Poreklo prezimena Dakić

PIŠE: Saradnik portala Poreklo Ilija Šikman

Poreklo: Većina raseljenih Dakića sačuvala je predanje da su poreklom iz Crne Gore i da su njihovi preci napustili Crnu Goru bežeći od Turaka. Dakići su starinska grupa rodova sa velikim brojem krsnih slava. Evidentirani su sa 11 slava: Sveti Jovan Krstitelj (Jovanjdan), Sveti Nikolaj Čudotvorac (Nikoljdan), Sveti prepododni Kirijak Otšelnik (Miholjdan), Sveti Georgije Pobedonosni (Đurđevdan), Sveti arhanđel Mihailo (Arhanđelovdan), Sveti apostol i jevanđelist Marko (Markovdan), Sveti Ignatije Bogonosac, Sveti Gligorije Gogoslov, Sveti arhiđakon i prvomučenik Stefan (Stefanjdan), Sveti Simeon Bogoprimac i Lazareva subota. Po broju slava, prezime Dakić, pripada takozvanoj trećoj grupi prezimena kod kojih je zabeleženo više slava u kom slučaju se radi o više rodova. Mnogi Dakići koji su bili na teritoriji koja je pripadala Austriji su se pokatoličili.

O poreklu Dakića sa krsnom slavom Miholjdan nezna se mnogo. Predanje govori da su iz Crne Gore. Slava je retka, a etnolozi je povezuju sa Miholjskim zborom kod manastira na Prevlaci. Odseljena bratstva iz Buljarice (Paštrovići), Ivančević, Vulin i Kenjalo sačuvali su uspenu na taj zbor uzimajući za svoju krsnu slavu Miholjdan. Dakići koji slave ovu slavu smatraju se ogrankom navedenih brastava. Ta četiri roda doselila u Pounje kod Krupe krajem 17. veka. Šematizmom Dabrobosanske mitropolije 1882. godine Dakići sa navedenom slavom popisani su u Glinici, Dobroselu i Ivanjskoj. I Dakići iz Banjana pripadaju Dakićima sa navedenom slavom. Dakići sa slavom Sveti Jovan Krstitelj su poreklom iz Pive, iz Male Crne Gore. Neki od njih i sada žive u Pivi.

Dakići sa slavom Sveti Nikola su poreklom od Nevesinja, gdje ih još uvek ima u selu Zalužje. I njihovo poreklo, prema predanju, je Crna Gora, sa Žabljaka. Verovatno su iz plemena Kuča, jer je Sveti Nikola njihova plemenska slava.

Poreklo Dakića sa slavom Sveti Mihailo nije moguće odrediti, jer ovu slavu slavi pet plemena. Mišljenje je da Dakići sa slavom Markovdan istorodni sa Dakićima koji slave Miholjdan, ali da su u Donjoj Jurkovici iz nekih razloga sačuvali staru slavu Markovdan. U Bosanskoj Krajini ima mnogo porodica koje slave Markovdan, što se može smatrati da je tada iz Maina na prostor Krajine krenulo više ljudi iz različitih rodova (brastava).

U selu Rastuša (Teslić) slave Đurđevdan i tvrde da su im koreni u Crnoj Gori. Najverovatnije da potiču od hercegovačkog roda Drobnjaka ili su ogranak nekog njihovog bratstva, jer navedeno pleme slavi svetog Đurđa. U Dabrobosanskoj mitropoliji, Dakići sa slavom svetog Đurđa popisani u parohijama Graci, Ribnik i Slatina (okolina Ključa), u parohiji Dragelji (Gradiška), u Tešnju i parohiji Radnja Donja (Doboj), u Stuparima (Maglaj) i u Sarajevu.

