ROĐEN: U Kolašinu, 10. maja 1946. godine.
RODITELJI: Otac Batrić rođen je 1899. godine, a majka Dmitra (dev. Vlahović) rođena 1910. godine u Kolašinu. Otac je bio službenik u opštini, a Dmitra domaćica.
KRSNA SLAVA: Sveti Luka (i Nicovići i Vlahovići).
POREKLO PREZIMENA: Nicovići su nastali iz šireg crnogorskog bratstva Vlahovića. Nico, od koga nastaje prezime, bio je glavešina Rovačkih hajduka koji su presretali turske karavane na putu od Bosne ka Carigradu. Zato je nikšićki paša hteo da se dogovori sa njima da prestanu napade na ove putnike, a da im on u zamenu da dukate, hranu i slična dobra.
Delegacija je iz Rovca, te 1763. godine, krenula na pregovore sa pašom u Nikšić, ali ih je pred samim ulazom u grad sačekala pašina vojska. Takvu prevaru Rovčani nisu očekivali , pa je u krvavoj borbi od njih 65 samo trojica preživelo. Među njima je bio Nico Vlahović. Zbog takvog podviga tadašnji vladika je naložio da se potomci ovog heroja nazovu Nicovići.
Dakle, postojbina Nicovića je selo Rovca u kanjonu Platije, na putu od Kolašina ka Podgorici.
RODOSLOV PO MUŠKOJ LINIJI: Nico-Periša-Vuksan-Bogdan-Bajo-Batrić-Marko.Svi su bili Rovčani i vojnici.
O PRECIMA: Posle proterivanja Turaka, kralj Nikola je 1875. godine Rovčanima dao da nasele Kolašin. Tako je pradeda Bogdan dobio zemlju oko Biogradskog jezera i Kolašina.
Deda Bajo je poginuo u bici na Mojkovcu, a bio je najbolji strelac u Rovcima i šef svih strelaca.
Otac Batrić je bio prvoborac u Drugom svetskom ratu, ali je ranjen 1942. godine pa je ostao ratni vojni invalid.
Baba po ocu je Milena Krgušić, sestra čuvenog serdara i perjanika kralja Nikole Janka Krgušića. Deda po majci je Nikola, bavio se trgovinom.
ODLIKOVANJA: Sva odlikovanja Nicovića opljačkana su u Prvom svetskom ratu kada su Austrijanci ušli u Crnu Goru. Jedino preostalo koje Marko Nicović čuva je srebrni oficirski grb Kralja Nikole sa dvoglavim orlovima.
ZANIMLJIVOST: Zanimljivo je da korene u Rovčanima imaju i Matija Bećković, Pavle Vujisić, Ruđer Bošković, Zoran Đinđić.
BIOGRAFIJA: Diplomirao je i magistrirao na Pravnom fakultetu u Beogradu. Diplomirao je i na Međunarodnoj policijskoj akademiji u FBI (DEA) u SAD. Bio je angažovan kao viši policijski inspektor u Odeljenje za ubistva beogradske policije, načelnik Odeljenja za suzbijanje krijumčarenja droga, kao i načelnik policije grada Beograda.
Član je Međunarodne policijske asocijacije za borbu protiv droge. Trenutno u Beogradu radi kao advokat.
Istakao se i kao sportista, nosilac je crnog pojasa 7. dan u JFK (Japanski karate savez Uado-Kai) i 8. dan u VKF (Svetski karate savez) i crnog pojasa 3. dan u džudou.
Bio je član Nacionalnog seniorskog tima od 1969 do 1973. Godine. Značajno je doprineo razvoju karate sporta u Jugoslaviji i Srbiji.
Tečno govori engleski, francuski i španski. Autor je tri knjige o karateu, a objavio je i dve knjige o narkoticima.
Godine 1994, dobio je Specijalnu nagradu od japanskog premijera gospodina Riotaro Hašimoto za razvoj karate sporta u svetu.
Oženjen je i ima dve ćerke. Obe su pravnice, a supruga je ekonomista.
IZVOR: Marko Nicović za portal Poreklo. Priredila saradnica portala Poreklo Vesna Živanović.
22. jun 2016. u 17:22
Jocović vukašin
Prva stvar
13. januar 2020. u 05:20
Vojislav Ananić
Đinđić dr Zoran
Rođen je 1. avgusta 1952. godine u Bosanskom Šamcu od oca Dragomira, oficira JNA iz sela Prekopuce, Toplica (Srbija) i majke Mile rođ. Dušanić iz sela Kruškovo Polje (Bos. Šamac). Ovdje je proveo rano djetinjstvo. On i njegova dvije godine starija sestra su ovdje krenuli u osnovnu školu i njihovo djetinjstvo u Šamcu je bilo lijepo i bezbrižno. Zoran je u Šamcu završio prvi i drugi razred, ali se 1961. godine odselio. Seljakajući se širom Jugoslavije, prateći očeve brojne prekomande, skrasio se u Beogradu u Bulevaru AVNOJ-a u Novom Beogradu koji danas nosi njegovo ime. I pored kućnog vojničkog drila, mlađani Zoran je bio sjajan đak koji je znanjem daleko odmicao svojim vršnjacima. Završio je Devetu beogradsku gimnaziju 1970. godine koja se nalazi u blizini Hale sportova u Novom Beogradu. Diplomirao je na Filozofskom fakultetu 1974. godine za manje od četiri godine. Govorio je da je studirao filozofiju dvadeset sati dnevno i da je istovremeno pohađao studije istorije umetnosti, sociologije i ekonomije.
