Poreklo prezimena, grad Valjevo

Poreklo stanovništva grada Valjeva. Stanje iz 1907. Prema studiji Ljubomira Pavlovića: Prvi doseljenici Valjeva u 19. veku. Iz knjige „Kolubara i Podgorina“, prvo izdanje 1907. godine, najnovije izdanje 2011. godine – edicija „Koreni“ – JP Službeni glasnik i SANU. Priredio saradnik portala Poreklo Milodan. 

Sada ćemo po redu izlagati u Valjevo doseljene porodice. Počećemo s najuglednijom porodicom Nenadovića.

U Valjevo su došle dve porodice Nenadovića; došli su Prote Mateja i Jevrem Nenadović.

Prota Mateja je došao neposredno iz Brankovine, gde je svoje imanje delimično prodao Pavićima (tada sevštenicima), delimično svojim daljnim srodnicima, sadašnjim Lazarevićima. Prota je sišao u valjevo 1826. godine i naselio se u kući Nenadovića preko puta gimnazije i kupio na ušću Graca sva dobra Abdurahman-age i njegovog brata Selim-efendije Krdžića, spahije i činovnika tog doba. Prota nije zidao svoj konak, ali ga je doterao prema duhu ondašnjeg vremena, a danas je u bednom stanju. On je bio svojina istih Krdžića. Prota je s konakom, vodenicom na Gracu i sa nekoliko koliba na imanju platio 540 dukata i dobio urednu tapiju.

Kad je Prota bio slobodan od državnih poslova, kad je prvih godina vladavine kneza Miloša bio vezan za Valjevo, živeo je stalno u njemu. Poslednje godine, kao penzioner, proveo je u Valjevu, gde je i umro, a prenet je i sahranjen u svojoj ličnoj grobnici kod brankovačke crkve. Žena mu je umrla u Valjevu i sahranjena u veljevskom groblju na Bajiru pored još nekih članova protine porodice.

Protini sinovi bili su u mlađim godinama činovnici i služili su izvan Baljeva. U starijim danima došao je u Baljevo protin mlađi sin Ljuba P. Nenadović, koji je poduže proživeo u očevoj kući, u njoj umro i sahranjen pored oca u Brankovini. Stariji protin sin umro je izvan Valjeva, ali su zato njegova deca došla u Valjevo i tu ostala na dedovom imanju. Oni su nasledili celo protino imanje, podelili ga na tri dela, neki prodali svoje delove, a neki ga očuvali. Od popovih unuka danas je u životu Matija S. Nenadović, znameniti industrijalac iz Valjeva u svoje doba, danas u dubokim godinama starosti. Od dva protina unuka ima dosta potomaka i oni su svi izvan Valjeva osim Jevrema, koji je sudija u Valjevu. Kroz kratko vreme ove će porodice izgubiti veze sa Valjevom, kad budu otuđile sva svoja imanja.

Druga kuća Nenadovića je gospodar Jevrema Nenadovića, sina Jakova Nenadovića, vojvode. Jakov je po dolasku iz Rusije brzo umro i sahranjen je kod brankovačke crkve pored braće, kneza Alekse i Sime. Jevrem je prvih godina vladavine kneza Miloša bio okružni starešina; svoje imanje u Brankovini prodao je srodnicima i susedima, kupio u Valjevu staro načelstvo, sadašnju Kulu, svu čistinu oko Kule i znatan deo Krušika oko kasarne. Sve je ovo izveo 1832. godine i kupio od Ahmed-bega Jajića, najbogatijeg valjevca tog doba i najuticajnijeg Turčina u Sokolu svo do 1867. godine odakle se odselio u Bosnu u Kozluk i tamo umro.

Preko beg-Jajića naši su po Bosni i s turskim vlastima vrlo lako dolazili do svojih prava. Jevrem je po gospodstvu, po načinu života i po raskošnoim životu bio na glasu u Valjevu. Svoju kćer Persidu udao je za Aleksandra Karađorđevića, oca kralja Petra, pa je odmah zatim otišao u Beograd.