Nema predanja i teško je odrediti od kog plemena potiču Dakići što slave svetog Arhađela Mihaila jer čak pet plemena slavi ovog svetitelja. Sa ovom slavom jedna porodica živi u Banja Luci i tvrdi da njeni preci potiču iz Donja Bijela (Nevesinje), gdje ih više nema. Moguće da je ova porodica prešla u Banja Luku posle 1882. godine. Zapisano je da je rod Maleševci veoma stari i razgranati srpski rod. Potiču iz Maline, danas pustog selišta između Bileća i Trebinja u istočnoj Hercegovini. Specifičnost ovog roda je slavljenje krsne slave svetog Ignjatija Bogonosca. Među ograncima ovog roda navode se i Dakići, što upućuje da Dakići sa ovom slavom su poreklom od Maleševaca.

Prema šematizmu Dabrobosanske mitropolije u Bugojnu su popisani Dakići sa slavom Sveti Grigorije Bogoslov. Poreklo im je teško utvrditi.

Nema podataka odkuda su Dakići koji slave Svetog arhiđakona i prvomučenika Stefana popisani su u parohijama Baraći, Gerzovo, Pecka Donja (okolina Jajca), zatim Varcar Vakuf (danas Mrkonjić Grada), u Omarskoj (Prijedor), Prnjavoru i Smrtićima (Prnjavor). Moguće je da su iz Paštovića kao i Dakići koji slave Miholjdan, ali da su se opredeli za slavu Svetog Stefana zato što je ovaj svetitelj zaštitnik (patron) čitavih Paštrovića. Sa ovog prostora jedna porodica migrila je u Gospođince (Žabalj) u Bačku.

Dakići koji slave Svetog Simeuna Bogoprimca popisani su samo u parohiji Radnja Donja kod Doboja. Interesantno je da su u istoj parohiji i Dakići koji slave Đurđevdan. Moguće je da Dakići sa ovom slavom nemaju posebnog rodonačelnika, već da pripadaju Dakićima koji slave Đurđevdan, a da je njihov predak promenio slavu tako što se priženio u porodicu koja slavi svetog Simeona. Predanje koje su sačuvali Dakići u Batinjanima (Daruvar) doseli su se u Zapadnu Slavoniju iz Metka (Lika), gdje su jedno vreme radili kao drvoseče. U Liku su došli iz Crne Gore. Pre Turaka živeli su na prostoru Hercegovine između Gacka i Bileća. Padom Herceovine pod Turke 1482 godine ova bratstva se sele u Crnu Goru na područje plemena Cuce. Kasnije su se iselili u Bosnu i Srbiju.

Iz ove grupe hercegovačkih Dakića su ovi Dakići sa slavom Lazareva subota. Može se prihvatiti teza da su Dakići u Batiljanima iz Crne Gore iz Cuca.

Grupa rodova što slave Miholjdan: Dakići, Ćopići, Vulini, Mirići, karakteriše šira lica sa nešto izraženijim jabučicima. Ima dosta muških “misorbabastih” ćosa, “brekuza”. Usana su nešto nabubrelih i većeg nosa. Po izgledu su mirni, tromi, lica i pogleda melahočni i zamoreni, histerniči su. Njihove ženske su sa osećajnošću do bola. Te svoje osobine prenose na svoje potomke u druge rodove. Kada govore imaju smešak oko usana. Iz ove grupe rodova majka je darovitog etnogafskog pripovedača Petra Kočića.

Dakići u Hrvatskoj su pretežno Hrvati, dobrim delom iz okoline Nove Gradiške, a prema nekim izvorima iz Daruvara. Mogu biti i Srbi iz okoline Donjeg Miholjca, te su vrlo retko i Crnogorci. Srazmerno bajviše dakića u prethodnih stotinu godina rođeno je u davoru (Nova Gradiška), gde se svaki trideseti stanovnik prezivao Dakić. U Hrvatskoj danas živi oko osam stotina Dakića u više od 250 domaćinstava i po brojnosti je 948. prezime. Sredinom prošlog veka bilo ih je približno četiri stotine, pa se njihov broj danas gotovo udvostručio.

