Grad Valjevo:
Babina Luka, Balinović, Bačevci, Belić, Beloševac, Beomužević, Blizonje, Bobova, Bogatić, Brangović, Brankovina, Brezovice (od 2007. godine Brezovica), Bujačić, Valjevo (obuhvata i ukinuta naselja Belo Polje, Donja Grabovica, Gradac, Kličevac i Popare koja su ukinuta 1971. godine, kao i urbane delove naselja Bujačić i Gorić od 1991. godine), Veselinovac, Vlaščić, Vragočanica, Vujinovača, Gola Glava, Gorić, Gornja Bukovica, Gornja Grabovica, Gornje Leskovice, Degurić, Divci, Divčibare (naselje nastalo 1970. godine od delova naselja Bačevci i Krčmar), Donja Bukovica, Donje Leskovice, Dračić, Dupljaj, Žabari, Zabrdica, Zarube, Zlatarić, Jazovik, Jasenica, Jovanja, Joševa, Kamenica, Klanica, Klinci, Kovačica, Kozličić, Kotešica, Kunice, Lelić, Loznica, Lukavac, Majinović, Mijači, Miličinica, Mrčić, Oglađenovac, Osladić, Paklje, Paune, Petnica, Popučke, Prijezdić, Pričević, Rabas, Ravnje, Rađevo Selo, Rebelj, Rovni, Sandalj, Sedlari, Sitarice, Sovač, Stanina Reka, Stapar, Strmna Gora, Stubo, Suvodanje, Sušica (do 1977. godine Sušice), Taor (nastalo spajanjem naselja Gornji Taor i Donji Taor 1959. godine), Tubravić i Tupanci.
8. avgust 2013. u 23:30
Milodan
Ljubomir Pavlović: Prvi doseljenici Valjeva u 19. veku. Iz knjige „Kolubara i Podgorina“, prvo izdanje 1907. godine, najnovije izdanje 2011. godine – edicija „Koreni“ – JP Službeni glasnik i SANU.
Ovako isto u Azbukovici kod svoje kuće u selu Drlačama kapetanovao je u Valjevu poznati Mališa Tadić, čija je sreska kancelarija tridesetih godina bila u njegovoj kući. Mališa se dva puta ženio, druga mu je žena bila iz kuće Antonića u Vukoni, pa se i ona posle muževljeve smrti preselila u Valjevo, gde je živela na imanju, koje joj je ostavio muž Mališa. Ona je imala kuću između Miloša Koraća i Vasilija Avramovića. U Valjevu je kćeri poudavala, sinove u službu poslala i u Valjevu umrla. Od dece ima dosta potomaka, rasturenih po Srbiji a najmanje u Valjevu.
Uz Tadiće u godinama od 1829. do 1936. sišlo je dosta Košljana iz drugih porodica i istih godina bilo ih je dosta po Brđanima u Valjevu pod nazivom Košljani, baveći se u prvi mah zemljordnjom po Boričevcu, Obnici i Belom Polju.
Druge i treće generacije ovih porodica prošle nekoliko kroz škole, živeći u neposrednom dodiru sa varošanima, neprimetno su se odavali zanatima i trgovini i tako se gubili iz varoši, ostavljajući ili neostavljajući koga kod kuća da produži isto zanimanje. I danas ima dosta košljanskih porodica, koje su zaboravile svoje tradicije i veze sa Košljanima.
Kraj!
9. avgust 2013. u 22:24
Milodan
Ljubomir Ljuba Pavlović: Iz istorije Grada Valjeva.
Iz knjige „Kolubara i Podgorina“, prvo izdanje 1907. godine, najnovije izdanje 2011. godine – edicija „Koreni“ – JP Službeni glasnik i SANU.
Odmah posle takovskog ustanka 11. aprila 1815. godine Valjevci Vasilj Pavlović iz Bajevca i iguman Avakum, starešina manastira Bogovađa, rodom iz valjevskog Drena, bili su dobri poznanici i prijatelji kneza Miloša, te su ga umeli odmah dovesti u Palež (sada Obrenovac), koji je bio na starom ušću Tamnave, kilometar i po na severoistoku od starog obrenovačkog groblja.
Borba na Paležu, sastanak kneza Miloša i Prote Mateje u Progarima, pregovori o prelasku zaostalih izbeglica po selima duž Save povećali su dosta proređenu vojsku, koja se, dobro opremljena, snabdevena džebanom i oružjem, uputila preko Uba, zausevši ga, došla u Valjevo, pa i njega oslobodila. Sve se to dogodilo do kraja aprila 1815. godine i tako je Valjevo prvi grad koji su zauzeli-oslobodili ustanici. Iz Valjeva je knez Miloš otišao ka Čačku, dočekao Ćaja-pašu u tukao ga na Ljubiću.