Kulu je trampio s placem oko nje sa knez-Milošem za jedno imanje u Beogradu, koje je i danas u Kralja Milana ulici i svojina njegove dece. Knez Miloš je Kulu poklonio državi, te je još onda pretvorena u barutni magacin, što je i danas. Krušike i staro načelstvo prodao je opštini valjevskoj za 320 dukata. Opština je načelstvo prodala okrugu, a Krušik ustupila državi za kasarnu.

*   *   *

Druga istorijska porodica iz okoline Valjeva su Dabići. Dabići su po rođenju iz Družetića Gole Glave – zaseok Jautina. Oni su imali mnogo dobrih vojnika i činovnika. Čuveni je vojnik Živko Dabić, poginuo 1807. godine na Lešnici i sahranjen kod manastira Kaone, u okrugu podrinjskom. Za prve vlade kneza Miloša izašli su na glas Marko i Gaja Dabići, koji su došli do položaja državnih savetnika. Oba su još 1836. godine kupili u Valjevu velika imanja od Jajića i Ćajića; oba su svoje porodice doveli u Valjevo i sobom poveli i trećeg brata, koji se bavio trgovinom. Na taj način našle su se u Valjevu tih godina tri kuće Dabića.

Marko i njegov brat bili su sa kućama preko puta gmnazije a treći je bio do starog načelstva. Sva trojica su imali po dnu Valjeva velika imanja, dugo zvana Dabića polje s vodenicom na Kolubari. Imali su još imanja na desnoj strani Ljubostinje, gde je sada oblasna bolnica i iznad nje. Sva ova imanja su bila u turskim rukama.

Stari Dabići su pomrli u Valjevu a sahranjeni u Dokmiru kod svoje parohijske crkve, kojoj su za života bili veliki ktitori. Članovi njihovih porodica, ukoliko su pomrli u Valjevu, sahranjeni su na varoškom groblju na Bajiru.

Marko savetnik, koji je u svoje doba prvi imao svoj faston, vozio se na četiri konja, nosio nemačko odelo a žena mu je bila najveća pomodarka, ostavio je iza sebe dosta dece.

Sva deca su mu odrasla u Valjevu, nisu mnogo školovana, rasturila su se po službama i odselila iz Valjeva, a imanje rasprodala.

Drugi brat trgovac ostavio je iza sebe samo jednu kćer, koja je bila udata u Loznici i umrla bez potomstva. Ona je svoje imanje prodala i prenela u Loznicu.

Treći je ostavio sina i kćer. Sin je ostao bez škole, živeo je do smrti u Valjevu, oženio se od Nenadovića, bio je ponajviše u opštinskoj službi. Umro je u Valjevu u dubokoj starosti a deca su mu se iselila iz Valjeva i imanje je rasprodato. Kći mu je udata u Valjevu i ima potomstva.

*   *   *

Treća istorijska porodica je Grbovića iz Mratišića. Istorijski Grbovići propali su u ratovima, isprozebli, izranjavani i iznemogli došli bi kući, pali u postelju, umirali i sahranjivani kod crkve u Krčmaru ili svom seoskom groblju. Sin poslednjeg Grbovića, Luka po svršetku nekih škola u Novom Sadu i Temišvaru došao je u Srbiju 1840. godine, primio se policijske i sudske službe. Služio je jedino u Valjevu. Kuća mu je bila u sokačetu pored „Ruskog Cara“, što je docnije prešla u svojinu Koste Popovića. I on je imao od kuće Živka i Alimpija, braće Nastića – Cincara sve do Graca pa je prodao opštini valjevskoj.

Poslednjih godina svoga bavljenja u Valjevu bio je u činu okružnog kazančeja i eksponirao se kao nepomirljivi protivnika Obrenovića, zbog čega je dao ostavku na službu, bez penzije i bez ikakvih prinadležnosti otišao u selo i posvetio se zemljoradnji i stočarstvu. Svoga sina Milana, koji je 1859. godine bio na čevrtoj godini Bogoslovije u Sremskim Karlovcima, povukao je iz škole, nije mu dao primiti se službe, oženio ga i napravio ga seljakom.