Poreklo prezimena:Što se mesta nastanka tiče, prezime Dakić je nastajalo samo na prostoru Crne Gore i Hercegovine, a na druge teritorije je stiglo seobama porodica prezimena Dakić. Prezime Dakić nastalo je na osnovu hipokorisnika, odnosno imena od milja rodonačelnika ili rodonačelnice. Prezime je nastalo po rodonačelniku koji se zvao Danilo, a od milja su zvali Dako ili Daka. Verovatnije je da je nastalo od hipokorisnika Daka, jer od Dako tvoreno prezime je Daković. Hipokorisnik Daka mogao je nastati i od imena Damjan, koje je u srednjem veku na teritoriji Crne Gore bilo često ime, češće ime nego ime Danilo, a mogla je imati i žena koja se zvala Damjana, u kom slučaju prezime je nastalo po rodonačelnici. Bilo je mnogo rodonačelnika (rodonačelnica) ovog prezimena. Potvrda tome su brojne krsne slave, čak 11 slava. Dr Velibor Mihajlović prezime Dakić evidentira u Mošorinu (Bačka) 1785. godine, u Sremskoj Mitrovici 1782. godine, u plemenu Pipera u Crnoj Gori, frekventno je Hrvatskoj: okolina Nove Gradiške, Gline, Daruvara, Donjeg Miholjca, Vojnića, Slavonskog Broda i Pakraca. Prezime je od ličnog imena Daka koje prvi put srećemo u Vukovom Rječniku 1818. godine ili Dako koje je potvrđeno među Srbima u Slavoniji 1702. godine. U oblasti Novgorodski (Rusija) postoji toponim Dakovo i mikrotoponim Dakovo počivalo u Crnoj Gori

Migracija: Migracioni put Dakića ide iz Crne Gore, prvo u Severnu Dalmaciju, na prostor Bukovice u selo Radučić (jedan zaseok se zove Dakići) iako ih tu više nema. Tu su najverovatnije bili do oko 1715. godine, kada se sele u Medak (Lika). U popisu Like i Krbave 1712. godine ne pojavljuju se prezime Dakić što upućuje da su se u Medak naselili posle tog popisa, najverovatnije 1715. godine. Zbog sukoba sa austrijskim vlastima vraćaju se na mletačku teritoriju, u Dalmaciju. Seoba Dakića sa slavom Miholjdan ide iz Crne Gore u područje Krupe (Pounje). Odatle neki presenjavaju na Kordun u periodu između 1711 i 1717. godine u prvom talasu i posle u drugom talasu 1791. godine. Tamo su uglavnom služili kao austrijski vojnici. Neki su se naseli i na prostor Žumberka. Dakića sa slavom Miholjdan ima i u Sloveniji. Znaju da potiču iz Krupe. Pravac kretalja i Dakića sa slavom Jovandan je prema Bosni. Jovan Janjatović ih 1882. godine evidentira u parohiji Bočac (Banja Luke) i Glamoča. Jedni Dakići sa ovom slavom i danas žive u Donjoj Bukovici (Bijeljina), gdje su doseli u 18. veku. Dakići sa slavom svetog Nikole, 1882. godine popisani su Visokom, u Orašju (Prnjavor) i u Štrpcima (Višegrad). Sa ovom slavom Dakići su popisani i u Zalužju (Nevesinje), a doselili su sredinom 19. veka iz nepoznatog sela od Gacka. Jedna porodica sa slavom arhanđel Mihailo sada živi u Banja Luci, koji tvrde da su iz sela Donja Bijela (Nevesinje), gdje ih više nema. U selu Donja Jurkovica (Gradiška) žive Dakići sa slavom Svetog apostola i jevanđeliste Marka. Mnogi Dakići iz ovog roda raseljeni su u Banja Luku i po svetu.

Glavni migracioni pravci Dakića u prošlom veku u Hrvatskoj su zabeleženi iz Bosanske Gradiške (BiH) u Cernik te iz Sanskog Mosta (BiH) u Zagreb.

Rasprostranjenost: Pre dvesta godina naselili su se Dakići u Bosnu sa dvadeset kuća i slave Miholjdan. Zvali su se ranije Nožinići. Ne zna se odakle su doseljeni i smatraju ih starincima.

