Kriči u zapadnim srpskim krajevima
Na osnovu prisutnosti prezimena Krička, Kričkić i Kričković, može se reći da je sticajem istorijskih okolnosti dobar dio kričkog plemena završio u našim zapadnim krajevima, od Dalmacije preko Like i Bosanske krajine do Banije.
- Dalmacija
U popisu Kliškog sandžaka iz 1550. godine u selu Gradčac (danas Gradac kod Drniša) u Petrovom polju pominje se izvjesni Mirak Kričkov. Navedeno je da je baština Mustafe Sinanova sada u Mirakovom posjedu, što ne znači da je sam Mirak rodom iz ovog sela (može biti porijeklom sa područja današnjih Krički kod Drniša). Godine 1596. prvi put se pominje selo Kričke kod Drniša. U istom selu pominje se Radivoj Milošević zvani Kričković još 1624. godine. Posebno je znamenito bratstvo Krička iz Krički i Bratiškovaca, koje je dalo brojne sveštenike po Dalmaciji (Vukadin Krička, Radojica Krička, Dimitrije Krička, Teodor Krička, Stefan Krička, Petar Krička, Jakov Krička, Petar Krička, Marko Krička) od XVII-XIX vijeka. Na području Dalmacije imali smo 1948. godine 26 kuća Krički, 15 kuća Kričkića i 3 kuće Kričkovića.
- Lika
Kričke po svemu sudeći iz Dalmacije prelaze u Liku, pa tako 1712. godine imamo popisane Kričkoviće u selu Vrebac kod Gospića (Lika). Na području Like imali smo 1948. godine 21 kuću Kričkovića. Dio ličkih Kričkovića naseljen je u Bosanku krajinu (područje Bosanskog Petrovca i Ključa).
- Bosanska krajina
U Bosanskoj krajini prezime Krička bilo je prisutno na području Prijedora i Sanskog Mosta, dok je prezime Kričković bilo prisutno na području Bosanskog Petrovca i Ključa. Prema etnografskoj literaturi, Kričkovići su na područje Bosanske krajine došli tokom XIX vijeka iz Like, dok se za Kričke da pretpostaviti da predstavljaju ogranak Krički iz Dalmacije.
- Banija
Na Baniji smo 1948. godine imali 36 kuća Kličkovića na području Vrginmosta, ali je očito da se ovdje radi o Kričkovićima pošto u istim selima imamo pomene Kričkovića počevši od 1736. godine. Zanimljivo je da su i banijski Kričkovići bili sveštenici poput dalmatinskih Krički, pa tako tokom XVIII vijeka imamo pomene popa Maksima Kričkovića i popa Vučka Kričkovića.
Izvori i literatura:
- F. Spaho, A. Aličić, Opširni popis Kliškog sandžaka iz 1550. godine, Orijentalni institut u Sarajevu, Sarajevo, 2007.
- K. Juran, Morlaci u Šibeniku između Ciparskog i Kandijskog rata (1570-1645), Povijesni prilozi 49, Zagreb, 2015.
- K. Kaser, Popis Like i Krbave 1712. godine, Zagreb 2003.
- LJ. Stojanović, Stari srpski natpisi i zapisi VI, Zbornik za istoriju, jezik i književnost srpskoga naroda, Beograd 1926.
- V. Putanec, P. Šimunović, ured., Leksik prezimena Socijalističke Republike Hrvatske, Zagreb 1976.
Kriči – tragom izgubljenog plemena (prvi dio): http://www.poreklo.rs/2017/10/02/krici-tragom-izgubljenog-plemena-prvi-dio/
Kriči – tragom izgubljenog plemena (drugi dio): http://www.poreklo.rs/2017/10/06/krici-tragom-izgubljenog-plemena-drugi-dio/
AUTOR: Petar Demić, saradnik portala Poreklo
28. avgust 2020. u 19:22
Ilija Petrović
“Jedna od dvije verzije o postanku drobnjačkog imena”, ona o nečijem prosutom drobu i poruzi, besmislena je.
