Poreklo prezimena Žugić

[toggle title=”TESTIRANI ŽUGIĆI NA SRPSKOM DNK PROJEKTU”]

Žugić

Haplogrupa: I1 rod Drobnjaka

Poreklo: Ponijerka, Olovo, Bosna i Hercegovina

Krsna slava: Nikoljdan

Kontakt:
_________________________

KOMPLETNE REZULTATE POGLEDAJTE OVDE[/toggle]

Stojan Karadžić, Vuk Šibalić: „Drobnjak i porodice u DROBNJAKU i njihovo porijeklo“, II dopunsko izdanje, Beograd, 1997, IŠ ‘Stručna knjiga’

ŽUGIĆI

(žive na Mljetičku, Donjoj Bukovici, Barama Žugića i Novakovićima)

Žugići vode porijeklo od bratstva Jankovića, koji su ogranak Vulovića. Prezime Žugić dobili su po jednom svom pretku koji je živio u Donjoj Bijeloj. Slučaj po kome su dobili prezime desio se na sljedeći način: udari Bajo Pivljanin sa svojom četom hajduka na katune Čarapića i Čupića na Krnovu. Plijenio im je stoku. Vulovići, kao njihove komšije, sa svojim širim bratstvenicima, pođu u potjeru za Bajom ne bi li povratili plijen. Tada dođe do boja u kome se Bajo rani u ruku, i kada ga upitaše ko ga rani, on im odgovori: „Rani me ona Žuga, oca mu njegova “ Od tada se ovaj ogranak Vulovića prozove Žugić.

Žugići znaju za najstarijeg pretka da se zvao Vukašin i da je imao sinove Đurka i Lazara.

Do sredine 18. vijeka živjeli su u Donjoj Bijeloj, gdje su ostavili traga u nazivu „Žugića njiva“. Ovdje su bili vrlo imućni i brojni. Jednom prilikom sukobe se s nikšićkim Turcima na Krnovu oko nekog sijena, koje su Turci zaplijenili i potjerali put Nikšića. U ovom sukobu Žugići pobiju Turke, pa su zato morali da bježe u Šarance, bojeći se osvete.

U Šarance se doselio Đurko Vukašinov, sa sinovima Spasojem, Vuletom i Stevanom. Naselili su mjesto Pasji Nugao, koje je tada bilo pusto. Ovdje su živjeli u velikoj zadruzi i brzo su se obogatili. Priča se da su im se ovce „iljadile“.

Spasoje Đurkov postao je knez i za njega se priča da je bio pametan i vrlo hrabar čovjek, da je podigao drvenu crkvu i mlin koji je radio pomoću vjetra, kao i da je zbog narodnih poslova išao u Carigrad više puta.

U drugoj polovini 18. vijeka udare na njih kolašinski Turci, opljačkaju ih, stoku otjeraju, a kuće popale. Poslije ove razure oni se iz Pasjeg Nugla presele na Mljetičak, na zemlju Zajovića, koji su se bili iselili iz Drobnjaka. Knez Spasoje kupi zemlju oko Vražjeg i Ribljeg jezera od nekog Turčina Kordića iz Potpeća kod Pljevalja. Tada se jedan dio Žugića sa Mljetička preselio na novokupljenu zemlju Novakovića i Bara, koje se po njima nazovu Žugića Bare.

Knez Spasoje je poginuo u selu Dubljevićima, na pivskoj planini 1814. godine. Ubili su ga Turci. Ostali su mu sinovi Risto i pop Luka. Risto je imao Mitra, Bogdana i Neša, koji se odselio u Bosnu a pop Luka je imao kneza Filipa, Jakova, Toma, Petra, Pavla i Stevana. Knez Filip je bio junak i vrlo mudar čovjek. Učestvovao je u zavjeri u vezi sa ubistvom Smail- age Čengića na Mljetičku 1840. godine. Imao je sina popa Jovana a Jovan protu Aleksu. Obojica su bili ugledni sveštenici.

Ovo bratstvo dalo je plemenu više istaknutih ličnosti. Pored do sada nabrojanih, treba istaći Toma, sina kneza Filipa, poznatog junaka i njegove sinove Milića barjaktara i čuvenog junaka Miću, kao i Ivana Milićeva, barjaktara, koji je naslijedio barjak od oca Milića.

Arsenije, sin Milinka Lazareva, preselio se s Mljetička 1854. godine u Krnju Jelu. Njegov potomak Tripko Mitrov jedna je od najistaknutijih ličnosti svog doba. Završio je prava u Beogradu i bio jedan od vođa crnogorske omladine. Bio je narodni poslanik u Skupštini Jugoslavije.

Vasilije Neđeljkov, građevinski inžinjer, uživao je veliki ugled u narodu, bivao je i narodni poslanik. Poginuo je na Skadru prilikom bombardovanja.