Luka je dosta dugo živeo, pa je pred smrt zakleo sina i prirasle unuke da se ne primaju državne službe i da su prokleti ako bi hteli služiti Obrenoviće. Kralj Milan je dosta muke video oko unuka Milovana da bi ga zadržao u vojsci, ali se ovaj nije dao, poštujući dedovu zakletvu.

Sve imanje u valjevu Luka je rasprodao i nije dao mlađima da kupuju. Uz Grboviće ima veza jedna druga valjevska porodica, koju su u čaršiji zvali Grbovići, mada nije imala nikakve veze sa pravim Grbovićima. Knez Milovan Grbović u početku 19. veka, u naponu snage i pameti, zakoniti naslednik ostarelog i iznemoglog oca kneza Nikole, imao je oko sebe biranu, dobro obučenu i snabdevenu telesnu gardu, sastavljenu od najlepših i najrazvijenijih mladića tod doba. Starešina ove Milovanove garde do smrti njegove bio je neki Petar Peković – Peko, rodom iz Semegnjeva na Zlatiboru, srodnik tadašnjeg hajduka Jovana Deniza, koji je sišao u Dražinoviće, do Požege. Kad je umro i knez Milovan, Peko je neoženjen sa dosta novca sišao u Valjevo i u njemu se stalno naselio kao trgovac. Tu se oženio u umro. Iza njega ostao je jedan sin, koji je učio nešto škole, oturio se od kuće i trgovine, pokaluđerivši se. To je jeromonah Sava, koji se stalno zvao Grbović, pa se tako i na književnim izdanjima potpisivao.

Sava je nasledio ceo kvadrat između kuća Ranka Gođevca i njegove mehane. Peko je prodao plac do Ranka Gođevca Adamu Lazareviću, a Savo je prodao svojoj braći od stričeva mehanu od Adama i neke placeve po brdu, dok je ceo red dućana sa mehanom prodao Joviši Đuriću bivšem trgovcu. Za ovo imanje Savo je uzeo više od 4000 dukata, zbog čega se celog veka smatrao imućnim. Peko je sišao u Valjevo 1827. godine a sin mu Savo je prodao imanje 1857. godine. Od Savine braće, Aćima i još jednog nepoznatog, ostalo je potomstva. Sve mi se čini da je i ono izumrlo.

*   *   *

Četvrta istorijska porodica je Kneza Jovice Milutinovića iz Sankovića. Knez Jovica je došao u Valjevo kao činovnik i u njemu na raznim položajima ostao do 1842. godine kada se kao privrženik Obrenovića morao iseliti iz Valjeva, upravo morao pobeći, otišavši se u Rumu, gde je 1843. godine i umro i sahranjen na tamošnjem starom groblju.

Knez Jovica je kupio Mehića imanje, njegove vodenice, šume i voćnjake. Nekada tri, sada dve, Tadića vodenice bile su svojina Mehića, zatim celo polje duž jaza, ceo Lipak i brdo oko Mehića voda prešlo je u ruke kneza Jovice. Kuća mu je bila ona ista, danas prepravljena Vlajka Tadića, koja je i danas u svojini njegovih sinova. Knez Jovica imao je u Saračevcu vinograde, u Topalovcu zabrane, u Bujačiću livade, imanje kupljeno od Turaka i seljaka. Nije imao muške dece, važio je kao bogat čovek i posle Jevrema Nenadovića bio je najbogatiji u Valjevu.

Imao je četiri kćeri, jedna udata za Jevrema Tadića, trgovca u Valjevu, druga je udata za popa Stevana Jovanovića u Dračiću, treća za Taska Uzuna, trgovca i mehandžiju u Obrenovcu a četvrta za Đorđa Hristića, bakalina u Valjevu.