Uistinu, značenje reči “Drobnjak” nalazi se u reči “drob”, sitnež, reči koju je zabeležio Vuk Karadžić (1787-1864), momak iz Drobnjaka, prema nekom izvoru iz 15. veka. Istom tom rečju, kako to nalazimo kod Petra Skoka (1881-1956), jednog od najistaknutijih onomastičara jugoslovenske epohe, koga hrvati smatraju “jednim od najuglednijih svjetskih stručnjaka za onomastiku”, označava se i “sitna stoka (koze i ovce)”.
Prema Skokovom tumačenju, reč “drob” predstavlja “praslovenski” postverbal (osnovu za glagolsku tvorbu) iz koje nastaju reči drobiti, sitniti… Kako se reč “Sloveni” prvi put našla u upotrebi tek 491. godine, jasno je da “praslovensko” ne postoji, ono je u zvaničnu jezičku i istorijsku nauku ubačeno sa jedinim ciljem da se potisne reč “srbsko”. Drukčije rečeno, Skokov izraz “praslovensko” treba čitati kao “prasrbsko”, što će nam nedvosmisleno ukazati da je iz prasrbskog postverbala “drob” nastala i reč “Drobnjak”, kao kraj u kome se najviše gajila sitna stoka, koze i ovce. Taj oronim (reč kojom se uopšteno označavaju reljefni oblici) nastao je po “receptu” korišćenom pri tvorbi i brojnih drugih reči, na primer: svećnjak, putnjak, grudnjak, očnjak, ali i, sa neznatnom razlikom, Fočak, Nikoljštak…
Ista ta reč, Drobnjak, bez ikakve izmene, prenela se i na stanovnike toga kraja, ali se javlja i kao prezime nekih porodica čiji su se preci u nekom ranijem vremenu, neodređeno kada, iselili iz Drobnjaka i nastanili u drugim srbskim krajevima, u Bioski, kod Užica, na primer.
Nesumnjivo, reč “Drobnjak” nastala je još u doba dok su taj kraj nastanjivali Kriči, “staro stanovništvo koje je prema legendi naseljavalo područje današnjeg Drobnjaka”, i koje se, kako kaže jedan autor (Tomaš Ćorović), docnije “postepeno povlačilo prema planinskom platou Sinjavine i dalje prema rijeci Tari, da bi vremenom skroz nestali: jedan dio se odselio preko Tare, sigurno ih je dosta stradalo u sukobima, a dio se svakako sa doseljenicima izmiješao”. Ovo poslednje je tačno, što bi moralo značiti da nisu “vremenom skroz nestali”, njihov trag nalazimo i u prezimenima Krič (oko Durmitora i Pljevalja), Kričak i Kričkov (kod Pljevalja), Kriče, Kričić i Kričko (u Kotoru, Cetinju i kod Rijeke Crnojevića), Kričija (kod Rijeke Crnojevića), Kričković (Kličković), Krička, Kričkić… kao i u nazivima nekih mesta: Kričke, kod Drniša (u Srbskoj Krajini) i kod Novske (u Hrvatskoj), Kričići (kod Skender Vakufa, u Bosni), Kričina (kod Crikvenice, u Hrvatskoj), Kričanovo (kod Bosanskog Broda, u Srpskoj).