Od iseljenih Žugića u Toplicu istakao se Ilija Stevanov, pukovnik u srpskoj vojsci. Kasnije je proizveden u čin generala. Učesnik je balkanskih i Prvog svjetskog rata. Za ratne zasluge odlikovan je ordenom Karađorđeve zvijezde sa mačevima i francuskim ordenom Legije časti. Njegov bratstvenik Krsto Bojov je bio istaknuti junak u srpskoj vojsci, odlikovan je dvjema Karađorđevim zvijezdama sa mačevima i Zlatnom medaljom Obilića.

Potomci svojih slavnih predaka naslijediše u junaštvu svoje pretke i pođoše njihovim stopama i u svom vremenu stekoše besmrtnu slavu svojim učešćem u NOR-u 1941-1945. godine.

Božidar Vukašinov, poručnik Jugoslovenske vojske, napravio je herojski podvig u aprilskom ratu 1941. godine, kada je revolverskim hicima ubio svog komandanta, dok je predavao svoj puk neprijateljskom – okupatorskom komandantu, ubivši i fašističkog komandanta na licu mjesta. Božidar je tada ubijen na zvjerski način, ostavivši trajan spomen onima koji ne priznaju kapitulanstvo. Spomen – bista, kod mosta na Tari, u selu Budečevici, podsjeća na junački podvig heroja Božidara.

Miloš, sin Milutina, oficira, pravnik, još kao student na Beogradskom univerzitetu isticao se revolucionarnim radom kao član Partije. Jedan je od organizatora ustanka u svom kraju. Svojim govorima znao je da „zagrije“ mase. Strijeljan je od strane neprijatelja u Kolašinu 1942. godine.

Jakovljevi sinovi Batrić i Stojan i kćerka Rosa stadoše ustroj hrabrih od prvih ustaničkih dana. Batrić, član Partije i poznati organizator demonstracija iz predratnog perioda istakao se svojim junaštvom u Pljevaljskoj bici 1941. godine, kada je kroz kišu kuršuma stavio zastavu na zvonik crkve. Zamjenik je komandanta Sinjajevinskog sektora i na toj dužnosti je smrtno ranjen 17. marta 1942. godine. Batrić je narodni heroj Jugoslavije. Njegov brat Stojan je organizator ustanka u svom kraju, bio je komandir gerilskog odreda; u Četvrtoj crnogorskoj proleterskoj brigadi bio je komandir čete, komandant bataljona i zamjenik komandanta brigade, zatim šef pozadinskog odsjeka korpusne vojne oblasti, zamjenik komandanta gardijske brigade. Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i general JNA. I njihova sestra Rosa je bila u NOP-u od 1941. godine kao borac Petog bataljona Četvrte crnogorske brigade, aktivista u partijskoj organizaciji i SKOJ-u; član politodjela brigade. Nosilac je Partizanske spomenice 1941. godine.

Djeca Mitra i Darinke su unučad starog ratnika Miće. Njihova majka Darinka, istaknuta Crnogorka i junačka majka, poslala ih je da se s puškom u ruci bore za slobodu protiv mrskog neprijatelja. Kćerka Pelagija, aktivista i pripadnik NOP-a od 1941. godine, borac Petog bataljona Četvrte crnogorske brigade od njenog osnivanja, poginula je kod Bosanskog Petrovca 1942. godine. Brat Dušan, u NOP-u od prvih ustaničkih dana, poginuo je na Dujmovićima u Bosni 1942. godine. Brat Svetozar doživio je sudbinu svoga brata i sestre, kao ilegalac na terenu, probijajući se u pravcu zapadne Bosne sa ostalim ilegalcima. Na tom putu je uhvaćen, transportovan u grčke logore, odakle je sproveden u Zemun, gdje je poginuo 1943. godine prilikom bombardovanja od strane savezničkih aviona na „krvavi Uskrs“. Brat Mihailo je bio puškomitraljezac u Četvrtoj crnogorskoj brigadi i komesar pratećeg bataljona V.Š. u inžinjerijskoj brigadi. Nosilac je Partizanske spomenice 1941. I Tomo je u NOP-u bio od prvih ratnih dana, ilegalac na terenu, a borac u pratećem bataljonu pri Vrhovnom štabu; nosilac je Partizanske spomenice 1941. godine.

Pavle Sekulov, poznati patriota i borac iz prvih ratova, sa svojom porodicom stao je na stranu NOP-a. U njemu su aktivno učestvovali; sin Sekule je bio u NOP-u od 1941. godine, u Četvrtoj crnogorskoj proleterskoj brigadi od njenog osnivanja. Poginuo je na Vilića guvnu 1943. godine. Njegov brat Svetozar je takođe bio učesnik NOR-a od prvih ustaničkih dana, a poginuo je u Dobrom dolu u borbi protiv neprijatelja 1941. godine. Njihova sestra Zorka je bila istaknuti borac Petog bataljona Četvrte crnogorske proleterske brigade od njenog osnivanja. Nosilac je Partizanske spomenice 1941. godine.