Starinska grupa rodova sa retkom slavom Miholjdan, u Bosanskoj Krajini, posle Prvog svetskog rata, sa 118 kuća i 9 prezimena u 36 naselja su: Dakići 38 kuća u 8 naselja, Kenjalo 34 kuće u 12 naselja, Ivančevići 15 kuća u 3 naselja, Vulina 8 kuća u 4 naselja, Ćopići 13 kuća u 5 naselja, Mirići 2 kuće u 2 naselja, Beuk 2 kuće, Radusine 5 kuća i Ilići-Bekezi 3 kuće. Svi su “jedno” pa su se nekako razrodili.

Obilazeći teritoriju Krajine Petar Rađenović u delu “Bjelajsko polje i Bravsko” i Milan Karanović u delu “Pounje u Bosanskoj krajini” 1922. godine evidentiraju prezime Dakić u:

Banjani i Baštra (Krupa)-Dakića 20 kuća, slave Miholjdan. Došli oko 1722. godine. Zvali se Nožinići. Smatraju se staricima, nezna se otkuda su došli. Na osnovu ovoga, a na osnovu migracija Srba iz Bosne, a pogotovu iz Bosanske krajine u Sloveniju i Belu krajinu, može se zaključiti da su ovo baš Dakići iz Bosanske krajine. Bez sumnje verovati je Karanoviću i teoriji da su Dakići, odnosno ranije Nožinići starosedici u Krajini, što vodi na zaključak da su oni u Krajini pre Turaka 1463. godine.

Glavica i Gorinja (Krupa)-Dakić, slave Miholjdan. Došli iz Ivanjske pre Okupacije.

Dobroselo (Krupa)-Dakići 5 kuća. slave Miholjdan. Došli iz Ivanjske pre Okupacije.

Ivanjska (Krupa)-Dakići 8 kuća, slava Miholjdan. Smatraju ih za najstarije u selu. Povratili se iza Svištovskog mira iz zbega Orlovači planini.

Matavazi (Krupa)-Stančevići 7 kuća, slava Miholjdan. Doseli oko 1772. godine. Zvali se Dakići. Privela im pretka prababa Stana iz Ivanjske za nekakva tufekdžiju Predojevića, koga su posle zarobili za Laudononovog rata.

Bukovica Cazin)-Dakići 1 kuća, slava Miholjdan. Došli sa Kordunskog Ljeskovca (Kordun) pre Omerpaše.

Glinica (Cazin)-Dakići 1 kuća, slave Miholjdan. Došli iz Ivanje pre Omerpaše.

Krndija (Cazin) -Dakići 1 kuća, (1 kuća Agića Krndija) slava Miholjdan. Došli iz Kordunskog Ljeskovca (Kordun) pre Omerpaše.

Mutnik (Cazin) – Dakići 1 kuća (1 kuća na Marin Mostu) iz Kordunskog Ljeskovca (Kordun). Došli posle Omerpaše.

Rast (Nevesinje)-Dakić, slavi Nikoljdan. Doselio iz Gacka iz nepoznata sela oko 1860. godine.

Dakići su prisutni u gotovo svim županijama Hrvatske u ukupno 85 opština i 118 naselja, pretežno u urbanim sredinama (62%). Danas ih najviše živi u Zagrebu (110), Davoru kod Nove Gradiške (60), Rijeci (35) Vinkovcima (35) i u Karlovcu (30).

U Bosni i Hercegovini Dakići su danas zabeleženi u preko 50 naselja sa 260 domaćinstava. U Federaciji Bih najviše ih živi u Sarajevu (6)., dok u Republici Srpskoj najviše ih je nastanjeno u Banja Luci (49), Bijeljini (26), Mrkonjićgradu (34), Prijedoru (29) i Prnjavoru (14).

Na prostoru Republike Srbije Dakići su danas nastanjeni u preko 100 naselja sa preko 750 domaćinstava. Po broju domaćinstava najviše ih živi u: Beogradu preko 200, Novom Sadu (105), Rumi (41) i Vrbasu (23). Osim Beograda, koncentracija Dakića je na prostoru Vojvodine.

