni Slovaci. U toj opštini ima 14.000 Mađara, a nacionalnog elementa kolonista u Starom Đurđevu u opštini ima samo 460 duša. Sirig je od Temerina udaljen 6 km, a vezan je za Temerin zidanom cestom, a do Turije ima 18 km i nema izgrađenog puta.” Koloniji Sirig kao i drugim kolonijama u Bačkoj, Banatu, Sremu, Baranji i Slavoniji jugoslovenska država između dva svjetska rata namijenila je ulogu svojih simbola i čuvara, a kolonistima zadala funkciju nacionalne misije u tzv. „severnim krajevima”. Pritom pomoć države bila je nedovoljna, povremena i privremena, svakako veća u drugoj deceniji kolonizacije u 30-tim godinama 20. vijeka nego u ranoj fazi kolonizacije. Kolonisti Siriga, kao i drugih kolonija, kretali su u novi život sa ledine, „sa četiri koca”, težili da prehrane porodicu, da ostvare dom, i nad njima se sve vrijeme kolonizacionog procesa nadvijao veliki kolektivni strah od siromaštva, od gladi, od poplave, od bolesti, od bezdomnosti. Znatnim finansijskim obavezama koji su se odnosili na državu, opštinu, nadeljenu zemlju, izgrađene kuće, crkvu, agrarne zajednice itd. kolonisti nisu bili u stanju da odgovore. Naseljeni u blizini velike mađarske opštine Temerin i u njenom adminstrativnom okviru od 1930. godine kolonisti u Sirigu, kao i oni u Starom Đurđevu, nisu uslijed svoje malobrojnosti dublje promijenili etničke odnose.

   KOLONISTI SLABO PLAĆALI POREZ

   Kao ključno pitanje odnosa kolonije Sirig i opštine Temerin u periodu 1930– 1941. godine postavilo se pitanje plaćanja opštinskih poreza od strane kolonističke zajednice. Kolonisti te poreze nisu mogli da snose, bili su na ivici egzistencijalnog minimuma sve vrijeme kolonizacionog procesa mahom istovjetnog materijalnog stanja, uz nekoliko porodica koje su materijalno bolje stajale. I opština Temerin i kolonija Sirig u tom odnosu smatrali su se oštećenim. „Pod agrarnom reformom je 7.000 k. j. zemlje, jedna trećina opštine Temerin” 22. avgusta 1936. godine obrazlagao je Ištvan Pap predsjednik opštine Temerin zašto kolonisti moraju da plaćaju opštinski porez. „Ako se ovo ne plaća, mora se povisiti drugim građanima.” „Prihodi kolonije Sirig su veliki i nije pravo da se višak upotrebi za potrebe opštine Temerin” obrazlagali su kolonisti 11. novembra 1932. godine svoj zahtjev da se izdvoje u samostalnu opštinu Sirig. Takođe, kolonija Sirig smatrala je da opština Temerin iz „nacionalnih razloga” ne pomaže dovoljno tek formirano naselje. („Pošto su Mađari brojno jači ne mogu kolonisti ostvarivati nacionalne želje”). Međutim, kolonisti i na drugim mjestima u Bačkoj i Banatu bez obzira da li su njihove opštine bile kolonističke ili nacionalno njemačke, mađarske, rumunske ili srpske slabo su plaćali opštinske poreze.

   KOLONISTIČKA NASELJA (1920-1941), Piše: dr Milan Micić

   Izvor: SRPSKO KOLO, br. 39/2019.

   Odgovori