Sve mu je imanje prešlo u svojinu Jevremu Tadiću, nešto je konfiskovano i prodato opštini valjevskoj za vašarište.

*   *   *

Peta istorijska porodica iz okoline Valjeva su Birčani. Birčani, nekada viđeni i ugledni građani grada Valjeva, nisu neposredni potomci poznatog kneza Ilije Birčanina. Na dan njegove pogibije Ilija je ostavio iza sebe samo kćer Đenadiju, udatu u sedlarske Birčane. Ona je vrlo dobro iskoristila položaj svoga oca, pa je svojima uzela na Pećini celo polje na desnoj strani Kolubare i na stavama Jablanice i Obnice. Ta su imanja bila svojina nekih Turaka i od njih je Đeka to pokupovala. Na Jablanici su bile dve vodenice i naslednici su ih zadužili kod Jose Kurtovića i Marka Radovanovića; docnije je polje otišlo u svojinu za dug Antoniju Šijakoviću iz Valjeva, poznatom gazdi iz pete decenije i Vasi Lazareviću – Crnom Vasi. Kafana i magaza dockan su prodate sa nešto zemlje oko njih jednom seljaku iz Bujačića.

Porodica Birčana je od 1857. godine u Valjevu. Tvorac ove porodice je Novak Birčanin, kačer po zanatu, rodom iz Suvodanja, podalji srodnik kneza Ilije. Novak je bio posiromašnog stanja, odselio se od braće i otisnuo u svet radi zanata. Zanat je radio po mnogim selima, ali se najviše i najradije bavio po brankovačkim selima. Tu se i oženio iz porodice Obradovića u Zabrdici, sestrom Evgenija Obradovića, tada mehandžije i trgovca u Valjevu, čija je radnja i imanje bilo ono što je sada u rukama Sekulića, Birčana i Andonovića. Svoga zeta Evgenije je doveo u Valjevo, dao mu plac za kuću i radnju i stalno ga namestio. Novak je malo živeo, ali je za kratko vreme stekao lep glas i dosta dobro imanje. Da Birčani izađu do boljeg glasa i vrednosti zasluga je Novakovog najstarijeg sina Marijana.

Na račun kneza Ilije Birčanina u Valjevo se spustila još jedna porodica, a to je Marka Šargića iz Gornje Bukovice. Marko je bio rođeni sestrić jedine sestre kneza Ilije. Marko je još 1830. godine kupio u Valjevu kod turskog groblja i džamije celu ravan ispod sitara i kroz dugi niz godina ostao u selu, pa se tek posle preselio u Valjevo, podigao mehanu, dućane, kuće, onda kad je prosečena varijanta puta Valjevo – Loznica. Polovina kupljenog imanja prešla je u svojinu valjevskih u bukovičkih bogataša Marka i Teje Lazarevića i na glasu trgovca Nikole Dragojlovića iz Rađevog Sela. Šargići su rano izumrli u Valjevu, a ni u Gornjoj Bukovici nema mnogo kuća.

*   *   *

Sad su na redu činovničke porodice tog doba, koje su opet iz valjevskih sela ili drugih mesta. Među prvim porodicama tog doba za Valjevo, njegovo uređenje, napredak i razvoj imaju i Gavrilovići.

Gavrilovići, u selu Šušovci odakle su, zovu se Mijići, gde ih i danas ima pod tim prezimenom. Od Mijića najviše se istakao Jevrem Gavrilović, čovek od najveće vrednosti za Valjevo. On je u Valjevu izrasecao ulice, dizao ga u dva maha, spasavajući od poplava, kaldrmisao glavne ulice, prosekao put Valjevo – Obrenovac, niz Kolubaru, odbio preko Karaule, podigao prve kantare i pomogao u zidanju mnogih zgrada. Bio je zet Jevrema Gavrilovića, sedeo je u staroj sudnici opštinskoj, imao celo polje na Kolubari više Dabića polja sa velikom vodenicom, u Beogradu imao oba Majdana i kuću gde je sada Žuta kuća preko puta dvora.