Poznati:

– Božidar Dakić, rođen 09. januara 1909. godine u selu Klipino Brdo, Vojnić (Hrvatska), ubijen u Maksimiru 1941. godine, narodnim herojom proglašen 27. aprila 1946. godine.

– Slavko Dakić arhitekt 1942 Osijek

– Branimir Dakić specijalista akušer 1959 Pakrac

– Ivan Dakić inženjer i preduzetnik 1962 Slavkovci

(Stari Jankovci)

– Štefica Dakić lekar 1965

Izvor:

– Stojan Karadžić, Vuk Šibalić “Drobnjak i porodice u Drobnjaku i njihovo porijeklo” II dopunjeno izdanje, Beograd, 1977. godina

– Milan Karanović ” Pounje u Bosanskoj Krajini”

– Petar Rađenović “Bjelajsko Polje i Bravsko” Beograd, 1925 godina

– Telefonski imenici bivših Republika SFRJ

________________

Prezime DAKIĆ nastalo je na osnovu hipokoristika, odnosno imena od milja rodonačelnika ili rodonačelnice, piše naš vredni saradnik Milan Milković. Njegov prilog objavljujemo u celini:

Što se mesta nastanka tiče, prezime Dakić je nastajalo samo na prostoru Crne Gore i Hercegovine, a na druge teritorije je stiglo seobama porodica prezimena Dakić. U tom smislu, većina raseljenih Dakića sačuvala je predanje da su poreklom iz Crne Gore i da su njihovi preci napustili Crnu Goru bežeći od Turaka.

Na više mesta pročitao sam da je prezime nastalo po rodonačelniku koji se zvao DANILO, a od milja su ga zvali DAKO ili DAKA. Ubeđen sam da je ono nastalo od hipokoristika DAKA, jer je od DAKO tvoreno prezime Daković. Međutim, hipokoristik DAKA mogao je nastati i od imena DAMJAN, koje je u srednjem veku na teritoriju Crne Gore bilo često ime, češće nego ime Danilo, a mogla ga je imati i žena koja se zvala Damjana, u kom slučaju je prezime nastajalo po rodonačelnici.

U svakom slučaju, na osnovu istraživanja koja sam radio nekoliko godina, zaključio sam da je bilo mnogo rodonačelnika ili rodonačelnica ovog prezimena. Na to ukazuju brojne krsne slave koje Dakići slave – čak jedanaest različitih slava koje sam ja uspeo da zabeležim, a nije isključeno da ih je i više. Redom ću navesti Dakiće prema krsnim slavama koje slave:

Dakići sa slavom Sveti Jovan Krstitelj(20. 01)

Za ove Dakiće imamo dokaz o poreklu. Oni su iz Pive, iz Male Crne Gore. Neki od ovih Dakića i sada su u Pivi i slave staru slavu Svetog Jovana Krstitelja (20. 01). Pravac njihovih migracija je bio prema Bosni.

Đorđe Janjatović u svojoj knjizi: Prezimena Srba u Bosni (prema popisu 1882), navodi da su Dakići sa ovom slavom živeli u parohiji Bočac, kod Banja Luke i Glamoču. Dakića sa ovom slavom ima i danas u selu Donja Bukovica kod Bijeljine (Republika Srpska), gde su doselili u 18. veku.

Dakići sa slavom Sveti Nikolaj Mirlikijski Čudotvorac (19. 12)

Dakića sa ovom krsnom slavom ima u Prnjavoru (Republika Srpska) i u selu Potočanima kod Banje Luke. Ovamo su doselili od Nevesinja, gde ih još uvek ima u selu Zalužje. Prema predanju, poreklo im je iz Crne Gore, sa Žabljaka, odakle su pobegli ispred turske sile. Oni verovatno potiču iz plemena Kuči, jer to pleme slavi Svetog Nikolaja.

Đorđe Janjatović u svojoj knjizi “Prezimena Srba u Bosni” (prema popisu 1882), navodi da su Dakići koji slave Svetog Nikolaja Čudotvorca Mirlikijskog popisani u Visokom, u Orašju kod Prnjavora i u Štrpcima kod Višegrada.