Tomaš još kaže da su Kriči “vjerovatno ogranak Mataruga”, kao što su iz istog vremena i Lužani (koje pominju Piperi), ili Bukumiri (za koje Kuči kažu da su se samoistražili, mada ih i danas srećemo pod prezimenima Bukumir, Bukumira, Bukumirić, Bukumirović). Da li “vjerovatno” ili zaista, sporedna je stvar, pošto su i jedni i drugi, i Kriči i Mataruge, isto kao i Bukumiri, bili stara srbska plemena. Što se u zvaničnoj srbskoj istoriji, ali i u etnologiji, oni ne zovu tako, razlog treba potražiti u činjenici da današnja zvanična istorijska nauka u Srba priznaje Srbe (mada stidljivo, kao Slovene), tek od šestog ili sedmog veka. Njoj još uvek ne ide “pod kapu” da bi i starije (i najstarije) stanovništvo s ovih prostora trebalo izjednačiti s onim koje poznajemo, primera radi, kao Ilire, Tračane, Dardance, Sarmate… a za koje naši “kritički” istoričari tvrde da su, svi pojedinačno, i kao narod i kao ime, nestali krajem 5. veka, pošto pisci iz toga vremena nisu novopridošle Slovene izjednačili s njima. Stoga, mogao je Pavel Jozef Šafarik (1795-1861) reći da je “ime Sarmata, koje inače nije čisto i u toj formi nikada upotrebljavano od samih Sarmata, nestalo samo prividno, pošto ga je… potisnulo jezički pravilno domaće ime Srba, (ali i) specijalna imena Slovena, Leha, Horvata, Čeha”.
Za Šafarika, sva imena poznatih naselja na području Ilirikuma, i lična imena “prema svom pravom poreklu vlasništvo su preostalih slovenskih Ilira koji su ovde oduvek živeli, (a) sa kojima su se kasnije, u raznim periodima, pre, za vreme i posle Justinijana, izmešali Sloveni koji su se doselili sa severnog Dunava”, odnosno iz današnje Rumunije, onda zvane Dačka Srbija. Takvo svoje uverenje on temelji na analizi staroslovenskog crkvenog jezika i njegovog poređenja sa drugim narečjima. “Preplitanje dve jezičke građe, identične po poreklu, ali različito oblikovane hiljadugodišnjom odvojenošću… isuviše je raspoznatljivo… još i sada, nakon perioda od hiljadu dvesta godina, a da bi ga pažljivi posmatrač uz brižljivo ispitivanje mogao prevideti… Jer da su stari Iliri bili stvarno istrebljeni, te da Sloveni nemaju ništa drugo do ‘razorene gradove po celoj Iliriji’, ili da su našli pustinju bez ljudi, kako bi onda došlo do toga, da još i danas postoje sva imena koja su spomenuli stari geografi i istoričari u Iliriji i Trakiji, uz neznatne izmene?” A ta imena postoje i opstaju samo zahvaljujući neposrednom jezičkom nasleđu Srba koji su tamo nekada živeli i Srba koji u istim tim krajevima žive danas.
Nažalost, zvanična istorijska nauka u Srba uglavnom ignoriše znanje Šafarikovo, iako je, svojevremeno, Đuro Daničić (1825-1882) zapisao da je Šafarik “znao o Slovenima sve što se u njegovo vreme moglo znati, – moglo znati trudom, prema kom je svaki trud ništa… i kazao je svetu to što je znao. Što sad bilo koji Slovenin zna o svome narodu, od njega je naučio. Još svakome vrlo mnogo ostaje da uči o svome narodu iz njegovih knjiga. On je svakome narodu slovenskom pokazao šta je, – šta je istorijom, književnošću i jezikom. Pokazao je toliko da još niko nije mogao sve to ni primiti… Pa mi Srbi osim sviju Slovena bejasmo u osobitoj ljubavi takvog čoveka”
A Šafarik je znao da su Sloveni (odnosno Srbi) bili prastanovnici Evrope, bar na jednoj njenoj polovini, i da su bili brojniji od ostalih evropskih naroda. Dokaz za takvu tvrdnju on vidi u tesnoj srodnosti slovenskog jezika (odnosno srbskog) sa grčkim, latinskim, keltskim i germanskim. (Za razumevanje toga problema treba videti šte o tome piše Pavle Solarić u svojoj knjižici Rimljani slovenskih obeležja, Novi Sad 2018). I zna da ime Srb predstavlja “nekadašnje uobičajeno domaće ime slovenskih naroda, kao što je to u nemačkom jeziku naziv Venda”; to ime starije je nego Sloven i ono je postojalo kao zajedničko ime za sve rodove, plemena i narode istog vindijskog (indijskog) porekla.