U Valjevu je bio u mnogim zvanjima a završio kao nečelnik okružni, odakle je otišao u državni savet i umro u Beogradu u dubokoj starosti kao siromah čovek, živeći od male panzije.

*   *   *

Druga činovnička porodica su Srećkovići, takođe iz Šušovke. Oni su bili nekad male spahije u Valjevu i podigao ih je Aksentije Srećković. On je u Valjevu sastavio niz godina, prošao kroz sva mesta i više zvanja, bio i načelnik okružni, posle i državni savetnik, umro u Valjevu kao penzioner i bogat čovek.

Imao je onu zgradu za kuću i konak, gde je sada srez valjevski a ne gde su stanovi, zatim, imao je i placeve gde su bile kuće: Laze Lazarevića, Jovana Đurića, Mil. Tadića, pošta i kafana „Kraljević Marko“. Uza ovo imao je i cele Sitore, koji su posle smrti Aksentijeve prešli u svojinu Marijana Birčanina i nekih seljaka – a sada su braće Petkovića, Zdravka i Stanka.

Iz Šušovke su pedesetih godina došli u Valjevo: Jakov Mihailović, poznat pod imenom Jakov Boltadžija, nekada vrlo bogat, viđen i cenjen trgovac, zatim, Mirko Mihailović od Mijića i on nekada poznat kao Mirko Boltadžija sa radnjom gde je sada kancelarija Ćubana advokata. Još su došli istih godina i braća Nikolajevići, koji su se odali službama i odeslili se iz Valjeva.

Sinovi Aksentija Srećkovića ostali su dugo u Valjevu, Ljuba je umro u Valjevu u dubokoj starosti kao penzioner a sin mu se ranije iselio iz Valjeva. Pera je umro u Valjevu u sadašnjoj kući Živorada Andrića a deca mu su se iselila iz Valjeva. Kosta je rano otišao iz Valjeva, bio je vojni i civilni službenik i umro je izvan Valjeva. Oni su sva imanja rasprodali ništa ne zadržavši u Valjevu. Isto tako su prošli i ostali Šušovčani.

*   *   *

Treća činovnička porodica su Antonovići. Još u 1829. godini došao je za praktikanta načelstva okruga valjevskog Aleksa Antonović iz Požarevca. Kao praktikant, pisar i kapetan sreski proveo je ovaj mirni i tihi čovek niz godina u Valjevskoj Kamenici, sačekao penziju, sišao u Valjevo i u njemu umro. Aleksa je kao kapetan u Kamenici kupio od Evgenija Obradovića svo imanje, sve što je još u državini Antonovića, zatim sve što je u državini Sekulića i preko puta Sušine mehane, sve do dućana Vukosava Đorđevića, sada Andre Peruničića. Aleksa je ostavio iza sebe dva sina, Jevrema i Kostu. Oni su se rano podelili. Sve što je pri deobi pripalo Jevremu i danas je u svojini njegovih naslednika dok je Kosta sav svoj deo izedio i porasprodavao raznim licima.

Jevem se oženio iz činovničke porodice Stojkovića Krste, čuvenog licejca i pravnika svog doba, dugogodišnjeg policijskog činovnika u Valjevu rodom iz Kragujevca, koji je imao svoju kuću na onim placevima, gde su kuće Save Nikolića i Marjana Birčanina pozadi imanja Antonovića sa zapane strane. Od Stojkovića i Antonovića nema nikoga u Valjevu.

*   *   *

Četvrta činovnička porodica je Jovana Bobovca. Jovan Bobovac, poznat u narodu kao knez Bobovac i knez Jovan, rodom je iz Bobove, gde ima i danas iste porodice. On je bio pismen, rečit, revolucionaran, lepo se odevao i ponašao prema mlađima, zauzimao razne položaje, veće i manje. Bio je bogat u selu, prodao je sve što je imao i za te i druge ušteđene novce kupio je u Valjevu dosta imanja. Kupio je preko puta stare pošte od Turaka neka voća i kuću, zatim od istih kupio staru pivaru, celo brdo iznad nje do Obnice.