Risto Miličević u svojoj knjizi Hercegovačka prezimena (Beograd 2005), na strani 302, navodi da su Dakići sa slavom Svetog Nikolaja u Zalužje kod Nevesinja doselili sredinom 19. veka iz nepoznatog sela od Gacka.

Dakići sa slavom Sveti prepodobni Kirijak Otšelnik (Miholjdan)

O poreklu ovih Dakića ne zna se mnogo, sem predanja da su iz Crne Gore. Etnolozi slavu ovih Dakića, koja je zaista retka, povezuju sa Miholjskim zborom kod manastira na Prevlaci. Odseljena bratstva iz Buljarice (Paštrovići) Ivančević, Vulin i Kenjalo sačuvala su uspomenu na taj zbor uzimajući za svoju krsnu slavu Miholjdan. Dakiće koji slave ovu slavu etnolozi smatraju ogrankom od navedenih bratstava. Ta četiri bratstva doselila su u Pounje (kod Krupe) krajem 17. veka.

Đorđe Janjatović u svojoj knjizi: Prezimena Srba u Bosni (prema popisu 1882), navodi da su Dakići koji slave Svetog Kirijaka Otšelnika (Miholjdan) popisani kod Krupe, u parohijama Glinica, Dobroselo i Ivanjska.

I Dakići iz Banjana pripadaju grupi Dakića sa navedenom slavom. Od ovih Dakića iz Pounja neki su odselili na Kordun u periodu između 1711. i 1717. godine, u prvom talasu, i posle 1791. godine, u drugom talasu i tamo su uglavnom služili kao austrijski vojnici. Neki su se naselili i na Žumberku. Mnogi Dakići koji su bili na teritoriji koja je pripadala Austriji pokatoličeni su. Dakića koji slave Miholjdan ima u Sloveniji. Znaju da potiču od Krupe.

Dakići sa slavom Sveti Georgije Pobedonosac (Đurđevdan)

Dakići iz sela Rastuša (u opštini Teslić), koji slave Đurđevdan, tvrde da su im koreni u Crnoj Gori. Najverovatnije da potiču iz hercegovačkog plemena Drobnjaci, odnosno, da su ogranak nekog njihovog bratstva, jer navedeno pleme slavi Svetog Georgija Pobedonosca (Đurđevdan).

Đorđe Janjatović u svojoj knjizi: Prezimena Srba u Bosni (prema popisu 1882), navodi da su Dakići koji slave Đurđevdan popisani u okolini Ključa, u parohijama Graci, Ribnik i Slatina; u okolini Gradiške, u parohiji Dragelji; u Tešnju i parohiji Radnja Donja (kod Doboja); u Stuparima, kod Maglaja, i u Sarajevu.

Dakići sa slavom Sveti arhanđel Mihailo

Pošto nije sačuvano predanje iz koga plemena potiču, ne može se odrediti poreklo ovih Dakića, jer Svetog Arhanđela Mihajla slavi čak pet plemena (Vasojevići, Piperi, Ozrinići, Komani i Rudinjani).

Jedna porodica Dakić sa ovom slavom (sada živi u Banja Luci) tvrdi da njeni preci potiču od Nevesinja (selo Donja Bijenja), gde ih više nema, odnosno Risto Miličević u svom delu “Hercegovačka prezimena” ne navodi podatke o njima

Moguće je da Dakići iz Gurevca (kod Prokuplja), gde su dva brata doselili iz Crne Gore oko 1870-1880. godine, i ovi iz Banja Luke potiču iz dva različita plemena, a da slave istu slavu Svetog Arhanđela Mihajla.

Izvesno je da su Dakići iz Donje Bijenje u Banja Luku preselili posle 1882. godine, jer navedene godine u Bosni nijedna porodica Dakić sa ovom slavom nije popisana (Đorđe Janjatović: Prezimena Srba u Bosni).