Kad je Valjevo došlo u naše ruke, nemirni turski elementi, sa porodicama, bez ikakvih smetnji, iselili su se u Soko ili Užice, pa može biti i dalje. Relije (trgovačko-zanatlijski elemenat) u Valjevu i na Ubu ostale su; niko ih nije dirao, ali su se ugledom na iseljene lagano i sami iseljavali. Za potpuno razumevanje ekonomskih i privrednih odnosa u Valjevu kao i selima koja su danas u njegovom sastavu (Gradac, Popare, Belo Polje, Kličervac) treba znati da su imanja svih ovih sela i njihovo stanovništvo bili has (aas, asovina), lična carska domena, sultanovo dobro. U doba turske vladavine sultan je davao ovo dobro svojim zaslužnim ljudima civilnog ili vojničkog reda – da imaju prava uživanja celog života.
Oslobođenje Valjeva zateklo je u životu visoke ličnosti muslimaskog roda: Abdurahman-agu, gospodara donjeg dela Graca, koji je imao svoju kulu kao što je današnji mlin, gde je danas centrala, ako nije bila veća i bolja. Ova je kula bila u blizini kuće pokojnog Dobrivoja Nenadovića, a srušili su je Nenadovići a njen materijal su upotrebili za zidanje zgrada i vodenica.
Ali-bega Jajića, gospodara gornjreg dela Graca, koji je imao svoju kulu pod Žumberkom (ispod Jeremića kuća doseljenih iz Belića), svoj čuveni izvor koji i danas nosi ime Jajićevac, velike vinograde u Saračevcu, lovišta pod anatemom i mlinove u Gracu (sadašnji Novakovića i braće Rundića). Kulu su porušili Valjevci a materijal su utrošili za zidanje podruma po vinogradima i kuća u selu.
Mustaj-bega (Mustafa-bega) Poparu, gospodara današnjih Popara, mlinova na Kolubari (sada u svojini Nastića i Arapovića), lovišta po Pećini, kule na imanju starog Jove Poparca, njegovog srodnika – kulu su srušili seljaci i utrošili na zidanje zgrada, Munjići su zidali i svoju kafanu u Valjevu od materijala ove kule.
Peko (Pekino brdo) zidao je neke lagume za vino (Ćajić-beg Ahneda) Ameta – gospodara celog Kličevca, Krušika, Đenovca, Zukava i cele ravnice ispod Valjeva niz Ljubostinju i Kolubaru sa dva mlina na Kolubari (sada u svojini Krunića iz Jasenice i Nikolića i Matića iz Valjeva). Ćajića kula je današnja kula i on je imao lovišta i vinograde po Kličevcu. Ćajići su poreklom iz Užica, imali su srodnike u varošici Bačevcima a rođeni brat je živeo u Sokolu i bavio se trgovinom i izradom baruta. I on je imao udela u ovom veliko posedu u Valjevu.
Selim-bega Kolubare, rodom iz Valjeva, čiji su bili Brđani, Košljansko imanje, sadašnji opštinski parkovi, Ilidža i Kotešica do Obnice, zatim, Divčibare i mlinovi na Jablanici (u svojini Radovanovića i Kurtovića iz Šapca). Selim-beg Kolubare živeo je u varoši, konak mu je bio današnja kafana “Ljubovija”, koja je prešla u svojinu Save Ćumura, bivšeg kafedžije Kuman-age, valjevskog kajmakama (1920-1832. godine), gospodara Belog Polja, Boričevca, Kajmakovog brda, Sitara i Ljubostinje od sadašnjeg kamenog mosta, sve na desnoj strani.
Nastaviće se…
3. septembar 2013. u 16:26
Vladimir
Moja porodica potiče sa Hvara, prezivamo se Visković, po našem predanju mi smo se u XVII stoljeću doselili na Hvar iz Istočne Hercegovine.
Može li mi neko dati bliže informacije o porodici Visković sa Hvara. Mi smo katolici.
Pozdrav
3. septembar 2013. u 16:42
Aleksandar Marinković
Vladimire,
u Popisu stanovnika otoka Hvara iz 1673. godine, u selu Gdinju, zabeležena je porodica VICKA VISKOVIĆA sa ukupno 11 članova porodice. Kod Dedijera i Riste Miličevića nema prezimena Visković. Najsličnije je prezime pravoslavnog roda Višić od Gacka. Ipak, ako je vaše porodično predanje tačno verovatno ste imali neko drugo prezime, a ne Visković.
6. april 2018. u 22:43
Simo Ristanić
Vladimire.
istražujem porijeklo svoje porodice koja je 1858. poslije protine bune protjerana iz orašja na savi,bih, u sela kopanice,gajeve i draganovce. navodno je u orašje iz okoline Valjeva doselila sa tri sina uduvica Ristana čiji je muž bio u hajducima i poginuo. Ona je morala pobjeći pa je promijenila prezime i po njoj su nastali Ristanići. Orašje je nastalo oko 1830. Moguće da su joj se sinovi zvali Marko, Simo, Kuzman. Ukoliko ste kroz svoja istraživanja naišli na podatak da su se porodice iz okoline Valjeva naselile u posavinu,Orašje to bi mi bio značajan trag . Pozdrav i unaprijed hvala.