„Dok sam ja studirala medicinu i bila dobar student, jer sam vreme uglavnom provodila uz knjigu, moj brat je bio odličan student i ispite je davao kao od šale. Uz to je stizao da obavi sve što je planirao, te ostale obaveze, treninge, a vremena mu je ostajalo i za društveni život. Trenirao je džudo, ali i šah i odličan je bio i u jednom i u drugom. Oduvek je bio energičan i uvek je za sve imao vremena.“ Kada se pobunio protiv Marksa i komunista na Univerzitetu je bio optužen za ilegalno organizovanje i osuđen na godinu dana robije, ali se za njega kao žrtvu komunističke represije, tada zauzeo njemački kancelar Vili Brant. Đinđić je umjesto na robiju otišao u Njemačku, pravo kod čuvenog filozofa Jirgena Habermansa. Doktorirao je na Univerzitetu u Konstanci 1979. godine na tezi „Problemi utemeljenja kritičke teorije društva“ kod istog profesora. Tamo je upoznao Jošku Fišera kasnijeg njemačkog šefa diplomatije. To poznanstvo je posle 20 godina preraslo u lično prijateljstvo. U Srbiju se definitivno vratio poslije 1989. godine i pada Berlinskog zida. Bio je jedan od 13 osnivača Demokratske stranke i poslanik u prvom višestranačkom sazivu srpske skupštine (tada je još imao rep i minđušu u lijevom uvu). Bio je viši naučni saradnik u Centru za filozofiju i društvenu teoriju u Beogradu. Bio je profesor na Filozofskom fakultetu u Novom Sadu. Najprije je bio jedan od najbližih saradnika predsjednika DS Dragoljuba Mićunovića, septembra 1990. godine izabran je za predsjednika Izvršnog odbora, a 1993. godine je postao predsjednik stranke. Bio je poslanik u sva tri višestranačka saziva Narodne skupštine Srbije i Veću republika Skupštine SRJ. U sam vrh političke elite probio se u predizbornoj kampanji te 1993. godine kada je uz Tijanićev slogan „Pošteno“ bio glavni akter najbolje političke kampanje ikada viđene na ovim prostorima. Uvijek je znao da oko sebe okupi moćne i bogate ljude koje je uspješno pretvarao u bliske prijatelje. Svoju imovinu je prijavio još 1994. godine: 140 hiljada maraka u gotovom, 150 akcija „Coca- cole“ u Austriji, stan u Beogradu. Oženjen je sa Ružicom, pravnicom iz Valjeva, koju su novinari s pravom proglasili za najljepšu ženu nekog srpskog političara. Ima kćerku Jovanu (1990) i sina Luka (1993). Obožava dobra odijela i nova kola. Odlično govori njemački, engleski je naučio u rekordnom roku. Za gradonačelnika Beograda izabran je 21. februara 1997. godine ispred koalicije „Zajedno“. Američki nedeljnik „Tajm“ u septembru 1999. godine uvrstio ga je među 14 vodećih evropskih političara trećeg milenijuma. Dobitnik je ugledne njemačke nagrade „Bambi“ za 2000. u oblasti politike.
Za premijera Srbije izabran je 25. januara 2001. godine nakon pobede DOS-a na republičkim parlamentarnim izborima u decembru 2000. Avgusta 2002. u Pragu je primio nagradu Fondacije „Polak“ za doprinos razvoju demokratije u Srbiji.
Napisao je nekoliko knjiga, mnoga filozofska djela i autor je velikog broja novinskih članaka iz oblasti filozofije, politike i ekonomije.
Prijavljen je na adresu u Beogradu, u ulicu Strahinjića Bana br. 61, mada ima stan na Studentskom trgu br. 8, na osmom spratu od 140 kvadrata. Odigrao je ključnu ulogu u izručenju Slobodana Miloševića Međunarodnom sudu za ratne zločine u Hagu.
Zoran je ostao vezan za svoj rodni grad. Kao premijer Srbije obilazio je svoju familiju, tetku, ujaka i rođake.
Rodio se u kući koja se nalazila u ulici Vuka Karadžića, niska prizemna kuća sa crvenom fasadom. Kuća je bila vlasništvo Toše Stavrića. Sve te kuće i obje strane ulice posjedovao je bogataš Tošo Stavrić.
„U toj kući je rođen Zoran Đinđić, to mi je pričala moja snaha Milena koja se udala za moga brata 1951. godine. Mama Mila ga je u jastuku donosila u našu kuću. U toj kući je do Drugog svjetskog rata stanovao dr Odić advokat, onda izbjeglice iz Beča.”
Kuća je srušena, a na tom mjestu je danas Dom penzionera u Šamcu.
Dr Zoran Đinđić, premijer Srbije, ubijen je snajperskim hicem sa prozora zgrade Zavoda za fotogrametriju iz ulice Admirala Geprata u atentatu izvršenim nad njim u srijedu 12. marta 2003. godine u 12, 25 sati ispred zgrade Vlade Srbije u Nemanjinoj ulici br. 22 u Beogradu. Predsednik Vlade podlegao je ranama u 13, 30 sati u Urgentnom centru Kliničkog centra Srbije.
Njegovu svečanu povorku i sahranu 15. marta 2003. pratili su mnogi stanovnici Srbije, kao i strane delegacije. Sahranjen je u Aleji zaslužnih građana na beogradskom Novom groblju.
Izvor: NIKŠA NEZIROVIĆ, MONOGRAFIJA BOSANSKOG ŠAMCA (od najranijih vremena do 1945. godine), ŠAMAC, 2011.