Dakići sa slavom Sveti apostol i jevanđelist Marko (Markovdan)

U selu Donja Jurkovica (nalazi se južno od Gradiške) žive Dakići koji slave Svetog apostola i jevanđelistu Marka. Iz ovog roda Dakića mnogi su raseljeni u Banja Luku i po svetu. U tom mestu (parohija Turjak) Dakići sa ovom slavom popisani su još 1882. godine (knjiga Đorđa Janjatovića “Prezimena Srba u Bosni”, str. 104).

Odakle potiču ovi Dakići? Etnolozi su izneli mišljenje da se radi o Dakićima koji su istorodni sa Dakićima koji slave Miholjdan, ali da su ovi u Donjoj Jurkovici, iz nekih razloga sačuvali staru slavu – Markovdan. Ne isključujem takvu mogućnost, ali je i ne podržavam bezrezervno. Naime, slažem se da su Dakići sa slavom Miholjdan došli iz Buljarica (Paštrovići) ili okoline, ali imam u vidu da je krsna slava plemena Maine upravo Markovdan. Verovatnije je da je neki Daka iz Maina migrirao u Donju Jurkovicu, da je njegovo potomstvo ponelo prezime po njemu, a zadržali su plemensku slavu Markovdan. U bosanskoj Krajini ima mnogo prezimena koja slave Markovdan, što se može tumačiti da je tada iz Maina na prostor Krajine krenulo više ljudi iz različitih bratstava.

Dakići sa slavom Sveti Ignjatije Bogonosac

U Vikipediji (sr.wikipedia.org/sr/Maleševci_(rod) zapisano je da su Maleševci stari, veoma razgranati srpski rod. Ovaj rod potiče iz Maline, danas pustog selišta između Bileće i Trebinja u istočnoj Hercegovini. Jednu od specifičnosti Maleševaca predstavlja slavljenje krsne slave Sveti Ignjatije Bogonosac. Među ograncima ovog roda navode se i Dakići. Znači, svaki Dakić koji slavu navedenu slavu potiče od Maleševaca.

Dakići sa slavom Sveti Grigorije Bogoslov

Jedini trag o Dakićima sa ovom slavom je knjiga Đorđa Janjatovića “Prezimena Srba u Bosni” (po popisu 1882), u kojoj stoji da su oni popisani u Bugojnu. Njihovo poreklo teško je utvrditi.

Dakići sa slavom Sveti arhiđakon i prvomučenik Stefan

Đorđe Janjatović u svojoj knjizi “Prezimena Srba u Bosni” (prema popisu 1882), navodi da su Dakići koji slave Svetog arhiđakona i prvomučenika Stefana popisani u parohijama Baraći, Gerzovo, Pecka Dolnja (sve tri parohije u Gerzovačkom protoprezviterijatu), zatim u Varcar Vakufu (danas Mrkonjić Grad), u Omarskoj (kod Prijedora) Prnjavoru i Smrtićima (kod Prnjavora).

Sa navedenog prostora jedna porodica Dakića sa slavom Svetog Stefana migrirala je u Bačku (Gospođinci, Žabalj).

Nema pomena odakle potiču Dakići sa ovom slavom. Moguće je da su iz Paštrovića, kao i Dakići koji slave Miholjdan, ali da su se opredelili za slavu Svetog Stefana zato što je ovaj svetitelj bip zaštitnik (patron) čitavih Paštrovića.

Dakići sa slavom Sveti Simeon Bogoprimac

Đorđe Janjatović u svojoj knjizi “Prezimena Srba u Bosni” (prema popisu 1882), navodi da su Dakići koji slave Svetog Simeona Bogoprimca popisani samo u parohiji Radnja Donja kod Doboja (protoprezviterijat Tešanjski). Zanimljivo je da su u istoj parohiji popisani i Dakići koji slave Đurđevdan (ima ih i kod Ključa, kod Gradiške, kod Maglaja i u Sarajevu).

Mislim da Dakići sa slavom Svetog Simeona Bogoprimca nemaju posebnog rodonačelnika, već da oni pripadaju Dakićima koji slave Đurđevdan, a da je njihov predak promenio slavu najverovatnije tako što se priženio u porodicu koja slavi Svetog Simeona. U parohiji Radnja Donja, pored Dakića, ovu slavu, prema navedenoj knjizi Đorđa Janjatovića, slavi još 16 prezimena.