Žarkovi sinovi, Mićun i Mirčeta, pristupiše NOP-u u prvim ustaničkim danima. Mićun stade u stroj proslavljene Prve proleterske brigade, u čijim je redovima hrabro poginuo na Cincar planini 1942. godine, a njegov mlađi brat Mirčeta pogibe u Orujici 1943. godine.

I Dimitrijevi sin Blažo i ćerka Kata bili su aktivni učesnici NOP-a od prvih ratnih dana. Blažo gine 1942. godine u Dobrom dolu, a Kata, udata Jovović, nalazila se u stroju Četvrte crnogorske proleterske brigade od njenih prvih dana. Nosilac je Partizanske spomenice 1941. godine.

Komnen Božov je bio aktivni učesnik 13-julskog ustanka, borac Prve proleterske brigade u kojoj je bio na dužnostima zamjenika komesara čete, zamjenika Artiljerijskog diviziona, zamjenika komesara brigade i politički komesar brigada. Umro je 1945. godine u Beogradu zbog teške bolesti. On je narodni heroj Jugoslavije. I njegov brat Radonja je bio borac Četvrte crnogorske proleterske brigade u kojoj je ranjavan. Ratni je vojni invalid.

Mihajilo Đorđijev, učitelj, bio je na političkim dužnostima u sandžačkim jedinicama, a poslije rata i u Federaciji. Nosilac je Partizanske spomenice 1941. godine. I Ljubo Đorđijev je bio pripadnik NOP-a od prvih ratnih dana, a poginuo je na Poljima kolašinskim 1942. godine.

Milica i Ratko, kćerka i sin Vladimira Žugića, poznatog i istaknutog domaćina, bili su aktivni učesnici NOP-a od prvih ustaničkih dana. Milica je u Petom bataljonu Četvrte crnogorske brigade i u Sedmoj omladinskoj bila referent saniteta bataljona i zamjenik referenta saniteta Treće udarne divizije; nosilac je Partizanske spomenice 1941. godine. Ratko je bio aktivista u ratnim jednicama i istaknuti omladinski i skojevski rukovodilac, dugogodišnji predsjednik žabljačke opštine, te poslanik i funkcioner u Skupštini Crne Gore.

Vojislav-Vojo Radov sa Mljetička bio je u NOP-u od 1941. godine. Bio je borac i desetar u Drugom bataljonu Četvrte crnogorske brigade i pomoćnik personalnog povjerenika Artiljerijske brigade. Njegov brat Vasilije poginuo je 1945. godine u Trnovu u Bosni kao pripadnik jedinica NOV-a.

Vladimir-Vlado Ivanov, pravnik, pripadnik jedinica NOP-a u Novoj Varoši, u početku ratnih operacija, nalazio se na dužnostima zamjenika, a potom i komandira čete, komandanta Zlatarsko-mileševskog bataljona, predsjednika Vojnog suda u Trećoj sandžačkoj brigadi, komandanta bataljona i načelnika štaba brigade.

Lazar Milunov je bio u NOP-u od 1941. godine. Kao borac Petog bataljona Četvrte crnogorske brigade poginuo je u Morači 1943. godine. Vojin Isakov, sa Mljetička, poginuo je na Sinjajevini 1942. godine kao borac Durmitorskog NOP odreda. I Blagoje Radulov je kao pripadnik Durmitorskog NOP odreda poginuo na Poljima Kolašinskim 1942. godine, a sa njim je poginuo i Radivoje Antonijev u borbama protiv zajedničkog neprijatelja. Dragić Grujov poginuo je na Tari 1944. godine, a Đorđije Simov u Novakovićima.

Tomana Mitrova, iz Bara Žugića, slijedeći primjer svoje braće i sestre Pelagije, stupila je u NOP od prvih ratnih dana i u njemu je aktivno učestvovala, radeći sa omladinom i u narodnoj vlasti na terenu. I Zorka Novičina je bila u NOP-u od prvih ustaničkih dana, kao aktivna omladinska i skojevka, a kasnije je stupila u Peti bataljon Četvrte crnogorske proleterske brigade kao aktivni borac.

Ignjat Mihailov je jedna od najinteresantnijih ličnosti ovog bratstva. Bio je član tri komunističke partije u predratnom i ratnom periodu: Sovjetskog Saveza, Francuske i Komunističke partije Jugoslavije. Bio je jedno vrijeme i u Legiji stranaca, odakle je, poslije velikih muka, uspio da pobjegne kroz afričke pustinje i bespuća. Govori više stranih jezika.

Žugića ima iseljenih u pljevaljski, užički i toplički kraj, a ima ih i u Vojvodini gdje su kao kolonisti otišli 1945. godine, kao i u drugim mjestima širom naše zemlje.

Slave Nikoljdan, a prislužuju Đurđevdan.

 

IZVOR: Stojan Karadžić, Vuk Šibalić: Drobnjak i porodice u Drobnjaku i njihovo porijeklo, 1997, priredio saradnik portala POREKLO Vojislav Ananić