Knez Jovan ostavio je iza sebe neškolovana sina Atanasija i kćer, udatu u Beograd. Imanje je podelio zaveštanjem na sina i kćer. Sin mu je živeo dosta dugo u Valjevu a imanje je ili on prodao ili su prodali njegovi naslednici od kćeri, jer sinova nije imao.

Isto tako i kći mu je rasprodala svoj deo, te se izgubio svaki trag ovoj velikoj imovini.

U selo Gradac prvih godina vlade knez-Miloševe sišao je iz Gornjih Košalja u podrinjskom okrugu Gliša Mladenović, koji je ranije dugo hajdukovao po Bosni i Podrinju. Naselio se u Gracu na imanju koje je kupio od Krdžića, iseljenih Turaka iz Valjeva. Gliša je bio oženjen i imao je dva sina, kad je došao u Gradac, prvi mu se zvao Lazar a drugi Đorđe. Oba je dao u trgovinu i na zanate u Valjevo i oba su izašla na glas kao dobri trgovci i zanatlije. Lazar se rano odao trgovini i stekao veliko imanje i dobar glas, važio je tridesetih i četrdesetih godina prošlog veka kao najbogatiji i najugledniji Valjevac. Radio je sa kacama, vunom i lojem; radnja mu je bila na pijaci ispod Tadića, njegovo je imanje bilo „Ruski Car“, velik ispusti u Saračevcu, na Anatemi u Topalovcu u Gracu, koje je on ili Đorđe prodao.

Lazar je dugo živeo i kroz ceo život, pa i onda kada nije radio, odevao se zavidno, zauzimao prva mesta u Valjevu i smatrao se kao retko pametan čovek. I sin njegov Miloš L. Glišić živeo je istim životom i dokle je bio u Valjevu cenjen je kao prvak.

Brat Đorđe kao terzija rano je ostao bez radnje i bez imanja a i umro je mlad. Njegov je sin Milovan Đ. Glišić, naš poznati književnik.

Od obe kuće Glišića danas nema nikoga u Valjevu, mada su imali ženskih potomaka.

Uz hajduka Glišu sišle su u to doba mnoge porodice iz njegovog sela. Tako su se istodobno našle tri kuće Tadića, da im kasnije dođu još neke.

Prve kuće Tadića su Jevrema i njegovog brata Milovana i poznije njegovog sinovca, i još kasnije i unuka Marinka Tadića. Jevrem Tadić je bio trgovac, brat mu zanatlija, dokle je Jevrem celog veka bio gazda i bogataš, brat mu je siromah rano umro i porodica se odselila u Šabac. Jevrem je dugo živeo, ostavio dva sina i od oba potomstvo u Valjevu i opet oba na glasu. Milovan je jedno vreme bio najbogatiji trgovac, kod njega je bio u službi u svoje doba najugledniji Valjevac Živko Tadić, koji je iz pažnje prema gazdi uzeo drugo ime i njegovo prezime. I on je dugo živeo i njegovo imanje je bio opštinski plac, gde je sada opština, gimnazija i osnovne škole.

Milovan je u četrdesetim godinama 19. veka predstavljao gazdu. Jedan mu je sin bio umešan u ubistvo kneza Mihaila, pa je osuđen na smrt, drugi su mu prodali imanje i odselili se iz Valjeva. Sinovac mu je bio trgovac, bio je dosta dobrog stanja, imao je kuću do opštine a radnju na desnoj obali Kolubare. Imao je više kćeri i sve ih je dobro poudavao a imao je i sinova, koji su prodali imanje i odselili se iz Valjeva.

Poslednji Tadić, koji je iz straha promenio prezime i prozvao se Marinko Josifović, bio je mehandžija i trgovac, ostavio je iza sebe sina i kćer. Oboje su mu dece pomrli u Valjevu i ostavili potomstvo, koji su se iselili iz Valjeva.