Dakići sa slavom Lazareva subota

Oko 1776. godine Toma i Grigorije Dakić doselili su u selo Batinjani (kod Daruvara) u Hrvatskoj. Prva generacija Dakića (rođeni u Metku, a odrasli i zasnovali porodice u Batinjanima) bili su: Jefrem, Atanasije, Jovan (rođ. oko 1768), Teodor, Andrej i Jovan (rođ. oko 1772) Dakić. Prema predanju koje su sačuvali Dakići iz Batinjana, u Zapadnu Slavoniju su doselili iz Like, preciznije iz sela Medak, gde su neko vreme radili kao drvoseče u ličkim šumama, a potiču iz Crne Gore.

Prema dr Jovanu Erdeljanoviću, više vrlo starih bratstava i rodova (unutar kojih je, naravno, bilo mnogo prezimena – M.M) koja su živela u Hercegovini, između Gacka i Bileća slavili su krsnu slavu Lazareva subota. Padom Hercegovine pod Turke (1482) ova bratstva su iselila u Crnu Goru na područje plemena Cuce. Kasnije su se odavde neki iselili u Bosnu i Srbiju.

Risto Milićević u svojoj knjizi “Hercegovačka prezimena” (Bgd 2005, str. 56) navodi da u Bilećkim Rudinama ima više porodica koje slave Lazarevu subotu, a vele da su poreklom iz Krivokapića iz Kobiljeg Dola u Crnoj Gori. Pošto su Krivokapići iz Cuca, gde su doselili iz Hercegovine, od Gackog, možemo prihvatiti tezu da su i batinski Dakići iz Crne Gore iz Cuca, gde su se naselili zajedno sa Krivokapićima, kako navodi dr Jovan Erdeljanović. Naime, izvorno u Cucama su dve krsne slave: Sveti Nikolaj čudotvorac Mirlikijski i Sveti Jovan Krstitelj. Oni koji u Cucama slave drugu krsnu slavu došli su sa strane na prostor toga plemena.

Iz grupe tih hercegovačkih bratstava su i ovi Dakići sa slavom Lazareva subota. Iz Crne Gore odselili su prvo u Severnu Dalmaciju, na prostor Bukovice u selo Radučić (jedan zaseok se zove “Dakići”, iako u selu Dakića više nema) i tu su bili najverovatnije do petnaestih godina 18. veka, kada su preselili u Medak u Lici. U popisu Like i Krbave 1712. godine njih nema, što znači da su se doselili u Medak posle tog popisa, najverovatnije 1715. godine kad je desetak porodica napustilo Medak zbog sukoba sa austrijskim vlastima i vratile se na mletačku teritoriju, u Dalmaciju.

____________________

Stojan Karadžić, Vuk Šibalić: „Drobnjak i porodice u DROBNJAKU i njihovo porijeklo“, II dopunsko izdanje, Beograd, 1997, IŠ ‘Stručna knjiga’

DAKIĆI

(u Žabljaku i Banovicama)

Obrad Đolov Dakić je iz sela Crne Gore došao 1950. godine u Žabljak, gdje je radio kao trgovački radnik. Danas živi na Žabljaku kao penzioner.

Njegov brat Ljubo se sa svojom porodicom 1979. godine doselio u Banovice, zaselak sela Palež, na zemlju kupljenu od bratstva Pješivaca, gdje je sagradio kuću i tu se stalno nastanio. Ljubo ima tri sina: Sretena, Duška i Dragomira. U Borje se doselio Radomir Dakić iz Pljevalja, a u Pljevlja se doselio iz sela Crna Gora.

Slave zimski Jovanjdan.

IZVOR: Stojan Karadžić, Vuk Šibalić: Drobnjak i porodice u Drobnjaku i njihovo porijeklo, 1997, priredio saradnik portala POREKLO Vojislav Ananić