Godine 1835. vojvoda Vučić je raseljavao muslimanska sela po Azbukovici. Braća Boško i Josif Tadić iz Sankovića kupe Drlače od tamošnjih Turaka i spuste se na to imanje. Boško je u to doba bio pomoćnik načelstva u Valjevu, pa odmah zatim i načelnik okružni. U zajednici sa bratom Josifom kupi u Valjevu veliko polje, koje se dugi niz godina zvalo Boškovo polje, nekada u svojini braće Vilotijevića, trgovca iz Valjeva. Pri deobi Josifa i Boška, Boško dobije imanje u Valjevu a Josif u Drlačama. Boško je iz Valjeva otišao za Beograd za državnog savetnika i tamo umro u dubokoj starosti. Imao je ženu Staku, rodom iz Tabanovića u Mačvi iz porodice Maksića i po njoj je njegova kuća u Beogradu izašla na veliki glas. Njihove kćeri su se odlično poudavale a sin im je postao oficir i on je prodao sva imanja u Valjevu i Beogradu i umro bez potomstva a bio je oženjen iz Tešanove porodice u Bastavu, okrugu podrinjskom.

U Obrenovcu je dosta dugo kapetanovao, tamo i umro i sahranjen kod crkve u Grabovcu Marko Karamarković, rodom iz Bosne. On je umro vrlo rano, služio je u Valjevu i kupio poveće imanje gde je sada Klaudija Prikelmajera apoteka i sav onaj red kuća iz beogradske ulice do kuće Savića, advokata, do kuće starog prote Sajića. Nešto od ovog imanja otuđio je sam kapetan, a najviše njegova udova u svoje doba jako cenjena Lena Karamarković, koja je umrla u dubokoj starosti i do smrti živela i svojoj kuće preko puta divizije. Ovo je imanje još 1828. godine kupio kapetan Marko i prešlo je u ruke njegovih zetova i njihovih srodnika (zetovih).

Jedan od tih zetova bio je Vasa Gođevac, trgovac iz Valjeva i ceo deo njegove žene otišao je njegovim zetovima. Gospođa Lena nija imala muške dece, otuda je ovo imanje otišlo u druge ruke, pa je svoju vodenicu na Kolubari, ispod Aranovića vodenice, ustupila zetovima.

Ovako isto u Azbukovici kod svoje kuće u selu Drlačama kapetanovao je u Valjevu poznati Mališa Tadić, čija je sreska kancelarija tridesetih godina bila u njegovoj kući. Mališa se dva puta ženio, druga mu je žena bila iz kuće Antonića u Vukoni, pa se i ona posle muževljeve smrti preselila u Valjevo, gde je živela na imanju, koje joj je ostavio muž Mališa. Ona je imala kuću između Miloša Koraća i Vasilija Avramovića. U Valjevu je kćeri poudavala, sinove u službu poslala i u Valjevu umrla. Od dece ima dosta potomaka, rasturenih po Srbiji a najmanje u Valjevu.

Uz Tadiće u godinama od 1829. do 1936. sišlo je dosta Košljana iz drugih porodica i istih godina bilo ih je dosta po Brđanima u Valjevu pod nazivom Košljani, baveći se u prvi mah zemljordnjom po Boričevcu, Obnici i Belom Polju.

Druge i treće generacije ovih porodica prošle nekoliko kroz škole, živeći u neposrednom dodiru sa varošanima, neprimetno su se odavali zanatima i trgovini i tako se gubili iz varoši, ostavljajući ili neostavljajući koga kod kuća da produži isto zanimanje. I danas ima dosta košljanskih porodica, koje su zaboravile svoje tradicije i veze sa Košljanima.

IZVOR: Ljubomir Pavlović, “Prvi doseljenici Valjeva u 19. veku”. Iz knjige „Kolubara i Podgorina“, prvo izdanje 1907. godine, najnovije izdanje 2011. godine – edicija „Koreni“ – JP Službeni glasnik i SANU. Priredio saradnik portala Poreklo Milodan.